ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၃၆)
ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၃၆)
(ဆရာမင္းသု၀ဏ္
- "အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးေနၾကတယ္ ဆုိတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ကဗ်ာဟာ သိဂၤါရ ရသ ကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔
ယာဥ္တစ္ခုပါပဲ။ ကဗ်ာေရးသူဆုိတာ အမ်ားအားျဖင့္ ရင္ထဲမွာ သိဂၤါရ ရသေတြ ဆူပြက္ ေန တတ္တဲ့
ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ မ်ားပါတယ္။ သည္ေတာ့ အခ်စ္ ကဗ်ာကုိပဲ ေရးေတာ့တာေပါ့။ တကယ္လုိ႔ သည္ကဗ်ာဆရာကေလး
ေတြဟာ ေရ႐ွည္ဆက္ေရး ေနမယ္ဆုိရင္ အသက္နဲ႔အတူ အေတြ႕ အႀကံဳေတြလည္း ရင့္က်က္ ေျပာင္းလဲလာၿပီး
အေၾကာင္းအရာ ေတြလည္း ထူးလာ မွာပါပဲ။ က်ယ္ေျပာလာမွာပါပဲ။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္
ဒါေပမဲ့ သိဂၤါရ
ရသအ႐ြယ္က လြန္သြားရင္ ကဗ်ာကုိ စြန္႔တတ္ၾကတယ္။ အဖတ္လည္းစြန္႔၊ အေရးလည္း စြန္႔ၿပီး ကဗ်ာေလာကကုိ
ေက်ာေပးသြားတတ္ၾကပါတယ္။ သည္ေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ ရာသက္ပန္ေပါင္းမယ့္ ကဗ်ာ ၀ါသနာအုိး ေတြ ေပၚေပါက္
တုိးပြားပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းဖုိ႔ပဲ႐ွိပါတယ္"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "အခ်စ္ကဗ်ာ ေရးၾကတယ္ဆုိတာက ငယ္ေသးလုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳ
နည္း လုိ႔ အေတြးအေခၚ မရင့္သန္ေသးလုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ "
" ကာရန္မဲ့ကဗ်ာအေပၚမွာ ဆရာႀကီးတုိ႔ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ၊ သိပါရေစ ခင္ဗ်ား "
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ေျဖရင္ ပုိၿပီးေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဆရာ နားလည္ သေလာက္က ကဗ်ာသေဘာပါဖုိ႔ရာက အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ "ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ" ဆုိတာ အဂၤလိပ္ဘာသာ "Free Verse" ဆုိလုိဟန္႐ွိပါတယ္။ Free ရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္က အဂၤလိပ္ကဗ်ာမွာ အစပ္ပံုစံမဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာရန္မဲ့ျခင္း လုိ႔ အဓိပၸာယ္မရလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ကဗ်ာမွာ အစပ္ပံုစံအတုိင္း မဟုတ္လည္း စာဆုိ ရဲ႕ ခံစားမႈအလုိက္ အေလးအေပါ့၊ အခ်ီအခ်၊ အတက္ အဆင္း၊ ေျပျပစ္မႈသေဘာပါေအာင္ စပ္ရမည္ သာျဖစ္ပါတယ္။
စကားေျပမွာလည္း စာေရးသူရဲ႕ ခံစားမႈအလုိက္ အေလးအေပါ့၊ အခ်ီအခ်၊ အတက္အဆင္း ဂုဏ္ပါရင္ ကဗ်ာသေဘာပါတဲ့ စကားေျပလုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူးလား။ ဒီလုိ စကားေျပမ်ိဳးကုိပဲ Free Verse သေဘာ႐ွိတဲ့ စာလုိ႔ ေခၚလုိရင္ ေခၚႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ သာဓကတစ္ခု ျပရမယ္ဆုိရင္ သခင္ဘေသာင္းရဲ႕ "တုိ႔ဗမာ" ေႂကြး ေၾကာ္သံအစပ္ကုိ ျပခ်င္ပါတယ္။
" ကာရန္မဲ့ကဗ်ာအေပၚမွာ ဆရာႀကီးတုိ႔ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ၊ သိပါရေစ ခင္ဗ်ား "
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ေျဖရင္ ပုိၿပီးေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဆရာ နားလည္ သေလာက္က ကဗ်ာသေဘာပါဖုိ႔ရာက အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ "ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ" ဆုိတာ အဂၤလိပ္ဘာသာ "Free Verse" ဆုိလုိဟန္႐ွိပါတယ္။ Free ရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္က အဂၤလိပ္ကဗ်ာမွာ အစပ္ပံုစံမဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာရန္မဲ့ျခင္း လုိ႔ အဓိပၸာယ္မရလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ကဗ်ာမွာ အစပ္ပံုစံအတုိင္း မဟုတ္လည္း စာဆုိ ရဲ႕ ခံစားမႈအလုိက္ အေလးအေပါ့၊ အခ်ီအခ်၊ အတက္ အဆင္း၊ ေျပျပစ္မႈသေဘာပါေအာင္ စပ္ရမည္ သာျဖစ္ပါတယ္။
စကားေျပမွာလည္း စာေရးသူရဲ႕ ခံစားမႈအလုိက္ အေလးအေပါ့၊ အခ်ီအခ်၊ အတက္အဆင္း ဂုဏ္ပါရင္ ကဗ်ာသေဘာပါတဲ့ စကားေျပလုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူးလား။ ဒီလုိ စကားေျပမ်ိဳးကုိပဲ Free Verse သေဘာ႐ွိတဲ့ စာလုိ႔ ေခၚလုိရင္ ေခၚႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ သာဓကတစ္ခု ျပရမယ္ဆုိရင္ သခင္ဘေသာင္းရဲ႕ "တုိ႔ဗမာ" ေႂကြး ေၾကာ္သံအစပ္ကုိ ျပခ်င္ပါတယ္။
