ပူပူေႏြးေႏြး
ပူပူေႏြးေႏြး
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာ ခင္မင္ရသည့္
သူငယ္ခ်င္းမွာ ေရတြက္ၾကည့္လွ်င္ လက္တစ္ဖက္ မွ်သာ ရွိသည္။ ထိုအထဲမွ တစ္ေယာက္ေသာ သူမွာ
လူပ်ိဳႀကီးေစာတင္ေမာင္၊ အဲေလ ၿဖိဳးေမာင္ေမာင္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာ တိုက္၊
ကား၊ ဝင္းၿခံတို႔မွာ လက္ညိႈးထိုးမလြဲ ေပါမ်ားလွသူ ျဖစ္သည္။ ေငြဆိုသည္မွာ သူ႔အတြက္ အေပါဆံုးအရာျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ အရွားပါးဆံုးအရာလည္း
ရွိေသးသည္။ မိန္းမျဖစ္သည္။ ယခုခ်ိန္ထိတိုင္ သူ အိမ္ေထာင္မက်ေသး။ က်ဖို႔ေဝးစြ ရည္းစားပင္
ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မထားႏုိင္ေသးသည္မွာ အသည္းနာ ဖို႔ ေကာင္းလွသည္။ ရုပ္အဆင္းကို ေျပာျပရလွ်င္လည္း
ရုပ္ဆိုးသည့္အထဲတြင္ လံုးဝမပါယံုမက သူ႔မ်က္ႏွာ က ေမးသြယ္သြယ္ခၽြန္းခၽြန္းႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု
ထင္ျမင္ယူဆေစသည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးေလးကလည္း ၿပံဳးေနသည္ဟု ထင္ေယာင္ေစသည့္
မ်က္လံုးေလးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမ်က္လံုးႏွင့္ မ်က္ႏွာကို ေပါင္းစပ္လိုက္သည့္အခါမွာေတာ့…။
ေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထံမွ …
“ သနားပါတယ္…”
ထိုစကားသံမ်ိဳး မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။
တစ္ခါေသာ္လည္း သူတို႔ရံုးနားရွိ ေရႊပင္ဆင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္စဥ္ကျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က
လမ္းျဖတ္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားထြက္ေျပာေနသည္။ သူက စားပြဲတြင္ထိုင္ရင္း ေစာင့္ေနသည္။
ေနာက္မွ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ လိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္လုပ္ရင္း အခြင့္အေရးရသျဖင့္ ေဘးဝိုင္းမွ
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေဂၚေရးဖြင့္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေျပာရင္း
သူတို႔အေျခအေနေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူကလည္း
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း မ်က္လံုးကေလး လွန္ၾကည့္သည္။ ေကာင္မေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သေဘာေကာင္းပံုရသည္။
ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ရင္း သူမတို႔သူငယ္ခ်င္းကို ဝိုင္းေလွာ္ေနပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အတပ္သိလိုက္သည္။
င့ါေကာင္ႀကီးေတာ့ ဒီတစ္ခါစြံၿပီဆိုၿပီးျဖစ္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေကာင္မေလးအုပ္စု စားေသာက္ၿပီး၍
ျပန္သြားၾကသည္။ ကိုယ့္လူ ဖင္တၾကြၾကြျဖစ္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္
စကားစျဖတ္ ၿပီး ျပန္ဝင္လာေတာ့ သူက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးျဖင့္ လွမ္းေမးသည္။
“ ျမင္လိုက္လား …”
သူ႔အသံက ကတုန္ကရင္ႀကီး ။ ေနာက္ၿပီးမ်က္ႏွာႀကီးကလည္း
ဖရိုဖရဲျဖင့္ မသိမ္းခဲ့ရေသးသည့္ အိပ္ယာတစ္ခုလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။
“ ျမင္သားပဲ၊ အေတာ္နိပ္သကြ၊ ေနာက္ရက္
