မႏၱေလးကို ပ်ံသြားသလား

 

မႏၱေလးကို ပ်ံသြားသလား

(၁)
                 အေပၚထပ္ကေန ဟုိး... ေအာက္ဆံုးထပ္ လမ္းမကုိ လွမ္းၾကည့္မိတယ္၊ ထံုးစံအတုိင္း လူေတြ အေရွ႕က အေနာက္သြား၊ အေနာက္က အေရွ႕သြားေပါ့။ ပိပိဆုိတဲ့ ကြမ္းယာဆုိင္ေလးမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ကြမ္းယာေတြကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ထုပ္ေနတယ္။ Taxi ကားေမာင္းသူေတြက အဲဒီနားရပ္ၿပီး ကြမ္းယာလွမ္းဝယ္ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး၊ ပါးကြက္ေလး အၿမဲကြက္ထားတယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံေတာ့ ကားသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္စားၾကတာ မ်ားတယ္။ တစ္ခုေတာ့ က်ဳပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ကားဆရာက သူ႕ပါးစပ္ထဲက အရင္ဝါးၿပီးသား ကြမ္းရည္ေတြကို လမ္းမေပၚ ပဖစ္ခနဲ ေထြးပစ္လုိက္တာ အလြန္ညစ္ပတ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီကတၱရာခင္းလမ္းႀကီးမွာေရာ ေဘာင္ေတြမွာေရာ ရဲရဲနီလုိ႕။ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး.. စိတ္ကူးေျပာင္းၿပီး ဓာတ္တုိင္ေပၚ နားေနတဲ့ ခုိကေလးေတြကုိ ေရၾကည့္တာပါ။ ခုိ ဆယ့္ငါး၊ စာကေလးက ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။
ေဟာ... က်ဳပ္တုိ႕ ခုနစ္လႊာရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထပ္က အမ်ဳိးသမီး သူ႕သားကို ေက်ာင္းႀကိဳလာၿပီ။ အဲဒီကေလးျပန္လာၿပီး ေနာက္တစ္နာရီၾကာၿပီဆုိရင္ က်ဳပ္သမီး ေဆးခန္းက ျပန္လာၿပီ...
``အဘုိး... အဘုိ္း``
အိမ္ထဲက ေခၚသံေၾကာင့္ ဝရန္တာဘက္ေရာက္ေနတဲ့ က်ဳပ္ေခါင္း အိမ္ထဲ လည္သြားတယ္။
``ဘာလဲ``
``ကၽြန္မ အေခြဖြင့္ခ်င္လုိ႕``
``ဖြင့္ေပါ့.. ညည္းက အထူးအဆန္းလုပ္လုိ႕ ခါတုိင္း လည္း ဖြင့္ေနတာပဲ ဥစၥာ``
ခါတုိင္းလည္း သူ႕သေဘာနဲ႕ သူ ဖြင့္ေနတာကို ခုမွ မုိးႀကိဳးၾကားသား ခြင့္ေတာင္းလုိ႕။ အိမ္က ခုိင္းဖုိ႕ေခၚထားတဲ့ ေကာင္မေလး အားေန တီဗြီ။ တီဗြီကေန ဇာတ္ကားေခြ၊ သီခ်င္းေခြ စံုေနတာပဲ...
