ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဓားတစ္လက္၏အႏုပညာ

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဓားတစ္လက္၏အႏုပညာ

ရသစာတမ္း

          ကၽြန္ေတာ္က ဓားခ်စ္သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဓားတစ္ခ်ိဳ႕ရွိသည္။ ဓား၏ဂုဏ္သတၱိ ႏွင့္ ဓားပီသသည့္ ဓားေတြျဖစ္သည္။

သူတို႔တေတြအားလံုး ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ဓားေတြလို ဝင္းလက္ေတာက္ေျပာင္ မေနခဲ့သလို ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပသၾကသည့္ ကႏုတ္ပန္းမ်ားထြင္းထားသည့္ ဟန္ျပဓားမ်ား ျဖစ္မေနသည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေရွးေခတ္ေဟာင္းဓားေတြလို သမိုင္းတန္ဖိုးႏွင့္ ျပသထားရမည့္ဓားမ်ားလည္း မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ မုဆိုးမအိမ္က ခပ္တံုးတံုးဓားဆိုးမ်ိဳးကို စာဖြဲ႔မေနေလာက္ဘူးဆိုသည့္ ခင္ဗ်ား၏ထင္ျမင္ခ်က္ကလည္း မွန္ပါသည္။

 တကယ့္ကို ဓားပီသည့္ ဓားေတြျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႔အထဲမွ ခပ္ငယ္ငယ္ဓားတစ္ေခ်ာင္း ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အသြားက ေျခာက္လက္မခြဲရွိသည္။ လက္ကိုင္ကို

သံပိုက္တစ္ခုႏွင့္ ဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ လက္ထဲတြင္ ေအးစက္မာေက်ာျခင္းႏွင့္အတူ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိေန မည္ျဖစ္သလို အရာရာအတြက္လည္း အဆင္သင့္ဆိုေသာခံစားခ်က္မ်ိဳး စီးဆင္းသြားေစလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ ခင္ဗ်ား၏ရင္ခုန္သံမွအပ ဝန္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္သြားမည္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေရွ႕မွာရွိေနသည့္ ရန္သူ၏လႈပ္ရွားမႈကို ေလတိုက္၍လႈပ္သြားသည့္ ဆံဖ်ားေလး မွအစ ႀကိတ္ရိႈက္လိုက္သည့္ သက္ျပင္းခ်သံအဆံုး အားလံုးကို ခံစားမိလိမ့္မည္။ ယုတ္စြအဆံုး တစ္ဖက္ရန္သူ၏ ႏွာသီးဖ်ားေအာက္ႏွင့္ အထက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚရွိ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္အိုက္ျခင္း၏ သေကၤတ အျဖစ္ သီးထေနသည့္ ေခၽြးဥေလးမ်ားကို ျမင္လာရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ စစ္တုရင္သမား တစ္ေယာက္၏ အထက္စီးနင္းအၿပံဳးကုိ ခင္ဗ်ားၿပံဳးလိုက ၿပံဳးႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။

 အသြားက ထက္ၿမိေနသလို ထိပ္ဖ်ားကလည္း ခၽြန္စူးေနသည္မွာ လြန္ေရာဟု ဆိုခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ေသာ္လည္း ဓားတစ္လက္၏ ထည္ဝါမႈက အျပည့္ျဖစ္သည္။ သူအလည္ေရာက္ႏိုင္သည္က ခင္ဗ်ားႏွလံုးသား ျဖစ္ႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ ခက္သည္က ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာမလဲဆိုသည္ကို  မသိႏိုင္ျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ဒါသည္ပင္ ေလာကႀကီး၏ မသိျခင္းလက္ေဆာင္တစ္ခုျဖစ္သည္။

“ တစ္ရက္နီးလာၿပီ၊ တစ္ေယာက္ထဲသြားရမယ့္ ဒီခရီး သင္သတိထားမိရဲ႕လား” (Learn to die well) ဆိုေသာ စာသားေလးပါသည့္ ကဒ္ျပားေလးကို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းနံရံထက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားပါသည္။

