ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၈)
ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၈)
တတိယတံခါးမွ
ပါရဂူ
ပါရဂူ
စာဖတ္သူမ်ား နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းက႑မွာ လုိင္းေပါင္းစံုက စာေရးဆရာ၊ ဆရာမမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးႏုိင္ဖုိ႔ စီစဥ္ ထားတဲ့အတုိင္း ဒီလ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုေပးရမယ့္သူက ဘာသာျပန္ စာေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ "ဆရာပါရဂူ" ပါပဲ။ ဆရာပါရဂူ က ဘာသာျပန္ စာေရးဆရာ ဆုိေပမယ့္ တျခား ဘာသာျပန္ စာေရးဆရာ ေတြ ထက္ ထူးျခားတဲ့ အေ႐ွ႕တုိင္းစာေပသီးသန္႔ ကုိ ဘာသာျပန္တဲ့သူဆုိတာ စာခ်စ္သူမ်ား သိၾကၿပီးတဲ့ အတိုင္း ပါပဲ။
ဆရာ့စာေတြကုိ ဖတ္ခဲ့ရတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လူခ်င္း မဆံုမိၾကေသးတာမုိ႔ ေပဖူးလႊာ
စာတည္း အဖဲြ႕၀င္ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးေအာင္ျမင့္ အကူအညီနဲ႔ ဆရာ့ထံ ေရာက္ရွိခဲ့ရာမွာ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္
လွတဲ့ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းက ငါးထပ္ႀကီး ဘုရားလမ္း (ကင္းဘဲ)၊ ၿခံအမွတ္ ၃ မွာ ဆရာ့ကုိ
ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ဆရာ က အိမ္ေထာင္မ႐ွိတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးပီပီ စာအုပ္ပံုေတြၾကားမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနတဲ့လူဆုိေတာ့ ဧည့္ခန္း တစ္ခုလံုး စာအုပ္ႀကီး ငယ္ အသြယ္သြယ္က ေနရာျပည့္လုနီးပါး ယူထားၿပီး နံရံေတြေပၚမွာ ေရေဆး ပန္းခ်ီကား ေတြက အႏုပညာသမား ရဲ႕ အေတြး ကုိ ကုိယ္စားျပဳ ေနရာယူထားၾကပါတယ္။
" ဆရာပါ .... ဒါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဂၢဇင္းက ကုိ၀င္းၿငိမ္းေလ၊ ဆရာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္း ၾကား ထားတဲ့အတုိင္း မတ္လထုတ္ မဂၢဇင္း ေတြ႕ဆံုခန္းအတြက္ လာခဲ့တာပဲ "
" ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ဆရာ "
" ကၽြန္ေတာ္ လည္း ၀မ္းသာပါတယ္၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ညီ ကုိဆန္နီညိမ္း နဲ႔ ကေတာ့ ခေရလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ ေဖညြန္႔ေ၀ တုိ႔၊ ကုိ၀ဏၰ တုိ႔ နဲ႔ အတူဆံုေနက်မုိ႔ ခင္ေနၾကၿပီးသားပါ"
ရင္းႏွီးပြင့္လင္းတဲ့ အၿပံဳး ဆရာ့မ်က္ႏွာမွာ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေမးဖုိ႔ ျပင္ဆင္လာခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ရင္ေအးသြားပါတယ္။ ခုတစ္ေလာ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးေနတယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကတာမုိ႔ ေတာ္ေတာ္ သတိထားေနရတယ္။ ဒီလ ေမးရမယ့္ သူကလည္း ကုိယ္နဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့သူ၊ ၿပီးေတာ့ လုိင္းက သီးျခားတစ္လုိင္း။ ဒါေၾကာင့္ အဆင္မွ ေျပပါ့မလားလုိ႔ ေတြးလာခဲ့မိတာ။ ဆရာ့အၿပံဳးကုိ ျမင္ရေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာ သြားရ ပါေတာ့တယ္။
" ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ ေရးတဲ့ လံုးခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိေတာ့ ဖတ္လာခဲ့ပါတယ္"
" ေမးပါ၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေမးခ်င္တာ ေမးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က တတ္ႏုိင္သမွ် ေျဖေပးပါ့မယ္ "
" ဆရာ့စာ နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ မေဆြးေႏြးခင္ ဆရာ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာတာက စၿပီး ေျပာၾကရေအာင္လား ဆရာ "
" စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေျခခံ အေၾကာင္း ရင္းခ်င္း မတူၾကဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၀ါသနာအရ ေရးသားထားတာကစၿပီး စာေပ ေလာက ထဲ ေရာက္လာၾကတာလုိ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ၀ါသနာ အရ စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္တုန္းက ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ႐ြာက အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာ၊ သံုးရာေလာက္ ႐ွိတဲ့ ႐ြာႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲတယ္။ အဲဒီ႐ြာနားမွာ႐ွိတဲ့ ႐ြာငယ္တစ္႐ြာကေတာ့ အိမ္ေျခ ငါးဆယ္ေလာက္ ႐ွိေပမယ့္ ခ်မ္းသာတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႐ြာငယ္က သူႀကီးက ဆင္းရဲတဲ့ ႐ြာႀကီးကုိ လွမ္းအုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒီလူႀကီးဟာ အဂၤလိပ္လက္ထက္ တခ်ိဳ႕ သူႀကီးေတြရဲ႕ ညဥ္အတုိင္း အေတာ္ဆုိး တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့႐ြာက လူေတြဟာ သူႀကီးဆုိးရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ နင္းျပား ျဖစ္ေန ၾကရတယ္။ သူႀကီး ႏွိပ္စက္ပံုကုိ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ျမင္ေနရတဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ေရးၿပီး တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း ပုိ႔လုိက္တယ္ "
" ဘယ္ႏွခုႏွစ္ေလာက္ကလဲ ဆရာ"
" ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္ကပဲ။ အဲဒီတုန္းက တုိးတက္ေရးမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ "ေတာကသာဒြန္း" ကေလာင္ အမည္ ခံထားတဲ့ ဦးသြင္ ေပါ့။ အယ္ဒီတာက ကၽြန္ေတာ့္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ထည့္ေပးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ က အစ စာေရးတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ "
" အဲဒီေနာက္ေတာ့္ေကာ"
" အဲဒီေနာက္ တုိးတက္ေရးမဂၢဇင္းနဲ႔ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတုိ႔မွာ အနည္းအက်သ္း ေရးမိတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မွာလည္း အသင့္အတန္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနဟာ စာေပေလာက ထဲ ေရာက္ၿပီလုိ႔ မဆုိႏုိင္ေသးဘူး။ စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ ကေတာ့ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းက်မွ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာစာေပ ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လုိ႔ရတဲ့ တံခါးေပါက္ေတြ သံုး ေလးေပါက္ ႐ွိတယ္ဆုိၾကပါစုိ႔။ တံခါးတစ္ေပါက္ က မိမိ ပင္ကုိေရးေတြနဲ႔ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္သြားတဲ့ တံခါးေပါက္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ တံခါးေပါက္ မွာ လူေတြ စုၿပံဳတုိးေနၾကတယ္။ ေနာက္ တစ္ေပါက္က အေနာက္တုိင္း အဂၤလိပ္ စာေပ က ျမန္မာျပန္ တဲ့ စာေတြနဲ႔ ျမန္မာစာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္တံခါးေပါက္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ တံခါးေပါက္ မွာလည္း လူေတြ တန္းစီေနၾကတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာက ၀င္ေရာက္လုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီ တံခါးေပါက္ ေတြက မ၀င္ဘဲနဲ႔ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိတဲ့ တံခါးေပါက္ကုိ ေ႐ြးလုိက္တယ္။ အဲဒီတစ္ေပါက္ ကေတာ့ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြ ကုိ တုိက္႐ုိက္ျမန္မာျပန္ၿပီး ၀င္တဲ့အေပါက္ပါပဲ။
အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အားနည္းခ်က္လား မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ အေနာက္တုိင္းက ၀တၳဳ ေတြ ထက္ အေ႐ွ႕တုိင္းက ၀တၳဳေတြ ကုိ ပုိၿပီး အရသာခံစားလုိ႔ရတယ္။ အေ႐ွ႕တုိင္း ၀တၳဳေတြထဲမွာလည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ပုိၿပီး ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားမႈ ႐ွိႏုိင္ေအာင္ အိႏၵိယ အဓိကဘာသာ ျဖစ္တဲ့ ဟိႏၵီဘာသာကုိ ေလ့လာတယ္။ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ အထူး အားျဖင့္ ဟိႏၵီဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေတြကုိ ဖတ္တယ္။ စာေရးတဲ့ ၀ါသနာကလည္း ႐ွိေနေလေတာ့ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳေတြကုိ ျမန္မာျပန္ၿပီး ျမန္မာစာေပထဲက ကြက္လပ္ကုိ ျဖည့္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ျမန္မာျပန္တာပါပဲ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာစာေပ ေလာကထဲ ေရာက္ လာရတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပဘ၀သက္တမ္းမွာ အခုအထိ ပင္ကုိေရး ရသ စာေပ ဆုိတာ ေျပာေလာက္ ဆုိေလာက္ မ႐ွိေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စာေရးဆရာ လုိ႔ မသတ္မွတ္ခ်င္ေသးပါဘူး။
" ပါရဂူ ဆုိ တဲ့ ကေလာင္နာမည္ ခံယူတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိခ်င္ပါတယ္ဆရာ "
" ပါရဂူ ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္က တြင္ေနတဲ့ အမည္နာမ တစ္ခ ုဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ မႀကိဳက္ေပမယ့္ ျဖစ္လုိ႔မရေတာ့သလုိပါဘဲ။ ပါရဂူ ဆိတဲ့ နာမည္ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္ ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိရင္ ၀တ္ေတာ့ ဆရာက ေပး တဲ့ ကုိရင္ဘဲြ႕ အမည္ပါ။ ကုိရင္ ဘ၀ က စာေရးစာေရးေတာ့ အဲဒီအမည္ရင္းပဲေရးတယ္။ ေနာက္ဆက္ၿပီး စာ ေတြ ေရးေတာ့လည္း အဲဒီအမည္နဲ႔ပဲ။ ပါရဂူ ဆုိတာက အမွန္ေျပာရရင္ ကေလာင္အမည္ မဟုတ္ ပါဘူး။ အမည္ရင္း လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအမည္ကုိ ျပင္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုိင္ၿမဲသလုိ ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ျပင္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပင္ခ်င္သလဲဆုိေတာ့ အမည္က ႀကီးက်ယ္ေနတယ္။ စီးပုိး ေန တယ္။ ပါရဂူ ဆုိတဲ့ အမည္ၾကားရင္ ဘာပါရဂူလဲလုိ႔ ေမးတဲ့လူကလည္း မ႐ွားပါဘူး။ ပါရဂူ ဆုိတာ သိတဲ့ အတုိင္းပဲ ကၽြမ္းက်င္မႈ အထြက္အထိပ္ ေရာက္ေနသူလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာကၽြမ္းက်င္မႈ မွ ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအမည္ကုိ ျပင္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုိင္ၿမဲသလုိ ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ျပင္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပင္ခ်င္သလဲဆုိေတာ့ အမည္က ႀကီးက်ယ္ေနတယ္။ စီးပုိး ေန တယ္။ ပါရဂူ ဆုိတဲ့ အမည္ၾကားရင္ ဘာပါရဂူလဲလုိ႔ ေမးတဲ့လူကလည္း မ႐ွားပါဘူး။ ပါရဂူ ဆုိတာ သိတဲ့ အတုိင္းပဲ ကၽြမ္းက်င္မႈ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ေနသူလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာကၽြမ္းက်င္မႈ မွ ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။
ပါရဂူ အမည္နဲ႔ စကားစပ္လုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ ကုိ စာဆုိေတာ္ ေဟာေျပာပဲြ သြားၾကတယ္။ မသြားမီ ေက်ာက္မဲကုိ "ပါရဂူႏွင့္ သံုးဦး လာမည္" လုိ႔ သံႀကိဳး႐ုိက္လုိက္တယ္။ လား႐ိႈး သံႀကိဳးစာေရာက္သြားေတာ့ သံႀကိဳးစာက"ႏွင့္" ျပဳတ္ၿပီး "ပါရဂူ သံုးဦး လာမည္" လုိ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ ပါရဂူ သံုးေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ လာမွာ၊ ဘာပါရဂူေတြလဲဆုိၿပီး အေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္သြားတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူ႐ႊင္ေတာ္ ကလည္း ပါရဂူ ဆုိတာ ႐ွိေနတယ္။ ပါရဂူ အမည္နဲ႔ က်ဴ႐ွင္ဆရာလည္း ႐ွိေနတယ္ ဆုိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လူ႐ႊင္ေတာ္ လုပ္သလား၊ က်ဴ႐ွင္ျပသလားလုိ႔ လာေမးဖူးတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ ေတြမွာလည္း ပါရဂူခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလာင္နာမည္ကုိ ေျပာင္းပစ္ခ်င္ေနပါ တယ္"
" ဆရာ့ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဗုဒၶနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ ၀တၳဳေတြျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳေတြ ကုိ ေ႐ြးၿပီးျပန္တာ ဆရာ့မွာ သီးျခားရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား႐ွိပါသလား"
" ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္တဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ "ဗုဒၶ"နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတာ ဆုိတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ ဗုဒၶ နဲ႔ ဆက္ႏြယ္တယ္ဆုိတာထက္ ဗုဒၶေခတ္ သုိ႔မဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတဲ့ အိႏၵိယနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ တယ္ လုိ႔ဆုိရင္ ပုိၿပီးမွန္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ ၀တၳဳကုိ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္သမုိင္း ေနာက္ခံ၀တၳဳကုိ ပုိၿပီး ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိေတာ့ အိႏၵိယသမုိင္းေခတ္ကုိ ေနာက္ခံျပဳ ေရးထားတဲ့ တျခား၀တၳဳေတြကုိေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာမျပန္သလဲလုိ႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈအရ အိႏၵိယသမုိင္းေခတ္ထဲက ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတဲ့အေခတ္နဲ႔သာ ပုိၿပီး ရင္းႏွီးမႈ ႐ွိေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းပဲ ဒီလုိပါပဲ။