``ခုဟာ အဘုိးမႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေခြ ဖြင့္မလုိ႕``
``ဦးထုပ္နဲ႕ လူေတြလား``
``ဟုတ္``
``ညည္းပ်င္းရင္လည္း ဖြင့္ေပါ့``
ကေလးမက က်ဳပ္ဆီကသာ ခြင့္ေတာင္းေနတာ အေခြက စက္ထဲထည့္ေနၿပီ။ ဘာေတြဆုိမွန္းမသိ ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို က်ဳပ္က မႀကိဳက္ဘူးေျပာထားလုိ႕ ။ သူ႕ေခတ္နဲ႕သူဆုိေပမယ့္ ကုိအံ့ႀကီး၊ ေမရွင္တုိ႕ကုိ လြမ္းသား။ ဝင္းဦးလည္း က်ဳပ္က ခံစားလုိ႕ရတယ္။ ဒီဘက္ပုိင္းမွာဆုိရင္ လႊမ္းမုိးႀကိဳက္သလုိ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္၊ စုိင္းထီးဆုိင္တုိ႕လည္း မဆုိးဘူးပဲ။ ခက္တာက ခုေပၚတာေတြနဲ႕ က်ဳပ္ မုိင္ကုေဋေလာက္ ကြာျခားသြားၿပီ။ သူတုိ႕အျပစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာင္လည္း ဆက္ရွိေနဦးမွာပဲ။
က်ဳပ္ေနတဲ့ အခုအထပ္က အေပၚဆံုး ခုနစ္လႊာမွာ အခန္းက်ဥ္းေလးႏွစ္ခုပဲပါၿပီး ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း တုိ္က္ခန္းေလး၊  ဒီလုိမ်ဳိးအခန္းေလးနဲ႕ အသက္ႀကီးလာခ်ိန္မွာ ေနရဖုိ႕ ဘယ္တံုးကမွ စိတ္မကူးခဲ့ဘူး။
က်ဳပ္ ဒီတုိက္ခန္းေရာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိသြားၿပီေပါ့။ တစ္ခါမွလည္း ေအာက္မဆင္းဘူး။ ဘယ္လုိလုပ္ အဆင္းအတက္လုပ္ႏုိင္မွာလဲ အသက္က ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ က်ဳပ္ အခုကိုင္ေဆာင္ေနတဲ့ လက္ကုိင္တုတ္ေလးက ရန္ကုန္ေရာက္မွ ပုိအသံုးမ်ားလာၿပီး လက္ကုိင္ေနရာမွာ အဖုေလးေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ေခ်ာေျပာင္ေနတယ္။ သူ႕ကုိ ပုိအားကုိးလာရတဲ့သေဘာ။ တုိက္ခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ လမ္းလည္း မေလွ်ာက္ရေတာ့ ေျခေထာက္ေတြက ၾကာေလ ေလးေလ ျဖစ္လာေရာ။
အရင္တုန္းကဆုိ က်ဳံးေဘးမွာ မနက္တုိင္း ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာကို လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္မွ ပိုၿပီးတမ္းတမိတယ္။ မႏၱေလးကို တစ္ခါက္ေလာက္ ေရာက္ဦးမယ္ဆုိရင္ က်ံဳးေဘးကုိ အဝ လမ္းေလွ်ာက္ဦးမယ္လုိ႕ စိတ္ထဲ ေတးထားမိတယ္။
ေကာင္မေလးကေတာ့ အထဲမွာ ကြီစိ၊ ကြစိနဲ႕ သူလည္း လူငယ္ဆုိေတာ့ ပ်င္းေပမေပါ့။ ဒါေတြရွိေနလုိ႕သာ မရွိရင္ ပ်င္းလုိ႕ ထြက္ေျပးသြားႏုိင္တယ္။ အရင္တုန္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ သမီးက ဘာမွ လုပ္ကုိင္ခြင့္ ဖြင့္ခြင့္မေပးဘူး။ သိပ္မၾကာဘူး ေျပးပါေလေရာ။ ဒီေကာင္မေလးက် သမီးက သင္ေပးထားၿပီး သူ႕အႀကိဳက္နဲ႕ ဆြဲေဆာင္ ထားတာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ မနက္တုိင္း တရားေခြေလး ဖြင့္နာတယ္။ စာဖတ္တာ ဝါသနာ ပါေတာ့ ဖတ္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္လုပ္ေလာက္ ဝယ္ခဲ့ပါဆုိရင္ အလုပ္မ်ားတဲ့ သမီးက ဘယ္ေတာ့မွ ပါမလာဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ က်ဳပ္က ဘာရယ္လုိ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႕လယ္ဆုိလည္း ပုတီးစိပ္၊ ဘုရားစာရြတ္၊ ဘုရားရွိခုိးၿပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို စာအုပ္ေလး ဖတ္ေနရရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အခ်ိန္ကုန္မွန္း မသိသာဘူးေပါ့။
