ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၆)
ကေလာင္ငယ္မ်ားကိုယ္စား
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းရဲ႕ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေပးျခင္း က႑မွာ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္၊ အခ်စ္၊ ရာဇ၀င္၊ စံုေထာက္ စာေရးဆရာမ်ား နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေပးခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ ဒီလေတြ႔ဆံုေပးခ်င္တဲ့ သူက ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳေတြ ေရးတဲ့ လူငယ္ စာေရးဆရာ မင္းလူ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
စာခ်စ္သူမ်ား သိၾကျပီး ျဖစ္တဲ့အတိုင္း မင္းလူဟာ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာၾကီး ဦးသာဓုနဲ႔ ေဒၚခင္ညိဳတုိ႔ရဲ႕ အေထြးဆံုး သား ျဖစ္ျပီး ဒါရိုက္တာ စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰ၊ စာေရးဆရာ ရုပ္ရွင္မင္းသား အဆုိေက်ာ္ သုေမာင္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေမာင္ရူပ တုိ႔ရဲ႕ ညီေထြးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မင္းလူက ကဗ်ာေရးတဲ့ေနရာမွာ အလွဘြဲ႕ကဗ်ာ၊ အသည္းကြဲကဗ်ာေတြထက္ အခ်စ္ကို သူ႕အျမင္၊
သူ႔႐ႈ႕ေထာင့္၊ ဘဝကို သူ႔အျမင္၊ သူ႔႐ႈ႕ေထာင့္ကေန ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့...
သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ ေတြထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ေငြစာရင္းရွင္းတမ္းကို ၾကည့္ပါ။
ဒီလိုေလ ကိုကိုရဲ႕၊ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္
"ဒီေန႔ အသံုးစရိတ္က
ခုိင္သဇင္ ဖိနပ္ဆုိင္မွာ
ႏွစ္လက္မ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ ဝယ္တာက
သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္
အန္တီေဒၚလီဆုိင္မွာ
လက္သည္းဆိုးေလး ပုလဲေရာင္က ဆယ့္ကိုးက်ပ္ခြဲ
မမမာကို ဘေလာက္စ္အက်ႌေတြ ခ်ဳပ္ေပးတာ
ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္က်ပ္
ၿပီးေတာ့... ဟို...
အတြင္းခံစကတ္ ပန္းႏုေရာင္ ဆယ့္ရွစ္က်ပ္
နန္းႀကီးသုပ္နဲ႔ ေရႊရင္ေအးက ငါးက်ပ္
တက္စီခ
ႏွစ္နာရီအတြက္ဆိုေတာ့ သံုးဆယ္
အဲဒီေတာ့ စုစုေပါင္း... ဟိုက
သံုးဆယ့္ေျခာက္နဲ႔ ဆယ့္ကိုးခြဲနဲ႔
အင္း... ႏွစ္ဆယ့္ခြန္နဲ႔ ရွစ္ဆယ္နဲ႔
အားလံုး ကိုကိုရယ္ တရာ့သံုးဆယ္ငါးက်ပ္ခြဲ
အဲ... ေမ့လို႔ ေမ့လို႔
ကိုကုိ႔အတြက္လည္း ဝယ္လာေသးတယ္
မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဘလိတ္ဓား
ႏွစ္ေခါင္း ငါးမူး
တစ္ရာ့ သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္အတိေပါ့ ဟင္း ဟင္း...
"ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ"
ဘလိတ္ဓားက ေတာ္ေတာ္ထက္တယ္ ထင္တယ္။"
ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေလ့လာေစခ်င္ေသးတာက ႏွလံုးသားေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကဗ်ာတစ္ ပုဒ္ပါ။ အဲဒီကဗ်ာ ေခါင္းစီးကေတာ့ တာဝန္မွ ရပ္စဲျခင္းခံရေသာ ႏွလံုးသား ပါတဲ့။
စာအမွတ္ ၇-၇၇ ႏွလံုးသား။
ယေန႔မွစ၍
"၁၆"ကားေပၚတြင္
"ထမင္းဘူးေတာ္ကုိင္" တာဝန္မွလည္းေကာင္း
ပုဂံလမ္းေပၚတြင္
"ထီးေတာ္မိုး" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးဆုိင္တြင္
"စားပြဲေတာ္ထိုး" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
အင္းလ်ားကန္ေပါင္ေပၚတြင္
"သက္ေတာ္ေစာင့္" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတြင္ "ပစၥည္းေတာ္ထမ္း" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
အခန္းေအ- ၂၉၅ တြင္
"အနမ္းေတာ္ဆက္" တာဝန္မွလည္းေကာင္း
သင့္အား လံုးဝရပ္စဲလုိက္ေၾကာင္းႏွင့္
"ငွက္ျပာ"တစ္စင္း
"ဂ်င္းရွပ္"တစ္လႊာ
"ရာတန္"တစ္ထပ္
"ေဆးထိုးအပ္"တစ္ေခ်ာင္း
အဆင့္ရွိသူအား
သင္၏ေနရာတြင္
အစားထိုးခန္႔ထားလုိက္ပါေၾကာင္း။
ယင္းကဲ့သို႔ေသာ အျမင္ကေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့ မင္းလူပါ။ အေဖေရာ အစ္ကိုေတြပါ အႏုပညာနယ္ထဲမွာ က်င္လည္ ေနၾကတာဆိုေတာ့ သူလည္း ဗီဇအရေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ အရပါ အႏုပညာနယ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့ တာပါပဲ။
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုေတာ့ ဗီဇလို႔ေျပာရမယ္။ အေဖ့မွာ ပါတဲ့ ဗီဇအရ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မွာ စာေရးခ်င္တဲ့ဗီဇ ပါလာတယ္ ထင္တယ္။ တကယ္လုိ႔ အေဖက စာေရးဆရာမျဖစ္ခဲ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ျဖစ္လာရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ တခ်ဳိ႕က စာေရး ဆရာမ်ဳိး႐ိုးမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္လာတာ ေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ ဗီဇတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စာေပနဲ႔ ပတ္ သက္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း မွာ ေနရတယ္ဆိုေတာ့ ဗီဇပါၿပီးသားကို ပတ္ဝန္းက်င္ကပါ ဝိုင္းၿပီး ဖန္တီးေပးလုိက္တဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အေမကိုလည္း ထည့္ေျပာခ်င္တယ္။ အေဖက စာေရးဆရာ၊ အေမက စာေရးဆရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမက စာေရးဆရာ ဘဝကို ဝင္ၿပီး ခံစားတတ္တယ္။ အေမက အေဖ့ ကို ပါရမီျဖည့္ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လည္း ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တယ္"
"ကိုမင္းလူ ဘယ္အရြယ္ေလာက္ကစၿပီး စာေရးတာ ဝါသနာပါလာသလဲ"
"ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ "ပန္းေက်ာင္း" အမွာစာမွာ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ။ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းကပဲ ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ တကယ္ေျပာရရင္ ေမြးက တည္းက ဝါသနာပါလာတယ္ ေျပာရမယ္။ ေစာေစာက ေျပာသလို ဗီဇက ပါလာတာကိုး"
"တကယ္ စ ေရးျဖစ္တာက"
"တကယ္ စေရးျဖစ္တာက ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္း (သဃၤန္းကၽြန္း၊ အ.ထ.က-၁) မွာကတည္းက နံရံကပ္ စာေစာင္ေတြ စေရးခဲ့တာပဲ။ ေက်ာင္းမွာ စာေပအသင္းဝင္ လုပ္ ေတာ့ ဆရာမေဒၚခင္ေဆြျမင့္က အားေပး လုိ႔ ကဗ်ာေတြစေရးခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ တဲ့အခါက်ေတာ့ ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြေရးၿပီး မဂၢဇင္းေတြကိုပို႔တယ္။ ၁၉၇၂ ေလာက္က ေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေရးလုိက္၊ ပို႔လုိက္၊ အပယ္ခံရလုိက္နဲ႔ မဂၢဇင္း ေတြမွာေတာ့ ေဖာ္ျပမခံရေသး ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တာေတြထဲကဆိုရင္ ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္မွာ ေရးတဲ့ ကဗ်ာပဲ အေရြးခံရေသးတယ္။
ေနာက္ ေက်ာင္းႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အေရြးခံရတယ္။ ကဗ်ာနာမည္က ေစ့ စပ္ေၾကာင္း လမ္း ၿပီးစီးျခင္း။ အဲဒီတုန္းက ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ပဲ ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီႏွစ္ (၁၉၇၆) မွာပဲ ရုပ္ရွင္ပေဒသာမဂၢဇင္းမွာ ေနဝင္သြားေတာ့ လ ထြက္သည္ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုကေလး ေဖာ္ျပ ခံရတယ္။ ဒါ ပထမဆံုးဝတၳဳပဲေပါ့"
"လံုးခ်င္းအေနနဲ႔ေကာ"
"ပထမဆံုး လံုးခ်င္းက ပန္းေက်ာင္း ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာထြက္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက အခ်စ္လားေဟ့ ဝင္ခဲ့ေလကြယ္ က ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွာ ထြက္တယ္"
"အခ်စ္လားေဟ့ ဝင္ခဲ့ေလကြယ္မွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာအခ်ဳိ႕က တကၠသုိလ္မွာတုန္းက "ေတာ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး" ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ ေရးခဲ့တာေတြပါလို႔ အမွာစာမွာ ေရးထားတာ ေတြ႕ လုိက္ရတယ္။
ကုိမင္းလူအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားဘဝက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ အခု ေရးေန တဲ့ ကဗ်ာေတြ ဘယ္လိုျခားနား တယ္လို႔ ခံစားမိသလဲ"
"ေက်ာင္းသားဘဝက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ႀကဳိက္တာပဲ။ အခု ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ လည္း ႀကဳိက္တာပဲ။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အခု ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြက ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔လာတာပဲ ရွိတယ္။ အျပင္ေလာက ေရာက္လာေတာ့ ေလာကအေၾကာင္း လူေတြအေၾကာင္း ပိုၿပီးသိ လာေတာ့ ေရးရတာ ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔ လာတယ္ ဒါပဲ ျခားနားပါတယ္"
"ကဗ်ာေရးတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕က စကားလံုး က်စ္လ်စ္သိပ္သည္းမႈ၊ အဓိပၸာယ္သြယ္ဝိုက္ဖြဲ႕ ႏဲြ႕မႈေတြကို ဦးစား ေပးၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာကို တုိက္႐ုိက္ေဖာ္ျပတဲ့ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာပံုစံမ်ဳိးကို ႀကဳိက္ ၾကတယ္။ ကိုမင္းလူေကာ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးကို ႀကဳိက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကဗ်ာေတြက်ေတာ့ စကားလံုးသိပ္က်စ္ တယ္။ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေရးတယ္။ စကားလံုး တစ္လံုးဆိုတစ္လံုး ဆိုသေလာက္ အဓိပၸာယ္ထိေရာက္တယ္။ အဓိပၸာယ္ကလည္း ေဝ့ကာဝိုက္ကာ ေရးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ လို ကဗ်ာေတြလည္း ႀကဳိက္ေတာ့ ႀကဳိက္တယ္။ အခုထက္ထိ စြဲစြဲလမ္းလမ္း အလြတ္ရေန တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ စကားလံုး က်စ္လ်စ္ဖုိ႔ ေလာက္ပဲ ႀကဳိးစားေနရၿပီး ကဗ်ာဆိုတာ လူ နားမလည္ေလ ေကာင္းေလပဲ ဆိုတဲ့ အယူအ ဆ ဝင္လာတယ္။ အဲဒီအယူအဆကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ ကဗ်ာ ဆိုတာ လူ နား မလည္ေအာင္ ေရးရင္ ကဗ်ာက အဆင့္အတန္းျမင့္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီး နားလည္ ေအာင္ ေရးရင္ ကဗ်ာေပါသြားတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြ တခ်ဳိ႕မွာ ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ ေျပာၾကတာရွိေသးတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ကဝိေတြ၊ ပညာရွိေတြအတြက္သာျဖစ္ တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ၊ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ ျပည္သူပုိင္ပစၥည္း၊ အားလံုး ပုိင္တယ္။ အားလံုးနဲ႔ဆုိင္တယ္။ အားလံုးနားလည္ေအာင္ ေရးႏိုင္ရင္ပိုေကာင္းတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ယူဆတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာေတြမွာ အဓိပၸာယ္ သိပ္မ၀ွက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာကို လူ နားလည္ေအာင္ အဓိပၸာယ္ ကို အတြင္း၀ွက္ျပီး ေရးရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္မခံပါဘူး။
