ၾကယ္ျမည္သံ

ၾကယ္ျမည္သံ

          ဇာတ္လမ္းကုိ အဆံုးသတ္သင့္ၿပီ မဟုတ္လား။ ေရွ႕ဆက္မရေတာ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကုိ သူရပ္တန္႔ခဲ့တာ ၾကာၿပီပဲေလ။

          ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့အခန္းထဲကေန အျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ ျပတင္းေပါက္ႀကီးႀကီး မလိုပါဘူး။ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲက ေခတၱခဏထြက္သြားဖို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား။ အေတြးႏွင့္အတူ ညေနေစာင္းတုန္းက ေနစူး၍ ေစ့ထားသည့္ ျပတင္းေပါက္ကို တြန္းဖြင့္ လိုက္သည္။ သုတ္ခနဲဝင္လာသည့္ ေလေအးႏွင့္အတူ ျပတင္းတစ္ခ်ပ္က ျပန္ပိတ္လာသျဖင့္ လက္ႏွင့္တြန္းထုတ္လိုက္ရသည္။ ျပန္ပြင့္သြားသည့္ ျပတင္းတံခါးႏွင့္အတူ အျပင္မွာ ျမည္ေနသည့္ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္တို႔၏ အသံကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ က်စ္…က်စ္…က်စ္…က်စ္ ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ အသံကို ဟိုးကေလးဘဝတုန္းက ၾကယ္ျမည္သံဟု မည္သူမွ် မေျပာဘဲႏွင့္ ထင္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။

          ၾကယ္ေတြ အသံျမည္တတ္ပါသလား။ အသံမျမည္တတ္ဟု ဆိုလွ်င္ ေဝးလြန္း၍ မၾကားျခင္းသာ ျဖစ္မည္ဟု ေစာဒကတက္လိုပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ၾကယ္ျမည္သံကို မၾကားဖူးပါ။ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ ၾကယ္ျမည္သံဟုထင္သည့္ အသံကုိ ၾကားမိခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၾကယ္ျမည္သံကို ၾကားႏိုင္ရန္အတြက္ ပကတိနားေကာင္းဖို႔မလိုပါ။ ခံစားႏိုင္သည့္၊ ခံစားတတ္သည့္ ႏွလံုးသားရွိဖို႔သာ လိုပါသည္။

          ယခုအခါတြင္ ပိတ္ေလွာင္ေနသည့္ အခန္းထဲမွ စိတ္အိုက္မြန္းၾကပ္မႈမ်ားကို ျပတင္းတံခါးတစ္ခ်ပ္ ဖြင့္ရံုႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ … ။

          ***                                           ***                                           ***

          " ဘယ္ေလာက္အထိခ်စ္ႏိုင္သလဲ မင္းသိသင့္တယ္။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ရူးတာလဲ ဆင္ျခင္ပါကြယ္ ။ ေရႊဘံုနန္းစည္းစိမ္ေတြ မရွိဘူးကိုယ့္မွာ၊ ဒီေျခနဲ႔လက္တစ္စံုပဲ အားကုိးၿပီးကြာ လိုက္ႏိုင္မလား…"

          ရုတ္တရက္ျမည္လာသည့္ ဖုန္းသံေၾကာင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထံမွဖုန္းထင္မိလိုက္ေသာ္လည္း မဟုတ္ႏိုင္မွန္းသိ၍ သီခ်င္းထံကို နားေထာင္ေနလိုက္သည္။ ဖုန္းစခရင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လဲ့ထံမွ ဖုန္းျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးမွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း …

          " ဟယ္လို … "

          " ဟင္း… ဖုန္းထူးသံႀကီးကလည္း၊ ကို… ဘယ္သူနဲ႔ၾကဴေနတာလဲ …"

          " ဘာေတြရစ္ေနတာလဲကြာ၊ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ေနလို႔၊ ခုအဝတ္အစားေတာင္ မလဲရေသးဘူး …"

          " သိပါဘူး ခ်က္ျခင္းမကိုင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ (Chat) ခ်က္ေနတာလားလို႔ …"

          " မင္း ကိုယ့္ကုိယ္ ဘယ္အခ်ိန္ထိ သံသယဝင္ေနဦးမွာလဲ လဲ့၊ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ေစာ္ကားေနဦး မွာလဲ…ဟင္ …"