တစ္ေနကုန္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ တုိက္ခန္းအေပၚထပ္မွာ ေနရတဲ့ဘဝကုိ ၿငီးေငြ႕လာတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ေအာင္ေတာ္မူရပ္မွာရွိတဲ့ က်ဳပ္အိမ္ က်ဳပ္ၿခံကုိ လြမ္းမိတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ခံုေလးခ်၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႕ စာအုပ္ဖတ္ရတဲ့ အရသာက က်ဳပ္ကုိ အသက္ရွည္ေစတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အက်ိဳးက စိတ္ကုိ တစ္ေနကုန္ လန္းဆန္းၿပီး ေနလုိ႕ ေကာင္းတယ္ ခုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပဲ ဒီႏွစ္ပုိ္င္း ခါးေတြ ပိုခ်ိနဲ႕လာတယ္။
က်ဳပ္မိန္းမ ေခ်ာင္းခ်သြားတဲ့ ေနရာေလးကုိ မခြဲခ်င္ေပမယ့္ ခြဲခဲ့ရတယ္။ သားသမီးနဲ႕ မိဘၾကားမွာ ၿပိဳင္ဆုိင္ၿပီး ေျပာေနရမွာကို က်ဳပ္ရွက္တယ္။ အေဖ့ဆႏၵကို သိလ်က္နဲ႕ ေျပာထြက္လာတဲ့ သူတုိ႕စကားကို မပယ္ခ်ခ်င္တာနဲ႕ လုိက္ေလ်ာခဲ့ရတာ။ က်ဳပ္စိတ္ထက္ သူတုိ႕ရဲ႕ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပလာတဲ့အခါ သီသီ ဆံုးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အိမ္ႀကီးေရာင္းဖုိ႕ ျဖစ္လာတယ္။
သမီးအႀကီးက ထရမ္စေဖာ္မာနဲ႕ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးကုိ ေျပာင္းရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကုိယ္ပုိင္ေဆးခန္း ဖြင့္ခ်င္တယ္။ ဒီအတြက္ ေငြလုိတယ္။ သားအငယ္က ကြန္ပ်ဴတာ ဒီဇုိင္းေတြ ဝါသနာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာပဲ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တည္ေထာင္ၿပီးဖြင့္ခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ပုိအလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ ေငြလုိတယ္။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ က်ဳပ္ၾကားမွာ ေနာက္ဆံုး အဖုအထစ္ေလးေတြ ျဖစ္လာၿပီး က်ဳပ္ လုိက္ေလ်ာခဲ့ရတယ္။
ႏွေျမာမဆံုးစြာနဲ႕ သူမ်ားလက္ထဲ ထည့္လုိက္ရတဲ့ က်ဳပ္အိမ္ဝင္းဟာ ကာလေပါက္ေစ်း ေတာ္ေတာ္ ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ အဲဒီေငြကို ထိေတာင္ မထိခ်င္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ ေၾကကြဲသလုိႀကီး ခံစားရတယ္။
ပုိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာက ရန္ကုန္မွာလည္း ကုိယ့္ၿခံကုိယ့္ဝင္းနဲ႕ပဲ ေနရမယ္ပဲမွတ္တာ။ သမီးက ခုတုိက္ခန္းကို ဝယ္လုိက္ၿပီး  သူက ဘယ္ေနရာမွာလဲ မသိဘူး၊ ကုိယ္ပုိင္ေဆးခန္းေလး ဖြင့္တယ္။ သားက ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဝယ္တယ္။ ပထမ ဂိမ္းဆုိင္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ရွံဳးတယ္။ ခု တုိက္ခန္းအျပတ္ဝယ္ၿပီး ဒီဇုိင္းဆြဲေနေလရဲ႕။ အဲဒီတုိက္ခန္းမွာပဲ ေနတယ္။ ေငြေၾကးကုိလည္း သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ တုိင္ပင္ၿပီး သံုးစြဲၾကတယ္။
