ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၅၆)

 

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၅၆)

         (အနႏၱသူရိယအမတ္ႀကီးရဲ႕ သူတည္း တစ္ေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ ကဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မရုိးဘူး။ သူက နရသီဟပေတ့ကုိလည္း မၾကည့္၊ ပုဂံကိုလည္း မၾကည့္ ဘူး။ သူၾကည့္လိုက္တာက ေလာကတင္မကဘူး၊ သံသရာတစ္ခုလုံးကုိ ၾကည့္တာ။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ၊ ဆရာ ေပးလိုက္တဲ့ ဥပမာေတြနဲ႔ နားေထာင္လိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွင္းသြားပါၿပီ။ ဆရာ ၀တၳဳေရးတဲ့ေနရာမွာ ဇာတ္ကြက္ကို ႀကိဳတင္ခ်ထားေလ့ ရွိပါသလား ဆုိတာ သိပါရေစ”

“ဆရာက ဇာတ္ကြက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳတင္ခ်မထားဘူး။ အဲ… တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ က ဇာတ္ကြက္တို႔၊ ဇာတ္လမ္းတုိ႔၊ ဇာတ္ေၾကာင္းတုိ႔ ဆုိတဲ့ စကားေတြ ရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္ေတြ မေပးမိတာေ တြရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတေလာက ၀တၳဳရွည္ဆုိသည္ မွာ ဆုိတဲ့ စာတမ္းတစ္ခု ျပဳစု ဖူးတယ္။ Story ဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္။ Plot ဆုိတဲ့စကားရွိတယ္။ မတူဘူး။ တခ်ိဳ႕က Story less Story ေတြ ဘာေတြ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဇာတ္လမ္းမရွိေသာ ၀တၳဳမ်ားေပါ့။

Plot ကေတာ့ ရွိရမယ္။ Plot မရွိလို႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခု ဆရာေျပာတဲ့ plot ဆိုတာက အခုလူေတြ ေျပာ ေနတာမ်ိဳး မဆိုလိုဘူး။ ဆရာရဲ႕ “၀တၳဳွရွည္ဆိုသည္မွာ” ဆိုိတဲ့ စာတမ္းမွာေတာ့ အက်ယ္ေရးထားတယ္။ Plot ဆိုတာ အခုလူေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ ၀တၳဳ မွာ ဇာတ္လမ္းဆင္တာမ်ိုဳး၊ ဇာတ္ကြက္ဆင္တာမ်ိဳး၊ ဒါေလာက္နဲ႔ေတာ့ မရဘူး။

အဲဒီေတာ့ အခုနက အေမးကုိ ျပန္ဆက္ရရင္ စာေရးတဲ့ေနရာမွာ ဇာတ္ကြက္ကို အရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မခ် ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာကိုေတာ့ အေသအခ်ာ ႀကိဳးစားသလဲဆိုရင္ ငါ ဘာ ေရး ခ်င္သလဲ  ဆိုတာ အရင္ ပီျပင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ဆရာကေတာ့ အဲဒါကို “ေဆာင္းပါး”ေလး ေခၚတယ္။ ပရိသတ္ကို ေဆာင္ဖို႕ ငါ ဘာပါးလိုက္ခ်င္သလဲ။ အဲဒါ မေရရာဘဲနဲ႔ေတာ့ ဆရာ မေရးဘူး။ ဇာတ္လိုက္မင္းသားအေၾကာင္း မစဥ္းစား ေသးဘူး။ Character အေၾကာင္း မစဥ္း စားေသးဘူး။ Background အေၾကာင္း မစဥ္းစား ေသးဘူး။ ငါ ပရိသတ္ကို ေဆာင္ဖို႔ ဘာပါး လိုက္ခ်င္တာလဲ၊ မင္းေရးခ်င္ေနၿပီဆို၊ မင္းပရိသတ္ကို ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။ အဲဒါ စဥ္းစား တာကိုပဲ ဆရာ တစ္ခါတ္ေလ တစ္လ ၾကာတယ္။ တစ္ခါတေလ ႏွစ္လ ၾကာတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တစ္ခါတေလ ေျပာခ်င္တာေတြက မ်ားေနတယ္။ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ပီျပင္ ေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။

“ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္ၾကျပန္ၿပီ၊ ကၽြန္ျပန္ျဖစ္ခ်င္ၾကလို႕လား၊ ဒီလိုလုပ္ေနၾကရင္ေတာ့ ကၽြန္ျပန္ျဖစ္ ၾကေတာ့ မယ္ဗ်ိဳ႕” ဆိုတာ ပီပီသသ ထြက္လာခ်ိန္မွာ “သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ” ေရးျဖစ္ သြားတာပဲ။ ဆရာ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါပဲ။ ဆရာ့ရင္ထဲမွာ မေနႏုိင္ေအာင္ ေျပာင္တာက “ခင္ဗ်ားတို႕ ကၽြန္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကျပန္ၿပီ၊ တစ္ခါ ဒီီီီီီီီီီိိိလိုလုပ္ခဲ့လို႔ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီ မဟုတု္ လား” ဒါ ေျပာတာပဲ။ အဲဒီစကားေလး ပရိသတ္ကို ေဆာင္ဖိုု႕ပါးစရာ ရတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဇာတ္က အလိုလိုထြက္လာတာပဲ။

