အက္ေဆးေလးမ်ား
မူလကေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာ စကားျဖစ္ၿပီး စမ္းသပ္ျခင္း၊ စမ္းၾကည့္ျခင္း၊ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ျခင္းလို႔ တိုက္႐ိုက္ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။
အက္ေဆး အေရးအသားဟာ အေနာက္ ႏိုင္ငံမ်ားက စတယ္လို႔ အဆိုရိွ ပါတယ္။ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာ၊ သမိုင္း မွတ္တမ္းေတြနဲ႔ မတူတဲ့ စာေပ ပံုသဏၭာန္ တစ္မ်ဳိးကို စမ္းသပ္ၾကံဆ ၾကည့္ရာက “အက္ေဆး”ဆိုတဲ့ အမည္ တြင္သြားခဲ့တာပါ။ (တကယ္ေတာ့ အက္ေဆး ဆန္တဲ့ အဖြဲ႕အႏြဲ႕မ်ဳိးေတြဟာ အေရွ႕တိုင္းမွာလည္း ေရွးယခင္ ကတည္းက ရိွခဲ့ပါတယ္။ ပီပီျပင္ျပင္ မေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္ခဲ့လို႔သာ မပီျပင္ခဲ့ရတာပါ။ အက္ေဆး အေရးအသားကို ဘယ္သူက စတီထြင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ တပ္အပ္ မသိႏိုင္ပါဘူးလို႔ အေနာက္တိုင္း စာေပ ပညာရွင္ေတြကလည္း ၀န္ခံခဲ့ ၾကပါတယ္။)
ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာလည္း ေရွးမဆြကတည္းက အက္ေဆး အေရးအသားမ်ဳိးေတြ ရိွခဲ့မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုလိုနီေခတ္က်မွပဲ အက္ေဆးလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ ခံခဲ့ရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ေခတ္သစ္ အက္ေဆး
အေရးအသားေတြဟာ ေခတ္စမ္းစာေပနဲ႔ အတူ ထြန္းကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ “ေခတ္စမ္း”ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚကိုက အက္ေဆးနဲ႔အဓိပၸာယ္ခ်င္း မယိုးမစြဲတူေနတယ္ မဟုတ္လား။
အစပုိင္းမွာေတာ့ အဂၤလိပ္ ေ၀ါဟာရနဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ “အစမ္းစာ”လုိ႔ပဲ သံုးႏႈန္းခဲ့ပါတယ္။ “စာမြန္”လို႔လည္း ေခၚခဲ့ေသးတယ္။ သိပ္ေတာ့ မတြင္ က်ယ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ စာတန္း(စာတမ္း)လို႔ အမည္သစ္ ေပးျပန္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာတန္း အေရးအသားကို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ပညာတတ္ ေလာကေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားၾကၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္မလာေသး ပါဘူး။ (ကံ့ေကာ္ၿမိဳင္ စာတန္းမ်ား၊ စိတ္ပင္လယ္ စာတန္းမ်ား)
ဒီလို ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ရိွေနခဲ့ရာက ၁၉၈၀ ႏွစ္မ်ားရဲ႕အလယ္ပိုင္း ေလာက္မွာ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ဆရာေအာင္ျပည့္က “ခ်ယ္ရီေရာင္ အေတြးသစ္ စာတန္းမ်ား”ဆိုတဲ့ သီးသန္႔က႑တစ္ခုကို ဖြင့္ေပးလိုက္တဲ့အခါ အၫြန္႕တလူလူ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဆရာေအာင္သင္းတို႕ ဆရာ ၾကည္ႏိုင္တို႔က လြဲၿပီး စူးစူးစိုက္စိုက္ ေရးတဲ့သူ နည္းပါးေနပါေသးတယ္။
စာတမ္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို တျခားနယ္ပယ္ေတြမွာလည္း သံုးတာ ရိွပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဘြဲ႕ယူဖို႔တင္သြင္း တဲ့ စာတမ္း၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ၊ ညီလာခံ ေတြမွာ တင္သြင္းဖတ္ၾကားတဲ့စာတမ္း စသျဖင့္ ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရာေထြးမႈမျဖစ္ေအာင္ အက္ေဆးကို “စာတမ္းငယ္”လို႔ စာေပဗိမာန္က သတ္ မွတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ အက္ေဆးမွာ ရသ ပါတတ္လို႔ ဆိုၿပီး“ရသစာတမ္း ငယ္”လို႔ ျဖည့္စြက္ေခၚေ၀ၚခဲ့ပါတယ္။
