ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၆)

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၆)

ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု ေပါင္းကူးေပးသူ
ခင္မ်ိဳးခ်စ္

                စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း က႑အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္ထားသူကေတာ့ "စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္" ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့ဓေလ့ေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ နားလည္ ႏုိင္ေအာင္ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ေရးၿပီး သူတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပေတြကုိ ျမန္မာ စာဖတ္ ပရိသတ္ေတြ နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ျမန္မာစာေပနဲ႔ တင္ျပေပးေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာမႀကီး ကုိ "ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု ေပါင္းကူးေပးသူ" လုိ႔ပဲ တင္စားလုိက္ပါတယ္။

" ဆရာမႀကီးရဲ႕ စာေရးသက္က ဒီႏွစ္ ေ႐ႊရတုႏွစ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ေ႐ႊရတုႏွစ္အထိ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ဆရာမႀကီး ရဲ႕ စာေပလႈပ္႐ွားမႈေတြကုိ လူငယ္ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ သိရေအာင္ ဆရာမႀကီး ေက်ာင္း ေနစဥ္ ဘ၀ကစၿပီး ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္ "
" မိဘက အစုိးရအလုပ္နဲ႔မုိ႔ နယ္ ခဏခဏ ေျပာင္းလုိ႔ေက်ာင္းလည္း ေျပာင္းရတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း ေက်ာင္း မေနရဘဲ ထြက္ေနရတဲ့အခါေတြလည္း ႐ွိခဲ့တယ္။ အလယ္တန္း (ခုနစ္တန္း) ေအာင္ၿပီးမွ ေက်ာင္း အတည္တက် ေနရတယ္။

မိတၳီလာၿမိဳ႕ အမ်ိဳးသား အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ႐ွစ္တန္း၊ ကုိးတန္း၊ ဆယ္တန္း တစ္ဆက္တည္း ေနခဲ့ရတယ္။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္း ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားရတယ္။
တုိတုိေျပာရရင္ (၁) တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကုိ ခ်စ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ (၂) အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းလည္း ႀကံဳတုိင္း ေျပာေနရတာပါပဲ။ အခု အဂၤလိပ္ ေဆာင္းပါး ၀တၳဳ ေတြ ေရးေနေတာ့ ကုိလုိနီေခတ္က အလြန္အဆင့္အတန္း ျမွင့္တယ္လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ဂါ၀န္၀တ္ ေက်ာင္းမွာ ေနလုိ႔ အဂၤလိပ္စာ ေတာ္တာလား မၾကာမၾကာ အေမးခံရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမ်ိဳးကုိ အနား ေတာင္ မသီခဲ့ဖူးပါဘူး။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္၊ သပိတ္ႀကီးက ေမြးဖြားေပးတဲ့ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာ ဟုိေခတ္က မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ ထက္သန္လွတဲ့ အမာခံ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားကုိယ္တုိင္ သင္ၾကားပုိ႔ခ် ေပးတာ ကုိ ခံယူခဲ့ရပါတယ္။

မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရင္း အဓိက ႀကိဳးစားဖုိ႔ကေတာ့ (အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္)ပဲ။ "မင္း တုိ႔ အဂၤလိပ္ကုိ တုိက္ခ်င္ရင္ ဦးဆံုး အဂၤလိပ္ကုိ နာေအာင္ ေျပာတတ္ေအာင္ လုပ္ၾကဦး။ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာတတ္၊ ေရးတတ္မွ မင္းတုိ႔ကုိ အဂၤလိပ္က နားလည္မွာ " အဲသလုိ ဆရာမ်ားက ေျပာ ပါတယ္။
အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းေတါမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ နည္းစနစ္ကေတာ့ တုိတုိ ေျပာရရင္ အဂၤလိပ္စာေပကုိ ႏွစ္ သက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကုိ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ဖတ္တာဟာ အဂၤလိပ္ကုိ ခ်စ္ၿပီး ကုိယ့္လူမ်ိဳးကုိယ္ မခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာ အဲဒီကတည္းက နားလည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အတုိင္းပဲ ခံယူခဲ့တာပဲ တစ္သက္လံုးပါပဲ။