အဲဒီသေဘာကို ဆရာက ၀တၳဳ ရဲ႕ ဇီ၀ိတိေျႏၵ မရွိဘဲနဲ႕ဆိုရင္ ခႏၵာ ကိုယ္ႀကီးက ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြာမယ္။ ဇီ၀ိတိေျႏ ရွိလို႕သာ ခႏၵာကိုယ္ႀကီးက သက္တမ္းတေလၽွာက္ သြားေနတာ။ အဲဒီလိုပဲ ၀တၳဳမွာလည္း အစကေန ၿပီးပါၿပီၤအထိ သက္တမ္းကို ထိန္းေပးမယ့္ ဇီ၀ိတိေျႏၵ ရွိတယ္။ အဲဒါက ခုနက ဆရာေျပာတဲ့ ေဆာင္းပါးပဲ။ သူက အကုန္ လုပ္သြားတာပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ သေဘာ၊ ဇာတ္ကြက္ရဲ႕သေဘာ၊ ဇာတ္ေၾကာင္းသေဘာ အားလံုး သူ လုပ္သြားတာပဲ.။ Background လည္း သူပဲ ေရြးသြားတာပဲ။ သူသာ မပီျပင္ လိုက္ရင္ က်န္တာေတြလည္း ေ၀း၀ါးကုန္တာပဲ။

“အဲဒါဆိုရင္ ဆရာ ခိုင္ ၀တၳဳ  စေရးတုန္းက ေမာင့္ကို လွိုင္နဲ ႔ လက္ထပ္ေပးလုနီး အေျခအေနအထိ ဖန္တီးမယ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာ မရွိခဲ့ဘူးလား”

"မရွိဘူးဗ်။ အဲဒီက်ေတာ့ တစ္ခု ရွိတယ္။ ဇီ၀ိတိေျႏၵေလး ရလာလို႔ ၀တၳဳစေရးၿပီဆိုရင္ ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ ေတြက Develop ျဖစ္လာတယ္။ မူလကတည္းက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို မင္း ဘာေျပာ၊ ဘယ္လို လႈပ္ရွား၊ ဘယ္ဟာ ႀကိဳက္၊ ဘယ္ဟာခ်စ္၊ ဘယ္ဟာမုန္းလို႔ သြားလုပ္လုိ႔ မရဘူး။

ကမၻာ့စာေရးဆရာမႀကီး တစ္ဦးက ေျပာဖူးတယ္။ စာေရးဆရာနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္က ဘာနဲ႔ တူသလဲဆို ေတာ့တဲ့ မနက္ မိုးမလင္းခင္ မီးရထားစီးသြးရတာနဲ႔ တူတယ္တဲ့။ ႏွင္းေတြကလည္း မႈန္၊ မီးေလး ကလည္း မွိန္၊ ကုိယ္ကလည္း အိပ္ငိုက္ ေနတယ္။ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ လူေတြ ရွိမွန္းေတာ့ သိတယ္။ ပီပီျပင္ျပင္ သဲသဲ ကြဲကြဲေတာ့ မျမင္ေသးဘူး။ ရထားႀကီးထြက္လို႔ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ ကိုယ့္ေဘးက လူေတြကို သဲသဲကြဲကြဲ မွတ္မိလာတယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ ၀တၳဳ စေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ မိမိ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါးပဲတဲ့။ ေရးရင္း ေရးရင္း မွ ပီျပင္လာတယ္တဲ့။

ဒီစကားဟာ အင္မတန္ မွန္တဲ့ စကားပါ။

ဆရာတို႔လည္း ၀တၳဳေရးတဲ့ ေနရာမွာ ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ပီျပင္လာတယ္။ ပီျပင္လာတဲ့အခါမွာ ဇာတ္ေကာင္ ကို ကိုယ္ ခိုင္းခ်င္တုိင္း ခုိင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ Character Development ပီသ လာၿပီဆိုရင္ စာေရးဆရာ က လႊတ္သာေပးလိုက္၊ သြားၿပီး မခ်ဳပ္ခ်ယ္နဲ႔။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုက္ရင္ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဇာတ္သိမ္းေတြ မေခ်ာမေမြ႕ ျဖစ္တတ္ တယ္။ ဇြတ္လုပ္ တဲ့ ဇာတ္သိမ္းေတြ အားႀကီး ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခုိင္ ၀တၳဳ စေရး စဥ္တုန္းက ဘယ္လို အဆံုးသတ္မယ္ဆုိတာ ဆရာ့မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ့ဘူး။ ခုိင္ ေသတယ္ဆိုတာေတာ့ ရဲရဲႀကီး ေျပာ ခဲ့တယ္။

အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ့ညီလိုခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာ ေရာင္နီက ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးတယ္။ "ခုိင္" ၀တၳဳ ထြက္လာ ေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ ဟာ ... ဆရာ၊ ေကာင္းလုိက္တာ ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ေရးတာလဲ။ မင္းသမီး ေသမယ္လည္း ေျပာေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲက ၀တၳဳစာအုပ္ ကို လက္က မခ်ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္လည္း ေရး သြားေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာက ဆရာ့ကို ေ၀ဖန္တာ မွားသြားတယ္တဲ့။ ဒါကေတာ့ အင္မတန္ ပြင့္လင္းေသာ ၀န္ခံခ်က္ေပါ့"

