သက္တန္႔ေတြလို
သက္တန္႔ေတြလို
ခက္တာဗ်ာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္မဝင္စားပါဘူးဆိုတာကို
အိမ္လာၿပီး ခဏခဏစည္းရံုးေရးဆင္းေနတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကလည္း ယိုးဒယားဘက္ေက်ာင္းထိုင္တဲ့
ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေသးတယ္။ အဲဒီအပိုင္းေတြ စိတ္မဝင္စားပါဘူးဆိုၿပီး ပိတ္ေျပာထားရတယ္။
ဒါေတာင္ အဲဒီဘုန္းႀကီးက အမွတ္တရေပါ့ဆိုၿပီး ဖုန္းနဲ႔ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ အဖြဲ႕လိုက္ပံုထဲ
ပါသြားေသးတယ္။ ခက္ဖူးလား။
တကၠသိုလ္ထဲက စာေရးဆရာလင္မယားက မိတ္ဆက္ၿပီး
ခ်ိတ္ေပးလို႔ သူတို႔လူငယ္ေတြစီစဥ္ေနတဲ့ စာေစာင္ထဲမွာ နာမည္ပါသြားဖူးတယ္။ ဒီလိုပါ သူတို႔စီစဥ္တဲ့
စာေစာင္ကို အႀကံေပးပါ၊ စာမူေတြဖတ္ေပးပါဆိုလို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ေတြရဲ႕အလုပ္က ညဆိုင္းေလ။ ေန႔ခင္းတစ္ခုလံုးအားတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အိပ္ခ်ိန္ထဲက
ဖဲ့ေပးရတာမို႔ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူက တက္ၾကြေနတယ္ေလ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့အပိုင္းေလး
ကူညီေပးရတာကိုပဲ ေက်နပ္ပါတယ္။
ေနာက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ေလာက္နဲ႔
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မိတ္ဆက္ေပးေသးတယ္။ ကုိယ္ေတြလည္း ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ စာမူေတြဖတ္ၿပီး
ျပင္ေပးတာ၊ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ၿပီး ဘယ္ဟာေလးကေတာ့ ေက်ာင္းစာစဥ္မို႔ သင့္တယ္ စသည္ျဖင့္
လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ေပါ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း အဆင္ေျပေျပပါပဲ။ ေနာက္ရက္ပိုင္းအတြင္း
သူစီစဥ္ေနတဲ့ စာေစာင္ေလး ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ လုပ္မေပးလိုက္ရဘူး။ အႀကံေပးဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
တျခားလုပ္ေပးသူေတြနာမည္နဲ႔အတူ ကုိယ့္နာမည္ ပါလာတယ္။
သူေျပာတယ္။ စာေစာင္က စီစဥ္ၿပီးသား၊
စာမူေတြက ေရြးခ်ယ္ၿပီးသားျဖစ္ေနလို႔တဲ့။ ကိုယ္ဘာမွလုပ္မေပးလိုက္ရဘဲ နာမည္ႀကီးပါလာတာ
မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးပါလာတဲ့နာမည္က ရသေရးတဲ့အခါ သံုးတဲ့ ကေလာင္အမည္ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။
စိတ္ကူးထားတာက ဒီစာေစာင္မွာ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆာင္းပါးေရးတဲ့အခါသံုးတဲ့နာမည္ေပါ့။
သူကေျပာပါတယ္။ ရသေရးတဲ့ နာမည္က ပိုသိမလားလို႔တဲ့။ ထားပါ။ ေနာက္စာေစာင္အတြက္ပဲ အားစိုက္ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ပံုစံေလးေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ အိမ္ကုိလည္း ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳတိုေလးေတြ လာျပတယ္။
ကိုယ္လည္း ဖတ္ၿပီး ေနာက္စာစဥ္ေတြအတြက္ ခုကတည္းက စာေစာင္ေတြ လက္ခံထားဖို႔၊ ေက်ာင္းတစ္ျဖတ္နားတုန္း
စာမူပို႔ခ်င္သူေတြရွိရင္ ကိုယ့္အိမ္လိပ္စာနဲ႔ ပို႔ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဆက္သြယ္ရမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္လည္း
ေပးလိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူအလာက်ဲသြားတယ္။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့
