လက္ထဲကလိေမၼာ္ခ်ိဳ
လက္ထဲကလိေမၼာ္ခ်ိဳ
မိဘမဲ့ေက်ာင္းကၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က သူေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ဒီလိုေျပာျပသြားခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြဆုံးပါးသြားခဲ့ပါလို႕ ကြ်န္ေတာ္ ၉ ႏွစ္သားအရြယ္မွာလန္ဒန္ျမိဳ႕ကမိဘမဲ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာသြားေနခဲ့ရတယ္
မိဘမဲ့ေက်ာင္းလို႔သာဆိုတယ္၊ေထာင္နဲ႕ကြာလွဘူး။ေန႔အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၁၄ နာရီေလာက္အလုပ္လုပ္ရတယ္။
ပန္းျခံမွာစိုက္ပ်ိဳးရတယ္။ မီးဖိုမွာကူရတယ္။ တစ္ခါတေလလယ္ေတြထြန္ယက္ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႕ျပီးတစ္ေန႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲဲ႕ဘဝေတြမေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။
တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္ နားရက္တစ္ရက္ပဲရွိ္ိတယ္။ အဲဒီေန႕ကခရစၥမတ္ေန႕ပဲ။အဲဒီေန႕မွာဘုရားသခင္ကို ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႕ လူတိုင္းလိေမၼာ္သီးတစ္ လုံးစီရၾကတယ္။ခရစၥမတ္ေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္
အစားအေသာက္ေတြမရွိဘူး။ကစားစရာအရုပ္ မရွိဘူး။ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေဝစုဟာ လိေမၼာ္သီးတစ္လုံးပဲ ျဖစ္တယ္။တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးအမွားမက်ဴးလြန္းတဲ့သူ၊ေျပာသမွ်နားေထာင္ ျပီးလိမၼာတဲ့လူသာ လိေမၼာ္သီးရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခရစၥမတ္ရဲ႕ လိေမၼာ္သီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တစ္ႏွစ္စာလုံးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိ္ုနဲ႕ ခရစၥမတ္္ပြဲေတာ္ရက္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ အဲဒီရက္က ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ကမာၻပ်က္တဲ့ေန႕ပဲ။ ကေလးေတြအားလုံးလိေမၼာ္သီးရဖို႕ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေရွ႕မွာတန္းစီး ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က အခန္းရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာ မွာအျပစ္ေပးခံေနရတယ္။ဘာျဖစ္လို႕လဲလည္း ဆိုေတာ့အဲဒီႏွစ္ေႏြ တုန္းကေက်ာင္းကေန ကြ်န္ေတာ္ထြက္ေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့မိလိုု႕ပါဘဲ။
လိေမၼာ္သီးရျပီး ကေလးေတြျခံ ထဲကစားခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ခန္းထဲမွာတစ္ေနကုန္းလဲ ေလ်ာင္းေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းဝမ္းနည္းမိပါတယ္။ အရမ္းလည္းရွက္မိပါတယ္။ ဒီေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္အသက္ ရွင္ေနတာ ဘာအဓိ္ပၸာယ္ မွ် မရွိခဲ့ဘူး။
တစ္ေအာင့္ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့ ေျခသံကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္နဲ႔ လံုးေထြးေနတဲ့ေစာင္ကုိ လက္တစ္ဖက္က ဆြဲလွန္လိုက္တာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဝီလီလို႔ ေခၚတဲ့ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ ခုတင္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႕ ညာဖက္လက္မွာ ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့ လိေမၼာ္သီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမ္းေပးေနတယ္။ သူ႕ဆီမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လိေမၼာ္သီး တစ္လံုး ပိုေနရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္မခဲ့ဘူး။ ဝီလီကို ၾကည့္လုိက္ လိေမၼာ္သီးကို ၾကည့္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနမိတယ္။
ဝီလီက လက္ကုိေရွ႕တိုးၿပီး ထပ္ကမ္းေပးလာျပန္တယ္။ အခြံႏႊာထားတဲ့ လိေမၼာ္သီးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိမွ အရာရာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလို႔ လာျပန္တယ္။
ဝီလီ ကမ္းေပးလာတဲ့ လိေမၼာ္သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တယုတယယူလိုက္တယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ လိေမၼာ္သီးက အစိပ္စိပ္ အႁမႊာႁမႊာ ကြဲကုန္လိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ေဝစုရတဲ့ ကေလးဆယ္ေယာက္က ဒီခရစၥမတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ သူတို႔ေဝစုထဲက လိေမၼာ္သီးတစ္စိတ္စီကို ယူၿပီး လိေမၼာ္သီးတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းလိုက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ အဲဒီလိေမၼာ္သီးဟာ အခ်ဳိဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ့ စစ္မွန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ပီသမႈကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရလို႔ပါ။
------------------------------------------
သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြဆိုတာ ဘဝမွာ အဖိုးတန္တဲ့ အေပါင္းအေဖာ္ေတြပါ။ မေတာ္တဆ ေျပာလုိက္မိတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔ အျပဳအမူအတြက္ သင္ စိတ္ထိခုိက္ေနလား။ သင့္လက္ထဲက လိေမၼာ္ခ်ဳိေလး တစ္စိတ္ကို မွ်ေဝလိုက္ပါ။ ႏွလံုးသားရဲ့ ရယ္ေမာသံေတြကို သင္ျပန္ၾကားပါလိမ့္မယ္။
Healthcare.com
Ref: ႏုိင္းႏုိင္းစေန
စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ့ ခရီးစဥ္မွ
(PS:ဒီစာစုေလးကို ဖတ္ၿပီးတဲ့သူ မ်ားမယ္ ထင္ပါတယ္။ မူရင္းစာေရးသူထံမွ ေလးစားစြာျပန္ရွယ္ျဖစ္တာက ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိေမၼာ္သီးတစ္ေျမွာင္း ကမ္းလိုက္တယ္လို႔ ယူဆမိလို႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ေဝမွ်လာမယ့္ လိေမၼာ္သီးေျမွာင္းေလးမ်ားကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္)
Comments
Post a Comment