"ဆရာက ႀကိဳတင္ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သတိရတာကေလး တစ္ခု ေမးပါရေစ။ သန္လ်င္မွာ ဘီအိုစီ မီးေလာင္တဲ့ႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္မွာ ေမာင္က ဆယ့္တစ္ႏွစ္သား၊ ခုိင္က ကိုးႏွစ္၊ လိႈင္က သံုးႏွစ္သမီးပဲ ရွိေသးတယ္။ သီတင္းကၽြတ္မွာ မိသားစုႏွစ္စု အျပန္အလွန္ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ေမာင္က ခုိင့္ကို ကန္ေတာ့ခုိင္းေတာ့ ခုိင္က သူငယ္ခ်င္းမို႔ မကန္ေတာ့ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ သံုးႏွစ္သမီး ကေလး လိႈင္က ေမာင့္ကို သြားကန္ေတာ့လို႔ ေမာင္က သူ႔သံပတ္ရုပ္ကေလး တစ္ခု ေပး လိုက္တယ္။ ခုိင္ မေက်နပ္တာ ေတြ႕ေတာ့ ဘုိမရုပ္ကေလးတစ္ခု ယူၿပီး ခုိင့္ကို ေပးတယ္။ ခုိင္က မယူဘူး။ လိႈင့္ ကိုပဲ ေပးလိုက္ပါ ေျပာလို႔ လိႈင္ ထပ္ရသြားတယ္။ ခုိင္ ရရမယ့္ အရုပ္ကို လိႈင္ ရသြားတာ ေပါ့။

ဇာတ္သိမ္းခါနီး မွာ လိႈင္နဲ႔ေမာင္ လက္ထပ္မလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခုိင့္ ေမာင္ က လိႈင့္ေမာင္ ျဖစ္ေတာ့ မလို ျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႕ကအခန္းနဲ႔ ဒီအခန္း ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေကာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ ဘဲ ေရးခဲ့ တာပဲလား"

"ဒီအခ်ိတ္အဆက္ေတြက သူ႔ဘာသာသူ ေပၚလာတာပဲ။ ခုနက ေျပာသလို ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း အသက္ ၀င္လာၿပီဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းက သူ႔ဘာသာသူ သြားေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခါမွာ စာေရးဆရာက Idea ေလးေတြ သူ႔ဘာသာသူ ေပၚလာတယ္။ ေပၚလာတဲ့ အခြင့္အေရးကို လက္မလႊတ္ဘဲ ဆုပ္ထား တာ၊ ဒါ စာေရးဆရာ သတိႀကီးတာပဲ။

တခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြမွာ ေတြ႕ဖူးလိမ့္မယ္။ ေရွ႕ပိုင္းက အေရးႀကီးတာေလးေတြ တို႔ထားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒါကို အသံုးမခ် မိေတာ့ဘူး။ လြတ္သြားမယ္။ အခုကိစၥကေတာ့ တမင္လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေပၚလာေသာ အခြင့္အေရး ေလးပဲ။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုလည္း ဆံုးႏိုင္တယ္။ ဟိုလိုလည္း ဆံုးႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို မလႊတ္ဘူး။ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ဆီဆိုင္လာေတာ့ သူ႔ကို ခ်သံုးလိုက္တာပဲ။ သတိေခၚမွာေပါ့။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ၀တၳဳေရးရတာ စစ္သူႀကီးေတြ စစ္ေျမျပင္မွာ စစ္တိုက္ရသလိုပါပဲ။ စစ္တိုက္တယ္ ဆိုတာက ငါက ဘယ္လို ခ်ီမယ္၊ ဘယ္လို တက္မယ္ဆိုတဲ့ Planning ေတာ့ ရွိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္စစ္သူႀကီးကိုပဲ ေမးေမး၊ အိုင္ဆင္ေဟာင္း၀ါးကိုပဲ ေမးေမး၊ ေမာင့္ဂိုမာရီကိုပဲ ေမးေမး ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္လုိက္တဲ့ တိုက္ပြဲႀကီးေတြဟာ Plan လုပ္ထားတဲ့အတုိင္း ဟုတ္ပါသလား ေမးရင္ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျဖမွာပဲ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ျပင္ဆင္ထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ႀကံဳသလို တိုက္ သြားရတာပဲ။ ေတာ္တဲ့ စစ္သူႀကီးနဲ႔ မေတာ္တဲ့ စစ္သူႀကီး "သတိ" မွာ ကြာတာပဲ။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကို Plan ေတာ့ လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ Flexible ထားတယ္။ အဲဒီသေဘာမ်ိဳးပါပဲ။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးတဲ့ေနရာမွာလည္း အေျခအေန ေပးရင္ ေပးသလို အကုန္သံုးသြားရတာပဲ"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ၊ "ခုိင္" အမွာစာ ေရးတဲ့ေနရာမွာ ဆရာက "မူေသပံုစံမ်ား" နဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ နက္နဲေသာ လူစင္စစ္ပံုစံမ်ား" ဆိုၿပီး ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ ႏွစ္မ်ိဳး ခြဲျပသြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒါကေလး ရွင္းျပေပးပါဦး ဆရာ"

"အဂၤလိပ္လိုကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ Types နဲ႔ Character လို႔ ခြဲျခားလုိ႔ ရပါတယ္။ Types ကို မူေသပံုစံ လို႔ ေျပာရတာက သူက ဆိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုးရေတာ့တာကိုး။ ေကာင္းေတာ့မယ္ ဆုိရင္လည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေကာင္းေတာ့တာပဲ။

