ဘဝသင်ခန်းစာ (၂)



ဘဝသင်ခန်းစာ (၂)

            ပရိုဂရမ်မာ၊ ဒီဇိုင်နာနှင့် ပရောဂျက်မန်နေဂျာတို့ နေ့လည်စာစားရန် လမ်းလျှောက်ထွက်လာကြစဉ် ရှေးဟောင်းမီးခွက်တစ်လုံးကို အတူတကွ တွေ့ကြလေသည်။ မီးခွက်ကို ပွတ်လိုက်သည့်အခါ မီးခွက်စောင့်ဘီလူး ထွက်လာပြီး

            “ လိုရာဆုတောင်းကြ၊ တစ်ယောက်ကို ဆုတစ်ခုပေးမယ်

ထိုအခါ ဒီဇိုင်နာက

            “ ကျွန်တော့်ကို အရင်ပေးပါ၊ ကျွန်တော်အရင် ဆုတောင်းပါရစေ ”

            “ ကောင်းပြီ၊ တောင်းစေ ”

            “ ကမ်းခြေမှာ စပိဘုတ်တစ်စင်းနဲ့ တလောကလုံး ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုစိုက်စရာမလိုဘဲ အပမ်းဖြေချင်တယ် ”

            “ ပြည့်စေ ”

မီးခွက်စောင့်ဘီလူးစကားသံအဆုံး ဒီဇိုင်နာလည်း ထိုနေရာမှ ချက်ခြင်းပျောက်သွားသည်။ ပရိုဂရမ်မာက

            “ ဒီတစ်ခါ ကျွန်တော့်အလှည့်၊ ကျွန်တော် ဆုတောင်းမယ် ” ဟုဆိုကာ

            “ ကမ်းခြေမှာ ကျွန်တော်ကြိုက်နေတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့အတူ အပူအပင်မရှိ လေညင်းခံနေချင်တယ် ”

            “ ပြည့်စေ့ ”

မီးခွက်စောင့်၏ စကားအဆုံး ပရိုဂရမ်မာလည်း နေရာမှ ချက်ခြင်းပျောက်သွားပြန်သည်။

            “ ကဲ မင်းအလှည့်ပဲ၊ ဘာဆုတောင်းမလဲ ”

ပရောဂျက်မန်နေဂျာက ချက်ခြင်းပင် ဆုတောင်းလိုက်သည်။

            “ နေ့လည်စာ စားချိန်ပြည့်တာနဲ့ ဟိုနှစ်ကောင် ရုံးခန်းထဲပြန်ရောက်နေတာ မြင်ချင်တယ် ”

မီးခွက်စောင့်ဘီလူးထံမှ ပြည့်စေဆိုသော စကားသံကြီးကလည်း တဆက်တည်း ထွက်သွားတော့သည်။

(PS: ဘယ်ကိစ္စမဆို ပရောဂျက်မန်နေဂျာ အရင်ပြောပါစေ။)

Credit: Original Writer

ရှဉ့်ညိုလေး

https://web.facebook.com/authorshintnyolay/

 


ဘဝသင္ခန္းစာ(၂)

ပရိုဂရမ္မာ၊ ဒီဇိုင္နာႏွင့္ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာတို႔ ေန႔လည္စာစားရန္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကစဥ္ ေရွးေဟာင္းမီးခြက္တစ္လံုးကုိ အတူတကြ ေတြ႕ၾကေလသည္။ မီးခြက္ကိုပြတ္လိုက္သည့္အခါ မီးခြက္ေစာင့္ ဘီလူးထြက္လာၿပီး …
“ လိုရာဆုေတာင္းၾက၊ တစ္ေယာက္ကို ဆုတစ္ခု ေပးမယ္…”
ထိုိအခါ ဒီဇိုင္နာက
“ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆုေတာင္းပါရေစ…”
“ ေကာင္းၿပီ ေတာင္းေစ…
“ ကမ္းေျခမွာ စပိဘုတ္တစ္စင္းနဲ႔ တေလာကလံုး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုစိုက္စရာမလိုဘဲ အပမ္းေျဖခ်င္တယ္…”
“ ျပည့္ေစ…”
မီးခြက္ေစာင့္ ဘီလူးစကားသံအဆံုး ဒီဇိုင္နာလည္း ထိုေနရာမွ ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္သြားသည္။
ပရိုဂရမ္မာက
“ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းမယ္…” ဟုဆိုကာ
“ ကမ္းေျခမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔အတူ အပူအပင္မရွိ ေလညင္းခံေနခ်င္တယ္…”
“ ျပည့္ေစ…”
မီးခြက္ေစာင့္၏ စကားအဆံုး ပရိုဂရန္မာလည္း ေနရာမွ ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
“ ကဲ မင္းအလွည့္ပဲ၊ ဘာဆုေတာင္းမလဲ…”
ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက ခ်က္ျခင္းပင္ ဆုေတာင္းလိုက္သည္။
“ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ျပည့္တာနဲ႔ ဟိုႏွစ္ေကာင္ ရံုးခန္းထဲျပန္ေရာက္ေနတာ ျမင္ခ်င္တယ္…”
မီးခြက္ေစာင့္ဘီလူးထံမွ ျပည့္ေစဆိုေသာ စကားသံႀကီးကလည္း တဆက္တည္း ထြက္သြားေတာ့သည္။

(PS: ဘယ္ကိစၥမဆို ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာ အရင္ေျပာပါေစ)
မူလေရးသားသူအား Credit:

ရွဥ့္ညိဳေလး
https://web.facebook.com/authorshintnyolay/

Comments

Popular posts from this blog

ျမန္မာစာ ဆင္းရဲၾကပံုမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ OG Ward

အက္ေဆး (သို႔) ရသစာတမ္းအေၾကာင္း