ကၽြန္မ ႏွင့္ စာေရးျခင္း

ကၽြန္မ ႏွင့္ စာေရးျခင္း 

ေရးသူ-ေရႊအိမ္စည္ေမ 

          က်မ ေရးသားခဲ့ဖူးတဲ့ရီဗ်ဴးအခ်ိဳ႕ကို ဖတ္အျပီးမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္က လစဥ္တစ္အုပ္က် စီ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္ေဆာင္းပါးေရးေပးမလားရယ္လို႔ အေမးစကားျပဳလာပါတယ္။ စာဖတ္ျခင္းကို ခံုမင္ျပီး ရသကိုရိုးရိုးမခံစားဘဲ Analysis လုပ္တတ္တဲ့ က်မ အတြက္ ဒီကမ္းလွမ္းခ်က္ဟာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ     ျဖစ္စရာပါပဲ။
တကယ္လည္း ဒီတစ္လမွာ ေရးမယ္ၾကံရြယ္လို႔ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ လည္း ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လမ္းေတြလည္း အကုန္အစင္ ဖတ္ျပီးသြားခဲ့ျပီ။ စာအုပ္ဖြဲ႔စည္းပံု၊ အျပင္ အဆင္၊ အတြင္းသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားက ဘယ္လို စသျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာမႈလည္း ရွိျပီး သြားခဲ့ျပီ။ အဲဒီ့ မဂၢဇင္း တိုက္က ျပန္လာျပီး ရက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေရးျဖစ္, ေရးျပီးသြားႏိုင္မယ့္ အေနအထားလို႔ ေျပာလို႔ ရႏိုင္ေန ပါျပီ။

        ဒါေပမယ့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္လာတဲ့အထိ က်မ စာ တစ္လံုး မစ ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ဆိုရင္

မေရးျဖစ္ေသးေတာင္ အခ်က္အလက္ gist ကိုထုတ္သင့္ေနျပီ။ ဘာေၾကာင့္ စာၾကည့္ခံုကေလးမွာ မထိုင္ တယ္မသိဘူး။ က်မ ကိုယ္ က်မ လည္း အားမလိုအားမရ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိေသးရဲ႕။ စာေပေလာက က သူေတြ နဲ႔ ဆံုတိုင္း “စာေရးပါ” ဆိုတဲ့စကားက လူတိုင္းထံကေန ၾကားေနရျမဲစကား။ ဘယ္မဂၢဇင္းမွာျဖင့္ ဘယ္သူ က ဘယ္အပုဒ္ပါတာ...ဟုိ ၀တၱဳေလးကျဖင့္ ဘယ္လိုစသျဖင့္ ေဆြးေႏြးသံညံေနတဲ့ အထဲမွာ က်မ ၀မ္းနည္း သိမ္ငယ္သလို မၾကာခဏျဖစ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ၂၀၁၃ အစပိုင္းကမွ ျပန္လည္အစပ်ိဳး အားယူခဲ့တဲ့ က်မ မွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္ ပါ၀င္ခဲ့တာဆိုလို႔ တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စ  လား....ဒါပဲ ရွိေသးရဲ႕။ ဒါပဲ ရွိဆို က်မ ေရးအားကလည္း အားရစရာမေကာင္းေလာက္ေအာင္ နည္းပါးလြန္းေနခဲ့တယ္။ ဆိုး၀ါး တာက မဂၢဇင္း၊ စာေစာင္ေတြကို ပို႔လို႔မရတဲ့ ရီဗ်ဴးေတြ မၾကာခဏေရးျဖစ္ေနျခင္းပဲ။ ေနာက္ အက္ေဆး မမည္၊ အေတြးအျမင္မမည္တဲ့ စာတိုေပစေတြလည္း စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ေရးမိျပန္တယ္။ ဘယ္ေတာ့ ျပီးမယ္ မွန္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိတဲ့ “အေ၀းပ်ံငွက္” ဆိုတဲ့ ၀တၱဳရွည္ကိုလည္း အားရင္အားသလို ေရးမိျပန္တယ္။ ခံစားခ်က္ေတြ စုျပံဳမ်ားျပားလာရင္ ကဗ်ာ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာခံစားခ်က္စာစု စသျဖင့္ ေရးမိျပန္တယ္။