ေရွး၀တၳဳ ေတြနဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ဗီလိန္ေဟ့ဆိုရင္ ေအးေငြႀကီး ေပၚလာတယ္။ သူက လူၾကမ္း လုပ္ ရတယ္။ သဘာ၀က်လည္း လုပ္၊ မက်လည္း လုပ္။ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္၊ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ရ ေတာ့တာပဲ။ သူ႔အလုပ္က လူၾကမ္း အလုပ္ကိုး။ ဇာတ္လိုက္ေဟ့ဆိုရင္ ေတာ္ရမယ္၊ ေကာင္းရ မယ္၊ ေခ်ာရမယ္၊ အကုန္ မူေသခ်ထားတယ္။ ေစာေစာပိုင္းက ၀တၳဳေတြမွာ ကမၻာမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ Novel ဆိုတာ မေပၚခင္ မူေသစရိုက္ေတြနဲ႔ပဲ ေရးၾကတယ္။

Character ဆိုတဲ့ စကားက ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ-ဇာတ္ကၾကမယ္ဆိုရင္ မင္းကေတာ့ လူဆိုး Character လုပ္။ Character ဆိုတာ အက်င့္ကို ေျပာတာကိုး။ မင္းက လူဆုိးအက်င့္အတုိင္း လုပ္ရမယ္။ မင္းကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းလုပ္၊ မင္းကေတာ့ ႏွိပ္စက္သူလုပ္၊ မင္းကေတာ့ အႏွိပ္စက္ခံ ရသူ လုပ္။ သူတို႔က Black and White ကို a Bad Guys နဲ႔ Bad Guys ပဲ ရွိတယ္။ မင္းကေတာ့ Good Guy၊ မင္းကေတာ့ Bad Guy ပံုေသရိုက္ေပးလိုက္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ လူက အဆုိးခ်ည္းလညး္ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းခ်ည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်ီးမြမ္းစရာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ကဲ့ရဲ႕စရာခ်ည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဆိုး၊ အေကာင္း၊ အျပစ္၊ အနာ၊ အယုတ္၊ အျမတ္ ဆိုတာ ေရာေရာေထြးေထြး ရွိတယ္။ အဲဒါကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျပာရတယ္။ Types ကို ေရးရတာ လြယ္တယ္။ လူဆိုးဆို လူဆိုးပဲ၊ လူေကာင္းဆို လူေကာင္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ ဇာတ္ေကာင္လုိ႔ ေခၚေနၾကတဲ့ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီကေတာ့ ဇာတ္ေဆာင္လို႔ သံုးပါ၊ ဇာတ္ေကာင္လုိ႔ မသံုးပါနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္) လူနဲ႔တူေအာင္ လုပ္လာၾကတယ္။

လူနဲ႔တူေအာင္ ဆိုေတာ့ လူဆိုတာ ပံုေသ မလုပ္ဘူး။ လူ႔သဘာ၀အတိုင္း လုပ္ရမယ္။ လူဆိုတာ လွ်ိဳ႕၀ွက္တယ္၊ နက္နက္တယ္။ နက္နဲတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲဆိုေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြဟာ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးနဲ႔ လုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ဳိးနဲ႔ခ်ည္းပဲ သူသြားရဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တစ္ခါတစ္ေလ ရုတ္တရက္ သူ လုပ္လုိက္တာ က စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးေတြက လူ႔သဘာ၀မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီဟာေတြကို နားလည္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း တစ္စုံတစ္ခုက ဖံုးထားသလို၊ ကြယ္ထားသလိုပဲ။ ရုတ္တရက္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲဆိုတဲ့ စကားလံုး သံုးရတာပဲ။

သာမန္အားျဖင့္ ေျပာၾကမယ္ဆုိရင္ ဇာတ္လုိက္မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး ခ်စ္ၾက ႀကိဳက္ၾကတာပဲ။ ပကတိ အတုိင္း ေျပာရရင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္ ဘယ္လုိ ေယာက်္ားေလးကို ႀကိဳက္မလဲ။ Reason နဲ႔ ေျပာရရင္ ေခ်ာရမယ္၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းရမယ္၊ ပညာတတ္ရမယ္ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း အေျဖထြက္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အင္မတန္ေခ်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ အင္မတန္ အက်ည္းတန္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ ယူထားတာ အမ်ားႀကီး ရွိတာပဲ။ သဘာ၀မက်သလို ျဖစ္ေနတယ္။ မိဘလုပ္တဲ့ သူက အင္မတန္ ခ်မ္းသာတယ္၊ ၾကြယ္၀တယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မယွဥ္သာေအာင္ ဆင္းရဲ တဲ့သူကို ယူသြားတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတာပဲ။ ဒါဘာေၾကာင့္လဲလို႔ သြားေမးရင္း ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသလို အေျဖေတြလည္း အမ်ားႀကီး ထြက္လာလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးလို႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ လူမွာ ေနရာတုိင္း ဒါ မရွိဘူး။ လူသည္ စဥ္းစားေတြးေခၚ တတ္တဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တဲ့အတြက္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္သြယ္တဲ့ သေဘာ ေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူ႔အလုပ္မွန္သမွ်ဟာ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္သြယ္တဲ့ Rational Behaviour လို႔ ေျပာလို႔ မရဘူး။ အေၾကာင္းတရားေတြ အမ်ားႀကီး ၀င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ နားလည္ဖို႔ ခက္တယ္။

