ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အလြဲမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အလြဲမ်ား

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕အလြဲေတြက ရီဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕အလြဲေတြက် အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံပါးလ်ေစတာမို႔ မ်က္ရည္ဝိုင္းေလာက္တ့ဲ ပမာဏဆို မ်က္ရည္ဝိုင္းပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္အလြဲေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ ျဖစ္ေစ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အလြဲကို ဒဏ္ခံရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင္ခန္းစာအျဖစ္နဲ႔ပဲ လက္ခံလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ရွက္တတ္ပါတယ္။ ဒါမ်ား ဘာဆန္းလိုလဲ လူမွန္ရင္ အရွက္တရားရွိရမွာေပါ့လို႔ ခင္ဗ်ားေတြးရင္ ေတြးမိလိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရွက္တာက မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ကို ရွက္တာမ်ိဳးဗ်။

ရပ္ကြက္ထဲ ဟိုအိမ္၊ ဒီအိမ္ကုိ ေမေမက တစ္ခုခုသြားငွားခိုင္း၊ တစ္ခုခုသြားေပးခိုင္းရင္ အက်ၤီခၽြတ္နဲ႔ သြားရဲဘူးဗ်။ ဆယ္တန္းထိ ရြယ္တူမိန္းကေလးေတြေရွ႕ ပံုမွန္မ်က္ႏွာနဲ႔ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲဘူးဗ်။ အဲဒါ အားတင္းေလွ်ာက္ရင္း မ်က္ေမွာင္ကုပ္တဲ့အက်င့္စြဲသြားတာ ခုအသက္ႏွစ္ဆယ္ကို ဆယ့္ငါးႏွစ္တိုးတဲ့အထိ ေဖ်ာက္မရေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲရွိေနခ်ိန္ မွန္ေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္းၾကည့္မိလိုက္ရင္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရုပ္ႀကီးေပၚလာတတ္လို႔ ကမန္းကတမ္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္ရတာလဲ ခဏခဏ။ ဒါက မရီရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အလြဲတစ္ခုပါ။

ကၽြန္ေတာ္ (၂)တန္းေလာက္မွာ ထင္ပါတယ္။ ေမေမက ေစ်းကုိ အစံုသုပ္သြားဝယ္ခိုင္းတယ္။ အစံုသုပ္ဆိုတာ သေဘၤာသီးသုပ္ပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ အစံုသုပ္ေခၚလဲ ခုထိမသိေသးတာက ကၽြန္ေတာ့္အားနည္းခ်က္ေပါ့။ ေစ်းက အိမ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုသာျခားလို႔ နီးတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဆိုင္မွာ ဝယ္သူေတြအမ်ားႀကီးမို႔ မွာၿပီး ကုိယ့္အလွည့္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေစ်းသည္ေပးလိုက္တဲ့ အစံုသုပ္ထုပ္ေလးယူၿပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံမေပးရေသးဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေပးခဲ့ဘူး။ ေစ်းဝယ္အမ်ားႀကီးမို႔ မေပးရေသးဘူးဆိုတာ ေစ်းသည္အစ္မႀကီး ေမ့ေနတယ္။ အသုပ္ဖိုး မေတာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မေမ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေပးဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမေမ့ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေမေမက မဆူပါဘူး။ ရိုက္လည္း မရိုက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသမွ် ၿပံဳးၿပီးနားေထာင္ေနတယ္။ ေမေမၿပံဳးေနတယ္ဆိုေတာ့ အားတက္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလို႔ ၿပီးသြားၿပီဆိုမွ မရိုးသားျခင္းရဲ႕အျပစ္ေတြကို ေမေမက ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခံရမယ့္ ဝဋ္ေၾကြး။ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းသည္အစ္မႀကီးဆီကို ခ်က္ျခင္းျပန္သြားေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေမေမက ေႏြေနပူႀကီးထဲမွာ ေနာက္ထပ္အျပင္မထြက္ခိုင္းခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ရက္ ေမေမေစ်းသြားေတာ့ လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး အစံုသုပ္ဖိုးေပးေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အစ္မႀကီးရဲ႕အၿပံဳးေၾကာင့္ စိတ္အားတက္ၾကြခဲ့ရတယ္။ ေမေမ့ အဆံုးမေၾကာင့္ ဒီေန႔ထိ ရိုးသားမႈကိုတန္ဖိုးထားတတ္ခဲ့ရတာ။ နဲနဲေလးလြဲသြားတာက ေစ်းဝယ္သြားရင္ တစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာကို မအမ္းႏိုင္လို႔ ႀကံဳမွေပးဆိုတဲ့ ေစ်းသည္ေတြနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါမ်ိဳးပါ။ ကုိယ္ကလည္း ဝယ္ေနၾကမဟုတ္။ တခါတရံ ခရီးသြားရင္း ေစ်းဝယ္မိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးပါ။ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရပါတယ္။  ယူထားရင္ ျပန္ေပးရတယ္ ဆိုတဲ့ ေမေမ့စကားကို နားစြဲခဲ့ေတာ့ အႏုတ္ေဆာင္ထားျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္ကပဲ ပိုေပးထားခဲ့လိုက္တယ္။ ေနာင္ဘဝေတြမွာ သူ႔ဝန္ကို သြားထမ္းမေပးခ်င္ဘူးေလ။ လက္ရွိဘဝမွာေတာင္ ေတြ႕ေနၾကရေသးတာပဲ။ မႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကုိ စြဲၿမဲလုပ္ေနရတာ၊ အလုပ္ကထြက္ခ်င္ပါလ်က္ ထြက္လို႔မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနေတြ၊ မတန္တဆလုပ္ေနရမွန္း သိသိလ်က္နဲ႔ေတာင္ အဲဒီအလုပ္က ခြာမေျပးခ်င္တာ၊ ဒါတစ္ခုသာ အလုပ္ထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနတာ အဲဒါေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္က ယူထားခဲ့လို႔ ဆိုတဲ့အထင္က ခုခ်ိန္ထိကို ခိုင္မာေနဆဲဗ်။

