ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခ်စ္ေသာဆရာမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခ်စ္ေသာဆရာမ်ား

               ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသမွ ဆရာအဆင့္ မွီမွာလား။ ဘ၀မွာ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသရတဲ့ ဆရာတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္။ ခ်စ္ေပမယ့္ မေၾကာက္ရတဲ့ ဆရာတို႔လည္း ရွိမယ္။ မခ်စ္ေပမယ့္

ေအာင့္ထားရတဲ့ ဆရာဆိုးလည္း မ်ားမယ္။ ပ်ားရည္ေကၽြးၿပီး အားေပးသြားတဲ့ ဆရာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဆားရည္နဲ႔ အနာသိပ္သြားတဲ့ ဆရာတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဘ၀က ခါးတယ္။ အဲဒါကိုမွ ေကာ္ဖီခါးခါးတိုက္သြားတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္လည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ မႏွစ္ၿမိဳ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာေတြအေၾကာင္းတလွည့္တေျပာင္းနဲ႔ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္

လာတယ္။

              ခ်စ္တဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္း ေတြးမိယံုနဲ႔ ၀န္းက်င္မွာ ပန္းေတြပြင့္တယ္။ ရနံ႔ေတြ သင္းသြားပံုမ်ား မ်က္ႏွာထက္မွာ အၿပံဳးေတြဆင့္တယ္။ Never understimate the power of your smile. No gem cam sparkle more than your smile. အၿပံဳးတစ္ခုရဲ႕တန္ဖိုးကို ပိုင္းျဖတ္ျပသြားတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ကိုလည္း ၿပံဳးေနရင္းပဲ သတိရလိုက္ပါရဲ႔။ 

              ရြံ႕ေၾကာက္ဖူးသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေတြးမိလိုက္ေတာ့ အဆိပ္ေတြသင့္သြားပံုမ်ား မ်က္ႏွာထက္က အၿပံဳးေတြလင့္တယ္။ သည္းေျခေပါက္လို႔ အာရံု မေနာက္ခင္ အေတြးဆိုးေတြ လြင့္ထြက္သြားေအာင္ ေခါင္းကိုရမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဂိုဏ္းမသင့္ေအာင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ မေတြးသင့္တဲ့အေတြးေတြကို ေမာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးအိမ္မွာ စိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆိပ္လူးျမွားက စြဲ၀င္ေနတုန္းပဲ။ စြဲထင္ေနတုန္းပဲ။ ခုေတာ့ ကိုယ္က ေ၀ဒနာနဲ႔ ေနသားက်သြားပါၿပီ။ ဆိပ္လူးျမွားကို ဆြဲႏႈတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒဏ္ရာေတြက က်က္ႏိုင္ပါ့မလား။ အမာရြတ္အျဖစ္နဲ႔ က်န္ေနဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

              ဆရာေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ပိတုန္းနဲ႔တူတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ပ်ားနဲ႔တူတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ဓားနဲ႕တူတယ္။ ပိတုန္းနဲ႔တူသူေတြက ေလာကႀကီးထဲက သူယူႏိုင္သမွ် ယူတယ္။ ျပန္မွ်ေ၀ဖို႔ဆိုတာ မစဥ္းစားမိခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။ တစ္ခ်ိဳ႕ပ်ားေတြက ေလာကႀကီးဆီကလည္း ယူတယ္။ ေလာကႀကီးအတြက္လည္း ပန္းေတြပြင့္ေ၀ေစျခင္းနဲ႔ ေပးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာေတြကေတာ့ ပညာစြမ္းက ဓားသြားလို ထက္ၿမိတယ္။ ျမင္သမွ်သူက ခုတ္ပိုင္းလိုက္မွာလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေစသူျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ မာန္ေစာင္ဆရာႀကီးေတြအေၾကာင္း မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

               ေျပာျပခ်င္တာက ပ်ားကေလးနဲ႔တူတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေပါ့။ သူမ်က္ႏွာထက္က အၿပံဳးကခ်ိဳတယ္။ ႏွလံုးသားေျမခံျဖဴျဖဴမွာ ပြင့္တဲ့အၿပံဳးပန္းမို႔ ေရေရလည္လည္လန္းတယ္။ စာသင္တဲ့ အခါမွာလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမန္းတယ္။ မွ်ေ၀ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားထားတဲ့ သေကၤတအျဖစ္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ပါ၀ါရွိတဲ့ မ်က္မွန္တစ္လက္က မ်က္၀န္းေရွ႕မွာ ေနရာယူတယ္။ သူက ပ်ားတစ္ေကာင္လိုလည္း အလုပ္မ်ားတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ကလည္း ပါးတယ္။ မျပန္ခင္ခ်ိန္ေလး နာရီတစ္၀က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြနဲ႔ မုန္႔စားထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရွမ္းခဲ့တဲ့ ပုစၦာတစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ေစာျပန္သြားတဲ့ ဆရာမ Khin ကို လြမ္းတယ္။

                ခုဆို ခ်စ္တဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ အနားမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေပးထားခဲ့တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ဘ၀ေန႔ရက္ေတြကို ေရွ႕ဆက္ေနရတယ္။ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ပညာေတြကို လက္ေတြ႕အသံုးခ်ရင္း၊ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ အသစ္အသစ္ေသာ ပညာေတြကို ဆည္းပူးရင္း အေ၀းေရာက္ ဧည့္ခန္းေလးႏွစ္ခန္းကို ခ်စ္ျခင္းအတိနဲ႔ သတိရေနပါတယ္။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္တယ္။ Khin ဆိုတဲ့ ပံုရိပ္က ေပၚလာတယ္။ နားအစံုကို ပိတ္လုိက္တယ္။ “ဟုတ္တယ္ေနာ္“ ဆိုတဲ့ ပ်ားဆရာေလးရဲ႕  အသံကို ၾကားေနမိတယ္။ ခုခ်ိန္က စလို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားသမွ်က ေလးစားမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သိေစခ်င္စမ္းရဲ႕  ။

                သူတို႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသမွ ဆရာအဆင့္မွီမွာလား။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔တေတြက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာေတြပါ။ ခင္ဗ်ားမွာေရာ မေၾကာက္ဘဲ ခ်စ္ရတဲ့ဆရာေတြ မရွိဘူးလား။ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ .................။