"ခုိင္" ၀တၳဳမွာ ၾကည့္ရင္ ေမာင္က လိႈင့္ကို ယူလိုက္မွာေပါ့။ ဘာမွ ခုိင့္ သံေယာဇဥ္ကို ထည့္စဥ္းစားေန မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုိင္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ တစ္မ်ိဳးပဲ။ လိႈင္ကေတာ့ Perfect ျဖစ္တယ္။ ရုပ္ရည္ အားျဖင့္ လည္း လွတယ္။ ပညာအားျဖင့္လည္း ေျပာစရာ မရွိဘူး။ ဆက္ဆံေရးကလည္း ေကာင္းတယ္။ ဒါျဖင့္ ေမာင္က လိႈင့္ ကို ယူလုိက္ပါလား။ မယူဘူးဗ်။

ခုိင္ကလည္း ရဲရဲတင္းတင္း ေမာင့္ကို ေျပာလိုက္ပါလား။ မေျပာျပန္ဘူး။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ ၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ က်ျပန္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒါမ်ိဳးက လူ႔ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း စိတ္ပညာရွင္ ေတြ ရွိေနရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာ၀န္ေတြ ရွိေနရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လည္း တရားရုံး ေတြ ရွိေနရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း စာေပဆိုတာ ရွိေနရတယ္။ ေပါက္ပင္ ဘာေၾကာင့္ ကိုင္းရတယ္၊ ဗ်ိဳင္းနားလို႔ ကိုင္းရတယ္ ဆိုတာလိုသာ ရွင္းလို႔ရစတမ္းဆိုရင္ စာေပဆိုတာ လည္း ရွိမွာ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ အႏုပညာဆိုတာလည္း ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တရားသူႀကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ေန လည္း ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"

"ၿငိမ္းေမာင္အေပၚထားတဲ့ ခုိင့္သေဘာထား ဆရာ အစေဖာ္လိုက္တာနဲ႔ ဆက္ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလး ေပၚလာတယ္ ဆရာ။ ခုိင္က ၿငိမ္းေမာင္ ရဲ႕ အခ်စ္ကို လက္ခံတာပဲ ရွိတယ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့ မတုံ႔ျပန္ႏုိင္ဘူး လို႔ ေမာင့္ကို ရွင္းျပတယ္။ ဒါက ၀တၳဳထဲမွာကိုး။ အျပင္မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အခ်စ္ကို လက္ခံပါၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ဒီမိန္းကေလးက ကိုယ့္ ခ်စ္ၿပီလို႔ပဲ ယူဆလိုက္ ၾကတယ္။ ဆရာ ခြဲျခားျပထားတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ လက္ခံပါၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတာ မတူႏိုင္ဘူးေပါ့"

"အဲဒါေၾကာင့္ပဲ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ကို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ သဲကြဲပါတယ္။ မိန္းကေလးက ခ်စ္ကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။ ခ်စ္ကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါမ်ိဳးက ရွင္းတယ္။ သူစိမ္းတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။ ရုပ္ကလည္း ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ရုပ္၊ ပညာအရည္ အခ်င္းကလည္း ကိုယ္ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ အင္မတန္ လြယ္တယ္။ မႀကိဳက္ပါဘူးရွင္လို႔ ေျပာလိုက္ရုံပဲ။ သို႔ေသာ္ အခု ခုိင္တို႔၊ ၿငိမ္းေမာင္တို႔ အျဖစ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ လူငယ္ခ်င္း ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ရင္းႏွီးၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း ခင္ၾကတယ္။ သံေယာဇဥ္လည္း ရွိတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္ က ခုိင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုိင္က လက္ေတာ့ ခံတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ျဖစ္တတ္တာက သူ ေပးတုိင္း ကိုယ္ မယူႏိုင္တာေတြ ရွိတယ္။ အခုဟာက သူ ေပးတာ ကိုေတာ့ ကိုယ္က လက္ခံ တယ္။ ကိုယ္က ျပန္ေပးေရး၊ မေပးေရး က တစ္က႑ပဲ။

ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်စ္ကို လက္ေတာ့ခံတယ္။ ျပန္ခ်စ္ႏိုင္၊ မခ်စ္ႏိုင္ ဆိုတာက တျခား ျပႆနာ ေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ ဇြဲေကာင္းတဲ့သူေတြ ရသြားၾကတာ ရွိတာေပါ့။ ဒါေကာင္ကြာ၊ မရဘူးထင္တာ ရသြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြက Born Psychologist ေခၚတယ္။ မိန္းကေလးက ရွင့္အခ်စ္ကို ကၽြန္မ လက္ခံပါၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ နားမလည္ တဲ့ ေယာက်္ားေလးက ေတာင္လုပ္၊ ေျမာက္လုပ္ လုပ္တာနဲ႔ ကြဲၿပဲကုန္ၾကတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ မင္းပဲ အစက ငါ့အခ်စ္ကို လက္ခံပါတယ္ ေျပာၿပီး ခုေတာ့ မ်က္ႏွာမ်ားတယ္၊ ဘာညာနဲ႔ စကားေတြ မ်ားကုန္ၾကတယ္။

အမွန္က လက္ခံတယ္။ To some extent အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ လက္ခံတာပဲ ရွိတယ္။ ဟိုေကာင္က အဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး သြားလုပ္တာကိုး။ ဒါကို ပါးတဲ့ေကာင္က်ေတာ့ နားလည္တယ္။ လက္ခံပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုး ကို Stepping Stone အျဖစ္ ထားၿပီး သံေယာဇဥ္ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ ဆက္ကာဆက္ကာ ႀကိဳးစား တယ္။ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြက ဖိုးစြံေတြ ျဖစ္သြားတာပဲ။

အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြက ဒါမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔က အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ေရြးရတာကိုး။ ျမန္မာ ပီသေသာ မိန္းကေလးေတြကို ေျပာတာေနာ္။ သူတို႔က အခ်စ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္ အိမ္ေထာင္ဖက္ အျဖစ္ ယူသင့္သလား၊ မယူသင့္ဘူးလား ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုိင့္ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါမ်ိဳးက သံုးေယာက္လညး္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ေလးေယာက္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေနာ္။ ခုေခတ္ မိန္းကေလးေတြက ဒီျပႆနာမ်ိဳး ပိုရွိတယ္။

ေရွးေခတ္ မိန္းကေလး ေတြက အိမ္ထဲမွာေနၿပီးေတြ႕တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ Yes or No အေျဖေပးဖို႔ ရွိတယ္။ အခုလို ေယာက်္ားအမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ့ အလုပ္ခြင္က မိန္းကေလးေတြ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေတြ အေနနဲ႔က်ေတာ့ ႏွစ္သက္ႏိုင္တဲ့သူ (ႏွစ္သက္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူးေနာ္) တစ္ေယာက္ မကဘူး၊ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ သူ႔အေနနဲ႔ အခ်စ္ကို လက္ခံတယ္။ ျပန္ခ်စ္တယ္၊ မခ်စ္ဘူး ဆိုတာက တစ္က႑ ျဖစ္သြားၿပီ။ သူ ေရြးဦးမွာပဲ။ Society က Complex ျဖစ္ လာေတာ့ ဒီသေဘာမ်ိဳး ေတြ ၀င္လာတာပဲ။ အစကတည္းကလည္း ဒီသေဘာကေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မေပၚလြင္ဘူး။ ခုေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး အလုပ္ခြင္ႀကီးေတြ က်ယ္ျပန္႔လာေတာ့ ဒီသေဘာ ေပၚ လာတာပဲ။

အေမရိကန္တို႔၊ အဂၤလန္တို႔မွာေတာ့ ဒီသေဘာထားေပၚတာ ၾကာပါၿပီ။ လက္ေတာ့ လက္ခံႏိုင္တယ္။ ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတို႔က စကားလံုးလည္း ခြဲထားတယ္။ အေမရိကန္မွာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို သြားၿပီး I love you လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ မိန္းကေလးက ဆတ္ဆတ္တုန္ ေအာင္ လန္႔ သြားတယ္။ I love you ဆိုတာက လက္ထပ္ပါရေစဆိုတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္သြားတယ္။ Love လို႔ မသံုးဘူး။ I like you လို႔ပဲ သံုးတယ္။ မိန္းကေလးလည္း I like you ဆိုရင္ အဲဒီ like ဆိုတဲ့ အဆင့္နဲ႔ပဲ ေနၾကတယ္။ ဒီအဆင့္ကေန ကြဲခ်င္လည္း ကြဲသြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း I like you ကေန I love you အဆင့္ ေရာက္သြားၾကတာေပါ့"

"ဆရာ ခြဲျခားျပေတာ့မွပဲ ရွင္းေတာ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴး ဖတ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ား စကားလံုး အေရြးမမွားၾကဖို႔ သတိထားစရာ ျဖစ္သြားတာေပါ့ ဆရာ။ ဆရာက အခ်စ္၀တၳဳ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရးခဲ့တာဆိုေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလး ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အခ်စ္စစ္ ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ရယူျခင္းလို႔ လက္ခံၿပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းလို႔ ယူဆၾကတယ္။ ဆရာေကာ အခ်စ္ကို ဘယ္လုိမ်ား အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်င္ပါသလဲ။

"ဒါက အခ်စ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ျခင္းပဲ၊ အခ်စ္ဆိုတာ ရယူပိုင္ဆုိင္ျခင္းပဲလို႔ ေျပာၾကတာ ႏွစ္ခုလံုးပဲ မွန္ပါ တယ္။ ဆရာကေတာ့ ဒီအသံုးကို တရားေသ မသံုးပါဘူး။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ Character ေပၚ မွီၿပီး သံုးတယ္။ ၀တၳဳေပၚမွီၿပီး သံုးတယ္။ တစ္သက္လံုး ဘ၀ေဆာင္ပုဒ္အျဖစ္နဲ႔ သံုးဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ မေရးပါဘူး။ ႏွစ္ခုစလံုးက မွန္ေနတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆုိင္လိုျခင္းပဲ ဆိုတာ ဆရာတို႔ေခတ္က်မွ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ "ပေလတို" ကိုယ္တုိင္က ေျပာခဲ့တာပဲ။

