အ-အ အိပ္မက္

အ-အ အိပ္မက္

        ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ထာဝရ မအိပ္စက္ခင္ၾကားမွာ ခဏခဏ အိပ္စက္ခဲ့ၾကတယ္။ အိပ္စက္ခ်ိန္ေတြ၊ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ေတြ မတူၾကေပမယ့္ အိပ္စက္ၾကတဲ့အခါတိုင္း တခ်ိဳ႕ေတြက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္လို႔၊ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ၾကက္အိပ္ ၾကက္ႏိုးနဲ႔ ခဏခဏလန္႔ႏိုးလို႔။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အိပ္စက္ဖို႔အတြက္ အိပ္ေဆးဆိုတာေတြနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႔လို႔။

          အိပ္ဖူးသူတိုင္း၊ အိပ္ၾကသူတိုင္း အိပ္မေပ်ာ္ခင္စပ္ၾကား အိပ္တစ္ဝက္၊ ႏိုးတစ္ဝက္နဲ႔ အိပ္မက္မက္ဖူးသူေတြ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက လႈိက္လႈိက္၊ လႈိက္လႈိက္နဲ႔ ဝမ္းနည္းဖို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ အိပ္ယာႏိုးလို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္မိရင္ေတာင္ တကယ္မဟုတ္မွန္းသိရက္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲ။ တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက အိပ္မက္ေနခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဝမ္းနည္းဖို႔သိပ္ေကာင္းတယ္။ ႏိုးလာေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကို မမွတ္မိေတာင္ ေပ်ာ္ေနတတ္ေသးတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာဆိုလည္း ဝမ္းနည္းလို႔ေပါ့။

          တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကိုေတာ့ ျပန္မွတ္မိေပမယ့္ တျခားတစ္ေယာက္ေျပာျပဖို႔ရာက် ဘယ္က စေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ေရာ။ အ-အ အိပ္မက္ မက္သလိုေပါ့။ မအ-ေပမယ့္ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိတဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာရွိတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ေလရူးသုန္သုန္ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။ (၁၈)ႏွစ္သားဆိုေတာ့ စာႀကီးေပႀကီးလည္း သိပ္မဖတ္ဖူးေတာ့ တစ္ခုခုခံစားရေပမယ့္ ျပန္မေျပာတတ္ခဲ့ဖူး။ စကားလက္အိုဟာရာရဲ႕ အားတင္းစကားေလးေတာ့ နားထဲစြဲတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ ကံၾကမၼာကို မယံုၾကသူမ်ားနဲ႔ ပင္လယ္နဲ႔တူေသာ မိန္းမမ်ား။ ႀကိဳက္ေတာ့ႀကိဳက္တယ္၊ ဘာကိုႀကိဳက္တာလဲဆိုရင္ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ကဲ့… အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အ-အ အိပ္မက္ေလးကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဆရာမ ျပည့္ျပည့္ကို လွမ္းေမးခ်င္ေပမယ့္ အလုပ္အား၊ မအား မသိတာရယ္၊ အ-အ အိပ္မက္ဆိုေတာ့ ဗူးလံုးနားေထြးျဖစ္ေနမွာပဲဆိုၿပီး မေမးျဖစ္ေတာ့တာပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ႀကိဳက္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ႀကိဳက္မွန္း၊ ဘယ္အခ်က္ေၾကာင့္ ႀကိဳက္မွန္း မသိတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုၿပီး ဇာတ္လမ္းေလးၿပီးတာနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္တာ။ ဆရာမ ျပည့္ျပည့္တို႔၊ ဆရာရဲတို႔၊ ဆရာစက္တို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ဆိုၿပီး တန္းသိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကစာမေက်ခဲ့သူဆိုေတာ့ အိမ္စာမလုပ္ခဲ့တာ မ်ားတယ္မဟုတ္လား။

ဒီေန႔ ေန႔လည္ (၂း၃၀)မွာ (Sky net) (World Movie) က လႊင့္တဲ့ (The Words) ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးလကလည္း တစ္ပိုင္းတစ္စ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုလည္း တစ္ပိုင္းတစ္စပဲ။ ဇာတ္လမ္းက လူတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို တစ္ေယာက္က ေကာက္ရတယ္။ သူက သူ႔နာမည္တပ္ၿပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ ေကာက္ရတဲ့ စာမူက ဝါၾကန္႔ေနၿပီး ႏွစ္မနည္းေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသာေနလို႔ပဲ။ အဲဒီဝတၱဳနဲ႔ သူနာမည္ႀကီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စၾကည့္ရတဲ့ေနရာက တကယ္စာေရးခဲ့တဲ့ အဖိုးႀကီးနဲ႔ နာမည္တပ္ထုတ္လိုက္တဲ့ စာေရးဆရာ အမည္ခံ စာေရးဆရာေလးနဲ႔ ခံုတန္းေလးေပၚမွာ စကားေျပာေနတဲ့ အခန္းပဲ။

