ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြ

 ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြ

          ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ (Facebook) အေကာင့္ ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ (Page) ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ အေကာင့္တစ္ခုက (၂၀၁၂)မွာ စသံုးတယ္။ အဲဒီအေကာင့္မွာ စိတ္ဆိုးတာ၊ ေဒါသထြက္တာ၊ ဟိုေရာက္တာ၊ ဒီေရာက္တာ၊ ဟိုခံစားခ်က္၊ ဒီခံစားခ်က္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ေပ်ာ္ရာသံုးတဲ့ အေကာင့္ပါ။

အဲဒီအေကာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတဲ့အေၾကာင္း မတင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ လူရင္းနဲ႔ တခ်ိဳ႕စာေရးသူမ်ားကလြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္စာေရးသူတစ္ေယာက္ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ (၂၀၁၅/၂၀၁၆)ေလာက္ထိေပါ့။ နာမည္မႀကီးတာလည္း တက႑ေပါ့။ (Facebook) အေကာင့္နာမည္ေတာင္ (Htoo Aung Wint) လို႔ေပးထားတာ။ စာေပနဲ႔ အေပ်ာ္သံုးနဲ႔ က႑ခြဲထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေခၚတာကိုလည္း မႀကိဳက္တာလည္း ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူတို႔ကေလာင္နာမည္နဲ႔၊ သူတို႔ကေလာင္အမည္မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ဟာ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြပဲလို႔ သိသူေတြမ်ားတယ္။ စာေပပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတို႔ေတြက တက္ၾကြလႈပ္ရွားၾကသူေတြ၊ အျပင္မထြက္ေတာင္ စာေရးေကာင္းၾက၊ စာေကာင္းေရးၾကသူေတြေလ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေကာင္းေရးခ်င္တယ္။ စာေရးေတာ့ မေကာင္းဘူး။ အဲဒီလိုပဲ စာေရးလည္း က်ဲတယ္၊ နည္းတယ္။ စာေပပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သေဘာက်တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေထာင္က်မွပဲ လူရာဝင္သလိုလို၊ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖတ္ဖူးၿပီးသား သူရဲေကာင္းေတြအေၾကာင္း ကိုးကားေဟာေျပာေနၾက၊ ႏိုင္ငံေရးပုတ္ခတ္ေဟာေျပာေနၾကသူေတြ မ်ားလာေတာ့ စိတ္မဝင္စားေတာ့ပဲ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲက်င္းပေနေတာင္ သြားနားမေထာင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စာအေၾကာင္း သီးသန္႔ေလးျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ (၂၀၁၅) ဧၿပီ(၃၀)မွာ မလုပ္တတ္၊ လုပ္တတ္နဲ႔ ရွဥ့္ညိဳေလး ဘေလာ့ကုိ စဖြင့္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရွဥ့္ညိဳေလးေပ့ခ်္ကို (၂၀၁၅) ဒီဇင္ဘာ(၂၈)မွာ ထပ္ဖြင့္ျဖစ္တယ္။ ဘေလာ့ကို ႏွစ္သက္ေပမယ့္ စာဖတ္သူနဲ႔ထိေတြ႔ခြင့္မ်ားတာ (Page) မွာပဲေလ။ ဘေလာ့ကေတာ့ တကယ့္ စာအုပ္စင္ေလး၊ စာၾကည့္တိုက္ေလးလိုပဲ။ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့က႑ေခါက္လိုက္တာနဲ႔ တင္ထားသမွ် အသီးသီးထြက္က်လာတာ မဟုတ္လား။

