Shint Nyo Lay

သူဇာပျို့  ၅၆။   အိမ်ရှေ့သခင် ၊ ထိပ်ထားတင်မှာ၊ မင်းရှင်မိန့်ရည်၊ ရွှေခွန်းသည်လျှင်၊ ဖွေနှည်ပေါင်းရုံး၊ စိတ်နှလုံးကို၊ ကျုံး၍ကြွင်းမဲ့၊ ယူဘိကဲ့သို့၊ မဟဲ့ပြစ်ခြည်၊ မြဲတည်မှတ်နေ၊ ထင်သောထွေကြောင့်၊ သည်လေမိန့်ဟ၊ ဆိုပြီးမှလျှင်၊ အရခဲခက်၊ ကိုယ့်အသက်ကို၊ ဆက်ခါဆက်ခါ၊ မညှာမတွန့်၊ ကြိမ်ကြိမ်စွန့်၍၊ ပွားပြန့်မေတ္တာ၊ ချစ်စရာလျှင်၊ ပေါ်လှာတော့သည်၊ ဝင်းကြည်နုနယ်၊ မင်းလှငယ်ဟု၊ ပျံ့ကြွယ်သာချို၊ ဖျော်ဖြားဆို၍၊ ကြည်ညိုသာရွှင်၊ ပါးဝယ်ပင်လျှင်၊ ငုံချင်မတက်၊ ချစ်မြတ်လွန်ကျူး၊ ရွှေသို့ဦးမျှ၊ ပျံ့ပျူးထွေထွေ၊ နေလည်းမခြား၊ စားလည်းတလျက်၊ စက်လည်းတူအုံး၊ နှလုံးမခြား၊ သွားလည်းတူစုံ၊ ရိပ်ခြုံကသိုဏ်း၊ မှတ်နှိုင်းကြ၏၊ နေ့တိုင်းပျော်မှု၊ ရတုစောင်းငြင်း၊ သီချင်းကျူးရင့်၊ အနင့်လုံးထား၊ ထူးပြားထွေထွေ၊ ကချေနှင့်ပတ်၊ နတ်လည်းခုန်က၊ နန်းမစပ်ယှဉ်၊ ဥယျာဉ်ရေကန်၊ သာလွန်နန်းမြင့်၊ တိုက်ဆင့်ရိပ်ချမ်း၊ ဆင်ဘမ်းရေကြောင်း၊ ရွှေလောင်း ရွှေလှေ၊ နေ့ရေမချန်၊ ရံဖန်တင့်ရည်း၊ မင်းစည်းသဘင်၊ စံရွှင်ရာရာ၊ မည်သည်မှာမှ၊ မကွာစဘူး၊ ချစ်မျိုးကြူး၍၊ ကြိုင်မြူးချစ်နံ့၊ နေ့တိုင်းပျံ့လျက်၊ ပံ့ကာဖြီးလှိုင်၊ ချစ်စွဲခိုင်သည်။ ။   ယိမ်းယိုင်မရှိ - သေချာတည်း