ဆိုေတာ့ကာ က်မ ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွတ္တမ္းမွာ ျပန္လည္လႈပ္ရွားခ်ိန္က စ လို႔ လ အလိုက္အေရအတြက္မွာ နည္းပါးတယ္ဆိုေပမယ့္ အနည္းဆံုး သံုး ေလး ပုဒ္ေတာ့ ရွိေနတတ္တယ္..။ မဂၢဇင္း၊ စာေစာင္ေတြကို ပို႔လို႔  ရႏိုင္တဲ့ ၀တၱဳတို၊ အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါး စတာေတြကေတာ့ မရွိသေလာက္ကို အလြန္႔အလြန္နည္းပါးေန ခဲ့ပါတယ္။

စာေရးဆရာ အစ္ကို၊ အစ္မေတြနဲ႔ ဆံုလို႔ “ေရးပါဟ...ပို႔ပါဟ” စတဲ့ တိုက္တြန္းသံေတြ ၾကားရတိုင္း က်မဟာ ဒီအသံေတြနဲ႔ ေ၀းရာကိုသာ တျဖည္းျဖည္းေရွာင္ေျပးမိလာတယ္။ ေရးျခင္းေတြ မ်ားျပားလာျပီးစုပံုလာမွသာ ပို႔ျခင္းဆိုတာ ျဖစ္တည္လာမွာမို႔ မဖတ္မျဖစ္မဂၢဇင္းႏွစ္ေစာင္ကလြဲျပီး က်န္ေသာ မဂၢဇင္း၊ စာေစာင္မ်ားကို မသိရွိ၊ သိရွိေအာင္လည္း အားမထုတ္...ခပ္ေ၀းေ၀းမွသာ ေက်ာခိုင္း မျမင္ဟန္ျပဳေနခဲ့ပါတယ္..။ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားက ဘယ္မဂၢဇင္းကို ပို႔ပါ၊ ဘယ္မွာ ဘယ္လို လက္ခံတာ၊ တခ်ိုဳ႕ေသာ ရင္းႏွီၤးတဲ့ မဂၢဇင္းမ်ားက စာမူေတာင္းတာ စတဲ့ စကားသံေတြ ၾကားရတိုင္း က်မ တိတ္ဆိတ္စြာ မခ်ိျပံဳးသာ ျပံဳးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ ၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ မဟုတ္ေပလား။ ဒီလိုလက္ကမ္း ၾကိဳဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အႏုပညာေတြ တရစပ္ ထုတ္လႊင့္သင့္ေၾကာင္း က်မ မသိ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာက နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ ကေန ေရးသမွ်ရမ္းပို႔ရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သက္ဆိုင္ရာ အယ္ဒီတာမ်ားနဲ႔ ရင္းႏွီးေႏြးေထြး၊ စာေရးသူအခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႔ရင္းနွီးလို႔ရတဲ့ နည္းပညာေရစီးေၾကာင္းမွ က်မ လႈပ္ရွားရင္ လႈပ္ရွား သေလာက္ အက်ဳးရွိမယ္ဆိုတာ သိရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ေနရာဌာနအရေကာ၊ အဆက္သြယ္အရေကာ အရာအားလံုးက က်မ အတြက္အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ။ ခ်မ္းခ်မ္းရဲ႕ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္အရဆိုရင္ “တကယ္ဆိုရင္ က်မ ၾကိဳးစားဖို႔ပဲလိုပါတယ္” ေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ က်မ ရဲ႕ ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္ဟာ စိတ္အာရံုကိုမလႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါ လုပ္ရင္ ဒါ ျဖစ္မယ္မွန္း သိေနေပမယ့္ စိတ္အာရံုစီးေမ်ာမႈဟာ အလိုက္သင့္ေမ်ာပါ မလာခဲ့ေပဘူး။ ကိုယ့္ ရဲ႕ အေျခအေနကို ေမ့ေလ်ာ့စြာ စာေပ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ (လူပုဂၢိဳလ္ခ်စ္ခင္မႈ နဲ႔ စာေပသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္) ေစာလ်င္စြာခုန္၀င္လိုက္ျခင္းကို မွား   ေလျပီဟု က်မ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ဆိုေနမိပါတယ္။ စင္စစ္ က်မ ဟာ အေပ်ာ္တမ္းစာေရးသူ တစ္ေယာက္ သာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာထက္မွာသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရွင္သန္သင့္လွပါတယ္။ က်မ ဖြဲ႕သီတတ္ ခဲ့ျခင္းဟာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္သာ မ်ားျပားလွတဲ့အတြက္ ဒါ ဟာ စာေပအႏုပညာရယ္ လို႔ ေပၚ ထြက္လာစရာအေၾကာင္း မရွိလွေပဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲက မပါရင္ “ဟုတ္ကဲ့” တစ္လံုးေတာင္ ထြက္က် မလာ တတ္တဲ့ က်မ အတြက္ ဒါေတြ ဥာဏ္ကစားကြန္ျမဴးရတဲ့ ၀တၱဳတို၊ အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါးရယ္ လို႔ ထြက္ရွိဖို႔ ရာ အလြန္တရာ ခဲယဥ္းေနတတ္ခဲ့ပါတယ္။