" ဗမာျပည္ သည္ တုိ႔ျပည္၊ ဗမာစာ သည္ တုိ႔စာ၊ ဗမာစကား သည္ တုိ႔စကား၊ တုိ႔ျပည္ကုိခ်စ္ပါ၊ တုိ႔ စာကုိ ခ်ီးျမွင့္ပါ၊ တုိ႔စကားကုိ ေလးစားပါ"
လုိ႔ စပ္ခဲ့တာပဲ
မဟုတ္လား "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ကာရန္မဲ့ကဗ်ာအေၾကာင္း ေစာေစာက ဆရာ ေျဖလုိက္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားပါတယ္။ ဆရာ့သေဘာကေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ ႏွစ္သက္တယ္ဆုိတဲ့ သူေတြဟာ ကုိယ့္ဘာသာစကားရဲ႕ အေျခ အေနကုိ အဘက္ဘက္ကေနၿပီး ႏိႈက္ႏိႈက္ႏွဲႏွဲၾကာၾကာ႐ွည္႐ွည္ ေလ့လာႏုိင္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေလ့လာၿပီးေတာ့ ကဗ်ာပုဒ္ေရေပါင္း ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေရးဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ အေၾကာင္းအရာကလည္း သိဂၤါရ ရသေဘာင္ကုိ ေက်ာ္ထြက္ဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ အဲသည္အခါ လမ္းဆံုးရင္ ႐ြာေတြမွာပါပဲ။ အဲသည္ ႐ြာကေလးဟာ ႏွလံုးေမြ႕ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းရင္ေတာ့ လက္ယပ္ေခၚဖုိ႔ မလုိဘဲ စည္ကားလာမွာ အမွတ္ပါပဲ။ ႐ြာေတြ႕ၾကပါေစလုိ႔လည္း ဆုေတာင္းပါတယ္ "
" ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္း၊ စစ္ျပန္မဂၢဇင္း၊ ရတနာမြန္မဂၢဇင္းတုိ႔မွာ ေရးေနတဲ့ ပံုစံေတြဟာ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြပါလား ခင္ဗ်ား "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "အဲဒီမဂၢဇင္းေတြမွာ ဆရာ ေရးေနတဲ့ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ေတြဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးသူငယ္ေတြကုိ လူႀကီးေတြက ဖတ္ျပဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေရးတာပါ။
ကေလးသူငယ္ေတြ ကုိယ္တုိင္ စာဖတ္တတ္လာတဲ့အခါ ဖတ္ၾကဖုိ႔လည္း ရည္႐ြယ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ဖတ္ခ်င္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္စီစဥ္တာပါပဲ။ ေ၀ါဟာရ အေနအထား၊ အသံေန အသံထား၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေနအထား၊ ၀ါက်ဖဲြ႕ပံု အေနအထား ဆုိတာေတြကုိေတာ့ ဂ႐ုတစုိက္ ဆရာ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေရးပါတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာလုိ႔ေတာ့ ဆရာ အမည္မမွည့္ပါဘူး"
" ၈၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ မဂၢဇင္းႀကီးတစ္ေစာင္မွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ဆရာႀကီးေရးတဲ့ ပံုစံ အတုိင္း ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳပံုစံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီးတုိ႔ ဘယ္လုိ သေဘာရပါ သလဲ ခင္ဗ်ား"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေမးလုိက္တဲ့ ပံုစံဆုိတာ အျဖတ္အေတာက္ ပံုစံကုိပဲ ေမးလုိက္တာ ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မေရးလည္း စာမွာ စာေရးဆရာရဲ႕ ခံစားမႈသာပါရင္ စာဖတ္သူက သူ႔ခံစားမႈ အလုိက္ သူ႔ဘာသာသူ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ဖတ္သြားပါလိမ့္မယ္။ စာမွာ အျဖတ္အေတာက္ ျပဳထားရင္ စာဖတ္သူ အဖုိ႔ ခလုတ္ကန္သင္း ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ "
" ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ေရးခဲ့တဲ့ "လယ္ေတာက အျပန္ ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆုိလုိ႔ ... " အစခ်ီတဲ့ "ပန္းဦး ပန္မယ့္သူ" ကဗ်ာမွာ ခေရဖူး ကုိ မပန္ပါဘူး။ ခေရပန္း ကုိသာ ပန္ပါတယ္လုိ႔ ေ၀ဖန္ခဲ့ေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရဖူး ပါ တယ္။ ကဗ်ာေ၀ဖန္ေရး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ သေဘာရပါသလဲ ဆရာ"
