သခ်ၤာဆရာေလး ကိုၿဖိဳးေမာင္

သခ်ၤာဆရာေလး ကိုၿဖိဳးေမာင္

ယခုအခါတြင္ ၿဖိဳးေမာင္တစ္ေယာက္ ဆရာတစ္ပိုင္းေက်ာင္းသားတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနသည္။ တကၠသိုလ္ တက္ရင္း အိမ္နားေလးမွ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးကို ဂိုက္ လုပ္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူက အနစ္နာ မခံႏိုင္ေသာ္လည္း ေစတနာႏွင့္ ဝါသနာေၾကာင့္ အခမဲ့ကူညီေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေစတနာမွာ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားႏွင့္ ေအာင္ေစခ်င္သည္။ ဝါသနာမွာ …အဲ ဝါသနာမွာ…။

အေျခအေနတိုးတက္မႈတို႔က အားရစရာပဲျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးက စာေတာ္ရံု၊ ႀကိဳးစားရံု သာမက ဥာဏ္လည္းေကာင္းသည္။ အရိပ္ျပလိုက္လွ်င္ အေကာင္ျမင္ရံုသာမက အေလးခ်ိန္ပါ တြက္ခ်က္ျပ ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ စာသင္ေနရာမွ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ရင္း စာအုပ္ကို အာရံုစိုက္ေနသည့္ ေကာင္မေလး ကို

ရႊတ္ခနဲ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ အံ့အားသင့္ကာ ေမာ့္ၾကည့္လာသည့္ ေကာင္မေလး၏ နဖူးကို ထပ္နမ္း လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။

“ အဲဒါ ေပါင္းျခင္း …”

အရိပ္ျပလွ်င္ အေကာင္သာမက အေလးခ်ိန္ပါ တြက္ခ်က္ႏိုင္သည့္ ေကာင္မေလးမွ ခ်က္ျခင္းပင္ လက္တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။ ထိုလက္တုန္႔ျပန္သံက ရႊတ္ဆိုေသာ အသံထြက္သြားသည္။

“ အဲဒါ ႏႈတ္ျခင္း …”

ၿဖိဳးေမာင္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွ် မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းႏွစ္လံုးပူး သြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးထံမွ ၿပိဳင္တူအသံထြက္လာသည္။

“ အဲဒါ ေျမွာက္ျခင္း …”

ထိုအသံႏွင့္အတူ “ ဖုန္း …” ဆိုေသာ အသံႀကီးထြက္လာသည္။

“ မွတ္ထားကြ အဲဒါ အၾကြင္းမဲ့စားျခင္း …”

ေကာင္မေလး၏ အစ္ကိုထံမွ ထိုႀကံဳးဝါးသံအဆံုး ၿဖိဳးေမာင္တစ္ေယာက္ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ ေမွာက္ရက္ႀကီးလဲေနရာမွထကာ ဝရုန္းသုန္းကားျဖင့္ ထြက္ေျပးလာခဲ့လိုက္သည္။ အိမ္ေရာက္ေသာ္ နာက်င္ေနသည့္ ၿမီးေညာင့္ရိုးေလးစမ္းရင္း သူသင္ေပးသည့္ သင္ခန္းစာထဲမွာ ေပါင္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျခင္းႏွင့္ ေျမွာက္ျခင္းသည္ ေကာင္မေလးအစ္ကို၏ အၾကြင္းမဲ့စားျခင္းႏွင့္ ညီမွ်ျခင္းက်ပါရဲ႕လားဆိုတာကိုပဲ ျဖစ္ သည္။

ထို႔ေနာက္မ်ားတြင္ ကိုၿဖိဳးေမာင္တစ္ေယာက္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဂိုက္ မလိုက္ေတာ့ေသာ္လည္း သခ်ၤာဆရာေလးအျဖစ္ နာမည္ႀကီးသြားေတာ့သည္။ ထိုနာမည္ႀကီးမႈေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားေနသျဖင့္ သခ်ၤာဆရာေလးသည္ တကၠသိုလ္စာေမးပြဲတြင္ ဆပ္ပလီထိေလေတာ့သည္။ ဆပ္ပလီထိသည့္ ေမဂ်ာကို သတ္မွတ္ရက္တြင္ ျပန္ေျဖေသာ္လည္း မေအာင္ဘဲ က်ခဲ့ရေလသည္။ ထိုဘာသာမွာ သခ်ၤာျဖစ္ေလသည္။