ဗုဒၶ တရားမွာလည္း တဏွာဆိုတာ ရွိတယ္။ တဏွာဆိုတာ "ခ်င္"တာပဲတဲ့။ လိုခ်င္တယ္၊ စားခ်င္တယ္၊ ေသာက္ခ်င္တယ္။ အဲဒါေတြ အကုန္လံုး ပိုင္ခ်င္တာကို ေျပာတာပဲ။ နတ္ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ သိၾကား ျဖစ္ခ်င္ တယ္၊ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ "ခ်င္" တာမွန္သမွ် ပိုင္ခ်င္တာေတြခ်ည္းပဲ။ "ခ်စ္တယ္" ဆိုတာလည္း ပိုင္ခ်င္တဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို တဏွာမပါဘူးလို႔ ေျပာရင္ မိုင္ရာက်သြားမယ္။ ခ်စ္တာမွန္သမွ်ကို ဗုဒၶတရားနဲ႔ ၾကည့္ရင္ တဏွာပဲ။ တဏွာမွန္သမွ်က သံုးေဆာင္ ႏိုင္တာေတြခ်ည္းပဲ။ သံုးေဆာင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ သံုးေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ။ ပိုင္မွ သံုးေဆာင္ ႏိုင္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ "ပေလတို" ေျပာတာ မွန္တယ္။

သို႔ေသာ္ ခက္တာက ခုနက ဆရာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ လူ႔စိတ္က လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာက တစွာသက္သက္လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရာေထြးေနတယ္။ တဏွာသေဘာသက္သက္ဆိုရင္ျဖင့္ ကာမဂုဏ္ ကိေလသာခ်ည္း ျဖစ္သြားမယ္။ လူ႔ေဘာင္မွာ အခ်စ္ဆိုတာက ကာမဂုဏ္သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကာမဂုဏ္သက္သက္ေၾကာင့္သာ ဆုိရင္လည္း ဘယ္မွာ အိမ္ေထာင္ေတြ ၿမဲေတာ့မလဲ။ အဘုိးႀကီး၊ အဘြားႀကီး ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဘ၀မွာ သာယာမႈ ရွိေတာ့မလဲ။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားက ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ပိုင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့ တဏွာသေဘာ ပါလင့္ကစား ေမတၱာသေဘာေလး ကလည္း လာေရာတယ္။

အဲဒီေတာ့ သူပိုင္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာဆိုတာက စြန္႔လႊတ္ဖို႔လည္း ၀န္မေလးဘူး။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔လည္း ၀န္မေလးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခုနကေမးတဲ့ အခ်စ္ဆုိတာ ပိုင္ဆုိင္လုိျခင္း လား၊ စြန္႔လႊတ္ျခင္းလား ဆိုတာ ႏွစ္ခုစလံုး မွန္ေနတယ္။ ဘယ္ဘက္ ကဲသလဲ ဆိုတာကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ စိတ္ေပၚ မူတည္တယ္။ တခ်ိဳ႕က တဏွာဘက္ ကဲတဲ့အခ်စ္ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေမတၱာဘက္ ကတဲ့စိတ္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ဆိုတာ ရယူပိုင္ဆုိင္လုိျခင္းလည္း မွန္တယ္။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းလည္း မွန္တယ္။

Relatively ေျပာရရင္ ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးက ျမင့္ျမတ္သလဲ ဆိုေတာ့ စြန္႔လႊတ္ေသာ အခ်စ္၊ ခြင့္လႊတ္ ေသာအခ်စ္က ပိုၿပီး ျမင့္ျမတ္တယ္။ သူက ေမတၱာစိတ္ ကဲတယ္။ အဲဒီအခ်စ္မ်ိဳးကို ရေအာင္ ရွာႏိုင္တဲ့ သူက ကံေကာင္းတာပဲ။ ရ၊ မရေတာ့ အာမခံခ်က္ မရွိဘူး"
"ဆရာခြဲျခားျပလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က "ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ လသာဆဲ" ကို သြားသတိရတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳ ဆရာ ေရးခဲ့တာ သာမန္အခ်စ္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထက္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုခုနဲ႔ ေရးခဲ့ပံုရတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"အဲဒီ၀တၳဳ ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ပရိသတ္ဘက္က တုံ႔ျပန္ခ်က္ ဆရာ ဘယ္လိုမ်ား ရခဲ့ဖူးပါသလဲ။

"ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ လသာဆဲကို ဘာေၾကာင့္ ေရးရတာလဲ ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဆရာက အဲဒီအခ်ိန္ က ၀ိပႆနာ ကို ေတာ္ေတာ္လုပ္လာတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာအရသာကို သြားေတြ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူ႔ေလာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဒီတရားႀကီး ရွိေနပါကလားဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္။ ဒီေတာ့ ငါ သိသမွ်ေလးေတာ့ ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ၊ ၀တၳဳပံုစံေလးနဲ႔ ေျပာျပရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာအေၾကာင္း ေရးတာပဲ။ ၀ိပႆနာ ဆိုရင္ လူေတြက ေတာ္ေတာ္ေ၀းၾကတယ္။ ၀ိပႆနာစခန္းကို ေရာက္ဖို႔ရာ လူႀကီးေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေ၀းၾကတယ္။ ၀ိပႆနာစခန္းကို ေရာက္ဖို႔ရာ လူႀကီးေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္။ လူငယ္ဆိုေတာ့ ေျပာမေန နဲ႔ေတာ့။ အဲဒီ၀ိပႆနာဆိုတာ လူႀကီးအတြက္ခ်ည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူငယ္အတြက္ ခ်ည္း လည္း မဟုတ္ဘူး။ လူသားတိုင္း လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေရးရင္ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ ေစတနာေလး ပါလာတယ္။ အဲဒီေစတနာနဲ႔ပဲ ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ လသာဆဲကို စလိုက္တယ္။

