ဒါေပမယ့္၊ ဒါေပမဲ့
"ကဲ ငါ့တူေလး။ ဒီတစ္ေခါက္ ဘာေမးဖုိ႔စိတ္ကူးထားသလဲ"
နယ္မွေရာက္လာေသာ တူေတာ္ေမာင္ကုိကၽြန္ေတာ္က စကားလမ္းေၾကာင္းေပးလုိက္သည္
"ကၽြန္ေတာ္ဒီကုိမလာခင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျငင္းခုံခဲ့ရေသးတယ္ ဦးရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါေပမဲ့၊ သုိ႔ေပမဲ့ ဆုိတဲ့စကားေတြမွာ 'မဲ့' ကုိ မ ေနာက္ပစ္နဲ႔ေရးရတယ္လုိ႔ေျပာ
"ေအးကဲြ႕၊ ဒီျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ကေလး သိမ္ေမြ႕တယ္။ အရင္းခံက်က်ေျပာမယ္ဆုိရင္ 'သည္' နဲ႔ 'မည္' ဆုိတဲ့စကားႏွစ္လုံးက စေျပာရလိမ့္မယ္"
"ေျပာျပပါ ဦးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားခ်င္ပါတယ္"
"ကဲ ဦးေမးမယ္။ 'သည္' နဲ႔ 'မည္' က ႀကိယာေနာက္က ဆက္ရတဲ့ေနာက္ဆက္တဲြေတြေပါ့။
"ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိပါတယ္ ဦး။ 'သည္' က ႀကိယာရဲ႕ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ကာလနဲ႔ျဖစ္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ကာလကုိ ျပတဲ့ ေနာက္ဆက္ပါ။ 'သူမေန႔က မႏၲေလးသုိ႔သြားသည္'၊ 'ကၽြန္ေတာ္ယေန႔ ေဆးေသာက္သည္' ဆုိ တာမ်ဳိးပါ။ 'မည္' ကေတာ့ ႀကိယာရဲ႕ေနာင္ျဖစ္မဲ့ အနာဂတ္ကာလကုိ ျပပါတယ္။ 'အေဖေမာ္လၿမိဳင္ သြားမည္' ဆုိတာမ်ဳိးပါ"
"ေအး . . . ဟုတ္ၿပီ။ ခုမင္းေျပာတာေတြက စာသုံးစကားေတြေပါ့" ႏႈတ္ေျပာစကားမွာ အဲဒီစကားေတြ ကဘယ္လုိေျပာင္းသြားတယ္ဆုိတာ
"သိပါတယ္ ဦး။ 'သည္' က 'တယ္' ျဖစ္သြားပါတယ္။ 'မည္' က 'မယ္' ျဖစ္သြားပါတယ္။ 'သူလာတယ္၊ ငါသြားမယ္' ဆုိတာမ်ဳိးသုံးပါတယ္"
"ဟုတ္တယ္။ စာသုံးစကားအေနနဲ႔သုံးရင္ 'သြားသည္၊ လာသည္၊ စားမည္၊ ေသာက္မည္' ဆုိတာမ်ဳိး သုံးၿပီး ႏႈတ္ေျပာစကားအေနနဲ႔သုံးရင္ေ
"သိပါတယ္ ဦး"
"ကဲ . . . ေနာက္တစ္ဆင့္ၾကည့္ရေအာင္။ စာသုံးစကားမွာ 'ကားစီးသည္' ဆုိတဲ့စကားနဲ႔ 'စီးသည့္ ကား' ဆုိတဲ့စကားကုိ ယွဥ္ၿပီးၾကည့္ရင္ 'သည္' က 'သည့္' ဆုိၿပီး ေအာက္ျမစ္သံေျပာင္းသြားတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဦး"
"ဒီလုိဆုိရင္ 'သည္' ကေန 'သည့္' ကုိေျပာင္းသလုိ 'မည္' ကေန 'မည့္' ကုိေျပာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့"
"မွန္ပါတယ္ ဦး"
"ႏႈတ္ေျပာစကားမွာလည္း အဲဒီစနစ္အတိုင္းပဲ ေျပာင္းတာမုိ႔ 'ကားစီးတယ္' ဆုိတဲ့စကားကုိ အဲဒီပုံစံအ တိုင္းေျပာင္းရင္ 'တယ္' ကုိဘယ္လုိေျပာင္းရမယ္ ထင္သလဲ"
" 'သည္' ကုိ 'သည့္' လုိ႔ေျပာင္းသလုိ 'တယ္' ကုိလည္း 'တယ့္' လုိ႔ေျပာင္းရမယ္ထင္ပါတယ္ ဦး"
" 'ကားစီးမယ္' ဆုိတဲ့စကားကုိေျပာင္းရင္ေကာ
" 'မည္' ကုိ 'မည့္' လုိ႔ေျပာင္းသလုိ 'မယ္' ကုိလည္း 'မယ့္' လုိ႔ေျပာင္းရမွာေပါ့"
"အဲ . . . ဟုတ္ၿပီ" သူ႔စနစ္အတုိင္းဆုိရင္ 'ကားစီးတယ္-စီးတယ့္ကား'၊ 'ကားစီးမယ္-စီးမယ့္ကား' လုိ႔ ေရးရမွာေပါ့"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဦး။ အဲဒီလုိေရးမွ စနစ္က်မွာေပါ့"