တစ္ေန႔ ၿဖိဳးေမာင္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သို႔ အလည္ေရာက္ေနသည္။ အေဝးသင္တက္ေန သည့္ နယ္မွ ႏွမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္လည္း အိမ္သို႔ေရာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဧည့္ခန္း ထဲထားခဲ့ရင္း နံရံတစ္ခ်ပ္သာျခားသည့္ စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာရူးေပရူးျဖစ္သည္။ မည္သည့္ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မွ် ေပးပို႔ေဖာ္ျပဖူးျခင္းမရွိေသာ္လည္း ေပါက္တတ္ကရ ေရးထားသည့္ စာတိုေလးမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား လက္ဖက္ရည္တိုက္ကာ ဇြတ္ဖတ္ခိုင္းရင္း ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္၊ စာေရးဆရာေယာင္ေယာင္ ထင္မွတ္ေနသူျဖစ္သည္။

အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလး တစ္ေယာက္ထံမွ လြယ္အိတ္အသစ္တစ္လံုးႏွင့္ လဲထားရသည့္ ေပါက္ေနသည့္ လြယ္အိတ္ေဟာင္းေလးကို လြယ္ကာ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားရွိရာသို႔ အလည္ေရာက္တတ္ သူ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ စာေရးဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီဇိုင္းမ်ိဳးစံု ပါဝါမ်က္မွန္ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ေန၍ ပါဝါမပါသည့္ မ်က္မွန္တစ္လက္ကို အျပင္ထြက္တိုင္း တပ္သြားတတ္သည္မွာ မၾကာေသးေခ်။ ဒီအတိုင္း ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္လင္ေနေသာ္လည္း မ်က္မွန္တပ္လိုက္မွ ျမင္းကြင္းတို႔က ေဝဝါးသြားကာ မျမင္မစမ္းႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ကားတို႔ တိုက္မိမလိုျဖစ္သည္မွာ မၾကာခဏျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ေပါက္တတ္ကရ ေရးထားသည့္ စာမူေလးကို အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ အလည္ေရာက္လာသည့္ ကံဆိုးသူ ေမာင္ရွင္ကို ေပးဖတ္ရန္အတြက္ စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ဝင္ကာ စာမူလာရွာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ဧည့္ခန္းရွိ ၿဖိဳးေမာင္ထံမွ စကားသံထြက္လာသည္။

“ ညေလး စာေတြလိုက္ႏိုင္ရဲ႕လား …”

ညီမေလးဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေမးေစ့ခၽြန္ခၽြန္ေလးႏွင့္ မခို႔တရို႕ေျပာတတ္သည့္ သူ၏ ေလသံတိုးတိုးေၾကာင့္ ညေလးျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားစြင့္ေနလိုက္သည္။

“ ဘာေတြ သင္မွန္းလည္း မသိပါဘူးအစ္ကိုရာ၊ မွီေအာင္ကို မနည္းလိုက္ေနရတယ္…”

ရြာသူ အဲေလ ေတာသူမက ဒီငတိအထာကို မသိဘဲ ညည္းျပေနေသးသည္။

“ မသိတာရွိရင္ေမးေလ၊ အစ္ကိုရွင္းျပေပးမယ္…”

မျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ကိုယ့္စာမူေလး မျပလိုက္ရဘဲ သူ႔စာေတြ ႏွမဝမ္းကြဲ ျပသြားမွျဖင့္…။ ကၽြန္ေတာ္အေလာတႀကီး ျပန္ထြက္လိုက္သည္။

“ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုေဝၿဖိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဂိုက္လုပ္ေပးရမလား၊ ဒီက ညမကို…”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္

“ ေမာင္ရင္ သခ်ၤာဘာသာ မျပဘူးလို႔ကတိေပးရင္ေတာ့ သေဘာပဲေလ…”

“ ငိ …”

ထိုေန႔မွစကာ ဆရာေလး ကိုၿဖိဳးေမာင္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သို႔ အလည္မေရာက္ေတာ့။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရေအာင္ဟု ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္လွ်င္ပင္ နယ္ေရာက္ေနလို႔၊ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ စသျဖင့္ ဆင္ေျခေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ (E-Library) သို႔ တစ္ရက္ျခားလာတတ္သည္ဟု ကိုစိုးထက္ထံမွ သတင္းရထားသည္။ (Miss EPC) ဟု နာမည္ႀကီးသည့္ လွ်ပ္စစ္ရံုးမွ အင္ဂ်င္နီယာ အပ်ိဳႀကီးထံမွထပ္ဆင့္၍ လ်ိဳ႕ဝွက္သတင္းၾကားရသည္မွာ စာၾကည့္တိုက္မွဴးကိုစိုးထက္အား လူပ်ိဳႀကီးတို႔ တတ္အပ္သည့္ အဌာရသပညာမ်ား တိတ္တဆိတ္သင္ၾကားေပးေနသည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ အပ်ိဳႀကီးမမသည္ လူပ်ိဳႀကီးတို႔၏ အတြင္းေရးကို မည္သို႔မည္ပံုသိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမရေအာင္ျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ခိုင္လံုေသာရပ္ကြက္မွရသည့္ သတင္းအျဖစ္ျဖင့္ ယံုပစ္လုိက္သည္။