Sense တစ္ခုခုေၾကာင့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို ၀တၱဳတိုအျဖစ္ (သို႔မဟုတ္) အက္ေဆးအျဖစ္ ပံုေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ျဖစ္ခဲ့ပါမယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဒါဟာ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ စာမ်က္ႏွာထက္ ပစ္လႊတ္ေလာက္ စရာ အေရအတြက္ ပမာဏျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး။ သံုး ေလး လ မွ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္ (သို႔) အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ အႏိုင္ႏိုင္ေရးျပီးခဲ့ျခင္းဟာ စာေပနယ္ထဲေျခခ်ဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ မၾကာခဏေကာက္ ခ်က္ခ် ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သို႔ေသာ္ မေနႏိုင္ေသာ စာေပသံေယာဇဥ္က အမွ်င္တန္းတဲ့အခါ ပရင့္မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္နဲ႔ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း တစ္ေစာင္မွာ ကူညီရင္းပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ စိတ္ပါ၀င္စားရင္ စြမ္းစြမ္းတမံလုပ္တတ္တဲ့ စရိုက္ အတိုင္း ႏွစ္ေနရာလံုးမွာ အားၾကိဳးမာန္တက္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အြန္လိုင္းေပၚက လက္ရွိတဲ့ စာေရးသူအခ်ိဳ႕ကို ပရင့္သို႔ပို႔ေဆာင္ေပးရင္း ေပါင္းကူးတံတားအျဖစ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ရည္ရြယ္ရင္း ကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ ကိုယ္ မေရးႏိုင္ေသာ္လည္း ေရးႏိုင္ေနတဲ့ စာေရးသူမ်ားအတြက္ ပရင့္မွာ   ေနရာ ရသြားေစခ်င္လွတဲ့ စိတ္ရင္းနဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ က်မ ရဲ႕ တံတားဟာ ရင္ဖြင့္ၾကိဳဆိုတာေတြ သိပ္မ်ား လြန္းသြားခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕...။ က်မ ရဲ႕ တံတားယိုင္နဲ႔နဲ႔အေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနင္းျဖတ္သူေတြ၊ တံတားက်ိဳး မတတ္ ေဆာင့္နင္းခ်သူေတြ အမ်ားအျပားၾကံဳေတြ႔လာရပါတယ္။ အမိန္႔သံပါပါ ေစခိုင္းသူေတြ၊ အခ်ဥ္ပါပဲ ခိုင္းရင္လုပ္တယ္ သေဘာထားသူေတြ၊ ငါ ေျပာရင္ ရမွာပဲဟု စိတ္မာန္ၾကီးသူေတြ စသျဖင့္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ ႔ၾကံဳလာရတဲ့အခါ က်မ ရဲ႕ ၾကည္လင္ေနတဲ့ စိတ္အာရံုဟာ တစ တစ ညိႈးေရာ္လာပါေတာ့တယ္။ အကူ အညီဆိုတာ ေပးတိုင္းမေကာင္းဘူးဟု ခံစားမိလာခ်ိန္မွာ က်မ ႏြံထဲကို နစ္စျပဳေနခဲ့ပါျပီ။

