တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္
မိုးလင္းတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ေရ တစ္ကာယ အလုပ္ေတြကိုေန႔စဥ္ လုပ္တယ္။
သြားေနၾက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို သြားတယ္။
စားေနၾက အစာေတြကုိ မရိုးႏိုင္ဘဲ စားတယ္။(ရုိးေနရင္လည္း စားစရာက ဒါပဲရွိတာကို...ပလာတာ၊ ထပ္တရာ၊ အီၾကာေကြး၊ မုန္႔တီ၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေခါက္ဆြဲ၊ ထမင္းေၾကာ္၊ ထမင္းဆီဆမ္း၊ အစာအိမ္အတြက္ မျဖစ္မေန ျဖည့္ေနရတယ္။)
ေတြ႕ေနၾကလူေတြနဲ႔ အရင့္အရင္ေန႔ေတြက ေျပာခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာမယ္။
ၾကားၿပီးသား သတင္းကို ဦးေအာင္ေျပာတဲ့သူေၾကာင့္ မသိရေသးဟန္နဲ႔ ဝိုင္းၿပီး နားေထာင္ေပးတယ္။
ရယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဟာသကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာေနတာမို႔ တခ်ိဳ႕ ကိုယ္ေတြ ယိမ္းထိုးလို႔ ရယ္တယ္၊ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး ရယ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေငြ႕ေငြ႕ေလး ၿပံဳးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္၊ နားရက္ ရံုးပိတ္ရက္ မဟုတ္ရင္ အလုပ္သြား အစီအစဥ္အတိုင္းပဲ။
ရံုးေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္၊ ၿပံဳးျပ၊ လုပ္ေနၾက အလုပ္ေတြ လုပ္၊ ေနာက္ေတာ့ ..........၊ ရံုးဆင္း၊ အိမ္ျပန္။
အဲလိုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဇယားအတိုင္း၊ ကိုယ့္ေတဘယ္လ္အတိုင္း သြားၾကတာ မ်ားတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕ ဘီယာဆိုင္ေပါ့။
ေနာက္ အြန္လိုင္းသံုးသူေတြ သံုးတယ္။ သတင္းစာဖတ္သူေတြ ဖတ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သူေတြ ၾကည့္တယ္။ (ဒါမွ မနက္ျဖန္အတြက္ ေျပာစရာ စကားရမွာေပါ့...)
မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ အိပ္ယာဝင္၊ မိုးလင္းေတာ့ ပ်င္းေၾကာေတြဆန္႔လို႔ ထခဲ့ၾကေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ စားေနၾက၊ သြားေနၾက၊ လုပ္ေနၾကေတြလုပ္ရင္းနဲ႔ (၃၆၅)ရက္ကို (၃၆)ႀကိမ္ျဖတ္ၿပီးေပါ့။
ေလးစားစြာျဖင့္
ထူးေအာင္ဝင့္
Comments
Post a Comment