အိႏၵိယသမုိင္းေခတ္က မဂုိေခတ္တုိ႔၊ ျဗာဟၼဏဘာသာ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္တုိ႔ဆုိရင္ သိပ္ စိတ္မ၀င္ စားပါဘူး။ ဥပမာ - ဗုဒၶေခတ္က ဗိမၺိသာရအေၾကာင္းတုိ႔၊ အေသာက ဘုရင္ မင္းတရားႀကီး အေၾကာင္း တုိ႔ဆုိရင္ သိခ်င္လာတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဇာတ္နိပါတ္စာေပမ်ားကတစ္ဆင့္ အဲဒီ ဗုဒၶဘာသာ ေခတ္ ေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ရဲ႕ အသိဥာဏ္ထဲမွာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ ၀င္ေရာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ကလည္း စိတ္၀င္စား တယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း စိတ္၀င္စားလိမ့္မယ္လုိ႔ အထင္႐ွိတဲ့အတြက္ ဗုဒၶနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ၀တၳဳေတြ ကုိ ေ႐ြးၿပီး ျမန္မာျပန္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တျခား၀တၳဳ ျမန္မာျပန္ထားတာ မ႐ွိ ဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ - စိတၱရေလခါတုိ႔ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ လံုး၀ မပတ္သက္ ပါဘူး။ ဆန္းသစ္တဲ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ စိတၱရေလခါလုိ ၀တၳဳမ်ိဳးလည္းပါပါတယ္"
" ဆရာ ဘာသာျပန္တဲ့ ေနရာမွာ ဟိႏၵီဘာသာကေန တုိက္႐ုိက္ျပန္ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေနာက္တုိင္း စာေပ နဲ႔ ေရးထားတာကေနတစ္ဆင့္ ျပန္ပါသလား "
" ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြထဲက အိႏၵိယ၀တၳဳ ဆုိရင္ ဟိႏၵီဘာသာက တုိက္႐ုိက္ ဘာသာျပန္ တာ မ်ားပါတယ္။ အိႏၵိယမွာလည္း သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဟိႏၵီဘာသာတစ္ခု တည္းသာ႐ွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား ဘာသာစကားေတြလည္း အမ်ားအျပား႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အိႏၵိယဘာသာေတြထဲက ဟိႏၵီဘာသာ ကလဲြၿပီး တျခားဘာသာကုိ မတတ္ကၽြမ္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တျခား အိႏၵိယဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထား တဲ့ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ျမန္မာလုိ ျပန္တဲ့အခါ က်ရင္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ အဂၤလိပ္ဘာသာ က တစ္ဆင့္ ျပန္ရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ျပန္တဲ့၀တၳဳက အေရအတြက္ နည္းပါတယ္။ လံုးခ်င္း ၀တၳဳဆုိ မ႐ွိ သေလာက္ ပါဘဲ။ ၀တၳဳတုိေတြေလာက္ပဲ႐ွိပါတယ္။ "သိဒၶတၳ" ၀တၳဳကေတာ့ အိႏၵိယေနာက္ခံျဖစ္ ေပမယ့္ မူရင္းဟာ ဟိႏၵိဘာသာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ အဂၤလိပ္ကပဲ ျပန္ရပါတယ္"
" ေခတ္ေပၚ ဟိႏၶီ၀တၳဳေတြေကာ ဘာသာမျပန္ဘူးလား ဆရာ "
" ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္တဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သမုိင္းေနာက္ခံ၀တၳဳေတြသာ မ်ားတဲ့အတြက္ အခုလုိ ေမးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေခတ္ေပၚ၀တၳဳေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္ေပၚ ၀တၳဳထဲက ျမန္မာျပန္ထားတာကေတာ့ ၀တၳဳတုိေတြသာ မ်ားပါတယ္။ ဥပမာ-ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ တဂုိးရဲ႕ ၀တၳဳတုိေတြဆုိရင္ ေခတ္ေပၚ၀တၳဳေတြသာမ်ားပါတယ္။ အခုလည္း သိန္းဆုရ အိႏၵိယ ၀တၳဳ႐ွည္ တစ္ခုကုိ ျမန္မာျပန္ေနပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳက သမုိင္းေနာက္ခံ၀တၳဳမဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ေပၚ ၀တၳဳျဖစ္ပါတယ္"
" အေနာက္တုိင္း စာေပကေန ျမန္မာျပန္တာနဲ႔ ဟိႏၵီစာေပကေန ျမန္မာျပန္တာ ဘယ္လုိ ျခားနားမႈ ႐ွိပါ သလဲ ဆရာ"
" တျခား ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပ ခဲ့တဲ့ အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေနာက္တုိင္း ၀တၳဳေတြထက္ အေ႐ွ႕တုိင္း ၀တၳဳမ်ားကုိ ပုိၿပီး ခံစားလုိ႔ ရပါတယ္။ အထူး သျဖင့္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ပုိႏွစ္သက္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ အိႏၵိယနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဟာ ေ႐ွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာအရလည္း ဆက္စပ္မႈ ႐ွိေနတယ္။
လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အေဆာက္အအံု အေျခခံခ်င္း မတူေပမယ့္ ကုိလုိနီဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတာတုိ႔၊ ကုိလုိနီဘ၀က ႐ုန္းထြက္ခဲ့ရတာတုိ႔ဟာ တူညီမႈ ႐ွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေခတ္ေဟာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေခတ္သစ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေခတ္မဆုိ အိႏၵိယျပည္သူ ဘ၀ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ စာေပအေရးအသားေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေန နဲ႔ လည္း ခံစားလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ဆုိတဲ့ ကိစၥမွာ အဲဒီလုိ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာအရ ဆက္စပ္မႈ ႐ွိေနတဲ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ျပည္သူဘ၀ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း အလွမ္းကြာေ၀းတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္သူဘ၀ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ၀တၳဳတုိ႔ဟာ ထိေရာက္ ေအာင္ျမင္မႈ ႐ွိတဲ့ေနရာ မတူဘူး ထင္ပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း စပ္ဟပ္လုိ႔ရတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ၀တၳဳကုိ ဘာသာျပန္တာက ပုိေလးနက္ၿပီး ပုိ ထိေရာက္ ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အျမင္နဲ႔ ၾကည့္ေျပာတာပါ။ ဘာသာစကားအျမင္နဲ႔ ေျပာရ ရင္လည္း အေနာက္တုိင္းစာေပက ဘာသာျပန္ရတာထက္ ပုိၿပီးလြယ္ကူၿပီး ပုိၿပီး ေလးနက္ ထိေရာက္မႈ ႐ွိပါ တယ္ူ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဟိႏၵီစကားလံုးေတြနဲ႔ ျမန္မာစကားလံုးေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ကူးလူးဆက္ဆံမႈ ႐ွိေနၾကပါတယ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ "ဒုကၡ" ဆုိတဲ့ စကားလံုး ဆုိပါေတာ့၊ ဟိႏၵီမွာလည္း "ဒုခ္"ပဲ။ ေနာက္ "သုခ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာလည္း ဟိႏၵီမွာ "ဆုခ္"ပဲ။ အဲဒီလုိ ေ၀ါဟာရစကားလံုးခ်င္း ဆက္စပ္မႈ ႐ွိေနပါတယ္။ ၀ါက်ဖဲြ႕စည္းမႈ ဆုိတာလည္း အေ႐ွ႕တုိင္းသား ေတြရဲ႕ ၀ါက်ဖဲြ႕စည္းမႈဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ဒါေလာက္ ကဲြျပားျခားနားၾကတာ မဟုတ္ ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာေဗဒအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေျပာရင္လည္း ဟိႏၵီ၀တၳဳကုိ ျမန္မာျပန္တာဟာ အိမ္နီးခ်င္း ႏွစ္ဦး တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အ၀င္အထြက္ လုပ္သလုိ ရင္းႏွီးမႈ နီးစပ္မႈကုိ ေဖာ္ျပေနတဲ့ သေဘာ ေရာက္တယ္ ထင္ပါတယ္ "
" ဒီေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ဘာသာျပန္ကုိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ ဆရာ ျမင္ပါသလဲ "
" ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ဘာသာျပန္စာေပေတြကုိ အဖတ္မ်ားလာၾကတာဟာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္စာေပေတြကုိ အဖတ္မ်ားလာၾကသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာ ၾကည့္တဲ့ အခါ အဓိကအေၾကာင္း ႏွစ္ခုကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ဟာ စာဖတ္အား ေကာင္း လာၾကတယ္။ စာဖတ္အားေကာင္းလာၾကတဲ့ အခါက်ေတာ့ စာဖတ္နယ္ကုိ ခ်ဲ႕ခ်င္လာၾကတယ္။ ပင္ကုိေရး ၀တၳဳေတြတင္ အားမရၾကေတာ့ဘူး။ ကမၻာ့စာေပထဲက စာေတြကုိ ဖတ္ခ်င္လာၾကတယ္။ ကမၻာ့၀တၳဳ ေတြကုိ အရသာခံခ်င္လာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာျပန္ စာေပကုိ အဖတ္မ်ားလာၾကတာ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ယေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္ဟာ လက္႐ွိ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့စာေတြ၊ ၀တၳဳေတြကုိ အားမရၾကေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ ဖတ္လုိတဲ့စာမ်ိဳး အထြက္က်ဲ လာတယ္။ အဆင့္ျမင့္တဲ့ စာေပေတြကုိ သူတုိ႔ ဖတ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ ေတြကုိ အမ်ားအျပား ဖတ္လာၾကတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာဟာ အဆင့္ အတန္းမရွိ တဲ့ ဘာသာျပန္ေတြကုိ ဖတ္တဲ့သူေတြကုိ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဆင့္အတန္း႐ွိတဲ့ ဘာသာျပန္ စာေပေတြကုိ ဖတ္တဲ့လူေတြကုိ ေျပာတာပါ"
" ပင္ကုိေရး၀တၳဳေတြကုိ ဘာသာျပန္လုိ စာဖတ္ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားသင့္ တယ္လုိ႔ ဆရာ ထင္ပါသလဲ "
" ဒီေမးခြန္းလည္း အခုန ေမးခြန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ ပင္ကုိေရးနဲ႔ ဘာသာျပန္ ကုိ တစ္တန္းတစ္စားတည္းေတာင္ ထားဖုိ႔ မသင့္ပါဘူး။ ပင္ကုိေရးက အထက္က ႐ွိေနသင့္ ပါတယ္။ ဘာသာျပန္က ဒုတိယအဆင့္က ႐ွိေနရမွာပါ။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ ဘာသာျပန္က အထက္က ႐ွိေနတယ္ဆုိရင္၊ ဘာသာျပန္ကုိ လူေတြ ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားမႈ ႐ွိေနတယ္ဆုိရင္ ပင္ကုိေရး ၀တၳဳေလာကမွာ တစ္စံုတစ္ခု ေတာ့ ေခ်ာ္ေနၿပီလုိ႔ပဲ မွတ္ရလိမ့္မယ္။ ဆုိလုိတာက ပင္ကုိေရး၀တၳဳေတြ အဆင့္အတန္းမမီ ေရးၾကမယ္ ဆုိရင္ စာဖတ္ပရိသတ္ဟာ ပင္ကုိေရး၀တၳဳေတြကုိ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြလုိပဲ စိတ္၀င္စား လာၾက မွာပါပဲ။ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳေတြထက္ေတာင္ ပုိၿပီး ဖတ္လာၾကဖုိ႔ ႐ွိပါတယ္"
" ဟိႏၵီစာေပေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ ဘာသာျပန္၀တၳဳနဲ႔ ပင္ကုိေရး၀တၳဳဘယ္ဟာကုိ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စား ေနၾကပါသလဲ"
" ဒီေမးခြန္းကုိ မေျဖခင္ ဟိႏၵီစာေပ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အနည္းငယ္ ေျပာလုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း အိႏၵိယမွာ ဘာသာစကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ အထဲက ဟိႏၵီဘာသာ ဟာ တစ္ခုပါ။ ဟိႏၵီဘာသာကုိ အိႏၵီယႏုိင္ငံေတာ္သံုး ဘသာျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဟိႏၵီဘာသာနဲ႔ သတၱတ ဘာသာကုိလည္း အတူတူလုိ႔ မွတ္ေနၾကပါတယ္။ မတူပါဘူး။ သတၱတဘာသာက ေ႐ွးေဟာင္း ဘာသာ စကား ဆုိပါေတာ့။ ဟိႏၵီဘာသာန႔ ဟိႏၵဴဘာသာလည္း ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးမ်ား ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာ တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိႏၵီစာေပမွာ ဘာသာျပန္၀တၳဳနဲ႔ ပင္ကုိေရး၀တၳဳ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိတဲ့အနက္ ဘယ္ဟာကုိ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စား သလဲဆုိရင္ေတာ့ ပင္ကုိေရး၀တၳဳ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စားတယ္လုိ႔ပဲ ေျဖရလိမ့္မယ္။
ဘာသာျပန္၀တၳဳကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြကုိ အဖတ္မ်ားၾကပါတယ္။ အိႏၵိယ က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံနဲ႔ မတူဘူး။ ဘာသာစကားေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနေတာ့ ျပည္ပ ဘာသာစကား နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳကုိ သာမကဘဲ ျပည္တြင္းဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေတြကုိလည္း က်န္ျပည္တြင္း ဘာသာစကား တစ္ခုခုနဲ႔ ဘာသာျပန္ၾကရပါတယ္။ ဘာသာျပန္ စာအုပ္မ်ားကုိ အစုိးရနဲ႔ မကင္းတဲ့ စာေပအဖဲြ႕အစည္းမ်ားေရာ၊ ပုဂၢလိက စာအုပ္တုိက္ႀကီးေတြကေရာ အမ်ားအျပား ထုတ္ေ၀ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြဟာ သူ႔အပုိင္းနဲ႔ သူပါ။ သူ႔က႑နဲ႔ သူပါ။ ပင္ကုိေရး ၀တၳဳေတြကုိ ေက်ာ္လႊားမသြားႏုိင္ဘူး။ ပင္ကုိေရး၀တၳဳကသာ အဓိကအခန္းက႑က ပါေနၾက ပါတယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာသာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိပဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳအခန္းက႑က ျမင့္မားေနၿပီး ပင္ကုိေရးအခန္းက႑က မွိန္ေနတယ္ဆုိလုိ႔႐ွိရင္ေတာ့ အဲဒီႏုိင္ငံ၊ အဲဒီ စာေပ မွာ ႐ွိတဲ့ ပင္ကုိေရး၀တၳဳအဆင့္ဟာ ေပမမီ၊ ဂိုက္မမီ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ"
" ဆရာ ဘာသာျပန္တဲ့ ၀တၳဳေတြထဲက ၀တၳဳတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပါရေစ။ ဆရာ စိတၱရေလခါကုိ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ ဘာသာျပန္တာလဲ "
" ေလာကမွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ အထင္ႀကီးတဲ့၊ ေလးစားတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အျမင္ခ်င္း မတူၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က ဥစၥာ႐ွိသူကုိ အထင္ႀကီးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အာဏာ႐ွိသူကုိ အထင္ႀကီးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပညာ႐ွိသူကုိ အထင္ႀကီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကုိယ္က်ိဳးမၾကည့္ဘဲ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကုိ သယ္ပုိးတဲ့ လူကုိ အထင္အႀကီးဆံုးပဲ။ အႀကီးဆံုး အျမတ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ကုိ တုိင္းတာတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ဂုိက္တံဟာ ပရဟိတ အလုပ္ပဲ။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ သူ ေဆာင္႐ြက္တဲ့ ပရဟိတ အတုိင္း အတာ ပမာဏကုိ ၾကည့္ၿပီး ႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္၊ မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ အထင္ႀကီးတယ္။ ေလးစား တယ္။