အြန္လိုင္းနယ္ပယ္မွ ေလးလံမႈေတြေၾကာင့္ ေရႊအိမ္စည္ အေကာင့္ကို ဖ်က္သိမ္းလက္စတုန္းမယ္ ၾကံေတာ့ ပရင့္မဂၢဇင္းရဲ႕ တာ၀န္ခြဲေ၀မႈေနရာက “အြန္လိုင္းအယ္ဒီတာ” တဲ့။ ဆိုေတာ့ကာ အြန္လိုင္းမွ ပို႔သမွ် စာမူေတြလက္ခံဖို႔၊ လစဥ္သတင္းအခ်က္အလက္ ေ၀မွ်ေပးဖို႔ ဒီအေကာင့္ဟာ မရွိလို႔ မျဖစ္ေပျပန္ဘူး။ နာမည္တူကိစၥေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညဴးရ၊ ဒီနာမည္တူကိစၥေၾကာင့္ပဲ “ကိုယ္ က ေနရာရျပီးသားလူ ပဲ.. မျပတ္ေရး...စာေပနယ္ထဲ စာေတြမျပတ္ပါလာရင္ ဒီျပႆနာျပီးသြားျပီ” လို႔ မိတ္ေဆြ ေမာင္ႏွစ္မမ်ား က ေျပာၾကတဲ့အခါ ပိုမိုဖိစီးေလးလံရျပန္ပါတယ္..။ နာမည္တစ္လံုးအတြက္ စိတ္အာရံုကို ဇြတ္မဖန္တီးသင့္ လွေပဘူး မဟုတ္လား။ ကေလာင္အသစ္နဲ႔ အရာအားလံုးအသစ္က ျပန္ စ မယ္ ၾကံဳး၀ါးတဲ့အခါ လက္ခံၾက တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေပဘူး။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေရးထားျပီးသား စာ ေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္ေလမည္လား၊ အထင္ခံႏိုင္ေလမည္လား ေစာဒကတက္ၾကတဲ့အခါ ဟုတ္ေပသားပဲလို႔ က်မ ႏႈတ္ဆိတ္ ေၾကကြဲရျပန္တယ္။

စာေပနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အခမ္းအနား၊ စာအုပ္ပြဲတစ္ခုခုမွာ စာေရးဆရာ/ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုမိတ္ဆက္ၾကရ တိုင္း ရင္းႏွီးတဲ့ ေရးေဖာ္မိတ္ေဆြေမာင္ႏွစ္မေတြက က်မ ကို လက္ညိႈးညႊန္မိတ္ဆက္ရျပီဆိုရင္ “လြန္ခဲ့တဲ့ ဘယ္နွစ္ နွစ္က ေရႊအသစ္မွာေလ..” အစခ်ီ ရတုနဲ႔ ဓာတ္ျပားေဟာင္းတစ္ခ်ပ္ကိုသာ ထပ္တလဲလဲဖြင့္ ၾကိဳးပမ္းရွင္းျပၾကရပါေတာ့တယ္။ ထိုအခါမ်ားစြာတိုင္း အားနာအေနရခက္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ က်မ မ်က္ႏွာ ထူအမ္းလို႔ ေနတတ္ခဲ့ပါတယ္..။ ဘယ္သူပါလို႔ ေျပာလိုက္ရံုနဲ႔ သိကၽြမ္းရင္းနွီးသြားမယ့္ မ်က္၀န္းမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႔   ႏိုင္မယ့္အေျခအေနမရွိဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ထို အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲ က်မ တိုး၀င္ေနမိတယ္ မသိပါဘူး။  တိုက္တြန္းရသူေတြသာ ေမာပန္း၊ အားေပးရသူေတြသာ ေျခကုန္လက္ပမ္းက် က်မ ကေတာ့ အင္နားရွား အေျခအေနကေန မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ က်မ ကိုမွ အဟုတ္ထင္အကူ အညီ   ေတာင္းခံသူေတြ၊ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ ေလးလံေစသူေတြ၊ သူတို႔ ေရးသားထားတာကို ဖတ္ခိုင္းေ၀ဖန္ခ်က္   ေတာင္းခံသူေတြ စုပံုမ်ားျပားလာတဲ့အခါ ေမးလ္တစ္ေစာင္၊ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခုကိုေတာင္ဖြင့္မဖတ္ခ်င္     ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးလာပါေတာ့တယ္။