ေသဖို႔အတြက္ ဆင္ျခင္ထားရမည္ျဖစ္သလို ေနဖို႔အတြက္လည္း ျပင္ဆင္ထားရမည္ျဖစ္သည္။ ေရွးေခတ္ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္း(စစ္သည္ေတာ္)မ်ားတြင္ ရန္သူကို တိုက္ခိုက္ဖို႔အတြက္ ဓားရွည္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဓားလတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုယ္ႏွင့္မကြာရွိသည္။ ထို႔အတူ မိမိ၏ဂုဏ္သိကၡာကို ဆယ္တင္ဖို႔အတြက္ မိမိကိုယ္ကို ထိုးသတ္္(ဟာရာကိရိ)ကာ  အသက္ကို အဆံုးစီရင္ရန္အတြက္ ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း အၿမဲပင္ေဆာင္ထားသည္။ ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းမ်ား၏ ေနျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းအတြက္ ျပင္ဆင္ထားပံုပင္ ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းမ်ား၏ ေသျခင္းႏွင့္ရွင္ျခင္းၾကား ပိုင္းျဖတ္ထားသည့္စည္းကေလးအထက္တြင္ ဓားရွိသည္။ ဓားရဲ႕ဗီဇထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ရန္လိုျခင္း၊ ရွင္သန္ျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း စသျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာတရားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို အလိုရွိသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေတြးထဲမွာပင္ မၾကာခဏရန္ျဖစ္တတ္သည္။ အတြင္းေရာ အျပင္မွာပါ အစစ္အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ဆိုလွ်င္ ဓားတစ္လက္အေၾကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဓား၏အႏွစ္သာရကို ယခုထက္ပိုသိ၊ ပိုနားလည္ဖို႔ လိုအပ္သည္ဟု ထင္သည္။ 

ခြင့္ျပဳမည္ဆိုလွ်င္ ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္ပါသည္။

“ဓားတစ္လက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔တန္ဖိုးကို ခင္ဗ်ားဘယ္လို ပိုင္းျဖတ္မွာလဲ။ ဓားအမ်ိဳးအစား အေပၚမွာလား၊ အသံုးခ်ႏိုင္မႈ စြမ္းရည္ေပၚလား။ အသံုးက်ခဲ့မႈအေပၚမွာလား၊ ေငြေၾကးတန္ဖိုးေပၚမွာလား...”

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ဓားကို ျမတ္ႏိုးေသာ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ဆရာႀကီးထံမွာရွိေနသည့္ ဓားတို႔က ျပတိုက္မဖြင့္ေလာက္ေသာ္လည္း နယ္မ်ိဳးစံုမွာရွိသည့္ နာမည္ေက်ာ္ဓားတိုင္း ရွိသည္။ ဂ်ပန္တို႔၏ နာမည္ေက်ာ္ ကင္ဒိုဓားကို ဆရာႀကီးထံမွ ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဓားစုေဆာင္းသည့္ အက်င့္မွာ ဆရာႀကီးထံမွရခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။ တစ္ခါက  ဆရာႀကီး အင္းေလးေရာက္တုန္းမွာ ဓားေျမွာင္တစ္လက္၀ယ္သည္။ ေရာင္းသည့္ ရွမ္းအမ်ိဳးသားႀကီးဆီေစ်းဆစ္ေတာ့ ေစ်းမဆစ္ဖို႔အေၾကာင္း ေခ်ေခ်ငံငံျပန္ေျပာသည္။ ထိုရွမ္းအမ်ိဳးသားႀကီးေျပာသည္က …

 '' ေစ်းေတာ့မဆစ္ပါနဲ႔ဆရာႀကီးရယ္၊ ဒီဓားေျမွာင္က ထိုးရဲရင္တန္ပါတယ္”

ထိုစကားတစ္ခြန္းႏွင့္ ဓားဆိုလွ်င္ အရူးအမူးႏွစ္သက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာႀကီး ဓားတန္ဖိုးကို ဆိုေစ်းအတိုင္းေပး၀ယ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ခင္ဗ်ားက ဓားခ်စ္သူလား။ ခင္ဗ်ားဆီမွာ ရွိေနတဲ့ဓားေတြက ဘာအတြက္လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဓားတခ်ိဳ႕ရွိသည္။ ထိုဓားေတြက ....။ “ဟုတ္ကဲ့ ထိုးရဲရင္ တန္ပါတယ္” ဆိုေသာ ဓားမ်ားျဖစ္ပါသည္။