သူတို႔တေတြကို ေစာင့္ၾကည့္သူေတြ ရွိေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ သူပါေၾကာင္း
ေျပာပါတယ္။ သူအဖမ္းခံရရင္ သူစီစဥ္ထားတဲ့ စာေစာင္ေလး ရပ္သြားမယ္ဆိုၿပီးေျပာတယ္။ စာေစာင္အတြက္
စိတ္မပူဖို႔နဲ႔ တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးသြားမယ္၊ စာေစာင္စီစဥ္တဲ့ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
မိတ္ဆက္ေပးထားခဲ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔စာေစာင္က ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳနဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြ၊
နီတိေလးေတြပါတဲ့ စာေစာင္ကိုး။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပးထားတဲ့ စာမူေလးေတြ ျပန္ေတာင္းသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဆီက စာမူတစ္ပုဒ္လည္း ေတာင္းသြားတယ္။ သူ႔စာေစာင္အတြက္ ေဆာင္းပါးေရးေပးခ်င္ေပမယ့္
အခ်ိန္အခက္အခဲေၾကာင့္ (Faces Magazine) ပို႔မယ့္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ သူေပ်ာက္သြားတယ္။
တစ္ရက္ ည(၇)နာရီေလာက္ သူေရာက္လာတယ္။
စာေစာင္ကို ဆိုဒ္ႀကီးေျပာင္းထားတယ္တဲ့။ သူ႔ ပထမစာေစာင္က ခပ္ေသးေသးကိုး။ အထဲမွာၾကည့္လိုက္ေတာ့
ထည့္မည့္ စာေတြအားလံုး စာစဥ္ၿပီးသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အက္ေဆးေလးလည္း စာစီၿပီးသြားၿပီဆိုတာ
ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ျဖန္႔ေတာ့မွာမို႔ ဘာလိုေသးလည္း ၾကည့္ေပးပါဦးလို႔ ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းပဲ ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့ မစစ္ေတာ့ဘူးလားတဲ့။ မလိုဘူး ေကာင္းပါတယ္လို႔ပဲ
ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္တိုေနတာပါ။ ပထမစာေစာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ထည့္သံုးသြားတယ္။ ေနာက္စာေစာင္ ဘာတစ္ခုမွ အားမစိုက္ရဘဲ(သူလာေပးတဲ့
ေဆာင္းပါးေလး၊ ဝတၳဳတိုေလး ဖတ္ေပးရံုမွအပ) ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ထပ္တပ္တယ္။ ဘာမွမလုပ္ရဘဲ
သူ႔စာေစာင္ထဲ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ပါလာတာ ေက်နပ္ေနတယ္ ထင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူလိုခ်င္တာ သူ႔စာစဥ္ထဲ ဘယ္သူေတြပါတယ္ဆိုတာကို လိုခ်င္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္ေတာ့ေပမယ့္
သူ႔ကုိ ႏွင္မထုတ္လိုက္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ စာေစာင္ မျဖန္႔ခင္ ကၽြန္ေတာ့္စာမူပါေနတဲ့အတြက္
ေရာက္လာမယ္ ထင္မိေသးတယ္။ တစ္ႏွစ္နီးပါး ေပ်ာက္သြားတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း မသိရပါဘူး။ စာေစာင္ေလးလည္း
ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ မရေသးပါဘူး။ အဲဒီစာေစာင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္တဲ့ အက္ေဆးေလးကို ဘယ္မဂၢဇင္းတိုက္မွ
မပို႔ျဖစ္ေတာ့တာလည္း ဒီေန႔အထိပါ။ ကိုယ့္ဘေလာ့နဲ႔ စာေရးသူမ်ား ေပ့ခ်္မွာတင္ဖူးတာက လြဲလို႔ေပါ့။
လအေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာၿပီးေနာက္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးေခၚလာၿပီး
အိမ္ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္သြားေနလို႔ မေတြ႕လိုက္ရဘူး။ ေနာက္တစ္ခါထပ္လာတယ္။ ပရဟိတအလုပ္မ်ိဳးပါ။
အဂၤလိပ္စာ ဖရီးသင္ေပးတဲ့ ဟာမ်ိဳးေတြေပါ့။ သူမိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ဆိုၿပီး အိမ္ေခၚလာတဲ့