"ဒါေပမဲ့ စာလုံးေပါင္းသတ္ပုံအေနနဲ႔ 'တယ့္' လုိ႔ ယသတ္နဲ႔မေရးဘဲ 'တဲ့' လုိ႔ေနာက္ပစ္နဲ႔ ေရးလာတာ ေရွးကတည္းက ေရးခဲ့တာေလ။ 'စားတဲ့ထမင္း၊ ေျပာတဲ့စကား၊ စီးတဲ့ကား' စသည္ျဖင့္ 'တဲ့' လုိ႔ေနာက္ ပစ္နဲ႔ ေရးခဲ့ၾကတာအစဥ္အလာျဖစ္ေနၿပီ
"ဟုတ္လား ဦးရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ခုမွ သိပါတယ္။ မွတ္ထားပါ့မယ္"
"ဒီေတာ့ 'တယ္' ကေျပာင္းလာတဲ့ 'တယ့္' ကုိ ယသတ္နဲ႔မေရးဘဲ 'တဲ့' ဆုိၿပီးေနာက္ပစ္နဲ႔ ေရးခဲ့ၾကတာ အခုအသုံးတြင္ေနၿပီ။ အဲဒါကုိ 'တယ့္' လုိ႔ျပန္ေျပာင္းေရးရင္ မွားတယ္ဆုိၿပီး လက္ခံၾကမယ္ မထင္ဘူး ေလ"
"ဒါဆိုရင္ 'မယ့္' နဲ႔ 'မဲ့' လည္းအဲဒီသေဘာအတုိင္းပဲ ေခၚမွာေပါ့ေနာ္ ဦး"
"ေအး . . ခုမွျပႆနာရဲ႕ အေျဖဆီေရာက္ေတာ့တယ္။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း 'ကားစီးမယ္ - စီးမယ့္ ကား" ဆုိၿပီး ယသတ္နဲ႔ေရးတာက အရင္းခံက်တာ အမွန္ပါပဲ။ 'ဒါေပမယ့္' ဆုိတာမွာလည္း 'မယ့္' က 'ဒါေပမည့္၊ သုိ႔ေပမည့္' ဆုိတဲ့ 'မည့္' ကေျပာင္းလာတာမုိ႔ 'မယ့္' ကအရင္းခံက်ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ . . .
"အမယ္ . . . ၊ ဦးကစာသံေပသံနဲ႔ 'သုိ႔ေသာ္' ဆုိပါလား"
"ေအး . . ပုိေလးနက္ေအာင္ ေျပာတာပါ။ သုိ႔ေသာ္ 'တယ္' ကေျပာင္းတဲ့ 'တယ့္' နဲ႔ 'မယ္' ကေျပာင္းတဲ့ 'မယ့္' ဟာေျပာင္းပုံစနစ္ခ်င္း အတူတူမုိ႔ စာလုံးေပါင္းသတ္ပုံက ခုိင္မာေနၿပီေလ။ ဒီေတာ့ သေဘာခ်င္း တူတဲ့ 'မယ့္' ကုိလည္း 'မဲ့' လုိ႔ေျပာင္းေရးမွ ေရွ႕ေနာက္ညီညြတ္မွာမုိ႔ 'စားမဲ့ထမင္း' တုိ႔ 'ဒါေပမဲ့' တုိ႔ကုိ 'မ' ေနာက္ပစ္နဲ႔ ေရးသင့္ေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြက သတ္မွတ္ၾကတာေပါ့ကြယ္"
"ဒါဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျငင္းတုန္းက 'ဒါေပမဲ့' လုိ႔ေရးတာမွန္တယ္လုိ႔ေျပာခဲ
"လက္ခံရမွာေပါ့ကြယ္"
"အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ေရးရင္ 'မဲ့' ဆုိတာ 'မရွိ' ဆုိတဲ့အဓိပၸာယ္ ျဖစ္သြား မွာေပါ့ . . . တဲ့"
"ဒါကေတာ့ စကားလုံးေတြမွာ အဓိပၸာယ္တစ္ခုမက ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ဘာသာစကားရဲ႕ သဘာဝကုိ မင္းသူ ငယ္ခ်င္းမသိလုိ႔ ေျပာတာပါကြယ္။ 'ေဆး' ဆုိတဲ့စကားလုံးတစ္လုံးကုိပဲ
"နားလည္ပါၿပီ ဦး"
"ကဲ-ဒီေတာ့ လုိရင္းကုိေျပာရရင္ 'လာမယ့္သူ၊ ဒါေပမယ့္၊ ေျပာေပမယ့္ ဆုိၿပီး မကုိယသတ္နဲ႔ ေရးတာ ဟာ အရင္းခံက်ပါတယ္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ယသတ္နဲ႔ ေနာက္ပစ္ကုိ ေရွးကအလဲအလွယ္ေရးခဲ့ တာမုိ႔ 'လာမဲ့သူ၊ ဒါေပမဲ့၊ ေျပာေပမဲ့' ဆုိၿပီး ေနာက္ပစ္နဲ႔ေရးတာဟာလည္း မမွားပါဘူး။ အသံခ်င္း လည္း တူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ 'လာတဲ့သူ' ဆုိတာမ်ဳိးေနာက္ပစ္နဲ႔ေရးတဲ
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
(၁၇-၁၁-၂၀၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ "ျမန္မာ့အလင္း" သတင္းစာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
(ခရက္ဒစ္..ျမန္မာ့အဘိဓာန္-ေ
Comments
Post a Comment