          " ေဆာရီး ကိုကို… လဲ့အဲလို မရည္ရြယ္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ ကိုကိုဖုန္းမေခၚေသးတာရယ္… ျပန္လာရင္ သမီးေလးမွာလိုက္တာလဲ ေမ့ေနမွာစိုးလို႔ သတိေပးရင္း … အဟင္း လဲ့လည္း ကို႔ကို သတိရလို႔ … "

          လဲ့က ဟိုးတုန္းကလို ကိုကိုဟုဆိုကာ ျပာျပာသလဲေျဖရွင္းေတာ့ သူ႔ရင္မွာ အနည္းငယ္ ေက်နပ္သြားသလိုေတာ့ ရွိသည္။ ဟိုးတုန္းက သူခရီးထြက္လွ်င္ ကားရပ္နားတိုင္း လဲ့ထံသို႔ ဖုန္းဆက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ေတာ့ အနည္းဆံုး ဖုန္းဆက္သည္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႔ထံသို႔ ဖုန္းစဆက္သူမွာ လဲ့ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဒီေန႔ သူလဲ့ထံသို႔ ဖုန္းမေခၚရေသးတာ သတိရသြားသည္။

          " ေအးပါကြာ၊ မေမ့ပါဘူး၊ လဲ့အတြက္ေရာ ဘာဝယ္ခဲ့ရမလဲ၊ ဒီမွာ ဒူးရင္းသီးေတြ အရမ္းမိုက္တယ္ေနာ …"

          " အဲ့ဒါဆို လဲ့အတြက္ ဒူးရင္းသီးဝယ္ခဲ့ … ကိုလည္း သူမ်ားေတြနဲ႔ (Chat) မေနနဲ႔ေနာ္ …"

          ဒီတစ္ခါေတာ့ လဲ့ကို သူမေအာ္ျဖစ္ေတာ့။ လဲ့အသံက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းႏွင့္ ေတာင္းပန္ဟန္ ေပါက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး လူမႈကြန္ယက္ကို သူမသံုးေတာ့သည္မွာ ၾကာၿပီ မဟုတ္လား။

          " ေအးပါကြာ အဲဒါေတြက ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါပဲေနာ္ ခဏေန ေဘာ့စ္နဲ႔ ဒင္နာသြားရေတာ့မွာမို႔ …"

          လဲ့ ဖုန္းခ်သြားၿပီဆိုေတာ့မွ သူ႔ဖုန္းကုိ ကုတင္ေဘး စာပြဲငယ္ေလးေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အဲကြန္းရီမုဒ္ကိုယူကာ အဲကြန္းကို အျမင့္ဆံုးသို႔ ျမွင့္လိုက္သည္။ ဒင္နာသြားရန္ အခ်ိန္လိုေသးသျဖင့္ သူအိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲလိုက္သည္။ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ကာ အစာဝေနသည္ ေျမြတစ္ေကာင္လို ၿငိမ္သက္ထားလိုက္သည္။ ပထမဆံုး အာရံုတြင္ ေပၚလာသည္က မ…။ သူ၏ မ-ျဖစ္သည္။ ေနာက္ သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာ။ လဲ့၏ ပံုရိပ္။ ခႏၶာကုိယ္က ၿငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း စိတ္အစဥ္က အေတြးႏွင့္အတူ လိႈင္းခတ္ေနသည္။ အရာအားလံုး၏ အျပစ္သည္ သူ႔ေၾကာင့္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

          ***                                           ***                                           ***

          တကယ္ေတာ့ သူသည္ သူေဌး၏ လူယံုျဖစ္သည္။ ဒရိုင္ဘာလည္းျဖစ္သည္။ သူေဌး၏ (PSO) ထက္ပင္ သူက သူေဌးနားေနခြင့္ရသူ၊ ေနရသူျဖစ္သည္။ ကုမၸဏီ၏ စူပါဗိုက္ဇာႏွင့္ သူ႔လစာတူသည္ကို သိသည္။ လကုန္သြား၍ စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႔တစ္လဝင္ေငြကို မ်က္ေစာင္းထိုးမည့္သူ မ်ားေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုမၸဏီ၏ ရံုးလုပ္ငန္းပိုင္းတြင္ မဝင္ေတာ့ဘဲ သူေဌးသြားရာလိုက္ကာ စာရင္းအင္းမ်ားကုိ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးသည္။ ကားေမာင္းရသည့္အခါ ေမာင္းသည္။ သူ၏သူေဌးက ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းရသည္ကို ႏွစ္သက္သည္။ ခၽြင္းခ်က္အေနျဖင့္ သူေမာင္းသည္ကုိလည္း စိတ္ခ်သည္။ သို႔ႏွင့္ သူေဌး လုပ္ငန္းကိစၥ ခရီးသြားလွ်င္ သူပါသည္။ ကမ္းေျခသြားလွ်င္ သူပါသည္။ (KTV) သြားလွ်င္…၊ (Massage) သြားလွ်င္…။ သူမပါသည္က ခပ္ရွားရွားျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ (Body Guard) တာဝန္ကိုလည္း ယူရေသးသည္။