ႏွစ္ဆယ္ရာစုကုန္ဆံုးၿပီး ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ဆန္းတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လူငယ္စာေရးဆရာေတြ ဟာ အက္ေဆးကို အေတာ္ပဲ စိတ္၀င္စားလာၾက ပါတယ္။ အက္ေဆးေရးရတာကို အရသာေတြ႕ၿပီး အမ်ားအျပားေရးသားလာၾကပါတယ္။ စာနယ္ ဇင္းေတြကလည္း အသားေပး ေဖာ္ျပလာၾကပါ တယ္။ အက္ေဆးတစ္ေခတ္ဆန္းခ်ိန္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ စတဲ့ စကားလံုးေတြလိုပဲ၊ အက္ေဆးကိုလည္း အက္ေဆးလို႔ပဲ
တိုက္႐ိုက္အသံဖလွယ္ၿပီး သံုးႏႈန္း လာၾကပါတယ္။
၀တၳဳေဆာင္းပါးနဲ႔ အက္ေဆးတို႔ရဲ႕ ကြဲျပား ခ်က္ကေတာ့-
၀တၳဳဟာ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ကို အသားေပးတယ္။ ေဆာင္းပါးက အခ်က္ အလက္နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ကို အဓိကထားတယ္။ အက္ေဆးကေတာ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကိုသာ အား ကိုးတယ္။ ၀တၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြမွာ စာေရး ဆရာဟာ သူ႔စာနဲ႔ အနည္းငယ္ ခပ္ခြာခြာေနေလ့ရိွ တယ္။ အက္ေဆးမွာက်ေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ သူ႔စာ ဟာ တစ္သားတည္းက်ေနတယ္။ သူ႔အေတြး အျမင္၊ သူ႔ခံစားခ်က္၊ သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ကို အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ တိုင္ပင္ ေနသလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာတိုက္စိုးက “အက္ေဆး မည္သည္ ရင္ဖြင့္စာ သို႔မဟုတ္ ရင္ ဖြင့္သံ” လို႔ဆိုခဲ့တာပါပဲ။ အက္ေဆး ဖတ္ရတာ ေရးသူနဲ႔ ဖတ္သူၾကားမွာ အဆီးအတား မရိွဘဲ ေႏြးေထြးတဲ့ ခံစားမႈကို ေပးႏိုင္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္မွာ ၁၉၃၄ ကေန ၂၀၀၇ ေလာက္ အထိအတြင္း ေရးသားခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာ ၉၉ ဦးရဲ႕ အက္ေဆးအပုဒ္ ၁၀၀ ပါ၀င္ပါတယ္။ အျပည့္စံုဆံုးလို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေကာင္းေတြလည္း က်န္ရွိေနႏိုင္ပါ တယ္။ (ဥပမာ ဆရာတင္မိုးရဲ႕ သခ်ႋဳင္းကုန္းမွာ)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ေဆး ပထမမ်ဳိးဆက္ျဖစ္ တဲ့ သိပၸံေမာင္၀၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္၊ ေမာင္ထင္ စတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ ထင္လင္း၊ ေအာင္သင္း၊ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ စတဲ့ဆရာေတြက စလို႔ ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္သူ၊ ရာသက္ပန္(ေတာင္ ငူေဆာင္)၊ ခင္ျမဇင္၊ ကိုတာ၊ ေန၀င္းျမင့္တို႔ အပါ အ၀င္ မင္းခိုက္စိုးစန္၊ ေနမ်ဳိး၊ ေမာင္သာခ်ဳိ၊ ၀ါႏု တို႔အျပင္ နာမည္မထင္ရွားေပမဲ့ အက္ေဆးအေရး ေကာင္းတဲ့ လူငယ္စာေရးဆရာေလးေတြအထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျခံဳငံုမိေအာင္ အပင္ပန္းခံရွာ ေဖြ ေဖာ္ျပေပးခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိစာေပနဲ႔ စီစဥ္သူ မ်ားကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဳးရမွာပါပဲ။
ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးရင္(လူခ်င္း မျမင္ဖူးေပ မဲ့) ပါ၀င္ေရးသားၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ မိတ္ ေဆြရင္းခ်ာလို ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကလိမ့္ဆိုတာ ကိုေတာ့ အာမခံႏိုင္ပါတယ္။ အက္ေဆး ဖတ္ျခင္းရဲ႕ အဓိက အက်ဳိးေက်းဇူးကေတာ့ အဲဒါ ပါပဲ။
မင္းကိုဥာဏ္
"ဖတ္ၾကည့္ပါ" က႑
၂၀၁၂ခုနစ္၊ဧျပီလထုတ္၊teen magazine
Comments
Post a Comment