(Facebook) မွာလည္း စိတ္ေပ်ာ္ရာေတြ တင္တယ္။ (Page)နဲ႔ (Blog) မွာေတာ့ စာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြ တင္တယ္။ (Blog) မွာေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးေတြပါ ဒိုင္ယာရီသေဘာျဖစ္ေအာင္ တင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ (Facebook) သူငယ္ခ်င္း (၇၀၀)နီးပါးေလာက္လည္း ေရာက္လာေရာ ဆရာသမား (၇၀၀)နီးပါးဆိုတာ သိလာတယ္။ တခ်ိဳ႕က (Proud)၊ တခ်ိဳ႕က (Price)၊ တခ်ိဳ႕က တံုးခုတယ္။ ေရွ႕မွာတမ်ိဳး၊ ကြယ္ရာတမ်ိဳးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရင္းနဲ႔ ေပါင္းခ်င္တဲ့သူ၊ ကိုယ့္ကုိယ္ သတိမထားမိေပမယ့္ ကုိယ္ႏွစ္သက္ခ်စ္ခင္သူေတြ ခ်န္ထားၿပီး (၄၀၀)နီးပါး အန္ပစ္လိုက္တယ္။ က်န္(၃၀၀)က ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ စိတ္ရင္းနဲ႔ေပါင္းလို႔ ရမယ္ထင္တဲ့သူေတြေပါ့။

ဟိုးတုန္းက ဒီထက္ပို အကဲဆတ္တယ္။ (Operation Manager)ေတာင္ သူ႔ပံုမတင္ပဲ တျခားပံုတင္ထားလို႔ ယံုၾကည္လို႔ မရႏိုင္တဲ့သူဆိုၿပီး လက္မခံဘူး။ ေနာက္မွ လုပ္ငန္းခြင္က သူတခ်ိဳ႕လက္ခံျဖစ္တာ။ ကိုယ္ကေတာ့ အားလံုးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဆက္ဆံျဖစ္တယ္။ ခြဲခြာရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာင္တ မရခ်င္လို႔။ အဲဒါေၾကာင့္ လမ္းခြဲေရာက္ရင္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္သြားတာ။ ကိုယ့္စိတ္ရင္းနဲ႔ အားလံုးကို ကူညီတယ္။ ေစာ္ကားသြားရင္လည္း ေနာင္တ မရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကူညီဖို႔ဆိုတာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္လည္း လူသားမို႔ အေတးအမွတ္ရွိပါတယ္။ အခြင့္ႀကံဳရင္ ျပန္တုန္႔ျပန္မယ္ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ေနာင္ အကူအညီေတာင္းလာရင္၊ ကူညီဖို႔အခြင့္ႀကံဳရင္ေတာင္ မကူညီေတာ့ဘူး ဆိုတာမ်ိဳးပါ။

ကိုယ္အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာတင္ေပးခဲ့ရ၊ အလုပ္ရဖို႔ေျပာေပးခဲ့ရသူက ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ကုိယ့္ကုိေခ်ာက္ျပန္တြန္းတာကုိ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ လပိုင္းမွာပဲ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကူညီေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကုိ သူ႔ႏႈတ္ကပဲ ထုတ္ေျပာပါတယ္။ စဥ္းစားမရတာက ကူညီေပးဖူး၊ ေက်းဇူးရွိဖူးရက္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ေခ်ာက္တြန္းခ်င္ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား မရဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ကူညီခြင့္ရသူက မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔က ေက်းဇူးတင္၊ ဆရာတင္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတယ္။ တခ်ိဳ႕က အမနာပ ေျပာခ်င္လာတာေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္စရာေတြ ရွင္းဖို႔လိုလာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲလို မိတ္ေဆြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ အန္ပစ္လိုက္တယ္။

