Sweet Memories

Sweet Memories

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ျပင္ဦးလြင္၊ အနီးစခန္းၿခံမွာေနျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမၿမိဳ႕လို႔ပဲေခၚတယ္။ ေမၿမိဳ႕လို႔ပဲ ႏႈတ္က်ိဳးေနတယ္။ ၿမိဳ႕ဝင္ဂိတ္ဝမွာေရးထားတာ က ျပင္ဦးလြင္မွ ခင္မင္လွစြာႀကိဳဆိုပါ၏တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာျဖစ္တဲ့စကားေတြမွာ ျပင္ဦးလြင္ဆိုတဲ့စကားလံုး တစ္လံုးမွ မပါဘူး။ ေမၿမိဳ႕သြားမယ္။ ေမၿမိဳ႕မွာ အမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ေမၿမိဳ႕မွာ သၾကၤန္က်မယ္… စသျဖင့္ေပါ့။

အနီးစခန္းၿခံထဲေရာက္ၿပီး ေလးရက္ေလာက္ေနရင္ အိမ္လြမ္းၿပီ။ အိမ္ကို စာေရးခ်င္တယ္ေျပာလို႔ ဝိုင္းစၾကေသးတာကို မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ ညေနတိုင္း မီးရထားႀကီးျဖတ္သြားတိုင္း အိမ္ကိုလြမ္းၿပီး ငိုတယ္။ အစ္ကို၊ အစ္မေတြက ဝိုင္းစၾကတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိတဲ့အရာေတြ အဲဒီမွာရွိတယ္။ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အႀကီးဆံုးသား။ ကုိယ့္ေအာက္ ညီမငယ္ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ဟိုမွာက် ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ အစ္ကိုရွိတယ္။ ေမာင္ႏွမ အားလံုးက ကိုကိုႀကီးလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေနာက္ မမေပါ့။ ကိုကိုႀကီးက မီးမီးလို႔ေခၚေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မမေခၚတယ္။ မမႀကီးေခၚတယ္။ လူႀကီးေတြကေခၚရင္ေတာ့ မီးငယ္ေပါ့။ ေနာက္ ညီငယ္တစ္ေယာက္ရွိေသး တယ္။ ေနာင့္ေနာင့္တဲ့ …အားလံုးက ေခၚတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔…အဲဒီတုန္းက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေခၚတာလို႔ မသိဘူး။ ခ်စ္လို႔ေခၚလိုက္တာ ညီေလးေနာင့္ လို႔ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ ညီမငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ေနာင့္ရင္း။ အားလံုးကို ခ်စ္တယ္။

အိမ္မွာက ကိုယ္ကအႀကီးဆိုေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးရတယ္။ အမွန္တရားဆိုတာ အေလွ်ာ့ေပးျခင္းပဲ။ လက္ထဲက ကိုယ့္ကစားစရာ အငယ္ကလာလုရင္လည္း ေပးလိုက္ရတာပဲ။ မေပးရင္ အငယ္ေတြအေပၚ မညွာဘူးေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ကိုယ္က အႀကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ညွာစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အႀကီးေတြကို ျပန္မေျပာရဘူး။ အားလံုးဟာ အိုေကပါတယ္။ မမက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္။ ကိုကိုႀကီးနဲ႔က နည္းနည္းႏွစ္ကြာတယ္။ အဲဒီေတာ့ မမနဲ႔ပိုအဖြဲ႔က်တယ္။ သူက ဆရာလုပ္ရတာကို သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္လုပ္ရတာကို ႏွစ္သက္တယ္။

