ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၁၀)
ကင္မရာႏွင့္စာေရးသူ
သို႔မဟုတ္ စာေရးဆရာ
စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေပးျခင္းက႑ာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳတင္အစီရင္ခံထားတဲ့ အတိုင္း အလ်ဥ္းသင့္ ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ေသာ အေျခအေနအရ အလွည့့္က် ေတြ႕ဆံုေပးေနရာမွာ ဒီလ ေတြ႔ဆံုေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ ထားတဲ့ အႏုပညာရွင္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ စာေရးဆရာ "ေမာင္၀ဏၰ" ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေမာင္၀ဏၰ ကို ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးတဲ့ေနရာမွာ စာေပေရးရာ ကိစၥမ်ားသာမက ရုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႕ ကိုပါ ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာဦသာဓု နဲ႔ ေဒၚခင္ညိဳတို႔ရဲ႕ သားႀကီး ၾသရသ ဆရာေမာင္၀ဏၰကို ပရိသတ္မ်ားစၿပီး
သိခဲ့ၾက တာက "ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း" ရုပ္ရွင္ကား ဒါရိုက္တာအျဖစ္နဲ႔ပါ။
ဒီကားမွာ သူ႔တင္ျပမႈ အႏုပညာပိုင္း ဆိုင္ရာ ေတြ ဆန္းသစ္မႈေၾကာင့္
ေက်နပ္အားရခဲ့ၾကတယ္။ ပရိသတ္ ေက်နပ္သလို ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း အသိအမွတ္ ျပဳၿပီး ပထမဆံုး
ဒါရိုက္တာအျဖစ္ ရိုက္တဲ့ ဒီကားမွာပဲ အေကာင္း ဆံုး ဒါရိုက္တာ ေရႊစင္ဆု ကို
ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေမာင္၀ဏၰ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ ေအာင္ျမင္သလို စာေပနယ္မွာလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ပါပဲ။
"ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဆရာ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အရြယ္ကစၿပီး စာေပကို စိတ္၀င္စားခဲ့ တယ္ ဆိုတာ က စလိုက္ရေအာင္"
"ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ပေဒသာမဂၢဇင္းတို႔ စာသဘင္စာအုပ္တိုက္တို႔ လုပ္ထားေတာ့ အိမ္မွာ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးဆရာ အ၀င္အထြက္ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဦးေအာင္လင္း၊ ဦး ေလးေသာ္တာေဆြ၊ ဦးတင့္တယ္၊ ဦးေလးဘုန္းျမင့္၊ ဦးေလးကိုတင္ေအာင္(ဗန္းေမာ္)တို႔ေပါ့။ ဒီ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္ပံုၾကားမွာ ႀကီးရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္စာ စဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္မွာ ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ္စဖတ္တာ က အေဖ့၀တၳဳ ေတြ ဖတ္ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အျခား၀တၳဳေတြပါ ဖတ္လာတယ္။
အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ တေစၦ၀တၳဳေတြ ေခတ္စားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲ ဒီ၀တၳဳေတြ စိတ္သိပ္မ၀ငင္စားဘူး။ အဲဒီလို တေစၦ၀တၳဳေတြ သိပ္ေခတ္စားေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားရည္၀ေနၿပီ ဆိုရမလားဘဲ။ စာေပေလာ က ထဲမွာ ရွိတဲ့ အခ်ိန္က အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဦးတင့္တယ္တို႔၊ ဦးေသာ္တာေဆြတို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖတို႔၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တို႔၊ သူတို႔ခ်င္း ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကား ေနရ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပစိတ္၀င္စားေစတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ရွိေနတယ္။ ဒါ ကၽြန္ ေတာ္စာေပကို စိတ္၀င္စားေစ တဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌လည္း ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေရးခ်င္စိတ္ ရွိလာတယ္။ ဒါက အရွင္းကေလးပါ။ ၀တၳဳဖတ္တဲ့ သူတိုင္းဟာ အခြင့္အေရးရရင္ ေရးျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ကေတာ့ အေဖ စာအုပ္တိုက္ လုပ္ေနတုန္းက စာေရးဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသး တာကိုး။ ရုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ အေဖ့လုပ္ငန္းေတြ ၾကည့္ၿပီး နားရည္၊ မ်က္စိရည္ ၀ သြားတာပဲ ရွိတယ္။ လုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ စာစေရးျဖစ္တာကေတာ့ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္က "အေတြးအေခၚမဂၢဇင္း" မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေနတဲ့ ဒႆနိကေဗးဌာနက ထုတ္တာပါ။ ၁၉၈၆-၆၉ေလာက္က ထုတ္ တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စေရးျဖစ္သြားတယ္။ နာမည္က "ကားလမ္းေဘးက ဆိုင္း ဘုတ္ကေလး"ပါ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းခံရတဲ့ စာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ "ရႈေဒါင့္"၊ "တို႔"၊ "ျပည္သူ႔ၾကယ္"၊ "မိုးေ၀"၊ "ရႈမဝ"စတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္း ေတြမွာ ေရးတယ္၊ ရႈမဝမွာ အေရးမ်ားပါတယ္။ ၀တၳဳအေနနဲ႔ ပထမဆံုး ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ဝတၳဳကေတာ့ ရႈမဝ မွာ ပါတဲ့ "ေလထဲက အိပ္မက္ကေလး" ၁၉၇၃-၇၅ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ ရိုက္ရင္း တန္းလန္း က ေရးတာပါပဲ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္း ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ ေရးလိုက္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာရေကာင္းေစ၊ စာေရးတဲ့အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ ရေကာင္း ေစရယ္လု႔ိ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာရင္ ခ်ေရးလိုက္ ၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္ ပို႔လိုက္တာပါပဲ"
"ဒီလိုဆို ဆရာ စာေရးတာနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာက အရင္ေပါ့"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေရးတာေတာ့ ရွိခဲ့တယ္ဗ်။ "သိုင္းသမား"ဇာတ္ညႊန္း ေရးခဲ့ေသး တယ္။ အဲဒါ ၿပီးမွ ကားရိုက္တာပါ"
"ဆရာက ဝတၳဳေတြလည္းေရးတယ္၊ ဝတၳဳရွည္.... လံုးခ်င္းေတြလည္း ေရးတယ္ ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႔ စိတ္အား ထက္သန္ ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြအတြက္ ဝတၳဳတိုနဲ႔ ဝတၳဳရွည္ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ ဘယ္လို ရွိတယ္၊ ဇာတ္အိမ္ ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ယူတယ္၊ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြကို ဘယ္လို ပံုေဖာ္ တယ္ဆိုတာ ေလး ေတြ ရွင္းျပေစခ်င္ပါတယ္"