(၂၀၁၆) ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာေလာက္မွာထင္တယ္ (Viber contact) မွတ္မရလို႔ ေလွ်ာက္လုပ္ရင္း (Facebook) အေကာင့္တစ္ခု ထပ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဖ်က္ပစ္ရမွာလည္း ႏွေမ်ာတာနဲ႔ ကိုယ္သိထားတာေလးေတြ ျပန္ေဝမွ်တဲ့အေကာင့္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး (Request) လုပ္သမွ် လက္ခံျဖစ္တယ္။ (Request) မ်ားလာေတာ့ ေန႔စဥ္အေရအတြက္နဲ႔ လက္ခံေပမယ့္ အေကာင့္ေလာ့က်မွာစိုးလို႔ (Page) တစ္ခု ထပ္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာလည္း (Knowledge Sharing Center) တို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တယ္။ (Personal) ကိစၥ စကားမေျပာဘူး။ စာၾကည့္တိုက္ စာအုပ္တင္ထားသလိုပဲ။ ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တာဖတ္သြားေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ေရာလာတာက အဲဒီအေကာင့္မွာ လက္ခံထားသူေတြက က်န္အေကာင့္ပါ လိုက္ၿပီး (Request) လုပ္လာတာပဲ။ အဲဒီမွာ ျပႆနာ နည္းနည္းရွိတယ္။ ဟိုမွာက ကိုယ္က ေဝမွ်သူ။ ဒီမွာက ကိုယ္က စိတ္ေပ်ာ္ရာသံုးတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အထိပါး မခံႏိုင္ဘူး။ ဟိုလူ႔လက္ခံေပးပါ၊ ဒီလူ႔ဘေလာ့ေပးပါ။ အဲဒါေတြ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ညႊန္ၾကားမႈနဲ႔မွ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အထိမခံႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အေကာင့္ထဲမွာ ေယာကၡမလည္းမရွိဘူး၊ မိန္းမလည္း မရွိဘူး။ အမ်ိဳးသမီးကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တင္သမွ်ပို႔စ္ျပျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူဖတ္ဖတ္၊ မဖတ္ဖတ္ သူဖတ္မွ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်တာ။ အဲဒါကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ့။ စာေရးေနတုန္းေတာ့ စာေရးလက္စကို မဖတ္ေစခ်င္ဘူး။ သူ႔ဆီက ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုခု၊ အာေမဋိတ္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စာ အေၾကာင္းအရာေျပာင္းသြားမွာကို မလိုလားဘူးေလ။ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း အိပ္ခန္းထဲမွာဆိုေတာ့ စာေရးေနခ်ိန္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္လာဖတ္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ စာကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ရာ၊ ႏွစ္သက္ရာကိုပဲ ေရးပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုရဲ႕ အေၾကာင္းမသိၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က စာေလး၊ ကဗ်ာေလး ခပ္ႏုႏုေရးတင္ထားတာဖတ္ၿပီး ဟင္းေနာ္၊ ကေလးအေဖေနာ္ စသည္ျဖင့္ ေနာက္တာလိုလို၊ အတည္လိုလိုနဲ႔ (Comment) ေတြေရးပါတယ္။ အဲလိုလူေတြက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးရံု သက္သက္ လူေတြေလ။ လူဆိုတာ ကုိယ့္အသိစိတ္နဲ႔၊ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကုိယ္ပဲေလ။ အရက္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိသားပဲ။ ေသာက္ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ဆံုးမသူထက္ ၿပံဳးျပသူကုိခ်စ္ပါ ဘာညာနဲ႔စာေတြက ငယ္တုန္းက ဖတ္ဖူးၿပီးသားပါ။ လိုက္နာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ အေတြးေလးေတြ ႀကီးထြားခြင့္ျပဳၾကည့္ရေအာင္။ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ပိုသြားရင္ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။ ပုဇြန္ေက်ာပိုး ယိုးဒယားငံျပာရည္ေလး ေကာင္းလြန္းလို႔ ဟင္းထဲပိုထည့္ၾကည့္ပါလား။ အိုင္အိုဒင္းဆားေလး က်န္းမာေရးအတြက္ သိပ္ေကာင္းတာဆိုၿပီး ဟင္းထဲပိုထည့္ၾကည့္ပါလား။

ခုဆို အိုဗာတင္းေဖ်ာ္တဲ့ ေနာက္လိုက္ေတြေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္အေပၚအျမင္ေတြေျပာင္းလာၾက၊ ေစာင္းလာၾကတာကို သိၾကမွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကုိ ေျပာထားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိုဗာတင္း မႀကိဳက္ဘူးလို႔။ တခ်ိဳ႕က အရမ္းခင္ၾကတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေတာင္ ခဏခဏေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပႆနာရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္စရာမေကာင္းဘူးလို႔ ေစာေစာကတည္းက ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာျပထားရတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ ျငင္းဆန္ရခက္လာတယ္။ တုန္႔ျပန္ရခက္လာတယ္။ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူး။ အခ်ည္ေႏွာင္ခံရတယ္ေပါ့။

