နားလည္ပါ
နားလည္ပါ
မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ပါ။ ဝန္ထမ္းအင္အားေၾကာင့္
ခြင့္ယူလို႔မရတဲ့အေျခအေနေပါ့။ ညဂ်ဴတီထြက္မို႔ မအိပ္ရေသးေပမယ့္ အမ်ားသူငါရဲ႕ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း
လည္ပတ္ခဲ့ပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ေမာင္းမွ ေရာက္မယ့္ ညီမငယ္တစ္ဦးရဲ႕မဂၤလာပြဲကို တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ အျမင္ေကာင္းနဲ႔ အေကာင္းျမင္ခဲ့တဲ့ ညီမငယ္တစ္ေယာက္မို႔လည္း အေရာက္သြားခဲ့တာပါ။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ (၁၀း၄၅)။
ကုိယ့္ကိုေတြ႕ခ်င္လို႔ ခြင့္သံုးရက္ေလာက္ယူၿပီး
မႏၱေလးကေန အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ညီငယ္တစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေဗာဓိတစ္ေထာင္ကို လိုက္ပို႔လိုက္တယ္။
ေနာက္ ရာမညမွာ ထမင္းစားေတာ့ ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ စာဖိုမွဴးႀကီးဟာ အံႀကိတ္ၿပီးေတာ့ စားပါတယ္။
စားရင္းတန္းလန္း အမ်ားသူငါထံုးစံ ထမင္းပြဲႀကီး ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး အြန္လိုင္းတင္ဖို႔
လုပ္ျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြဆိုတာ အျပင္မွာအနံ႔အရသာနဲ႔ အေရာင္အဆင္းေၾကာင့္
စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္အျဖစ္ ျမင္ေနရေပမယ့္ အြန္လိုင္းေပၚမွာေတာ့ မည္းသည္းေနတဲ့ ဟင္းပြဲေတြအျဖစ္ျမင္ရမွာပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ျမင္ဖူးမွာပါ။ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြမွာထိုင္ရင္း စားၾကပါဦးလား၊
ဘာညာနဲ႔ တင္တဲ့ပံုေတြ ျမင္ဖူးမွာပါ။ တကယ္လည္း စားလို႔ရတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ။ ရြံစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။
သူတို႔လုပ္ရပ္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ မည္းသည္းေနတဲ့ ဟင္းပြဲေတြျမင္ရတာကိုပါ။
ခုလည္း စားဖိုမွဴးႀကီးက… စားဖိုမွဴးႀကီးလို႔ ေခၚရတာ
ခက္တယ္ေနာ္။ လြယ္ေအာင္လို႔ ငတိလို႔ပဲေျပာေတာ့မယ္။ အဲဒီ ငတိက စားရင္းေသာက္ရင္း ဓာတ္ပံုတျဖတ္ျဖတ္လုပ္လို႔။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း သနားလာတယ္။ ငတိေလးကေတာ့ စားရင္း၊ စကားေျပာရင္း၊ လူတိုင္းလက္ထဲရွိေနတတ္တဲ့
ဝရဇိန္ေလးပြတ္ရင္းေပါ့။ (သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သနားေနတာ သူမသိဘူး။ အေၾကာင္းက ထင္ထားသလို
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဖို႔ မေကာင္းတာ သူမသိဘူး။ ထင္ထားသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းတာ သူမသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းသိုး၊ ဟင္းသိုး မဟုတ္ေပမယ့္ ထမင္းခ်ိဳးပါ။ မ်ားမ်ားစားဖို႔ မေကာင္းသလို
ၾကာရွည္စားရင္လည္း ကင္ဆာျဖစ္ေစမယ့္ အရာပါ။) ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ နာရီၾကည့္လိုက္တယ္။
(၂း၃၅) ။
မိုးလင္းကတည္းက မိသားစုနဲ႔ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုရဲ႕အစေပါ့။
တေရးမွ မအိပ္ရေသးလို႔ မ်က္လံုးေတြကလည္း ဖန္စပ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ခြင့္မရေသးဘူး။
အမ်ားသူငါနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ နားခြင့္မရေသးဘူး။
ည(၉း၃၀)မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴတီဝင္ရဦးမယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေလးထားတဲ့
မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးရဦးမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိပ္ခ်ိန္ထဲကေလ်ာ့လို႔ မိသားစုနဲ႔ေနခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပးႀကိဳတဲ့ သားငယ္ကို တက္ၾကြဟန္အျပည့္နဲ႔ ေပြ႕ခ်ီလိုက္တယ္။ သားတုိ႔နဲ႔ေဆာ့ေပးဖို႔ႀကိဳးစားရင္း
အၿပံဳးတစ္ခုကို မ်က္ႏွာထက္မွာဆြဲရင္း ခ်စ္ဇနီးကိုလည္း ျပခဲ့လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မႈန္မိႈင္းေနရင္၊
ခက္ထန္ေနရင္ သူစိတ္ဆင္းရဲမယ္ဆိုတဲ့အသိတစ္ခုက ေမြးရာပါအသိဥာဏ္တစ္ခုလို စြဲၿမဲေနတာလည္း
တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး၊
အခ်ိန္အခါကလည္း သိပ္ကိုနည္းပါးလြန္းတယ္ မဟုတ္လား။
သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ျပတင္းတံခါးတစ္ခ်ပ္ေလာက္ေတာင္
ဆံုႏိုင္ခြင့္ မရွိခဲ့တာပါ။ ေန႔မွာဖြင့္ထားရင္ ညမွာ ျပန္ပိတ္မွ ဆံုခြင့္ရွိတဲ့ တံခါးမဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ခၽြင္းခ်က္နဲ႔ တံခါးျဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္က ပိတ္ထားရင္ က်န္တစ္ဖက္က ဖြင့္ထားရတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီေတာ့