ကိုမင္းသူ ရဲ႕ ကဗ်ာအခ်ိဳ႕ဟာ ကာရန္မဲ့တာ ေတြ႔ရသလို ကာရန္နဲ႔ ေရးတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကေလး တစ္ဆိတ္ သိခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာေတြမွာ ကာရန္မဲ့မွ ၾကိဳက္တယ္၊ ကာရန္ရွိရင္ မၾကိဳက္ဘူးလို႔ ဆိ္ုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကာရန္ရွိရွိ၊ မဲ့မဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ စြဲျငိေစရင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တာ ခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးသလို ကာရန္ရွိကဗ်ာေတြ လည္းေရးပါတယ္။ ခုထိလည္း ေရးတုန္းပါပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ လပိုင္းေလာက္က သြားဘက္ ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္ကထုတ္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္း မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကာရန္ရွိ ကဗ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကာရန္ရွိကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္ေရးမွာပဲ။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္ေရးမွာပဲ။ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆက မ်ားသား လား ကို၀င္းျငိမ္း။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆကုိ ေျပာရရင္ ကဗ်ာဆိုတာ ကာရန္ ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ မဲ့ခ်င္မဲ့မယ္၊ ကာရန္မဲ့ေပမယ့္ တျခားကဗ်ာအဂၤါရပ္ေတြ ရွိေသးရင္ ဒါကဗ်ာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။
ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာၾကတာ ရွိတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုတာစကားေျပ လိုပါပဲတဲ့။ ဒီအယူအဆ ကိုေကာ ကိုမင္းလူူ ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။ ကိုယ္မင္းလူကဗ်ာေတြ ထဲမွာလည္း 'အခ်စ္ျမဳိ႕သားမ်ား' စာအုပ္ထဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့ 'မမ ေႏြ မိုးေဆာင္း' ကစကားေျပ ပံုသ႑ာန္ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလို ေရးထားတယ္ေလ။
မမသိသာရန္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးလိုက္ပါသည္။
အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပျခင္းမရွိေသာ္လည္း မမမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ ျခင္း ခံရေသာအခါ အထက္အရာရွိ ၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေရာက္ေနေသာ လက္ေအာက္ ငယ္သားကဲ့သို႔ ရိုက်ိဳး၀ပ္ထြား ခဲ့ရပါသည္။
ပီျပင္ျခင္း မရွိေတာ့ေသာ္လည္း မမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမွ ခ်စ္စကားသံ လြင္လြင္ကို ၾကားရေသာ အခါ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ၾကားရေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ကဲ့သို႔ ၀မ္းေျမာက္ ရႊင္လန္းခဲ့ရပါသည္။
အတန္ငယ္ ေလ်ာ့ရဲေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မမလက္ေမာင္းေပၚ၌ ဦးေခါင္းကို မွီလိုက္ရေသာအခါ လူပ်ံေတာ္ ပတၱျမားေသြးေဆးကို ေသာက္သံုးရသကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့ရပါသည္။
အေၾကာမ်ား ထင္ရွားစျပဳျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မမ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ဆံပင္ၾကားသုိ႔ ထိုးဖြျခင္း ကို ခံရေသာအခါ သခင္၏ ေက်ာသပ္ျခင္းကို ခံရေသာ အမဲလိုက္ေခြးကဲ့သို႔ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရပါသည္။
ေခတ္မမီေတာ့ေသာ္လည္း တန္ဖိုးမက်သည့္ တစ္လက္ကိုင္ 'စလံုး' နံပါတ္ မာစီဒီကား ကဲ့သို႔ ခံ့ညား ထည္၀ါလွေသာ အို....ခ်စ္မမ။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ မမသည္ ေႏြမြန္းထည့္ကဲ့သို႔ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းတတ္ျပီး၊
ေျမာက္ျပန္ေလကဲ့သို႔ လွည့္စားတတ္လ်က္ ရန္ကုန္မိုးကဲ့သို႔ မူရာမာယာမ်ားကာ ေဗြဆိုးေဖာက္ေသာ ျမင္းကဲ့သို႔ ပညာတတ္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အထိတ္တလန႔္ အံ့ၾသမိေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
ဒီပံုစံကုိေကာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာလုိ႔ သတ္မွတ္လို႔ ရမလား''
''ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတ္မွတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စာေပမွာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ျပဇာတ္၊ ေဆာင္းပါး၊ စာညြန္႔ စာသျဖင့္ေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုသတ္မွတ္ ၾကတဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာကလည္း ပံုစံ တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပဲ။ ကဗ်ာဟာ ျပဇာတ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပလည္း မဟုတ္ဘူး။ စာညြန္႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ 'မမ ေႏြမိုးေဆာင္း' မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ဒီပံုစံ ေရးထားတာလဲ ဆိုေတာ့ ေစာေစာက ကို၀င္းျငိမ္းေျပာသလို ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုတာစကားေျပာလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ စကားေျပကိုပဲ စာေၾကာင္းကေလးေတြ ဟိုနားက ျဖတ္လိုက္၊ ဒီနားကျဖတ္လိုက္၊ ေအာက္ကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္း စီကာစဥ္ကာ ေရးထားတာတဲ့။ ဒီကဗ်ာေတြကို အတန္းလိုက္ ျပန္ဆက္ ၾကည့္ရင္ ကဗ်ာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကားေျပ ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုေျပာၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေကာင္းျပီ။ 'မမေႏြမိုးေဆာင္း' ကိုသူတု႔ေျပာသလို အပိုင္းကေလးေတြ ျဖစ္ျပီး အေပၚေအာက္ တစ္ေၾကာင္းစီ စီကာစဥ္ကာ ေရးတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရးခ်ျပလိုက္တာပဲ။ ျပလိုက္ေတာ့ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာရမလား။ အဲဒီ ကဗ်ာက ကၽြန္ေတာ္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးခ်င္လုိ႔ ေရးျပ လိုက္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျပန္ေျဖရမယ္ဆိုရင္ ဒါကဗ်ာပဲ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္အမ်ားအျပားက လက္ခံၾကပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ ႏိုင္ငံတကာ စာအုပ္ ႏွစ္တုန္းက ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းတစ္ခုကို ကိုးကားျပီးေျပာခ်င္တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာမွာ ဟိုအရင္တုန္းက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ အခ်ိဳး၊ သံေပါက္၊ ေလးလံုးစပ္၊ ရတုစသျဖင့္ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုး အသံုးမ်ားျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာက ေလးလံုးစပ္ပဲ။ အဲဒီေလးလံုးစပ္ကို ေရးရင္း ေရးရင္းကပဲ ေနာက္ပိုင္းေခတ္က်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လာ သလဲဆိုေတာ့ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာမွာပဲ သတ္ေစ့ႏွက္၊ သံုးခ်က္ညီစတဲ့ ကဗ်ာစပ္နည္းေတြ ကိုတိတိက်က် မယူေတာ့ဘဲ ကာရန္ကို လိုအပ္သလို ညွိယူလာၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေလးလံုးစပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေၾကာင္းမွာ စာလံုးအေရ အတြက္ရွိခ်င္သေလာက္ ရွိေပေစ။ စကားလံုး ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘဲ ကာရန္ကုိ တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တစ္ေၾကာင္း ခ်ိတ္တယ္ဆိုရံုကေလးပဲ ယူေတာ့တယ္။ ဒီထက္ ေနာက္က် လာေတာ့ ကာရန္ကို လံုး၀ မဲ့လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ေပၚလာၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုျပီး ဆက္ေရးေနၾကတာ။
တခ်ိဳ႕က စကားေျပနဲ႔ ကဗ်ာကို လံုး၀စည္းျခားခ်င္ၾကတယ္။
တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုလံုး၀ စည္းျခားခ်င္တယ္။ လံုး၀မပတ္သက္ရေအာင္ တံတိုင္းၾကီးတစ္ခု ျခားထားခ်င္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးလာၾကတဲ့အခါက် ေတာ့ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပၾကားမွာ ကာရန္တို႔၊ စကားလံုးအေရအတြက္တုိ႔ ဆိုတဲ့ဟာေတြ နယ္နိမိတ္ စည္းမ်ဥ္းၾကီးတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။ စကားေျပရဲ႕ အင္အားကို ကဗ်ာမွာ ေပါင္းစပ္လိုက္ျပီး ကဗ်ာရဲ႕ နယ္ပယ္ ကို ပိုျပီးက်ယ္ျပန္႔ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္လာၾကတယ္။ အဲဒီလို ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေျပာမယ္။ ဒီလို နယ္နိမိတ္ မရွိေတာ့ရင္ ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပ ေရာေထြးကုန္ျပီလား၊ ၾကားထဲမွာ စည္းျခားမႈ မရွိသင့္ဘူး လားလုိ႔။
ဒီလိုေတာ့လည္း စကားေျပပဲ၊ ကဗ်ာက အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ စကားေျပက အဂၤါရပ္ေတြ ခုထက္ထိ ကြဲျပား ေနတာ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပဟာ ကၽြန္းကိုင္းမွီ၊ ကိုင္းကၽြန္းမွီ အဲဒီလို အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ေနၾက တယ္လို႔...... ''
ကဗ်ာအမ်ားစုကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ အခ်စ္ဘြဲ႕၊ အလွဘြဲ႕နဲ႔ အသည္းကြဲကဗ်ာေတြမ်ားေန တာေတြ႔ရပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကိုမင္းလူအေနနဲ႔ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ကဗ်ာေတြ၊ လုပ္အားဂုဏ္ျပဳတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ လူငယ့္အားမာန္ သရုပ္ေဖာ္ကဗ်ာေတြ ေရးၾကဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါသလား''
''တစ္ခြန္းတည္း ေျပာရရင္ေတာ့ ရွိသင့္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာ စ ေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာ က က်ေနတယ္။ အရည္အခ်င္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပရိသတ္ၾကားမွာ စိတ္၀င္စားမႈကို ေျပာတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ထိကဗ်ာက အားနည္းခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ပရိသတ္ၾကားမွာ စိတ္ဝင္စားသြားေအာင္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ မလဲ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ပဲ။ အဲဒီလို ပညာရွိဆန္ဆန္ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ႐ိုး႐ိုး ေလးနဲ႔ ပရိသတ္နားလည္ေအာင္ ခ်ျပၾကည့္မယ္၊ အဲဒီလိုခ်ျပတဲ့အခါက်ရင္ ဘယ္လိုပံုစံ ခ်ျပၾကည့္မလဲ။ ဒါ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ လူတုိင္း စိတ္ဝင္စားေနတာက အခ်စ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာဖတ္မယ့္အရြယ္ကလည္း လူငယ္ေတြမ်ားေတာ့ လူငယ္ေတြ စိတ္ဝင္စားမယ့္ အခ်စ္အေၾကာင္းနဲ႔ စရရင္ ပိုၿပီးလြယ္ကူမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို အဓိကထားၿပီး ေရးၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္လြယ္စပယ္ ေရးခဲ့ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ကို မူတည္ ေရးျပၿပီး အခ်စ္ေပၚမွာပဲ လူမႈေရးကိစၥ၊ ဘဝကိစၥ၊ အားမာန္ကိစၥေတြကို ထင္ဟပ္ျပခဲ့တယ္။ သာမန္ ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ အခ်စ္ကဗ်ာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လိုခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြ ကို မသိမသာထည့္ျပထားပါတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပထမအဆင့္ပါ။
တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးရမွာပဲ။
အခ်စ္ကဗ်ာနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္တန္႔ေနလုိ႔မၿပီးပါဘူး။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္မွာပဲ အဲဒီလို ပံုစံေတြၾကားညႇပ္ၿပီး ထည့္လာၿပီေလ။ ေနာင္တစ္ ခ်ိန္က်ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးဦးမွာပါပဲ။ လူငယ္ေတြက အခ်စ္ကို စိတ္ဝင္စားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးရပါတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကေကာ အခ်စ္ကို စိတ္မဝင္စားဘူးလားလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငယ္ပါပဲ။ ငါတုိ႔ကေတာ့ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးကြ။ မင္းတုိ႔အတြက္ ေရး ေပးေနရတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ခုထက္ထိ အခ်စ္ကို စိတ္ဝင္ စားတုန္းပါပဲ။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ ရင့္က်က္လာလုိ႔ ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ အားမာန္ကဗ်ာေတြ ေရးလုိ႔ေကာ အခ်စ္ကို မေရးေတာ့ဘူးလားဆိုရင္ အခ်စ္ကို ေရးဦးမွာပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ေရးမယ္ဆိုတာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ ရင့္က်က္လာၿပီး အသက္ႀကီးလာလို႔ အခ်စ္အေၾကာင္း မေရး ခ်င္ေတာ့ဘဲ ဘဝအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးဖုိ႔ ႀကံဳလာၿပီဆိုရင္လည္း ကိုယ့္တုန္းကေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္း ေတြခ်ည္း မိုးမႊန္ေအာင္ေရးခဲ့ၿပီး ေနာက္တတ္လာတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း အခ်စ္အေၾကာင္းေရးေရာ ဒီ ေကာင္ေတြက အခ်စ္အေၾကာင္းပဲ ေရးတတ္တာပါ။ တျခားဟာ မေရးတတ္ပါဘူးလို႔ မေျပာမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာပါ"
"ဒါဆို အခ်စ္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေမးခ်င္ပါတယ္။ ခု ကိုမင္းလူ မစန္းစန္းေအာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်တာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
"ခုနစ္လေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္"
"အဲဒီေတာ့ အခ်စ္ကို ကုိယ္ေတြ႕ေတြ႕ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ လူငယ္အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အခ်စ္ကို ဘယ္လိုမ်ား ခံစားမိပါသလဲ"
"အဲဒီေမးခြန္း ကို ေျဖရမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ မယ္။ ကိုဝင္းၿငိမ္း အေနနဲ႔ေကာ အခ်စ္ကို ဘယ္လိုခံစားရသလဲလို႔ ေမးရင္ တိတိက်က် ေျဖႏုိင္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျဖႏုိင္ပါဘူး။ ဒီေမးခြန္းက ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ဘယ္လို ခံစား ရသလဲလို႔ ေမးတာလိုပဲ။ သိေတာ့ သိတယ္။ ေျဖလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္သိတာလား၊ ဘာအရ သာလဲလုိ႔ ေမးရင္ မေျဖႏုိင္ဘူး။
အဲဒီလိုပဲ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုရင္ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ထားတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို သတ္ မွတ္ထားတာက မလႊဲသာမေရွာင္သာလုိ႔ သတ္မွတ္ထားရတာပဲ ရွိတယ္။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ဘာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အပါအဝင္ စာေရးဆရာေတြ ေရးေနၾကတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကိုၾကည့္၊ တခ်ဳိ႕ဝတၳဳေတြမွာက အခ်စ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းလုိ႔ ေရးတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ ရယူပုိင္ဆုိင္လိုျခင္းပဲ။ ဒါ မွ အခ်စ္။ အခ်စ္ဆိုတာ မတရားတာမရွိဘူး။ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ တရားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ေတြ ထည့္ေရးၾကတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ အေတြ႕အႀကံဳေပၚ မူတည္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾက တာပါပဲ။ ဥပမာ အေျခအေနတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီအေျခအေနမွာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ခံစားလုိက္ရသလဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲ။ အဲဒါအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အခ်စ္ဆိုတာ အနစ္နာခံျခင္း၊ စြန္႔ လႊတ္ျခင္း၊ ရယူျခင္းဆိုၿပီးေတာ့ သတ္မွတ္ လုိက္ၾကတာပဲ။
ဒီလိုသတ္မွတ္လုိက္ၾကတာလည္း တကယ္ေတာ့ ပညတ္သေဘာပဲ ရွိတယ္။ တကယ့္အဓိပၸာယ္သတ္ မွတ္ခ်က္ သေဘာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ကမာၻဦးအ စက ခုထိ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးၿပီးေတာ့ လုိက္ရွာေနၾကတာပဲ။ ေတြ႕သလားဆို ေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ မေတြ႕ဘဲနဲ႔ အခ်စ္ကို ရွာေလ အခ်စ္က ေဝးသြားေလ၊ ရွာေလ မေတြ႕ေလျဖစ္ေန တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေတြ႕ေနၾကတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ အခ်စ္ရဲ႕သီးျခားေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ကေလးေတြသာ ျဖစ္တယ္။
အခ်စ္ရဲ႕တကယ့္သေဘာက အရမ္းသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို လူေတြ မသိႏုိင္တာကိုက အခ်စ္ရဲ႕တန္ဖိုးပါပဲ"
"ကိုမင္းလူအေနနဲ႔ ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳလည္း ေတာ္ေတာ္ရေန ပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကဗ်ာေရးခ်င္တဲ့ လူငယ္မ်ားကို ဘယ္လိုမ်ား အႀကံေပးခ်င္ပါသလဲ"
"အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာဆိုတာ ေခတ္စားေနေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုဝင္းၿငိမ္း ေမးခြန္းမွာ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုေျပာခ်င္သလဲဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြကိုေကာ ဘယ္လို ေျပာခ်င္သလဲလုိ႔ မေမးသင့္ဘူးလား။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြေရာ၊ လူငယ္ေတြကိုေရာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကဗ်ာ ဆိုတာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ လမ္းေၾကာင္း အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီဟာကိုလည္း ပညာ ရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုေျပာင္းလာတာမွန္တယ္လုိ႔ လက္ခံၾကပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြက ဆက္ လက္တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္လို႔ညႊန္ၾကားမႈအရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေနၾကတာပါ။
လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမွာ ကာရန္မဲ့ရင္ ၿပီးေရာ ဆို တဲ့သေဘာ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း မဲ့ရင္ၿပီးေရာလို႔ ေရးခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရွးေခတ္ ကေန ခုထိ ကဗ်ာပံုစံေတြကို ေလ့လာတယ္။ ကဗ်ာစပ္နည္း အထူးသျဖင့္ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာေတြကို ေလ့လာတယ္။ ဖတ္လည္း ဖတ္တယ္။ ေရးလည္း ေရးတယ္။ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အားလံုး ဖတ္ၿပီး ေတာ့မွ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကို ေရးတာပါ။
တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကို ေရးတတ္ဖုိ႔အတြက ေရွးက ေရးနည္းေတြ၊ ေရးထံုးေတြ သိစရာမလိုဘူး။ ေလ့လာစရာမလိုဘူး။ ကာရန္မဲ့ရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ခ်ေရးၾကတယ္။ အဲဒါလည္း မဟုတ္ ဘူး။ အေျခခံကိုပိုင္ႏုိင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးႏိုင္မယ္။
ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ေပၚလာရတာလဲဆိုတာကို ပညာရွင္တစ္ေယာက္က စာတမ္းတစ္ခု မွာ ေရးဖူးပါတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာဟာတဲ့ အရင္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပံုစံေတြနဲ႔တင္ ရပ္တန္႔ မေနဘဲနဲ႔ ဒီပံုစံေလာက္န႔ဲတင္ အားရတင္းတိမ္မေနဘဲ ေနာက္ထပ္ပံုစံသစ္တစ္ခု ထြင္ၾကည့္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ထြင္ၾကည့္ရာကေန ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာဟာ လူႀကီးေတြကို ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ လုပ္ခ်င္လုိ႔ ေပၚလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က ဒီလိုေရးရင္ တုိ႔က သူတို႔နဲ႔မတူေအာင္ ေရးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေပၚေပါက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ကဗ်ာေတြ ဆက္ၿပီး တိုးတက္ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႀကဳိးစားတာ သက္သက္ပါ။ ဥပမာေျပာရရင္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြကို အခု ဓာတ္ဆီ နဲ႔ေမာင္းတယ္။ ဒီဇယ္နဲ႔ေမာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ အားမရေသးဘဲ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားနဲ႔ ေမာင္းလုိ႔ရေအာင္၊ အဏုျမဴစြမ္းအားနဲ႔ ေမာင္းလို႔ရေအာင္ ဆက္လက္ႀကံဆၾကတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီသေဘာပါ။ ေမာ္ေတာ္ ကားရဲ႕ဘီးက သူတုိ႔စီးတာ အဝုိင္းႀကီး။ ဒီပံုစံႀကီးက ေအာက္တယ္ကြာ၊ တုိ႔က အဝိုင္းမစီးဘဲ ေလး ေထာင့္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေတြေရာ၊ လူႀကီးေတြပါ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လက္ခံတဲ့ လူႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာက လူႀကီးေတြ၊ ပညာရွင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပစ္ပစ္ခါခါနဲ႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမထားဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လက္ခံမယ္၊ ထိန္းသိမ္းေပးမယ္၊ ျပဳျပင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း သူတုိ႔ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးတာကို လက္ခံၾကဖုိ႔ အသင့္ပါပဲ"
"ကိုမင္းလူ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြမွာ တြဲေရးေနၾကတဲ့ ေရးေဖာ္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းကတည္းက တြဲျဖစ္ခဲ့ ၾကတဲ့ အုပ္စုပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သူတို႔နာမည္ေတြက ကိုမင္းလူရဲ႕ဝတၳဳေတြထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ မၾကာခဏဖတ္ရလို႔"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ပန္းခ်ီခန္းမ နံရံကပ္စာေစာင္နဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး လုပ္ၾကေတာ့ အခု သားႀကီး၊ ေမာင္ေဇယ်နဲ႔ တိုးမိုးတို႔က စာတည္း၊ ေမာင္ေမာင္စေနက ပန္းခ်ီ တာဝန္ခံ၊ မ်ဳိးရာဇာညႊန္႔၊ ျမင့္ေကာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးၾကေတာ့ ေက်ာင္းမွာကတည္းက အုပ္စု ကေလးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး တြဲမိသြားၾကတာ ခုထက္ထိေပါ့။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုမွာ ေရးေဖာ္တစ္ ေယာက္ေတာင္ တိုးလာတယ္။ ေနရီလို႔ ကေလာင္နာမည္ ယူထားပါတယ္။ အားလံုး ခုနစ္ေယာက္ ျဖစ္ သြားၿပီေပါ့"