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ေတာင္ဆီနားက ခေရပန္း၊ ပင္ေအာက္ႀကိဳင္လုိ႔လန္း၊ ပန္းေလးယူခဲ့ ေမာင္ေလးရယ္၊ သြားေကာက္ေခ်စုိ႔ကြယ္ ... လုိ႔ ခေရပန္းေကာက္ ကဗ်ာကုိ ဆရာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္က ေရးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ လယ္ေတာက ျပန္လာၾကတဲ့သူ ႏွစ္ဦး ခေရဖူး ခူးတာကုိလည္း ေရးဖူးပါတယ္။ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ဆန္႔ က်င္ဘက္ မဟုတ္ပါဘူး။ မဟာမိတ္ေတြပါ။ ပြင့္ခါနီး ေဖာင္းအိေနတဲ့ ခေရဖူးကုိ ေန၀င္ခါနီး ခူးပါ။ ဆန္ခါ အသစ္ေလးထဲမွာ ထည့္ပါ။ ပိတ္စိမ္းပါး ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ကေလးနဲ႔ အုပ္ပါ။ ေသာက္ေရၾကည္ၾကည္ ေအးေအး ကေလးနဲ႔ ဆြတ္ဖ်န္းပါ။ ေရအုိးစင္မွာ ညသိပ္ပါ။ မုိးလင္းေတာ့ ထၾကည့္ပါ။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားကားစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနတဲ့ ခေရပန္း ေရေဆးငါးႀကီးေတြကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆရာ ညႊန္ၾကားပါရေစ။
ဆရာတုိ႔ ငယ္ငယ္က "အာ၀ါေဒး" ေခၚတဲ့ အစုိးရက လုပ္တဲ့ ကစားပဲြေတြမွာ ဒုိင္ေတြက ေအာ္ၾကပါတယ္။ ထုိးၾကည့္မွ အက်ိဳး႐ွိတယ္ေနာ္။ ရပ္ၾကည့္လုိ႔ အျမတ္မ႐ွိဘူးတဲ့။ အဲသည္လုိပဲ ခေရဖူးကေလးေတြ ခူးၿပီး "ေဖာက္" ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ အဲသည္အခါမွာ ကဗ်ာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာဟာ အျမင္က်ယ္ၿပီး သေဘာထား ျပည့္၀ လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္သတ္ တစ္ေၾကာင္းဆဲြသမားမ်ိဳးကုိ ခၽြတ္ဖုိ႔ကေတာ့ မလြယ္လွပါဘူးဗ်ာ။ ခၽြတ္ဖုိ႔လည္း မလုိပါဘူး။ သူ႔လမ္းနဲ႔သူ သြားပါေစ။ လမ္းဆံုးေရာက္ေအာင္ သြားႏုိင္ပါေစလုိ႔သာ ဆုေတာင္းပါ"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "စာေပေ၀ဖန္ေရးဆုိတာ ႐ွိသင့္ပါတယ္။ အဖတ္အ႐ႈ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားၿပီး အေတြးအေခၚ ေကာင္းတဲ့ သေဘာ႐ုိး ေ၀ဖန္မႈ ျဖစ္သင့္ပါတယ္ "
" စာဖတ္ပရိသတ္ထဲမွာ ကဗ်ာ၀ါသနာပါတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ ကဗ်ာလံုးခ်င္း ထြက္ ႏုိင္တာ သိပ္နည္းၿပီး ထြက္ျပန္ရင္လည္း တစ္ေထာင္ထက္ မပုိႏုိင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကဗ်ာ၀ါသနာ ပါတဲ့သူ မ်ားပါလ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ မေရာင္းရတာလဲ ဆရာႀကီး"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ဒါကေတာ့ ကဗ်ာေရးသူဘက္က ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္၊ ကဗ်ာပီသေအာင္ မေရးႏုိင္တဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ႐ွိေနေသးလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကဗ်ာ ဖတ္သူဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ၀ယ္ဖတ္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ ကဗ်ာ၀ါသနာပါတဲ့သူ နည္းေသးတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အ႐ွိန္ ရလာတာ ေတြ႕ရလုိ႔ အားတက္စရာ ေကာင္းပါတယ္ "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ မစြံတာကေတာ့ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာပဲ။ သူတုိ႔လည္း အေျဖမ႐ွာတတ္ ေသး ပါဘူး။ ကဗ်ာဟာ ေရပြက္ပမာ တစ္သက္လ်ာ ဆုိတဲ့ ေပၚပင္ စာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာေကာင္းရင္ ၾကာေလ ၾကာေလ အသားတက္ၿပီး အႏွစ္ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္းပင္လုိပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္းပင္စုိက္တဲ့သူ ေသမွ ကၽြန္းပင္ မွ ေငြသီးပါတယ္။ ႐ွင္မဟာရ႒သာရတုိ႔ နတ္သွ်င္ေနာင္တုိ႔၊ မျမကေလးတုိ႔ရဲ႕ စာေတြဟာ ေရာင္းမစြံ ေပမယ့္ မတိမ္ေကာပါဘူး။ ဆရာကေတာ့ အဲသည္လုိ ေတြးမိတယ္။ တျခားနည္းနဲ႔လည္း ေတြးၾကည့္ ၾကဦးေပါ့"
" ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္ကုိ ဆရာတုိ႔ ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္နဲ႔ မ်က္ေမွာက္ ကဗ်ာေခတ္ ဘယ္လုိ ကြာျခားမႈေတြ ႐ွိေနပါသလဲ။ သိပါရေစ ဆရာႀကီး"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - " ဆရာေတြ႕ရ၊ သိရသေလာက္ေတာ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ေရးထဲ့ကဗ်ာေတြမွာ အလြန္အမင္း ျခားနားမႈကုိ မေတြ႕ရေသးပါဘူး။ ျခားနားမႈ တစ္ခုေတာ့ ေတြ႕တယ္။ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမား ေတြရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကုိ အထူးဂ႐ုျပဳၿပီး ေရးလာၾကတာပဲ၊ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကဗ်ာ ေတြဟာ ေယဘုယ် အားျဖင့္ ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ားက အားယူ ပြားမ်ားလာတဲ့ ကဗ်ာေတြလုိ႔ တခ်ိဳ႕က ထင္ျမင္ၾကပါတယ္။ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသေတာ့ မွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေခတ္စမ္းကဗ်ာ တခ်ိဳ႕လုိ႔ ေစတနာ႐ွိလာ တယ္။ ခံစားမႈအသိ တစ္ခုခု ရလာတယ္။ ေျပာစရာတစ္ခုခု ရလာလုိ႔ ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာၾကလုိ႔ပါပဲ။
ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး သတိျပဳၾကေစခ်င္တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္႐ွိပါတယ္။ ေခတ္စမ္းလုိ႔ အေခၚခံရ တဲ့ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ဟာ "ေခတ္စမ္း" ဆုိတဲ့ စကားအသံုးမေပၚမီ ကတည္းက ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီစကားကုိ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္ "ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ား" " ေခတ္စမ္းပံုျပင္မ်ား" စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ မွာ ဆရာႀကီး ပါေမာကၡ ဦးေဖေမာင္တင္က စတင္သံုးခဲ့တာပါ။ ဆရာ့ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ဆရာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိပဲ ျမန္မာ ပ်ိဳ႕၊ လကၤာကုိ သင္ယူခဲ့တဲ့ ဆရာဟာ တကၠသုိလ္ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ၊ လကၤာကုိ သင္ၾကားဖတ္႐ႈခဲ့ရာက အစ ဆရာ ခပ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာ မယ္ဘဲြ႕၊ ေမာင္ဘဲြ႕၊ နိဗၺႏၵဘဲြ႕၊ ေလးခ်ိဳး၊ ေတးထပ္၊ စသည္တုိ႔ကုိ မေရးေတာ့ဘဲ ဆရာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂ႐ုျပဳလာၿပီး ဆရာ အျမင္၊ အၾကား၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိ ခံစားသိျမင္မႈနဲ႔ ေရးစျပဳခဲ့တာပဲ။ ေၾကာင္မနက္ျပာ ကဗ်ာ၊ ပန္းပိေတာက္ကဗ်ာေတြကုိ ၁၉၂၇-၂၈ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ စေရးတယ္လုိ႔ မွတ္မိပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ေခတ္စမ္းေခတ္ကုိ ထူေထာင္လုိက္မယ္၊ ဆန္းသစ္ လုိက္မယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳး မ႐ွိ ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာ့ ခံစားမႈ အသိနဲ႔ ေရးလုိတဲ့စိတ္ပဲ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ေရးလည္း ေရးခဲ့တယ္။
ေျပာစရာတစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္။ ဆရာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ၁၉၂၉ ခုႏွစ္မွာ ၀ိဇၨာဘဲြ႕ရေၾကာင္း သတင္းစာ မွာ ေအာင္စာရင္း ထြက္လာတဲ့အခါမွာ ဆရာ့အဘုိးက မင္းတုိ႔ တကၠသုိလ္က ေပးတဲ့ ဘဲြ႕ျဖစ္လုိ႔ ထုိက္တန္ သင့္သေလာက္ ထုိက္တန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းတုိ႔ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းမေကာင္းကုိ အဘုိးမသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဘုိး သိေအာင္ မင္းတစ္ခုခု လုပ္ျပသင့္တယ္လုိ႔ ဆြယ္စကား ဆုိလာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ "မဟာန္ဆန္ခ်င္သူ" ျပင္သစ္ ျပဇာတ္ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကုိ ဆရာက ဖတ္ၿပီးခါစဆုိေတာ့ အဲဒီျပဇာတ္ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာျပန္ၿပီး အဘုိးကုိ ျပလုိက္တယ္။ အဘုိးက မင္းတုိ႔ မ်က္ႏွာျဖဴစာေပလည္း ေရးေတး ေတးေတာ့ ႐ွိသားပဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘုိးက "ဥၾသငွက္အသံ သာသကဲ့သုိ႔ ၾကက္ဖႀကီးက အသံမသာေသာ္လည္း ၾကက္ဖႀကီးမွာလည္း သူ႔အေမာက္ႀကီးနဲ႔ မတူ၊ ကာရန္နဲ႔ မေရးလုိ႔ ဖတ္ရတာ အရသာ မ႐ွိဘူး။ ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားသင့္တယ္လုိ႔ ဆရာ့ကုိ ေျပာတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေခတ္စမ္းကုိ ထူေထာင္လုိက္မယ္ ဆုိတဲ့စိတ္ မ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ တစ္မူထူးျခားျပခ်င္တဲ့စိတ္ ႐ွိခဲ့ဖူး တယ္လုိ႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘုိးရဲ႕ ဆႏၵကုိ ျဖည့္ခ်င္တာက ပုိမ်ားပါလိမ့္မယ္။ တကၠသုိလ္ ေရာက္ မွ ေတြ႕သိလာရတဲ့ မင္းသု၀ဏ္လည္း ဆရာ့လုိပဲ ခံစားမႈအသိနဲ႔ ေရးတယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ဆရာမင္း သု၀ဏ္လည္း ဆရာ့လုိပဲ ခံစားမႈအသိနဲ႔ ေရးတယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကလည္း ျဖည့္ပါဦး "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္နဲ႔ ဒီေန႔ ကဗ်ာေခတ္ကုိ လူငယ္ေတြ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သံုးသပ္မွ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆင္ကန္းေတာတုိး အေလာသံုးဆယ္ လုပ္ရင္ ခလုတ္တုိက္ၿပီး ဒူးၿပဲ နဖူးကဲြသြားၾကတာေတြကုိ အတိတ္သမုိင္း ပစၥဳပၸန္သမုိင္းေတြမွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္ "
" ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ ေမးခြင့္ျပဳပါ ဆရာႀကီး။ ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ကဗ်ာေတြ အေပၚမွာ ဆရာႀကီးတုိ႔ ျမင္တဲ့အျမင္ သိပါရေစ "
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ကဗ်ာေတြကေတာ့ အားရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေရးႏုိင္သူ မမ်ားေသးဘူး လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေရးႏိုင္သူမ်ားက ဇဲြေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အားထုတ္သြားၾကရင္ ေမွ်ာ္လင့္ စရာ ႐ွိပါတယ္ "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - " ေျပာဖုိ႔ရာ မလြယ္ပါဘူး။ သေဘာထားႀကီးသူေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားသူေတြ စုေ၀းၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဆရာတုိ႔ကေတာ့က်လူမုိ႔ သိပ္ၿပီး ေျပာဖုိ႔မသင့္ဘူး ထင္ပါတယ္ "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီးတုိ႔လုိ ျမန္မာစာေပသမုိင္း အစဥ္အလာ ႀကီးမားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေတြရဲ႕ အယူအဆေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ ဂါရ၀ျပဳခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မု္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဆရာႀကီးတုိ႔ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ျမန္မာစာေပ အက်ိဳး ဆက္လက္သယ္ပုိးႏုိင္ပါေစလုိ႔ ေပဖူးလႊာက လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲ ဆႏၵျပဳခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ား"
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၂၇၊ ဇြန္လ၊ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္။
Credit:shwezinu.blogspot.com
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ကာရန္မဲ့ကဗ်ာအေၾကာင္း ေစာေစာက ဆရာ ေျဖလုိက္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားပါတယ္။ ဆရာ့သေဘာကေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ ႏွစ္သက္တယ္ဆုိတဲ့ သူေတြဟာ ကုိယ့္ဘာသာစကားရဲ႕ အေျခ အေနကုိ အဘက္ဘက္ကေနၿပီး ႏိႈက္ႏိႈက္ႏွဲႏွဲၾကာၾကာ႐ွည္႐ွည္ ေလ့လာႏုိင္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေလ့လာၿပီးေတာ့ ကဗ်ာပုဒ္ေရေပါင္း ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေရးဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ အေၾကာင္းအရာကလည္း သိဂၤါရ ရသေဘာင္ကုိ ေက်ာ္ထြက္ဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ အဲသည္အခါ လမ္းဆံုးရင္ ႐ြာေတြမွာပါပဲ။ အဲသည္ ႐ြာကေလးဟာ ႏွလံုးေမြ႕ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းရင္ေတာ့ လက္ယပ္ေခၚဖုိ႔ မလုိဘဲ စည္ကားလာမွာ အမွတ္ပါပဲ။ ႐ြာေတြ႕ၾကပါေစလုိ႔လည္း ဆုေတာင္းပါတယ္ "
" ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္း၊ စစ္ျပန္မဂၢဇင္း၊ ရတနာမြန္မဂၢဇင္းတုိ႔မွာ ေရးေနတဲ့ ပံုစံေတြဟာ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြပါလား ခင္ဗ်ား "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "အဲဒီမဂၢဇင္းေတြမွာ ဆရာ ေရးေနတဲ့ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ေတြဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးသူငယ္ေတြကုိ လူႀကီးေတြက ဖတ္ျပဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေရးတာပါ။
ကေလးသူငယ္ေတြ ကုိယ္တုိင္ စာဖတ္တတ္လာတဲ့အခါ ဖတ္ၾကဖုိ႔လည္း ရည္႐ြယ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ဖတ္ခ်င္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္စီစဥ္တာပါပဲ။ ေ၀ါဟာရ အေနအထား၊ အသံေန အသံထား၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေနအထား၊ ၀ါက်ဖဲြ႕ပံု အေနအထား ဆုိတာေတြကုိေတာ့ ဂ႐ုတစုိက္ ဆရာ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေရးပါတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာလုိ႔ေတာ့ ဆရာ အမည္မမွည့္ပါဘူး"