က်ဳပ္ကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အစားအေသာက္၊ က်န္းမာေရး ဂရုစုိက္ပါတယ္။ သမီးေဆးခန္းက အစေတာ့ လူမဝင္ဘူးလုိ႕ ေျပာတယ္။ ခုေတာ့ လာပါၿပီတဲ့။ သားက ဒီဇုိင္းလုပ္ငန္းကုိ ေဇာက္ခ်လုပ္ေနၿပီဆုိေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ က်ဳပ္မွာေတာ့ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ အသက္ရွဴက်ပ္လုိ႕ သမီးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းနဲ႕ စကားေျပာတာေတာင္ မႀကိဳက္ဘူး။ စပ္စုတယ္တဲ့။ ေမးရင္လည္း ဘာမွမေျပာနဲ႕လုိ႕ မွာထားတယ္။ တုိက္ခန္းက တံခါးကုိ အၿမဲပိတ္ခုိင္းထားတယ္။
မနက္ဆုိ သမီးက ေစ်းဝယ္ေပးတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြကုိ ခ်က္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္သြားတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေန႕တုိင္း ဒီလုိခ်ည္းပဲ။ တုိက္ခန္းႀကီးေပၚမွာ ေနရတယ္။ လူက ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆုိေတာ့ တကယ္က်န္းမာေရးေကာင္းရင္ ဖ်တ္တုန္း၊ လတ္တုန္း၊ သန္တုန္း။  မႏၱေလးမွာဆုိ ဟုိဘက္ႏွစ္လမ္းေက်ာ္က ဘုိခဲတုိ႕၊ ေမာင္ပိုတုိ႕နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာရတာကိုက ခံတြင္းေတြ႕လွတယ္။ က်ဳပ္မွာ ပ်င္းရတယ္ကုိ မရွိဘူး။ အားရင္ သူတုိ႕အိမ္ ကုိယ့္အိမ္ ေလွ်ာက္သြား။ ငယ္တုန္းက ေဘာလံုးကန္တဲ့ အေၾကာင္း၊ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝအေၾကာင္း၊ တရားဓမၼအေၾကာင္း စံုလုိ႕ပါပဲ။ ဥပုသ္ေန႕တုိင္း တရားပြဲသြား။ တစ္ခါတေလ ေအာင္ေတာ္မူဘုရားမွာ ငါးအစာ သြားေကၽြးနဲ႕ ။ ခုေတာ့ ဝရန္တာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာပဲ ထုိင္ရင္း ေန႕စဥ္ သတိရေနေတာ့တယ္။
မနက္ဆုိ က်ဳပ္က မႏၱေလးပဲျပဳတ္ ဝါဝါအိအိေလးေတြကို ထမင္းပူေလး ဆီဆမ္း၊ ဆားျဖဴး ဒါမွမဟုတ္ရင္ မႏၱေလးဗယာေၾကာ္၊ ငခ်ိပ္ေပါင္း သိပ္ႀကိဳက္တာ သီးသီက အၿမဲလုပ္ေပးတယ္။ ခုေတာ့ မနက္ဆုိ လက္ဖက္ရည္၊ သမီးက ေကာ္ဖီ မတုိက္ဘူး။ မတည့္လုိတဲ့။ ေပါင္မုန္႕မီးကင္၊ ဘီစကစ္၊ တစ္ခါတေလ ၾကက္ဥနဲ႕ ထမင္းေၾကာ္။ ပဲျပဳတ္သည္ ဒီဘက္လာတာကို တစ္ခါမွွ မေတြကဘူး။ မႏၱေလးမွာဆုိ ညေနဘက္ ဗုိက္ဆာရင္ မုန္႕ဟင္းခါး၊ မုန္႕တီ ၊ အ ေၾကာ္ ထြက္စားပစ္လုိက္တာပဲ။ ေန႕လယ္ ဆာၿပီဆုိရင္ စားဖုိ႕ သမီးက မုန္႕ေတြေတာ့ ဝယ္ထားေပးထားပါရဲ႕ စားခ်င္စိတ္က မရွိဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက မုိးရာသီဆုိ စုိထုိင္းထုိင္းျဖစ္ေနတဲ့ အကၤ်ီအနံ႕ေတြကို က်ဳပ္မခံႏုိင္ဘူး။ ေအာက္သုိးသုိးနဲ႕ ေနပူနဲ႕ မေျခာက္ရဘဲ ေလနဲ႕ေျခာက္ရတဲ့ အနံ႕ဆုိးႀကီးကို စိတ္ပ်က္မိတယ္။
