အသည္းကြဲရာသီ

အသည္းကြဲရာသီ

        ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရသည့္ ေကာင္မေလးကို ညိဳဟုေခၚသည္မွာ သူမ၏ အမည္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ညိဳမီဟု အဖ်ားဆြတ္ေခၚၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္သူတစ္ဦး၏ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ကာ ညိဳဟုသာ တစ္လံုးတည္း အဖ်ားဆြတ္ေခၚသည္။

သူမ၏နာမည္အျပည့္အစံုမွာ သံုးလံုးျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုသံုးလံုးကို အျပည့္အစံုေခၚလိုက္သည့္အခါ ကိုယ္တိုင္ စစ္ႀကိဳေခတ္ကို ေရာက္သြားသလိုခံစားရသည္။ ထိုနာမည္မ်ိဳး ေရြးခ်ယ္ေပးတတ္သည့္ ေယာကၡမႀကီး ႏွစ္ဦးကိုလည္း အံ့အားသင့္မိသည္။ ထိုထက္ပို၍ အံ့အားသင့္မိသည္မွာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ သမီးတစ္ဦးကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သည့္ ေယာကၡမႀကီးကိုပဲျဖစ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာကၡမႀကီးႏွစ္ဦး ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခ်စ္သူေခ်ာေခ်ာေလးကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္၍ျဖစ္သည္။

          စစ္ကိုင္းသူေလးညိဳသည္ အေဝးသင္တက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ရွိ အေဆာင္တစ္ခုတြင္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမကို စတင္ေတြ႕သည္မွာ တကၠသိုလ္နားရွိ  လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ခု တြင္ျဖစ္သည္။ ညေနခင္းတစ္ခုမွာျဖစ္သည္။  တိတိက်က်ဆိုရပါလွ်င္ ေက်ာကၠာလမ္းမႀကီးေဘးရွိ ယူႏိုက္တက္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ႏွင့္ဝင္လာသည့္ ညိဳကိုသတိထား မိျခင္းျဖစ္သည္။ အားလံုးထဲတြင္ ညိဳက ဆံပင္အရွည္ဆံုးျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ အသံတိတ္ဆံုးလည္း ျဖစ္သည္။ ဆူညံေနသည့္ သူမတို႔အုပ္စုထဲမွ သူမအသံကို အားစိုက္နားေထာင္ေနသည့္ၾကားမွပင္ သိပ္မၾကားရ။ ဆူညံေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ထိုညေနခင္းေလးသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလွပဆံုးေသာ ညေနခင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။

          ကၽြန္ေတာ္က ညေနခင္းေလးေတြကို ခ်စ္သူျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေန႔တစ္ေန႔၏ တာဝန္မ်ားၿပီးဆံုး၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားေသာအခ်ိန္၊ ေနာက္ရက္မ်ားအတြက္ အနားယူရင္းအားသစ္ တစ္ဖန္ ျပန္ေမြးေသာအခ်ိန္၊ ေန႔ခင္းေန႔လည္ေလာက္ အပူရွိန္မျပင္းေတာ့ဘဲ ေလေျပေလညွင္းတိုက္ခတ္ ခ်ိန္…။ သည္အခ်ိန္ပိုင္းေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္ဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုင္ေနၾက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္ႏွင့္ စီးကရက္ခဲရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေငးရီရသည္မွာ မၿပီးဆံုးေသးသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို စိတ္ႏွစ္ခံစားရသည့္ႏွယ္ ဘယ္ေသာအခါမွ ရိုးအီမသြားခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာသည္။

          ထိုပန္းခ်ီကားထဲသို႔ သက္ရွိပန္းခ်ီေလးညိဳဝင္ေရာက္လာေသာအခါ အရာရာၿပီးျပည့္စံုသြားသည္။ သက္ရွိပန္းခ်ီေလး မ်က္ေတာင္ တျဖတ္ျဖတ္ခတ္လိုက္သည့္အခါ၊ ေရွ႕ကိုက်လာသည့္ ဆံႏြယ္တို႔ကို သြယ္လ်သည့္ လက္ေခ်ာင္းတို႔ျဖင့္သပ္တင္လိုက္သည့္အခါ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ယိမ္းထိုးကာ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာရသည့္ အေၾကာင္းအရာကို သြားတက္ေလးေပၚရံုမွ် ၿပံဳးလိုုက္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား ပန္းခ်ီကားသည္ ေဆးေရာင္စိုလက္မေနေစကာမူ ညံ့သက္တည္ၿငိမ္သည့္ အလွတရားတို႔ျဖင့္ ရုပ္လံုး ၾကြလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

