ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးတဲ့စာ

 

ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးတဲ့စာ

 

ကၽြန္ေတာ္ (၁၉၉၅)မွာ (Karate) စသင္တယ္။ တစ္ပတ္မွာ (၃)ရက္။ ဝင္ေၾကးက (၅၀)က်ပ္၊ လစဥ္ေၾကးက (၅၀)က်ပ္။ ဝင္ေၾကး (၅၀၀)၊ လစဥ္ေၾကး (၅၀၀)ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခါးစည္းအနက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ (၂၀၀၁)မွာေပါ့။ ေျပာခ်င္တာက ဒီသင္တန္းတက္တာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူေတာ့ သင္တန္းအပ္ခဲ့ၿပီ၊ ကရာေတးသမားႀကီးျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္လိုက္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလာေျပာတယ္။ သည့္အရင္ကတည္းက ေဖေဖက သင္တန္းတက္ခိုင္းေပမယ့္ စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ ရန္ျဖစ္စားမွာမွတ္လို႔ ဆိုၿပီး ေရွာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တအားခင္တာ။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းတက္တဲ့ကိစၥက ၾကြားတယ္ထင္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္ သင္တန္း သြားအပ္လိုက္တယ္။ ဝတ္စံုပါ အပ္လိုက္တယ္။ တစ္စံုကုိ (၆၀၀)ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္ေတြက (၇)တန္းေျဖၿပီးစေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္းတက္ၿပီး ခါးစည္နက္ေရာက္တဲ့အထိ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း သင္တန္းတစ္ရက္မွ မတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ တန္႔ဆည္မွာ ဆက္သြယ္ေရးဌာနမွ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆက္စပ္မိၿပီး ေျပာျပတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းတက္ေတာ့ ကီထိုင္ရတယ္။ ဗမာလိုဆို ျမင္းထိုင္ေပါ့။ ပုခံုအက်ယ္ႏွစ္ဆကုိ ေျခဖဝါးမ်ဥ္းၿပိဳင္ထားၿပီး မလႈပ္မယွက္ထိုင္ရတာ။ ခါးအထက္ပိုင္းကုိ ေလွ်ာ့ထားရတယ္၊ ညွစ္မထားရဘူး။ ေညာင္းတဲ့အခါ သတိထားလိုက္မိရင္ ညွစ္ထားမိၿပီ။ ေပါင္ေတြကလည္း ပူၿပီး ဒူးေတြဆို တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ဆရာမသိခင္(တကယ္က မျမင္ခ်င္ေယာက္ေဆာင္တာပါ) အေနအထားခိုးၿပီး ျပင္ပါတယ္။ ႀကီးလာေတာ့ မျပင္ေတာ့ပဲ ႀကိတ္ခံႏုိင္သြားပါတယ္။ ကစားေနရင္း တအားေမာလာတဲ့အခါ ထိုးတဲ့ လက္သီးေတြ၊ ေျခကန္ခ်က္ေတြမွာ အားမပါေတာ့ဘူး၊ အားမထည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ဒီတစ္လံုးထိုးၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ၊ ဒီတစ္ခ်က္ ကန္ၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ လို႔ေတြးၿပီး အားထည့္ ကစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တာက စိတ္မဝင္စားတဲ့အလုပ္၊ ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ္ျဖစ္ပါေစ အားစိုက္လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကုိပါ။ “ လူဆိုတာ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္မွာ ဘုရင္တစ္ဆူ ျဖစ္ေနရမယ္ ” ဆိုတဲ့ မင္းသိခၤ ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ကုိ ႏွစ္သက္ခဲ့တာလည္း ပါမွာပါ။