လောကသာရပျို့( နိဂုံးလင်္ကာ) တိလောကဂ္ဂ၊ သုံးလူဘလျှင်၊ မြွက်ဟဟောရာ၊ ဒေသနာကား၊ ဓမ္မက္ခန္ဓာပေါင်း၊ ရှစ်သောင်းလေးထောင်၊ ကျမ်းများတောင်၌၊ ကောင်းအောင်နိစ္စ၊ ဆုံးမစေငှါ၊ သံသရာကို၊ မှန်စွာသိမ်မွေ့၊ အရွေ့ရွဲလုံး၊ သီ၍ကုံးသို့၊ ကျင့်သုံးမှတ်ရာ၊ သင့်လှစွာကို၊ ပညာရှိသူ၊ မှတ်စိမ့်ဟူ၍၊ ဆုယူပတ္ထနာ၊ ကြိုက်ရာရှာသည်၊ ထင်စွာအကျော်၊ ကန်တော်မင်းကျောင်း၊ မြတ်နံ့လှောင်းသား၊ စုပေါင်းမဟာ၊ သုပညာလျှင်၊ မှတ်ရာဝါစုဂ်/အစုတ်၊ သဘောထုတ်၍၊ အဟုတ်ဘွေဟော၊ လောကသာရ၊ မည်ထထင်စွာ၊ လင်္ကာခေါ်မှန်း၊ ဤနိဒါန်း/ပျို့ပန်းကို၊ ထက်ဝန်းသိမြော်၊ မှည့်ခေါ်ဝရ၊ မြတ်သီလနှင့်၊ အချအတင်၊ အငင်အပစ်၊ အပင့်အရစ်နှင့်၊ ကျစ်လျစ်အသတ်၊ မချွတ်စေရ၊ တတ်သမျှလည်း၊ ကျန်ရမဲ့ထွေ၊ အနေမုချ၊ ရေးရသောအား၊ ပွားသည့်ပညာ၊ လောက်ငစွာသည်၊ ဖြစ်ပါစေဟု၊ ဆုတောင်းပြု၍၊ မှတ်မှုလို့ငှါ၊ ဘတ်ပါသသူ၊ လူတို့အားလည်း၊ ထင်ရှားကြွယ်ဝ၊ ချမ်းသာရ၍၊ ဘဝနောင်ဘန်၊ တမလွန်လည်း၊ စုန်ဆန်သုဂတိစစ်၊ လားသည်ဖြစ်၍၊ အနှစ်ပြည့်ပြော၊ အကာမရောသား၊ ရှင်စောမေတ္တေယျာ၊ ပွင့်သောခါလည်း၊ လျင်စွာလက်ဦး၊ ဖူးကုန်ရ၍၊ ခဏမငြို၊ မဂ်ဖိုလ်ဥပါဒ် လွယ်စေသောဝ်။ စာဆိုရှင်အမည် - ကန်တော်မင်းကျောင်းဆရာတော် ကဗျာအမျိုးအစား - ပျို့

သူဇာပျို့  ၅၅။   သို့လျှင်ကျွန်မ ၊ မပျမရွှင်၊ သေတည့်ချင်သည်၊ အလျင်စိတ်များ၊ ဘယ်ကိုသွားဘိ၊ တခြားအသစ်၊ ဖြစ်ပြန်တော့ကို၊ ဟိုကစ၍၊ ခုနေ့ရောက်တိုင်း၊ မြဲကိုင်စွဲကြိတ်၊ ကျွန်မစိတ်သည်၊ အဆိတ်ကယ်မျှ၊ လျှင်းမွပြီးဘူး၊ ရှည်ကျူးနောက်နောင်၊ သက်ဆုံးအောင်လည်း၊ စိန်တောင်ကဲ့သို့၊ မနဲ့မယိုင်၊ ခိုင်တော့မည်ပ၊ ကျွန်မစိတ်လက်၊ သည်ဖြစ်ချက်ကို၊ ဖော်မြွက်စေ့ငု၊ ခုလျှောက်ဘူးရှင်၊ နှစ်ဖြင်များလွေ့၊ သက်ရာစေ့၍၊ စုတေ့မည်စိတ်၊ ရွှေလှော်ရွှေသား၊ ဘဝါးစေတီ၊ မြတ်သိင်္ဂီကို၊ လှိုင်ညီကေသာ၊ ဆံပန်းကြာနှင့်၊ စေတနာမြတ်လှ၊ ပူဇော်ရမြ၊ ကျွန်မသာကြည်၊ လျှောက်ပါမည်ဟု၊ ပျံ့ကြည်သာချို၊ မိန့်လျှောက်ဆို၏၊ ထိုစကားဝယ်၊ အဓိပ္ပာယ်ကား၊ ပန်းနှယ်လှိုင်ကျော်၊ နာမံတော်ကို၊ ချီငေါ်အစ၊ ကြားသည်ကပင်၊ ချစ်လှပါပြီ၊ ပည်းသီချစ်ထု၊ ခုလည်းသည်းထဲ၊ ချစ်စွဲမြဲနှောင်၊ နောင်လည်းသက်ဆုံး၊ ချစ်ထုံးရစ်ခွေ၊ မြဲနေမယွင်း၊ ခြေတော်ရင်းတွင်၊ ဝပ်စင်းညွတ်ကြည်၊ ခေါင်းချမည်ဟု၊ မိန့်ရည်သာလျှောက်၊ စကားရောက်၏၊ ဘုန်းတောက်လျှံထင်၊ အိမ်ရှေ့ရှင်လည်း၊ ဟလျှင်ခဏ၊ နားလည်လှ၍၊ ရွှင်ပျမြတ်နိုး၊ မေတ္တာမိုးသည်။ ။   ဖြိုးဖြိုးသည်းလှ - စွေရွာတည်း ။ စာဆိုရှင်အမည် = ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာ ကဗျာအမျိုး