အဂၤလိပ္စာနဲ႔ တဲြလ်က္ ျမန္မာစာကုိလည္း ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ အဲသလုိ စာေပကုိ ျမတ္ႏုိး လုိ႔ အခုလုိ စာေပေလာကမွာ ေျခစံုရပ္ႏုိင္တာပါပဲ။
၁၉၃၂-၃၃ ခုႏွစ္ တကၠသုိလ္ ေရာက္တဲ့ႏွစ္၊ ဆယ္တန္းတုန္းက အပုိ အဂၤလိပ္စာ (Additional English) ဘာသာရပ္ အတြက္ ျပ႒ာန္းတဲ့ Sir Walter Scott ေရးတဲ့ Lay of the Last Minstrel ဆုိတဲ့ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ ကုိ ျမန္မာကဗ်ာ ပံုသြင္းေရးခဲ့တယ္။
အဲဒီကဗ်ာကုိ ၁၉၃၂-၃၃ ခုႏွစ္ ၀သႏၱာစာေစာင္ တကၠသုိလ္မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့စာကုိ ပံုႏွိပ္ စာလံုး နဲ႔ ပထမဦးဆံုး ျမင္ဖူးတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသက္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ႐ွိလုိ႔ ေ႐ႊရတုႏွစ္လုိ႔ ေခၚ ရမွာေပါ့။
ကုိယ့္ စာေရးဆရာဘ၀ က ႏွစ္ပုိင္း ႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာစာနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ အပုိင္းနဲ႔ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေရးတဲ့ အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသက္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္အတြင္းထဲမွာ အဂၤလိပ္လုိေရာ၊ ျမန္မာလုိေရာ ႏွစ္မ်ိဳး ေရးတာက ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္႐ွိပါတယ္ "
" ဆရာမႀကီး ရဲ႕ စာေရးသက္တမ္းအတြင္းမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ ေျပျပ ေစခ်င္ပါတယ္ "
" စာေရးဆရာတစ္ဦးရဲ႕ ဘ၀အရသာကုိ ေျပာရရင္ ကုိယ္ေရးတဲ့စာကုိ ဖတ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲ မွာ ထိေတြ႕သြားတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းစကားကုိ ၾကားရတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာျဖစ္တဲ့ ပီတိပါပဲ။
ကုိယ့္စာတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ အမ်ားက ဒီစာကုိ ဖတ္ရတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိ ခံစား ရတယ္ဆုိတာကုိ ႏႈတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ စာေရးလုိ႔ ျဖစ္ေစ ေျပာတဲ့အခါ ႐ွိတယ္။ လူသိနတ္ၾကား ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း မွာ တရား၀င္ ေရးသားတာကုိ ဖတ္ရတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ အဲသလုိအခါမ်ိဳးမွာ စာေရးရတဲ့သူမွာ စာေရး ရက်ိဳးနပ္ၿပီ၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ၿပီလုိ႔ ၀မ္းသာရပါတယ္။
သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ကုိယ္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳေတြကုိ Colourful Burma အမည္နဲ႔ လံုးခ်င္း စာအုပ္ ထုတ္ခဲ့တုန္း က ယူနက္စကုိ သတင္းစဥ္အေတာ္ပဲ ခ်ီးမြမ္းထားခဲ့ပါတယ္။
A Practical and Poetic Guide to Burmese Culture (အလကၤာရသနဲ႔ ျပည့္စံုၿပီး လက္ေတြ႕အသံုးက်တဲ့ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ လမ္းညႊန္ စာအုပ္)ကုိ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ တစ္အုပ္ ထပ္ထုတ္ျပန္ေတာ့လည္း ယူနက္စကုိ သတင္းစဥ္ကပဲ ထင္ၿပီး ေ၀ဖန္ျပန္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမိသားစု ေနပံု၊ ထုိင္ပံုေတြကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ အခန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီအခန္း ဖတ္ရတာ ဧရာမက်မ္းဂန္ႀကီးေတြ ဖတ္ရတာထက္ ဗုဒၶဘာသာ အေၾကာင္းကုိ ပုိနားလည္တယ္လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳ လံုးခ်င္းစာအုပ္ေတြ ေရးေနေတာ့ မိတၱဗလဘက္က အေတာ္ ပဲ ျပည့္စံုလာခဲ့ရပါတယ္။
တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြဆီက စာေတြရတယ္။ ျမန္မာျပည္ အလည္အပတ္လာရင္း ကုိယ့္စာအုပ္ ၀ယ္ သြားၿပီး စာအုပ္ေပၚက လိပ္စာနဲ႔ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ၿပီး သေဘာက်ေၾကာင္းေတြေပါ့။
ျမန္မာျပည္ မွာ အလုပ္အကုိင္နဲ႔ ေနၾကတဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြကလည္း စာ နဲ႔ တစ္မ်ိဳး ဖုန္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး တစ္မ်ိဳး မိတ္ေဆြဖဲြ႕ၾက၊ အိမ္လာလည္ၾကတယ္။

