ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၅၃)

 

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၅၃)

          " ထဘီကေလး တစ္ထည္ "ထဲက မိဒုိးနဲ႔ ညွိဳးသူကုိ ကူေဆာင္လုိ႔ ထဲက မေငြၿမိဳင္တုိ႔ ဟာလည္း ကၽြန္မ ေတြ႕ျမင္ႀကံဳႀကိဳက္ ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ခုခ်ိန္ထိလည္း မေငြၿမဳိင္ ဟာ အင္း၀ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြၾကားမွာ ထမင္း႐ွာစားေနဆဲပါပဲ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...

မိဒုိးဟာ အျပင္ဘ၀မွာ ကၽြန္မနဲ႔ ကစားေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ငယ္ဘ၀ သူ႔အျဖစ္ကေလးကုိ ငယ္စိတ္ နဲ႔ ကၽြန္မ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိေတာ့ ရယ္စရာလုိ႔ ကၽြန္မ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ထက္ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း လုိ မိဒုိးေလးေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ကၽြန္မ ေတြ႕လာရတဲ့အခါမွာ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းနားတစ္ခုက မိဒုိး တစ္ေယာက္ ကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ခံစားေရးဖဲြ႕ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္တြင္းက ျမစ္ကမ္း႐ွိတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ မိဒုိးလုိ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွား ေနရ႐ွာတဲ့ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ မိဒုိးေလးေတြ ႐ွိေနလိမ့္ဦးမယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါ တယ္"

" ေပဖူးလႊာမွာ ၀တၳဳ`၇ွည္အျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ "ေလႏုေအးက ေနာ့ဆဲကုိ" နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္ ပါတယ္။ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ေဆြဦးဆုိတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ပ်က္စီးသြားရပံုကုိ ဆရာမ ေရးသြားတယ္။ ဆရာမ ေရးသြားတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းအရဆုိရင္ ေဆြဦး ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြလုိ႔ရမယ္ထင္တယ္။

ဒီေန႔ အျပင္ေလာကမွာ ဒီလုိပဲ ပ်က္စီးေနတာေတြ ႐ွိပါတယ္။ ဒီလုိ ပ်က္စီးေနၾကတာေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ ေၾကာင့္လား၊ "ဗီဇ" ေၾကာင့္ေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား "

" ကုိ၀င္းၿငိမ္း က ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္မ ေျဖမယ္။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေမးတဲ့ ဗီဇတုိတာ ဘာကုိ ဆုိလုိ တယ္ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မ သိတဲ့ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇသီအုိရီမွာေတာ့ အေမြဆက္ခံႏုိင္တယ္၊ မဆက္ခံ ႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြ ႐ွိပါတယ္။ မ်က္လံုးအေရာင္၊ အသားအေရာင္၊ ဆံပင္အေရာင္၊ ဦးေခါင္း ပံုစံ ေတြကုိေတာ့ အေမြဆက္ခံႏုိင္တယ္လုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယူဆၾကတယ္။ သေဘာထားေတြ၊ ဟန္ပန္ ေတြ ၀ါသနာေတြ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ သင္ယူေလ့လာလုိ႔ရႏုိင္တဲ့ ျခင္းရာသတၱိေတြကုိ အေမြ မဆက္ခံ ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယူဆၾကတယ္။

ေဂ်-ဘီ-၀ပ္ဆန္ (J.B. Watson) ဆုိတဲ့ အျပဳအမူပညာ႐ွင္ (Behaviorist) က သူ႔ရဲ႕ Behaviorist Manitesto (အျပဳအမူ၀ါဒီ ေၾကညာစာတမ္း)မွာ " က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ ေမြးခါစကေလးငယ္မ်ားကုိ ကၽြႏ္ုပ္ တုိ႔ လက္သုိ႔သာ ယံုၾကည္စြာ အပ္ႏွံပါ။ သူတုိ႔၏ မိဘမ်ိဳး႐ုိး မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ သူတုိ႔ကုိ ဆရာ၀န္၊ တရားသူႀကီး၊ ကုန္သည္ သုိ႔မဟုတ္ ဂ်ပုိး၊ သူခုိး၊ သူေတာင္းစားျဖစ္ေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္ ဖန္တီး ျပပါ့မယ္" လုိ႔ ရဲရဲ ၀ံ့၀ံံ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီအဆုိကုိ ကၽြန္မ လက္ခံတယ္။ ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ ေဆြဦးရဲ႕ ဘ၀ေလး ဟာလည္း ပတ္ ၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရ႐ွာတာပါ။ ဗီဇေၾကာင့္ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး"

" ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလုိတဲ့ ဗီဇဆုိတာကုိ ဆရာမ သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။ ဆရာမေျပာတဲ့ အျပဳအမူ၀ါဒီ ေၾကညာ စာတမ္း ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေလ့လာဖူးပါဘူး။ ဒါ ႐ုိး႐ုိးသားသား ၀န္ခံတာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုတည္း ေၾကာင့္ေတာ့ ဒါေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာစကားေတြမွာလည္း ႐ွိသား ပဲ။ "မ်ိဳးေစ့မမွန္ ပင္မသန္" ကုိ "မစြမ္းရင္းကလည္း ႐ွိ၊ ကန္စြန္းခင္းကလည္း ၿငိ" တုိ႔ ဒါေတြ ကေတာ့ စကား အရ ေျပာတာပါ။

ဒီအယူအဆနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဆရာမစမ္းစမ္းႏဲြ႕ (သာယာ၀တီ)ရဲ႕ အယူအဆနဲ႔ ကုိက္ညီ တယ္။ သားစားတိရစၦာန္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ က်ားတုိ႔၊ ျခေသၤ့တုိ႔ကုိ စိမ္းလန္းစုိျပည္တဲ့ ျမက္ခင္းထဲမွာ ထားၾကည့္ပါ။ သူတုိ႔က အသားမစားရလုိ႔ ျမက္ကုိ စားမလား၊ မစားပါဘူး။ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇကုိက အသားစားမ်ိဳးကုိး။ အဲဒီလုိပဲ ျမက္မစား တဲ့ ႏြားစတဲ့ တိရစၦာန္ေတြကုိ ျမက္မ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာ တျခားတိရစၦာန္ေတြနဲ႔ ေရာထား ၾကည့္ ပါလား၊ သူတုိ႔က ျမက္မစားရတဲ့ အတြက္ တျခား တိရစၦာန္ေတြရဲ႕ အသားကုိ စားပါ့မလား၊ မစား ပါဘူး။

ကုိင္း ... ဒါေတြက တိရစၦာန္ေတြမုိ႔ ထားလုိက္ေတာ့။ လူေတြအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္၊ ေအာင္ျမင္ တယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္ လုိေလေသးသေ႐ြ႕ မ႐ွိ လုိတရေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ ပ်က္စီးေနတာေကာ၊ ဆရာမ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ သူတုိ႔ေကာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လား "

" တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္၊ တစ္ေသာင္းမွာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ထည့္တြက္ ဖုိ႔ မလုိဘူး ထင္ပါတယ္။ အမ်ားစု ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လုိ႔ပဲ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ ပါတယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္း"

" ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔ ဗီဇကေတာ့ ျငင္းရမယ္ဆုိရင္ မဆံုးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႐ွိလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္ တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္ၾကရေအာင္။

ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တဲ့ "ေရေပၚမွာ လႊားပါလုိ႔" ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ျခဴးနီ၊ ဒီ၀တၳဳဖတ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ စိတ္ထိခုိက္မိပါတယ္။ ၀ါးထမ္းတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဂ်င္းအက်ႌတစ္ထည္ လုိခ်င္႐ွာလုိ႔ ေရထဲ ျမဳပ္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္အင္ဂ်င္ ကုိ ဆင္းဆယ္ရာကေန အသက္စြန္႔သြားရတယ္။ ျခဴးနီကုိ ဆရာမ ဘယ္လုိ ဖန္တီးခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျပျပေစခ်င္ပါတယ္"