လောကသာရပျို့ ၅၅။ ကျယ်ဝန်းစကြာဝဠာ၊ ကမ္ဘာအစ၊ ပေါ်ဦးကလျှင်၊ ဗြဟ္မာ့နွယ်ရိုး၊ ကျော်ဝှန်ဟိုးလျက်၊ မြတ်မျိုးစင်ကြယ်၊ လေးသွယ်ဗေဒင်၊ တတ်သိမြင်သား၊ လူတွင်ထင်ရှား၊ ပုဏ္ဏားတို့ကို၊ ကျင့်စေလို၍၊ သံချိုလင်္ကာ၊ နည်းနာထွေပြား၊ မှတ်စိမ့်ထားသည်၊ တခြားတတိယပိုင်းတည်း။ ။ စာဆိုရှင်အမည် - ကန်တော်မင်းကျောင်းဆရာတော် ကဗျာအမျိုးအစား - ပျို့ ခေတ် - အင်းဝခေတ်

သူဇာပျို့ ၅၄။   ကိုးမျက်ရောင်ဖြာ ၊ ရတနာကို၊ ဝင်းဝါသိင်္ဂီ၊ နန်းချည်သီမှ၊ စုံစီရှက်ရှက်၊ စက်ကြမ်းခက်သည်၊ ပြိုးပြက်ရောင်မြူး၊ ဖထိုင်ကြူးထက်၊ စုံပူးမောင်နှံ၊ နှစ်ပါးစံသော်၊ ဘုန်းလျှံထွန်းဝါ၊ ဧကရာကား၊ သူဇာမင်းရှင်၊ မင်းရွှေစင်ကို၊ ရင်ခွင်တင်ထက်၊ ထားတင်ဘက်၍၊ ဖြူညက်ဝင်းရွ၊ မင်းရှင်လှကို၊ ပွက်ဟထွေလည်၊ လျှောက်ပါသည်ကို မည်မျှရွှေခွန်း၊ ကြိုင်မွှန်းချိုသာ၊ မဟပါခဲ့၊ ဩဇာပျံ့သင်း၊ မိန့်သံညင်းကို၊ လွန်ပြင်းဆန္ဒ၊ ကြားချင်လှ၏၊ မိန့်ဟမရွှင်၊ ရုပ်သွင်ပန်းနှယ်၊ မင်းလှငယ်ဟု၊ နံ့ကြွယ်ပန်းတူ၊ မိန့်တော်မူသော်၊ ဖြူအူနုဝါ၊ မင်းသူဇာကား၊ ရှုရာသက်ခင်၊ ပန်းလျက်ပင်တည့်၊ လျှောက်ချင်လွန်းအား၊ ထုတ်ကြိုးစား၍၊ သနားဘွယ်သာ၊ လျောက်သည်မှာကား၊ စကြာပတ်ကုံး၊ လေးကျွန်းလုံးကို၊ ယူကြုံးမည်ရာ၊ ဘုန်းညွန့်ဖြာသည်၊ ထိပ်ခြာထားတင်၊ ထိပ်ပန်းရှင် ….၊ ပူပ်ငြင်ငြို၊ ကျွန်မကိုလေ၊ ဟိုမူဆိုးပ၊ ဘမ်းမိစက၊ ကျွန်မစိတ်မှာ၊ မကြာလျင်တောင်း၊ ဘယ်အကြောင်းကြောင့်၊ ငံ့ညောင်းမဆည်၊ သေရမည်ဟု၊ ကြံစည်စိတ်ထဲ၊ အမြဲသေချာ၊ အောက်မေ့ရာတွင်၊ တောသာလည်လား၊ မူဆိုးသားသည်၊ တိုင်းကားပြည်ရွာ၊ သာသည်ကစ၊ ယဉ်လှရွှန်းမြေ့၊ အိမ်ရှေ့သခင်၊ ထိပ်တင်နာမ၊ လည့်နှယ်ပဟု၊ ကျွန်မကိုလေ၊ အထွေ

