အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းေတာ့
အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းေတာ့ ...
အခ်ိန္ေတြက ကုန္လြယ္လြန္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ ညည္းျငဴသံကေတာ့ အခ်ိန္ေတြက ကုန္ခဲလိုက္တာေပါ့။ တကယ္တမ္းျပန္စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုက တစ္ခဏေလးပဲ ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကတာပါ။ ဆိုပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိတ္တီးဝမ္းမွာ ေမြးတယ္။ အိတ္တီးအိတ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းမီလိုက္ေတာ့ စာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ မမွတ္သားခဲ့ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ (၁၉၉၈) ေရာက္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုဟာ ျဖတ္ခနဲပဲ။ (၁၉၉၁)ကုိ စိ္တ္မွတ္မထားေပမယ့္ (၂၀၀၁)ဟာ အမွတ္တရပဲ။ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္။ ေနာက္ (၂၀၁၁)။ အလုပ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းရင္း (Life Style) တစ္ခု ခ်ိန္းတယ္။ အခုဆို တကၠသိုလ္ထဲေရာက္သြားရင္ ကုိယ္ဒီေက်ာင္းထဲစေရာက္တာ (၁၈/၁၉)ႏွစ္ေတာင္ ၾကာပါပေကာေပါ့။ (၂၀၀၀)ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက တကၠသိုလ္ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာေလ။ ဟိုးတစ္ေန႔တုန္းက သူငယ္ခ်င္းသားသမီးေတြအလွဴမွာ တကၠသိုလ္တုန္းက မဘုတ္ဆံုတို႔နဲ႔ဆံုေတာ့ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ဒီအန္တီႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ ႏွစ္(၂၀) နီးပါး ရွိပါပေကာေပါ့။ ဆိုလိုတာက ႏွစ္(၂၀)ဟာ သိပ္မၾကာပဲ ေရာက္သြားသလိုလို ခံစားလိုက္မိတာပါ။ အိမ္ေထာင္က်တာ (၂၀၀၄)။ (၂၀၁၄)ေရာက္ေတာ့ ဟမ္ ငါအိမ္ေထာင္က်တာ (၁၀)ႏွစ္ရွိေပါ့လို႔ အံ့ၾသမိျပန္ေရာ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ပါ ဘဝထဲမွာ။ အခုဆို အိမ္ေထာင္သက္ (၁၅)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာ။ လက္ထဲမွာ ကုိယ္ပုိင္တာဆိုလို႔ ေငြေၾကး၊ စည္းစိမ္ ဘာမွ မရွိေသးဘူး။ တျခားသူေတြမွာ သူေဌးႀကီးေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြျဖစ္လို႔။ အသက္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ (၃၈)။ ဟမ္ (၄၀) ျပည့္ေတာ့မွာ။ လူ႔ေလာကထဲေရာက္တာ ဆယ္စုႏွစ္ (၄)ႀကိမ္ ျပည့္ေတာ့မွာ။ ကုိယ္ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ ကုိယ္ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ၊ ကုိယ္ဘာေတြ လုပ္ရမွာလဲ။ ဒီႏွစ္အစကတည္းက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အခ်ိန္တိုင္း ေမးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်နပ္စရာ မေကာင္းေပမယ့္ ေျဖသာတဲ့ အေျဖေလးေတြေတာ့ ရပါတယ္။ ထားပါ။ အခုလိုေတြးေနခ်ိန္ ကိုယ့္မိဘေတြ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ အသက္(၆၀)ေက်ာ္ၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးႏိုင္မွာလဲ။ ကုိယ္ဝန္ထမ္းႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ မရွိေတာ့ရင္(အဲဒီ အေတြးေတြးမိတိုင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စိတ္ႏွစ္လက္ႏွစ္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။) ကိုယ္ရည္ေသြးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘကုိ စားဦးစားဖ်ား၊ ဆိုပါေတာ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဂရုတစိုက္ေကၽြးတယ္။ ဥပမာ မုန္႔တစ္ခုခုစားရင္ ေရေႏြးေလးနဲ႔ လိုက္ရင္ ေရေႏြးအသင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ကုိယ္ေရေသာက္မယ္ဆိုတိုင္း ေမႀကီး ေရေသာက္ဦးမလားေပါ့(ဆီးခ်ိဳသမားဆိုေတာ့ ေမေမက ေရခဏခဏ ေသာက္ဖို႔လိုပါတယ္)။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေမေမ၊ ေဖေဖပဲ ေခၚတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္းမွ ေမႀကီး၊ ေဖႀကီး ေခၚေတာ့တာ။ အေမ၊ အေဖ လို႔ မေခၚဖူးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ မိဘအေၾကာင္းေျပာရင္ အေမတို႔၊ အေဖတို႔ စသည္ျဖင့္ ေျပာတယ္(တခ်ိဳ႕က ပလီတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔ပါ)။ အျပင္သြားၿပီး မုန္႔စားရင္ ေမႀကီးနဲ႔ သြားျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ေဖႀကီးက ခရီးသမားမို႔ သိပ္မသြားျဖစ္ဘူး။ သြားျဖစ္ရင္လည္း မိသားစုအစံုသြားၾကတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ဆက္ေျပာရရင္ ထမင္းစားတဲ့အခါ ကိုယ္မဆာရင္ေတာင္ အေဖာ္ရေအာင္ အတူဝင္စားေပးပါတယ္။ ေနာက္ ေရခ်ိဳးတုိင္း မိဘအက်ၤီေလွ်ာ္ေပးပါတယ္(အဲဒါကေတာ့ ကုသိုလ္လိုခ်င္လို႔ပါ)။ အမ်ားအားျဖင့္ အကၤ်ီနဲ႔ ေဘာ္လီတစ္စံုစာေလာက္ပါပဲ(ကုသိုလ္လိုခ်င္လို႔ပါလို႔ ေျပာထားရတယ္)။ ရယ္စရာ ေျပာရရင္ တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သြားကာနီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အေမ့ေဘာ္လီနဲ႔ အကၤ်ီတစ္စံုေတြ႔တယ္။ အလုပ္ခ်ိန္နီးေနလို႔ တျခားသူေလွ်ာ္သြားမွာလည္း စိုးလို႔ ေနာက္မွ ေလွ်ာ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေရပဲခ်ိဳးလိုက္တယ္။ အေမ့အက်ၤီနဲ႔ ေဘာ္လီကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္ပ်ဴတာစင္ေအာက္က အံထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ အလုပ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကဖုန္းဆက္တယ္။ အေမ့အက်ၤီေပ်ာက္ေနလို႔တဲ့။ ေဘာ္လီထဲမွာ ေသာ့သိမ္းထားတာကိုး။ အဲဒါနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့ ေနရာေျပာလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ထမ္းလုပ္တုန္းကေတာ့ ေငြအနည္းအက်ဥ္း ကန္ေတာ့ႏိုင္ေသးတယ္။ (ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မကန္ေတာ့ႏိုင္ေတာ့ဘူး... )။ လျပည့္၊ လကြယ္ မွာေတာ့ အၿမဲတမ္း ကန္ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ေျဖေတြးမယ္ဆိုရင္ ဒါေလးေတြက ေျဖေတြးလို႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္အစြမ္းမေကာင္းလို႔ မိဘကုိ မေထာက္ပံ့ႏိုင္တာ သိထားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာ မေကာင္းဘူး(ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေငြေၾကးအရ ေထာက္ပံ့စရာ မလိုေပမယ့္ သားသမီးဆိုေတာ့ ေထာက္ပံ့ခ်င္တာပဲေလ)။ ကၽြန္ေတာ္ (၅)တန္းမွာ သံုးရာတန္ ကစားစရာ ေသနတ္ေလးကုိ စက္ခ်ဳပ္ၿပီး လုပ္အားခနဲ႔ ဝယ္ေပးတာ အေမပါ။ ကၽြန္ေတာ္ (၅)တန္းတစ္ႏွစ္လံုး ၿမိဳ႕ထဲေက်ာင္းကုိ ေျခလ်င္တက္ရလို႔ စက္ဘီးဝယ္ေပးႏိုင္ေအာင္ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္က ထြက္ၿပီး စီးပြားရွာခဲ့ရတာ အေဖပါ။ အခုထိ အေဖ အနားမယူႏုိင္ေသးဘူး(အနားမယူတာက အနားမယူခ်င္လို႔ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာဖူးတယ္)။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ညံ့လို႔ပါ။ အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းပါတယ္။ အခု အသက္(၄၀)နားနီးမွာ မိဘ မေထာက္ပံ့ႏိုင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တမရေပမယ့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရၿပီ။ ေနာင္ႏွစ္(၂၀) ျဖတ္ခနဲနဲ႔ ေရာက္လာမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ ပင္ပန္းစြာ ရုန္းကန္ေနရတဲ့၊ မျပည့္စံုတဲ့ သားတို႔ေတြကုိမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ ... ။ သားတို႔ အေမလည္း စိတ္ဆင္းရဲမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုႀကိဳးစားရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္(၅၀) ေလာက္အထိေတာ့ ကုန္းရုန္းၿပီး ရွာေဖြႏိုင္ဦးမွာပါ။ ေနာက္ထပ္ (၁၂)ႏွစ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ (၅၀)။ ကံေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အေမာေစ့မွာပါ။ တျခားသူေတြနဲ႔ မႏိႈ္င္းယွဥ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာဝန္အျပည့္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆို ...
" အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းတယ္ မဟုတ္လား "
(PS:ဤစာသည္ ကုိယ္ရည္ေသြးလို၍ ဂုဏ္တင္ေရးဖြဲ႔ေသာစာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ သံပတ္တင္းေသာ၊ မဲတင္းေသာ စာသာ ျဖစ္ပါသည္ဟု ရုိးသားစြာ ဝန္ခံလိုပါသည္။)
ရွဥ့္ညိဳေလး
(၂၇.၈.၂၀၁၉ ည ၁၁း၀၉ မိနစ္)
Comments
Post a Comment