ဟိုးတစ္ေန႔က ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္ေရးထားသလိုေပါ့။ သူတို႔က လက္ေဆာင္ေပးေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲမို႔ သိပ္မသိသာဘူး။ ကုိယ့္မွာကို သူတို႔ေတြကိုက် အမ်ားႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ။ သူတို႔က အခ်ိန္ေပးရတာ ကုိယ့္တစ္ေယာက္ထဲမို႔ သိပ္ကိစၥမရွိသေလာက္ပဲ။ ကိုယ့္မွာက် အခ်ိန္အခက္အခဲ အမ်ားႀကီးျဖစ္သြားၿပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထို႔အတူပါပဲ။ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးရတယ္။ အလုပ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးရတယ္။ ေနာက္ စာဖတ္ခ်ိန္ေပးရတယ္။ အလုပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာေတြလည္း ဖတ္ရတယ္။ ရသနဲ႔ဆိုင္တဲ့စာေတြလည္း ဖတ္ရတယ္။ သုတ/ရသ ကို ကေလာင္ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူမို႔ စာကေတာ့ မျဖစ္မေနကို ဖတ္ေနရပါတယ္။ ေရးျဖစ္တာက နည္းေနေပမယ့္ေလ။

ကိုယ့္စိတ္ကို ခႏၶာကိုယ္က မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ က်ီးေပါင္းရွိတယ္။ စာအၾကာႀကီး ၾကည့္လို႔၊ စာစီလို႔ မရဘူး။ (MBC.)(Myanmar Book Club) ကလည္း ကိုယ့္ကုိယ္ဦးစားေပးၿပီး စာဖတ္ရက္သတ္မွတ္ထားတာမို႔ (အားလံုးက ကိုယ့္ထက္ သက္ႀကီး၊ ဝါႀကီး၊ ဆရာႀကီးေတြပါ) အေလးထားရပါတယ္။ သင္တန္းတက္မွ သင္ယူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္တာလည္း သင္ယူေနတာပါ။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာေတြ၊ အြန္လိုင္းသင္ခန္းစာေတြ (Print) ထုတ္ၿပီး စာအုပ္ခ်ဳပ္ထားတာ (A4)ႏွစ္ထုတ္စာ မကဘူး။ ဖတ္ဖို႔၊ ေရးဖို႔ အေၾကြးပိေနတယ္။ (Dictonary) အားကုိးၿပီး ဖတ္ရမယ့္ အဂၤလိပ္ဝတၳဳေတြ အမ်ားႀကီး။ ခုထိ တစ္အုပ္ၿပီးေအာင္ မဖတ္ႏိုင္၊ ဘာသာမျပန္ႏိုင္ေသးဘူး။ အားလံုးဟာ ႏွစ္ခန္း၊ သံုးခန္း၊ အလြန္ဆံုး တစ္ဝက္ထိပဲ ၿပီးေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြ မ်ားတယ္။