တစ္ရက္တြင္ ေရးၿပီးသား ေပါက္တတ္ကရေလးကို လြယ္အိတ္ေပါက္ထဲထည့္ကာ စာၾကည့္တိုက္ ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ၿဖိဳးေမာင္ေမာင္ကို စာၾကည့္တိုက္မွဴး၏ စားပြဲေရွ႕တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးခန္းထဲသို႔ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ အြန္လိုင္း တြင္ ေကာင္မေလးႏွင့္ (Chat) ေကာင္းေနစဥ္ ဖုန္းအားကုန္သြားသလိုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္သံုးေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေနသည့္ ေကာင္မေလး အြန္လိုင္းတက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသူ ပမာ ဝမ္းသာသြားသည္။ သူဘာလုပ္လုပ္ (Like) ေပးကာ ဝင္ေရာရန္ အသင့္ျဖစ္သြားသည္။ လြယ္အိတ္ထဲ သို႔ လက္ကိုျဖတ္ခနဲ ႏိႈက္လိုက္သည္။ ကိုစိုးထက္က မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿဖိဳးေမာင္က ဗိုက္ကိုလက္ျဖင့္ႏွိပ္ကာ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ဖက္သို႔ ခ်ာခနဲလွည့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွ လက္ကိုျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ အဘထ ရွဴေဆးဗူးႀကီးထြက္လာသည္။ ၿဖိဳးေမာင္ သူထင္ထားသလို စာမူမဟုတ္သျဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျပန္ျဖစ္လာသည္။

“ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားရေအာင္ …”

ကိုစိုးထက္က လိုက္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ေသာအခါ ၿဖိဳးေမာင္ ခြက်သြားသည္။ ၎တို႔ႏွစ္ဦး ေျပာလက္စ စကားကုိ ဆက္ေျပာလိုေသးပံုလည္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ထဲမွ စာရြက္ေတြထြက္ လာမွာကိုလည္း ေၾကာက္ပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ ရွဴေဆးဗူးႀကီးၾကည့္ၿပီး မဝင့္မရဲျဖင့္ လိုက္လာ သည္။

ဆိုင္ေရာက္၍ စားစရာမ်ားကို မွာၿပီးေနာက္ ပထမဆံုးေသာ ပလာတာတစ္ဖတ္ကို ေကာက္ဝါး လိုက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲမွ စာရြက္တို႔ကို မ်က္လွည့္ျပသူပမာ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“ ဒီမွာ ၿဖိဳးေမာင္ …”

ၿဖိဳးေမာင္ မုန္႔နင္သြားသည္။ ရွဴေဆးဗူးအျဖစ္မွ ျဖတ္ခနဲေျပာင္းသြားသည့္ စာရြက္တို႔ကို မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပဳံးလိုက္ရင္း …

“ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးကြ ငါ့စာေလး …”

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ထံသို႔ ဗူးသြင္းၿပီးျဖစ္၍ သူထြက္မေျပးႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို အတတ္သိသည္။ အနည္းဆံုး သူမွာထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ကို ကုန္ေအာင္စားရဦးမည္မဟုတ္လား။ ယေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သည္။ အတြက္အခ်က္ပိုင္သည့္ သခ်ၤာ ဆရာေလးကို အပိုင္ခ်ဳပ္ကာ လက္ဖက္ရည္တိုက္ရင္း စာမူေပးဖတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ပို၍  

ကံေကာင္းမည့္ တစ္ေန႔တြင္ မဂၢဇင္းထက္မွ ပံုႏွိပ္စာမူေလးမ်ားကို မုန္႔ေကၽြးရင္း သခ်ၤာဆရာေလး ၿဖိဳးေမာင္အား ျပသႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ထိုေန႔သည္ စာၾကည့္တိုက္မွဴးေလး မိန္းမယူရန္ စုထားသည့္ ပိုက္ဆံျပည့္သြားေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ လူပ်ိဳႀကီးမ်ား မျဖစ္မေန အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ ဥပေဒျပဌာန္းလိုက္ေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ 

(PS: ၾကားဖူးနားဝ ဟာသေလးကို စိတ္လိုလက္ရ ဖ်က္ထားပါသည္။)