" ၈၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ မဂၢဇင္းႀကီးတစ္ေစာင္မွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ဆရာႀကီးေရးတဲ့ ပံုစံ အတုိင္း ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳပံုစံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီးတုိ႔ ဘယ္လုိ သေဘာရပါ သလဲ ခင္ဗ်ား"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေမးလုိက္တဲ့ ပံုစံဆုိတာ အျဖတ္အေတာက္ ပံုစံကုိပဲ ေမးလုိက္တာ ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မေရးလည္း စာမွာ စာေရးဆရာရဲ႕ ခံစားမႈသာပါရင္ စာဖတ္သူက သူ႔ခံစားမႈ အလုိက္ သူ႔ဘာသာသူ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ဖတ္သြားပါလိမ့္မယ္။ စာမွာ အျဖတ္အေတာက္ ျပဳထားရင္ စာဖတ္သူ အဖုိ႔ ခလုတ္ကန္သင္း ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ "
" ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ေရးခဲ့တဲ့ "လယ္ေတာက အျပန္ ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆုိလုိ႔ ... " အစခ်ီတဲ့ "ပန္းဦး ပန္မယ့္သူ" ကဗ်ာမွာ ခေရဖူး ကုိ မပန္ပါဘူး။ ခေရပန္း ကုိသာ ပန္ပါတယ္လုိ႔ ေ၀ဖန္ခဲ့ေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရဖူး ပါ တယ္။ ကဗ်ာေ၀ဖန္ေရး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ သေဘာရပါသလဲ ဆရာ"
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ေတာင္ဆီနားက ခေရပန္း၊ ပင္ေအာက္ႀကိဳင္လုိ႔လန္း၊ ပန္းေလးယူခဲ့ ေမာင္ေလးရယ္၊ သြားေကာက္ေခ်စုိ႔ကြယ္ ... လုိ႔ ခေရပန္းေကာက္ ကဗ်ာကုိ ဆရာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္က ေရးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ လယ္ေတာက ျပန္လာၾကတဲ့သူ ႏွစ္ဦး ခေရဖူး ခူးတာကုိလည္း ေရးဖူးပါတယ္။ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ဆန္႔ က်င္ဘက္ မဟုတ္ပါဘူး။ မဟာမိတ္ေတြပါ။ ပြင့္ခါနီး ေဖာင္းအိေနတဲ့ ခေရဖူးကုိ ေန၀င္ခါနီး ခူးပါ။ ဆန္ခါ အသစ္ေလးထဲမွာ ထည့္ပါ။ ပိတ္စိမ္းပါး ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ကေလးနဲ႔ အုပ္ပါ။ ေသာက္ေရၾကည္ၾကည္ ေအးေအး ကေလးနဲ႔ ဆြတ္ဖ်န္းပါ။ ေရအုိးစင္မွာ ညသိပ္ပါ။ မုိးလင္းေတာ့ ထၾကည့္ပါ။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားကားစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနတဲ့ ခေရပန္း ေရေဆးငါးႀကီးေတြကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆရာ ညႊန္ၾကားပါရေစ။
ဆရာတုိ႔ ငယ္ငယ္က "အာ၀ါေဒး" ေခၚတဲ့ အစုိးရက လုပ္တဲ့ ကစားပဲြေတြမွာ ဒုိင္ေတြက ေအာ္ၾကပါတယ္။ ထုိးၾကည့္မွ အက်ိဳး႐ွိတယ္ေနာ္။ ရပ္ၾကည့္လုိ႔ အျမတ္မ႐ွိဘူးတဲ့။ အဲသည္လုိပဲ ခေရဖူးကေလးေတြ ခူးၿပီး "ေဖာက္" ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ အဲသည္အခါမွာ ကဗ်ာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာဟာ အျမင္က်ယ္ၿပီး သေဘာထား ျပည့္၀ လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္သတ္ တစ္ေၾကာင္းဆဲြသမားမ်ိဳးကုိ ခၽြတ္ဖုိ႔ကေတာ့ မလြယ္လွပါဘူးဗ်ာ။ ခၽြတ္ဖုိ႔လည္း မလုိပါဘူး။ သူ႔လမ္းနဲ႔သူ သြားပါေစ။ လမ္းဆံုးေရာက္ေအာင္ သြားႏုိင္ပါေစလုိ႔သာ ဆုေတာင္းပါ"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "စာေပေ၀ဖန္ေရးဆုိတာ ႐ွိသင့္ပါတယ္။ အဖတ္အ႐ႈ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားၿပီး အေတြးအေခၚ ေကာင္းတဲ့ သေဘာ႐ုိး ေ၀ဖန္မႈ ျဖစ္သင့္ပါတယ္ "
" စာဖတ္ပရိသတ္ထဲမွာ ကဗ်ာ၀ါသနာပါတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ ကဗ်ာလံုးခ်င္း ထြက္ ႏုိင္တာ သိပ္နည္းၿပီး ထြက္ျပန္ရင္လည္း တစ္ေထာင္ထက္ မပုိႏုိင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကဗ်ာ၀ါသနာ ပါတဲ့သူ မ်ားပါလ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ မေရာင္းရတာလဲ ဆရာႀကီး"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ဒါကေတာ့ ကဗ်ာေရးသူဘက္က ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္၊ ကဗ်ာပီသေအာင္ မေရးႏုိင္တဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ႐ွိေနေသးလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကဗ်ာ ဖတ္သူဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ၀ယ္ဖတ္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ ကဗ်ာ၀ါသနာပါတဲ့သူ နည္းေသးတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အ႐ွိန္ ရလာတာ ေတြ႕ရလုိ႔ အားတက္စရာ ေကာင္းပါတယ္ "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ မစြံတာကေတာ့ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာပဲ။ သူတုိ႔လည္း အေျဖမ႐ွာတတ္ ေသး ပါဘူး။ ကဗ်ာဟာ ေရပြက္ပမာ တစ္သက္လ်ာ ဆုိတဲ့ ေပၚပင္ စာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာေကာင္းရင္ ၾကာေလ ၾကာေလ အသားတက္ၿပီး အႏွစ္ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္းပင္လုိပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္းပင္စုိက္တဲ့သူ ေသမွ ကၽြန္းပင္ မွ ေငြသီးပါတယ္။ ႐ွင္မဟာရ႒သာရတုိ႔ နတ္သွ်င္ေနာင္တုိ႔၊ မျမကေလးတုိ႔ရဲ႕ စာေတြဟာ ေရာင္းမစြံ ေပမယ့္ မတိမ္ေကာပါဘူး။ ဆရာကေတာ့ အဲသည္လုိ ေတြးမိတယ္။ တျခားနည္းနဲ႔လည္း ေတြးၾကည့္ ၾကဦးေပါ့"
" ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္ကုိ ဆရာတုိ႔ ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္နဲ႔ မ်က္ေမွာက္ ကဗ်ာေခတ္ ဘယ္လုိ ကြာျခားမႈေတြ ႐ွိေနပါသလဲ။ သိပါရေစ ဆရာႀကီး"
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - " ဆရာေတြ႕ရ၊ သိရသေလာက္ေတာ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ေရးထဲ့ကဗ်ာေတြမွာ အလြန္အမင္း ျခားနားမႈကုိ မေတြ႕ရေသးပါဘူး။ ျခားနားမႈ တစ္ခုေတာ့ ေတြ႕တယ္။ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမား ေတြရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကုိ အထူးဂ႐ုျပဳၿပီး ေရးလာၾကတာပဲ၊ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကဗ်ာ ေတြဟာ ေယဘုယ် အားျဖင့္ ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ားက အားယူ ပြားမ်ားလာတဲ့ ကဗ်ာေတြလုိ႔ တခ်ိဳ႕က ထင္ျမင္ၾကပါတယ္။ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသေတာ့ မွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေခတ္စမ္းကဗ်ာ တခ်ိဳ႕လုိ႔ ေစတနာ႐ွိလာ တယ္။ ခံစားမႈအသိ တစ္ခုခု ရလာတယ္။ ေျပာစရာတစ္ခုခု ရလာလုိ႔ ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာၾကလုိ႔ပါပဲ။
ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး သတိျပဳၾကေစခ်င္တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္႐ွိပါတယ္။ ေခတ္စမ္းလုိ႔ အေခၚခံရ တဲ့ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ဟာ "ေခတ္စမ္း" ဆုိတဲ့ စကားအသံုးမေပၚမီ ကတည္းက ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီစကားကုိ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္ "ေခတ္စမ္းကဗ်ာမ်ား" " ေခတ္စမ္းပံုျပင္မ်ား" စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ မွာ ဆရာႀကီး ပါေမာကၡ ဦးေဖေမာင္တင္က စတင္သံုးခဲ့တာပါ။ ဆရာ့ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ဆရာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိပဲ ျမန္မာ ပ်ိဳ႕၊ လကၤာကုိ သင္ယူခဲ့တဲ့ ဆရာဟာ တကၠသုိလ္ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ၊ လကၤာကုိ သင္ၾကားဖတ္႐ႈခဲ့ရာက အစ ဆရာ ခပ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာ မယ္ဘဲြ႕၊ ေမာင္ဘဲြ႕၊ နိဗၺႏၵဘဲြ႕၊ ေလးခ်ိဳး၊ ေတးထပ္၊ စသည္တုိ႔ကုိ မေရးေတာ့ဘဲ ဆရာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂ႐ုျပဳလာၿပီး ဆရာ အျမင္၊ အၾကား၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိ ခံစားသိျမင္မႈနဲ႔ ေရးစျပဳခဲ့တာပဲ။ ေၾကာင္မနက္ျပာ ကဗ်ာ၊ ပန္းပိေတာက္ကဗ်ာေတြကုိ ၁၉၂၇-၂၈ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ စေရးတယ္လုိ႔ မွတ္မိပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ေခတ္စမ္းေခတ္ကုိ ထူေထာင္လုိက္မယ္၊ ဆန္းသစ္ လုိက္မယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳး မ႐ွိ ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာ့ ခံစားမႈ အသိနဲ႔ ေရးလုိတဲ့စိတ္ပဲ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ေရးလည္း ေရးခဲ့တယ္။
ေျပာစရာတစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္။ ဆရာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ၁၉၂၉ ခုႏွစ္မွာ ၀ိဇၨာဘဲြ႕ရေၾကာင္း သတင္းစာ မွာ ေအာင္စာရင္း ထြက္လာတဲ့အခါမွာ ဆရာ့အဘုိးက မင္းတုိ႔ တကၠသုိလ္က ေပးတဲ့ ဘဲြ႕ျဖစ္လုိ႔ ထုိက္တန္ သင့္သေလာက္ ထုိက္တန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းတုိ႔ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းမေကာင္းကုိ အဘုိးမသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဘုိး သိေအာင္ မင္းတစ္ခုခု လုပ္ျပသင့္တယ္လုိ႔ ဆြယ္စကား ဆုိလာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ "မဟာန္ဆန္ခ်င္သူ" ျပင္သစ္ ျပဇာတ္ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကုိ ဆရာက ဖတ္ၿပီးခါစဆုိေတာ့ အဲဒီျပဇာတ္ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာျပန္ၿပီး အဘုိးကုိ ျပလုိက္တယ္။ အဘုိးက မင္းတုိ႔ မ်က္ႏွာျဖဴစာေပလည္း ေရးေတး ေတးေတာ့ ႐ွိသားပဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘုိးက "ဥၾသငွက္အသံ သာသကဲ့သုိ႔ ၾကက္ဖႀကီးက အသံမသာေသာ္လည္း ၾကက္ဖႀကီးမွာလည္း သူ႔အေမာက္ႀကီးနဲ႔ မတူ၊ ကာရန္နဲ႔ မေရးလုိ႔ ဖတ္ရတာ အရသာ မ႐ွိဘူး။ ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားသင့္တယ္လုိ႔ ဆရာ့ကုိ ေျပာတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေခတ္စမ္းကုိ ထူေထာင္လုိက္မယ္ ဆုိတဲ့စိတ္ မ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ တစ္မူထူးျခားျပခ်င္တဲ့စိတ္ ႐ွိခဲ့ဖူး တယ္လုိ႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘုိးရဲ႕ ဆႏၵကုိ ျဖည့္ခ်င္တာက ပုိမ်ားပါလိမ့္မယ္။ တကၠသုိလ္ ေရာက္ မွ ေတြ႕သိလာရတဲ့ မင္းသု၀ဏ္လည္း ဆရာ့လုိပဲ ခံစားမႈအသိနဲ႔ ေရးတယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ဆရာမင္း သု၀ဏ္လည္း ဆရာ့လုိပဲ ခံစားမႈအသိနဲ႔ ေရးတယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကလည္း ျဖည့္ပါဦး "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္နဲ႔ ဒီေန႔ ကဗ်ာေခတ္ကုိ လူငယ္ေတြ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သံုးသပ္မွ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆင္ကန္းေတာတုိး အေလာသံုးဆယ္ လုပ္ရင္ ခလုတ္တုိက္ၿပီး ဒူးၿပဲ နဖူးကဲြသြားၾကတာေတြကုိ အတိတ္သမုိင္း ပစၥဳပၸန္သမုိင္းေတြမွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္ "
" ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ ေမးခြင့္ျပဳပါ ဆရာႀကီး။ ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ကဗ်ာေတြ အေပၚမွာ ဆရာႀကီးတုိ႔ ျမင္တဲ့အျမင္ သိပါရေစ "
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ - "ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ကဗ်ာေတြကေတာ့ အားရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေရးႏုိင္သူ မမ်ားေသးဘူး လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေရးႏိုင္သူမ်ားက ဇဲြေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အားထုတ္သြားၾကရင္ ေမွ်ာ္လင့္ စရာ ႐ွိပါတယ္ "
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - " ေျပာဖုိ႔ရာ မလြယ္ပါဘူး။ သေဘာထားႀကီးသူေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားသူေတြ စုေ၀းၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဆရာတုိ႔ကေတာ့က်လူမုိ႔ သိပ္ၿပီး ေျပာဖုိ႔မသင့္ဘူး ထင္ပါတယ္ "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီးတုိ႔လုိ ျမန္မာစာေပသမုိင္း အစဥ္အလာ ႀကီးမားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေတြရဲ႕ အယူအဆေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ ဂါရ၀ျပဳခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မု္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဆရာႀကီးတုိ႔ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ျမန္မာစာေပ အက်ိဳး ဆက္လက္သယ္ပုိးႏုိင္ပါေစလုိ႔ ေပဖူးလႊာက လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲ ဆႏၵျပဳခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ား"
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၂၇၊ ဇြန္လ၊ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္။
Credit:shwezinu.blogspot.com
Comments
Post a Comment