လောကသာရပျို့ ၅၄။ လက္ခဏာကြန်၊ တတ်ပွန်လေ့လာ၊ မင်းဖြစ်ရာသား၊ လက်ျာဘဝါး၊ အခြားပြက်ပြက်၊ ခြေလယ်တက်၍၊ လက်လည်းထို့သွင်၊ အရေးမြင်မူ၊ မင်းလျှင်စင်စစ်၊ ဖြစ်အံ့အမြဲ၊ မချွတ်လွဲတည့်၊ ဝံ့ရဲမရွံ၊ လည်ဖြတ်ခံလော့၊ ထုံးစံမှတ်သား၊ နည်းနာများကို၊ ပုဏ္ဏားများခေါင်း၊ ရှစ်ယောက်ပေါင်းတွင်၊ ကယ်ကောင်းတတ်လွန်၊ ကောဏ္ဍဉ်ဟန်သို့၊ ဟောမှန်လက္ခာဏာ၊ တတ်လှစွာ၍၊ ပညာကဝေ၊ မြောက်သောထွေဖြင့်၊ အသေအချာ၊ နာနာသိပ္ပ၊ ကိစ္စတတ်ပွန်၊ မန္တန်ပြီးစီး၊ တသီးသူရဿတီ၊ ပင့်ချီခေါ်ချ၊ စကားရလျက်၊ ပေါက်ပြကျော်ထိတ်၊ ပုရောဟိတ်ဟု၊ ဘိသိက်ဆရာ၊ မြှောက်ထိုက်စွာ၍၊ မင်းလျာသူ မြောက်စေမင်း။ စာဆိုရှင်အမည် - ကန်တော်မင်းကျောင်းဆရာတော် ကဗျာအမျိုးအစား - ပျို့ ခေတ် - အင်းဝခေတ်

သူဇာပျို့ ၅၃။   ကက္ခလိစ္ဆ ၊ ဝနရာဇာ၊ မည်သာကျော်ဟိုး၊ မတ်မူဆိုးကား၊ မိုဃ်းသို့ရွာချ၊ ဆုတောင်းရ၍၊ ပြောပမြေးမြတ်၊ စံဖြစ်လျှင်းအောင်၊ နေ့ချင်းပြောင်သော်၊ ဘုံဆောင်လျှံဝင်း၊ အိမ်တော်တွင်းသို့၊ ဝင်လျှင်းလေပြီး၊ ဘုန်းမီးတောက်ဝှန်၊ နန်းပွင့်ရန်ကို၊ အလွန်ညွတ်ကြည်၊ လျှောက်သည်မှာကား၊ ထွတ်ဘုရား ...၊ ထိပ်ထားမင်းရှင်၊ လည်မှာဆင်သည်၊ ရောင်ထင်မျက်ကျော်၊ ဘယက်တော်ကား၊ တိမ်ပေါ်အာဏာ၊ လိုရာရာသို့၊ အာသာစိတ်မှတ်၊ ပျံနိုင်တတ်သည်၊ ကြီးမြတ်စွာကို၊ တန်ခိုးရှိ၏၊ သတိတော်မြတ်၊ မလွတ်ပါနှင့်၊ မပွင့်ဝှက်ခွေ၊ သေသေချာချာ၊ ထားသင့်ပါဟု၊ ရှိကြာဦးမြှောက်၊ ထားတင်လျောက်သော်၊ ဝမ်းမြောက်လျက်ပင်၊ ရယ်ရွှင်သာပျော်၊ အော်အော်ဟုတ်စံ၊ ပျံ့ပျံ့ထွေငေါ်၊ မိန့်ပြီးသော်တည့်၊ မျက်ကျော်ပြိုးပြက်၊ မြဘယက်ကို၊ ပြိုင်ဘက်လွတ်ကင်း၊ မယ်တော်မင်းသို့၊ ဆက်သွင်းရိုသေ၊ ပို့ရလေ၏၊ ကြက်သရေရောင်ခြည်၊ ထွန်းလွှံ့လည်သည်၊ ဖြူကြည်ဝင်းဝါ၊ မင်းသူဇာကား၊ သာသည်ရိပ်မြ၊ တဲနန်းကသည်၊ ပြောင်းကြွခဲ့၍၊ အိမ်ရှေ့အိမ်တော်၊ တိုင်ရောက်သော်လည်း၊ ဘုန်းကျော်သည့်ရှင်၊ ထိပ်တင်မင်းလှ၊ ခခယမ်းယမ်း၊ ဘာချမ်းယုယ၊ မိန့်သမျှကို၊ နှိမ့်ချရွံရှာ၊ အားနာလှလျက်၊ ဟမြွက်သံချို၊ မဆိုနိုင်သေး၊ ပူနွေးဝမ်