" ကၽြန္မတုိ႔ အင္း၀မွာ ၀ါးအေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တဲ့ ေတာင္ေတာ္ ဆိပ္ကမ္းဆုိတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာ ၀ါး လာ၀ယ္တဲ့ ကားေတြ၊ လွည္းေတြေပၚကုိ ၀ါးထုိးတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီလူငယ္ေလးေတြ ထဲက အၿမဲ အက်ႌတံုးလံုးခၽြတ္ နဲ႔ ေနတတ္တဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္မုိက္မုိက္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ႐ုိက္ နဲ႔ ပုိက္ဆံ အတြက္ ေမာ္ေတာ္အင္ဂ်င္ ဆင္းဆယ္ရင္း အသက္စြန္႔သြားရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ ကုိ ပူးေပါင္းခံစားၿပီး ျခဴးနီကုိ ကၽြန္မ ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္ "

" ဆရာမ အခု ၀တၳဳတုိေကာ၊ ၀တၳဳ႐ွည္ပါ ေရးေနၿပီဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိနဲ႔ ၀တၳဳရွည္ေရးရတာ ဘယ္လုိ ကြာ ျခား ပါသလဲ "

" ၀တၳဳတုိကေတာ့ အားအထုတ္ရဆံုးပါပဲ။ ၀တၳဳ႐ွည္ကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ဆဲြဆန္႔တာ မ်ိဳး လုိ႔ ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္လုိ စည္းစည္းလံုးလံုး သိပ္သိပ္သည္းသည္း႐ွိၿပီး ၀တၳဳတုိေကာင္း တစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ အရသာမ်ိဳး ေပးႏုိင္တဲ့ ၀တၳဳ႐ွည္ေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။

ကၽြန္မ အဲသလုိ ၀တၳဳ႐ွည္ေတြကုိ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ၀တၳဳ႐ွည္ေတြကုိလည္း အဲလုိ ၀တၳဳ ႐ွည္မ်ိဳး ေတြလုိ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေရးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အတြက္ကေတာ့ ၀တၳဳတုိ အားထုတ္ရ သလုိပဲ ၀တၳဳ႐ွည္ကုိလည္း အားထုတ္ရပါတယ္ "

" ဆရာမကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ စာေရးဆရာမလုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္မယ္ဆုိရင္ ... "

" ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳေတြကုိ ပီျပင္ေအာင္ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း "

" ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ဇာတ္ေတြ ေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တကယ္ပဲ ကုိယ္တုိင္က ဘ၀နာခဲ့ဖုိ႔ လုိပါ သလား။ ဘ၀နဲ႔ မနီးစပ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလုိတာက ဘ၀မွာ ဘာအခက္အခဲမွ ရင္မဆုိင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ သူတစ္ ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလုိစာမ်ိဳး ေရးႏုိင္ပါ့မလား "

" ကုိယ္တုိင္ဘ၀နာခဲ့ရတဲ့လူေတြက စာေရးတတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုို႔ဘ၀ထဲက တျခားသူ မသိႏုိင္၊ မျမင္ ႏုိင္ တဲ့ ခံစားမႈေတြကုိ ပုိၿပီး ေရးႏုိင္၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္းဟာ ပေဒသရာဇ္ မိသားစုက ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ ေျမပုိင္႐ွင္ ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ အဖိႏွိပ္ခံေတြဘက္က အၿမဲ ရပ္တည္ၿပီး ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ပါ။ ဂ်က္လန္ ဒန္က်ေတာ့ ဘ၀နာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။

ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ရပ္တည္မႈ၊ စာနာခံစားတတ္မႈေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ ဆုိတာ ကုိ ပါတဲ့ "

" တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္၊ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပ ဆုိတာ ဆင္းရဲတာ၊ ငတ္ျပတ္တာ၊ က်ပ္တည္းတာ ေတြ ခ်ည္းပဲ ေရးေနၾကတာတဲ့။ ဒီလုိ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းတာကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးေနၾကမယ့္အစား ဒီအက်ပ္အတည္း က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္႐ုန္းကန္သင့္တယ္ ဆုိတာေတြကုိ စာေရးဆရာ ေတြအေနနဲ႔ ေရးသင့္ တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒီအဆုိနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "

" ဒီေနရာ မွာ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ စာေပဆုိတာ ဘာလဲ ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပ ဆုိတာ စစ္မွန္တဲ့ လူမႈေရးဘ၀ေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပတဲ့ စာေပပါ။ Social Reality ေပါ့။ အဲဒီလုိ ေဖာ္ထုတ္ေရးသားၾကတဲ့အခါမွာ လူမႈအဖဲြ႕အစည္းမွာေတြ႕ျမင္ေနရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္သမွ်ကုိ  ဣ႒ာ႐ံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အနိ႒ာ႐ံုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးသားရမယ္။ လူေနမႈ အဖဲြ႕အစည္းတြင္းက လူမႈ အစစ္အမွန္ တရား ေတြဟာ အခါခပ္သိမ္း မလွပႏုိင္ဘူးလား။

ဒါေပမဲ့အဲဒီအမွန္တရားေတြကုိ အႏုပညာတစ္ရပ္အေနနဲ႔ တင္ျပတဲ့ ေနရာမွာ ပံုတူကူးခ်သလုိ၊ သတင္းေပး သလုိ မျဖစ္သင့္ဘူး။ တင္ျပသူ အႏုပညာ႐ွင္ရဲ႕ တီထြင္မႈနဲ႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြပါမွ အႏုပညာလက္ရာ ေျမာက္ မွာေပါ့။

႐ု႐ွားရဲ႕ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဖခင္ လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ စာေရးဆရာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ Belinsky က " အႏုပညာ ဆုိတာ အႏုပညာ႐ွင္ဟာ ျပင္ပေလာကကုိ မိတၱဴကူးၿပီး တင္ျပတာျဖစ္ၿပီး တီထြင္မႈပုိင္းမွာ အားနည္း ေနတယ္။ အမွန္တရားကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ ေနရာမွာ အႏုပညာ႐ွင္ရဲ႕ တီထြင္မႈပုိင္းဟာ ပါ၀င္ရ မယ္" လုိ႔ ေျပာထားတာ ကၽြန္မ ၾကားဖူးပါတယ္။

သ႐ုပ္မွန္၀ါဒ (Realism) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းတစ္ခု ျပဳစုတဲ့ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ Chery Shevsky ကလည္း "ဘ၀သုိ႔မဟုတ္ အႏုပညာ႐ွင္ရဲ႕ စိတ္ကူး၊ စိတ္သန္းဟာ ပါ၀င္ေနတယ္။ အစစ္အမွန္ တရားကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ေနရာမွာ သိပၸံပညာဟာ သိပၸံဆုိင္ရာ အသိပညာမ်ားကုိ အသံုး ျပဳသလုိ အႏုပညာ ဟာ အႏုပညာဆုိင္ရာ နိမိတ္ပံုကုိ အသံုးျပဳပါသတဲ့ "။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္မ ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြမွာ လူမႈဘ၀ အစစ္အမွန္တရားေတြကုိ ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့၊ ျမင္ခဲ့။ ႀကံဳခဲ့၊ ၾကား ခဲ့တာေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ တိထြင္မႈ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကုိ ေရာေမႊၿပီး အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား ဖန္တီးပါတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ "၀တၳဳအတတ္ပညာ" လုိ႔ ေခၚႏုိင္တဲ့ အႏုပညာတီထြင္မႈ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြကုိ ဘ၀ သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳေတြမွာ ထည့္တဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အႏုပညာတီထြင္မႈေတြနဲ႔ အႏုပညာ လက္ရာ ေျမာက္ေအာင္ ဖန္တီးထည့္သြင္းၾကပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကုိ စာဖတ္သူက "ဒီလုိ ဘ၀ေတြ ႐ွိပါလား" လုိ႔ သိလာေအာင္ အဲဒီကတစ္ဆင့္ သူတုိ႔ဘ၀ေတြကုိ စာနာတတ္လာေအာင္၊ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ကုိယ္ခံအား ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလုိ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေတြးယူတတ္ေအာင္ ကၽြန္မ ႀကိဳးစား ဖန္တီး ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ဆင့္ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေျပာတဲ့ အက်ပ္အတည္းက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ ႐ုန္းကန္သင့္တယ္ဆုိတာမ်ိဳးကုိ ေရးတာကေတာ့ Socialist Realismေပါ့။ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာႀကီး ေဂၚကီ က စတင္ေတြ႕႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဆုိ႐ွယ္လစ္ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဟာ ဆုိ႐ွယ္လစ္အျမင္ကုိ လက္ကုိင္ျပဳၿပီး ဆုိ႐ွယ္လစ္ လူ႔ေဘာင္ တည္ေဆာက္ေရးကုိ ေ႐ွး႐ႈတည္ေဆာက္ေနတဲ့ ၀ါဒတစ္ခုပါ။ ဒီလုိ စာေပမ်ိဳးဟာ အလြန္အဆင့္ျမင့္တဲ့ စာေပျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိ႐ွယ္လစ္ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဟာ သ႐ုပ္မွန္နည္းစနစ္ပုိင္း Realist Methodကုိ အေလးမထားဘဲ အႏုပညာ႐ွင္မ်ား ခံယူရတဲ့ သေဘာထားပုိင္း (ဒါမွမဟုတ္) ဆုိ႐ွယ္လစ္အျမင္ ပုိင္း Socialist Outlookကုိ အဓိကထားသင့္တယ္လုိ႔ "အန္႔ဖစ္႐ွာ" (Ernst Fisher) ကေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ။

