ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးလိုက္တာ
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေရႊအျမဳေတက ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရလို႔၊ ဆရာ့အသံကုိ ပထမဆံုးၾကားဖူးျခင္းလည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္က ျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာထားခဲ့တဲ့ဖုန္းကုိ နံပါတ္စိမ္းတစ္ခု ဝင္လာတာ သားငယ္ ေကာင္းသုတက ကုိင္လိုက္တယ္တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ အဲဒီနံပါတ္ကုိ ျပန္ေခၚလိုက္တယ္။ ေရႊအျမဳေတကလို႔ ၾကားရေပမယ့္ လိုင္းသိပ္မေကာင္းလို႔ ေနာက္ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ ျပန္ေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတဲ့သူက ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း ျဖစ္ေနေရာ။ အသံက လူငယ္ေလးအသံမ်ိဳးျဖစ္ေနတာတစ္ေၾကာင္း၊ ညင္သာသိမ္ေမြ႔တဲ့အသံျဖစ္ေနတာေရာ စိတ္ထဲမွာ ဇေဝဇဝါေတာင္ ျဖစ္မိတယ္။ အျပင္မွာ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာင္ ကုိယ္က ပရိသတ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ သိပ္မတုန္လႈပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခုက် ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဦးဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕ အသံကုိ ပထမဦးဆံုးၾကားခြင့္ရတာေလ။ စိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာမူ ေရႊအသစ္ထဲေရာက္ေနလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးတာပါ။ ဆရာဟာ တပည့္ေတြကုိ အဲဒီလို ဂရုစိုက္တာပါ။ ဝမ္းသာတုန္လႈပ္တဲ့စိတ္နဲ႔ စကားတခ်ိဳ႕ေျပာမိေပမယ့္ အစီအစဥ္တက်ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ျဖစ္ေနရင္လည္း ရြာသား တပည့္ေလးကုိ ဆရာခြင့္လႊတ္မွာပါ။
ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းက ေရႊအျမဳေတ တုိက္ကို သြားဖို႔စီစဥ္ေပမယ့္ ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလို႔ မသြားခဲ့လိုက္ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ သားေလးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ေရႊတိုက္ကုိ ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)ႏွစ္က။ ဆရာ့ကုိ ဖုန္းလက္ခံေျဖေပးတာ အဲဒီသား အငယ္ေကာင္ေပါ့။
ၿပီးခဲ့တဲ့လက ရန္ကုန္အလည္သြားတုန္း ဆရာ ေမာင္ပုိင္(ေလးမ်က္ႏွာ)၊ ဆရာ ကုိစက္ေဖ၊ ဆရာမ ညိဳျပာဝိုင္၊ ဆရာ မင္းေဝဟင္ တို႔နဲ႔ပဲ ဆံုခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ေတြ ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ပံုကုိ သီးသန္႔စာေရးမယ္ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ေသးတာ ခုခ်ိန္ထိပါ။ ဟိုးတုန္းက စိတ္ကူးဖူးခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္သြားရင္ ေရႊအျမဳေတတိုက္သြားမယ္၊ ဆရာမင္းေဝဟင္နဲ႔ ေတြ႔မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးထဲက ဆရာမင္းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ပထမဦးဆံုးေသာ စာေရးဆရာေပါ့။ ဆရာတစ္ဆင့္ပါးၿပီး ေပးလိုက္လို႔ ဆရာေဝမိုးႏိုင္နဲ႔လည္း ဆံုခြင့္ရခဲ့တာလည္း အမွတ္တရပါ။ ခု ဆရာထပ္ေပးလိုက္တဲ့စာအုပ္က လရိပ္ေအာက္က မိုးတိမ္၊ အရင္တစ္ခါက အခြံကေလးေတြ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲဲေတြခ်ည့္ပဲေပါ့။ လရိပ္ေအာက္က မိုးတိမ္က စိမ္း ဆိုတဲ့ စာဖတ္သူ ညီမငယ္က လက္ေဆာင္ေပးထားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိၿပီးသားေပမယ့္ ဆရာ့လက္မွတ္ေလးပါတဲ့စာအုပ္ကုိလည္း မက္မက္စက္စက္ရွိျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳတိုေလးပါစမွာ ဆရာနဲ႔ ဖုန္းေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာတတ္ေတာ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္လိုပဲ ခံစားမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုမင္းလို႔ပဲ ေခၚျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဆရာမင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အထင္လြဲ၊ အျမင္လြဲခဲ့တာေလးလည္း ဝန္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဆရာမင္းရဲ႕ ေရးေဖာ္ေရးဘက္ေတြက အသားမဲတဲ့အေၾကာင္း စေနၾကေတာ့ တကယ္အသားမဲတယ္ ထင္မိေရာ။ တစ္ခါ သူက တုိက္ပံုအမည္းႀကီးနဲ႔ သြားေဖြးေဖြးနဲ႔ဆိုေတာ့ အျမင္ပါလြဲေရာေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္က ဆရာမင္းက အသားမမဲပါဘူး။ သူတို႔ ရန္ကုန္သားေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မွ ညိဳရံုေလာက္ပါ။ တကယ္တမ္းက် ကၽြန္ေတာ့္အသားကမွ ကတၱီပါ အနက္ႏုခင္ဗ်။ အဲဒီအေၾကာင္း ဆရာမင္းနဲ႔ ရယ္စရာေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ ဆရာ ကုိစက္ေဖတို႔နဲ႔ ဆံုေတာ့ ဘယ္သြားခ်င္လဲဆိုၿပီးေမးသဗ်။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာမင္းနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ေရႊသြားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ တစ္ခါတည္း ဆရာမင္းနဲ႔ ဖုန္းခ်ိတ္ေပးတယ္။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ မနက္ျဖန္ ေရႊအျမဳေတတိုက္ သြားမယ္စိတ္ကူးထားတယ္ ကုိမင္းဆိုေတာ့…