"ကဗ်ာအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေလးျပည့္စံုၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဝတၳဳဘက္ ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္။ ကိုမင္းလူ "ပန္းေက်ာင္း"ကေန "ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ"အထိ ဝတၳဳေတြ ေရးတဲ့ေနရာမွာ ဖတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုစံထားေရးပါသလဲ"
"ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕စံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိး ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ဟာ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ယူဆတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း ဇာတ္ေကာင္ဟာ သ႐ုပ္မွန္ ျဖစ္ရမယ္။ သူဟာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မွန္ခ်င္လည္း မွန္မယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားမယ္။ လူ တစ္ေယာက္လိုပဲ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး ဒြန္တြဲေနရမယ္။ အဲဒီလို ယူဆၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပဲယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ဟာ လူထဲက လူနဲ႔တူရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕တာဝန္က ဘာလဲဆိုေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ခြဲျခားျပေပးရမယ္။ ဒီ ေနရာမွာ ဤအရာကား ဆိုး၏။ ေကာင္း၏ဆိုၿပီး ေျဗာင္ႀကီး ဝင္ေျပာဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ တကယ္ ေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးကို ပရိသတ္က သိၿပီးသားပါ။ တခ်ဳိ႕ဆို စာေရးဆရာထက္ေတာင္ ပိုသိေသး တယ္။ ပရိသတ္ကို ဆရာလုပ္တဲ့သေဘာမဟုတ္ဘဲ အႀကံဥာဏ္ေပးတဲ့ သေဘာ၊ သတိေမ့ေနမွာစိုးလုိ႔ အစေဖာ္ေပးတဲ့သေဘာ ဆြဲေဆာင္တင္ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ "မိုပါဆြန္း"ရဲ႕ "ဘယ္လာမီ"ကို ဥပမာ ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာတင့္တယ္ ဘာ သာျပန္တဲ့ "ပ်ဳိတုိ႔ အခ်စ္ေတာ္"ကို ဖတ္ရတာပါ။ အဲဒီအထဲမွာ ဒီဇာတ္ေကာင္(ေဂ်ာ့ဒူရြိဳင္း)ဟာ စက တည္းက မေကာင္းတဲ့ေကာင္၊ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းသြားေရာ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာရင္းနဲ႔ပဲ သိမ္း သြားတယ္။ အဲဒီလိုယုတ္မာေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းေအာင္ျမင္မႈရလာတယ္။ ထမင္းတစ္နပ္ကို မနက္စာ စားရရင္ ေကာင္းမလား၊ ညစာ စားရရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားရတဲ့ ဘဝကေန အရမ္းကိုေအာင္ျမင္တဲ့ သူျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူဟာ အားက်စရာေကာင္းတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ စာေရးဆရာက ဘယ္ ေလာက္ထိ ေတာ္လဲဆိုရင္ ဒီေကာင္ေအာင္ျမင္သြားတာကို ပရိသတ္က မေက်နပ္ဘူး။ ဒီဇာတ္ေကာင္ ကို ေအာ့ႏွလံုးနာ သြားေအာင္ကို အႏုပညာမာယာနဲ႔ ေရးျပသြားႏုိင္တယ္။
ဇာတ္ေကာင္စံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္"
"ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စ႐ုိက္ေသဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ ဘယ္ဟာကို သေဘာက်ပါသလဲ"
"အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတာရွိတယ္။ စ႐ုိက္ေသဇာတ္ေကာင္ဆိုတာ စာေရးဆရာက ပံုသြင္းလုိက္ တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ပဲ။ အဲဒီဇာတ္ေကာင္မွာက စ႐ိုက္အေနနဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ ႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိတယ္။ သူက ဇာတ္လမ္းထဲ က ဇာတ္ေကာင္သာျဖစ္တယ္။ အျပင္ေလာကက လူနဲ႔အတူဘူး။ သ႐ုပ္မွႏ္မျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ သူေပၚလာ တာနဲ႔ တစ္ၿပဳိင္နက္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ပရိသတ္က သိေနတယ္။ ဒီလိုဇာတ္ေကာင္မ်ဳိးကို စ႐ုိက္ ေသဇာတ္ေကာင္လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကၿပီး အဆင့္နိမ့္တဲ့ ဝတၳဳေတြမွာ ေတြ႕ၾကရတယ္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။
စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာက တကယ့္အျပင္က လူေတြရဲ႕စ႐ုိက္အတုိင္း လႈပ္ရွားတာကို ေခၚတာပါ။ ဒီဇာတ္ေကာင္ေပၚလာရင္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ပရိသတ္က ခန္႔မွန္းလုိ႔မရဘူး။ သူ လုပ္တာ ေတြကလည္း ပရိသတ္ကို လွည့္စားခ်င္လုိ႔ ေလွ်ာက္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္လို႔ လုပ္တာ။ အဲဒီလို ယုတၱိရွိရွိျဖစ္ရမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ စ႐ိုက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ကိုပဲ လက္ခံပါတယ္။ အခုေခတ္မွာလည္း စ႐ုိက္ေသထားတဲ့ စာေပမ်ဳိးက အဆင့္အတန္း မရွိဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ ကိုပဲ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ ဖန္တီးရတာ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လည္း ႀကဳိးစားပါတယ္။ အဲဒီလို ႀကဳိးစားတဲ့အခါမွာ အခက္အခဲေတြလည္း ရွိတာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ ေကာင္အားလံုးဟာ စ႐ုိက္ရွင္စစ္စစ္က ပါလာတဲ့ဇာတ္ရံ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြက်ေတာ့ စ႐ုိက္ေသနဲ႔ ထည့္ ေပးမွ အက်ဳိးရွိတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ စ႐ိုက္ေသပဲ သံုးရပါတယ္။ စ႐ုိက္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေလာက္ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္"
"ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လိုမ်ားျမင္ပါသလဲ"
"အဲဒါကိုေျပာရမွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေၾကာက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ လည္း ငယ္တယ္။ အေတြ႕အႀကံဳလညး နည္းပါေသးတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္စာေရးတာကို စၿပီး ပံုႏွိပ္ စာလံုးေဖာ္ျပခံခဲ့ရတာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ကမွဆိုေတာ့ ဒီေန႔ထိဆိုရင္ သက္တမ္းေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိပါ ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျခာက္ႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေလာက္ ကြာေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ပါ တယ္။
ေၾကာက္လုိ႔ ဒီေမးခြန္းကို မေျဖေတာ့ဘူးလားဆိုေတာ့ ဒီလိုလည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ေျပာေတာ့ေျပာခ်င္ တယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ့ စာေရးတဲ့ေနရာမွ ႐ိုး႐ိုးသားသားေရးပါ။ ေစတနာ ေကာင္းေကာင္းထားပါ။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာဟာ သိကၡာရွိရမယ္။ သ႐ုပ္မွန္ရမယ္။ အဆိပ္အေတာက္မျဖစ္ေစရဘူ။ ျဖစ္ႏုိင္ရန္ အက်ဳိးျပဳေစရ မယ္။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ စာေရးဆရာမွာထားတဲ့ ေစတနာပါပဲ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ေစတနာ မွန္မွန္ထားလုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔စာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အဆိပ္အေတာက္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေစတနာပါၿပီးသားဆိုေတာ့ အက်ဳိးျပဳတာ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ ပါလာမွာပဲ။
ေစတနာထားၿပီး ေရး ၾကရင္ အဆိပ္အေတာက္ေတြဟာ အလိုလို ပေပ်ာက္သြားမွာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ လူအထင္ႀကီးခံရ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အက်ဳိးျပဳစာေပပါလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ေနေအာ္ေန ႐ိုးသားတဲ့ ေစ တနာေကာင္းမထားဘဲ ေရးရင္ေတာ့ ခုနက ေျပာတာေတြ ျဖစ္လာမွ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ... စာေပနယ္ကိုဝင္ဖုိ႔ စၿပီးႀကဳိးစားခဲ့တာဟာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိသြားပါၿပီ။ အဲဒီထဲမွာ ေလး ငါးႏွစ္ေလာက္က လံုးဝ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းမခံရဘဲ အပယ္ခံ ကေလာင္သစ္ဘဝ။ ခုထိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ ကေလာင္သစ္လုိ႔ပဲ ယူဆေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့သမွ် စာေတြထဲမွာ ဘယ္ဟာ အႀကဳိက္ဆံုးလဲေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးဝတၳဳ၊ အႏွစ္သက္ဆံုးကဗ်ာကို ခုထိ မေရးရေသးပါဘူးလုိ႔ ေျဖရမွာပဲ။
ေရးၿပီးသမွ် မႀကဳိက္ဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႀကဳိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားမရေသးဘူး။ ဆက္ႀကဳိးစားရဦးမယ္။ အမ်ားႀကီးလိုေသးတယ္။ အဲ ခုနက ေျပာခဲ့သလို ကေလာင္သစ္ တစ္ေယာက္ ရဲ႕အခက္အခဲ ကို ႀကံဳခဲ့ရေတာ့... ဘဝတူ ကေလာင္ သစ္ေတြအတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ကေလာင္သစ္ ေတြအတြက္ လံုးခ်င္းဘက္မွာ ဝင္တိုးဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မဂၢဇင္းေတြကေန ကေလာင္သစ္ေတြကို ခုထက္ပိုၿပီး ေနရာေပးဖို႔၊ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆို ရင္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ကေလာင္သစ္ေတြကို လက္ေရြးစင္ေရြးၿပီး မဂၢဇင္းမွာ မၾကာခဏ ေဖာ္ျပေပးဖုိ႔၊ အဲဒါဆုိရင္ ကေလာင္သစ္ေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး လမ္းပြင့္သြားမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္း ကလည္း မဂၢဇင္းေတြက ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္ မဟုတ္လား"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုမင္းလူ... ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလးေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေနရာအခက္အခဲေလးေတြေၾကာင့္ ဒါေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္လုိက္ပါဦးမယ္။ ေနာင္တစ္ႀကိမ္မ်ား ျပန္ဆံုခြင့္ရဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကေသးတာေပါ့။ အခု ကိုမင္းလူေနတဲ့ လိပ္စာ... "
"အမွတ္-၃၊ ေလးေထာင့္ကန္လမ္း၊ သဃၤန္းကၽြန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယေန႔ကေလာင္ငယ္မ်ား ကုိယ္စား ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေျပာခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္ ေပဖူးလႊာစာတည္းအဖြဲ႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္"
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၁၆၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္
ဒီလိုေလ ကိုကိုရဲ႕၊ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္
"ဒီေန႔ အသံုးစရိတ္က
ခုိင္သဇင္ ဖိနပ္ဆုိင္မွာ
ႏွစ္လက္မ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ ဝယ္တာက
သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္
အန္တီေဒၚလီဆုိင္မွာ
လက္သည္းဆိုးေလး ပုလဲေရာင္က ဆယ့္ကိုးက်ပ္ခြဲ
မမမာကို ဘေလာက္စ္အက်ႌေတြ ခ်ဳပ္ေပးတာ
ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္က်ပ္
ၿပီးေတာ့... ဟို...