ေဆာ့တဲ့အခါ ေမာင္ႏွမတေတြ ခြဲေဆာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္စုတည္းပဲ။ မမနဲ႔ မျငင္းဖူးတာ သတိရတယ္။ ေနာက္ ေမာင္ႏွမတေတြ ရန္မျဖစ္ဖူးဘူး။ ကိုကိုက အစသန္တယ္။ မမက အိေညွာင့္အိေညွာင့္နဲ႔ ဂ်ီက်တယ္။ ညီေလးေနာင့္က စိတ္ႀကီးတယ္။ ခဏခဏလည္း စိတ္ေကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပံုေျပာရတာကို သေဘာက်တယ္။ မမနဲ႔ မနက္အေစာႀကီး လက္ဖက္ရည္ သြားဝယ္တာကိုလည္း သတိရမိေသးတယ္။ အိမ္ကခိုင္းလို႔ ဓာတ္ဗူးေလးနဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သြားဝယ္ၾကတာ။ ဝယ္ၿပီးျပန္လာေတာ့ ေလကန္အားနဲ႔ ဓာတ္ဗူးေဖာ့ဆို႔ေလးက "ေဖာင္" ဆိုၿပီး လမ္းတစ္ဖက္ေရာက္တဲ့အထိ ခုန္ထြက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာ အ့့ံၾသဘနန္းကို ျဖစ္လို႔။ သိတယ္မို႔လား ကေလးေတြသေဘာက်ရင္ ေျပာၿပီးရင္းရယ္၊ ရယ္ၿပီးေတာ့လည္း ထပ္ေျပာၿပီးရယ္နဲ႔။

ေနာက္ၿပီး မွတ္မိတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အိမ္က လူႀကီးေတြက မမန႔ဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစ်းဝယ္သြား ခိုင္းတယ္။ အိမ္ကမွာလိုက္တာေတြဝယ္ၿပီးတာေတာင္ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ မမက ေျပာတယ္။ ေမာင္ေလး ဒီမွာပိုက္ဆံေတြက်န္ေသးတယ္၊ မမတို႔ မုန္႔ဝယ္စားရေအာင္တဲ့။ ဒီကလည္း ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ မမကလည္း သူႀကိဳက္တဲ့မုန္႔ သူဝယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ခ်င္တဲ့မုန္႔လည္း ဝယ္ေပးတယ္။ စားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဝယ္ခ်င္တာ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာဝယ္သံုးရတဲ့ အရသာကိုႀကိဳက္တာ။ ဒါကို ပိုက္ဆံေတြက ပိုေနေသးတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဝယ္လာတာေတြေရာ၊ ပိုတဲ့ပိုက္ဆံေရာ ျပန္အပ္လိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြပိုေနလို႔ မုန္႔ေတြဝယ္စားလာတာကိုလည္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဆူခံထိေတာ့တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ လူႀကီးေတြက ကေလးေတြခ်ည္းသြားလို႔ ပိုေပးလိုက္တာ။ ကံေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔က အရိုက္ၾကမ္းတဲ့မိသားစုမွာ ေနတာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ အဆူပဲ ခံရတယ္။ မမက အႀကီးဆိုေတာ့ ပိုအဆူခံရတယ္။ အျပစ္ေပးခံရတာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေပါ့။ ဝယ္လာတဲ့အထဲကလား၊ အိမ္မွာလုပ္တာလား မမွတ္မိဘူး၊ ဆႏြင္းမကင္းေတြ မစားရဘူး။ က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြအကုန္လံုး စားရတယ္။