ဆရာေတာ္ဆီသြားေတြ႕တယ္။ ယိုးဒယားဘက္မွာ ေက်ာင္းထိုင္တာတဲ့။ ေရႊဝါေရာင္အေရးအခင္းတုန္းက
ေျပးခဲ့ရေသးဆိုပဲ။ သူသြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ပရဟိတလိုမ်ိဳးလုပ္မယ္၊
လူစုမယ္၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကာလာမတူဘူး။ ကာလာမတူေပမယ့္ ကိုယ့္လိုင္းနဲ႔ကိုယ္
လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္ဆိုရင္ ေပါင္းလို႔ရတယ္လို႔ အေတြးတိမ္ေနတာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သိသြားတယ္။
ခင္ရင္ ငါႀကိဳက္တဲ့အရက္ မင္းေသာက္ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးခ်ည္းပဲကိုး။ အျပတ္ေျပာရေတာ့တယ္။ အဲဒါေတြ
စိတ္မဝင္စားဘူးေပါ့။ သူတို႔က အမွတ္တရဆိုၿပီး ဖုန္းနဲ႔ဓာတ္ပံုရိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္လိုရင္ဆက္ရေအာင္ဆိုၿပီး
ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းေတာ့ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။
ဟိုတစ္ေန႔ကေတာ့ အဲဒီညီငယ္ အိမ္ေရာက္လာတယ္။
စိုေသာလက္ မေျခာက္ခ်င္လို႔ လက္ခံစကားေျပာလိုက္ပါတယ္။ စာစဥ္ထုတ္ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေပးရဦးမယ္ဆိုၿပီး
ေျပာေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ နယ္တစ္နယ္ကို ဘယ္လိုစီးပြားေရးလုပ္မလဲဆိုတဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
သင္တန္းတက္ တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္၊ ဂ်ပန္ကို
ပညာေတာ္သင္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို
ကမ္းလွမ္းထားတာရွိတယ္။ ရြာတစ္ရြာကို စီးပြားေရးေကာင္းေအာင္၊ ဘာလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ လုပ္မလဲ။
စိုက္ပ်ိဳးေရးလား၊ ဆိုပါေတာ့ ဖိနပ္လုပ္ငန္းလိုမ်ိဳးလား။ အဲဒါမ်ိဳးကို ဆာေဗးလုပ္ၿပီး
အခ်က္အလက္နဲ႔ စာတမ္းတင္ေပါ့။ အဲဒီစာတမ္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ေရးေပးႏိုင္လဲဆိုၿပီး ကမ္းလွမ္းထားတာ။
သူနဲ႔ဆက္ေပးလိုက္ရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ေတြးမိလို႔ လုပ္မလား ေမးလိုက္တယ္။
လုပ္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ။ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ သူပိုက္ဆံရမယ္။ ဟိုဘက္က
အစ္မလည္း သူ႔ (website) မွာ တင္လို႔ရသြားမယ္ေပါ့။
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထဲေရာက္ေနတုန္း
သူဖုန္းဆက္တယ္။ ခရီးထြက္စရာနဲ႔ သင္တန္းတစ္ခုရွိလို႔ သူမလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔
ခ်ိတ္ေပးမယ္တဲ့။ ရတယ္ မခ်ိတ္နဲ႔ေတာ့လို႔၊ ဟိုအစ္မနဲ႔ ကိုယ္ေတြကလည္း မကူညီႏိုင္တဲ့အတြက္
မ်က္ႏွာပ်က္စရာ မရွိဘူးလို႔ သိေအာင္ေျပာလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူက အိမ္ကိုလာဦးမလို႔တဲ့။
ေျပာစရာရွိေျပာလို႔ ေျပာေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ေျပာရင္အၾကာႀကီးေျပာရမွာမို႔ အားတဲ့အခ်ိန္ေလာက္
အိမ္လာမယ္ပဲ ေျပာေနေတာ့တယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က ဧည့္ခန္းမွာ စကားေျပာရင္း ေနာက္ရက္က်မွ အိမ္လာဦးမယ္ေျပာေသးတယ္။
မလာေစခ်င္ေတာ့လို႔ ဘာေျပာစရာရွိလဲ၊ ေျပာခ်င္တာရွိေျပာပါလို႔ လမ္းဖြင့္ေပးတယ္။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ
သူအိမ္မလာဘူးဆိုတာ သိထားတယ္ေလ။
ဒီမွာ မေျပာခ်င္ဘူး၊ ဆရာ့စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ
ေျပာခ်င္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိသားစုေရွ႕၊ ကိုယ့္ဧည့္ခန္းထဲမွာ မေျပာဝ့ံစရာ
ဘာကိစၥမွ မရွိဘူးေလ။ ကိုယ့္မိသားစု ကြယ္ရာမွာ သြားေျပာရမယ့္ ကိစၥဆိုလည္း ဘယ္အရာမွ စိတ္ဝင္စားမွာ
မဟုတ္ဘူးမို႔လား။ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုၾကားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိႏိုင္တဲ့
ေပ်ာက္ဆံုးေနမယ့္အရာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္၊ ေကာင္းကြက္၊ ဆိုးကြက္
အားလံုးကို အမ်ိဳးသမီးက အသိဆံုးပဲ။ ဘာေတြ မွားခဲ့လဲ၊ ဘာေတြ မွန္ခဲ့လဲ မွားမွန္ကိစၥေတြ
မိသားစုၾကားမွာ မလိုဘူးမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မိသားစုက ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔၊
နားလည္မႈနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မိသားစုေလ။
အေဖ၊ အေမ၊ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္၊ ဇနီးနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္
အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာေလ။ သားပစ္၊ မယားပစ္၊ မိပစ္၊ ဖပစ္ၿပီး ေရွ႕တန္းထြက္ေနရတဲ့ စစ္သားေတြကုိ
ဦးညႊတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ လိုအပ္လာမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ တပ္မေတာ္မွာပဲ
အမႈထမ္းဖို႔ အသင့္ပါ။ သားစြန္႔၊ မယားစြန္႔၊ မိစြန္႔၊ ဖစြန္႔ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတဲ့သူေတြကို
ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ပြဲတစ္ပြဲၿပီးရင္ အိတ္ထဲဘယ္ေလာက္ဝင္တယ္ဆိုၿပီး
ေငြေၾကးနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ျမဴဆြယ္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္း သတိရမိေသးတယ္။ ငယ္တုန္းက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ
အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမေလး ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး ဘဝကုိ ရုန္းကန္ခဲ့ရတာကို အမွတ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ကစားေနခ်ိန္ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အေၾကာ္ေရာင္းေနရတာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေတာ့ လူငယ္ဘဝကို
မျဖတ္သန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေသသြားတယ္။ သူ႔ညီမ အငယ္ေလးဟာ သူ႔အေမထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးတဲ့ အဖိုးႀကီးနဲ႔
လက္ထပ္လိုက္ရပါတယ္။ သူ႔အေမကေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကုိယူၿပီး ေထာင္ဝင္စာသြားေတြ႕ခဲ့ရတဲ့
အေၾကာင္း ခုထိမွတ္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ၿပီးလြတ္လာတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ဒဏ္၊ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႔ ေသပါေလေရာ။
သူကေတာ့ သူယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္အတိုင္း
က်င့္သံုးသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလး ေသခဲ့ရတယ္။
သူ႔ညီမေလး အိုႀကီးအိုမ ယူၿပီး ဘဝပ်က္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔အေမကေရာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာကို
ေပ်ာ္ခဲ့မယ္ ထင္သလား။ သူ႔အေဖယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ မိသားစုေတြ တကြဲတျပားဆီ