ကရာေတးကုိ (၂၀၁၈)ေလာက္အထိ ကစားျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ (၂၀၀၄)အထိ ဆက္တိုက္ ကစားျဖစ္တယ္။ (Hotel Life) ထဲေရာက္သြားေတာ့ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းပါ့။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးစီးျဖစ္ေနတယ္။ ရက္ပိုင္းပဲ ရွိေသးတာပါ။ မေန႔ကထိမွ (၉)ရက္ပဲ ရေသးတာ။ အုပ္စုလိုက္ ဆံုၿပီး လႊတ္ေတာ္ထိစီးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘီးက (၂၀၁၄)ေလာက္ကဆိုေတာ့ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ၊ ေလးေနၿပီလို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔မပါတဲ့ရက္ ခ်င္းတြင္းတံတားျဖတ္စီးတယ္၊ ေနာက္ အလံုဘက္က စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဆီ အလည္ဝင္ပစ္လိုက္တယ္။ ေအးေဆးပါ။ နင္းႏိုင္ပါေသးတယ္။ မေန႔ကေတာ့ ဘုတလင္ဘက္ စီးၾကမလို႔တဲ့ စက္ဘီးအုပ္စုႀကီးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ အစီး(၂၀)ေလာက္ရွိမယ္။ အသိေတြခ်ည္း…ကုိယ္ပဲ မသိေသးတာ။ မနင္းႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ကားေပၚတင္လိုက္ခဲ့လည္းရတယ္ ကားႀကီးတစ္စီးလည္းပါတယ္ ဆိုတာနဲ႔ လိုက္သြားလိုက္တယ္။ အျပန္က်ရင္ ကားေပၚတင္လိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ တကယ္သြားေတာ့ ဘုတလင္ေၾကးရုပ္ေရာက္ေတာ့ ေညာင္ကန္ထိသြားမွာတဲ့။ ကၽြန္တာ္ ဒီေန႔စီးတဲ့ စက္ဘီးက တာယာအေသး၊ ဟိုဘက္မွာက သဲထူတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟိုထိေရာက္ေအာင္ စီးမယ္ေပါ့။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အျပန္က် ကားေပၚတင္မယ့္ စိတ္ကူးေဖ်ာက္ၿပီး အေရာက္ျပန္စီးမယ္ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ အားလံုးက တြဲေခၚတာရယ္၊ ဟိုက္ေဝး စီးနည္းကုိ သေဘာေပါက္သြားတာရယ္၊ ကုိယ့္အားကုိယ္လည္း ခ်ိန္ဆႏုိင္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။

အျပန္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ သံုးစီးပဲ ရွိတယ္။ ခဝဲက်င္းနား မေရာက္ခင္မွာ သူတို႔က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက လွမ္းေခၚတယ္။ ေရလည္း ကုန္ေနတာမို႔ ဝင္သြားလိုက္ၿပီး ေရခဲေရ ေရေႏြးၾကမ္းဖန္ခြက္နဲ႔ ႏွစ္ခြက္ ဆင့္ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ အသက္ရႈရခက္လာတယ္။ မွားၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီ။ မင္းေသြး ကိသြားတာ၊ ေလယာဥ္မယ္ေလး လစ္သြားတာ ဒါ့ေၾကာင့္ဆိုၿပီး ခ်က္ျခင္းအေတြးေပါက္တယ္။ အခါတိုင္း ဘယ္ေလာက္ေမာေမာ ေရတဝ မေသာက္ျဖစ္ဘူး သတိထားတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သတိလြတ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စီးလာခဲ့လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွလံုးက နည္းနည္းေအာင့္လာတယ္ ထင္တာနဲ႔ နားလိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္က ကားကုိ ဖုန္းဆက္ၾကည့္တယ္။ ေစာင့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆိုက္တြဲနဲ႔ တင္ၿပီးျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္း စာေမးပြဲေအာင္ေတာ့မလို႔ဟာကြာ ဘာညာေျပာေပမယ့္ ေက်နပ္ပါတယ္။ (Trainning) ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးဘဲနဲ႔ ဒီေလာက္အကြာအေဝး နင္းႏုိင္တာရယ္၊ (ေရေသာက္မမွားခဲ့ရင္) မံုရြာအေရာက္ နင္းႏိုင္ေသးတဲ့ ကုိယ့္ေျခအေျခအေနကို သိေနတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ အသြားတုန္းကထက္ အျပန္က နင္းရတာ သက္သာေနတာေၾကာင့္ပါ။ အသြားတုန္းက ေမာေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ကုိယ့္ဘီးေရွ႕ (၃)ေပေလာက္ပဲၾကည့္ၿပီး အေရာက္သြားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဆံုး အားထုတ္ခဲ့တာမို႔ (ကုိယ္ရည္ေသြးတယ္ မထင္ေစခ်င္ပါ) ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္ေပမယ့္ အားစိုက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ဟိုတယ္အလုပ္ေပါ့။ သင္တန္းတစ္ခုမွာ ေတြ႔တဲ့ (Hotel Site) က ညီငယ္တစ္ယာက္က ညႊန္းတာနဲ႔ ဟိုတယ္ေလာကထဲ ဝင္ျဖစ္တယ္။ ဘာေတြလုပ္ရမွန္း မသိဘူး၊ ဌာန ဘယ္ႏွစ္ခု ရွိမွန္း မသိဘူး။ သူ႔ကုိ ေမးၾကည့္တယ္ “ ဘယ္ဌာန အျမင့္ဆံုးလဲ ” လို႔။ ဧည့္ႀကိဳတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဧည့္ႀကိဳ ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဧည့္ႀကိဳကုိ အထင္မႀကီးဘူး။ သြားႀကိဳသြားက်ဲ(သဂ်ိဳသဂ်ဲ) နဲ႔ ဧည့္သည္ ဖားရတဲ့ ဌာနလို႔ ထင္ထားလို႔။ စလံုးထြက္မယ္ စိတ္ကူးထားလို႔ စကားေျပာေလးကေတာ့ ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳး ေျပာတတ္သလိုပါ့။ ဥပမာ