အဲဒီမွာ သၾကၤန္က်ရတာ နည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာလို လမ္းသြားလမ္းလာ ေတြကို ေရပက္ရတာထက္ ၿခံထဲမွာ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း ေရပက္ကစားရတာကိုး။ သၾကၤန္တစ္ႏွစ္မွာ ေတာ့ အက္စ္အီးကိုဝယ္ ဇိမ္နဲ႔ေနမယ္၊ ရင္ပူလာရင္ ဘီယာဆိုင္နားသြားစို႔လား ဆိုတဲ့ ေမဆြိရဲ႕သီခ်င္းကို ညီေလးေနာင့္ အသံကုန္ဆိုတာကို အရင္ဆံုးၾကားဖူးတာပါ။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္မွ ကက္ဆက္ကဖြင့္တဲ့ အဲဒီသီခ်င္းကို ၾကားခြင့္ရခဲ့တာေပါ့။ ညီေလးေနာင့္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္ပါတယ္။ သူ႔ဆီက ထမင္းခ်က္တာကို တတ္တာပါ။ သူ႔ဆီကပဲ ဂႏိုင္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ၾကားဖူးတာပါ။ ကိုယ္ေတြက ပုဇြန္လံုးလို႔သိထားတဲ့အေကာင္ကို ဂဏန္းလို႔ေျပာတာက သူပါ။ (မတူဘူးဆိုတာကို ႀကီးမွသိေပမယ့္ ဘယ္လိုမတူတာလဲဆိုတာကိုေတာ့ ခုထိေရရရာရာမသိေသးပါဘူး)။ (သိရသၼိံေမ)ဆိုတဲ့ဂါထာကို သူ႔ဆီကေန သင္ခဲ့ရတာပါ။

စာေမးပြဲၿပီး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေမၿမိဳ႕ကိုသြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ညေနဝင္တိုင္း ဆူညံေနတဲ့ ပုရစ္သံေတြကို အံ့ၾသဖူးတယ္။ က်စ္…က်စ္နဲ႔ ညမွာျမည္သံၾကားတိုင္း ၾကယ္ကေလးေတြေအာ္တာလို႔ ထင္မွတ္ဖူးတယ္။ ေလးတန္းေျဖၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေမၿမိဳ႕ကို မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ခုႏွစ္တန္းေလာက္မွာ ေမာင္ႏွမေတြတစ္ခါဆံုတယ္။ ေနာက္ ႏိုင္တီးႏိုင္းမွာ ဆံုတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေမာင္ႏွမတေတြ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ႏိုင္တီးႏိုင္းမွာ မမနဲ႔ စာအဆက္အသြယ္ရွိေသးတယ္။ သူေရးၿပီး လွမ္းပို႔လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ သိမ္းထားတယ္။ (အိမ္မွာ ညီမအငယ္ဆံုးေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြ အေဆာင္အခက္အခဲေၾကာင့္ အိမ္တစ္လံုးလံုးကုိ အေဆာင္အျဖစ္ ငွားလိုက္တဲ့အခါ ေသတၱာထဲသိမ္းထားတဲ့ မမရဲ႕ ကဗ်ာေတြ၊ ေပးစာေတြ အားလံုး ကဗ်ာခ်စ္တဲ့ အေဆာင္ေနကေလးေတြက မ-ခ်သြားပါတယ္…၊ မွတ္မိတာေတာ့ ေကာင္းကင္ကို မိုးရတာ သိပ္ပင္ပန္းတာပဲေဖေဖဆိုတဲ့ မမရဲ႕ ကဗ်ာစာသားတခ်ိဳ႕ပဲ)။

ေနာက္ၿပီး စာေရးပ်င္းတဲ့ကိုယ္ဟာ စာတစ္ေစာင္မွ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ အဆက္ျပတ္သြား တယ္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုမွာ စာသင္ေနတာ သိတယ္။ လိပ္စာရွိတယ္။ စာမေရးျဖစ္၊ အလည္မသြားျဖစ္၊ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္(အဲဒီတုန္းက ဖုန္းဆက္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္) ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ေဝးသြားတယ္လို႔ မခံစားမိဘူး။ သီခ်င္းေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္တဲ့(အဲဒီတုန္းက ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးေသးတဲ့) ထူးထူးျခားျခား ပံုသ႑ာန္ေတြ ဝတ္စားတတ္တဲ့ အဆိုေတာ္မမကို သူေျပာျပလို႔ သူသေဘာက်တာ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မမေရာက္မလာေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။