          မင္းေရာက္ေနတာ တြင္းနက္ထဲလို႔ သိလိုက္ရရင္ တူးေနတာကို ရပ္လိုက္ပါဆိုတဲ့ စာသားတစ္ခုကို ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘ၀မွာ တြင္းနက္ထဲေရာက္ေနမွန္းသိသိရက္ႏွင့္ ဆက္တူးေနရသူေတြကိုေရာ ခင္ဗ်ား ဘာေျပာမလဲ။ အေျခအေနေတြက မတူၾကသလို အေျဖဆိုတာလည္း တစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္တာဆိုသည္ ကိုေတာ့ အေျခခံအားျဖင့္ သိထားသင့္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ေတာနက္ထဲမွာ ဓားတစ္လက္ႏွင့္ လမ္းရွင္းခဲ့ရဖူးသည္။ ကိုယ့္အသက္ကို ခ်စ္၍ သူ႔အသက္ကို ယူလုိက္ရသည္။ အဲဒီလိုႏွင့္ လမ္းေတြက ပိုလို႔ေကြ႕ေကာက္လာသည္။ ေကာင္းကင္ဟာ ပိုလို႔မည္းေမွာင္ကာ လေရာင္ေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္။ ေတာပန္းေလး၏အလွကို မခံစားတတ္တာ ၾကာပါပေကာဆိုသည္ကို အမွတ္ရသည္။ အဆံုးသတ္သည့္အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္အနားမွာ ခ်စ္တဲ့သူေတြ မရွိၾကေတာ့၊ မုန္းတဲ့သူဆိုသည္ကလည္း ။ လက္ထဲမွာ က်န္ေနခဲ့သည္က ဒီဓားျဖစ္သည္။ ဘာ အတြက္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး ဆုပ္ကိုင္ထားရမွာလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းဆိုသည္က ဓားကိုင္လိုက္ကတည္းက လြတ္က်ခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။ လြတ္က်သြားသည့္ အရာေတြအတြက္၊ လႊတ္ခ်ထားရမည့္ အရာေတြလည္း ရွိသည္။ ကဲ ခု ...စ,လိုက္ၾကစို႔လား။ ပြဲေတာ္မွီေသးတယ္ေလ။ စိတ္ထဲက တီးတိုးရြတ္ဆိုရင္း ေျခလွမ္းေတြက အလင္းမ်ားႏွင့္ ကမၻာသစ္ဆီသို႔ ျဖစ္သည္။

မာယာခပ္နက္နက္သုတ္ထားသည့္ ေတာနက္ထဲမွေန၍ ဓားတစ္လက္ကို အေဖာ္ျပဳကာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က   ေနသာေသာေန႔ မဟုတ္သလို မိုးေတြက်ဲခ်ေနသည့္ေန႔ လည္း မဟုတ္ခဲ့။ ေလ်ာ့ရဲရဲအလင္းနဲ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ မနက္ခင္း တစ္ခုသာျဖစ္သည္။

          တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕အာရံုဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို စူးစိုက္ေနတယ္လို႔ ခံစားမိခ်ိန္ လက္ထဲကဓားကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ရင္း ၀န္းက်င္ကို စူးစမ္းလိုက္သည္။ ရန္သူလား မိတ္ေဆြလား။ ေဟာ ေတြ႕ၿပီ။

         '' ပြဲေတာ္မွာ ခင္းက်င္းဖို႔အတြက္ မင္းရဲ႕ဓားကို လိုတယ္''

          မ်က္မွန္ေနာက္ကြယ္မွ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ယူတတ္သည့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေလ့လာေနစဥ္ သူမထံမွ   ႏူးညံ့ေသာ္လည္း   ျပတ္သားသည့္ စကားသံက ေ၀့၀ဲလာသည္။ အေလးခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္သား ရွိမည္ မသိရသည့္ ခပ္ထက္ထက္ဦးေႏွာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ သူမထံမွ ရဲရင့္မႈလိႈင္းတစ္ခ်ိဳ႕က ႏွလံုးသားကို ရိုက္ခတ္လာသည္။ အၾကည့္ကို သူမ၏ဘယ္ဘက္လက္ ဆီ   ေရႊ႕လုိက္ေတာ့ ႏွလံုးသားႏွင့္ ခ်ိန္ညိွေရးဆြဲရသည့္ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းက ေဆးစက္တို႔ စြန္းေပလွ်က္ရွိသည္။ ညာလက္ထဲမွာေတာ့ အသိဥာဏ္ႏွင့္ ႏွလံုးသားကို ေရာေမႊထားသည့္ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းရမ္းလိုက္သည္။

