အက္ေဆးအေၾကာင္း အက္ေဆး
အက္ေဆးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိခ်င္လွ်င္ စာေပဗိမာန္မွ ထုတ္ေဝေသာ “စာတမ္းငယ္ စာတမ္းမ်ား” စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္သင့္သည္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အက္ေဆးအေၾကာင္းကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေျပာျပပါမည္။
အက္ေဆးဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ျဖစ္၏။ ျမန္မာလို စာစီစာကံုးဟု အမ်ားစုက နားလည္ထားၾကသည္။ ေက်ာင္းသံုးေဝါဟာရ အျဖစ္ သိေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ ဒီ့ထက္မက အဓိပၸာယ္ က်ယ္ဝန္းသည္။
တစ္ခ်ိန္က အက္ေဆးကို “အစမ္းစာ” ဟု ဘာသာျပန္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ သိပ္ေတာ့ မတြင္က်ယ္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့ “စာတမ္း” ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းက တြင္က်ယ္လာခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ဖတ္ၾကားေသာ စာတမ္းမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးသြားမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ထင္သည္။ စာေပဗိမာန္က “စာတမ္းငယ္” ဟု အမည္သစ္ေပးသည္။
ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ အက္ေဆးမွာ ရသပါေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ “ရသ စာတမ္းငယ္” ဟု ျဖည့္စြက္သံုးႏႈန္းေလသည္။ ဆရာ၏ အယူအဆကို ေထာက္ခံပါသည္။ အက္ေဆးမွာ ရသ ပါကိုပါရမည္ဟု မဆိုဝံ့ေသာ္လည္း ရသပါေသာ အက္ေဆးမ်ားသည္ ပို၍ ဖတ္လို႔ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ အခါအခြင့္သင့္လွ်င္ အက္ေဆးထဲမွာ ဟာသေလးေတာင္မွ ထည့္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ခပ္ေသာေသာ ခပ္ေထ့ေထ့ေရးေလ့ရွိေသာ ဆရာသစၥာနီ၏ “စကားေျပာေသာ အက္ေဆးမ်ား” ကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ (ထို႔ေၾကာင့္ “ဟာသ စာတမ္းငယ္မ်ား” ဆိုၿပီး နာမည္သစ္တစ္ခု ထြင္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိပါ။)
တခ်ိဳ႕ စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ားကေတာ့ အက္ေဆးကို ဘာသာျပန္မေနေတာ့ဘဲ အက္ေဆးဟူ၍ပင္ တိုက္႐ိုက္အသံဖလွယ္ သံုးေစခ်င္ဟန္တူသည္။ အယ္ဒီတာ၊ ဒါ႐ိုက္တာ၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ စေသာ စကားလံုးမ်ားလိုပင္ အၿပီးအပိုင္ ေမြးစားလိုက္ဖို႔ အႀကံျပဳၾကသည္။
ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ခံပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ စာအုပ္ကို အက္ေဆးခ်စ္သူ (ရသ စာတမ္းငယ္မ်ား) ဟု ညီၫြတ္မွ်တေသာ အမည္ကို ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဆရာသိပၸံေမာင္ဝ၊ ဆရာေဇယ်၊ ဆရာ တကၠသိုလ္ေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ဆရာတက္တိုး၊ ဆရာတိုက္စိုး၊ ဆရာမင္းႏြယ္တို႔၏ စာမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတုယူခဲ့ရသည့္ အဖိုးတန္အက္ေဆးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေပနယ္တြင္ အက္ေဆးေရးသူ နည္းပါးသည္။ အက္ေဆးဆရာအျဖစ္ သီးသီးသန္႔သန္႔ ရပ္တည္ေသာသူမွာ ပိုလို႔ေတာင္ ရွားေသးသည္။ ထိုဆရာမ်ိဳးကိုေတာ့ အက္ေဆးသူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီးမ်ား၏ အက္ေဆးမ်ားကို ဖတ္ၿပီး စြဲလန္းခဲ့ရသည္။ ထိုေရးဟန္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးခဲ့ဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ တခ်ိဳ႕ဝတၳဳတိုမ်ားကို အက္ေဆးဆန္သည္ဟု ေရးေဖာ္ေရးဖက္မ်ားက ေျပာၾကသည္။
ဆရာေအာင္ျပည့္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း ကိုင္ေနစဥ္ “ခ်ယ္ရီေရာင္ အေတြးသစ္စာတမ္းမ်ား” ဆိုေသာ က႑တစ္ခုဖြင့္သည္။ ထိုက႑တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝင္ေရးသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္၏ အက္ေဆးမ်ားကို ဝတၳဳဆန္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳျခင္း ခံရျပန္သည္။
ဒါဆိုလွ်င္ ဝတၳဳႏွင့္ အက္ေဆး ဘာေတြ ကြာျခားပါသနည္း။
အစဥ္အလာအတိုင္း ေျပာရလွ်င္ ဝတၳဳ၌ ဇာတ္လမ္းပါသည္။ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ပါသည္။ ဖာတ္ေဆာင္တို႔၏ စ႐ိုက္ကို ပီျပင္ေအာင္ ေဖာ္ရသည္။ ဇာတ္ရွိန္တက္ေအာင္ လုပ္ရသည္။ ဇာတ္ကြက္ တင္ရသည္။ ဇာတ္ကို ေျဖေပးရသည္။ စ၊ လယ္၊ ဆံုး အကြက္လည္ေအာင္ တင္ျပရသည္။