"ဝတၳဳတိုကို ကၽြန္ေတာ္ေရးတာက ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေစေတာ့ရယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာမ ဟုတ္ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လမ္းသြားရင္း ေတြ႔တာေလးေတြ၊ အိမ္မ်ာ ေနရင္း ျဖစ္တာေလးေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလူတစ္ေယာက္က ေျပာျပတဲ့ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို စိတ္ဝင္စား သြားတဲ့အခါမွာ အဲဒီအခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေတြးစရာကေလးေတြ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီ အေတြးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ကြက္ အဝင္ မစဥ္းစားဘူး။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရႀကံဳရ ျမင္ရၾကားရတဲ့အတိုင္း ေရးပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒါ စာေရးတဲ့ အတတ္ ပညာအရ ေခၚမွာ ေပါ့ေလ။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္ တမင္တကာ ေလ့လာထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒီလိုပဲ ေရးရင္း နဲ႔ တတ္လာရတဲ့ အတတ္ပညာတစ္ရပ္ပါ။
ေရးရင္းနဲ႔ ဘာေတြ႕လာသလဲဆိုေတာ့... ဝတၳဳတိုမွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေရးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတဲ့ အေတြး တစ္ခု တင္ျပလိုက္တာပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထား တဲ့ အေတြးက ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေတြးၾကပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ မွ မေျပာဘူး။ ေျပာ ဖို႔လည္း မလိုဘူးထင္တယ္။ ဝတၳဳတိုကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲေရးတယ္။
မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္က်ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ... ေတြ႕ရ ျမင္ရ ႀကံဳရ ၾကားရတာေတြကို ဖတ္လို႔ေကာင္း မယ္ ထင္တာေတြ ကုိ ေရးလိုက္တာပဲ။ ဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို ထည့္ၿပီးေရးလိုက္တယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ မဂၢဇင္း ဝတၳဳရွည္ နဲ႔ ဝတၳဳတိုက သိပ္ၿပီး မျခားနားပါဘူး။
လံုးခ်င္းဝတၳဳကေတာ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ပထမ စဥ္းစားတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ေရးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းက ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ ပထမ ပံုစံ ခ်ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းအတိုင္း မျဖစ္ေတာ့တာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးရင္းနဲ႔ကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အသက္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသိရခက္ခဲတဲ့၊ အင္မတန္နက္နဲတဲ့ ပါးပါးလႊာလႊာ ၀ိညာဥ္တစ္ခုေတာ့ ၀င္လာတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ (တျခားလူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး) ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဇာတ္ ေကာင္ ေတြဟာ တကယ့္လူတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ညီ တစ္ေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ဦးေလးတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သားသမီးတစ္ ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ တရင္းတႏွီး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ ေကာင္ကို ဖန္တီးတဲ့ေနရာမွာ အျပင္ကလူေတြ စရိုက္ကို ေပါင္းထားတဲ့ ပံုစံ ဖန္တီးထားတယ္။ အ ျပင္က လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ ဥပမာ ကိုဝင္းၿငိမ္းကို ေတြ႔ၿပီးတဲံေနာက္ ကို၀င္ၿငိမ္းစရိ္ုက္မ်ိဳး ဖန္တီးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကို၀င္းၿငိမ္းလို စရိုက္မ်ိဳးရွိတဲ့လူ သံုးေလးငါးေယာက္ ကို ေပါင္းစပ္ ဖန္တီးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ က ကိုဝင္းၿငိမ္းနဲ႔လည္း မတူ ဘူး။ ကိုဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အျခား လူေတြ နဲ႔ လည္း မတူပါဘူး။ သူက တျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဇာတ္ေကာင္က အျပင္မွာ တကယ္ရွိလား ဆိုရင္ မရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ ပိုက္ဆ့ေတြ သိပ္ခ်မ္းသားသြားၿပီးေတာ့ ပထမဇာတ္လမ္း ဆင္ ထားတုန္း ကေတာ့ ဒီလူက အငယ္ေတြ ဘာေတြယူ။ အႀကီးနဲ႔ အငယ္နဲ႔ရန္ျဖစ္ ဘာညာ ဇာတ္လမ္း ဆင္ ထားတာ ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီဇာတ္ေကာင္က ပိုက္ဆံ ခ်မ္း သာတဲ့ အလုပ္ ကို တကယ္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမ စဥ္းစားတုန္းက သူ႔ကို ခ်မ္းသာ ေစမယ္လို႔ စဥ္းစား ထားေပမယ့္ တကယ္ေရးတဲ့အခါမွာ သူက ခ်မ္းသာခ်င္မွ ခ်မ္းသာမယ့္သူ ျဖစ္ တယ္။
စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံကိုပဲ အာသာငမ္းငမ္း ရွာေန တဲ့စီးပြားေရးသမားပံုစံ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ ေနပံုထိုင္ပံု စရိုက္ေတြကို ဖမ္းၿပီး ရးတယ္။ ဒီလို ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳး က်ေတာ့ အက်င့္္စာရိတၱက အစ ကၽြန္ေတာ္ထိန္းလို႔မရေအာင္ ေဖာက္ျပန္ခ်င္ ေဖာက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မင္းဒီဟာေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ေျပာေနတုန္းမွာ ပဲ သူက လုပ္ခ်င္ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္လက္က ေရးမိၿပီး သား ျဖစ္သြားတာကို ေျပာတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးသူအေနနဲ႔ ေစာင့္ထိန္းသင့္တဲံ သီလဆိုတာရွိတယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္က လူမႈေရးအားျဖင့္ေရာ၊ အက်င့္စာရိတၱအားျဖင့္ေရာ ေဖာက္ျပန္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔က ၀တၳဳထဲမွာ ေဖာ္ျပဖို႔ သင့္၊ မသင့္ စဥ္းစားရတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း မရဘူးကြာ ဆိုၿပီး အတင္း ကို ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို ျပန္ထိန္းရတာ ရွိတယ္။
ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဖန္ဆင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္၊ ဇာတ္အိမ္တည္ေထာင္ပံု၊ လံုးခ်င္း ဝတၳဳနဲ႔ ဝတၳဳရွည္၊ ဝတၳဳတိုတို႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ေတြပါပဲ။
လံုးခ်င္း၀တၳဳ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ နည္းနည္းအခက္အခဲ ရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳမွာ စာဖတ္ ပရိသတ္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေရွ႕ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆဲြေဆာင္ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးက စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ နည္းနည္းကဲျပီးေတာ့ ေရးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ေရးရတာဟာ ၀တၳဳကို ေရးရတာေလာက္ မလြတ္လပ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့... ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ဆိုတာက ေရးရင္း ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ က ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုးသြားသလဲ ဆိုေတာ့ေရးျပီးသားကို ျပန္ဖတ္၊ ေက်နပ္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ လက္မွတ္ထိုးလုိက္ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ ျပီးသြားျပီ။