သစ္ပင္စုိက္ ဝါသနာပါနာပါတဲ့ သမီးက ဒီခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ဝရန္တာေလးမွာပဲ သစ္ပင္ေတြကို ပန္းအုိးေတြနဲ႕ စုိက္ထားေတာ့ ပိုၿပီး ေမွာင္ေနသလုိပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီတုိက္ခန္းေလးမွာ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီ ၾကာေနေပမယ့္ အခုထက္ထိ ေနသားမက်ႏုိင္ေသးဘူး။
ေဟာ... ေအာက္မွာ ပါပလစ္ကာကား အဝါေရာင္ေလး ေရာက္လာၿပီ။ ဒါဆုိ သမီးျပန္လာၿပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ သြားေရး လာေရး ခက္ခဲမွဳအတြက္ အဲဒီကားေလးဝယ္လုိက္တာ ေအာက္ဆံုးေျမညီထပ္ကေဘးမွာ ဂုိေထာင္ရွိတယ္။ အဲဒီကားဂုိေထာင္မွာ ပုိ္က္ဆံေပးအပ္တာ။
ဆံပင္တုိတုိကို စုခ်ည္ထားတဲ့ သမီးရဲ႕ ဖိနပ္သံကုိ ၾကားရေတာ့ ေကာင္မေလး တံခါးးဖြင့္ေပးတယ္။ ေကာင္မေလးလည္း ရွိသမွ်အေခြေတြ ၾကည့္ၿပီးသြားပံုရတယ္။ က်ဳပ္က တုတ္ေကာက္ေလးနဲ႕ အိမ္ထဲဝင္လုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ  အံ့ၾသစရာ သမီးလက္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ က်ဳပ္မွာလုိက္တဲ့ စာအုပ္ေတြလားလုိ႕ေပါ့။ သမီးက စာအုပ္ေတြခ်၊  လူကလည္း ခံုေပၚပစ္ထုိင္ရင္း ေကာင္မေလးကုိ ေရတစ္ခြက္ လွမ္းေတာင္းလုိက္တယ္။
``ဟူး... ေမာလုိက္တာ ဒီခုနစ္ထပ္တက္ရတာ အသက္ထြက္မတက္ပဲ။ ဒီေန႕ သမီး စာအုပ္ေတြပါလာလုိ႕ အံ့ၾသမေနဘူးလား ``
``ဟုတ္တယ္၊ အေဖ ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ သမီး ဘယ္က ဝယ္လာတာလဲ``
``ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ။ ပန္းဆုိးတန္းဘက္ ေျခဦးေတာင္မလွည့္ႏုိင္ဘူး၊ အေဖ့ေဘာ္ဒါ ဦးဘုိခဲနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာ သူေပးလုိက္တာ``
``ေဟ ဟုတ္လား ... သူ ဘယ္တုံုးက ေရာက္လာလဲ``
``မေန႕ကတဲ့..။ အေဖ့ကုိ သတိရလုိ႕ ဖုန္းဆက္မယ္တဲ့။ သူ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ နာေရးလာတယ္ေျပာတာပဲ။ သူ အေဖ့အတြက္ ယူလာေပးတဲ့ စာအုပ္ေတြက သမီးကို ဝယ္ခုိင္းေနတဲ့ စာအုပ္ေတြျဖစ္ေနလုိ႕ အံ့ၾသသြားတာပဲ။ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေန႕ည သူ ဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္။ မနက္ျဖန္ သူလာလိမ့္မယ္။ လိပ္စာလည္း ေပးထားခဲ့တယ္။ ဖုန္းက သူ႕အိမ္မွာ ရတာမၾကာေသးဘူးတဲ့ ။ အဲဒါ အေဖ့ေဘာ္ဒါနဲ႕စကားေတြ ေျပာေပေတာ့။ အိမ္မွာ ထမင္းေကၽြးလုိက္``
``ေအး ေအး ေကာင္းတယ္။ ဟုိေကာင္ ေမာင္ပုိလည္း ပါရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ``
``အေဖကလည္း``
``မနက္ျဖန္က် ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ကြာ။ ငါလည္း စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနတာ``
``ဟုတ္တယ္၊ အဘုိးက မႏၱေလးကို အၿမဲသတိရေတာ တစ္ခ်ိန္လံုးေငးေနတာ ခုမွပဲ ၿပံဳးရႊင္တာ ေတြ႕ရေတာ့တယ္``
