ေဆာင္းၾကာျဖဴ သူမမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ သူ႔ရင္အစံုသည္ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ အခုန္ျမန္လာသည္။ ညေနခင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္သည္ တစ္ခ်ိန္က ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့ဖူးသည့္ လူသားႏွစ္ဦးကုိ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ေဖ်ာ့ေတာ့ အားနည္းမေနခဲ့ေခ်။ ဟုတ္ပါတယ္ သူပါ။ မ်က္ဝန္းမွပံုရိပ္တို႔ကုိ တိက်ျပတ္သားစြာ ျမင္ေနရသည့္တိုင္ သိစိတ္၏ မယံုမရဲစိတ္ေၾကာင့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တီးတိုးေရရြတ္မိသည္အထိ ျဖစ္ရသည္။ ေသခ်ာတယ္ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕တစ္ခ်ိန္က ပန္းခ်ီကားေလးဆိုတာ သိပ္ကုိေသခ်ာတယ္။ ပန္းခ်ီကားေလး၏ ႏြဲ႔ေႏွာင္းသည့္ လႈပ္ရွားမႈေကာက္ေၾကာင္းအားလံုးက သူ႔ႏွလံုးအိမ္ထက္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ စြဲထင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဦးေႏွာက္ကုိ အျပင္းအထန္ အလုပ္ေပးၾကည့္သည္။ ခပ္ထံုထံုျဖစ္ေနသည့္ ဦးေႏွာက္က ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေနျခင္းကုိ ဦးစြာ သတင္းပုိ႔သည္။ သူ႔ေျခလက္ေတြက ဘာ့ေၾကာင့္ေအးစက္ေနရတာလဲ။ ျမစ္ျပင္ဆီမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္လာတဲ့ေလေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အခ်ိန္ေတြၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ သူဘာေၾကာင့္ သူမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေသးတာပါလိမ့္။ ပန္းခ်ီကားေလးက သူ႔ေဘးမွပံုရိပ္ေလးႏွင့္ စကားတြတ္ထိုးရင္း လမ္းသြယ္ေလးဆီမွ တာရိုးေပၚသုိ႔ ခပ္ေျ