အဲဒါကို မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာစားပဲြ သြားပို႔၊ အယ္ဒီတာက မၾကိဳက္ဘူး ကြာ၊ ပယ္တယ္ဆုိရင္လည္း ပယ္ေပါ့။ ဒီတို္က္္က မၾကိဳက္လို႔ပယ္ရင္ ေနာက္တစ္တိုက္ သြားပို႔မွာပဲ။ ေနာက္တစ္တိုက္က မၾကိဳက္ရင္လည္း ေနာက္တစ္တိုက္ ေပါ့။ ဒီလို မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္ပို႔လုိ႔ အားလံုးက မၾကိဳက္ဘူးဆိုလည္း ျပီိးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ တာ၀န္က ေရးဖုိ႔ရွိတယ္။ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ေရးျပီးလုိ႔ လက္မွတ္ထိုးျပီးရင္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ တယ္ဗ်။ မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါတာတုိ႔၊ မပါတာတို႔ သိပ္ျပိး စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
လံုးခ်င္းက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းတြက္လာရတယ္။ ပရိသတ္ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ တြက္ရတယ္။ ေနာက္္တစ္ခါ အဲဒီမွာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေဖာ္ျပသင့္တာ၊ မေဖာ္ျပသင့္တာေတြကို (တည္းျဖတ္) ေပးမယ္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ တည္းျဖတ္ရတယ္။ အဲဒါ ပင္ပန္းတယ္။ ခုနက ေျပာတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥတို႔၊ အယူအဆ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတို႔၊ ကိုယ့္ဘာသာပဲ တည္းျဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္းေရးရတာ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္း ေရးရတာ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ခက္တာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဆိုရင္း ၀တၳဳတုိက ပိုခက္တယ္။ ၀တၳဳတိုက်ေတာ့ စကားလံုး ေရြးတာက အစ စကားလံုးက်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ သိပ္သိပ္ သည္းသည္း ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။
ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို စာမ်က္ႏွာ ေလး ငါး ေျခာက္မ်က္ႏွာ အတြင္းမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထိေရာက္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ဖို္႔ လုိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္ကြက္တစ္ကြက္တည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ေလး ငါး၊ေျခာက္ႏွစ္ ႏွစ္ ပရိေစၦဒ ၾကာတဲ့ဇာတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
၀တၳဳတို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့စကား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထားတဲ့ အေတြးအေခၚကို စာလံုး သိပ္သိပ္သညး္သည္း၊ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ ေရးႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါကေတာ့ မေကာင္း ဘူး။ ဟုိဟာကေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်လို႔ ေျပာေနဖို႔ မလုိဘူး၊ တင္ျပေနဖို႔မလုိဘူး။ ဒီဟာ ေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး စာဖတ္ပရိသတ္ကို ဇြတ္အတင္း တင္ျပေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စာဖတ္ပရိသန္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ထက္ ပိုျပီးစာဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စာေရးဖို႔အတြက္ စာဖတ္ရတာ ရွိတယ္။
စာေရးဖို႔အတြက္ လူေတြးနဲ႔ လိုက္ေတြ႕ရတာရွိတယ္။ စာေရးဖို႔အတြက္ ေလွ်ာက္သြားေနရတာ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္ဆိုတာ သိပ္မရွိဘူး။ အခ်ိိန္မရွိေတာ့ စာဖတ္အားခ်င္းယွဥ္ရင္ စာဖတ္ပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ္ တို႔ထက္ အမ်ားၾကီး မ်ားပါတယ္။ အသိဥာဏ္အားျဖင့္လညး ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုျပီး ရွိႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀တၳဳတိုေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေတြးအေခၚ တစ္္ခုကို တင္ျပျပီး မွန္တယ္။ မွားတယ္ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ မေပးေတာ့ဘူး ၀တၳဳတို နဲ႔ ၀တၳဳရွည္ ျခာနားခ်က္ကေတာ့ ဒါပါပဲ''
''ဆရာ့၀တၳဳတိုကေလးေတြမွာ ခုေျပာခဲ့သလုိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မပါဘဲ သေဘာထား တင္ျပရုံသက္သက္ ေရးခဲ့တာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ဆရာ့သေဘာထားကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္ ပါေသးတယ္။ ရႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ 'တံခါးကေလး'ဆုိတဲ့ ၀တၳဳတိုမွာ ဒီေန႔ ေခတ္ပညာတတ္ အိိမ္ေထာင္စုေတြမွာက်င့္သံုးေန ၾကတဲ့ Family Planning (မိသားစုု စီမံခ်က္) နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တင္ျပထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီမိသားစုမ်ာ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ပဲ ယူမယ္္၊ တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ျခားမယ္စသျဖင့္ ကိုယ့္စီမံခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ''
''ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေနမႈစနစ္နဲ႔ ုေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစု စီမံခ်က္ကို က်င့္သံုးတဲ့ သူေတြ အမ်ားစုက လူခ်မ္းသာေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ဘဲြ႔ရ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ မ်ားပါတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ကို ဘယ္လုိ ျပဳစုမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွာႏိုင္ေဖြႏိုင္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အေလး သံုးေယာက္ ကို ဘယ္လုိ ျပဳစုမယ္၊ ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုၾကတယ္။ ဒါက ခုနက မိသားစု စီမံခ်က္ထားတဲ့ သူေတြဘက္က ေတြးတာ....။
တကယ္လုိ႔ အဲဒီကိစၥ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္ေတြဆိုရင္ ဒီလုိပဲ ေမြးလာတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ၾကီး လာတာပဲ။ သူတုိ႔မိဘမ်ားအေနနဲ႕က မ်မ္းသာသလား ဆိုေတာ့ မခ်မ္းသာပါဘူး။ ရွိတဲ့အခါ ရွိတယ္၊ မရွိတဲ့ အခါ မရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ မိဘေတြရဲ႕ ၀တၱရားကို ေက်ပြန္စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမြးလားခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ''
''ဆရာက ၀တၳဳလည္း ေရးတယ္၊ ရုပ္ရွင္လည္း ရုိက္တယ္။ အႏုပညာေလာက ႏွစ္ခုမွာ က်င္လည္ ေနတယ္။ ဇာတ္ညႊန္း ေရးတာလည္း စားေရးတာပဲေပါ့။ ရုပ္ရွင္မွာက ရွပ္ရုင္ အတတ္ပညာ ရွိတယ္။ စာေရး တဲ့ ေနရာမွာ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာ ရွိတယ္။ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု တူဘူး ဆုိေပမယ့္ အေျခခံ အားျဖင့္ေတာ့ အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ထုတ္တဲ့ အေျခခံပါပဲ။ ရုပ္ရွင္ရုိက္ရင္းနဲ႔ ရုိက္ကြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ေတြ႕လိုက္ရရင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို စာေရး လိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိး ေပၚပါတယ္။ ၀တၳဳေရးရင္းနဲ႔လည္း ဒီဇာတ္ကြက္ကေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုိက္လိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ကူး ေပၚပါတယ္''
