ကၽြန္ေတာ္က နပုိလီယံ
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာပိုးအိတ္အျပာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ေဘးေစာင္းလြယ္တဲ့ အိတ္ရယ္၊ ဂ်င္းပဲန္အျပာရယ္၊ ဇစ္ပိုမီးျခစ္ရယ္၊ လန္ဒန္တစ္ဗူးရယ္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ရယ္။ တကယ္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ပိုသီဘတ္သီနဲ႔ ၾကည့္ရခက္လို႔ ကိုေအာင္စိုးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မ်က္စိစပါးေမႊးစူးၿပီး ကခ်င္လြယ္အိတ္ ေျပာင္းလြယ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ စပုိ႔ရွပ္အျဖဴရယ္၊ စတုိင္ပဲန္ရယ္၊ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီရယ္ေပါ့။ အဲအဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မလို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထင္တစ္လံုးရယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ဘူးရယ္။
ဘာေကာင္မွ မဟုတ္တာကုိ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ရ၊ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ရမွ သိေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထင္တစ္လံုးကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ တစ္ျပားသားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ လူေနခ်ံဳၾကား၊ စိတ္ေနခ်ံဳၾကားဆို မေကာင္းဘူးေလ။ လူေနခ်ံဳၾကားဆိုရင္ေတာင္ စိတ္ေနစိတ္ထား အမူအက်င့္က ဘံုဖ်ားမွာ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ စိတၱဇပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီးကတည္းကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ထင္တစ္လံုးကုိ မျဖဳတ္ေတာ့ဘူး။ သိၿပီးသားပံုျပင္ဆိုလည္း ထပ္ေျပာျပပါ့မယ္။
စိတၱဇေဆးရံုမွာေပါ့။ ေရာဂါေပ်ာက္သြားတဲ့ သူကုိ ဆရာဝန္က ေမးတယ္။
“ ေရာဂါေပ်ာက္သြားေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ”
“ ေရာဂါေပ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဟိုတုန္းကဆို ကၽြန္ေတာ္က စစ္ဘုရင္ နပိုလီယံဗ်” တဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ နပိုလီယံဘဝမွာပဲထားတယ္။
တစ္ခုခုလုပ္တယ္၊ အဲဒီကိစၥအတြက္ ကုိယ္မသိဘူးဆိုရင္ သိေအာင္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ မတတ္ဘူးဆိုရင္ တတ္ေအာင္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာနဲ႔ ေလာကသင္ခန္းစာက ကြာတယ္ေလ။ ဆရာလည္း ကြာတယ္။ မသိတဲ့၊ မတတ္တဲ့ကိစၥကုိ ေက်ာသပ္ၿပီး သင္ေပးတာ မူလတန္းမွာပဲ ရွိတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္က မိတ္ေဆြဆိုတာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းလိုမွ မဟုတ္တာ။ ကုိယ္တလြဲလုပ္သမွ်ကုိ သူလမ္းမွန္ တည့္ေပးသည္ျဖစ္ေစ၊ မေပးသည္ျဖစ္ေစ နည္းနည္းေတာ့ အရသာခံေသးတာပဲေလ။ အဲဒီလို အလြဲေတြ အမ်ားႀကီး ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ လုပ္ၿပီးေနာက္မွာ တစ္ခုခုကို သိသြားတာ။
“ ငါ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ဘူး ”
ေနာက္(၈)လဆို ကၽြန္ေတာ္ အသက္(၄၀)ျပည့္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ နပိုလီယံအျဖစ္ပဲ သိထားလိုက္ပါတယ္။
ရွဥ့္ညိဳေလး
(၁၀.၁၀.၂၀၂၀ ေန႔လည္ ၁း၃၅ မိနစ္)
Comments
Post a Comment