ဒီမွာပဲ လာထုိင္ရေအာင္၊ ဒီနားက အေဆာင္သူေတြ ေနမွာကြ…”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ၿပီး၍ ပိုက္ဆံရွင္းမည္လုပ္ေတာ့
ၿဖိဳးေမာင္ စားေသာက္ၿပီးသမွ်အား ေကာင္မေလးမ်ားက ေပါင္းရွင္းသြားသည္ဟု ဆိုသည္။ သူ႔ရုပ္ကို
ၾကည့္၍ ဗိုက္ဆာေနသည္ဟု ထင္သြားၾက သည္လား မသိ။ ေနာက္ၿပီး ဝယ္မစားႏိုင္သျဖင့္ သူတို႔စားသမွ်
ေငးေနသည္ဟု ယူဆသြားပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ၿဖိဳးေမာင္ကား ဤသို႔ဤႏွယ္ ကံေကာင္းတတ္သူျဖစ္သည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္သူ
ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးတြင္မူ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ဆယ္လံမက အကြက္ျမင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္က အေပါင္ဆံုး ဟီးရိုးဘီးအို တာယာပါးေလးကို ရံုးတက္၊ ရံုးဆင္း အားစိုက္နင္းေနရခ်ိန္တြင္
သူက လင္ခရူဆာ၊ ဆိုက္ဂနပ္မ်ားျဖင့္ တဝီးဝီးစီးကာ ဟိုတယ္ႀကီးမ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမ်ားတြင္
ေငြအထပ္လိုက္သံုးကာ စားေသာက္ေနရသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလိုသည္က သူ၏ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္မႈမ်ားႏွင့္
နည္းပညာမ်ားကို ျဖစ္သည္။
တစ္ခ်ိန္က သူသည္ လမ္းေဘးဝဲယာမွ ပလတ္စတစ္အိတ္မ်ားကို
ဖယ္ရွားရင္း ဆိုင္သြင္းကာ စီးပြာရွာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က အတန္းလစ္ကာ
ဇယ္ေတာက္ခံုတြင္ ကြမ္းဝါးရင္း ကြမ္းအိတ္ကို လမ္းေဘးသို႔ စည္းကမ္းမဲ့ စြန္႔ပစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္ ကိုေမာ္ႀကီးတို႔ သံုးဦးသား အတူငါးမွ်ားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလိုသည္က
ၿဖိဳးေမာင္၏ ႀကိဳးစားမႈႏွင့္ အကြက္ျမင္မႈ ကို ျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားထံုးစံ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္
အေျချမင့္ေျပာင္းလဲသြားသည္ႏွင့္ လူထူထူတြင္ အရင္က ဘာလုပ္ခဲ့တာပါကြာ၊ ႀကိဳးစားခဲ့လို႔
ခုလိုျဖစ္သြားတာ ဆိုေသာ ခ်ီးမြမ္းေျခေၾကာက္ လိုေသာ စိတ္ယုတ္မာႏွင့္ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့
သိေစခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ အတူငါးမွ်ားခဲ့ၾကဖူးသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္ သည္။ ကိုေမာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္သည္။
အားလံုးထဲတြင္ ကၽြန္ေတာက္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ ငါးမွ်ားသည့္ ေနရာတြင္ေတာ့
…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရွိ ကန္သာယာဆိုသည့္ အင္းႀကီးတြင္ ငါးမွ်ားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့
ငါးမွ်ားခြင့္ရွိ၊ မရွိ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ ငါးမွ်ားသည္က အပ်င္းေျပ ငါးမွ်ားျခင္းျဖစ္သည္။
မိမိ၊ မမိမိ အေရးမႀကီး။ အလုပ္မရွိ၍ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘး မလွမ္းမကမ္းတြင္
ၿဖိဳးေမာင္ မွ်ားသည္။ ၿဖိဳးေမာင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ကိုေမာ္ႀကီးက မွ်ားသည္။ ကိုေမာ္ႀကီးကေတာ့
ရွင္းသည္။ ညေနေစာင္းတြင္ ဖြင့္သည့္ သူ႔၏ ခိုင္းေတာ့သက္ေဝ အရက္ဆိုင္အတြက္ အျမည္းရွာျခင္းျဖစ္သည္။
