ရွဥ့္ညိဳေလးရဲ႕ ေက်ာင္းပံုျပင္(၄)
ရွဥ့္ညိဳေလးရဲ႕
ေက်ာင္းပံုျပင္(၄)
“
ဒီေကာင့္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဖိုးေအာင္ေတာ့ ေအးမြန္နဲ႔အဆင္ေျပသြားၿပီကြ …”
“ မင္းလည္းအဆင္ေျပခ်င္ အဲဒီစိန္ပန္းပင္ေပၚက
ခုန္ခ်ကြာ …”
“ ခြီးမွပဲ မင္းခုန္ခ်ပါလား …”
“ ကိုယ္တို႔က ေအးေဆးဟ၊ ကိုလတ္ မင္းအတြက္ေျပာတာ၊
သီဟ ညီမ ျမင့္ျမင့္စိန္ေလးဆိုရင္ ေရာ၊ မင္းမဟလို႔ဗ် ႏို႔မို႔ဟိုက အပါပဲ … ”
“ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားထားတာကိုး …”
“ စားတုန္းေသာက္တုန္း ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ကြာ၊
ငါက ဖိုးေအာင္လို အဖြဲ႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းကို မႀကံဘူးကြ …”
ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေဘးဝိုင္းမွာ ေအးမြန္ကို စာရွင္းျပေနသည့္
ဖိုးေအာင္က နားပါးသည္။ လက္ထဲမွာရွိ ေနသည့္ စာအုပ္ကို လိပ္လိုက္ၿပီး ေအာင္ကိုလတ္ေက်ာကို
လွမ္းရိုက္သည္။
“ ကုိယ္စာကိုယ္ အံပါ ေမာင္ကိုလတ္၊ သူမ်ားကဗ်ာကို
လာမက်က္ပါနဲ႔ …”
သူငယ္ခ်င္းေတြစကားသံကို ၾကားေနရေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္အာရံုက ေပ်ာက္သြားသည့္ ရွဥ့္ရုပ္ေလးဆီသို႔ တဝဲဝဲျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္၊
က်ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ခုခ်ိန္ထိတိုင္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနသည္။ ဟိုေန႔က ဖိုးေအာင္ သစ္ပင္ေပၚမွ
ေျခကားယား၊ လက္ကားယားက်သြားသည္ႏွင့္ သစ္ကိုင္းေပၚမွ ေလ်ာဆင္းစဥ္ က်ေနရစ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေဆးခန္းသို႔သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လည္း က်ႏိုင္သည္။ ေဆးခန္းမွာမ်ား ေမ့ထားခဲ့သလား။ ေဆးခန္းမွအျပန္
ဖိုးေအာင္တို႔အိမ္ကို သူငယ္ခ်င္း အားလံုး သြားသည္။ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကအေအးဆိုင္တြင္
အားလံုးထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုေနရာမွာ က်န္ခဲ့တာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
“ ေဝၿဖိဳး ၿငိမ္လွခ်ည္လား၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္အပင္ေပၚတက္ေခ်ာင္းရမလဲ
ႀကံေနတာလား …”
မျဖစ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အေျခအေနေတြအားလံုးကို
ရွင္းျပလိုက္သည္။ သီတာေပး သည့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးႏွင့္ ထိုလက္ေဆာင္ေလးတြင္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္
ေနာက္ထပ္ ဆုလာဘ္တစ္ခုရွိေနႏိုင္ေသးေၾကာင္းတို႔ျဖစ္သည္။ ယခုေလာေလာဆယ္ ေပ်ာက္ေနသည့္ ထိုအရုပ္ေလးကို
ဘယ္မွာရွာရမည္ မသိျဖစ္ေနေၾကာင္းလည္းပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ေခါင္းစားသြား သည္။ ထိုစဥ္
ဝိုင္းထဲသို႔ သီဟဝင္လာသည္။ လက္ဖက္ရည္မွာၿပီးေနာက္ စီးကရက္ခဲေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္၏ အျဖစ္အပ်က္ကို