``သမီးကလည္း အေဖ့ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာက် အိမ္ႀကီးၿခံႀကီးေတြက ေစ်းကႀကီး။ အလုပ္ေတြ ဒီထက္အဆင္ေျပလာရင္ ဒီတုိက္ခန္း ေရာင္းမယ္။ အေဖ မႏၱေလးမွာ ျပန္ေနခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း သမီးပါ လုိက္ေျပာင္းရမွာ။ အေဖ တစ္ေယာက္ထည္းလည္း မျဖစ္ဘူး``
``ဒီလုိလည္း မဟုတ္ပါဘူး သမီးရာ.. အေဖက မလုိပါဘူး။ မင္းတုိ႕က ေခတ္လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အနာဂတ္ကုိ စဥ္းစားရမယ္။ အဲဒီလုိ စဥ္းစားမိလုိ႕လည္း သမီးတုိ႕  ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေဖ လုိက္ေလ်ာခဲ့တာေပါ့``
``ဒီတုိက္ခန္းေပၚမွာ အေဖ့တစ္ေယာက္ထည္းထားၿပီး အလုပ္သြားရတုိင္း သမီးရင္ထဲ တစ္မ်ဳိးႀကီးခံစားရတယ္။ ဦးဘုိခဲကို ေတြ႕ေတာ့ သမီးလည္း ေပ်ာ္တယ္။  ဦးဘုိခဲကေျပာတယ္.. အေဖ မႏၱေလးကုိ လုိက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ အလည္ခဏ ေခၚခ်င္တယ္တဲ့။ သမီးကေတာ့ အေဖ့သေဘာကို မေမးေတာ့ပါဘူး။ အေဖ လုိက္မွာပါလုိ႕ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါ အေဖ ဦးဘုိခဲျပန္ရင္ လုိက္သြားလုိက္။ သူတုိ႕ေက်ာင္းေရစက္ခ်လည္း ရွိတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ အဲဒါဆုိ ဦးေမာင္ပုိနဲ႕လည္း ေတြ႕ရေရာ မေကာင္းဘူးလား``
သမီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အေဖ ဝမ္းသာတယ္။ ေကာင္းတယ္``
``ေက်းဇူးတင္စရာ မလုိပါဘူး။ သမီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး စဥ္းစားလာတာ သမီးဘက္မွာ ေငြေရးေၾကးေရး အဆင္ေျပေပမယ့္ အေဖရဲ႕ ရွင္သန္မွဳ႕က် ေလွာင္ပိတ္ေနသလုိပဲ။ ဒီေရာက္ၿပီးမွ အေဖ့ ရယ္သံမၾကားရတာ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳးိပဲ။ သမီးကုိ တစ္ကုိယ္ေကာင္း ဆန္ေနၿပီလုိ႕ ေတြးမိရင္း ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕လည္း ညေနက ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။ သူလည္း ဒီကိစၥကုိ သေဘာတူတယ္။ အေဖ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ လုိက္သြားပါ``
သမီးႀကီးက ေျပာၿပီး ေရခ်ဳိးမယ္ဆုိၿပီး အေနာက္ထဲ ထြက္သြားတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း သူ႕စိတ္ထဲ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကုိ ဥေပကၡာ မျပဳထားပါလားလုိ႕ ေတြးရင္း ေက်နပ္မိတယ္။ အဲဒီညက တိတ္တိတ္ေလး က်ဳပ္ခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး ကန္ေတာ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဘုိခဲနဲ႕ ဖုန္းကုိလည္း အားရပါးရ ေျပာလုိက္တယ္။ သူကလည္း ေပ်ာ္ၿပီး ေမာင္ပုိဆီ ဖုန္းတစ္ဆင့္ေခၚၿပိး က်ဳပ္ပါ ပါလာမယ့္အေၾကာင္း ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေျပာတယ္။

(၂)

``မမ အဘုိးေလ ဘယ္ေလာက္တက္ၾကြသလဲဆုိေတာ့ အကၤ်ီေတြေတာင္ ထည့္ၿပီးေနၿပီ``
``အေဖလည္း သနားပါတယ္။ သူ႕ခမ်ာ အိမ္တြင္းေအာင္းေနရတာ မေန႕ညကလည္း ေျပာလုိက္တဲ့စကားေတြ အန္ခ်တဲ့အတုိင္းပဲ``