''ဆရာ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေတြမွာ ေမာင္စိန္ေသာင္းနဲ႔ မႏွင္းရည္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ ပင္တိုင္ ထားေရးတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ ဇာတ္လမ္းတခ်ဳိ႕က တစ္ပုဒ္ဆက္ေနတာလည္း ရွိတယ္။ ဥပမာ- ခုနက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ 'တံခါးကေလး'နဲ႔ 'ႏွလံုးေရာဂါ' ဆိုရင္ ႏွစ္ပုဒ္ဆက္စပ္ ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဆရာ့ကိုယ္ေတြ႕ေတြကို ေရးတာလား''
''ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ႕အခ်က္အလက္နဲ႔၊ စိတ္ကူးနဲဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတာေပါ့ ။ ကုိယ္ေတြ႔ ဆုိေပမယ့္ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမာင္စိန္ေသာင္းဆိုျပီး ေရးတာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္အပ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ က သူတုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေျပာျပတာကို ေရးထားတာပါ။ သူတို႔ ေျပာျပတာေလး ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ္စား၀င္းစားၾကည့္ျပီး ေမာင္စိန္ေသာင္း ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ေရးတာပါ... ''
''ဆရာရုပ္ရွင္ရုိက္တဲ့ ေနရာမ်ာ ကိုယ့္၀တၳဳကို ျပန္ရိုက္တာ ရွိသလုိ သူမ်ား၀တၳဳေတြ ရုိက္ရတာလည္း ရွိတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕၀တၳဳေတြ ပ်က္စီးသြားၾကတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ပါလဲ''
''တခ်ဳိ႕၀တၳဳေတြက တမင္ ရုပ္ရွင္ရုိက္ေကာင္းေအာင္ တမင္တကာ ဖန္တီးျပီ ေရးထားတာေတြ ရွိတယ္္။ ဒါမ်ဳိးေတြ ကေတာ့ ၀တၳဳဖတ္ရင္းနဲ႔ကို သိသာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕၀တၳဳက်ေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို ရုပ္ရွင္ရုိက္ရ ေကာင္းေစလို႔ ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ စာေရးးဆရာေတြ ဒီလုိပဲ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ား အားျဖင့္ စာေရးဆရာေတြ ဒီလုိပဲ ေရးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳကို ၀တၳဳပံုစံပဲေရးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဒီ၀တၳဳဟာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ထင္ျမင္လာရင္ ရုိက္လုိက္တာပဲ။ ဒီၾကား ထဲမွာ 'ပန္းေတြနဲ႔ေ၀' ေတာ့ ျခြင္းခ်က္ထားရမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူး။ ေစာေစာက ကို၀င္းျငိမ္း ေမးခဲ့ သလိုပဲ၊ ရုပ္ရွင္ရုိက္ရင္း စာေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ ေရးခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြထဲက ဒါေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၀တၳဳထဲက အဲဒီဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကအခ်က္ကို အရင္ရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ ေရးခဲ့တာေတြြ မဟုတ္ေတာ့ ရုိက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြပါ။
ဒီလုိပဲ တျခားဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြထဲက ဒါေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖိုု႕ ရည္ရြယ္ေရးခဲ့တာေတြ မဟုတ္ေတာ့ ရုိက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္႕ ၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြပါ။
ဒီလိုပဲတျခားဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြထဲက ရုပ္ရွင္ရုိက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၀တၳဳထဲက အဲဒီဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကအခ်က္ကို အရင္ရွာတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ သူေျပာခ်င္တာေလးေတြ ပါမယ္။ ဒီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ ႔အေတြးအေခၚ ကို သိႏုိင္ဖို႔ရာ ရုပ္ရွင္ရုိက္မယ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္တည္းကို ဖတ္တာထက္ သူေရးခဲ့တဲ့ တျခား၀တၳဳ ေလး ငါးပုုုုုုုုုုုုုုုုဒ္ေလာက္ ဖတ္ဖို႔လုိပါတယ္။ ဖတ္လိုက္ တဲ့အခါမွာ သူ႔အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚကို ရိပ္မိ လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဒီစာေရးဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာေရႈာက္ေအာင္ ရုပ္ရွင္ အတတ္ပညာ နဲ႔ လုပ္ယူရပါတယ္။ သူ႕မူရင္းမပ်က္စီးရေအာင္ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာနဲ႕ ေျပာင္းယူ ရပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရိုက္ရတာနဲ႕ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ရတာ မတူပါဘူး၊ ဝတၳဳက အတြင္းစိတ္ ကို ေဖာ္ေရးတယ္၊ ေရးေကာင္းေရးႏိုင္တယ္၊ တခ်ိဳကက်ေတာ့လည္း သာမန္ကာ လွ်ံကာ ေလာက္ပဲ ေရးၿပီး စာဖတ္သူက ေတြးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ေပၚေပၚ တင္တင္ ေရးျပထားတာရွိတယ္။ အရွင္းဆံုး ဥပမာကေတာ့ဗ်ာ ဥပမာ... သူ႕ရင္ထဲ၌ငိုေနသည္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ရင္ထဲ၌ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေနသည္ စသျဖင့္ ေပါဗ်ာ ေရးလိုက္မယ္။ အဲဒါကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္ ျပရတယ္ ခက္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာငိုေနတာကို မ်က္ႏွာနဲ႕ျပမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တျခား အတတ္ပညာ နည္း တစ္ခုခုနဲ႕ျပမလား၊ အဲဒီလို ေပၚလာေအာင္ ရုပ္ရွင္ပညာက အတတ္ပညာဘက္မွာ ကၽြမ္းဖို႕ လိုပါတယ္။
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး ဒီဝတၳဳက ရုပ္ရွင္ရိုက္လို႕ေကာင္းမွာပဲ။ ဇာတ္လမ္းေလးက ဖတ္လိုက္ရတာ သိပ္ လြမ္းစရာ ေကာင္းတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီအတိုင္း သြားရိုက္လိုက္ရင္ ဝတၳဳက ရုပ္ရွင္ကူးရာမွာ ညက္ညက္ေညာေညာ မဟုတ္ပဲနဲ႕အတတ္ပညာပိုင္းဆိုက္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္ပဲ ကူးေျပာင္းလိုက္ရင္ ဒီလိုပဲ အတံုးလုိက္ အတစ္လိုက္ ဝတၳဳထဲမွာ ေျပာတဲ့ စကားေတြအတိုင္း ေျပာၿပီးျပလိုက္ရင္ နဂိုဝတၳဳ ခံစားရသလို ပရိသတ္က ခံစားရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္က စာေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ အတတ္ပညာကို သံုးကို သံုးရမယ္။ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာကို သံုးကိုသံုးရမယ္၊ ရုပ္ရွင္ အတတ္ပညာ သံုးႏိုင္ဖို႕ရာ ကၽြမ္းက်င္ရမယ္။ ဒါမွ စာေရးဆရာ ဆိုလိုတာေတြကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္း ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။"