အတြင္းခံစကတ္ ပန္းႏုေရာင္ ဆယ့္ရွစ္က်ပ္
နန္းႀကီးသုပ္နဲ႔ ေရႊရင္ေအးက ငါးက်ပ္
တက္စီခ
ႏွစ္နာရီအတြက္ဆိုေတာ့ သံုးဆယ္
အဲဒီေတာ့ စုစုေပါင္း... ဟိုက
သံုးဆယ့္ေျခာက္နဲ႔ ဆယ့္ကိုးခြဲနဲ႔
အင္း... ႏွစ္ဆယ့္ခြန္နဲ႔ ရွစ္ဆယ္နဲ႔
အားလံုး ကိုကိုရယ္ တရာ့သံုးဆယ္ငါးက်ပ္ခြဲ
အဲ... ေမ့လို႔ ေမ့လို႔
ကိုကုိ႔အတြက္လည္း ဝယ္လာေသးတယ္
မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဘလိတ္ဓား
ႏွစ္ေခါင္း ငါးမူး
တစ္ရာ့ သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္အတိေပါ့ ဟင္း ဟင္း...
"ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ"
ဘလိတ္ဓားက ေတာ္ေတာ္ထက္တယ္ ထင္တယ္။"
ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေလ့လာေစခ်င္ေသးတာက ႏွလံုးသားေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကဗ်ာတစ္ ပုဒ္ပါ။ အဲဒီကဗ်ာ ေခါင္းစီးကေတာ့ တာဝန္မွ ရပ္စဲျခင္းခံရေသာ ႏွလံုးသား ပါတဲ့။
စာအမွတ္ ၇-၇၇ ႏွလံုးသား။
ယေန႔မွစ၍
"၁၆"ကားေပၚတြင္
"ထမင္းဘူးေတာ္ကုိင္" တာဝန္မွလည္းေကာင္း
ပုဂံလမ္းေပၚတြင္
"ထီးေတာ္မိုး" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးဆုိင္တြင္
"စားပြဲေတာ္ထိုး" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
အင္းလ်ားကန္ေပါင္ေပၚတြင္
"သက္ေတာ္ေစာင့္" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတြင္ "ပစၥည္းေတာ္ထမ္း" တာဝန္မွ လည္းေကာင္း
အခန္းေအ- ၂၉၅ တြင္
"အနမ္းေတာ္ဆက္" တာဝန္မွလည္းေကာင္း
သင့္အား လံုးဝရပ္စဲလုိက္ေၾကာင္းႏွင့္
"ငွက္ျပာ"တစ္စင္း
"ဂ်င္းရွပ္"တစ္လႊာ
"ရာတန္"တစ္ထပ္
"ေဆးထိုးအပ္"တစ္ေခ်ာင္း
အဆင့္ရွိသူအား
သင္၏ေနရာတြင္
အစားထိုးခန္႔ထားလုိက္ပါေၾကာင္း။
ယင္းကဲ့သို႔ေသာ အျမင္ကေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့ မင္းလူပါ။ အေဖေရာ အစ္ကိုေတြပါ အႏုပညာနယ္ထဲမွာ က်င္လည္ ေနၾကတာဆိုေတာ့ သူလည္း ဗီဇအရေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ အရပါ အႏုပညာနယ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့ တာပါပဲ။
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုေတာ့ ဗီဇလို႔ေျပာရမယ္။ အေဖ့မွာ ပါတဲ့ ဗီဇအရ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မွာ စာေရးခ်င္တဲ့ဗီဇ ပါလာတယ္ ထင္တယ္။ တကယ္လုိ႔ အေဖက စာေရးဆရာမျဖစ္ခဲ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ျဖစ္လာရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ တခ်ဳိ႕က စာေရး ဆရာမ်ဳိး႐ိုးမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္လာတာ ေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ ဗီဇတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စာေပနဲ႔ ပတ္ သက္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း မွာ ေနရတယ္ဆိုေတာ့ ဗီဇပါၿပီးသားကို ပတ္ဝန္းက်င္ကပါ ဝိုင္းၿပီး ဖန္တီးေပးလုိက္တဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အေမကိုလည္း ထည့္ေျပာခ်င္တယ္။ အေဖက စာေရးဆရာ၊ အေမက စာေရးဆရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမက စာေရးဆရာ ဘဝကို ဝင္ၿပီး ခံစားတတ္တယ္။ အေမက အေဖ့ ကို ပါရမီျဖည့္ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လည္း ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တယ္"
"ကိုမင္းလူ ဘယ္အရြယ္ေလာက္ကစၿပီး စာေရးတာ ဝါသနာပါလာသလဲ"
"ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ "ပန္းေက်ာင္း" အမွာစာမွာ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ။ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းကပဲ ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ တကယ္ေျပာရရင္ ေမြးက တည္းက ဝါသနာပါလာတယ္ ေျပာရမယ္။ ေစာေစာက ေျပာသလို ဗီဇက ပါလာတာကိုး"
"တကယ္ စ ေရးျဖစ္တာက"
"တကယ္ စေရးျဖစ္တာက ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္း (သဃၤန္းကၽြန္း၊ အ.ထ.က-၁) မွာကတည္းက နံရံကပ္ စာေစာင္ေတြ စေရးခဲ့တာပဲ။ ေက်ာင္းမွာ စာေပအသင္းဝင္ လုပ္ ေတာ့ ဆရာမေဒၚခင္ေဆြျမင့္က အားေပး လုိ႔ ကဗ်ာေတြစေရးခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ တဲ့အခါက်ေတာ့ ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြေရးၿပီး မဂၢဇင္းေတြကိုပို႔တယ္။ ၁၉၇၂ ေလာက္က ေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေရးလုိက္၊ ပို႔လုိက္၊ အပယ္ခံရလုိက္နဲ႔ မဂၢဇင္း ေတြမွာေတာ့ ေဖာ္ျပမခံရေသး ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တာေတြထဲကဆိုရင္ ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္မွာ ေရးတဲ့ ကဗ်ာပဲ အေရြးခံရေသးတယ္။
ေနာက္ ေက်ာင္းႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အေရြးခံရတယ္။ ကဗ်ာနာမည္က ေစ့ စပ္ေၾကာင္း လမ္း ၿပီးစီးျခင္း။ အဲဒီတုန္းက ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ပဲ ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီႏွစ္ (၁၉၇၆) မွာပဲ ရုပ္ရွင္ပေဒသာမဂၢဇင္းမွာ ေနဝင္သြားေတာ့ လ ထြက္သည္ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုကေလး ေဖာ္ျပ ခံရတယ္။ ဒါ ပထမဆံုးဝတၳဳပဲေပါ့"
"လံုးခ်င္းအေနနဲ႔ေကာ"
"ပထမဆံုး လံုးခ်င္းက ပန္းေက်ာင္း ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာထြက္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက အခ်စ္လားေဟ့ ဝင္ခဲ့ေလကြယ္ က ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွာ ထြက္တယ္"
"အခ်စ္လားေဟ့ ဝင္ခဲ့ေလကြယ္မွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာအခ်ဳိ႕က တကၠသုိလ္မွာတုန္းက "ေတာ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး" ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ ေရးခဲ့တာေတြပါလို႔ အမွာစာမွာ ေရးထားတာ ေတြ႕ လုိက္ရတယ္။
ကုိမင္းလူအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားဘဝက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ အခု ေရးေန တဲ့ ကဗ်ာေတြ ဘယ္လိုျခားနား တယ္လို႔ ခံစားမိသလဲ"
"ေက်ာင္းသားဘဝက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ႀကဳိက္တာပဲ။ အခု ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ လည္း ႀကဳိက္တာပဲ။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အခု ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြက ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔လာတာပဲ ရွိတယ္။ အျပင္ေလာက ေရာက္လာေတာ့ ေလာကအေၾကာင္း လူေတြအေၾကာင္း ပိုၿပီးသိ လာေတာ့ ေရးရတာ ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔ လာတယ္ ဒါပဲ ျခားနားပါတယ္"
"ကဗ်ာေရးတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕က စကားလံုး က်စ္လ်စ္သိပ္သည္းမႈ၊ အဓိပၸာယ္သြယ္ဝိုက္ဖြဲ႕ ႏဲြ႕မႈေတြကို ဦးစား ေပးၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာကို တုိက္႐ုိက္ေဖာ္ျပတဲ့ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာပံုစံမ်ဳိးကို ႀကဳိက္ ၾကတယ္။ ကိုမင္းလူေကာ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးကို ႀကဳိက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကဗ်ာေတြက်ေတာ့ စကားလံုးသိပ္က်စ္ တယ္။ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေရးတယ္။ စကားလံုး တစ္လံုးဆိုတစ္လံုး ဆိုသေလာက္ အဓိပၸာယ္ထိေရာက္တယ္။ အဓိပၸာယ္ကလည္း ေဝ့ကာဝိုက္ကာ ေရးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ လို ကဗ်ာေတြလည္း ႀကဳိက္ေတာ့ ႀကဳိက္တယ္။ အခုထက္ထိ စြဲစြဲလမ္းလမ္း အလြတ္ရေန တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ စကားလံုး က်စ္လ်စ္ဖုိ႔ ေလာက္ပဲ ႀကဳိးစားေနရၿပီး ကဗ်ာဆိုတာ လူ နားမလည္ေလ ေကာင္းေလပဲ ဆိုတဲ့ အယူအ ဆ ဝင္လာတယ္။ အဲဒီအယူအဆကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ ကဗ်ာ ဆိုတာ လူ နား မလည္ေအာင္ ေရးရင္ ကဗ်ာက အဆင့္အတန္းျမင့္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီး နားလည္ ေအာင္ ေရးရင္ ကဗ်ာေပါသြားတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြ တခ်ဳိ႕မွာ ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ ေျပာၾကတာရွိေသးတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ကဝိေတြ၊ ပညာရွိေတြအတြက္သာျဖစ္ တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ၊ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ ျပည္သူပုိင္ပစၥည္း၊ အားလံုး ပုိင္တယ္။ အားလံုးနဲ႔ဆုိင္တယ္။ အားလံုးနားလည္ေအာင္ ေရးႏိုင္ရင္ပိုေကာင္းတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ယူဆတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာေတြမွာ အဓိပၸာယ္ သိပ္မ၀ွက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာကို လူ နားလည္ေအာင္ အဓိပၸာယ္ ကို အတြင္း၀ွက္ျပီး ေရးရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္မခံပါဘူး။
ကိုမင္းသူ ရဲ႕ ကဗ်ာအခ်ိဳ႕ဟာ ကာရန္မဲ့တာ ေတြ႔ရသလို ကာရန္နဲ႔ ေရးတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကေလး တစ္ဆိတ္ သိခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာေတြမွာ ကာရန္မဲ့မွ ၾကိဳက္တယ္၊ ကာရန္ရွိရင္ မၾကိဳက္ဘူးလို႔ ဆိ္ုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကာရန္ရွိရွိ၊ မဲ့မဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ စြဲျငိေစရင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တာ ခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးသလို ကာရန္ရွိကဗ်ာေတြ လည္းေရးပါတယ္။ ခုထိလည္း ေရးတုန္းပါပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ လပိုင္းေလာက္က သြားဘက္ ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္ကထုတ္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္း မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကာရန္ရွိ ကဗ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကာရန္ရွိကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္ေရးမွာပဲ။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္ေရးမွာပဲ။ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆက မ်ားသား လား ကို၀င္းျငိမ္း။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆကုိ ေျပာရရင္ ကဗ်ာဆိုတာ ကာရန္ ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ မဲ့ခ်င္မဲ့မယ္၊ ကာရန္မဲ့ေပမယ့္ တျခားကဗ်ာအဂၤါရပ္ေတြ ရွိေသးရင္ ဒါကဗ်ာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။
ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာၾကတာ ရွိတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုတာစကားေျပ လိုပါပဲတဲ့။ ဒီအယူအဆ ကိုေကာ ကိုမင္းလူူ ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။ ကိုယ္မင္းလူကဗ်ာေတြ ထဲမွာလည္း 'အခ်စ္ျမဳိ႕သားမ်ား' စာအုပ္ထဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့ 'မမ ေႏြ မိုးေဆာင္း' ကစကားေျပ ပံုသ႑ာန္ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလို ေရးထားတယ္ေလ။
မမသိသာရန္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးလိုက္ပါသည္။
အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပျခင္းမရွိေသာ္လည္း မမမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ ျခင္း ခံရေသာအခါ အထက္အရာရွိ ၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေရာက္ေနေသာ လက္ေအာက္ ငယ္သားကဲ့သို႔ ရိုက်ိဳး၀ပ္ထြား ခဲ့ရပါသည္။
ပီျပင္ျခင္း မရွိေတာ့ေသာ္လည္း မမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမွ ခ်စ္စကားသံ လြင္လြင္ကို ၾကားရေသာ အခါ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ၾကားရေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ကဲ့သို႔ ၀မ္းေျမာက္ ရႊင္လန္းခဲ့ရပါသည္။
အတန္ငယ္ ေလ်ာ့ရဲေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မမလက္ေမာင္းေပၚ၌ ဦးေခါင္းကို မွီလိုက္ရေသာအခါ လူပ်ံေတာ္ ပတၱျမားေသြးေဆးကို ေသာက္သံုးရသကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့ရပါသည္။
အေၾကာမ်ား ထင္ရွားစျပဳျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မမ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ဆံပင္ၾကားသုိ႔ ထိုးဖြျခင္း ကို ခံရေသာအခါ သခင္၏ ေက်ာသပ္ျခင္းကို ခံရေသာ အမဲလိုက္ေခြးကဲ့သို႔ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရပါသည္။
ေခတ္မမီေတာ့ေသာ္လည္း တန္ဖိုးမက်သည့္ တစ္လက္ကိုင္ 'စလံုး' နံပါတ္ မာစီဒီကား ကဲ့သို႔ ခံ့ညား ထည္၀ါလွေသာ အို....ခ်စ္မမ။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ မမသည္ ေႏြမြန္းထည့္ကဲ့သို႔ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းတတ္ျပီး၊
ေျမာက္ျပန္ေလကဲ့သို႔ လွည့္စားတတ္လ်က္ ရန္ကုန္မိုးကဲ့သို႔ မူရာမာယာမ်ားကာ ေဗြဆိုးေဖာက္ေသာ ျမင္းကဲ့သို႔ ပညာတတ္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အထိတ္တလန႔္ အံ့ၾသမိေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
ဒီပံုစံကုိေကာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာလုိ႔ သတ္မွတ္လို႔ ရမလား''
''ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတ္မွတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စာေပမွာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ျပဇာတ္၊ ေဆာင္းပါး၊ စာညြန္႔ စာသျဖင့္ေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုသတ္မွတ္ ၾကတဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာကလည္း ပံုစံ တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပဲ။ ကဗ်ာဟာ ျပဇာတ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပလည္း မဟုတ္ဘူး။ စာညြန္႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ 'မမ ေႏြမိုးေဆာင္း' မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ဒီပံုစံ ေရးထားတာလဲ ဆိုေတာ့ ေစာေစာက ကို၀င္းျငိမ္းေျပာသလို ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုတာစကားေျပာလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ စကားေျပကိုပဲ စာေၾကာင္းကေလးေတြ ဟိုနားက ျဖတ္လိုက္၊ ဒီနားကျဖတ္လိုက္၊ ေအာက္ကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္း စီကာစဥ္ကာ ေရးထားတာတဲ့။ ဒီကဗ်ာေတြကို အတန္းလိုက္ ျပန္ဆက္ ၾကည့္ရင္ ကဗ်ာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကားေျပ ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုေျပာၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေကာင္းျပီ။ 'မမေႏြမိုးေဆာင္း' ကိုသူတု႔ေျပာသလို အပိုင္းကေလးေတြ ျဖစ္ျပီး အေပၚေအာက္ တစ္ေၾကာင္းစီ စီကာစဥ္ကာ ေရးတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရးခ်ျပလိုက္တာပဲ။ ျပလိုက္ေတာ့ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာရမလား။ အဲဒီ ကဗ်ာက ကၽြန္ေတာ္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးခ်င္လုိ႔ ေရးျပ လိုက္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျပန္ေျဖရမယ္ဆိုရင္ ဒါကဗ်ာပဲ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္အမ်ားအျပားက လက္ခံၾကပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ ႏိုင္ငံတကာ စာအုပ္ ႏွစ္တုန္းက ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းတစ္ခုကို ကိုးကားျပီးေျပာခ်င္တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာမွာ ဟိုအရင္တုန္းက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ အခ်ိဳး၊ သံေပါက္၊ ေလးလံုးစပ္၊ ရတုစသျဖင့္ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုး အသံုးမ်ားျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာက ေလးလံုးစပ္ပဲ။ အဲဒီေလးလံုးစပ္ကို ေရးရင္း ေရးရင္းကပဲ ေနာက္ပိုင္းေခတ္က်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လာ သလဲဆိုေတာ့ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာမွာပဲ သတ္ေစ့ႏွက္၊ သံုးခ်က္ညီစတဲ့ ကဗ်ာစပ္နည္းေတြ ကိုတိတိက်က် မယူေတာ့ဘဲ ကာရန္ကို လိုအပ္သလို ညွိယူလာၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေလးလံုးစပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေၾကာင္းမွာ စာလံုးအေရ အတြက္ရွိခ်င္သေလာက္ ရွိေပေစ။ စကားလံုး ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘဲ ကာရန္ကုိ တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တစ္ေၾကာင္း ခ်ိတ္တယ္ဆိုရံုကေလးပဲ ယူေတာ့တယ္။ ဒီထက္ ေနာက္က် လာေတာ့ ကာရန္ကို လံုး၀ မဲ့လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ေပၚလာၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုျပီး ဆက္ေရးေနၾကတာ။
တခ်ိဳ႕က စကားေျပနဲ႔ ကဗ်ာကို လံုး၀စည္းျခားခ်င္ၾကတယ္။
တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုလံုး၀ စည္းျခားခ်င္တယ္။ လံုး၀မပတ္သက္ရေအာင္ တံတိုင္းၾကီးတစ္ခု ျခားထားခ်င္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးလာၾကတဲ့အခါက် ေတာ့ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပၾကားမွာ ကာရန္တို႔၊ စကားလံုးအေရအတြက္တုိ႔ ဆိုတဲ့ဟာေတြ နယ္နိမိတ္ စည္းမ်ဥ္းၾကီးတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။ စကားေျပရဲ႕ အင္အားကို ကဗ်ာမွာ ေပါင္းစပ္လိုက္ျပီး ကဗ်ာရဲ႕ နယ္ပယ္ ကို ပိုျပီးက်ယ္ျပန္႔ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္လာၾကတယ္။ အဲဒီလို ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေျပာမယ္။ ဒီလို နယ္နိမိတ္ မရွိေတာ့ရင္ ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပ ေရာေထြးကုန္ျပီလား၊ ၾကားထဲမွာ စည္းျခားမႈ မရွိသင့္ဘူး လားလုိ႔။
ဒီလိုေတာ့လည္း စကားေျပပဲ၊ ကဗ်ာက အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ စကားေျပက အဂၤါရပ္ေတြ ခုထက္ထိ ကြဲျပား ေနတာ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပဟာ ကၽြန္းကိုင္းမွီ၊ ကိုင္းကၽြန္းမွီ အဲဒီလို အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ေနၾက တယ္လို႔...... ''
ကဗ်ာအမ်ားစုကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ အခ်စ္ဘြဲ႕၊ အလွဘြဲ႕နဲ႔ အသည္းကြဲကဗ်ာေတြမ်ားေန တာေတြ႔ရပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကိုမင္းလူအေနနဲ႔ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ကဗ်ာေတြ၊ လုပ္အားဂုဏ္ျပဳတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ လူငယ့္အားမာန္ သရုပ္ေဖာ္ကဗ်ာေတြ ေရးၾကဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါသလား''
''တစ္ခြန္းတည္း ေျပာရရင္ေတာ့ ရွိသင့္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာ စ ေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာ က က်ေနတယ္။ အရည္အခ်င္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပရိသတ္ၾကားမွာ စိတ္၀င္စားမႈကို ေျပာတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ထိကဗ်ာက အားနည္းခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ပရိသတ္ၾကားမွာ စိတ္ဝင္စားသြားေအာင္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ မလဲ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ပဲ။ အဲဒီလို ပညာရွိဆန္ဆန္ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ႐ိုး႐ိုး ေလးနဲ႔ ပရိသတ္နားလည္ေအာင္ ခ်ျပၾကည့္မယ္၊ အဲဒီလိုခ်ျပတဲ့အခါက်ရင္ ဘယ္လိုပံုစံ ခ်ျပၾကည့္မလဲ။ ဒါ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ လူတုိင္း စိတ္ဝင္စားေနတာက အခ်စ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာဖတ္မယ့္အရြယ္ကလည္း လူငယ္ေတြမ်ားေတာ့ လူငယ္ေတြ စိတ္ဝင္စားမယ့္ အခ်စ္အေၾကာင္းနဲ႔ စရရင္ ပိုၿပီးလြယ္ကူမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို အဓိကထားၿပီး ေရးၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္လြယ္စပယ္ ေရးခဲ့ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ကို မူတည္ ေရးျပၿပီး အခ်စ္ေပၚမွာပဲ လူမႈေရးကိစၥ၊ ဘဝကိစၥ၊ အားမာန္ကိစၥေတြကို ထင္ဟပ္ျပခဲ့တယ္။ သာမန္ ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ အခ်စ္ကဗ်ာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လိုခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြ ကို မသိမသာထည့္ျပထားပါတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပထမအဆင့္ပါ။
တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးရမွာပဲ။