ကိုကိုႀကီးပဲ ေရာက္လာတယ္။ သူကလည္း လာခ်င္လို႔သာ လာရတယ္။ မဂၤလာပြဲမၿပီးခင္ မႏၱေလးကို ျပန္သြားရတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တြဲၿပီးဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ေျပာတယ္။ ခပ္ပိန္းပိန္းကိုယ္က ပြဲၿပီးမွ ေအးေဆးရိုက္မယ္စိတ္ကူးထားလို႔ ၿပီးမွရိုက္ၾကရေအာင္ ကိုကိုႀကီးလို႔ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကိုကိုႀကီးက ၿပံဳးလို႔ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ညီငယ္ေလးကို ခ်ီးေျမွာက္ခ်င္လို႔ မအားပဲနဲ႔သူလာတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ခ်စ္ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕အၿပံဳးကို ဒီေန႔ထိ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေသးတာ ေသခ်ာတယ္။  မဂၤလာေဆာင္ ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ကိုကိုႀကီးနဲ႔ တြဲမရိုက္လိုက္ရတာကို စိတ္မေကာင္းဘူး။   ေနာင္တရမိတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ရုန္းရင္းကန္ရင္း အားလံုးကို အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာစေရးေတာ့ မမကို အရမ္းသတိရတယ္။ သူစာေပနယ္ထဲေရာက္ေနတာကို မဂၢဇင္းေတြဖတ္ရင္းသိတယ္။ သူတို႔ေလာကသား အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ စာတခ်ိဳ႕မွာပါတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းတိုတိတိေလးေတြဖတ္ရင္း ဒီေလာကထဲမွာ ဝင္ဆံ့ေနတာ သိတယ္။ မဆက္သြယ္မိဘူး။ သူက ရန္ကုန္မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုမွာ လုပ္ေနတာကိုသိတယ္။ မစံုစမ္းမိဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္က သူ႔အေၾကာင္းထည့္ေရးတတ္တဲ့သူေတြထဲက အယ္ဒီတာဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ေမးၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္အကူအညီနဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္။ မမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူး။ (Profile) ကို ဝင္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ သိသြားတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္ မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တုန္းက ခပ္ဝဝအစ္မႀကီးက ပိန္သြားလိုက္တာ တကယ့္ကို ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ့ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရတယ္။ သူက နဖူးေတြဘာေတြေျပာင္လို႔…။ ငယ္တုန္းက အနီးစခန္းၿခံထဲမွာ ေျပးလႊားခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္က ခုဆိုတစ္ေနရာဆီမွာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ၊ မႏၱေလးမွာ၊ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ…။

(၂၀၁၃)ဟာ ထူးျခားတဲ့ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္တယ္။ (၂၀၁၃)မွာ ေမေမ မႏၱေလးနန္းေတာ္ေဆးရံု တက္ေတာ့ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ အျပင္မွာျပန္ဆံုခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေနာက္ (၂၀၁၄) ရွမ္းျပည္ဘက္ ခရီးထြက္ေတာ့   ေတာင္ႀကီးမွာ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ဆံုတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တင္တဲ့ပံုေတြေၾကာင့္ မမႀကီးက ေတာင္ႀကီးေရာက္ေနမွန္း သိတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကိုကိုႀကီးလည္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ အဲဒီေန႔ပဲ ေတာင္ႀကီးကိုေရာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ့ေနရာကိုရွာၿပီး လာေတြ႕တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုမွာပဲ ညေနစာ လိုက္ေကၽြးတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္တာေပါ့…။ မမနဲ႔ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ မဆံုျဖစ္ေသးဘူး။