က်မ ရဲ႕ အေပ်ာ္တမ္းဆိုတဲ့ ၀ါႆနာအပင္ငယ္ေလးဟာ ေျမဆီၾသဇာမရတဲ့အျပင္ ကႏၱရရဲ႕ ေလပူေလေငြ႔   ေတြ တရစပ္တိုက္ခတ္ခံေနရသလိုပါပဲ။ ငယ္ရြယ္သူမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ၾကီးရင့္သူမဟုတ္ေသးတဲ့ က်မ ဟာ စိတ္ထဲရွိသလို ကေလးဆန္ဆန္ေပ်ာ္ပါး၊ ေရးသားခ်က္တခ်ိဳ႕တေလအတြက္ “အယ္ဒီတာျဖစ္ေနျပီး...” စတဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ အသက္ရႈမ၀ ႏႈတ္ဆိတ္လို႔ ေနခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ရပ္အဖံုဖံု ကို ျပန္လွန္သံုးသပ္တဲ့အခါ က်မ ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈက စာရင္းအင္းဆိုင္ရာ၊ လူမႈအဖြဲ႕ အစည္းမွ်သာျဖစ္လွ်က္ စာေပဟာ ဘ၀ရပ္တည္မႈျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး။ ၀ါႆနာေၾကာင့္၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ    ေၾကာင့္ျပဳလုပ္တဲ့ ကိစၥရပ္တစ္ခုမွာ ဟန္ေတြ၊ အထာေတြ၊ ဘ၀င္ေတြ စတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား လၽြမ္းျခံဳေနရမွာပါလိမ့္။ က်မ တြင္ မရွိေသာအရာမ်ားအတြက္ ဘာေၾကာင့္ရွိသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ရမည္လဲ။ FB ရဲ႕ ပရိုဖိုင္အမည္ေျပာင္းျခင္းမွာ Writer ကို လက္မခံေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ Author လို႔ ယူခဲ့ရျခင္းအေပၚ ယေန႔တိုင္မလံုမလဲျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ စာအုပ္အစဥ္မျပတ္ေရးသားထုတ္ေ၀ျခင္းမဆိုနဲ႔ ပရင့္မီဒီယာမွာေတာင္ မၾကာခဏ ပါ၀င္ေနျခင္းမရွိဘဲနဲ႔ Author လို႔ အမည္တပ္ခဲ့မိတာဟာ က်မ အတြက္ မိမိဘာသာ ေခါင္းယမ္းစရာျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

စာေပမွာ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြကိုျမင္တိုင္း က်မ တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားမႈနည္းပါးေန သည္လဲ ေတြးမိကာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရပါတယ္။ ရွင္းျပရခက္ခဲတဲ့ သိမ္ငယ္မႈေတြ မ်ားျပားလာတဲ့အခါ က်မ ဟာ ေရးေဖာ္ေတြအနား၊ စီနီယာ ဆရာ/ ဆရာမေတြအနားကေန တျဖည္းျဖည္းေရွာင္ခြာသူ သာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့အခါ “ေရႊအိမ္စည္ကတစ္မ်ိဳးပဲ” လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်သံေတြ မၾကာ မၾကာ ၾကားရျပန္ပါတယ္။

တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုေတြ႔လို႔ “သူက ေရႊအိမ္စည္” လို႔ မိတ္ဆက္ေပးၾကရင္ “အင္း ၾကားဖူးတယ္... ဖတ္ဖူးတယ္” စသျဖင့္ အလိုက္သင့္စကားသံေတြကို မုသားမ်ားရယ္လို႔ က်မ တိတ္တဆိတ္ျပံဳးေနတတ္ ခဲ့ပါျပီ။ လက္ရွိကူညီေပးေနတဲ့ ပရင့္မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္နဲ႔ ေရစက္ဆံုေနေသးသေရြ႔အခ်ိန္အထိ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေဆာင္သြားဖို႔ရာသာရွိျပီး ေရွ႕အနာဂတ္ဆိုတာ က်မ ေတြးေတာမၾကည့္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ ဆိုပါစို႔...။ စာေရးပါလို႔ မၾကာခဏတိုက္တြန္းတတ္တဲ့ အစ္ကို၊ အစ္မေတြကို အယူခံ၀င္ျခင္းပဲဆိုခ်င္ဆို၊ စာေရးက်ဲျခင္းကို ေျဖရွင္းျခင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ က်မ ကို အဟုတ္ထင္ေနသူမ်ား အမွန္ျမင္ႏိုင္ေစျခင္းပဲ သတ္မွတ္လိုကသတ္မွတ္ေစ စာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ေတာ့ က်မ ခ်ေရးခဲ့ပါျပီ။

လက္ရွိအေျခအေနမွာ စိတ္ဆႏၵအတိုင္း အလိုက္သင့္လြင့္ေမ်ာရင္း ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာထက္မွာသာ က်မ ႏြမ္းနယ္စြာခိုနားျဖစ္ခဲ့ရဲ႕..............။             ။

ေရႊအိမ္စည္ေမ