ဖေဖော်ဝါရီ (၁) ၂၀၂၁
နံနက္ (၇း၃၈) အိပ္ယာႏိုးတယ္။ ဒီေန႔ အိပ္ယာထ ေနာက္က်တယ္။ ပံုမွန္ မနက္(၆)နာရီ အိပ္ယာထေနက်။ ေစာရင္ (၅)နာရီထျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အိပ္ယာထ ေနျမင့္သြားတယ္။
ပံုမွန္ဆို ဖုန္းမၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ဒီေန႔ အိပ္ယာေဘးက ဖုန္းယူၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဝိုင္ဖိုင္လည္း ခ်ိတ္ထားတာဆိုေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ ပို႔စ္တခ်ိဳ႔ ဖတ္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ေနာက္ သီခ်င္းေတြတင္တဲ့ (Page) တစ္ခုက အာဏာသိမ္းတဲ့အေၾကာင္း တင္ထားေတာ့ စိတ္တိုသြားတယ္။ ဆူပူေအာင္ လုပ္တယ္ေပါ့။ ဆယ္လီ ဆယ္လီ စေမာလိုမ်ိဳး ေပ့ခ်္ထင္သြားတယ္။ ေနာက္တခ်ိဳ႕ပုိ႔စ္ဖတ္မွ ဖုန္းလိုင္းေတြ ျဖတ္ထားမွန္း သိရတယ္။ ဟာ တကယ္ႀကီးေပါ့လို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေမတို႔ကုိ ေျပာျပမလို႔ စိတ္ကူးေတာ့ အေမတို႔လည္း ျပန္အိပ္ေနတယ္ထင္တယ္။ အေမက မနက္(၄)နာရီေလာက္ႏိုးေနတတ္သူပါ။ အိမ္မွာဆို အေစာႀကီးထတတ္သူမို႔ ေလျဖတ္မွာ စိုးရိမ္တဲ့အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာျပရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အေစာႀကီးႏိုးေပမယ့္ (FM) က တရားနာၿပီးမွ ထပါေတာ့တယ္။
အခုဟာက ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဟိုတယ္မွာပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ (Hotel Quarantine) ဝင္ေနရတာပါ။ မိသားစု (၇)ေယာက္ေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးက (P) ထိထားလို႔ပါ။ အခုသူက ေဆးရံုက ဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္မွန္ျပတင္းကေန အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္တယ္။ အားလံုးက ေအးေဆး အသြားအလာမပ်က္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကုိ စိတ္ပူသြားတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အာဏာသိမ္းတဲ့ျဖစ္စဥ္ကုိ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူဖုန္းလိုင္းမရလို႔ အြန္လိုင္းဖြင့္ၾကည့္လို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေမကလည္း မေန႔ကမွ ျပင္ဦးလြင္ကုိ တက္သြားတာ။ သူတို႔လည္း အဆက္ျပတ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္ (ေနာက္ရက္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ရက္ေန႔ညေနမွ သူ႔ေခၽြးမေရာက္လာၿပီး အေၾကာင္းစံု သိခြင့္ရသြားတာ)။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးက ေဆးရံုက ဆင္းတာ (၄)ရက္ေလာက္ပဲဆိုေတာ့ ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနမွာ။ အိမ္မွာ လူမရွိတာသိလို႔ ဝင္ၿပီး လုယက္မွာ၊ ဖ်က္ဆီးမွာ စိတ္ပူတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆို ဒီျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ ဆူပူမႈက ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္မွာ။ မနက္နဲ႔ ေန႔လည္ေလာက္မွာကုိပဲျဖစ္မွာလို႔ ထင္မိတယ္။ ျဖစ္ရင္ ေတာေၾကာင္ေတြက ေရာင္ေတာ္ျပန္ ေရာလႊတ္မွာ ေသခ်ာတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ အေမတို႔ကုိ ေျပာျပတယ္။ အာဏာသိမ္းသြားၿပီေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ပစၥည္းေတြ သိမ္းထားဖို႔၊ အသင့္လုပ္ထားဖို႔ေပါ့။ အခ်ိန္မေရြး ဆူပူမႈျဖစ္လာေတာ့မွာေလ။ ဟိုတယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔က ရွစ္လမ္းေလာက္ျခားတာဆိုေတာ့ သိပ္ကိစၥမရွိဘူး။ (Reception) ကုိ ဆင္းသြားလိုက္တယ္။ ၿပီး ဖုန္းလိုင္းေတြ မရေတာ့တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕အေျခအေနတခ်ိဳ႕ေျပာျပလိုက္တယ္။ (Quarantine) ထြက္ဖို႔က တစ္ရက္လိုေသးတယ္။ ဝန္ထမ္းေလးက တစ္ရက္ေစာင့္ၾကည့္ေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အိုေကေပါ့။ (Quarantine) ေထာက္ခံစာ ေရာက္မလာရင္လည္း မနက္ျဖန္ထြက္ေတာ့မယ္ေလ။ အိမ္မွာက မဒီစံ တစ္ေယာက္ထဲကုိး။ ေထာက္ခံစာက ဒီေန႔ညေန ေရာက္လာမွာ။ ထြက္ရမွာက မနက္ျဖန္ေပါ့။
ေန႔လည္က (Receptionist) ညီမငယ္ တစ္ေယာက္ဖုန္းဆက္တယ္။ ေန႔လည္ (၂)နာရီေလာက္ေပါ့။ အျေခအေနေျပာျပေတာ့ သူလည္းနားလည္တာနဲ႔ စာေရာက္လာတဲ့အထိမေစာင့္ေတာ့ဘဲ (Check-Out) ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ (Reception) က တစ္ေယာက္က တစ္ခ်ိန္က ကိုယ့္ေအာက္မွာ အတူလုပ္ခဲ့တဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ေလ။ ပညာလည္း သင္ေပးခဲ့တယ္၊ ေငြေၾကးလည္း ကူညီဖူးတယ္။ သူ႔ကုိ ေထာက္ခံစာ စာရြက္ေလး (Duty) ထြက္ရင္ လာပို႔ေပးဖို႔ တစ္ဆင့္မွာခဲ့လိုက္တယ္။ ဒီကာလႀကီးမွာ တာဝန္ထမ္းေနရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြမို႔ မုန္႔ဖိုး(၂)ေသာင္း ေပးခဲ့လိုက္တယ္။
အိမ္ကုိ ေျခလ်င္ ျပန္လာလိုက္တယ္။ ၿပီး မဒီစံကုိ အေျခအေနေျပာျပရေသးတယ္။ သူ႔ အိမ္က သူ႔ေမာင္ေတြ လာေခၚမွ အေျခအေနကုိ သိရတာတဲ့။ ကားယူၿပီး အေမတို႔ကုိ ျပန္ႀကိဳရတယ္။ (HK) က ဝန္ထမ္းေလးက ကားထိလိုက္ပို႔တာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ (Reception) မွာ သူ႔အတြက္ မုန္႔ဖိုးေပးခဲ့ေၾကာင္း ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ေစာၿပီး ဟိုတယ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ရွဥ့္ညိဳေလး
(၈.၂.၂၀၂၁ နံနက္ ၁၁း၁၄ မိနစ္)
Comments
Post a Comment