စိတၱရေလခါကုိ ဖတ္ရင္ အဲဒီေလာကအျမင္ကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ အမ်ားအျမင္ မွာ ေကာင္းမႈျပဳတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေကာင္းမႈဟာ ကုိယ္က်ိဳးနဲ႔ ယွဥ္ေနတယ္။ ပရဟိတ မပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူလုပ္တဲ့ အလုပ္ဟာ အမ်ားအျမင္မွာ မေကာင္းမႈလုိ႔ ထင္ေနရ ေပ မယ့္ သူတစ္ပါးအတြက္ ကုိယ္က်ိဳးကုိ စြန္႔လႊတ္တဲ့လူျဖစ္တယ္။ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူ က ျမင့္ျမတ္သလဲဆုိတဲ့ ျပႆနာကုိ စိတၱရေလခါမွာ တင္ျပထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳကုိ ဖတ္လုိက္ ရင္ အေျဖေပၚၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ လက္ခံတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မို႕ ျမန္မာျပန္တာပါ...။
ဆက္ရန္
ဆရာ က အိမ္ေထာင္မ႐ွိတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးပီပီ စာအုပ္ပံုေတြၾကားမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနတဲ့လူဆုိေတာ့ ဧည့္ခန္း တစ္ခုလံုး စာအုပ္ႀကီး ငယ္ အသြယ္သြယ္က ေနရာျပည့္လုနီးပါး ယူထားၿပီး နံရံေတြေပၚမွာ ေရေဆး ပန္းခ်ီကား ေတြက အႏုပညာသမား ရဲ႕ အေတြး ကုိ ကုိယ္စားျပဳ ေနရာယူထားၾကပါတယ္။
" ဆရာပါ .... ဒါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဂၢဇင္းက ကုိ၀င္းၿငိမ္းေလ၊ ဆရာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္း ၾကား ထားတဲ့အတုိင္း မတ္လထုတ္ မဂၢဇင္း ေတြ႕ဆံုခန္းအတြက္ လာခဲ့တာပဲ "
" ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ဆရာ "
" ကၽြန္ေတာ္ လည္း ၀မ္းသာပါတယ္၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ညီ ကုိဆန္နီညိမ္း နဲ႔ ကေတာ့ ခေရလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ ေဖညြန္႔ေ၀ တုိ႔၊ ကုိ၀ဏၰ တုိ႔ နဲ႔ အတူဆံုေနက်မုိ႔ ခင္ေနၾကၿပီးသားပါ"
ရင္းႏွီးပြင့္လင္းတဲ့ အၿပံဳး ဆရာ့မ်က္ႏွာမွာ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေမးဖုိ႔ ျပင္ဆင္လာခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ရင္ေအးသြားပါတယ္။ ခုတစ္ေလာ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးေနတယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကတာမုိ႔ ေတာ္ေတာ္ သတိထားေနရတယ္။ ဒီလ ေမးရမယ့္ သူကလည္း ကုိယ္နဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့သူ၊ ၿပီးေတာ့ လုိင္းက သီးျခားတစ္လုိင္း။ ဒါေၾကာင့္ အဆင္မွ ေျပပါ့မလားလုိ႔ ေတြးလာခဲ့မိတာ။ ဆရာ့အၿပံဳးကုိ ျမင္ရေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာ သြားရ ပါေတာ့တယ္။
" ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ ေရးတဲ့ လံုးခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိေတာ့ ဖတ္လာခဲ့ပါတယ္"
" ေမးပါ၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေမးခ်င္တာ ေမးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က တတ္ႏုိင္သမွ် ေျဖေပးပါ့မယ္ "
" ဆရာ့စာ နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ မေဆြးေႏြးခင္ ဆရာ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာတာက စၿပီး ေျပာၾကရေအာင္လား ဆရာ "
" စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေျခခံ အေၾကာင္း ရင္းခ်င္း မတူၾကဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၀ါသနာအရ ေရးသားထားတာကစၿပီး စာေပ ေလာက ထဲ ေရာက္လာၾကတာလုိ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ၀ါသနာ အရ စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္တုန္းက ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ႐ြာက အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာ၊ သံုးရာေလာက္ ႐ွိတဲ့ ႐ြာႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲတယ္။ အဲဒီ႐ြာနားမွာ႐ွိတဲ့ ႐ြာငယ္တစ္႐ြာကေတာ့ အိမ္ေျခ ငါးဆယ္ေလာက္ ႐ွိေပမယ့္ ခ်မ္းသာတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႐ြာငယ္က သူႀကီးက ဆင္းရဲတဲ့ ႐ြာႀကီးကုိ လွမ္းအုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒီလူႀကီးဟာ အဂၤလိပ္လက္ထက္ တခ်ိဳ႕ သူႀကီးေတြရဲ႕ ညဥ္အတုိင္း အေတာ္ဆုိး တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့႐ြာက လူေတြဟာ သူႀကီးဆုိးရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ နင္းျပား ျဖစ္ေန ၾကရတယ္။ သူႀကီး ႏွိပ္စက္ပံုကုိ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ျမင္ေနရတဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ေရးၿပီး တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း ပုိ႔လုိက္တယ္ "
" ဘယ္ႏွခုႏွစ္ေလာက္ကလဲ ဆရာ"
" ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္ကပဲ။ အဲဒီတုန္းက တုိးတက္ေရးမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ "ေတာကသာဒြန္း" ကေလာင္ အမည္ ခံထားတဲ့ ဦးသြင္ ေပါ့။ အယ္ဒီတာက ကၽြန္ေတာ့္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ထည့္ေပးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ က အစ စာေရးတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ "
" အဲဒီေနာက္ေတာ့္ေကာ"
" အဲဒီေနာက္ တုိးတက္ေရးမဂၢဇင္းနဲ႔ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတုိ႔မွာ အနည္းအက်သ္း ေရးမိတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မွာလည္း အသင့္အတန္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနဟာ စာေပေလာက ထဲ ေရာက္ၿပီလုိ႔ မဆုိႏုိင္ေသးဘူး။ စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ ကေတာ့ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းက်မွ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာစာေပ ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လုိ႔ရတဲ့ တံခါးေပါက္ေတြ သံုး ေလးေပါက္ ႐ွိတယ္ဆုိၾကပါစုိ႔။ တံခါးတစ္ေပါက္ က မိမိ ပင္ကုိေရးေတြနဲ႔ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္သြားတဲ့ တံခါးေပါက္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ တံခါးေပါက္ မွာ လူေတြ စုၿပံဳတုိးေနၾကတယ္။ ေနာက္ တစ္ေပါက္က အေနာက္တုိင္း အဂၤလိပ္ စာေပ က ျမန္မာျပန္ တဲ့ စာေတြနဲ႔ ျမန္မာစာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္တံခါးေပါက္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ တံခါးေပါက္ မွာလည္း လူေတြ တန္းစီေနၾကတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာက ၀င္ေရာက္လုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီ တံခါးေပါက္ ေတြက မ၀င္ဘဲနဲ႔ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိတဲ့ တံခါးေပါက္ကုိ ေ႐ြးလုိက္တယ္။ အဲဒီတစ္ေပါက္ ကေတာ့ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြ ကုိ တုိက္႐ုိက္ျမန္မာျပန္ၿပီး ၀င္တဲ့အေပါက္ပါပဲ။
အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အားနည္းခ်က္လား မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ အေနာက္တုိင္းက ၀တၳဳ ေတြ ထက္ အေ႐ွ႕တုိင္းက ၀တၳဳေတြ ကုိ ပုိၿပီး အရသာခံစားလုိ႔ရတယ္။ အေ႐ွ႕တုိင္း ၀တၳဳေတြထဲမွာလည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ပုိၿပီး ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားမႈ ႐ွိႏုိင္ေအာင္ အိႏၵိယ အဓိကဘာသာ ျဖစ္တဲ့ ဟိႏၵီဘာသာကုိ ေလ့လာတယ္။ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ အထူး အားျဖင့္ ဟိႏၵီဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေတြကုိ ဖတ္တယ္။ စာေရးတဲ့ ၀ါသနာကလည္း ႐ွိေနေလေတာ့ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳေတြကုိ ျမန္မာျပန္ၿပီး ျမန္မာစာေပထဲက ကြက္လပ္ကုိ ျဖည့္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ျမန္မာျပန္တာပါပဲ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာစာေပ ေလာကထဲ ေရာက္ လာရတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပဘ၀သက္တမ္းမွာ အခုအထိ ပင္ကုိေရး ရသ စာေပ ဆုိတာ ေျပာေလာက္ ဆုိေလာက္ မ႐ွိေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စာေရးဆရာ လုိ႔ မသတ္မွတ္ခ်င္ေသးပါဘူး။
" ပါရဂူ ဆုိ တဲ့ ကေလာင္နာမည္ ခံယူတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိခ်င္ပါတယ္ဆရာ "
" ပါရဂူ ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္က တြင္ေနတဲ့ အမည္နာမ တစ္ခ ုဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ မႀကိဳက္ေပမယ့္ ျဖစ္လုိ႔မရေတာ့သလုိပါဘဲ။ ပါရဂူ ဆိတဲ့ နာမည္ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္ ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိရင္ ၀တ္ေတာ့ ဆရာက ေပး တဲ့ ကုိရင္ဘဲြ႕ အမည္ပါ။ ကုိရင္ ဘ၀ က စာေရးစာေရးေတာ့ အဲဒီအမည္ရင္းပဲေရးတယ္။ ေနာက္ဆက္ၿပီး စာ ေတြ ေရးေတာ့လည္း အဲဒီအမည္နဲ႔ပဲ။ ပါရဂူ ဆုိတာက အမွန္ေျပာရရင္ ကေလာင္အမည္ မဟုတ္ ပါဘူး။ အမည္ရင္း လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအမည္ကုိ ျပင္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုိင္ၿမဲသလုိ ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ျပင္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပင္ခ်င္သလဲဆုိေတာ့ အမည္က ႀကီးက်ယ္ေနတယ္။ စီးပုိး ေန တယ္။ ပါရဂူ ဆုိတဲ့ အမည္ၾကားရင္ ဘာပါရဂူလဲလုိ႔ ေမးတဲ့လူကလည္း မ႐ွားပါဘူး။ ပါရဂူ ဆုိတာ သိတဲ့ အတုိင္းပဲ ကၽြမ္းက်င္မႈ အထြက္အထိပ္ ေရာက္ေနသူလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာကၽြမ္းက်င္မႈ မွ ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအမည္ကုိ ျပင္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုိင္ၿမဲသလုိ ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ျပင္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပင္ခ်င္သလဲဆုိေတာ့ အမည္က ႀကီးက်ယ္ေနတယ္။ စီးပုိး ေန တယ္။ ပါရဂူ ဆုိတဲ့ အမည္ၾကားရင္ ဘာပါရဂူလဲလုိ႔ ေမးတဲ့လူကလည္း မ႐ွားပါဘူး။ ပါရဂူ ဆုိတာ သိတဲ့ အတုိင္းပဲ ကၽြမ္းက်င္မႈ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ေနသူလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာကၽြမ္းက်င္မႈ မွ ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။
ပါရဂူ အမည္နဲ႔ စကားစပ္လုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ ကုိ စာဆုိေတာ္ ေဟာေျပာပဲြ သြားၾကတယ္။ မသြားမီ ေက်ာက္မဲကုိ "ပါရဂူႏွင့္ သံုးဦး လာမည္" လုိ႔ သံႀကိဳး႐ုိက္လုိက္တယ္။ လား႐ိႈး သံႀကိဳးစာေရာက္သြားေတာ့ သံႀကိဳးစာက"ႏွင့္" ျပဳတ္ၿပီး "ပါရဂူ သံုးဦး လာမည္" လုိ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ ပါရဂူ သံုးေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ လာမွာ၊ ဘာပါရဂူေတြလဲဆုိၿပီး အေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္သြားတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူ႐ႊင္ေတာ္ ကလည္း ပါရဂူ ဆုိတာ ႐ွိေနတယ္။ ပါရဂူ အမည္နဲ႔ က်ဴ႐ွင္ဆရာလည္း ႐ွိေနတယ္ ဆုိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လူ႐ႊင္ေတာ္ လုပ္သလား၊ က်ဴ႐ွင္ျပသလားလုိ႔ လာေမးဖူးတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ ေတြမွာလည္း ပါရဂူခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလာင္နာမည္ကုိ ေျပာင္းပစ္ခ်င္ေနပါ တယ္"
" ဆရာ့ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဗုဒၶနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ ၀တၳဳေတြျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳေတြ ကုိ ေ႐ြးၿပီးျပန္တာ ဆရာ့မွာ သီးျခားရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား႐ွိပါသလား"
" ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္တဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ "ဗုဒၶ"နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတာ ဆုိတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ ဗုဒၶ နဲ႔ ဆက္ႏြယ္တယ္ဆုိတာထက္ ဗုဒၶေခတ္ သုိ႔မဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတဲ့ အိႏၵိယနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ တယ္ လုိ႔ဆုိရင္ ပုိၿပီးမွန္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ ၀တၳဳကုိ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္သမုိင္း ေနာက္ခံ၀တၳဳကုိ ပုိၿပီး ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိေတာ့ အိႏၵိယသမုိင္းေခတ္ကုိ ေနာက္ခံျပဳ ေရးထားတဲ့ တျခား၀တၳဳေတြကုိေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာမျပန္သလဲလုိ႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈအရ အိႏၵိယသမုိင္းေခတ္ထဲက ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတဲ့အေခတ္နဲ႔သာ ပုိၿပီး ရင္းႏွီးမႈ ႐ွိေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းပဲ ဒီလုိပါပဲ။
အိႏၵိယသမုိင္းေခတ္က မဂုိေခတ္တုိ႔၊ ျဗာဟၼဏဘာသာ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္တုိ႔ဆုိရင္ သိပ္ စိတ္မ၀င္ စားပါဘူး။ ဥပမာ - ဗုဒၶေခတ္က ဗိမၺိသာရအေၾကာင္းတုိ႔၊ အေသာက ဘုရင္ မင္းတရားႀကီး အေၾကာင္း တုိ႔ဆုိရင္ သိခ်င္လာတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဇာတ္နိပါတ္စာေပမ်ားကတစ္ဆင့္ အဲဒီ ဗုဒၶဘာသာ ေခတ္ ေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ရဲ႕ အသိဥာဏ္ထဲမွာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ ၀င္ေရာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ကလည္း စိတ္၀င္စား တယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း စိတ္၀င္စားလိမ့္မယ္လုိ႔ အထင္႐ွိတဲ့အတြက္ ဗုဒၶနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ၀တၳဳေတြ ကုိ ေ႐ြးၿပီး ျမန္မာျပန္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တျခား၀တၳဳ ျမန္မာျပန္ထားတာ မ႐ွိ ဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ - စိတၱရေလခါတုိ႔ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ လံုး၀ မပတ္သက္ ပါဘူး။ ဆန္းသစ္တဲ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ စိတၱရေလခါလုိ ၀တၳဳမ်ိဳးလည္းပါပါတယ္"