          ကၽြန္ေတာ့္၏ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ပန္းခ်ီကားေလးအတြက္ အသံုးခ်ၿပီးသည့္ေနာက္

ဇူလိုင္လ၏ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ ညိဳႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စံုတြဲကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မအ့ံၾသသည့္တိုင္ မ်က္ခံုးပင့္သြားၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဓာတုေဗဒ ေက်ာင္းသူမ်ားၾကားတြင္ ညိဳ၏ ဆံပင္ေၾကာင့္ လူသိမ်ားသလို ရူပေဗဒေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္လည္း အတန္းအၿမဲလစ္သည့္၊ ရန္မၾကာခဏျဖစ္သည့္အဖြဲ႔ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ထင္ရွားသူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေမဂ်ာမတူသည့္ ခ်စ္သူမ်ားထံုးစံအတိုင္း ညိဳတို႔အခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲေရာက္ေန တတ္သူ မဟုတ္လား။

          ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ညေနတိုင္း အၿမဲထိုင္တတ္သည္က ညိဳကို ပထမဆံုးစေတြ႕သည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ေရကန္ႀကီးကို ပတ္၍ စက္ဘီးစီးခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ တာရိုးေပၚမွေန၍ အေနာက္ဘက္ ကမ္းရွိ ဝင္လုဆဲေနမင္းႀကီးကို ေငးရီၾကသည္။ အလြန္နည္းပါးသည့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေသာင္ျပင္ေပၚ တြင္ လက္တြဲေလွ်ာက္ရင္း ငယ္ဘဝေတြအေၾကာင္း၊ ေရာက္တတ္ရာရာအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းၿပီးသြား လွ်င္ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အေၾကာင္းအရာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာတတ္ၾကသည္။ သိလာရသည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားႏွင့္အတူ ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ္ညိဳ႕ကို ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ ဘူးဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ညိဳ႕ကို ခ်စ္သည္။ ထိုအတူ ညိဳကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္တာကိုလည္း သိေနသည္။

          ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းမာသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခၽြင္းခ်က္အေနႏွင့္ ညိဳေျပာလွ်င္ ေခါင္းမခါ တတ္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ညိဳျပန္မည့္ ကားဂိတ္သို႔ လိုက္ပို႔ရခ်ိန္မ်ားျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္းႏွင့္ မံုရြာသည္ အကြာအေဝးအားျဖင့္ ငါးဆယ့္ေလးမိုင္မွ်ကြာေဝးကာ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္မွ်သာ ေမာင္းရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ညိဳတားထားသည့္ စည္းကို မေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းပိတ္၍ ညိဳျပန္သြားခ်ိန္မ်ားတြင္ ေန႔ေရာညပါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလြမ္းတို႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ ခဲ့ရဖူးသည္။ နံပါတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ႏွိပ္လိုက္လွ်င္ ညိဳ၏အသံကို ၾကားႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း  အလြမ္းတို႔က တမံက်ိဳးသလို က်ိဳးမည္စိုးသျဖင့္ ဖုန္းကေလးကို အသာခ်ကာ အလြမ္းတို႔ကို ေနညိဳခ်ိန္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ေသာက္ခဲ့ရ ေပါင္းလည္း မ်ားၿပီျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သည္ေနညိဳခ်ိန္ေလးသည္ …။

***                                           ***                                           ***

          ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလး အမ်ားစုသည္ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ရွာရာတြင္ စံသတ္မွတ္ခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကသည္။ လက္တြဲေဖာ္အတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ စည္းမ်ည္းေတြ ကၽြန္မမွာလည္း ရွိသည္။ ေမာင့္ကို စေတြ႔ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မသတ္မွတ္ထားသည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ စံနမူနာမ်ားသည္ ေလတိုက္တိုင္း လြင့္ဝဲေၾကြက်သြားတတ္သည့္ သစ္ရြက္ေတြလိုပင္ျဖစ္သည္။ တစ္စတစ္စႏွင့္ ေလမွာလြင့္ဝဲရင္း ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ေတာ့သည္။ ေမာင္က ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ပိုင္စိုးသည္။ ႏွလံုးသားက ဦးေႏွာက္ကို ႏိုင္စားသည္။  သည္လိုႏွင့္ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ခ်စ္သူျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည့္ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမယု၏ က်ယ္ေလာင္သည့္ အာေမဋိတ္သံကို ယခုထက္ထိတိုင္ ၾကားေယာင္မိဆဲျဖစ္သည္။

          ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးမွ သိရသည္မွာ ကၽြန္မကို စေတြ႕မိသည့္ ညေနခင္းတစ္ခုအေၾကာင္း

ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို သတိထားမိသြားသည္မွာ အခန္းေဖာ္ မယုေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ မယု၏ ေျပာျပမႈျဖင့္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာရပ္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနေၾကာင္းျဖစ္သည္။ မယုအခ်က္ျပသျဖင့္ မသိမသာလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဂ်င္းပဲန္အျပာ၊ တီရွပ္အျဖဴ၊ ေက်ာပိုးအိတ္အျပာလြယ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားသည္ အားလံုးထဲမွ သာမန္သာျဖစ္သည္။ တဆက္ထဲ သိလိုက္သည္က ကၽြန္မ၏ စံသတ္မွတ္ခ်က္ ဆယ္ခ်က္ရွိလွ်င္ ဆယ့္တစ္ခ်က္ေလာက္ မကိုက္ညီဘူး ဆိုတာကိုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ရင္ခုန္ႏႈန္းက ပရမ္းပတာျဖစ္ေနသည္။ ထိုေက်ာင္းသား၏ အၾကည့္စူးစူးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ႏွလံုးထိတိုင္ ထြင္း ေဖာက္ျမင္ေနရသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၿပံဳးလိုက္သည့္အခါ အသက္ရွဴမွားေစေလာက္သည့္ အၿပံဳးတစ္ခုကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထိုအၿပံဳးပိုင္ရွင္သည္ အရိပ္တစ္ခုပမာ ကၽြန္မ အနားတြင္ ရစ္ဝဲေနတတ္သူျဖစ္သည္။ မျမင္ေတြ႔ရသည့္တိုင္ အနားတစ္ဝိုက္မွာ ရွိေနသည္ဆိုေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးေပးစြမ္းႏိုင္သူျဖစ္သည္။

          ခ်စ္သူဘဝတြင္ အတန္းမွန္မွန္တက္ပါ ေျပာေသာ္လည္း အခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ေရာက္ေနတတ္ သူျဖစ္သည္။ ေမာင္သည္ ေခါင္းမာသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မအေလးအနက္ေျပာလွ်င္ေတာ့ ေခါင္းမခါ တတ္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သည္းသည္းလႈပ္ သဝန္တိုတတ္သလို ရန္ျဖစ္ရမည္ ဆိုလွ်င္လည္း အသင့္ျဖစ္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မကို ေငးေနမိသည့္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို “ ဘာၾကည့္တာလဲ” ဆိုကာ ထိုးမည္ ၾကိတ္မည္ တကဲကဲလုပ္ေန၍ မနည္းတားယူ ရဖူးသည္။ ပန္းပန္ထားလွ်င္ေတာင္ ပန္းကေလးက ကၽြန္မဆံပင္ကုိ ခိုးနမ္းေနပါၿပီဆိုၿပီး သည္းသည္းလႈပ္ သဝန္တိုျပတတ္သူျဖစ္သည္။

          ေမာင္ႏွင့္ထိုင္ေနတုန္း ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းလာ၍ စကားျပန္ေျပာမိလိုက္လွ်င္ ေမာင္ဂ်ီက်၍ မဆံုးေတာ့။ ေမာင့္အခ်စ္ေၾကာင့္ ေက်နပ္မိသလို တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ေမာင့္၏ သဝန္ေၾကာင္မႈအတြက္လည္း စိတ္ညစ္ရသည္။ အသက္ရႈမဝသလို ခံစားရသည္။ ရန္ျဖစ္စိတ္ေကာက္လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ႏွင့္ ခ်စ္သူသက္တမ္းသံုးႏွစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကသည္။