ကိုေအာင္စိုးမွ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေျပာျပသည္။ ေသခ်ာသြားၿပီျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ
ျပႆနာ၏ အေျဖကို ရ၊ မရ မေသခ်ာေသာ္လည္း ဒီဝိုင္းကိုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းရေတာ့မည္။
အိပ္ကပ္ထဲရွိ ပိုက္ဆံကို အသာဖိရင္း သူတို႔ေျပာသမွ်ကို အသာနားစြင့္ေနလိုက္သည္။
“ သီတာက အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ခပ္ျမင့္ျမင့္ တက္ခ်ိတ္ျဖစ္တာဗ်။ ဒီလိုမွန္းသိ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ထားပါတယ္။ ႏို႔မိုဆို
ဖိုးေအာင္လည္း ေျခက်ိဳးမွာမဟုတ္ဘူး။ အရုပ္ေလးက ေမြးပြရွဥ့္ရုပ္ေလးဗ်။ ကီးခ်ိန္းေလးဆိုတာပဲ
သိတယ္။ က်န္တာေတာ့ သိပ္မထူးျခားဘူး …”
သီဟ၏ စကားအဆံုး ေအာင္ကိုလတ္က ဆက္ေျပာသည္။
“ ေျခက်ိဳးတဲ့ကိစၥေတာ့ ထည့္ေျပာမေနနဲ႔၊ ဖိုးေအာင္က
ေျခက်ိဳးတာကိုပဲ ဝမ္းသာေနတဲ့ေကာင္ရယ္”
ကိုေအာင္စိုးမွ စဥ္းစဥ္းစားစားပံုစံျဖင့္
…
“ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတဲ့ (Source) ဆို႔တုိင္းကို
လုိက္ရမွာပဲ။ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးကေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ က်ေနခဲ့တာပဲျဖစ္ရမယ္။ ဟိုေကာင္ ျပဳတ္က်ေတာ့
ပူထူေနတာနဲ႔ က်ေနခဲ့တာကို သတိမထားမိတာ ျဖစ္မယ္… ”
“ ေကာက္ရတဲ့သူကလည္း ေက်ာင္းထဲကပဲ ျဖစ္ရမယ္၊
ေယာက္်ားေလးေကာက္ရလည္း အရုပ္ေလးဆိုေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလးေပးမွာပဲ။ ခု သတိထားမိလား မသိဘူး၊
ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ေကာင္မေလးေတြ ေမြးပြရုပ္ေလးေတြ တြဲေလာင္းခ်ိတ္တဲ့
ဖက္ရွင္ျဖစ္ေနၾကတာေလ …”
“ ေမဂ်ာတိုင္းကို လိုက္ရွာဖို႔ေတာ့ မလြယ္ဘူးဟ၊
ဒီေတာ့ မိန္းဂိတ္ကပဲေစာင့္မယ္၊ ကံေကာင္းရင္ ဒီေကာင့္ ကီးခ်ိန္းေလးျပန္ေတြ႕မယ္။ ပံုစံတူ
အရုပ္ေလးေတြ႔ရင္ေတာင္ အေျဖတစ္ဝက္မက ရႏိုင္တယ္ …”
“ အိုေခး ….”
သူတို႔၏ စကားအဆံုး စားပြဲထိုးေလးကို ေခၚ၍ ပိုက္ဆံတြက္ခိုင္းလိုက္သည္။
က်သင့္ေငြရွင္းရန္ ပိုက္ဆံထုတ္ေနစဥ္ …
“ ဒီေကာင့္ေကာင္မေလးကိုက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပါကြာ၊
လက္ေဆာင္ကို ဒီတိုင္းေပးလည္း ၿပီးေနတာကို၊ အလားကား ဇာခ်ဲ႕ေနတယ္ …”
ထုတ္ထားသည့္ ပိုက္ဆံကို ျပန္သိမ္းရန္ျပင္လိုက္စဥ္
ကိုေအာင္စိုးထံမွ “ ေဆာရီး၊ ေဆာရီး” ဟု ျပာျပာသလဲ ထြက္လာသည္။ ခ်စ္သူ နင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့
စေနာက္မွန္း သိလ်က္နဲ႔ အေျပာင္ အေနာက္ စကားေတာင္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့သူပါ။ ကင္န္တီးမွဖြင့္ထားသည့္
သီခ်င္းသံအဆံုး တစ္ကိုယ္စာ ၾကားရံုေလး တီးတိုးရြတ္ဆိုလိုက္သည္။
“ ခ်စ္ရပါေသာ သီတာ၊ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ငါရွာေတြ႔မွာပါ
…”
Comments
Post a Comment