           ''ခင္ဗ်ားအတြက္ ဓားက မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး၊ ဓားဆိုတာ သတၱိနည္းသူေတြရဲ႕အေဆာင္ျဖစ္သလို ရဲရင့္သူေတြအတြက္လည္း အႏုပညာျဖစ္တယ္။ ပိုလွ်ံေနတဲ့ အစြမ္းထက္လက္နက္ေတြရွိေနတဲ့ ခင္ဗ်ားဆီမွာ ေဟာဒီ ဓားဟာ သိကၡာက်ေနရလိမ့္မယ္။ သိမ္ငယ္ေနရလိမ့္မယ္။ အႏုပညာအေနနဲ႔လည္း ဂုဏ္ငယ္ေနရမယ့္အျဖစ္မ်ိဳး လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ား အစြမ္းေတြကို ျပဖို႔အတြက္ တျခားတစ္ေနရာကို သြားပါ။ ခင္ဗ်ား အႏုပညာကို ခင္းက်င္းႏိုင္မယ့္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ တစ္ေနရာရာေပါ့''

             ''ေကာင္းၿပီေလ ကိုယ္ဒီေန႔ပဲ ကမ္းေျခကိုသြားမယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္အတြက္ တစ္ခုခုရွိမွာပါ''

             ေနာက္ တခဏမွာေတာ့ ေတာအုပ္သည္ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ျမင္ကြင္းအားလံုးမွာလည္း ပိုမိုေ၀၀ါးမႈန္မိႈင္းသြားေလသည္။ အိုး ျမဴေတြ ထပ္ဆိုင္းလာျပန္ၿပီေပါ့။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲက ဓားကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ပုိ၍နက္သည့္ေတာနက္၊ လူ႔ေလာကနယ္ပယ္္ဆီသို႔ တိုးဝင္ခဲ့ လိုက္သည္။ ေတာနက္၏ အစပ္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ဓားကို အားကုန္ထိုးစိုက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုးဝင္မည့္ ေတာနက္သည့္ ဓား၏အလွတရား၊ ဓား၏ အႏုပညာကို မခံစားတတ္ေသးသည့္ နယ္ေျမမဟုတ္လား။ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ဓား၏ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို တိတိက်က် နားမလည္ႏိုင္ေသး၍ စြန္႔ခြာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဓားခ်စ္သူျဖစ္သည္။ ဓားထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်စ္သည့္ဓားကို ေတာစပ္တြင္ စြန္႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။  

          ျမဴေတြကင္းစင္သြားသည့္ေနာက္မွာ ျမင္ကြင္းအားလံုး ၾကည္လင္ဝင္းပလာသည္။ ေနျခည္ေႏြးေလး က မနက္ခင္းသစ္ေလးတြင္ ျဖာက်ေနသည္။ ေက်းငွက္တို႔၏ အသံတို႔လည္း ပ်ံ႕ပ်ံ႕လြင့္လြင့္။ သို႔ေသာ္ ေတာအုပ္ထဲတြင္ မည္သူမွ် ရွိမေနေတာ့။ သို႔မဟုတ္ လူသား သက္ရွိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် ေတြ႕မေနရေတာ့သည္က ေသခ်ာသည္။

          ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းႏွင့္ ဓား၏အလွတရားကိုယွဥ္တြဲျပႏိုင္သည့္တစ္ေန႔ ကမၻာႀကီး၏ တေနရာရာတြင္ ဓားတစ္လက္၏ အႏုပညာကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ခင္းက်င္းျပသေနမွာ ေသခ်ာေလသည္။ ကမ္းေျခတစ္ေနရာရာမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သင့္ရဲ႕
ရွဥ့္ညိဳေလး
http://shintnyolay.weebly.com

*****                                        *****                                        *****