          သူခရီးသြားတိုင္း အိမ္မွာက်န္ေနသည့္ လဲ့ထံသို႔ ဖုန္းေခၚသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူႏွင့္လဲ့ဘဝထဲသုိ႔ သမီးေလးေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ ခရီးသြားတိုင္း ဖုန္းပိုဆက္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေရာက္သည့္ေနရာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေရာက္တိုင္း ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္တြင္ တင္သည္။ လမ္းတြင္ ကားပ်က္လွ်င္ေတာင္ ကားပ်က္ေၾကာင္း တင္သည္။ အိမ္မွာက်န္ေနသည့္ လဲ့သိေစရန္၊ အပ်င္းေျပေစရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ဆိုသည္က သိသည့္အတိုင္းပင္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ (Like)မ်ား၊ (Comment) မ်ားေၾကာင့္ သူေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ သံုးရသည္ကို ေပ်ာ္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ မ-ႏွင့္ ဆံုသည္။

          သူတင္သည့္ စာသားမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ားေအာက္တြင္ ေပးလာသည့္ မ-၏ မွတ္ခ်က္ေလးမ်ားေၾကာင့္ မကို သတိထားမိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ မ-၏ (Wall) ကို သြားၾကည့္သည့္အခါ မကို ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားသည္။ ဟိုးတုန္းက ေမာ္ဒယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ မ-က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကုိ ဦးစီးဖြင့္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ရိုးသားစြာ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ မ-သည္ သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း ေကာက္ေၾကာင္းလွသူျဖစ္သည္။ (Chat Box) မွေန၍ မ-စကားလာေျပာသည့္အခါ သူလိုလိုလားလား ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးကဒ္ေတြ ေပါမ်ားေနသည့္ေခတ္တြင္ ေနထိုင္သူပီပီ မႏွင့္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရွိလာသည္။ သို႔ႏွင့္ …။

          ***                                            ***                                           ***

          မက သူအိမ္ေထာင္ရွိသည္ကို သိသည္။ ေနာက္ၿပီး မက သူ႔ထက္ ငါးႏွစ္ႀကီးသည္။ သူက လဲ့ထက္ ငါးႏွစ္ႀကီးသည္။ မက သူ႔ကို စတင္သေဘာက်သူျဖစ္ၿပီး သူက လဲ့ကို စတင္ သေဘာက်ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လဲ၏မိဘမ်ား သေဘာမတူသည့္တိုင္ သူက လဲ့ကို သူ႔ေနာက္သို႔အပါေခၚႏုိင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ယခု မက သူ႔ကို အပါေခၚဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ၏ အလွႏွင့္၊ သူ၏ ဓနႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သူေတြေဝလာသည္။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာေနရသည့္ ေနရာမွ ဟုတ္ကဲ့အေျပာခံရသည့္ ဘဝကို ေနခ်င္လာသည္။ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းေနရသည့္ ကားသည္ ကိုယ့္ကားျဖစ္လိုလာသည္။ သံုးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္လမ္းကို သပ္ရပ္ေသသပ္စြာ သူက ေနေသာ္လည္း အမွန္တရားသည္ ေစာစီးစြာေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ မ-၏ ဇာတ္ကြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ (Chat Box) တြင္ ေျပာထားသည္မ်ားကို (Screen short) ရိုက္ကာ လဲ့ထံသို႔ ပို႔လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လဲ့ႏွင့္ သူ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္တက္သည္။ လဲ့ကို ဖုန္းျဖင့္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရန္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥမ်ား အေၾကာင္း စကားစလာသည့္အခါမွာေတာ့ လဲ့ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ သူလည္း စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာ၊ ေဝခြဲရခက္စြာႏွင့္ အလုပ္မွခြင့္ယူကာ သူ႔မိဘမ်ားရွိရာ ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုၿမိဳ႕တြင္ သူ၏ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူအေျခအေနအားလံုးကို ေျပာျပလိုက္သည္။