အႏုပညာဆုိတာ လူမႈစီးပြားေရးအေျခအေနနဲ႔ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဒီလုိ စာေပမ်ိဳးဟာ အဆင့္အတန္း အျမင့္ဆံုးစာေပပဲ။ ဒီစာေပမ်ိဳးကုိ ကၽြန္မ လက္ခံႀကိဳဆုိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာေပမ်ိဳး ေရးခြင့္ရဖုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ"

" လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္ ဆုိတဲ့ ဆရာတစ္ဦးက ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပ ေလာကမွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ေစ်းကြက္ က်ဆင္းလာတာဟာ စာေရးဆရာေတြ ကုိယ္တုိင္က အေရးအသား ညံ့လာလုိ႔လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဆရာမ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "

" ဒီျပႆနာကုိ ကၽြန္မ မစဥ္းစားဖူးေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ကုိ၀င္းၿငိမ္းပါ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါလား၊ အရင္ေခတ္က ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ႕ စာေတြထက္ ခုေခတ္ ေရးေနၾကတဲ့ ဆရာ။ ဆရာမေတြ ျဖစ္တဲ့ ဒဂုန္တာရာ၊ ေမာင္သာရ၊ ခင္ေဆြဦး၊ မုိးမုိး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ၊ စမ္းစမ္းႏဲြ႕ (သာယာ၀တီ) တုိ႔ စာေတြက ပုိညံ့လာလုိ႔လား၊ ကၽြန္မေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေကာ ဘယ္လုိ ထင္ပါသလဲ "

" လက္လွမ္းမီသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖတ္ခဲ့ရသေလာက္ေတာ့ ဒီေန႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ အေရးအသား၊ တင္ျပပံု အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဟုိေခတ္က ဆရာႀကီးေတြထက္ ညံ့တယ္လုိ႔ မထင္ ပါဘူး။ အႏုပညာကုိ ဘယ္လုိစံနဲ႔ တုိင္းတာၿပီး ဒီေန႔ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ စာေတြဟာ "ညံ့"လာတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိပါ တယ္။ အဲဒီ လံုးခ်င္း၀တၳဳ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေရးခဲ့တဲ့ ဆရာရဲ႕ ၀တၳဳေတြ ဒီေန႔ ေစ်းကြက္မွ မရွိတာေတာ့ အမွန္ ပါပဲ။

ဆရာမက အခု တကၠသုိလ္အ၀န္းအ၀ုိင္းမွာ လႈပ္႐ွားေနတဲ့သူဆုိေတာ့ ဒီေန႔ တကၠသုိလ္ေတြမွာ စာေပလႈပ္ ႐ွားမႈနဲ႔ ဟုိတုန္းက လႈပ္႐ွားမႈ အေျခအေန ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ... "