လောကသာရပျို့ ၅၃။ ကျေးဇူးပညာ၊ များစွာဂုဏ်အင်၊ ဗေဒင်တတ်သိ၊ ပညာရှိဟု၊ ကဝိပုဏ္ဏား၊ အများသမိုက်၊ သင်္သကရိုဋ်ကို၊ မြိုက်မြိုက်လျှာဖျား၊ စက်လားရဟတ်၊ ပတ်ပတ်သွင်သွင်၊ နှုတ်သံလွင်နှင့်၊ ပီပြင်မှုတ်မန်း၊ ဖြိုးဖြိုးဖြန်းလျက်၊ ကျယ်ဝန်းထွေပြား၊ အပါးပါးနှင့်၊ မှတ်သားကိန်းခန်း၊ ဆန်းနှင့်လင်္ကာ၊ နားဝင်စွာ၍၊ ဂါထာဘွဲ့ကျမ်း၊ ချီးမွမ်းစလောက်၊ မင်းပွဲမှောက်တွင်၊ တယောက်ပဏ္ဍိတ်၊ ပုရောဟိတ်ဟု၊ ဘိသိက်ဆရာ၊ မြောက်ထိုက်စွာသော၊ ဒိသာပါမုက်၊ မည်ထုတ်ကျော်အောင်၊ ကြိုးပမ်းဆောင်လျက်၊ တတ်ခေါင်လိမ်မာ၊ ရှေးအခါ၌၊ ဆရာမြောက်လှ၊ ဇာနက္ကသို့၊ လုံ့လကြိုးစား၊ မင်းတို့အားကို၊ စီးပွားရွက်ဆောင်၊ ကျေးဇူးရောင်ဖြင့်၊ လူ့ဘောင်ထွန်းလင်း တောက်စေမင်း။ စာဆိုရှင်အမည် - ကန်တော်မင်းကျောင်းဆရာတော် ကဗျာအမျိုးအစား - ပျို့ ခေတ် - အင်းဝခေတ် 

သူဇာပျို့ ၅၂။   ချစ်ကြည် ဆပွား ၊ မူဆိုးအားလည်း၊ ထူးပြားနာမ၊ လက္ခလိစ္ဆ၊ ဝနရာဇာ၊ သိင်္ဂါရောင်လျှပ်၊ ရွှေဘွဲ့တပ်၍၊ ဆင့်ထပ်လေလေ၊ ရွှေ, ငွေ, ပုဆိုး၊ အုပ်မျိုးတသွန်၊ ကျေး, ကျွန်, မြင်း, ဆင်၊ များဖြင်ခွန်ထွက်၊ မြို့လက်တတည်၊ ခုနှစ်မည်မျိုးဆက်၊ မပျက်ရှည်စွာ၊ ချမ်းသာစိမ့်ရေး၊ ဘေးမဲ့ပေး၍၊ မြတ်လေးလွန်စွာ၊ မူဆိုးရွာ၏၊ ဂါမဏိခေါ်ဆို၊ ရွာစိုးကိုလည်း၊ ကြည်ညိုပီတိ၊ ဂါမဏိမတ္တနာ၊ မည်သာတွင်စေ, သံခြေပျံမွှေး၊ စာချွန်ပေး၍၊ ထောင့်ကွေးအချိုး၊ မိုးကြိုးချယ်ကွပ်၊ ဆောင်ကြပ်ယွန်းထိုး၊ လက်လက်အိုးမူ၊ မိုးကြိုးလားလား၊ ဓားအိမ်လယ်လွတ်၊ ငါးပတ်ခံတွင်း၊ အရင်းအဖျား၊ ရွာကားတရုဏ၊ ဂါမကိုပင်၊ သာရွှင်ကြည်ဖြူ၊ ပေးတော်မူ၏၊ အတူမှုထမ်း၊ ကြိုးပမ်းကြံစည်၊ အသည်-ကပ္ပါး၊ အလာ-အားလည်း၊ စပါးကြေးငွေ၊ ထွေထွေဝတ်စုံ၊ အပုံအဖြိုး၊ သယ်ပိုးမနိုင်၊ ဖြီးလှိုင်ထပ်ထွေး၊ ဆုတော်ပေး၏၊ မနှေးကိုယ်သို့၊ မြို့ရွာသို့လျှင်၊ နှစ်လို့ရွှင်ပျ၊ ပြန်လေကြသည်။ ။   အားရရယ်မော - ဝမ်းသာတည်း ။ စာဆိုရှင်အမည် = ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာ ကဗျာအမျိုးအစား = ပျို့ ခေတ် = ညောင်ရမ်းခေတ်