          ေမာင္က ညေနခင္းေလးေတြကို ခ်စ္သူျဖစ္သည္။ ေမာင္သိပ္ခ်စ္သည့္ ညေနခင္းေလးမွာ ဆံုခဲ့ရသည္။ ညေနခင္းတစ္ခုမွာပဲ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ညေနခင္းေလးေတြသည္ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ေတာ့ အမွတ္ရစရာ မ်ားစြာႏွင့္ျဖစ္သည္။ ညေနခင္း၏ ေလေျပထဲတြင္ ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္သည့္ ေမာင့္ေမေမအေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ အေဒၚေက်ာင္းဆရာမႀကီး၏ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ မွာရွိေနၾကသည့္ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မသံုးေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းသိပ္ႀကီးသည့္ ေမာင့္ေဖေဖေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္တိုင္း ေမာင္အျပစ္ေပးခံရပံုအေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ ေလာင္းကစားမက္သည့္ ေဖေဖေၾကာင့္ မိသားစု တစ္ကြဲတစ္ျပားေနေနၾကရသည့္ ကၽြန္မမိသားစု အေၾကာင္း ေမာင္သိထားဖို႔ ေျပာျပရသည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္အေပၚမွာ မည္သည့္အရာကိုမွ် ထိ္န္ခ်န္လွ်ိဳ႕ဝွက္ မထားခ်င္ပါ။ ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားသည္မွာ ရိုးသားမႈဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္း ေမာင္သိထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သိထားသည္ထက္ ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးသည့္အရာေတြကို ေမာင္တန္ဖိုးထားဖို႔လိုသည္။ သို႔မွသာ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ခရီး မေျဖာင့္တန္းဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ အခက္အခဲမ်ားကို လက္တြဲ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွာျဖစ္သည္။ မတူညီသည့္ ဘဝႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ဖို႔ိအတြက္ ခ်စ္ျခင္းတရားႏွင့္အတူ နားလည္မႈဆိုသည္ကလည္း လိုအပ္လွသည္ မဟုတ္လား။

ခ်စ္သူသက္တမ္း သံုးႏွစ္အတြင္း ေမာင္ ကၽြန္မကို တန္ဖိုးထားခ်စ္ခဲ့သည္ဆိုသည္ကို ေမာင္၏ အျပဳအမူမ်ားကိုၾကည့္၍ အၾကြင္းမဲ့ယံုသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ ကၽြန္မအေပၚမွာ နားလည္ခဲ့ပါသလား။ ေမာင္ကၽြန္မအေပၚ အျပည့္အဝနားလည္မႈကိုလည္း အတၱနည္းနည္းႀကီးကာ ကၽြန္မ လိုခ်င္ပါေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင့္အိမ္သို႔ အလည္သြားကာ ေမာင့္ေမေမႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင့္ေမေမ၏ ေတြ႔ဆံုမႈသည္ ေမာင္တို႔အိမ္တြင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္သိပ္ခ်စ္သည့္ ညေနခင္းတစ္ခု တြင္မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ ေမာင့္ေမေမသည္ သားတစ္ေယာက္၏ မိခင္ေကာင္းပီသသည္ကို ကၽြန္မအသက္ရႈ မွားေလာက္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရင္း အသိအမွတ္ျပဳလိုက္မိသည္။ ေမာင္ ကံေကာင္းပါသည္။ ေမာင္ကံေကာင္းသည့္အတြက္ ကၽြန္မဝမ္းသာရသည္။

ေမာင့္ေမေမ၏ ေခၽြးမအတြက္ စံသတ္မွတ္ခ်က္မည္မွ်ရွိမည္ကို ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ရံႈးနိမ့္ခဲ့ သည္ကို သိသည္။ ကၽြန္မ လက္တြဲေဖာ္အတြက္ စံသတ္မွတ္ခ်က္ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ရွိသည္ကို သိသည္။ ေမာင္ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ၿငိသည္ျဖစ္ေစ ႏွလံုးသားစာေမးပြဲကိုေတာ့ ေမာင္ေအာင္ခဲ့သည္။ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္၏စည္းမ်ဥ္း မည္သူကေလ်ာ့၍ မည္သူက တင္းခဲ့ သနည္း။ ကၽြန္မ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။

ဟိုးတုန္းကေတာ့ ေနညိဳခ်ိန္သည္ ၾကည္ႏူးစရာအတိျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သည္ေနညိဳခ်ိန္ေလး သည္ …။

***                                           ***                                           ***

ႏွစ္ေယာက္စလံုးေရွ႕ရွိ လက္ဖက္ရည္သည္ ေအးစက္ကာ အေပၚေရတင္းစျပဳၿပီျဖစ္သည္။ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္မို႔ ညေနခင္းကို တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ဝါးၿမိဳထားသည္။ ေန႔လည္က ေျဖဆိုၿပီးသြားသည့္ စာေမးပြဲအေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္ ေနာက္ဆံုးရက္ေျဖဆိုရမည့္ ဘာသာရပ္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနျခင္းမဟုတ္ သည္ကိုလည္း ႏွစ္ဦးစလံုးသိေနၾကသည္။

“ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ ညိဳ … ”