ၿဖိဳးေမာင္က စနစ္က်သူျဖစ္သည္။ ငါးမိလွ်င္ ဘီယာဆိုင္သို႔
သြင္းရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ ဘီယာဆိုင္မ်ား ေခတ္စားစ ျဖစ္သည္။
ျမစိမ္းေရာင္ ဆိုေသာ ဘီယာဆိုင္သို႔ သြင္းျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ ထိုဆိုင္ကို ဖြားေဂ်ဆိုေသာ
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဦးစီးသည္။ အြန္လိုင္းတြင္ ၎၏ပံုႏွင့္မၾကာခဏ ေၾကာ္ျငာသည္ကို ေတြ႕ရတတ္သည္။
“ကၽြန္မက ျမစိမ္းေရာင္ပါေမာင္”
ဆိုေသာေၾကာ္ျငာျဖစ္သည္။ ထိုဘီယာဆိုင္မွ
လက္မခံသည့္ ငါးေသးငါးမႊားမ်ားကို ခိုင္းေတာ့သက္ေဝ ဆိုေသာ အရက္ဆိုင္သို႔ သြင္းသည္။ ထိုအခ်ိန္က
ခိုင္းေတာ့သက္ေဝ ဆိုေသာဆိုင္သည္ အရက္ဆိုင္ေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ ယခုလို စားေသာက္ဆိုင္ႀကီး
မျဖစ္ေသး။
ကၽြန္ေတာ္ ငါးမွ်ားပံုက တီေကာင္ကို
ေရေဆးသည္။ ေနာက္ပုဆိုးႏွင့္ေရသုတ္ၿပီး ခ်ိတ္တြင္ခ်ိတ္ကာ မွ်ားသည္။ ၿဖိဳးေမာင္က မမွ်ားခင္
ပါးစပ္နားကပ္ကာ ဂါထာစုပ္ၿပီး မွ်ားသည္။ ကိုေမာ္ႀကီးကေတာ့ ေဘးမွာရွိသည့္ ခြက္ကေလးထဲ
တီေကာင္ကိုစိမ္၍ မွ်ားသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ အေျဖေတြက ကြဲျပားသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေကာင္မွ်မမိ။
ကိုေမာ္ႀကီးက တစ္ေကာင္မိသည္။ ငါးအရဆံုးမွာ ၿဖိဳးေမာင္ျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ေတာ့ သူက ငါးႏွစ္ေကာင္
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟင္းစားအျဖစ္ေပးသည္။ ကိုေမာ္ႀကီး ကိုေတာ့ ငါးေရာင္းရဦးမည္ျဖစ္၍ မေပး။
ပထမရက္တြင္ အေျဖေတြက ဒီအတိုင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယရက္တြင္ လည္း မေျပာင္း။ တတိယရက္တြင္လည္း
ထိုနည္းအတိုင္းျဖစ္သည္။
ငါးမွ်ားတံမ်ားကိုသိမ္းကာ အိမ္ျပန္ရန္ျပင္ေနေသာ
ၿဖိဳးေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေမာ္ႀကီး ညွပ္၍ ငါးမွ်ားနည္းေမးသည္။ သံုးရက္လံုးျမင္ေနရသည္ျဖစ္၍
၎ရြတ္သည့္ ဂါထာကို သိလိုျခင္းျဖစ္သည္။
“ အဲဒါ ဂါထာမဟုတ္ဘူးဗ်…”
“ လ်ိဳမေနနဲ႔ကိုယ့္လူ၊ ငါတို႔ သတိထားမိတယ္၊
ဒါျဖင့္နည္းေတာ့ ရွိမွာေပါ့၊ ေျပာစမ္းပါဦး၊ အင္းထဲက ငါးေတြ အကုန္လံုး မင္းတစ္ေယာက္ထဲ
မဖမ္းႏိုင္ပါဘူး …”
“ ကၽြန္ေတာ္က စားသံုးသူ ဘာႀကိဳက္လဲ
အၿမဲစဥ္းစားတယ္ဗ်၊ အဲဒီမွာ အေျဖသြားေတြ႕တာ…”
“ ေဟ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ ေျပာစမ္းပါဦး…”
“ ခင္ဗ်ား ထမင္းစားရင္ ဘယ္လိုစားရတာ
ႀကိဳက္သတုန္း…”
“ ငါေတာ့ ထမင္းၾကမ္းေလး ငပိရည္ဆမ္းစားတာ
အႀကိဳက္ဆံုးပဲေဟ့၊ ငရုတ္သီးၾကမ္းေလး ျဖဴးထားရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…”
“ အဲဒါ ကိုေမာ္ႀကီး အႀကိဳက္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတာ
အမ်ားအႀကိဳက္။ ကဲပါ ခင္ဗ်ား ငါးဖမ္းပံု ေျပာပါဦး၊ ကိုေဝၿဖိဳးမွ်ားတာ ျမင္ရတာေတာ့ ငါးမွ်ားတာနဲ႔
မတူဘူး။ ဆိုက္ကိုတစ္ေယာက္ အင္းေဘး ေရာက္ေနတယ္ပဲ ျမင္တယ္ …”
“ ငါကေတာ့ ငါးမွ်ားမယ့္တီကို ငါယူလာတဲ့ခြက္ထဲက
အရက္နဲ႔စိမ္လိုက္တယ္ကြာ၊ ၿပီးမွမွ်ားတာ၊ ငါးထဲမွာလဲ အရက္ႀကိဳက္တဲ့ငါး ရွိမွာပဲ၊ ေန႔တုိင္း
ငါးမိေနတာသာၾကည့္ …”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္
ကိုေမာ္ႀကီးကိုၾကည့္သည္။ ထိုေနာက္ ၿဖိဳးေမာင္က….