“ What is your name U Ba Aye ?” တို႔ ဘာတို႔ ေမးတတ္ၿပီ။

“ What is my name? You are my father” တို႔ ဘာတို႔ ဘုရားေတြ႔တဲ့ အျဖဴေကာင္ေတြ၊ အမည္းေကာင္ေတြကုိ ေမးတတ္ၿပီ မဟုတ္လား။

အဲဒီတုန္းက ဟိုတယ္(GM) က ဟိုတယ္သင္တန္းဆရာဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေကာင္းေကာင္း ဖြပ္တာေပါ့။ ဧည့္ႀကိဳက မမေတြ၊ ကုိကုိေတြကလည္း ကုိယ့္ထက္ အငယ္ေလးေတြ၊ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ပဲ ကုိယ့္ထက္ႀကီးတာ။ အားလံုးကုိ ခယဝယ ဆက္ဆံေနရေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး၊ သင္ေပးမွာထက္ ကုိယ့္ဘာသာေလ့လာမွ ျဖစ္မယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဒီဟိုတယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ေန႔အသစ္တစ္ခု သိရတတ္ရမယ္ဆိုၿပီး စေလ့လာျဖစ္တယ္။ ပထမဆံုး မန္ေနဂ်ာမမရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ကုိ ကူးယူတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျခားသူေတြပါ လိုက္ကူးၾကတယ္။ မန္ေနဂ်ာမမကုိ ေက်းဇူးတင္စရာပါ(ေဝမွ်ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္က ေလးစားစရာပါ)။ ေနာက္ေတာ့ ဟိုတယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ (Website) ေတြ ေလ့လာတယ္။ အဲဒီမွာ (SOP) အမ်ိဳးမ်ိဳး (JD) အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ သိလာရတယ္။ တခ်ိဳ႕(Website)ေတြက ကူးမရေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ ရေအာင္ကူးတယ္၊ မရရင္ စာျပန္စီပစ္တယ္။ စေလ့လာကာစမို႔ မူရင္း (Source/Author) မွတ္မထားမိတာေတြ ရွိတယ္။ သင္တန္းေတြ တက္တဲ့အခါ ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ (Complaint) ေျဖရွင္းနည္း သိခ်င္ပါတယ္တို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဆရာေတြကလည္း သူတို႔ သံုးေနတဲ့၊ သင္ေနတဲ့ ေျဖရွင္းနည္းေတြ ေျပာျပသင္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲက နည္းေတြနဲ႔ စပ္ဟပ္ၿပီး ေျဖရွင္းၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ မွတ္စုထုတ္ထားလိုက္တယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ဟိုတယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြ သိပ္မေတြ႔မိတာနဲ႔ (ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔မိတာျဖစ္မွာပါ) ဟိုတယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြ ေရးတင္တယ္။ မွတ္စုထဲက ကူးထားတာေတြ တင္တယ္။ မူလေရးသူ မွတ္မထားမိရင္ Credit:Original Writer ေပါ့။ တခ်ိဳ႕က ျပန္တင္ထားၾကတာ။ အဲဒီမွာ မူလေရးသားသူေရာ၊ ျပန္တင္ေပးတဲ့သူ နာမည္ပါ မွတ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေပ့ခ်္ ဝင္ဖတ္ေနၾကသူေတြ သတိထားမိမွာပါ။ တခ်ိဳ႕က (Group/Page) မွာ ျပန္တင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့စာကုိ ေလးစားစြာျဖင့္ ထိ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ သူတို႔ေရးသလိုလို လုပ္ၾကတယ္။ ျပန္ရွယ္တာ ကိစၥ မရွိေပမယ့္ ျပန္တင္တဲ့အခါ ေရးသူအမည္ မေဖာ္ျပခ်င္တာက ျပႆနာပါ။ တခ်ိဳ႕သိၾကေပမယ့္ Credit:Original Writer ဆိုၿပီး တင္တတ္ၾကတယ္။ အေဖမေခၚခ်င္လို႔ အေမ့ေယာက်္ား ေခၚတယ္လို႔ ရုိင္းရိုင္းေျပာရမလား မသိပါဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္ စာမေရးႏိုင္ေသးလို႔ ဟိုတယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ တျခားသူပုိ႔စ္ေတြ Credit: ေပးၿပီးျပန္တင္ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကုိေတာ့ စာစီျပန္တင္ေပးရတာပါ။ တခ်ိဳ႕စာေတြက ေဖာင္းပြပါတယ္။ မဆိုင္တာေတြဖယ္ၿပီး ျပန္တင္တယ္၊ ေအာက္ေျခမွာ မူလေရးသူအမည္ တပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာတင္ စာရုိက္ျပန္တင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပုိ႔စ္ကုိ (Like) မေပးတာ ကိစၥမရွိဘူး။ (Copy) ယူၿပီး မူလေရးသူ အမည္တပ္မေပးတာက ျပႆနာပါ။ ေအာက္တန္းက်တယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ ရွက္တဲ့စိတ္ကေလး ရွိေသးရင္ ရွက္ေစခ်င္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြ ပညာေဝမွ်ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားပါတယ္။ သူတို႔အသိပညာလည္း ေဝမွ်တယ္။ တျခားသူအသိပညာကုိလည္း လက္ဆင့္ကမ္းေဝမွ်တယ္။ သူတို႔ေပ့ခ်္ေတြ၊ ဂရုေတြမွာ မူလေရးသူစာေတြကုိ ျပန္ရွယ္ေပးေနတာေတြေတြ႔ေနရတာ ဝမ္းသာစရာပါ။ (Honesty is the best policy) ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႔အႀကံဳကုိ ခင္ဗ်ား မရႏိုင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားအေတြ႔အႀကံဳကုိ ကၽြန္ေတာ္ မရႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႔အႀကံဳက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ စာကို ခင္ဗ်ားစာ လုပ္လို႔ မရႏုိင္ဘူး။ တျခားသူ ႏွလံုးသားက စာကုိ ခင္ဗ်ားစာ မလုပ္သင့္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကုိ အျမင့္ဆံုး အားထုတ္မႈနဲ႔ လုပ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အားစိုက္လုပ္ျဖစ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေအာင္ျမင္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စည္းကမ္း ကၽြန္ေတာ္ရိုေသေတာ့ သူမ်ားဘယ္လိုပဲျမင္ေစ၊ ထင္ေစ (ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့ ႏုိင္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္ႏုိင္ပါတယ္) ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေလးစားတယ္။ စာအုပ္ႀကီးဆန္ေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။