" ဟဲ့ ငအရဲ႕ … မနက္ျဖန္ မဂၢဇင္းတိုက္ပိတ္တယ္ဟဲ့ …" တဲ့။
စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ စိတ္ညစ္တာက ပိတ္ရက္ကုိ ေမ့သြားလို႔၊ ေနာက္ၿပီး အခ်ိန္အခက္အခဲေၾကာင့္။ ေပ်ာ္တာက ကုိယ့္ကုိ ဟဲ့ ငအရဲ႕ဆိုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာလိုက္လို႔ပါ။ ကမၻာေပၚမွာ ငအ ေခၚခံရလို႔ ေပ်ာ္တာ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ သိပ္ရွိမယ္ မထင္ဘူးေနာ္ ကုိမင္း။
ကၽြန္ေတာ္ အ-တာကုိလည္း ဝန္ခံရဦးမယ္။ ရန္ကုန္မွာ မွတ္တိုင္ေက်ာ္ဖူးသြားၿပီ။ ဝိုင္ယာလက္ကားကုိ ေမွာ္ဘီေရာက္မယ္ထင္ၿပီး သံုးခါေျပးတက္ဖူးတယ္။ စီးရမယ့္ ဘတ္စ္ကားကုိ ဘက္မွားၿပီး ေစာင့္ခဲ့ဖူးတယ္။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာပုိင္နဲ႔ ပထမဆံုး စဆံုတယ္။ မူလတန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ျပန္ေတြ႔ရသလိုပဲ။ ပဲ မမ်ားဘူး။ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္က သူ႔စာဖတ္ၿပီး စာရိုးလို႔ ေလးစားခင္မင္မိတာ။ အျပင္မွာေတြ႔ေတာ့ စာလည္း ရိုးတယ္၊ လူလည္း ရုိးတယ္။ ကိုယ္လို ပဲမမ်ားဘူး။ (Junction 8) မွာ ထိုင္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္တယ္။ စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကမ္းလက္မ်ားရဲ႕ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးေသးတယ္။ ဆရာစက္ (ကုိစက္ေဖ) လာမယ္ဆိုေတာ့ ဝင္လာတဲ့ကားတိုင္း ဆရာစက္မွတ္ၿပီး လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ တကယ္ေရာက္လာေတာ့ သတိမထားလိုက္မိဘူး။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဆရာစက္က စာအုပ္ဆိုင္ေတြ လိုက္ပုိ႔တယ္။ မုန္႔ေကၽြးတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္မႈကုိ တကယ္အားနာယူရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္နည္းေတာ့ အဲဒီမွာ သိပ္မလည္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အစာအိမ္က ဗိုက္အင့္သိပ္မခံႏိုင္လို႔ စားရင္ နည္းနည္းပဲဆိုေတာ့ သိပ္အားမရၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးေပးတဲ့ ဆရာပုိင္၊ ဆရာစက္ တကယ့္ကုိ ေက်းဇူးပါဗ်ိဳ႕။ ဆရာရဲ (ယကၡ)ရဲႀကီး ကေတာ့ ဆံုမယ္ထင္ထားေပမယ့္ မဆံုလိုက္ရဘူး။ သိပ္ကိစၥမရွိဘူး။ မံုရြာလာတုန္းက ဆံုၿပီးသားဆိုေတာ့ေလ။ ရည္ေဝ (လင္းေရာင္ျခည္)ဆီလည္း အလည္မေရာက္ခဲ့ရဖူး။ မံုရြာလာတုန္းေတြ႔ထားႏုိင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ဆရာမ ညိဳျပာဝိုင္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး သူ႔အိမ္အလည္လိုက္သြားတယ္။ ျပန္ကာနီးေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေတာင္းခဲ့တယ္။ ကုိယ္ေတြက အဲ့လိုပါဆို။
ေနာက္ၿပီး အဲဒီေရာက္တုန္း ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ တီးတစ္ခု ရွိတယ္။ စီလံုတီးတဲ့။ ဘာအဓိပၸါယ္လည္း မသိေပမယ့္ ေသာက္ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ သန္လ်င္ဘက္သြားရင္း ေသာက္ခဲ့ရတာ။ စီလံုတီးေသာက္တုိင္း သတိရမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ နာမည္က မမီးတဲ့ … အပ်ိဳႀကီးပဲ။ အဲေလ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ရုပ္ေခ်ာတယ္၊ သေဘာေကာင္းတယ္၊ မုန္႔ဆို မ်ားမ်ားစားမွ ႀကိဳက္တယ္။ ဒီေခတ္က ေမာ္ဒယ္ေခတ္ဗ်ာ။ ဘယ္မ်ားမ်ား စားမလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ ေျပာခ်င္တာက မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးစားၿပီး (Single is the best) ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႔…။
ဒီစာဟာ ဒီေန႔ညေနမွာ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာခြင့္ရလို႔ ဝမ္းသာၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာကုိ ေရးမိေရးရာ ေရးလိုက္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း ဖတ္မိဖတ္ရာ ဖတ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာရွိခဲ့ရင္ေတာ့ မန္႔မိ မန္႔ရာ မန္႔ခဲ့ပါလို႔…။
ရွဥ့္ညိဳေလး
(၁.၁၁.၂၀၁၈ ည ၇း၂၂ မိနစ္)
Comments
Post a Comment