စလိုက္ေတာ့ သူက ထင္တာထက္ ေအာင္ျမင္သြားတယ္။ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီး ၀ိပႆနာကို စိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။ ဆရာ့ဆီကို လွမ္းေမးတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္။ လွမ္းေဆြးေႏြး တဲ့ သူေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ဆရာ အလြယ္တကူ သက္ေသသကၠာယ ျပလို႔ မရဘူး၊ တိတိက်က် ျပႏိုင္တာ ႏွစ္ခု ရွိတယ္။

ေမာ္လၿမိဳင္ မဟာစည္ရိပ္သာမွာ တရားျပတဲ့ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါး ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ အဆင့္ဆင့္ရွိတဲ့အထဲက သူကေတာ့ အႀကီးစားထဲကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက အလတ္စားထဲက၊ စာတတ္ေပတတ္ ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ ဦးဓမၼ တဲ့။ ဦးဓမၼ ေျပာျပခ်က္အရ Case ႏွစ္ခု ေတြ႕ရတယ္တဲ့။ တစ္ခုကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းတက္ေနရင္းက Mental Depression ၀င္လာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးလာသလဲဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အထိ ဆိုးလာတယ္။ အမ်ိဳးစုံ ေဆးကု ၾကတယ္၊ မရဘူး။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဒီ၀တၳဳ သြားဖတ္မိေတာ့ ငါ ဒါ ႀကိဳးစားဦးမယ္ဆိုၿပီး မဟာစည္ရိပ္သာ ကို ေရာက္လာတယ္။ ၀ိပႆနာ ႀကိဳးစားအားထုတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီေရာဂါ ေပ်ာက္ သြားတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ား ရုတ္တရက္ နားမလည္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သြား တယ္။ မဟာစည္ မွာက ေမတၱာကမၼဌာန္း စီးျဖန္းရတာကိုး။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းဖို႔ ေျပာတယ္။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတယ္ ဆိုတာက ပထမဆံုး ကိုယ္ ေမတၱာအားႀကီးလာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ပုဂၢိဳလ္ေတြပြားၿပီး ေမတၱာပို႔ရတာကိုး။ ဒါက Method ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကိုင္း ... ဒါယိကာမႀကီး ေမတၱာအရွိဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို ေျပာပါ။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို စူးစိုက္ၿပီး ေမတၱာပို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့မွ ပြားပါလို႔ ေျပာတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ေမတၱာအရွိဆံုး လူေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူကို ကၽြန္မ မျမင္ဖူးပါဘူးတဲ့။

ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္မ်ားက မျမင္ဖူးတဲ့လူကို ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ေမတၱာအရွိဆံုးလူ ျဖစ္ရတာ လဲ လို႔ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူက ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေရာက္ၿပီးသြားပါၿပီ၊ ဘ၀ႀကီး ေတာ့ သြားပါၿပီဆိုၿပီး ညႇိဳးငယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆးရုံတက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူနာျပဳ ဆရာမေလး က သူ႔ေရာဂါ ကို သိေတာ့ "ပိေတာက္ပြင့္ဆဲလသာဆဲ" ၀တၳဳကို ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဆုိၿပီး ငွားလိုက္တယ္။ ၀တၳဳဆံုး တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ ေမာင္ေလးလိႈင္ က မမေ၀ကို ေဆးရုံေပၚ မွာ ထားခဲ့ရၿပီး ေရႊတိဂုံကုန္းေတာ္ေပၚ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ခံစားရသလို သူ႔စိတ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္း သြားတယ္။

ဒီေတာ့မွ ေလာကမွာ ဒီတရားေတြ၊ ဒီနည္းေတြ ရွိသားပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ငါ့ဘ၀ကို အရႈံးခံရမွာလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ဆရာဘုန္းႏိုင္ေရးတဲ့ မဟာသတိပ႒ာန္ ဘယ္မွာ ရွိသလဲဆိုတာ ရွာတယ္။ သူက ရန္ကုန္မွာ ေနတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ထင္ရွားတဲ့ မဟာစည္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူ႔ဘ၀ ၿငိမ္းခ်မ္း သြားတယ္။ ဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတဲ့ အတြက္ သူ႔ဘ၀မွာ အျဖဴစင္ဆံုး၊ အသန္႔ဆံုး ေမတၱာအရွိဆံုးသူဟာ ဆရာဘုန္းႏိုင္ ပဲလို႔ မွတ္ယူထားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ့ကို သူ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရား မ်ားက အဲဒီတုန္းက ဆရာ့ပံုပါပဲ ၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ ရွာေပးလိုက္ရတယ္တဲ့။

ဆရာ ၀မ္းသာတာက ၀ိပႆနာ လို သိမ္ေမြ႕နက္နဲတဲ့ ဘာသာရပ္ကို ၀တၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္နဲ႔ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ေရးႏိုင္တဲ့အတြက္ ဆရာ ၀မ္းသာတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ားရဲ႕ အခ်ီးအမြမ္း ကိုလည္း ခံရပါတယ္။ ဆရာနာမည္ေတာ့ မတပ္လိုေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းႀကီးေတြ ဓမၼရိပ္သာေတြ မွာ ၀တၳဳ ဖတ္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ ဆရာ့၀တၳဳကိုေတာ့ ဖတ္ခြင့္ေပးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ခြင့္ ေပးထား ပါတယ္။

ဆက္ရန္

Credit:shwezinu.blogspot.com