ဒီစာဟာ ကၽြန္ေတာ့္(Page) ေလး (20 K) ေက်ာ္သြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေတြးမိေတြးရာေလးေတြကုိ ေရးမိေရးရာ ေရးလိုက္တာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာသိထားလို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ သက္ဆိုင္ရာအလုပ္မွာ စုိက္လိုက္မတ္တပ္ အားစိုက္လုပ္ေနၾကသူေတြ မို႔လို႔ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုေရာက္တာနဲ႔ ဘယ္လိုခိုလိုက္မယ္၊ ဘယ္လိုညစ္လိုက္မယ္၊ ဘယ္လိုပုိ႔လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေရာက္လာတဲ့ဝန္ထမ္းရယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကပါဘူး။ (အဆင္မေျပမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္သာ တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလဲသြားၾကရတာပါ)။ ကၽြန္ေတာ့္စာထဲကလို သူမ်ားစာ ကုိယ့္စာလုပ္ေနတဲ့ ေသးဖြဲတဲ့သူမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ၾကလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ (Page) မွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ပုိမိုေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ျမင္ တိုးတက္ၾကပါေစ။

 

ေလးစားစြာျဖင့္

ထူးေအာင္ဝင့္

(၉.၂.၂၀၂၀ နံနက္ ၁၁း၅၃ မိနစ္)