“ ဟင္… အင္း၊ ညိဳ သေဘာမတူဘူး ေမာင္ …”

ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ သက္ျပင္းခ်သံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္လာသည္။ ညေနခင္း၏ ေလေျပေလးသည္ပင္ စိတ္အိုက္ကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္လားမသိ။ ဘာလုပ္ရမည္ ဆိုသည္ထက္ တစ္ေယာက္အေတြးကို သူဘာေတြေတြးေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး က်န္တစ္ေယာက္ကလိုက္ေတြးေနပံုမ်ိဳးျဖင့္ ပို၍တိတ္ဆိတ္ဆြံ႕အေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေဘး က်ေနသည့္ တမာရြက္ေၾကြေလးကုိ ေကာက္ကာ လက္ညိႈး၊ လက္မႏွင့္ ကစားစရာဂ်င္လွည့္သလိုလွည့္ရင္း …

“ တကယ္ေတာ့ ညိဳနဲ႔ေပါင္းရမွာက ေမာင္ေနာ္၊ ဘာလို႔ က်န္တာေတြကို ေခါင္းရႈပ္ခံမလဲ၊

ေမာင္ခ်စ္တာ ညိဳ႕ကိုေလ၊ ညိဳခ်စ္တာလည္း ေမာင္ပဲ မဟုတ္လား၊ ဘာလိုေသးလို႔လဲ…”

“ လိုတယ္ေမာင္ရဲ႕၊ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔… အင္း စကားလံုးသိပ္ႀကီးသြား လိမ့္မယ္။ ညီမငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အစ္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စံျပျဖစ္ခ်င္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြ စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ မမလည္း ေယာက္်ားေနာက္လိုက္သြားတယ္၊ ခိုးရာလိုက္သြား တယ္ဆိုတဲ့ အသိမွား မ်ိဳးျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြ နည္းမက်ရင္ အမႀကီး အမိအရာအေနနဲ႔ ဆံုးမရမယ့္ညိဳက လက္ညိႈးထိုးစရာ အျပစ္ရွိမေနခ်င္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ညိဳတို႔ ညီအစ္မတစ္ေတြက အေဒၚ့အိမ္မွာ ေန ေနရတာေလ… ”

ညိဳ၏ စိုးရိမ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သံုးႏွစ္တာ တြဲလာခဲ့သည့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သည္။ ညိဳ ဘယ္အရာေတြကို ျမတ္ႏိုးသလဲ၊ ဘယ္အရာေတြကို တန္ဖိုးထားသလဲ က-ႀကီးက စ၊ အ-အဆံုး သင္ပုန္းႀကီး ေက်သလို ေက်ညက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေမေမ၏တယူသန္မႈကို မေဖ်ာင္းဖ်ႏိုင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ မေခ်ာေမြ႕ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

          “ အမ်ိဳးထဲမွာ ေလာင္းကစားသမား၊ ေဆးသမားရွိေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ္ မထင္နဲ႔၊ သားအေနနဲ႔ ကင္းႏိုင္မယ္ထင္သလား၊ ဆင္းရဲတဲ့ေရာဂါက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးပဲသား၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး လူအထင္ေသးခံရတာ ဆင္းရဲတဲ့ေရာဂါေၾကာင့္ပဲ၊ ေနာက္ၿပီး မွီခိုမယ့္လူ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္လိုရုန္းေကၽြးရမယ့္ သားအျဖစ္ကို ေမေမ မျမင္ခ်င္ဘူး၊ မျမင္ရက္ဘူး…”

          ခြင့္လႊတ္ပါ ေမေမ။ ႏွလံုးသားထဲမွ စကားသံက အသံတိတ္ထြက္လာသည္။ ဘဝမွာ ကိုယ္ ယံုၾကည္ရာကို ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ႀကံဳလာမယ့္ အဆိုးအေကာင္းကို ရင္ဆိုင္ဝံ့တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းခ်င္ခ့ဲသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားပံုျပင္ကို အလြမ္းျဖင့္ ဇာတ္မသိမ္းေစလိုပါ။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္နည္းပါးခဲ့သည့္ဘဝတြင္ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ခဲ့ရသည့္ ညိဳ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝခရီးကို ေရွ႕ဆက္လိုသူျဖစ္သည္။ ညိဳ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ အလြမ္းႏွင့္ အဆံုးသတ္ရသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမအေပၚ နားလည္မႈ အျပည့္ႏွင့္ တန္ဖိုးထားခ်စ္ခဲ့ေၾကာင္း ညိဳနားလည္ခဲ့မည္ ဆိုပါလွ်င္…။