အက္ေဆးမွာက်ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဟူ၍ ပါခ်င္မွပါသည္။ တခ်ိဳ႔ ပါခ်င္လည္း ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဇာတ္လမ္းေတြ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကို ငဲ့ကြက္စရာမလို။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို အဆံုးထိ ေျပာခ်င္မွ ေျပာမည္။ ျပခ်င္သည့္ အပိုင္းကိုသာ ကြက္၍ ျပခ်င္ျပမည္။ ဇာတ္ေဆာင္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း တာဝန္ယူစရာ မလို။
အက္ေဆးသည္ ေဆာင္းပါးႏွင့္လည္း မတူ။ ေဆာင္းပါးက အခ်က္အလက္ကို အားကိုးသည္။ တင္ျပသည့္ အေၾကာင္းအရာက တိက်ခိုင္မာရမည္။ ေကာင္း၏ဆိုးမွား ခြဲျခားေပးရမည္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကိုေရာက္ေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္ေပးရမည္။
အက္ေဆးက်ေတာ့ အခ်က္အလက္ကို အားမကိုး။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို အားကိုးသည္။ ခိုင္မာတိက်သည့္ အေထာက္အထား အကိုးအကားေတြ ပါခ်င္မွ ပါမည္။ ဗဟုသုတ ျဖစ္စရာေတြ၊ ပညာေပးေတြ၊ အက်ိဳးျပဳတာေတြ ရွိခ်င္မွလည္း ရွိမည္။ စာေရးသူက စိတ္ကူးအလ်ဥ္းသင့္သလို ခ်ေရးသြားမည္သာ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အက္ေဆးေရးရတာ လြတ္လပ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ လြယ္သည္ဟူ၍ေတာ့ ေျပာလို႔မရ။ တစ္ခါတေလ ေရွာေရွာ႐ူ႐ူ ျဖစ္တတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတေလက်ေတာ့ အေတြးသာရွိၿပီး ခ်ေရးလို႔မရဘဲ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ စာတစ္ေၾကာင္းအတြက္ တစ္ေနကုန္ခ်င္ ကုန္တတ္သည္။
ၿပီးေတာ့ အက္ေဆးမွာ ဦးတည္ခ်က္၊ ရည္္႐ြယ္ခ်က္ေတြ မပါဘဲ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေရးေနျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္ဟူ၍လည္း တစ္ဖက္သတ္ေျပာ၍ မျဖစ္ျပန္။
တစ္ခါတစ္ရံ မိုး႐ြာလို႔ ေရစီးေၾကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာပံုကိုပင္ တခမ္းတနား ေရးခ်င္ေရးသည္။ တစ္ခါတေလ အလြန္ခက္ခဲနက္နဲေသာ စၾကာဝဠာႀကီးအေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း သာမန္ အေသးအဖြဲမွ်သာ ျဖစ္ေသာ ပု႐ြက္ဆိတ္ေလးတစ္ေကာင္ အေၾကာင္းကို အစျပဳၿပီး သဘာဝေလာကႀကီးအေၾကာင္း၊ နက္နဲသည့္ အဘိဓမၼာအေၾကာင္းတို႔ကို ဆက္စပ္ဆြဲယူ တင္ျပတတ္ေသးသည္။
အက္ေဆးေရးရသည့္ အရသာမွာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္၊ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳ၊ ကိုယ့္စိတ္ကူး၊ ကိုယ့္အေတြးအေခၚကို ကိုယ့္အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြအား ရင္ဖြင့္ေျပာျပျခင္းႏွင့္ တူသည္။
အက္ေဆးဖတ္ရတာက်ေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာေပးရလွ်င္ တစ္ေန႔လံုး အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနရသျဖင့္ ညေနေစာင္း အပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရသည့္ အရသာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္၏။
အက္ေဆးဖတ္ရာမွာ တစ္ပန္းသာသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ရွိေသးသည္။ အက္ေဆးသည္ စာဖတ္သူကို လွည့္စားျခင္း၊ ၫႊန္ၾကားျခင္း၊ ဆံုးမျခင္း၊ ပညာေပးျခင္းတို႔ မျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အက္ေဆးတို႔သည္ စာဖတ္သူကို တိုင္ပင္ျခင္း၊ ၫွိႏိႈင္းျခင္း၊ တင္ျပျခင္းသာ ျပဳေလ့ရွိ၏။
တခ်ိဳ႕ဝတၳဳမ်ားသည္ အက္ေဆးဆန္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕အက္ေဆးေတြက ဝတၳဳဆန္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ခုေနာက္ပိုင္းေရးၾကသည့္ ေမာ္ဒန္ဝတၳဳအခ်ိဳ႕သည္ ပို၍ အက္ေဆးဆန္လာၾက၏။ အက္ေဆးႏွင့္ ဝတၳဳၾကား စည္းျခားထားသည့္ မ်ဥ္းေၾကာင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာသည္။ ဝတၳဳေတြသာမက ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ႕ပင္ အက္ေဆးပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ တင္ျပလာၾကေလသည္။ ယခု အက္ေဆးအေၾကာင္း ရွင္းျပေနပံုကပင္လွ်င္ အက္ေဆးဆန္ေကာင္း ဆန္ေနေပလိမ့္မည္။
မင္းလူ
Comments
Post a Comment