စာေပေရးရာေဆာင္းပါးေတြကုိ စာစီၿပီးတင္ခ်င္တယ္။ ဆရာႀကီးေတြလို ျမန္မာစာေပေလာကအတြက္ အက်ိဳးမေဆာင္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အေထာက္အကူျပဳခ်င္တယ္။ အလွဴႀကီးမလွဴႏိုင္ေပမယ့္ လမ္းညႊန္ေပး၊ ပန္းကန္ေဆးေပးသူမ်ိဳး လုပ္ခ်င္တယ္။ ေလးစားအားက်ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြ အတုယူႏိုင္ေအာင္၊ အတုယူခ်င္ေအာင္ ဂုဏ္ျပဳေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ စာစီတင္ခ်င္တယ္။ တရားစာေလးေတြ ဖတ္ခ်င္တယ္၊ ကုိယ့္စာၾကည့္ခန္းမွာ၊ အိမ္ေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ၊ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္၊ ေမတၱရွင္(ေရႊျပည္သာ)၊ သီတဂူဆရာေတာ္တို႔ ေဟာၾကားထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ နာခ်င္တယ္။ (၅.၅.၂၀၁၂)က စရြတ္ခဲ့တဲ့ ပဌာန္း(၅)က်မ္းကို ျပန္ရြတ္ခ်င္တယ္။ ခုမွ(၃)ႀကိမ္ေျမာက္ ဒုတိယက်မ္းပဲ ရြတ္ဆဲမို႔လို႔ပါ။ လခ်ီပ်က္ကြက္တာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ေန႔စဥ္ရြတ္ႏိုင္ေအာင္လည္း အားထုတ္ရဦးမယ္။

အားလံုးကုိ တစ္ေန႔ထဲ အစီအစဥ္တက် မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အားသြန္ခြန္စိုက္ စာဖတ္၊ စာေရး လုပ္ႏုိင္ဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔တြက္ၾကည့္တာ (၁၃)ႏွစ္ေလာက္ က်န္ေတာ့တယ္ေပါ့။ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ လုပ္ရမယ့္၊ လုပ္သင့္တဲ့အရာေတြလည္း ရွိလာဦးမွာကိုး။ ဒါေတာင္ သမားရိုးက် တြက္ထားတာပါ။ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရးက သာမန္အေျခအေနေလးနဲ႔ေလ။ လုပ္ခ်င္တာေတြမ်ား၊ ဆႏၵေတြျပားေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အလည္ေရာက္လာရင္ အစီအစဥ္တခ်ိဳ႕ ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာၿပီ။ အဲလို အစီအစဥ္ေတြမ်ားလြန္းေတာ့ စိတ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္သံုးတဲ့ (Facebook) အေကာင့္ေလးမွာ ခံစားခ်က္ေလးေတြ၊ ႀကိဳက္တဲ့စာ၊ ကဗ်ာေလးေတြ တင္ပါတယ္။ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးတဲ့ အေကာင့္တခ်ိဳ႕ကုိေတာ့ (Unfollow) လုပ္ထားလိုက္တယ္။ (Unfriend) လုပ္ဖို႔လည္း မေကာင္းတာမို႔ပါ။ သိပ္ဆရာႀကီးက်တဲ့ အေကာင့္ေတြကိုေတာ့ အန္ပါတယ္။

အေျခအေနအရ လိုအပ္လို႔ မိသားစု ပံုေလးေတြ၊ စာေလးေတြ တင္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ (၂၀၁၅)ေလာက္မွ တင္ျဖစ္တာပါ။ ေပ့ခ်္မွာေရာ (Facebook) မွာပါ။ မိသားစုဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ကိုလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ (Knowledge Sharing) လုပ္တဲ့ အေကာင့္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို စိတ္အေပ်ာ္သံုးတဲ့အေကာင့္မွာ ထပ္လက္ခံထားပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆက္ဆံႏိုင္မယ့္ သူေတြလို႔ ထင္ျမင္မိလို႔ပါ။ ခု ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေတြက ၾကြားဝါၿပီး ေရးထားတာ၊ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေရးထားတာ တစ္ခုမွ မပါပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက စိတ္ရင္း မသိၾကသူမို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ကုိ လွစ္ျပတာပါ။ ခု ကၽြန္ေတာ့္အေကာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လို႔၊ ခင္လို႔၊ ေလးစားလို႔ ရွိေနၾကသူေတြခ်ည္းပါ။ ဒီစာေလးကုိ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ ခင္ဗ်ားဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြထဲမွာပါေနေၾကာင္း သိေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆပါတယ္။ အားလံုးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္…

ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္

သင့္ရဲ႕

ရွဥ့္ညိဳေလး

(၁၀.၁၁.၂၀၁၇ နံနက္ ၁၁း၄၆ မိနစ္)

https://shintnyolay.blogspot.com