"ဆရာက ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ မရည္ရြယ္ဘဲ ေရးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဆရာ့ဝတၳဳေတြ ဖတ္တဲ့ စာဖတ္ပရိတ္ သတ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေေတာ္တို႕က ဆရာ့စာေတြကို ဖတ္ရင္း ဘယ္ေနရာ မွာေတာ့ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္နဲ႕ လိုက္တယ္လို႕ တြက္မိၾကတဲ့ ဝတၳဳေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ "အရြယ္လြန္" ဆိုရင္ ပရိတ္သတ္က ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကား လို ခံစားရတယ္။ အရြယ္လြန္နဲ႕ စကားစပ္မိလို႕ တစ္ဆက္တည္း ေမးခ်င္တာက ဆရာ့ဇာတ္ေကာင္ေတြ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေကာင္ေတြက အရြယ္လြန္ ကစၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္လာတာ ေတြ႕ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ပါလဲ"
ဆက္ရန္
Credit:shwezinu.blogspot.com
ဆရာေမာင္၀ဏၰ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ ေအာင္ျမင္သလို စာေပနယ္မွာလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ပါပဲ။
"ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဆရာ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အရြယ္ကစၿပီး စာေပကို စိတ္၀င္စားခဲ့ တယ္ ဆိုတာ က စလိုက္ရေအာင္"
"ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ပေဒသာမဂၢဇင္းတို႔ စာသဘင္စာအုပ္တိုက္တို႔ လုပ္ထားေတာ့ အိမ္မွာ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးဆရာ အ၀င္အထြက္ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဦးေအာင္လင္း၊ ဦး ေလးေသာ္တာေဆြ၊ ဦးတင့္တယ္၊ ဦးေလးဘုန္းျမင့္၊ ဦးေလးကိုတင္ေအာင္(ဗန္းေမာ္)တို႔ေပါ့။ ဒီ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္ပံုၾကားမွာ ႀကီးရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္စာ စဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္မွာ ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ္စဖတ္တာ က အေဖ့၀တၳဳ ေတြ ဖတ္ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အျခား၀တၳဳေတြပါ ဖတ္လာတယ္။
အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ တေစၦ၀တၳဳေတြ ေခတ္စားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲ ဒီ၀တၳဳေတြ စိတ္သိပ္မ၀ငင္စားဘူး။ အဲဒီလို တေစၦ၀တၳဳေတြ သိပ္ေခတ္စားေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားရည္၀ေနၿပီ ဆိုရမလားဘဲ။ စာေပေလာ က ထဲမွာ ရွိတဲ့ အခ်ိန္က အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဦးတင့္တယ္တို႔၊ ဦးေသာ္တာေဆြတို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖတို႔၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တို႔၊ သူတို႔ခ်င္း ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကား ေနရ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပစိတ္၀င္စားေစတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ရွိေနတယ္။ ဒါ ကၽြန္ ေတာ္စာေပကို စိတ္၀င္စားေစ တဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌လည္း ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေရးခ်င္စိတ္ ရွိလာတယ္။ ဒါက အရွင္းကေလးပါ။ ၀တၳဳဖတ္တဲ့ သူတိုင္းဟာ အခြင့္အေရးရရင္ ေရးျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ကေတာ့ အေဖ စာအုပ္တိုက္ လုပ္ေနတုန္းက စာေရးဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသး တာကိုး။ ရုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ အေဖ့လုပ္ငန္းေတြ ၾကည့္ၿပီး နားရည္၊ မ်က္စိရည္ ၀ သြားတာပဲ ရွိတယ္။ လုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ စာစေရးျဖစ္တာကေတာ့ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္က "အေတြးအေခၚမဂၢဇင္း" မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေနတဲ့ ဒႆနိကေဗးဌာနက ထုတ္တာပါ။ ၁၉၈၆-၆၉ေလာက္က ထုတ္ တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စေရးျဖစ္သြားတယ္။ နာမည္က "ကားလမ္းေဘးက ဆိုင္း ဘုတ္ကေလး"ပါ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းခံရတဲ့ စာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ "ရႈေဒါင့္"၊ "တို႔"၊ "ျပည္သူ႔ၾကယ္"၊ "မိုးေ၀"၊ "ရႈမဝ"စတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္း ေတြမွာ ေရးတယ္၊ ရႈမဝမွာ အေရးမ်ားပါတယ္။ ၀တၳဳအေနနဲ႔ ပထမဆံုး ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ဝတၳဳကေတာ့ ရႈမဝ မွာ ပါတဲ့ "ေလထဲက အိပ္မက္ကေလး" ၁၉၇၃-၇၅ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ ရိုက္ရင္း တန္းလန္း က ေရးတာပါပဲ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္း ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ ေရးလိုက္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာရေကာင္းေစ၊ စာေရးတဲ့အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ ရေကာင္း ေစရယ္လု႔ိ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာရင္ ခ်ေရးလိုက္ ၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္ ပို႔လိုက္တာပါပဲ"
"ဒီလိုဆို ဆရာ စာေရးတာနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာက အရင္ေပါ့"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေရးတာေတာ့ ရွိခဲ့တယ္ဗ်။ "သိုင္းသမား"ဇာတ္ညႊန္း ေရးခဲ့ေသး တယ္။ အဲဒါ ၿပီးမွ ကားရိုက္တာပါ"
"ဆရာက ဝတၳဳေတြလည္းေရးတယ္၊ ဝတၳဳရွည္.... လံုးခ်င္းေတြလည္း ေရးတယ္ ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႔ စိတ္အား ထက္သန္ ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြအတြက္ ဝတၳဳတိုနဲ႔ ဝတၳဳရွည္ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ ဘယ္လို ရွိတယ္၊ ဇာတ္အိမ္ ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ယူတယ္၊ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြကို ဘယ္လို ပံုေဖာ္ တယ္ဆိုတာ ေလး ေတြ ရွင္းျပေစခ်င္ပါတယ္"
"ဝတၳဳတိုကို ကၽြန္ေတာ္ေရးတာက ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေစေတာ့ရယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာမ ဟုတ္ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လမ္းသြားရင္း ေတြ႔တာေလးေတြ၊ အိမ္မ်ာ ေနရင္း ျဖစ္တာေလးေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလူတစ္ေယာက္က ေျပာျပတဲ့ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို စိတ္ဝင္စား သြားတဲ့အခါမွာ အဲဒီအခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေတြးစရာကေလးေတြ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီ အေတြးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ကြက္ အဝင္ မစဥ္းစားဘူး။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရႀကံဳရ ျမင္ရၾကားရတဲ့အတိုင္း ေရးပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒါ စာေရးတဲ့ အတတ္ ပညာအရ ေခၚမွာ ေပါ့ေလ။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္ တမင္တကာ ေလ့လာထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒီလိုပဲ ေရးရင္း နဲ႔ တတ္လာရတဲ့ အတတ္ပညာတစ္ရပ္ပါ။