          အဘိုးႀကီးက ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လမ္းနဲ႔ သူ႔ေနာက္ခံဇာတ္လမ္း အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးတဲ့ အဖိုးႀကီးက စာေရးဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တကယ္စာမေရးတဲ့ လူငယ္ေလးက သူမ်ားေရးထားတဲ့ စာမူေလး ခိုးခ်ၿပီး ေနာက္မွ သူေရးတဲ့ စာမူေတြထုတ္တယ္။ သူက ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာလာတဲ့ စာေရးဆရာေလး ျဖစ္ေနတယ္။

          ေနာက္ေတာ့ လူငယ္စာေရးဆရာေလး ရွက္သြားတယ္။ အရက္ေတြအမူးေသာက္ၿပီး သူ႔အမ်ိဳးသမီးဆီမွာ ဝန္ခံတယ္။ ေရွာ့ခ္ရသြားတဲ့ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက အိမ္ကေနထြက္သြားတယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ စာအုပ္ထုတ္ေဝသူဆီသြားၿပီး အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပတယ္။ ထုတ္ေဝသူကလည္း သူကိုယ္တိုင္ အရႈပ္ထုပ္ထဲပါေနမွန္းသိသြားေတာ့ စာမူခိုးခ်တဲ့အျဖစ္အပ်က္က မထူးဆန္းပါဘူး၊ မင္းေပးခ်င္ မူရင္းစာေရးသူ အဖိုးႀကီးကို ကားေပးေပး၊ ဘာေပးေပး ႀကိဳက္တာေထာက္ပံ့လို႔ရတယ္၊ စာမူကိစၥကုိေတာ့ ဒီအတိုင္းဆက္ထားလိုက္ပါလို႔ အႀကံေပးတယ္။

          ဒါနဲ႔ လူငယ္စာေရးဆရာေလး တကယ္ဝတၳဳေရးခဲ့တဲ့ အဖိုးႀကီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ပ်ိဳးပင္ဆိုင္ကိုေရာက္သြားတယ္။ အဖိုးႀကီးက လူငယ္စာေရးဆရာေလးေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို မယူဘူး။ ပ်ိဳးပင္တစ္ပင္ကိုပဲ ဝယ္သြားလို႔ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဝတၳဳျပင္ပက က်န္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပတယ္။

          လူငယ္စာေရးဆရာေလးက ေမးတယ္။ သူေပးတဲ့ေငြကိုလည္း မယူဘူး၊ တကယ္ေရးတဲ့ သူကိုလည္း မေဖာ္ထုတ္ေစခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ကိုစိတ္ဒုကၡေပးခ်င္ရံုသက္သက္လားလို႔ ေမးတယ္။ အဖိုးႀကီးျပန္ေျပာတဲ့ အဓိပၸါယ္က သူ႔အမ်ိဳးသမီးကို ခ်စ္တယ္၊ သူခ်စ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးထက္ကို စကားလံုးေတြကိုခ်စ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူေရးထားခဲ့တဲ့ဝတၳဳ(စကားလံုး)ေတြရဲ႕အစြမ္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈကိုရေနတဲ့ စာေရးဆရာေလးဟာ စကားလံုးေတြရဲ႕ေဝဒနာ(ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဝမ္းနည္းမႈ) ကိုလည္း လက္ခံရလိမ့္မယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး  အဖိုးႀကီးေျပာသြားတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳကို ပိုင္သြားတာနဲ႔ တကယ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳအသိအျမင္ကို ပိုင္ဆိုင္သြားၿပီလို႔ မထင္နဲ႔တဲ့။ ပိုင္ဆိုင္သြားခ်င္လို႔လည္း မရဘူးလို႔ ေျပာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးဆရာေလးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ အဖိုးႀကီးေသသြားတယ္။ သူေျပာခ်င္တဲ့အရာေတြ၊ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အကုန္လံုး သူနဲ႔အတူပါသြားတယ္။

          ဒီအျဖစ္ပ်က္အားလံုးကို စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က သူေနာက္ထပ္ထုတ္မယ့္ စာအုပ္အျဖစ္ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာ ေျပာရင္းေၾကာ္ျငာသြားတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကို စိတ္ဝင္စားလြန္းတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က စာေရးဆရာႀကီး အိမ္ကိုအလည္လိုက္သြားတယ္။ ဝိုင္ေသာက္ရင္း ဇာတ္လမ္းထဲက အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ေျပာေနၾကရင္း အဆံုးသတ္သြားတယ္။ ဇာတ္လမ္းေျပာျပေနတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးက ဟိုးတစ္ခ်ိန္က စာမူခိုးခ်ခဲ့တဲ့ လူငယ္စာေရးဆရာေလးပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အိမ္အထိလိုက္ၿပီး ဇာတ္လမ္းကို စိတ္ဝင္တစားေမးေနတဲ့ ေကာင္မေလးက…။

                                                                                      ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္

                                                                                                            သင့္ရဲ႕

                                                                                                                                                                                                                   ရွဥ့္ညိဳေလး

https://shintnyolay.weebly.com