ေငြေၾကး၊ အယူအဆနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အလြဲမဟုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ပတ္သက္ေသာ အလြဲတခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္ဗ်။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာ (ဂမ္နမာ)ေတြ ရၿပီးလားလို႔ ေမးခဲ့ဖူးတယ္ ။ သူေျပာလိုရင္းကုိ ကၽြႏ္ေတာ္သိပ္သိတာေပါ့။ ဂရမ္မာ(Grammar)ကို ေျပာတာ။ ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အတန္းထဲမွာ စာေတြေလွ်ာက္ဖတ္ၾကည့္ရင္း စကာလံုးတစ္လံုးအဓိပၸါယ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မသိၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အသံအမ်ိဳးမ်ိဳး ထြက္ၾကည့္လည္း မရ။ ဗလာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာရိုက္ထားတာက စပယ္တီကယ္ဘြတ္ခ္ ။ အဂၤလိပ္ဆရာမသြားေမးၾကည့္ေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလြဲကို သိခဲ့ရေတာ့တယ္။ (Special Book) စပါယ္ရွယ္ဘြတ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အတန္းတင္စာေမးပြဲမွာ (မိုးသား)ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ မသိလို႔ အက္ေဆး မေျဖခဲ့ရသူ။ အမွန္က (Mother) ကို အသံထြက္လြဲသြားျခင္း မဟုတ္လား။

ေနာက္ထပ္အလြဲမ်ားကို ထပ္ေျပာခ်င္ေသးတယ္ဗ်။ ပ်င္းရင္လဲ အားတင္းသာ နားဆင္ပါ။ စာအေရးပ်င္းတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ စာစီစာကံုး မေျဖခဲ့ပါ။ ထိုအလြဲက ယခုအခါ စာေရးဖို႔ႀကိဳးေနသူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနဆဲမို႔ မၾကာခဏ ေဘာပင္လႊတ္ခ်ေစတာ ျဖစ္မည္လား မသိေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ဟာသဝတၳဳမ်ားကို တရိႈက္မက္မက္ဖတ္သလို ဟာသဝတၳဳမ်ားကိုသာ ေရးလိုသူ။ ေရးျဖစ္ခဲ့တာက အနည္းငယ္ေရးတတ္မည္ထင္ေသာ အရာမ်ားကုိသာ။ ထိုအလြဲသည္လည္း အလြဲမ်ားထဲမွ အလြဲတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေခ်သည္တမံု႔။