ဒီေန႔ေတာ့ တိုက္ဆိုင္တာေလးတစ္ခုေၾကာင့္ အနီးစခန္းၿခံထဲက ကေလးဘဝကို ပိုအမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒီၿခံထဲမွာ မမအေမ ေမထားေသာက္မယ့္ ေရေႏြးဓာတ္ဗူးႏွစ္လံုးကုန္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ထား မိတာကို သတိရတယ္။ ေရးမိုးခ်ိဳးၿပီး အုန္းဆီလိမ္းေတာ့ နဖူးကေနစီးက်လာတဲ့အထိ အုန္းဆီလိမ္းမိတာကို သတိရတယ္။ ၿခံထဲက ငရုတ္သီးစိမ္း အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေလးေတြခူးၿပီး ထမင္းစားရင္ ထည့္စားဖို႔ ရွပ္အက်ၤီအိတ္ေထာင္ထဲထည့္ထားမိတာကို သတိရတယ္။ (အဲဒီ ငရုတ္သီးေတြကို ေမထား အဝတ္ေလွ်ာ္ေတာ့ ေတြ႕သြားေရာ)။ အဲဒီတုန္းက အိမ္ေဘးမွာရွိတဲ့ လိပ္ခြံႀကီးကိုလည္း သတိရပါ တယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွ ႀကိဳဆိုပါ၏ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ဝင္ဂိတ္ႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး ညာဘက္ဆက္သြားရတဲ့ ငယ္တုန္းကေန ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းကိုလည္း အမွတ္ရမိပါတယ္။ လြမ္းေတာ့ မလြမ္းမိပါဘူး။

ဒီေန႔ ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္ သတိရမိေစတာက ကၽြန္ေတာ့္သားပါ။ သူက ပိုက္ဆံထားတဲ့ေနရာကို သိတယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ မမွီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တူကို ယူခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တူက သားထက္ ခုႏွစ္လႀကီးပါတယ္။ သူက ပိုက္ဆံထားတဲ့ေနရာက ယူေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ ေစ်းဆိုင္သြားၿပီး ပံုဆြဲစာအုပ္ဝယ္တယ္။ မုန္႔ေတြဝယ္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြဆုပ္ၿပီးျပန္လာတာေတြ႕လို႔ သားတို႔ အေမက ေမးၾကည့္မွ အေၾကာင္းစံုသိရတာ။ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံထည့္ထားတာက သူေက်ာင္းသြားတိုင္း ယူေပးေနတဲ့ မုန္႔ဖိုးထည့္ထားတဲ့ထဲကေလ။ မနက္က ဖိုးဖိုးေပးထားတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြမို႔ သူ႔မုန္႔ဖိုးလို႔ သားႀကီးက ဆင္ေျခေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြ ေပးလိုက္တဲ့ပိုက္ဆံေတြ ပိုတယ္မွတ္လို႔သံုးခဲ့တာ ပါလို႔ ဆင္ေျခကန္ခဲ့ဖူးတယ္။ သားတို႔လက္ထက္ မွာေတာ့ သူရတဲ့မုန္႔ဖိုးမို႔ သူသံုးတာပါလို႔ ဆင္ေျခတက္ေတာ့တာပဲ။ 

ငယ္တုန္းကေတာ့ အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ မုန္႔မစားရေတာ့ဘူး။ ခုသားတို႔အေမကေတာ့ အိမ္ေနာက္ဘက္ေခၚၿပီး ဆံုးမေနေလရဲ႕။ ဝါးျခမ္းျပားေလးလည္း ပါရဲ႕။ သားႀကီးလာလုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္လိုမ်ား မွတ္မိခဲ့ရင္ (Sweet Memories) လို႔မ်ား ေခါင္းစဥ္တပ္ႏိုင္ ပါ့မလားလို႔လည္း ေတြးလိုက္မိရင္း…။

ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္

သင့္ရဲ႕

ရွဥ့္ညိဳေလး

(၁၇.၁၀.၂၀၁၆ ည ၉း၁၂ မိနစ္ၿပီး)

(PS: ဓာတ္ပံုထဲမွာ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ပါတယ္။ ကိုကိုႀကီး၊ မမ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ညီေလးေနာင့္) 

https://www.facebook.com/htooaungwintt/