အခ်စ္ကဗ်ာနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္တန္႔ေနလုိ႔မၿပီးပါဘူး။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္မွာပဲ အဲဒီလို ပံုစံေတြၾကားညႇပ္ၿပီး ထည့္လာၿပီေလ။ ေနာင္တစ္ ခ်ိန္က်ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးဦးမွာပါပဲ။ လူငယ္ေတြက အခ်စ္ကို စိတ္ဝင္စားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးရပါတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကေကာ အခ်စ္ကို စိတ္မဝင္စားဘူးလားလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငယ္ပါပဲ။ ငါတုိ႔ကေတာ့ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးကြ။ မင္းတုိ႔အတြက္ ေရး ေပးေနရတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ခုထက္ထိ အခ်စ္ကို စိတ္ဝင္ စားတုန္းပါပဲ။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ ရင့္က်က္လာလုိ႔ ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ အားမာန္ကဗ်ာေတြ ေရးလုိ႔ေကာ အခ်စ္ကို မေရးေတာ့ဘူးလားဆိုရင္ အခ်စ္ကို ေရးဦးမွာပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ေရးမယ္ဆိုတာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ ရင့္က်က္လာၿပီး အသက္ႀကီးလာလို႔ အခ်စ္အေၾကာင္း မေရး ခ်င္ေတာ့ဘဲ ဘဝအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးဖုိ႔ ႀကံဳလာၿပီဆိုရင္လည္း ကိုယ့္တုန္းကေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္း ေတြခ်ည္း မိုးမႊန္ေအာင္ေရးခဲ့ၿပီး ေနာက္တတ္လာတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း အခ်စ္အေၾကာင္းေရးေရာ ဒီ ေကာင္ေတြက အခ်စ္အေၾကာင္းပဲ ေရးတတ္တာပါ။ တျခားဟာ မေရးတတ္ပါဘူးလို႔ မေျပာမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာပါ"
"ဒါဆို အခ်စ္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေမးခ်င္ပါတယ္။ ခု ကိုမင္းလူ မစန္းစန္းေအာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်တာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
"ခုနစ္လေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္"
"အဲဒီေတာ့ အခ်စ္ကို ကုိယ္ေတြ႕ေတြ႕ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ လူငယ္အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အခ်စ္ကို ဘယ္လိုမ်ား ခံစားမိပါသလဲ"
"အဲဒီေမးခြန္း ကို ေျဖရမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ မယ္။ ကိုဝင္းၿငိမ္း အေနနဲ႔ေကာ အခ်စ္ကို ဘယ္လိုခံစားရသလဲလို႔ ေမးရင္ တိတိက်က် ေျဖႏုိင္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျဖႏုိင္ပါဘူး။ ဒီေမးခြန္းက ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ဘယ္လို ခံစား ရသလဲလို႔ ေမးတာလိုပဲ။ သိေတာ့ သိတယ္။ ေျဖလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္သိတာလား၊ ဘာအရ သာလဲလုိ႔ ေမးရင္ မေျဖႏုိင္ဘူး။
အဲဒီလိုပဲ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုရင္ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ထားတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို သတ္ မွတ္ထားတာက မလႊဲသာမေရွာင္သာလုိ႔ သတ္မွတ္ထားရတာပဲ ရွိတယ္။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ဘာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အပါအဝင္ စာေရးဆရာေတြ ေရးေနၾကတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကိုၾကည့္၊ တခ်ဳိ႕ဝတၳဳေတြမွာက အခ်စ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းလုိ႔ ေရးတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ ရယူပုိင္ဆုိင္လိုျခင္းပဲ။ ဒါ မွ အခ်စ္။ အခ်စ္ဆိုတာ မတရားတာမရွိဘူး။ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ တရားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရား ေတြ ထည့္ေရးၾကတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ အေတြ႕အႀကံဳေပၚ မူတည္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾက တာပါပဲ။ ဥပမာ အေျခအေနတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီအေျခအေနမွာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ခံစားလုိက္ရသလဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲ။ အဲဒါအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အခ်စ္ဆိုတာ အနစ္နာခံျခင္း၊ စြန္႔ လႊတ္ျခင္း၊ ရယူျခင္းဆိုၿပီးေတာ့ သတ္မွတ္ လုိက္ၾကတာပဲ။
ဒီလိုသတ္မွတ္လုိက္ၾကတာလည္း တကယ္ေတာ့ ပညတ္သေဘာပဲ ရွိတယ္။ တကယ့္အဓိပၸာယ္သတ္ မွတ္ခ်က္ သေဘာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ကမာၻဦးအ စက ခုထိ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးၿပီးေတာ့ လုိက္ရွာေနၾကတာပဲ။ ေတြ႕သလားဆို ေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ မေတြ႕ဘဲနဲ႔ အခ်စ္ကို ရွာေလ အခ်စ္က ေဝးသြားေလ၊ ရွာေလ မေတြ႕ေလျဖစ္ေန တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေတြ႕ေနၾကတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ အခ်စ္ရဲ႕သီးျခားေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ကေလးေတြသာ ျဖစ္တယ္။
အခ်စ္ရဲ႕တကယ့္သေဘာက အရမ္းသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို လူေတြ မသိႏုိင္တာကိုက အခ်စ္ရဲ႕တန္ဖိုးပါပဲ"
"ကိုမင္းလူအေနနဲ႔ ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳလည္း ေတာ္ေတာ္ရေန ပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကဗ်ာေရးခ်င္တဲ့ လူငယ္မ်ားကို ဘယ္လိုမ်ား အႀကံေပးခ်င္ပါသလဲ"
"အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာဆိုတာ ေခတ္စားေနေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုဝင္းၿငိမ္း ေမးခြန္းမွာ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုေျပာခ်င္သလဲဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြကိုေကာ ဘယ္လို ေျပာခ်င္သလဲလုိ႔ မေမးသင့္ဘူးလား။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြေရာ၊ လူငယ္ေတြကိုေရာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကဗ်ာ ဆိုတာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ လမ္းေၾကာင္း အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီဟာကိုလည္း ပညာ ရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုေျပာင္းလာတာမွန္တယ္လုိ႔ လက္ခံၾကပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြက ဆက္ လက္တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္လို႔ညႊန္ၾကားမႈအရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေနၾကတာပါ။
လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမွာ ကာရန္မဲ့ရင္ ၿပီးေရာ ဆို တဲ့သေဘာ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း မဲ့ရင္ၿပီးေရာလို႔ ေရးခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရွးေခတ္ ကေန ခုထိ ကဗ်ာပံုစံေတြကို ေလ့လာတယ္။ ကဗ်ာစပ္နည္း အထူးသျဖင့္ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာေတြကို ေလ့လာတယ္။ ဖတ္လည္း ဖတ္တယ္။ ေရးလည္း ေရးတယ္။ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အားလံုး ဖတ္ၿပီး ေတာ့မွ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကို ေရးတာပါ။
တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကို ေရးတတ္ဖုိ႔အတြက ေရွးက ေရးနည္းေတြ၊ ေရးထံုးေတြ သိစရာမလိုဘူး။ ေလ့လာစရာမလိုဘူး။ ကာရန္မဲ့ရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ခ်ေရးၾကတယ္။ အဲဒါလည္း မဟုတ္ ဘူး။ အေျခခံကိုပိုင္ႏုိင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးႏိုင္မယ္။
ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ေပၚလာရတာလဲဆိုတာကို ပညာရွင္တစ္ေယာက္က စာတမ္းတစ္ခု မွာ ေရးဖူးပါတယ္။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာဟာတဲ့ အရင္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပံုစံေတြနဲ႔တင္ ရပ္တန္႔ မေနဘဲနဲ႔ ဒီပံုစံေလာက္န႔ဲတင္ အားရတင္းတိမ္မေနဘဲ ေနာက္ထပ္ပံုစံသစ္တစ္ခု ထြင္ၾကည့္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ထြင္ၾကည့္ရာကေန ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆိုတာဟာ လူႀကီးေတြကို ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ လုပ္ခ်င္လုိ႔ ေပၚလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က ဒီလိုေရးရင္ တုိ႔က သူတို႔နဲ႔မတူေအာင္ ေရးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေပၚေပါက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ကဗ်ာေတြ ဆက္ၿပီး တိုးတက္ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႀကဳိးစားတာ သက္သက္ပါ။ ဥပမာေျပာရရင္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြကို အခု ဓာတ္ဆီ နဲ႔ေမာင္းတယ္။ ဒီဇယ္နဲ႔ေမာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ အားမရေသးဘဲ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားနဲ႔ ေမာင္းလုိ႔ရေအာင္၊ အဏုျမဴစြမ္းအားနဲ႔ ေမာင္းလို႔ရေအာင္ ဆက္လက္ႀကံဆၾကတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီသေဘာပါ။ ေမာ္ေတာ္ ကားရဲ႕ဘီးက သူတုိ႔စီးတာ အဝုိင္းႀကီး။ ဒီပံုစံႀကီးက ေအာက္တယ္ကြာ၊ တုိ႔က အဝိုင္းမစီးဘဲ ေလး ေထာင့္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေတြေရာ၊ လူႀကီးေတြပါ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လက္ခံတဲ့ လူႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာက လူႀကီးေတြ၊ ပညာရွင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပစ္ပစ္ခါခါနဲ႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမထားဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လက္ခံမယ္၊ ထိန္းသိမ္းေပးမယ္၊ ျပဳျပင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း သူတုိ႔ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးတာကို လက္ခံၾကဖုိ႔ အသင့္ပါပဲ"
"ကိုမင္းလူ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြမွာ တြဲေရးေနၾကတဲ့ ေရးေဖာ္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းကတည္းက တြဲျဖစ္ခဲ့ ၾကတဲ့ အုပ္စုပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သူတို႔နာမည္ေတြက ကိုမင္းလူရဲ႕ဝတၳဳေတြထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ မၾကာခဏဖတ္ရလို႔"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ပန္းခ်ီခန္းမ နံရံကပ္စာေစာင္နဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး လုပ္ၾကေတာ့ အခု သားႀကီး၊ ေမာင္ေဇယ်နဲ႔ တိုးမိုးတို႔က စာတည္း၊ ေမာင္ေမာင္စေနက ပန္းခ်ီ တာဝန္ခံ၊ မ်ဳိးရာဇာညႊန္႔၊ ျမင့္ေကာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးၾကေတာ့ ေက်ာင္းမွာကတည္းက အုပ္စု ကေလးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး တြဲမိသြားၾကတာ ခုထက္ထိေပါ့။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုမွာ ေရးေဖာ္တစ္ ေယာက္ေတာင္ တိုးလာတယ္။ ေနရီလို႔ ကေလာင္နာမည္ ယူထားပါတယ္။ အားလံုး ခုနစ္ေယာက္ ျဖစ္ သြားၿပီေပါ့"