အျပင္က အသံခပ္တုိးတုိးက်ိတ္က်ိတ္ ေျပာေနသံကုိ က်ဳပ္ၾကားေနရတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ပဲ။ အားလံုး အဆင္သင့္ပဲ။ မနက္ျဖန္ ညရထားနဲ႕ သြားရမွာ ညေစာေစာ အိပ္ရာဝင္တယ္။
မနက္ေရာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္တစ္ကုိယ္လံုး လွဳပ္လုိ႕မရေအာင္ ထံုက်င္တာ လုိလုိ၊ ကိုက္ခဲတာလုိလုိ။ အုိး ခံရဆုိးလုိက္တာ။ ႏွာေခါင္းဝမွာ ဘာနံ႕ေတြလဲ၊ အန္ခ်င္သလုိလုိ။ ဗုိက္ထဲ ဘာမွမစားရေသးလုိ႕လား။ ဒီေန႕ မႏၱေလးကို သြားရမွာ။ မီးရထားေပၚမွာ အဆာခံလုိ႕ မျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းေတြလည္းကိုက္၊ မ်က္စိေတြကလည္း တစ္ခုခုနဲ႕ ဖိထားသလုိ ေလးလံကိုက္ခဲေနတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း တလွပ္လွပ္နဲ႕ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္ခံုးေတြကို အားကုန္ ရွံဳ႕လုိက္တယ္။
``အေဖ အေဖ သတိရၿပီလားဟင္`` သမီးအသံပဲ။
``အေဖ သားကုိ မွတ္မိလား။ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ပါဦး`` ဒါ သား ေက်ာ္ေက်ာ္အသံ။
``အစ္ကုိႀကီး သတိရလား။ မ်က္လံုး ျဖည္းျဖည္း ဖြင့္ၾကည့္ပါလား`` ဒါ ဘုိခဲအသံ။ ဒီေကာင္ ဘူတာသြားရမွာ ဘာလုပ္ေနပါလိမ့္။ အား... က်ဳပ္ အတက္ႏုိင္ဆံုး မ်က္လံုးေတြ အားယူဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ခပ္ဝါးဝါး ေတြ႕ရတဲ့ သူတုိ႕သံုးေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝုိင္းအံုၾကည့္ေနၾကတယ္။
``အေဖ သမီးေလ``
``အေဖအိတ္ ျပင္ၿပီးၿပီလား``
``အေဖ ညက ခုတင္ေပၚမွာေလ ဟုိ.. ေလျဖတ္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္သြားတာနဲ႕ ညတြင္းခ်င္း ေဆးရုံတင္လုိက္ရတယ္``
``ေဟ``
``အကိုႀကီး စိတ္မပူပါနဲ႕။ ညက အစ္ကုိႀကီး နည္းနည္း အေအးမိသြားတယ္``
``ဘာကြ ဘုိခဲ။ ဒါဆုိ ငါ ဘာမွ လုပ္လုိ႕ မရေတာ့ဘူးေပါ့``
``မဟုတ္ပါဘူး။ သက္သာလာမွာပါ။ ခုလည္း စကားေျပာႏုိင္ေနတာပဲ။ တျဖည္းျဖည္း သက္သာလာမွာပါ``
``ငါ့ေအာက္ပုိင္းေတြ လွဳပ္လုိ႕မရသလုိဘဲ``
``မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းျဖစ္သြားတာပါ အေဖ။  ပံုမွန္ ေဆးစား၊ ေဆးကုလုိက္ရင္ ေပ်ာက္သြားမွာ။ ညက အေဖ ခါတုိင္း တံခါးပိတ္အိပ္တယ္။  မေန႕က ေမ့ၿပီး မပိတ္လုိက္ဘူး ထင္တယ္။ အေအးမိသြားတာပါ``
``အစ္ကုိႀကီး အားမငယ္ပါနဲ႕ ။ ဆရာဝန္ေတြ အကုန္လံုး ဂရုစုိက္ၾကပါတယ္``
``ငါ ငါ မႏၱေလး မသြားႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့``
က်ဳပ္ရဲ႕ ဆုိ႕နင့္နင့္ ေၾကကြဲကြဲ အသံႀကီးက အားလံုးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေစခဲ့ပံုရတယ္။ က်ဳပ္ ဘာမွ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ဘဝမွာ ခ်ဳိၿမိန္ေသာသူမ်ားအတြက္ အခ်ဳိသီးမ်ား သီးၿပီး၊ ခါးေသာ သူမ်ားအတြက္ အခါးသီးမ်ား သီးေနၾကသလားလုိ႕ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ေတြးမိတယ္။

(၃)