" ဆရာ ဘာသာျပန္တဲ့ ေနရာမွာ ဟိႏၵီဘာသာကေန တုိက္႐ုိက္ျပန္ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေနာက္တုိင္း စာေပ နဲ႔ ေရးထားတာကေနတစ္ဆင့္ ျပန္ပါသလား "
" ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြထဲက အိႏၵိယ၀တၳဳ ဆုိရင္ ဟိႏၵီဘာသာက တုိက္႐ုိက္ ဘာသာျပန္ တာ မ်ားပါတယ္။ အိႏၵိယမွာလည္း သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဟိႏၵီဘာသာတစ္ခု တည္းသာ႐ွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား ဘာသာစကားေတြလည္း အမ်ားအျပား႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အိႏၵိယဘာသာေတြထဲက ဟိႏၵီဘာသာ ကလဲြၿပီး တျခားဘာသာကုိ မတတ္ကၽြမ္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တျခား အိႏၵိယဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထား တဲ့ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ျမန္မာလုိ ျပန္တဲ့အခါ က်ရင္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ အဂၤလိပ္ဘာသာ က တစ္ဆင့္ ျပန္ရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ျပန္တဲ့၀တၳဳက အေရအတြက္ နည္းပါတယ္။ လံုးခ်င္း ၀တၳဳဆုိ မ႐ွိ သေလာက္ ပါဘဲ။ ၀တၳဳတုိေတြေလာက္ပဲ႐ွိပါတယ္။ "သိဒၶတၳ" ၀တၳဳကေတာ့ အိႏၵိယေနာက္ခံျဖစ္ ေပမယ့္ မူရင္းဟာ ဟိႏၵိဘာသာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ အဂၤလိပ္ကပဲ ျပန္ရပါတယ္"
" ေခတ္ေပၚ ဟိႏၶီ၀တၳဳေတြေကာ ဘာသာမျပန္ဘူးလား ဆရာ "
" ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္တဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သမုိင္းေနာက္ခံ၀တၳဳေတြသာ မ်ားတဲ့အတြက္ အခုလုိ ေမးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေခတ္ေပၚ၀တၳဳေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္ေပၚ ၀တၳဳထဲက ျမန္မာျပန္ထားတာကေတာ့ ၀တၳဳတုိေတြသာ မ်ားပါတယ္။ ဥပမာ-ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ တဂုိးရဲ႕ ၀တၳဳတုိေတြဆုိရင္ ေခတ္ေပၚ၀တၳဳေတြသာမ်ားပါတယ္။ အခုလည္း သိန္းဆုရ အိႏၵိယ ၀တၳဳ႐ွည္ တစ္ခုကုိ ျမန္မာျပန္ေနပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳက သမုိင္းေနာက္ခံ၀တၳဳမဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ေပၚ ၀တၳဳျဖစ္ပါတယ္"
" အေနာက္တုိင္း စာေပကေန ျမန္မာျပန္တာနဲ႔ ဟိႏၵီစာေပကေန ျမန္မာျပန္တာ ဘယ္လုိ ျခားနားမႈ ႐ွိပါ သလဲ ဆရာ"
" တျခား ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပ ခဲ့တဲ့ အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေနာက္တုိင္း ၀တၳဳေတြထက္ အေ႐ွ႕တုိင္း ၀တၳဳမ်ားကုိ ပုိၿပီး ခံစားလုိ႔ ရပါတယ္။ အထူး သျဖင့္ အိႏၵိယ၀တၳဳေတြကုိ ပုိႏွစ္သက္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ အိႏၵိယနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဟာ ေ႐ွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာအရလည္း ဆက္စပ္မႈ ႐ွိေနတယ္။
လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အေဆာက္အအံု အေျခခံခ်င္း မတူေပမယ့္ ကုိလုိနီဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတာတုိ႔၊ ကုိလုိနီဘ၀က ႐ုန္းထြက္ခဲ့ရတာတုိ႔ဟာ တူညီမႈ ႐ွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေခတ္ေဟာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေခတ္သစ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေခတ္မဆုိ အိႏၵိယျပည္သူ ဘ၀ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ စာေပအေရးအသားေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေန နဲ႔ လည္း ခံစားလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ဆုိတဲ့ ကိစၥမွာ အဲဒီလုိ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာအရ ဆက္စပ္မႈ ႐ွိေနတဲ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ျပည္သူဘ၀ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း အလွမ္းကြာေ၀းတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္သူဘ၀ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ၀တၳဳတုိ႔ဟာ ထိေရာက္ ေအာင္ျမင္မႈ ႐ွိတဲ့ေနရာ မတူဘူး ထင္ပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း စပ္ဟပ္လုိ႔ရတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ၀တၳဳကုိ ဘာသာျပန္တာက ပုိေလးနက္ၿပီး ပုိ ထိေရာက္ ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အျမင္နဲ႔ ၾကည့္ေျပာတာပါ။ ဘာသာစကားအျမင္နဲ႔ ေျပာရ ရင္လည္း အေနာက္တုိင္းစာေပက ဘာသာျပန္ရတာထက္ ပုိၿပီးလြယ္ကူၿပီး ပုိၿပီး ေလးနက္ ထိေရာက္မႈ ႐ွိပါ တယ္ူ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဟိႏၵီစကားလံုးေတြနဲ႔ ျမန္မာစကားလံုးေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ကူးလူးဆက္ဆံမႈ ႐ွိေနၾကပါတယ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ "ဒုကၡ" ဆုိတဲ့ စကားလံုး ဆုိပါေတာ့၊ ဟိႏၵီမွာလည္း "ဒုခ္"ပဲ။ ေနာက္ "သုခ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာလည္း ဟိႏၵီမွာ "ဆုခ္"ပဲ။ အဲဒီလုိ ေ၀ါဟာရစကားလံုးခ်င္း ဆက္စပ္မႈ ႐ွိေနပါတယ္။ ၀ါက်ဖဲြ႕စည္းမႈ ဆုိတာလည္း အေ႐ွ႕တုိင္းသား ေတြရဲ႕ ၀ါက်ဖဲြ႕စည္းမႈဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ဒါေလာက္ ကဲြျပားျခားနားၾကတာ မဟုတ္ ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာေဗဒအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေျပာရင္လည္း ဟိႏၵီ၀တၳဳကုိ ျမန္မာျပန္တာဟာ အိမ္နီးခ်င္း ႏွစ္ဦး တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အ၀င္အထြက္ လုပ္သလုိ ရင္းႏွီးမႈ နီးစပ္မႈကုိ ေဖာ္ျပေနတဲ့ သေဘာ ေရာက္တယ္ ထင္ပါတယ္ "
" ဒီေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ဘာသာျပန္ကုိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ ဆရာ ျမင္ပါသလဲ "
" ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ဘာသာျပန္စာေပေတြကုိ အဖတ္မ်ားလာၾကတာဟာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္စာေပေတြကုိ အဖတ္မ်ားလာၾကသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာ ၾကည့္တဲ့ အခါ အဓိကအေၾကာင္း ႏွစ္ခုကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ဟာ စာဖတ္အား ေကာင္း လာၾကတယ္။ စာဖတ္အားေကာင္းလာၾကတဲ့ အခါက်ေတာ့ စာဖတ္နယ္ကုိ ခ်ဲ႕ခ်င္လာၾကတယ္။ ပင္ကုိေရး ၀တၳဳေတြတင္ အားမရၾကေတာ့ဘူး။ ကမၻာ့စာေပထဲက စာေတြကုိ ဖတ္ခ်င္လာၾကတယ္။ ကမၻာ့၀တၳဳ ေတြကုိ အရသာခံခ်င္လာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာျပန္ စာေပကုိ အဖတ္မ်ားလာၾကတာ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ယေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္ဟာ လက္႐ွိ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့စာေတြ၊ ၀တၳဳေတြကုိ အားမရၾကေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ ဖတ္လုိတဲ့စာမ်ိဳး အထြက္က်ဲ လာတယ္။ အဆင့္ျမင့္တဲ့ စာေပေတြကုိ သူတုိ႔ ဖတ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ ေတြကုိ အမ်ားအျပား ဖတ္လာၾကတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာဟာ အဆင့္ အတန္းမရွိ တဲ့ ဘာသာျပန္ေတြကုိ ဖတ္တဲ့သူေတြကုိ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဆင့္အတန္း႐ွိတဲ့ ဘာသာျပန္ စာေပေတြကုိ ဖတ္တဲ့လူေတြကုိ ေျပာတာပါ"
" ပင္ကုိေရး၀တၳဳေတြကုိ ဘာသာျပန္လုိ စာဖတ္ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားသင့္ တယ္လုိ႔ ဆရာ ထင္ပါသလဲ "
" ဒီေမးခြန္းလည္း အခုန ေမးခြန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ ပင္ကုိေရးနဲ႔ ဘာသာျပန္ ကုိ တစ္တန္းတစ္စားတည္းေတာင္ ထားဖုိ႔ မသင့္ပါဘူး။ ပင္ကုိေရးက အထက္က ႐ွိေနသင့္ ပါတယ္။ ဘာသာျပန္က ဒုတိယအဆင့္က ႐ွိေနရမွာပါ။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ ဘာသာျပန္က အထက္က ႐ွိေနတယ္ဆုိရင္၊ ဘာသာျပန္ကုိ လူေတြ ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားမႈ ႐ွိေနတယ္ဆုိရင္ ပင္ကုိေရး ၀တၳဳေလာကမွာ တစ္စံုတစ္ခု ေတာ့ ေခ်ာ္ေနၿပီလုိ႔ပဲ မွတ္ရလိမ့္မယ္။ ဆုိလုိတာက ပင္ကုိေရး၀တၳဳေတြ အဆင့္အတန္းမမီ ေရးၾကမယ္ ဆုိရင္ စာဖတ္ပရိသတ္ဟာ ပင္ကုိေရး၀တၳဳေတြကုိ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြလုိပဲ စိတ္၀င္စား လာၾက မွာပါပဲ။ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳေတြထက္ေတာင္ ပုိၿပီး ဖတ္လာၾကဖုိ႔ ႐ွိပါတယ္"
" ဟိႏၵီစာေပေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ ဘာသာျပန္၀တၳဳနဲ႔ ပင္ကုိေရး၀တၳဳဘယ္ဟာကုိ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စား ေနၾကပါသလဲ"
" ဒီေမးခြန္းကုိ မေျဖခင္ ဟိႏၵီစာေပ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အနည္းငယ္ ေျပာလုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း အိႏၵိယမွာ ဘာသာစကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ အထဲက ဟိႏၵီဘာသာ ဟာ တစ္ခုပါ။ ဟိႏၵီဘာသာကုိ အိႏၵီယႏုိင္ငံေတာ္သံုး ဘသာျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဟိႏၵီဘာသာနဲ႔ သတၱတ ဘာသာကုိလည္း အတူတူလုိ႔ မွတ္ေနၾကပါတယ္။ မတူပါဘူး။ သတၱတဘာသာက ေ႐ွးေဟာင္း ဘာသာ စကား ဆုိပါေတာ့။ ဟိႏၵီဘာသာန႔ ဟိႏၵဴဘာသာလည္း ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးမ်ား ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာ တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိႏၵီစာေပမွာ ဘာသာျပန္၀တၳဳနဲ႔ ပင္ကုိေရး၀တၳဳ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိတဲ့အနက္ ဘယ္ဟာကုိ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စား သလဲဆုိရင္ေတာ့ ပင္ကုိေရး၀တၳဳ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စားတယ္လုိ႔ပဲ ေျဖရလိမ့္မယ္။
ဘာသာျပန္၀တၳဳကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြကုိ အဖတ္မ်ားၾကပါတယ္။ အိႏၵိယ က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံနဲ႔ မတူဘူး။ ဘာသာစကားေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနေတာ့ ျပည္ပ ဘာသာစကား နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳကုိ သာမကဘဲ ျပည္တြင္းဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေတြကုိလည္း က်န္ျပည္တြင္း ဘာသာစကား တစ္ခုခုနဲ႔ ဘာသာျပန္ၾကရပါတယ္။ ဘာသာျပန္ စာအုပ္မ်ားကုိ အစုိးရနဲ႔ မကင္းတဲ့ စာေပအဖဲြ႕အစည္းမ်ားေရာ၊ ပုဂၢလိက စာအုပ္တုိက္ႀကီးေတြကေရာ အမ်ားအျပား ထုတ္ေ၀ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြဟာ သူ႔အပုိင္းနဲ႔ သူပါ။ သူ႔က႑နဲ႔ သူပါ။ ပင္ကုိေရး ၀တၳဳေတြကုိ ေက်ာ္လႊားမသြားႏုိင္ဘူး။ ပင္ကုိေရး၀တၳဳကသာ အဓိကအခန္းက႑က ပါေနၾက ပါတယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာသာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိပဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳအခန္းက႑က ျမင့္မားေနၿပီး ပင္ကုိေရးအခန္းက႑က မွိန္ေနတယ္ဆုိလုိ႔႐ွိရင္ေတာ့ အဲဒီႏုိင္ငံ၊ အဲဒီ စာေပ မွာ ႐ွိတဲ့ ပင္ကုိေရး၀တၳဳအဆင့္ဟာ ေပမမီ၊ ဂိုက္မမီ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ"
" ဆရာ ဘာသာျပန္တဲ့ ၀တၳဳေတြထဲက ၀တၳဳတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပါရေစ။ ဆရာ စိတၱရေလခါကုိ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ ဘာသာျပန္တာလဲ "
" ေလာကမွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ အထင္ႀကီးတဲ့၊ ေလးစားတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အျမင္ခ်င္း မတူၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က ဥစၥာ႐ွိသူကုိ အထင္ႀကီးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အာဏာ႐ွိသူကုိ အထင္ႀကီးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပညာ႐ွိသူကုိ အထင္ႀကီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကုိယ္က်ိဳးမၾကည့္ဘဲ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကုိ သယ္ပုိးတဲ့ လူကုိ အထင္အႀကီးဆံုးပဲ။ အႀကီးဆံုး အျမတ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ကုိ တုိင္းတာတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ဂုိက္တံဟာ ပရဟိတ အလုပ္ပဲ။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ သူ ေဆာင္႐ြက္တဲ့ ပရဟိတ အတုိင္း အတာ ပမာဏကုိ ၾကည့္ၿပီး ႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္၊ မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ အထင္ႀကီးတယ္။ ေလးစား တယ္။
စိတၱရေလခါကုိ ဖတ္ရင္ အဲဒီေလာကအျမင္ကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ အမ်ားအျမင္ မွာ ေကာင္းမႈျပဳတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေကာင္းမႈဟာ ကုိယ္က်ိဳးနဲ႔ ယွဥ္ေနတယ္။ ပရဟိတ မပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူလုပ္တဲ့ အလုပ္ဟာ အမ်ားအျမင္မွာ မေကာင္းမႈလုိ႔ ထင္ေနရ ေပ မယ့္ သူတစ္ပါးအတြက္ ကုိယ္က်ိဳးကုိ စြန္႔လႊတ္တဲ့လူျဖစ္တယ္။ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူ က ျမင့္ျမတ္သလဲဆုိတဲ့ ျပႆနာကုိ စိတၱရေလခါမွာ တင္ျပထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳကုိ ဖတ္လုိက္ ရင္ အေျဖေပၚၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ လက္ခံတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မို႕ ျမန္မာျပန္တာပါ...။
ဆက္ရန္
Credit:shwezinu.blogspot.com
Comments
Post a Comment