ဆံုႏိုင္ခြင့္ သိပ္ကိုနည္းတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ နားရက္ေလးမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔
စကားေျပာခြင့္ရသူပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အားနာမႈနဲ႔ဆြဲေနတဲ့ပန္းခ်ီကားကို
ရိုးသားစြာနဲ႔ပဲ ေဆးေရာင္ခ်ယ္ေတာ့မယ္။ မ်ဥ္းေတြက အေျဖာင့္ေတြခ်ည္းပဲဆိုရင္ေတာင္ ရိုးသားမႈ
ရာႏႈန္းျပည့္ပါပါတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာလည္း ဘဝရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားဝန္းက်င္မွာ
ခင္ဗ်ားတန္ဖိုးထားတဲ့အရာေတြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးထားတာ မိသားစု ျဖစ္တယ္။ မိသားစုဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ သေကၤတျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္
ေျပာထားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အတၱႀကီးသူမို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ရမွာေတြနဲ႔စာရင္ အခ်ိန္နည္းလြန္းပါတယ္။
ခင္ဗ်ားကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္လို႔ ဆိုၿပီး စိတ္မဆိုးဖို႔ လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခပ္ေသးေသး
ႏွလံုးသားထဲမွာ ခင္ဗ်ားရွိပါတယ္။ မေတြ႕တာႏွစ္ခ်ီၾကာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ေလးေရာက္တဲ့အခါ
သြားမေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိတယ္။ မိုင္ရာခ်ီေဝးတဲ့အရပ္ကေန ျပန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကို
ဖုန္းေလးပဲဆက္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေရာင္ရင့္လာတာလည္း
ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္…။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ရွိဘဝက ဇီးကြက္တစ္ေကာင္လို
က်င့္သံုးေနရသူမို႔ ေန႔ခင္းမွာ အိပ္ခ်ိန္ျပန္ဖဲ့ယူရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာေတြ
ရွိတယ္။ ဖတ္ရမယ့္ စာေတြရွိတယ္။ ေရးခ်င္တဲ့ စာေတြရွိတယ္။ ေရးရမယ့္ စာေတြရွိတယ္။ ေပ့ခ်္မွာ
တင္ခ်င္တဲ့ စာေတြရွိတယ္။ ဘေလာ့မွာ တင္ရမယ့္ စာေတြရွိတယ္။ မိသားစုနဲ႔ ေနေပးရမယ့္ အခ်ိန္ေတြရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕သူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေတာက္ဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံ ဖုန္းဆက္တယ္။ အြန္လိုင္းမွာ သူတို႔တေတြရဲ႕
လႈပ္ရွားေနတဲ့ဘဝေလးေတြ ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆယ္လီတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ သာမန္ထဲက သာမန္ေလးပါ။
ပရဟိတ သမားတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္
သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ကို ပိုက္ဆံထည့္ေနတဲ့ဓာတ္ပံု ခင္ဗ်ား ျမင္ဖူးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္လည္း
ျမင္ဖို႔ မရွိဘူး။ သစ္ကိုင္းထက္မွာ လူမသိ သူမသိ ရွိေနတဲ့ ရွဥ့္တစ္ေကာင္ပါ။ အမ်ားနဲ႔
ေရာေရာေႏွာေႏွာေနရတာကို မႏွစ္သက္တဲ့၊ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၿပံဳး၊ မရယ္ရတဲ့ဟာသေတြ ရယ္ေမာျပရတာကို
မုန္းတဲ့ရွဥ့္တစ္ေကာင္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ နားလည္ပါ။ ခင္ဗ်ားလာတိုင္း ထြက္မေတြ႕ႏိုင္တာကို။
နားလည္ေပးပါ။ ဆက္တ့ဲဖုန္းတိုင္း ကိုင္မေပးႏိုင္တာ။ နားလည္လိုက္ပါ။ မက္ေဆ့ခ်္ေဘာက္ကေန
ဟိုင္းတိုင္း ျပန္ မဟိုင္းႏိုင္တာ။ နားလည္စမ္းပါ။ တဂ္တြဲတိုင္း တိုင္းမ္လိုင္း မွာ
မေဖာ္ျပႏိုင္တာ။
ဧည့္သည္ကို
ၾကာၾကာ ဧည့္မခံႏိုင္တာ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ၾကာၾကာ မထိုင္ႏိုင္တာ။ နားခြင့္ရတဲ့ အားလပ္ခ်ိန္ေလး
အလည္မလာေစခ်င္တာ။ နားလည္ပါ…။ နားလည္ပါ…။ နားလည္ပါ…။
(PS:
ဇြန္လ(၉)ရက္ (၂၀၁၆)မွာ ခံစားမိတဲ့ ဖီလင္ေလးတစ္ခုပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ဇီးကြက္တစ္ေကာင္အျဖစ္နဲ႔
ညမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရသူေပါ့။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘဝေျပာင္းသြားပါၿပီ။ လူဟာ လူလို ေနခြင့္ရသြားၿပီ။
လူလိုအိပ္ခြင့္ ရသြားၿပီ။ မနက္ခင္းမွာ က်င္းပတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ ပြဲတခ်ိဳ႕ကို လူလိုသူလို
ပြဲတက္ႏိုင္ပါၿပီ။ ခုေနခါေတာ့ ေျပာျပခ်င္တာေလး ရွိတယ္။ နားလည္ပါ…)
ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သင့္ရဲ႕
ရွဥ့္ညိဳေလး
https://shintnyolay.blogspot.com
Comments
Post a Comment