ေရးရင္းနဲ႔ ဘာေတြ႕လာသလဲဆိုေတာ့... ဝတၳဳတိုမွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေရးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတဲ့ အေတြး တစ္ခု တင္ျပလိုက္တာပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထား တဲ့ အေတြးက ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေတြးၾကပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ မွ မေျပာဘူး။ ေျပာ ဖို႔လည္း မလိုဘူးထင္တယ္။ ဝတၳဳတိုကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲေရးတယ္။
မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္က်ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ... ေတြ႕ရ ျမင္ရ ႀကံဳရ ၾကားရတာေတြကို ဖတ္လို႔ေကာင္း မယ္ ထင္တာေတြ ကုိ ေရးလိုက္တာပဲ။ ဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို ထည့္ၿပီးေရးလိုက္တယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ မဂၢဇင္း ဝတၳဳရွည္ နဲ႔ ဝတၳဳတိုက သိပ္ၿပီး မျခားနားပါဘူး။
လံုးခ်င္းဝတၳဳကေတာ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ပထမ စဥ္းစားတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ေရးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းက ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ ပထမ ပံုစံ ခ်ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းအတိုင္း မျဖစ္ေတာ့တာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးရင္းနဲ႔ကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အသက္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသိရခက္ခဲတဲ့၊ အင္မတန္နက္နဲတဲ့ ပါးပါးလႊာလႊာ ၀ိညာဥ္တစ္ခုေတာ့ ၀င္လာတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ (တျခားလူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး) ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဇာတ္ ေကာင္ ေတြဟာ တကယ့္လူတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ညီ တစ္ေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ဦးေလးတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သားသမီးတစ္ ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ တရင္းတႏွီး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ ေကာင္ကို ဖန္တီးတဲ့ေနရာမွာ အျပင္ကလူေတြ စရိုက္ကို ေပါင္းထားတဲ့ ပံုစံ ဖန္တီးထားတယ္။ အ ျပင္က လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ ဥပမာ ကိုဝင္းၿငိမ္းကို ေတြ႔ၿပီးတဲံေနာက္ ကို၀င္ၿငိမ္းစရိ္ုက္မ်ိဳး ဖန္တီးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကို၀င္းၿငိမ္းလို စရိုက္မ်ိဳးရွိတဲ့လူ သံုးေလးငါးေယာက္ ကို ေပါင္းစပ္ ဖန္တီးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ က ကိုဝင္းၿငိမ္းနဲ႔လည္း မတူ ဘူး။ ကိုဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အျခား လူေတြ နဲ႔ လည္း မတူပါဘူး။ သူက တျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဇာတ္ေကာင္က အျပင္မွာ တကယ္ရွိလား ဆိုရင္ မရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ ပိုက္ဆ့ေတြ သိပ္ခ်မ္းသားသြားၿပီးေတာ့ ပထမဇာတ္လမ္း ဆင္ ထားတုန္း ကေတာ့ ဒီလူက အငယ္ေတြ ဘာေတြယူ။ အႀကီးနဲ႔ အငယ္နဲ႔ရန္ျဖစ္ ဘာညာ ဇာတ္လမ္း ဆင္ ထားတာ ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီဇာတ္ေကာင္က ပိုက္ဆံ ခ်မ္း သာတဲ့ အလုပ္ ကို တကယ္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမ စဥ္းစားတုန္းက သူ႔ကို ခ်မ္းသာ ေစမယ္လို႔ စဥ္းစား ထားေပမယ့္ တကယ္ေရးတဲ့အခါမွာ သူက ခ်မ္းသာခ်င္မွ ခ်မ္းသာမယ့္သူ ျဖစ္ တယ္။
စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံကိုပဲ အာသာငမ္းငမ္း ရွာေန တဲ့စီးပြားေရးသမားပံုစံ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ ေနပံုထိုင္ပံု စရိုက္ေတြကို ဖမ္းၿပီး ရးတယ္။ ဒီလို ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳး က်ေတာ့ အက်င့္္စာရိတၱက အစ ကၽြန္ေတာ္ထိန္းလို႔မရေအာင္ ေဖာက္ျပန္ခ်င္ ေဖာက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မင္းဒီဟာေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ေျပာေနတုန္းမွာ ပဲ သူက လုပ္ခ်င္ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္လက္က ေရးမိၿပီး သား ျဖစ္သြားတာကို ေျပာတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးသူအေနနဲ႔ ေစာင့္ထိန္းသင့္တဲံ သီလဆိုတာရွိတယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္က လူမႈေရးအားျဖင့္ေရာ၊ အက်င့္စာရိတၱအားျဖင့္ေရာ ေဖာက္ျပန္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔က ၀တၳဳထဲမွာ ေဖာ္ျပဖို႔ သင့္၊ မသင့္ စဥ္းစားရတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း မရဘူးကြာ ဆိုၿပီး အတင္း ကို ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို ျပန္ထိန္းရတာ ရွိတယ္။
ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဖန္ဆင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္၊ ဇာတ္အိမ္တည္ေထာင္ပံု၊ လံုးခ်င္း ဝတၳဳနဲ႔ ဝတၳဳရွည္၊ ဝတၳဳတိုတို႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ေတြပါပဲ။
လံုးခ်င္း၀တၳဳ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ နည္းနည္းအခက္အခဲ ရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳမွာ စာဖတ္ ပရိသတ္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေရွ႕ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆဲြေဆာင္ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးက စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ နည္းနည္းကဲျပီးေတာ့ ေရးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ေရးရတာဟာ ၀တၳဳကို ေရးရတာေလာက္ မလြတ္လပ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့... ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ဆိုတာက ေရးရင္း ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ က ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုးသြားသလဲ ဆိုေတာ့ေရးျပီးသားကို ျပန္ဖတ္၊ ေက်နပ္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ လက္မွတ္ထိုးလုိက္ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ ျပီးသြားျပီ။
အဲဒါကို မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာစားပဲြ သြားပို႔၊ အယ္ဒီတာက မၾကိဳက္ဘူး ကြာ၊ ပယ္တယ္ဆုိရင္လည္း ပယ္ေပါ့။ ဒီတို္က္္က မၾကိဳက္လို႔ပယ္ရင္ ေနာက္တစ္တိုက္ သြားပို႔မွာပဲ။ ေနာက္တစ္တိုက္က မၾကိဳက္ရင္လည္း ေနာက္တစ္တိုက္ ေပါ့။ ဒီလို မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္ပို႔လုိ႔ အားလံုးက မၾကိဳက္ဘူးဆိုလည္း ျပီိးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ တာ၀န္က ေရးဖုိ႔ရွိတယ္။ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ေရးျပီးလုိ႔ လက္မွတ္ထိုးျပီးရင္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ တယ္ဗ်။ မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါတာတုိ႔၊ မပါတာတို႔ သိပ္ျပိး စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