" အရင္ေခတ္ တကၠသုိလ္ရဲ႕ စာေပလႈပ္႐ွားမႈဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမုိင္းနဲ႔ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ဆက္စပ္ေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ျမင္ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ ေျမာက္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရးေတြရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ေတြဟာ တကၠသုိလ္စာေပလႈပ္႐ွားမႈမွာ ထင္ဟပ္ ေနခဲ့တယ္။ ေရး၀ရာ ပလက္ေဖာင္းကလည္း တကၠသုိလ္ထဲမွာကုိ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဌာနဆုိင္ရာ နံရံကပ္စာေစာင္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါသာ ထုတ္ေ၀တဲ့ တကၠသုိလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း ဆုိတာေလးကုိပဲ အားကုိးေနၾကရတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ တကၠသုိလ္ စာေပလႈပ္႐ွားမႈဟာ "အတိဇာတ အစဥ္အလာ" ႐ွိတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ပါတယ္"

" ဆရာမ ဘယ္သူ ေရးတဲ့စာေတြ ဖတ္ေလ့႐ွိပါသလဲ "

" အေပါစား အခ်စ္၀တၳဳ၊ အေပါစား စံုေထာက္၀တၳဳ၊ သုိင္း၀တၳဳစတဲ့ အပစ္အခတ္ အညွစ္အသတ္၊ အညစ္အပတ္ စာေတြကလဲြရင္ တျခား ဘယ္သူေရးတဲ့ စာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဖတ္ပါတယ္"

" ဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕ စာေတြေကာ ဖတ္ျဖစ္ပါသလား။ ဆရာမရဲ႕ တခ်ိဳ႕စကၠဴေတြမွာ ၾကည္ေအးပံုစံ ၀င္လာတယ္ လုိ႔ ျမင္ၾကတယ္ "

" စာေရးဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြအားလံုးကုိ ကၽြန္မ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ "ၾကည္ေအး ေရာဂါသည္" ေတြထဲမွာ ကၽြန္မ လံုး၀ မပါပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ ၾကည္ေအးေရာဂါ သ႐ုိးသရီ ကေလးေတာင္ မျဖစ္ပါဘူး။

ကၽြန္မ စာေတြမွာ ၾကည္ေအးပံုစံ ၀င္လာတယ္လုိ႔ ျမင္ၾကတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္မ စာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္ၾကတဲ့ တံု႔ျပန္ခ်က္ေတြမွာ အသစ္ပါပဲ။ သူတုိ႔စာမ်ား မွားဖတ္မိေလသလား၊ ဒါမွ မဟ္ုတ္ စာတုိင္းကုိ "ၾကည္ေအး မ်က္မွန္" တပ္ၿပီး ဖတ္ေနၾကေရာ့သလား "

" ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာမ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခု ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထား႐ွိမယ့္ ဆရာမရဲ႕ ခံယူခ်က္ "

" ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပေတြပဲ အစဥ္တစုိက္ ေရးသားသြားမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အဆင္ေျပေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈဘ၀ထဲမွာ ေနထုိင္သူ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မ၀တၳဳေတြရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္၊ ဘ၀၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တကယ္မ႐ွိတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ စိတ္ကြန္႔ ျမဴးေရးသားခ်က္ေတြလုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္႐ွိဘ၀နဲ႔ အလွမ္းကြာေ၀းလြန္းတာကုိး။

အဲဒီသူေတြနဲ႔တကြ အားလံုးေသာ ျပည္သူေတြကုိ ဒီလုိ ဘ၀ေတြဟာ တကယ္ ႐ွိပါလား။ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ ေနတာပါလား ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ သိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္႐ွိတဲ့ အဲဒီဘ၀ေတြက လူသားေတြကုိ စာနာ တတ္ ေစခ်င္တယ္။

ဟုိသီခ်င္းထဲကလုိေပါ့ " သင္ ႀကံဳႀကိဳက္လုိ႔ ေရာက္႐ွိတဲ့အခါ ႐ွာၾကည့္စမ္းပါ" လုိ႔ ကၽြန္မက ေျပာ ခ်င္တယ္။ ျမင္တတ္ရင္ သဲသဲကဲြကဲြ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "

" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ။ ေမးခြန္းအားလံုးကုိ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေျဖေပးသြားတဲ့အတြက္ေရာ၊ ဆရာမ ခံယူထား တဲ့ စာေပဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚေတြကုိပါ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ သိခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူ မ်ား ကုိယ္စား၊ စာတည္းအဖဲြ႕ကုိယ္စား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "

ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၄၈၊ ေမလ၊ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္။

Credit:shwezinu.blogspot.com