ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ဖို႔ ေရးတဲ့စာ
ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ဖို႔ ေရးတဲ့စာ
ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ပံုစံႏွစ္မ်ိဳး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ တမင္ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ (၂၀၁၅)ေလာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုမွာ အလုပ္ဝင္ေနတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ (Update) ျမွင့္တဲ့အေနနဲ႔ ျပင္ပက သင္တန္းတစ္ခုကုိ တက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးလွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိေတြ႔တယ္။
မ်က္လံုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားလိုက္တယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္း ေတြေရာ၊ ပုဂၢလိက ဝန္ထမ္းေတြေရာ တက္ၾကတဲ့သင္တန္းဆိုေတာ့ အားလံုးနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပါပဲ။ ဆိုလိုတာက သင္တန္းမွာ အီစကလီေတြ ဘာေတြ မရွိၾကဘူးလို႔ပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သားႏွစ္ေယာက္ဖခင္၊ ဟိုတယ္မွာ ဝန္ထမ္းလုပ္ေနတယ္၊ ဝါသနာအရ စာေရးေနတဲ့ စာေရးဆရာေပါက္စ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ကို အားလံုးနီးပါး သိထားၾကတယ္။ သင္းတန္းသား၊ သင္တန္းသူ အားလံုးရဲ႕ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကုိလည္း အားလံုးသိၾကတယ္။ အားလံုးက အသက္(၃၀)ေက်ာ္ (၄၀)ပတ္ခ်ာလည္ေတြပဲ။ (၃၀)ေအာက္တခ်ိဳ႕လည္း ပါပါတယ္။
ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးလွတယ္ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အထင္မလြဲေအာင္ ေျဖရွင္းရတာနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေတာင္ နဲနဲေခ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ နည္းေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကုိ စာတစ္ပုဒ္ဖန္တီးခ်င္ရင္ အလြယ္တကူၿပီးသြားသေလာက္ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဆက္ထဲေတာ့ ေရးရတာေပါ့။ ညပိုင္းအလုပ္ဝင္ခ်ိန္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႔ အေၾကာင္းအရာေတြက ဖလပ္ဖလပ္နဲ႔ဝင္လာ၊ လူက မအားေသး။ အားျပန္ေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ေရးေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္က မရ။ အဲဒီမွာ တစ္မ်က္ႏွာဝက္ေလာက္၊ တစ္မ်က္ႏွာေလာက္ အာရံုရထားတဲ့ စာညြန္႔ေလး ခ်ေရးထားရတယ္။ ဂ်ဴတီထြက္မွ စတစ္ထဲကူးလာလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ရင္ မအိပ္ေသးဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ေန႔ခင္း ဆယ့္ႏွစ္၊ တစ္ခ်က္ထိ စာေရးလိုက္ တယ္။ ၿပီးမွ တစ္ေရးအိပ္။ ညေနက်မွ ေရးၿပီးသား ျပန္ဖတ္၊ ပရင့္ထုတ္ေပါ့။
ခုနက မ်က္လံုးအေၾကာင္းေရးထားတဲ့စာကလည္း အဲဒီလို ေရးထားတဲ့စာပါပဲ။ သူက အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာမူတစ္ပုဒ္ေပါ့။ သင္တန္းၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္လကုန္ကာနီးမွ ဆက္ေရးျဖစ္တဲ့ စာပါ။ ဝတၳဳတိုအျဖစ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရးၿပီး သိမ္းထားတယ္၊ ဘယ္မွ မပို႔ျဖစ္ပါဘူး။ ေခါင္းစဥ္ကလည္း ေရးေနရင္းနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းပုိင္းက်မွ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ သံုးလေလာက္ေနေတာ့ မင္မိုရီစတစ္ထဲ သိမ္းထားတာေလးေတြ စစ္ရင္းနဲ႔ ေရးလက္စ စာပုိဒ္ေလး ထပ္ေတြ႔တယ္။ ေခါင္းစဥ္လဲမတပ္ထားေတာ့ ေရးထားၿပီးသားဆိုတာ သတိမရမိဘူး။ ေခါင္းထဲမွတ္ထားလို႔ ရင္းႏွီးေနတယ္ပဲထင္တာ။ ကြန္ပ်ဴတာထဲျပန္ကူးပါတယ္။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အက္ေဆးေလးေရးမယ္ စိတ္ကူးမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အက္ေဆးေရးရတာကုိ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ေနပါၿပီ။ (၂၀၁၃)ေလာက္ကတည္းက အက္ေဆးကုိ ပိုႀကိဳက္လာတာ။ (၂၀၁၅)မွာမွ အားစိုက္ေရးျဖစ္ေတာ့တယ္။ အက္ေဆးအျဖစ္ေရးၿပီး သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္မွ မပို႔ျဖစ္ပါဘူး။ ႏွစ္ပုဒ္စလံုးဟာ (၂၀၁၅) ဇြန္နဲ႔ စက္တင္ဘာမွာ ေရးၿပီးခဲ့ပါတယ္။