လံုးခ်င္းက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းတြက္လာရတယ္။ ပရိသတ္ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ တြက္ရတယ္။ ေနာက္္တစ္ခါ အဲဒီမွာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေဖာ္ျပသင့္တာ၊ မေဖာ္ျပသင့္တာေတြကို (တည္းျဖတ္) ေပးမယ္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ တည္းျဖတ္ရတယ္။ အဲဒါ ပင္ပန္းတယ္။ ခုနက ေျပာတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥတို႔၊ အယူအဆ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတို႔၊ ကိုယ့္ဘာသာပဲ တည္းျဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္းေရးရတာ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္း ေရးရတာ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ခက္တာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဆိုရင္း ၀တၳဳတုိက ပိုခက္တယ္။ ၀တၳဳတိုက်ေတာ့ စကားလံုး ေရြးတာက အစ စကားလံုးက်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ သိပ္သိပ္ သည္းသည္း ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။
ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို စာမ်က္ႏွာ ေလး ငါး ေျခာက္မ်က္ႏွာ အတြင္းမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထိေရာက္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ဖို္႔ လုိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္ကြက္တစ္ကြက္တည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ေလး ငါး၊ေျခာက္ႏွစ္ ႏွစ္ ပရိေစၦဒ ၾကာတဲ့ဇာတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
၀တၳဳတို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့စကား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထားတဲ့ အေတြးအေခၚကို စာလံုး သိပ္သိပ္သညး္သည္း၊ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ ေရးႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါကေတာ့ မေကာင္း ဘူး။ ဟုိဟာကေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်လို႔ ေျပာေနဖို႔ မလုိဘူး၊ တင္ျပေနဖို႔မလုိဘူး။ ဒီဟာ ေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး စာဖတ္ပရိသတ္ကို ဇြတ္အတင္း တင္ျပေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စာဖတ္ပရိသန္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ထက္ ပိုျပီးစာဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စာေရးဖို႔အတြက္ စာဖတ္ရတာ ရွိတယ္။
စာေရးဖို႔အတြက္ လူေတြးနဲ႔ လိုက္ေတြ႕ရတာရွိတယ္။ စာေရးဖို႔အတြက္ ေလွ်ာက္သြားေနရတာ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္ဆိုတာ သိပ္မရွိဘူး။ အခ်ိိန္မရွိေတာ့ စာဖတ္အားခ်င္းယွဥ္ရင္ စာဖတ္ပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ္ တို႔ထက္ အမ်ားၾကီး မ်ားပါတယ္။ အသိဥာဏ္အားျဖင့္လညး ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုျပီး ရွိႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀တၳဳတိုေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေတြးအေခၚ တစ္္ခုကို တင္ျပျပီး မွန္တယ္။ မွားတယ္ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ မေပးေတာ့ဘူး ၀တၳဳတို နဲ႔ ၀တၳဳရွည္ ျခာနားခ်က္ကေတာ့ ဒါပါပဲ''
''ဆရာ့၀တၳဳတိုကေလးေတြမွာ ခုေျပာခဲ့သလုိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မပါဘဲ သေဘာထား တင္ျပရုံသက္သက္ ေရးခဲ့တာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ဆရာ့သေဘာထားကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္ ပါေသးတယ္။ ရႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ 'တံခါးကေလး'ဆုိတဲ့ ၀တၳဳတိုမွာ ဒီေန႔ ေခတ္ပညာတတ္ အိိမ္ေထာင္စုေတြမွာက်င့္သံုးေန ၾကတဲ့ Family Planning (မိသားစုု စီမံခ်က္) နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တင္ျပထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီမိသားစုမ်ာ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ပဲ ယူမယ္္၊ တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ျခားမယ္စသျဖင့္ ကိုယ့္စီမံခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ''
''ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေနမႈစနစ္နဲ႔ ုေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစု စီမံခ်က္ကို က်င့္သံုးတဲ့ သူေတြ အမ်ားစုက လူခ်မ္းသာေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ဘဲြ႔ရ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ မ်ားပါတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ကို ဘယ္လုိ ျပဳစုမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွာႏိုင္ေဖြႏိုင္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အေလး သံုးေယာက္ ကို ဘယ္လုိ ျပဳစုမယ္၊ ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုၾကတယ္။ ဒါက ခုနက မိသားစု စီမံခ်က္ထားတဲ့ သူေတြဘက္က ေတြးတာ....။
တကယ္လုိ႔ အဲဒီကိစၥ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္ေတြဆိုရင္ ဒီလုိပဲ ေမြးလာတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ၾကီး လာတာပဲ။ သူတုိ႔မိဘမ်ားအေနနဲ႕က မ်မ္းသာသလား ဆိုေတာ့ မခ်မ္းသာပါဘူး။ ရွိတဲ့အခါ ရွိတယ္၊ မရွိတဲ့ အခါ မရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ မိဘေတြရဲ႕ ၀တၱရားကို ေက်ပြန္စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမြးလားခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ''
''ဆရာက ၀တၳဳလည္း ေရးတယ္၊ ရုပ္ရွင္လည္း ရုိက္တယ္။ အႏုပညာေလာက ႏွစ္ခုမွာ က်င္လည္ ေနတယ္။ ဇာတ္ညႊန္း ေရးတာလည္း စားေရးတာပဲေပါ့။ ရုပ္ရွင္မွာက ရွပ္ရုင္ အတတ္ပညာ ရွိတယ္။ စာေရး တဲ့ ေနရာမွာ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာ ရွိတယ္။ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု တူဘူး ဆုိေပမယ့္ အေျခခံ အားျဖင့္ေတာ့ အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ထုတ္တဲ့ အေျခခံပါပဲ။ ရုပ္ရွင္ရုိက္ရင္းနဲ႔ ရုိက္ကြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ေတြ႕လိုက္ရရင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို စာေရး လိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိး ေပၚပါတယ္။ ၀တၳဳေရးရင္းနဲ႔လည္း ဒီဇာတ္ကြက္ကေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုိက္လိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ကူး ေပၚပါတယ္''
''ဆရာ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေတြမွာ ေမာင္စိန္ေသာင္းနဲ႔ မႏွင္းရည္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ ပင္တိုင္ ထားေရးတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ ဇာတ္လမ္းတခ်ဳိ႕က တစ္ပုဒ္ဆက္ေနတာလည္း ရွိတယ္။ ဥပမာ- ခုနက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ 'တံခါးကေလး'နဲ႔ 'ႏွလံုးေရာဂါ' ဆိုရင္ ႏွစ္ပုဒ္ဆက္စပ္ ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဆရာ့ကိုယ္ေတြ႕ေတြကို ေရးတာလား''
''ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ႕အခ်က္အလက္နဲ႔၊ စိတ္ကူးနဲဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတာေပါ့ ။ ကုိယ္ေတြ႔ ဆုိေပမယ့္ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမာင္စိန္ေသာင္းဆိုျပီး ေရးတာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္အပ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ က သူတုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေျပာျပတာကို ေရးထားတာပါ။ သူတို႔ ေျပာျပတာေလး ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ္စား၀င္းစားၾကည့္ျပီး ေမာင္စိန္ေသာင္း ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ေရးတာပါ... ''
''ဆရာရုပ္ရွင္ရုိက္တဲ့ ေနရာမ်ာ ကိုယ့္၀တၳဳကို ျပန္ရိုက္တာ ရွိသလုိ သူမ်ား၀တၳဳေတြ ရုိက္ရတာလည္း ရွိတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕၀တၳဳေတြ ပ်က္စီးသြားၾကတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ပါလဲ''
''တခ်ဳိ႕၀တၳဳေတြက တမင္ ရုပ္ရွင္ရုိက္ေကာင္းေအာင္ တမင္တကာ ဖန္တီးျပီ ေရးထားတာေတြ ရွိတယ္္။ ဒါမ်ဳိးေတြ ကေတာ့ ၀တၳဳဖတ္ရင္းနဲ႔ကို သိသာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕၀တၳဳက်ေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို ရုပ္ရွင္ရုိက္ရ ေကာင္းေစလို႔ ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ စာေရးးဆရာေတြ ဒီလုိပဲ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ား အားျဖင့္ စာေရးဆရာေတြ ဒီလုိပဲ ေရးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳကို ၀တၳဳပံုစံပဲေရးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဒီ၀တၳဳဟာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ထင္ျမင္လာရင္ ရုိက္လုိက္တာပဲ။ ဒီၾကား ထဲမွာ 'ပန္းေတြနဲ႔ေ၀' ေတာ့ ျခြင္းခ်က္ထားရမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူး။ ေစာေစာက ကို၀င္းျငိမ္း ေမးခဲ့ သလိုပဲ၊ ရုပ္ရွင္ရုိက္ရင္း စာေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ ေရးခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြထဲက ဒါေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၀တၳဳထဲက အဲဒီဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကအခ်က္ကို အရင္ရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ ေရးခဲ့တာေတြြ မဟုတ္ေတာ့ ရုိက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြပါ။
ဒီလုိပဲ တျခားဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြထဲက ဒါေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖိုု႕ ရည္ရြယ္ေရးခဲ့တာေတြ မဟုတ္ေတာ့ ရုိက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္႕ ၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြပါ။
ဒီလိုပဲတျခားဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြထဲက ရုပ္ရွင္ရုိက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၀တၳဳထဲက အဲဒီဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကအခ်က္ကို အရင္ရွာတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ သူေျပာခ်င္တာေလးေတြ ပါမယ္။ ဒီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ ႔အေတြးအေခၚ ကို သိႏုိင္ဖို႔ရာ ရုပ္ရွင္ရုိက္မယ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္တည္းကို ဖတ္တာထက္ သူေရးခဲ့တဲ့ တျခား၀တၳဳ ေလး ငါးပုုုုုုုုုုုုုုုုဒ္ေလာက္ ဖတ္ဖို႔လုိပါတယ္။ ဖတ္လိုက္ တဲ့အခါမွာ သူ႔အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚကို ရိပ္မိ လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဒီစာေရးဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာေရႈာက္ေအာင္ ရုပ္ရွင္ အတတ္ပညာ နဲ႔ လုပ္ယူရပါတယ္။ သူ႕မူရင္းမပ်က္စီးရေအာင္ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာနဲ႕ ေျပာင္းယူ ရပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရိုက္ရတာနဲ႕ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ရတာ မတူပါဘူး၊ ဝတၳဳက အတြင္းစိတ္ ကို ေဖာ္ေရးတယ္၊ ေရးေကာင္းေရးႏိုင္တယ္၊ တခ်ိဳကက်ေတာ့လည္း သာမန္ကာ လွ်ံကာ ေလာက္ပဲ ေရးၿပီး စာဖတ္သူက ေတြးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ေပၚေပၚ တင္တင္ ေရးျပထားတာရွိတယ္။ အရွင္းဆံုး ဥပမာကေတာ့ဗ်ာ ဥပမာ... သူ႕ရင္ထဲ၌ငိုေနသည္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ရင္ထဲ၌ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေနသည္ စသျဖင့္ ေပါဗ်ာ ေရးလိုက္မယ္။ အဲဒါကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္ ျပရတယ္ ခက္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာငိုေနတာကို မ်က္ႏွာနဲ႕ျပမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တျခား အတတ္ပညာ နည္း တစ္ခုခုနဲ႕ျပမလား၊ အဲဒီလို ေပၚလာေအာင္ ရုပ္ရွင္ပညာက အတတ္ပညာဘက္မွာ ကၽြမ္းဖို႕ လိုပါတယ္။
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး ဒီဝတၳဳက ရုပ္ရွင္ရိုက္လို႕ေကာင္းမွာပဲ။ ဇာတ္လမ္းေလးက ဖတ္လိုက္ရတာ သိပ္ လြမ္းစရာ ေကာင္းတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီအတိုင္း သြားရိုက္လိုက္ရင္ ဝတၳဳက ရုပ္ရွင္ကူးရာမွာ ညက္ညက္ေညာေညာ မဟုတ္ပဲနဲ႕အတတ္ပညာပိုင္းဆိုက္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္ပဲ ကူးေျပာင္းလိုက္ရင္ ဒီလိုပဲ အတံုးလုိက္ အတစ္လိုက္ ဝတၳဳထဲမွာ ေျပာတဲ့ စကားေတြအတိုင္း ေျပာၿပီးျပလိုက္ရင္ နဂိုဝတၳဳ ခံစားရသလို ပရိသတ္က ခံစားရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္က စာေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ အတတ္ပညာကို သံုးကို သံုးရမယ္။ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာကို သံုးကိုသံုးရမယ္၊ ရုပ္ရွင္ အတတ္ပညာ သံုးႏိုင္ဖို႕ရာ ကၽြမ္းက်င္ရမယ္။ ဒါမွ စာေရးဆရာ ဆိုလိုတာေတြကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္း ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။"
"ဆရာက ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ မရည္ရြယ္ဘဲ ေရးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဆရာ့ဝတၳဳေတြ ဖတ္တဲ့ စာဖတ္ပရိတ္ သတ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေေတာ္တို႕က ဆရာ့စာေတြကို ဖတ္ရင္း ဘယ္ေနရာ မွာေတာ့ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္နဲ႕ လိုက္တယ္လို႕ တြက္မိၾကတဲ့ ဝတၳဳေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ "အရြယ္လြန္" ဆိုရင္ ပရိတ္သတ္က ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကား လို ခံစားရတယ္။ အရြယ္လြန္နဲ႕ စကားစပ္မိလို႕ တစ္ဆက္တည္း ေမးခ်င္တာက ဆရာ့ဇာတ္ေကာင္ေတြ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေကာင္ေတြက အရြယ္လြန္ ကစၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္လာတာ ေတြ႕ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ပါလဲ"
ဆက္ရန္
Credit:shwezinu.blogspot.com
Comments
Post a Comment