"ကဗ်ာအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေလးျပည့္စံုၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဝတၳဳဘက္ ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္။ ကိုမင္းလူ "ပန္းေက်ာင္း"ကေန "ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ"အထိ ဝတၳဳေတြ ေရးတဲ့ေနရာမွာ ဖတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုစံထားေရးပါသလဲ"
"ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕စံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိး ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ဟာ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ယူဆတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း ဇာတ္ေကာင္ဟာ သ႐ုပ္မွန္ ျဖစ္ရမယ္။ သူဟာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မွန္ခ်င္လည္း မွန္မယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားမယ္။ လူ တစ္ေယာက္လိုပဲ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး ဒြန္တြဲေနရမယ္။ အဲဒီလို ယူဆၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပဲယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ဟာ လူထဲက လူနဲ႔တူရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕တာဝန္က ဘာလဲဆိုေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ခြဲျခားျပေပးရမယ္။ ဒီ ေနရာမွာ ဤအရာကား ဆိုး၏။ ေကာင္း၏ဆိုၿပီး ေျဗာင္ႀကီး ဝင္ေျပာဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ တကယ္ ေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးကို ပရိသတ္က သိၿပီးသားပါ။ တခ်ဳိ႕ဆို စာေရးဆရာထက္ေတာင္ ပိုသိေသး တယ္။ ပရိသတ္ကို ဆရာလုပ္တဲ့သေဘာမဟုတ္ဘဲ အႀကံဥာဏ္ေပးတဲ့ သေဘာ၊ သတိေမ့ေနမွာစိုးလုိ႔ အစေဖာ္ေပးတဲ့သေဘာ ဆြဲေဆာင္တင္ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ "မိုပါဆြန္း"ရဲ႕ "ဘယ္လာမီ"ကို ဥပမာ ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာတင့္တယ္ ဘာ သာျပန္တဲ့ "ပ်ဳိတုိ႔ အခ်စ္ေတာ္"ကို ဖတ္ရတာပါ။ အဲဒီအထဲမွာ ဒီဇာတ္ေကာင္(ေဂ်ာ့ဒူရြိဳင္း)ဟာ စက တည္းက မေကာင္းတဲ့ေကာင္၊ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းသြားေရာ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာရင္းနဲ႔ပဲ သိမ္း သြားတယ္။ အဲဒီလိုယုတ္မာေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းေအာင္ျမင္မႈရလာတယ္။ ထမင္းတစ္နပ္ကို မနက္စာ စားရရင္ ေကာင္းမလား၊ ညစာ စားရရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားရတဲ့ ဘဝကေန အရမ္းကိုေအာင္ျမင္တဲ့ သူျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူဟာ အားက်စရာေကာင္းတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ စာေရးဆရာက ဘယ္ ေလာက္ထိ ေတာ္လဲဆိုရင္ ဒီေကာင္ေအာင္ျမင္သြားတာကို ပရိသတ္က မေက်နပ္ဘူး။ ဒီဇာတ္ေကာင္ ကို ေအာ့ႏွလံုးနာ သြားေအာင္ကို အႏုပညာမာယာနဲ႔ ေရးျပသြားႏုိင္တယ္။
ဇာတ္ေကာင္စံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္"
"ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စ႐ုိက္ေသဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ ဘယ္ဟာကို သေဘာက်ပါသလဲ"
"အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတာရွိတယ္။ စ႐ုိက္ေသဇာတ္ေကာင္ဆိုတာ စာေရးဆရာက ပံုသြင္းလုိက္ တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ပဲ။ အဲဒီဇာတ္ေကာင္မွာက စ႐ိုက္အေနနဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ ႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိတယ္။ သူက ဇာတ္လမ္းထဲ က ဇာတ္ေကာင္သာျဖစ္တယ္။ အျပင္ေလာကက လူနဲ႔အတူဘူး။ သ႐ုပ္မွႏ္မျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ သူေပၚလာ တာနဲ႔ တစ္ၿပဳိင္နက္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ပရိသတ္က သိေနတယ္။ ဒီလိုဇာတ္ေကာင္မ်ဳိးကို စ႐ုိက္ ေသဇာတ္ေကာင္လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကၿပီး အဆင့္နိမ့္တဲ့ ဝတၳဳေတြမွာ ေတြ႕ၾကရတယ္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။
စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာက တကယ့္အျပင္က လူေတြရဲ႕စ႐ုိက္အတုိင္း လႈပ္ရွားတာကို ေခၚတာပါ။ ဒီဇာတ္ေကာင္ေပၚလာရင္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ပရိသတ္က ခန္႔မွန္းလုိ႔မရဘူး။ သူ လုပ္တာ ေတြကလည္း ပရိသတ္ကို လွည့္စားခ်င္လုိ႔ ေလွ်ာက္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္လို႔ လုပ္တာ။ အဲဒီလို ယုတၱိရွိရွိျဖစ္ရမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ စ႐ိုက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ကိုပဲ လက္ခံပါတယ္။ အခုေခတ္မွာလည္း စ႐ုိက္ေသထားတဲ့ စာေပမ်ဳိးက အဆင့္အတန္း မရွိဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ ကိုပဲ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စ႐ုိက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ ဖန္တီးရတာ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လည္း ႀကဳိးစားပါတယ္။ အဲဒီလို ႀကဳိးစားတဲ့အခါမွာ အခက္အခဲေတြလည္း ရွိတာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ ေကာင္အားလံုးဟာ စ႐ုိက္ရွင္စစ္စစ္က ပါလာတဲ့ဇာတ္ရံ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြက်ေတာ့ စ႐ုိက္ေသနဲ႔ ထည့္ ေပးမွ အက်ဳိးရွိတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ စ႐ိုက္ေသပဲ သံုးရပါတယ္။ စ႐ုိက္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေလာက္ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္"
"ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လိုမ်ားျမင္ပါသလဲ"
"အဲဒါကိုေျပာရမွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေၾကာက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ လည္း ငယ္တယ္။ အေတြ႕အႀကံဳလညး နည္းပါေသးတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္စာေရးတာကို စၿပီး ပံုႏွိပ္ စာလံုးေဖာ္ျပခံခဲ့ရတာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ကမွဆိုေတာ့ ဒီေန႔ထိဆိုရင္ သက္တမ္းေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိပါ ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျခာက္ႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေလာက္ ကြာေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ပါ တယ္။
ေၾကာက္လုိ႔ ဒီေမးခြန္းကို မေျဖေတာ့ဘူးလားဆိုေတာ့ ဒီလိုလည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ေျပာေတာ့ေျပာခ်င္ တယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ့ စာေရးတဲ့ေနရာမွ ႐ိုး႐ိုးသားသားေရးပါ။ ေစတနာ ေကာင္းေကာင္းထားပါ။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာဟာ သိကၡာရွိရမယ္။ သ႐ုပ္မွန္ရမယ္။ အဆိပ္အေတာက္မျဖစ္ေစရဘူ။ ျဖစ္ႏုိင္ရန္ အက်ဳိးျပဳေစရ မယ္။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ စာေရးဆရာမွာထားတဲ့ ေစတနာပါပဲ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ေစတနာ မွန္မွန္ထားလုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔စာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အဆိပ္အေတာက္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေစတနာပါၿပီးသားဆိုေတာ့ အက်ဳိးျပဳတာ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ ပါလာမွာပဲ။
ေစတနာထားၿပီး ေရး ၾကရင္ အဆိပ္အေတာက္ေတြဟာ အလိုလို ပေပ်ာက္သြားမွာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ လူအထင္ႀကီးခံရ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အက်ဳိးျပဳစာေပပါလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ေနေအာ္ေန ႐ိုးသားတဲ့ ေစ တနာေကာင္းမထားဘဲ ေရးရင္ေတာ့ ခုနက ေျပာတာေတြ ျဖစ္လာမွ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ... စာေပနယ္ကိုဝင္ဖုိ႔ စၿပီးႀကဳိးစားခဲ့တာဟာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိသြားပါၿပီ။ အဲဒီထဲမွာ ေလး ငါးႏွစ္ေလာက္က လံုးဝ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းမခံရဘဲ အပယ္ခံ ကေလာင္သစ္ဘဝ။ ခုထိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ ကေလာင္သစ္လုိ႔ပဲ ယူဆေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့သမွ် စာေတြထဲမွာ ဘယ္ဟာ အႀကဳိက္ဆံုးလဲေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးဝတၳဳ၊ အႏွစ္သက္ဆံုးကဗ်ာကို ခုထိ မေရးရေသးပါဘူးလုိ႔ ေျဖရမွာပဲ။
ေရးၿပီးသမွ် မႀကဳိက္ဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႀကဳိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားမရေသးဘူး။ ဆက္ႀကဳိးစားရဦးမယ္။ အမ်ားႀကီးလိုေသးတယ္။ အဲ ခုနက ေျပာခဲ့သလို ကေလာင္သစ္ တစ္ေယာက္ ရဲ႕အခက္အခဲ ကို ႀကံဳခဲ့ရေတာ့... ဘဝတူ ကေလာင္ သစ္ေတြအတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ကေလာင္သစ္ ေတြအတြက္ လံုးခ်င္းဘက္မွာ ဝင္တိုးဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မဂၢဇင္းေတြကေန ကေလာင္သစ္ေတြကို ခုထက္ပိုၿပီး ေနရာေပးဖို႔၊ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆို ရင္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ကေလာင္သစ္ေတြကို လက္ေရြးစင္ေရြးၿပီး မဂၢဇင္းမွာ မၾကာခဏ ေဖာ္ျပေပးဖုိ႔၊ အဲဒါဆုိရင္ ကေလာင္သစ္ေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး လမ္းပြင့္သြားမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္း ကလည္း မဂၢဇင္းေတြက ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္ မဟုတ္လား"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုမင္းလူ... ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလးေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေနရာအခက္အခဲေလးေတြေၾကာင့္ ဒါေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္လုိက္ပါဦးမယ္။ ေနာင္တစ္ႀကိမ္မ်ား ျပန္ဆံုခြင့္ရဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကေသးတာေပါ့။ အခု ကိုမင္းလူေနတဲ့ လိပ္စာ... "
"အမွတ္-၃၊ ေလးေထာင့္ကန္လမ္း၊ သဃၤန္းကၽြန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယေန႔ကေလာင္ငယ္မ်ား ကုိယ္စား ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေျပာခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္ ေပဖူးလႊာစာတည္းအဖြဲ႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္"
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၁၆၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္
Credit:shwezinu.blogspot.com
Comments
Post a Comment