(၂၀၁၇)ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးအဓိဌာန္ေတြ ဘာေတြခ်လို႔ (ႏွစ္ဦးအဓိဌာန္ကေတာ့ ႏွစ္တုိင္းလုပ္ပါ တယ္။ ဒီႏွစ္ စာဘယ္လိုေရးမယ္၊ စာမူေတြ ဘယ္လိုပို႔မယ္ဆိုၿပီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ပါဘူး…)။ မပို႔ရေသးတဲ့ စာမူေတြထဲက ဝတၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကုိ မေဟသီ မဂၢဇင္း ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာစာစီထားတာေတာင္ (၈)မ်က္ႏွာရွိပါတယ္။ အရင္ကပုိ႔တဲ့ စာမ်က္ႏွာက ေလးငါးမ်က္ႏွာပါ။ (၂၀၁၇)ဇြန္လထုတ္မွာ ပါလာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ (၂၀၁၇)ဧၿပီေလာက္ ထင္ပါတယ္ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းတစ္ခုကုိ ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူက (၂၀၁၇-၂၀၁၈)ထုတ္ဆိုေတာ့ (၂၀၁၈)မွာ ပါလာပါတယ္။ စာမူရွင္ ဂုဏ္ျပဳပြဲက (၂၀၁၉)မွာပါ။ စာမူရွင္ ဂုဏ္ျပဳပြဲ ဖိတ္စာရေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကုိ ေမ့ေနပါတယ္။ က်န္တဲ့ဆရာေတြ ဖုန္းဆက္မွ စာမူရွင္ဂုဏ္ျပဳပြဲဟာ အဲဒီေန႔လို႔ သတိရပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲ ေရာက္ေနခ်ိန္မို႔ ပြဲတက္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ တျခားစာေရးဆရာေတြက တိုက္ပံုေတြ ဘာေတြနဲ႔ စမတ္က်ေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က တိုက္ပံုမပါ၊ စတစ္မပါနဲ႔ ဂြပ္ေနပါတယ္။
လက္ေဆာင္ရတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲက ကုိယ့္စာျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္း (မဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္စာမူပါရင္ ကုိယ့္စာမူပဲ အရင္ဖတ္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ဘယ္သူေတြပါေသးလဲ မာတိကာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ဆြဲ ကုိယ့္စာမူေလးထပ္ဖတ္။ အဲဒီအခါမွ တစ္ျခားသူ စာမူေလးေတြ ဖတ္ပါတယ္။ ေတြ႔တဲ့အခါ ေကာင္းတယ္ ဘာညာ ရႊီးရေအာင္ပါ။ မဖတ္ရေသးရင္ မရႊီးရဲဘူးခင္ဗ်…)။ ဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ဖတ္ဖူးသလိုလို ျဖစ္ေနေရာ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မဂၢဇင္းေတြ ျပန္ရွာဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဇြန္လမွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳတိုနဲ႔ စာပ်ိဳးတူေနတာကုိး။ အဲဒီက်မွ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ျဖစ္သြားတာ။ တစ္ပုဒ္ထဲကုိ မဂၢဇင္းႏွစ္တိုက္ ပို႔မိမွာကို အစိုးရိမ္ဆံုးပဲ။ (၂၀၀၈)ကေန (၂၀၁၃)ေလာက္ထိေတာ့ စာမူပုိ႔ရင္ စာရင္းစာအုပ္မွတ္ထားတာ။ ေနာက္ေတာ့ မမွတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီအေၾကာင္းေလး ဟိုတစ္ေန႔က ၿမိဳ႕နယ္စာေရးဆရာအသင္း တတိယအႀကိမ္မ်က္ႏွာစံုညီ အစည္းအေဝး မစခင္ ညီငယ္ ရွားမင္းဦး(မင္းကင္း)ရယ္၊ လဝန္းသန္႔ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ခ်င္းတြင္းဂ်ာနယ္မွာ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့တဲ့ မစန္းေမာ္ရယ္ကုိ ေျပာျပျဖစ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္အေၾကာင္းဆို ေျပာျပခဲတယ္ရယ္။ အဲဒီေန႔က လူနည္းနည္းစံုလို႔။ အခုလည္း မေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔သိေစခ်င္လို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေရးလိုက္တာဗ်။ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ဗ်ာ။
ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းရတာလည္း ဒီလိုေၾကာင့္ပါ။ ေပ့ခ်္မွာ၊ ဘေလာ့မွာတင္တာဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘီလ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ရမွာကုိး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘီလ္ထဲကမွ မဟုတ္ဘူးေလ…။ စတာပါ။ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ေပးသြားပါ။ အဲဒီ ဝတၳဳတိုနဲ႔ အက္ေဆးေလးရဲ႕ အမည္။ ကၽြန္ေတာ့္စာ ဖတ္ေနက်ဆိုရင္ သိမယ္ဗ်။ စာဖတ္မ်ားတဲ့ စာခ်စ္သူ “ စိမ္း” တို႔ဆို သိမယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီႏွစ္ပုဒ္အမည္ေဖာ္ႏုိင္တ့အထဲက ပထမဦးဆံုးသံုးေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မထြက္ေသးတဲ့ အက္ေဆးစာအုပ္ေလး လက္ေဆာင္ေပးမလို႔ပါ။ ဘယ္ေတာ့လဲလို႔ေတာ့ ေမးရင္ ထြက္တဲ့အခါလို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီစာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ဖို႔ေရးလိုက္တဲ့စာပါ…။
ရွဥ့္ညိဳေလး
(၁၉.၉.၂၀၂၀ ေန႔လည္ ၁၂း၃၃ မိနစ္)
Comments
Post a Comment