အခန္းထဲကေန Wheel Chair ေပၚ ေရႊ႕ထုိင္ရင္း ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဘီးလွိမ့္တြန္းရင္း ဝရန္တာေလးဆီ ေရာက္လာတယ္။ အားျပဳရတဲ့ တုတ္ေကာက္ေလးက အခန္းေထာင့္မွာ ခုေတာ့ အနားရေနတယ္။
တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ ခုိေတြ၊ စာကေလးေတြ ပုိမ်ားလာသလုိပဲ။ က်ဳပ္ အၿမဲတမ္း ေရတြက္ေနမိတယ္။ တစ္ေကာင္ပ်ံသြားရင္ တစ္ေကာင္ထပ္ေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႕ ဘယ္သြားၾကပါလိမ့္။
ေဟာ သမီး ျပန္လာၿပီ၊ ေကာင္မေလး တံခါးဖြင့္ေပးသံ ၾကားရတယ္။ သမီး ဖိနပ္ခၽြတ္တယ္၊ ဝင္လာတယ္။
``အေဖ ေနေကာင္းလား.. အိပ္ေနလား``
``ဟုိမွာ.. ဝရန္တာမွာ  ဓာတ္ႀကိဳးေပၚက အေကာင္ေတြကို ေရေနတယ္။ ေန႕တုိင္းပဲ ဒီေန႕လည္း စကားမေျပာဘူး``
က်ဳပ္ေနာက္က သမီးေျခသံကုိ ၾကားရတယ္။
``အေဖ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲက် မႏၱေလးကို သြားရေအာင္၊ သမီးပါလုိက္မယ္။``
မႏၱေလး သြားမယ္တဲ့။ မႏၱေလး အင္း... ငါ ၾကားဖူးသလုိပဲ။
အေဖ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဦးေမာင္ပုိတုိ႕၊ ဦးဘုိခဲတုိ႕ကလည္း အေဖ့ကုိ ေခၚျဖစ္ေအာင္ ေခၚခဲ့ပါတဲ့``
သမီးကလည္း ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး။ အဲဒီလူေတြကို က်ဳပ္မွ မသိတာ။
``အေဖ သြားခ်င္တယ္မဟုတ္လား``
က်ဳပ္ ေခါင္းကို ေလးတြဲ႕စြာ ရမ္းလုိက္တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိတာ မေသခ်ာဘူး။ မနက္ျဖန္ဆုိတာလည္း မေသခ်ာဘူး။
``ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ အေဖ``
``အေဖ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ေနပါရေစ....
ဒီေနရာေလးက ေကာင္းတယ္။ မႏၱေလးဆုိတာ အေဖမွ မသိတာ သမီးရဲ႕ ။ အေဖ မသြားခ်င္ဘူးေနာ္``
သမီးက က်ဳပ္ကုိ ဘာမွမေျပာဘဲ စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ သမီးမ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္ေတြ တစ္ေပါက္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းလာကာ က်ဳပ္လက္ေတြကို ကုိင္ၿပီး တရွဳိက္ရွိဳက္နဲ႕ ငိုေနတယ္။ ဘာလုိ႕ ဒီေလာက္ငိုေနမွန္း က်ဳပ္မသိဘူး။ သူက မႏၱေလးသြားခ်င္တာထင္တယ္။ က်ဳပ္က မသြားခ်င္ဘူးဆုိေတာ့သူ မသြားရမွာစုိးလုိ႕ ထင္တယ္။
``သမီး မငိုပါနဲ႕။ ဒီေလာက္ေတာင္ သြားခ်င္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း သြားသြား။ အေဖ ခြင့္ေပးတယ္။ အေဖက ေနမေကာင္းေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး``
သမီးက အငုိတိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားတယ္။ အင္း... က်ဳပ္ရဲ႕ ခုိ္ေလးေတြ ဘယ္ႏွေကာင္ပ်ံသြားၿပီလဲ မသိဘူး၊ သမီးနဲ႕ စကားေျပာေနတာနဲ႕ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ သူတုိ႕လည္း မႏၱေလးကို ပ်ံသြားတာလား က်ဳပ္ မသိလုိက္ဘူး.....။


ေရႊအျမဴေတမဂၢဇင္း။ မတ္၊ ၂၀၀၈။
ေခ်ာအိမာန္(မႏၱေလး)

(PS: ေရႊအျမဳေတစာေပဆုရခဲ့သည့္ ဝတၳဳတိုေလး ျဖစ္ပါသည္။)