“ ကၽြန္ေတာ့္ ငါးမွ်ားနည္းကို လက္ေတြ႕ျပမယ္၊
ဒီမွာၾကည့္…”
ၿဖိဳးေမာင္က ငါးစာအျဖစ္ယူလာသည့္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွ
တီတစ္ေထြးကိုယူကာ ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး ဝလူးဝလူးႏွင့္လုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲသို႔ေထြးလိုက္ၿပီး
ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္တပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အန္ခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ကာ
ၾကည့္ေနသည္။ ႏွစ္ခ်ိတ္တပ္ၿပီးေနာက္ ေနာက္တစ္ခ်ိတ္ တပ္ရန္အတြက္ အိတ္ထဲမွ တီေကာင္ကို
ထပ္ထုတ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဝလူးဝလူးလုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ေပၚသို႔ ေထြးခ်သည္။ ငါးစာတီေကာင္ကား
က်မလာေတာ့။ လက္ျဖင့္ ပါးစပ္ထဲ ဟိုစမ္းဒီစမ္း လုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ တီအိတ္ထဲသို႔ လက္ႏိႈက္ရင္း
တအံ့တၾသၾကည့္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လွည့္ေျပာသည္။
“တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ငါးစာက လူစာျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ…
ဟဲ…ဟဲ”
ကိုေမာ္ႀကီး ထိန္းမရေတာ့။ အနားတြင္
တေဝါ့ေဝ့ါႏွင့္ အန္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ငါးဖမ္းပညာရွင္ ကိုၿဖိဳးေမာင္၏ လက္ခ်ာကို ဆက္လက္နားစြင့္ေနသည္။
“ ဘယ္သူမဆို အစားအေသာက္ကို ပူပူေႏြးေႏြးစားခ်င္တဲ့သူခ်ည္းပဲဗ်၊
အဲဒါနဲ႔ ဒီနည္းကို စဥ္းစားမိတာ။ အလုပ္မျဖစ္ဘူး၊ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ အစ္ကိုတို႔ မ်က္ျမင္ပဲေလ၊
စမ္းၾကည့္ပါလား …”
မ်က္ႏွာဆီသို႔တိုးဝင္လာသည့္ တီအိတ္ႀကီးကို
အလန္႔တၾကားေရွာင္လိုက္ၾကရသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ဦးသား အင္းေဘးတြင္ အၿပိဳင္အန္လိုက္ၾကသည္။
ဂေယာင္ဂတမ္းႏွင့္ ကိုေမာ္ႀကီးထံမွ…
“ ပူပူေႏြးေႏြး…”
ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ေဝါ့ဆိုေသာ အသံႏွင့္အတူ
ထပ္အန္ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာင္ေယာင္ ကန္းကန္းႏွင့္ …
“ ငါးစားေလးက ပူပူေႏြး …”
ကိုေမာ္ႀကီးထံမွ …
“ ေဝါ့ …”
ထိုညေနသည္ မေသာက္ရဘဲ၊ အမူးမလြန္ဘဲ အင္းေဘးတြင္
အန္ခဲ့ရသည့္ ညေနတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဘဝတြင္ အန္၍ အေကာင္းဆံုးေသာ ညေနတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍
ကၽြန္ေတာ္ ငါးမမွ်ား ေတာ့။ ငါးမစားေတာ့။ အင္းေဘးမသြားေတာ့။ အခန္႔မသင့္၍ အင္းေဘးမွျဖတ္ရလွ်င္လည္း
သခၤ်ိဳင္း က်တ္တီးကုန္းကို တစ္ေယာက္ထဲျဖတ္ေနရသူပမာ သုတ္ေျခတင္ခဲ့မိသည္က မ်ားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ
စြဲခဲ့သည့္ဆိုက္ကိုမွာ လမ္းမွာျဖတ္သြားသည့္ ေစ်းသည္ထံမွ…
“ အေၾကာ္စံု ပူပူေႏြးေႏြးေလး…”
ထိုအသံကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြားၾကားမိသည့္တိုင္
နားထဲတြင္…
“ ငါးစာ ပူပူေႏြးေႏြးေလး…”
ဟု ၾကားေယာင္မိေနျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။
ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သင့္ရဲ႕
ရွဥ့္ညိဳေလး
(PS: ေဖာ္ျပပါပံုမွာ ဤဇာတ္လမ္းထဲမွ ကိုေဝၿဖိဳးျဖစ္ပါသည္)
Comments
Post a Comment