          " သူငယ္ခ်င္းေရ ငါဟာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မေကာင္းတာ၊ မသင့္တာ လုပ္ေနရင္ တားျမစ္ရမွာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုး အမုန္းခံၿပီးေတာ့ကို တားရေျပာရမွာေလး။ ငါကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး … "

          " အင္းဆိုစမ္းပါဦး…"

          သူတို႔ထိုင္ေနၾကသည္က သူတို႔ၿမိဳ႕ငယ္ေလးရွိ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။

ဘီယာခြက္တြင္ သီးထေနသည့္ ေရစက္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း…

          " ဒီလိုကြာ၊ ေဆးလိပ္မေကာင္းဘူး၊ အရက္မေကာင္းဘူးဆိုတာ ငါတို႔သိတယ္။ ခုတို႔ထိုင္ေနတာ စားေသာက္ဆိုင္ကြာ။ မေကာင္းတာ မသိလို႔ ထိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ စဥ္းစားသင့္တယ္ထင္တာေလးေတြကိုေတာ့ မင္းကုိ ေျပာျပမယ္…"

          " မင္းေတာင္ တိုးတက္ေနမွပဲ …ေျပာေျပာ …"

          " မင္းကုိ မွီခိုေနတဲ့ ဘဝႏွစ္ခု ရွိတယ္၊ မလဲ့ရယ္ သမီးေလးရယ္ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ ဘဝတစ္ခုကုိ မင္းဖန္တီးေတာ့မယ္ ဆိုပါစို႔။ ေနာက္တစ္ခုမွာလည္း ကေလးဆိုတာ ေရာက္လာမွာပဲ။ ဘဝေလးခုျဖစ္သြားၿပီ။ ကေလးတစ္ေယာက္က ဖခင္မဲ့သြားမယ္၊ တစ္ေယာက္က သူ႔ဖခင္ရဲ႕အခ်စ္ကုိ ေဝမွ်ခံစားရတယ္လို႔ ထင္မယ္၊ မင္း မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ဖက္အိပ္ေနခ်ိန္မွာ က်န္တစ္ေယာက္က ေဒါသနဲ႔ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ မင္း ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေထြးပိုက္ထားခ်ိန္မွာ က်န္ကေလး တစ္ေယာက္က ဖခင္ရွိရက္နဲ႔ ဝမ္းနည္းအားငယ္ေနရလိမ့္မယ္…"

          ထိုရက္က သူညဥ့္နက္မွ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ မူးယစ္ရီေဝေနေသာ္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း စကားသံက နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ မလုပ္သင့္တာကုိ လုပ္ရင္ လူယုတ္၊ လုပ္သင့္တာကုိ မလုပ္ခဲ့ရင္လည္း လူယုတ္ပဲ ဆိုေသာ စကားျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ကေလးမွ သူျပန္လာသည့္အခါမွာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ မက်ေသးသည့္တုိင္ ဇြတ္တိုးေတာ့မည့္ သူ၏အစီအစဥ္တို႔ ေဝဝါးလာသည္။ သူ မထံသို႔ ဖုန္းမဆက္ေတာ့။ ဖုန္းမဆက္သည့္တိုင္ ဝင္လာသည့္ ဖုန္းတို႔က ရွိေသးသည္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူေရွာင္မေနေတာ့ဘဲ မကို ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ပင္ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ တစ္ဖက္မွ စြပ္စြဲလာမည့္ လူယုတ္မာဆိုေသာ စကားကုိေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း ငိုရိႈက္သံတို႔သာ သူၾကားခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဖုန္းေခၚသံတို႔ က်ဲပါးသြားသည့္။ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းကုိ အဓိပၸါယ္မဲ့ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္ကလည္း ရင္မွာ နာၾကင္ရပါသည္။ ႏႈတ္မွ ဖြင့္မအန္မိ ေသာ္ေလည္း ရင္မွာျမည္ဟည္းခဲ့သည့္ ေမးခြန္းကေတာ့ တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။

          " ဘဝမွာ အခ်စ္ဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ သီးပြင့္တတ္ပါသလား …"

***                                           ***                                           ***

ဇာတ္လမ္းကုိ အဆံုးသတ္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ ေရွ႕ဆက္မရေတာ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကုိ သူရပ္တန္႔ခဲ့တာ ၾကာၿပီပဲေလ။

ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့အခန္းထဲကေန အျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ ျပတင္းေပါက္ႀကီးႀကီး မလိုပါဘူး။ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲက ေခတၱခဏထြက္သြားဖို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔ဘဝတြင္ အမိုက္ေမွာင္က်ခဲ့ဖူးသည္။ မိုက္မွားမွန္းသိေနေသာ္လည္း ခံစားမႈေနာက္ကုိလိုက္ကာ မိုက္မဲဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ မိုက္မွားဖို႔ လြယ္သေလာက္ အမွားကုိ ျပင္ဖို႔ခက္သည္ကုိ သိသည္။ သူ ရုန္းထြက္ရန္ခက္ခဲသည့္ အမွားကုိ ရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ကတိကဝတ္မ်ားစြာႏွင့္ လဲ့ကုိ သူ႔မိဘထံမွ သူျပန္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္…။

သူ မွားခဲ့သည္က တစ္ႀကိမ္ထဲသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တျခားသူမ်ား၏အေတြးတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္မွားသည္။ အမွားထဲမွ သူရုန္းႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အျခားသူမ်ား၏ အေတြးတိမ္တိမ္ေလးထဲ မွာေတာ့ သူအႀကိမ္ႀကိမ္နစ္သည္။ နစ္ခဲ့ရသည္။ နစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ အေတြးႏွင့္အတူ မြန္းၾကပ္လာသည္။ ညေနေစာင္းတုန္းက ေနစူး၍ ေစ့ထားသည့္ ျပတင္းေပါက္ကို အားစိုက္တြန္းဖြင့္ လိုက္သည္။ သုတ္ခနဲဝင္လာသည့္ ေလေအးႏွင့္အတူ ျပတင္းတစ္ခ်ပ္က ျပန္ပိတ္လာသျဖင့္ လက္ႏွင့္တြန္းထုတ္ လိုက္ရသည္။ ျပန္ပြင့္သြားသည့္ ျပတင္းတံခါးႏွင့္အတူ အျပင္မွာ ျမည္ေနသည့္ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္တို႔၏ အသံကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ က်စ္…က်စ္…က်စ္…က်စ္ ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ အသံကို ဟိုးကေလးဘဝတုန္းက ၾကယ္ျမည္သံဟု မည္သူမွ် မေျပာဘဲႏွင့္ ထင္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။

          ၾကယ္ေတြ အသံျမည္တတ္ပါသလား။ အသံမျမည္တတ္ဟု ဆိုလွ်င္ ေဝးလြန္း၍ မၾကားျခင္းသာ ျဖစ္မည္ဟု ေစာဒကတက္လိုပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ၾကယ္ျမည္သံကို မၾကားဖူးပါ။ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ ၾကယ္ျမည္သံဟုထင္သည့္ အသံကုိ ၾကားမိခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၾကယ္ျမည္သံကို ၾကားႏိုင္ရန္အတြက္ ပကတိနားေကာင္းဖို႔မလိုပါ။ ခံစားႏိုင္သည့္၊ ခံစားတတ္သည့္ ႏွလံုးသားရွိဖို႔သာ လိုပါသည္။

          ၾကယ္ေတြျမည္ေနျခင္းသည္ နာက်င္၍ ငိုေၾကြးေနျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္မႈအတြက္ ျမည္တမ္းညည္းတြားေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

          ယခုအခါတြင္ ပိတ္ေလွာင္ေနသည့္ အခန္းထဲမွ စိတ္အိုက္မြန္းၾကပ္မႈမ်ားကို ျပတင္းတံခါးတစ္ခ်ပ္ ဖြင့္ရံုႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အတိတ္မွ စိတ္အိုက္မြန္းၾကပ္စရာကိစၥမ်ားမွ သူမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသည္မွာ ေသခ်ာသည္ ။ နာရီေတြ၊ ရာသီေတြလည္ပတ္ေနသ၍ ကိန္းဂဏန္း တစ္ခုကုိေတာ့ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ျဖတ္သန္းေနဦးမွာပဲ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နာရီလက္တံမ်ား သည္ ဆယ့္ႏွစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ကိုေရာက္သြားသည္ မဟုတ္လား။

အျပင္တြင္ ၾကယ္ေတြ ျမည္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

                                                                   
ရွဥ့္ညိဳေလး