ျဖစ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ အခု ကၽြန္ေတာ္သိေန၊ ျမင္ေနရတဲ့ သူေတြက ခုတံုးလုပ္ၿပီး နာမည္ႀကီးခ်င္လို႔
ေပၚပင္လုပ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ၊ ပရဟိတ သမားႀကီးေတြကို
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ တဖြဖြရြတ္ရတာကို သေဘာက်ေနၾကသူေတြလို႔ ထင္မိတာလည္း ပါပါတယ္။ ေလေသနတ္ဟာ လူကိုေသေစႏိုင္တာကို
လက္ခံပါတယ္။ ေလေသနတ္ကိုင္ၿပီး ဆင္ဖမ္းမယ္၊ က်ားဖမ္းမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ရယ္ခ်င္မိတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္
မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အရက္သမားပါတယ္၊ ေဆးသမားပါတယ္၊ ျမာသမားပါတယ္။
ဖဲသမားလည္း ပါတယ္။ အေျခာက္လည္းပါတယ္။ ေဂါက္လည္း ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေဆးျပားခ်တာ
ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အတူသံုးဖို႔ မေခၚဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အရက္ဝိုင္းဖြဲ႕တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။
ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ ဒါေသာက္ရမယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဇြတ္မတိုက္ခဲ့ဘူး။
မိန္းမ တစ္ေယာက္မကယူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္။ သူတို႔ အားနည္းခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔အေၾကာင္း
ဘယ္ေတာ့မွ မေမးဘူး၊ မစဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚထားတဲ့ စည္းပါ။ သူတို႔
ဘာကာလာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကာလာနဲ႔ကိုယ္ပါ။ အေရာင္ေတြ ေရာမသြားဘူး။ သက္တန္႔အျဖစ္နဲ႔ေတာ့
လွေနတာပဲ မဟုတ္လား။
တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ အေရာင္သိပ္တူခ်င္ၾကတယ္။
သူ႔ကာလာျဖစ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ဇြတ္ဆြဲတယ္။ အဲလို လူမ်ိဳးကို မေလးစားႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး
မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔ မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတဲ့
တစ္ေယာက္က ဒီလိုလိုင္းဆြဲခ်င္တဲ့တစ္ေယာက္ေပါ့။ ကိုယ့္ဆယ့္ေျခာက္ပါးေရာဂါေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့
မိႈေရာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မိတ္ပ်က္ရေပါင္းလည္း မ်ားၿပီ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔
ကိုယ္ပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္မတူလို႔ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ရံႈ႕ခ်ခ်င္လည္း ရံႈ႕ခ်ပါ။ ဒါဟာ
ခင္ဗ်ား အခြင့္အေရး။ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားတဲ့စကားေတာ့ လာမေျပာပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားကို ေစာ္ကားလိုစိတ္
မရွိသလို ကုိယ့္ကုိယ္ေစာ္ကားလာရင္လည္း လက္မခံႏိုင္သူပါ။ ကာလာမတူေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္
အတူယွဥ္တြဲၿပီး ရွိေနခ်င္ပါတယ္။ ဒါဆို သက္တန္႔အျဖစ္နဲ႔ လွေနမွာေသခ်ာပါတယ္။
ရွင္သန္ခြင့္ရတဲ့ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး
သက္တန္႔အျဖစ္နဲ႔ ရွိေနခ်င္ပါတယ္။
ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သင့္ရဲ႕
ရွဥ့္ညိဳေလး
(၂၇.၁၁.၂၀၁၆ ည ၈း၅၁ မိနစ္)
Comments
Post a Comment