          “ ညိဳ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေလးထားတဲ့အတြက္ ေမာင့္ကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္၊ ညိဳ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္မွာပါ၊ နက္ျဖန္ ညေန ငါးနာရီမွာ ညိဳနဲ႔ေမာင္ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေငးေနၾက ခံုတန္းျပာေလးမွာပဲေစာင့္ေနေနာ္၊ ညိဳ ေရာက္လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္၊ တကယ္လို႔ … တကယ္လို႔ေပါ့ေလ ေရာက္မလာခဲ့ရင္ ေမာင္ ညိဳ႕ကို ခြင့္လႊတ္ေနာ္…”

          ကၽြန္ေတာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ညိဳ႕လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္စဥ္ ႏွလံုးသားသည္ အလိုလို မြန္းၾကပ္သြားသည္။

          “ ညိဳရယ္ …”

***                                           ***                                           ***

          ေနာက္ရက္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ခံုတန္းျပာကေလးသို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ေရာက္မလာခဲ့ၾကပါ။ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ေရာက္မလာခဲ့ၾက။ တစ္ဦး၏ စိတ္ခံစားခ်က္ ကို တစ္ဦးက နားလည္ထားသူပီပီ ေရာက္မလာခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ နားလည္မႈႏွင့္ လမ္းခြဲသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ျပန္ဆံုႏိုင္လိမ့္မည္ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

          ထိုေန႔မွစ၍ ယေန႔ထိတိုင္ ခံုတန္းျပာေလးဆီသို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ၾကသည္ မွာ ေသခ်ာသည္။ အလြန္နည္းပါးသည့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ စံုတြဲတစ္ခ်ိဳ႕ လာထိုင္တတ္ၾကေသးသည္။ မိုး၊ ေဆာင္းႏွင့္ ေႏြတစ္ခ်ိဳ႕ကို အႀကိမ္္ႀကိမ္ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ခံုတန္းျပာေလး၏ ေဆးသားတို႔ အေရာင္လြင့္ျပယ္ျခင္းႏွင့္အတူ သံခ်က္တို႔ကြာက်လ်က္ရွိသည္။ ယိုင္နဲ႔ေနသည့္ ခံုတန္းေလး၏ ေနာက္မွီ တန္းတို႔ ရြဲ႕ေစာင္းျပဳတ္က်ၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ေရာက္မလာတတ္ၾက ေတာ့။ ေရာက္လာသည့္တိုင္ တျခားေနရာသို႔ ျပန္ထြက္သြားၾကသူခ်ည္းျဖစ္သည္။

          ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေငးရင္း စကားတြတ္ထိုးတတ္ေသာ၊ မိုးသည္းသည္းက်ေနစဥ္မွာပင္ ထီးမေဆာင္းပဲ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနတတ္ေသာ၊ ေဆာင္းႏွင္းျမဴမ်ားၾကားတြင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေထြးရင္း ရယ္သံဟဟျဖင့္ စကားဆိုတတ္ေသာ စံုတြဲေလးကို ခံုတန္းျပာေလးနည္းတူ လြမ္းဆြတ္ေနသူ တစ္ဦးလည္း ရွိသည္။ ခံုတန္းျပာေလးေနာက္ဘက္ရွိ ဗာဒံပင္ႀကီးျဖစ္သည္။

          ယခုအခ်ိန္တြင္ ေနညိဳခ်ိန္ကိုေရာက္တိုင္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လြမ္းဆြတ္သတိရေနသည့္ လူသား ႏွစ္ဦး ကမၻာေပၚမွာ ရွိေနပါသည္။ ႏွစ္ဦးထက္လည္း ပိုေနႏိုင္သည္။ ေနညိဳခ်ိန္မွာ လမ္းခြဲသြားၾကသည့္ ခ်စ္သူေပါင္း အဘယ္မွ်ရွိေနေၾကာင္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အတိအက် မသိရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

          ေနညိဳခ်ိန္သည္ လမ္းခြဲသြားၾကသည့္ ခ်စ္သူတိုင္းအတြက္ အသည္းကြဲရာသီတစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုရာသီတြင္ အက္ကြဲသြားသည့္ ႏွလံုးသားတိုင္းသည္ … ။

*****                                        *****                                        *****

(28.5.2008 တြင္ ေရးထားသည့္ အသည္းကြဲရာသီကို ျပန္ျပင္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။)

(14.9.2015 12း56 PM ျပင္ၿပီး)