ေရးတတ္မည္ထင္ေသာ စာတိုေလးမွာ အဂၤလိပ္စာအတိုေလးေတြထည့္တတ္တာက အဆန္းထြင္လိုလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ျမန္မာလိုအဓိပၸါယ္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေရးတတ္လို႔။ တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ျမန္မာလိုေရးလိုက္ရင္ ရွည္သြားတတ္လြန္းလို႔ဗ်။ ေျပာၿပီးပါပေကာ ဆယ္တန္းမွာ စာစီစာကံုး မေရးတတ္လို႔ မေျဖခဲ့သူပါဆို။

တစ္ေန႔က စာတိုေလးထဲမ်ာ (Need And Tidy) လို႔ ထည့္ေရးျဖစ္တယ္။ တိုင္းရက္တဲ့ ပကၠလာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဖစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ထည့္သံုးတာ။ တကယ္က အမွားႀကီးဗ်။ အဲဒါ အမ်ိဳးထဲက ညီမငယ္တစ္ေယာက္က ေထာက္ျပတယ္ဗ်။ သူကေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္လား။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ပညာရွိေျပာေျပာတာေပါ့။ အစ္ကို မွားေနတယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာမလဲ။ အဲဒီအသုံးမ်ိဳးေလး မေတြ႔ဘူးေသးဘူးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာ အစ္ကိုိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူေခၚသလို ျပန္ေျပာရရင္ လွ်ာယားသဗ်။ (ဆရာ)တဲ့ေလ။ အဲဒီအသံုး စကားလံုးေလးရွာၾကည့္ပါဦး။ ေတြ႔ရင္ ျပန္ေျပာပါဦးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က မလည္ရင္သာေနမယ္။ ခပ္တံုးတံုးဗ်။ အဲေလ ခပ္တံုးတံုး ဟုတ္ဘူးဗ်။ တစ္သက္လံုး လြဲလာခဲ့သူပဲေလ။ သိတာေပါ့။ မွားသြားၿပီလို႔။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ယူဆခ်က္နဲ႔ သံုးမိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ေစာဒကတက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက အဂၤလိပ္စာမွာ ပရိုမဟုတ္လား။ အျပင္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းဖြင့္ထားတဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး ေဆာင္းပါးအေရးမ်ားတဲ့သူဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘဲ၊ ခ်က္မပိုင္ဘဲနဲ႔ ဘယ္ေျပာမလဲ။ ေဆာင္းပါးဆိုတာ ကိုယ္သံုးမယ့္အခ်က္အလက္က ခိုင္ခိုင္မာမာရွိရတာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ ကိုယ္လိုသူလို ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႔ ရဘူးဗ်။

အဲဒါနဲ႔ ခ်က္ျခင္းပဲ အြန္လိုင္းမွာတင္ထားတဲ့ကိုယ့္စာေရာ၊ အိမ္က စာမူမွာေရာ ျပင္လိုက္တယ္။ ျပင္ၿပီးတဲ့အေၾကာင္းလည္း မက္ေဆ့ခ်္ေပးလိုုက္ရေသးတယ္။ ေနာင္ ကိုယ္မွားေနတာေတြ႕ရင္ ျပင္မေပးေတာ့မွာစိုးလို႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆရာမေလးက သေဘာထားျပည့္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သူ႔နာမည္ကို လ်ိဳ႕ဝွက္နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ “ ျပည့္ျပည့္ ”လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးထဲမွာ ဆရာမျပည့္ျပည့္လို ညီမငယ္ေလးေတြရွိလို႔ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ႏို႔မို႔ဆို အလြဲမ်ားနဲ႔ေနသားက်ခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မလြယ္ဘူးဗ်။ ေျပာဖို႔ေမ့သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွားသြားတဲ့ စကားလံုးအမွန္က ဒီလိုဗ်။ (Neat And Tidy) တဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘိုရူးလိုလည္း မသတ္မွတ္ပါနဲ႔။ ေျပာင္းျပန္အဓိပၸါယ္နဲ႔လည္း မထင္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူပါ။ အဲဒီလိုပဲ အလြဲမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကသိခ်င္ေို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္္း လြဲခဲ့ဖူးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း လြဲေနတုန္းပဲ။ ေနာင္တခ်ိန္မွာေရာ ….။ ေျပာတတ္ဘူးဗ်။ စာင့္ၾကည့္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သိပ္မထင္ဘူးဗ်…။

ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သင့္ရဲ႕
ရွဥ့္ညိဳေလး
http://shitnyolay.weebly.com