တစ္ခါက သတင္းစာေကာ္လံ ေရးတဲ့ ၾသစေၾတးလ် အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က လာမိတ္ေဆြဖဲြ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏ်စ္၊ ႏုိ၀င္ဘာလ ဂါဒီယန္မဂၢဇင္းမွာ ေတြ႕ဆံုရတဲ့အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးပါ တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးမွာ ျမန္မာ့႐ုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးစံဓေလ့နဲ႔ အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္ခု ကုိ ေပါင္း ကူးတံတား လုပ္ေပးတဲ့သူလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြမွာ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး အလြန္႐ႈပ္ေထြးနားလည္ဖုိ႔ခက္တဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကုိ နားလည္ရတယ္။ ႏွစ္သက္ သေဘာက်ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းက ဂ်ာမနီျပည္ကေနၿပီး ျမန္မာျပည္ကုိ အလည္အပတ္ ေရာက္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးက လာၿပီး မိတ္ေဆြဖဲြ႕ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း သိရ၊ နားလည္ရပါတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သူ ျပန္သြားေတာ့လည္း စာ မၾကာမၾက ေရးပါတယ္။ တစ္ခါ သူ႔စာထဲမွာ "အေနာ္ရထာ ၀တၳဳဖတ္ၿပီး ကတည္းက သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ သူရဲေကာင္းေတြ၊ မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွေတြခ်ည္း အာ႐ံု ထင္ျမင္ေနပါသတဲ့။

ဂ်ပန္ျပည္မွာ ေနတဲ့ (ဥေရာပတုိက္သား ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔နာမည္ကေတာ့လည္း ဂ်ပန္မဆန္လွဘူး။) အဲဒီ လူတစ္ေယာက္ ဆီကလည္း စာရတယ္။ လူခ်င္း တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ ခဏ အလည္လာရင္း ကုိယ့္စာအုပ္ ၀ယ္ဖတ္ၿပီး စာေရးလုိက္တာပဲ။
ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးအေၾကာင္း သူ ေမးခ်င္တာ၊ သိခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲတဲ့။ အေျဖ ႐ွာဖုိ႔ အခါအခြင့္ကလည္း မႀကံဳခဲ့ဘူး။ အခု ကုိယ့္စာအုပ္ ဖတ္ရမွပဲ အေျဖေတြ ေတြ႕ေတာ့တာပဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သိခ်င္တာေတြ အေျဖေပးတဲ့ သုတသက္သက္ စာအုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရာ ေကာင္းတဲ့ ဒ႑ာရီထဲမွာ ပါတဲ့ ဣစၦာ ရတနာေသတၱာသုိက္ႀကီးလုိပါပဲတဲ့။ စာေရးတဲ့သူဟာ သူ႔တုိင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ိဳးကုိ တကယ္ကုိ ခ်စ္လုိ႔ ဒီလုိ ေရးႏုိင္တာပဲ။ အဲသလုိ ေျပာထားပါတယ္။

အဂၤလိပ္လုိ ေရးတဲ့ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါးေတြ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေတြ႕ရတဲ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြက ႐ွိ ေသးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ေလာက္က ကမၻာမွာ သတင္းႀကီးအျဖစ္နဲ႔ သတင္းစာေတြမွာ ပါခဲ့တဲ့ ကိစၥ တစ္ခု ကုိ မီလုိက္သူေတြ မွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။
အဂၤလန္ျပည္ အယ္လိဇဘက္ဘုရင္မရဲ႕ ညီမ မာဂရက္မင္းသမီးရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမွာ၊ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ က ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ေလသူရဲ (ပီတာေတာင္ဆင္) ျဖစ္တယ္။ ေ႐ႊမင္းသမီးေလး မာဂရက္ နဲ႔ အခ်စ္ကိစၥကုိ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ (လင္း႐ုိဗာ)ကားနဲ႔ ဥေရာပကေနၿပီး ကုန္းလမ္းခရီးနဲ႔ အျပည္ျပည္ လွည့္ရင္း ျမန္မာျပည္ ေရာက္လာ လုိ႔ ႐ွမ္း ျပည္နယ္မွာ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး ကံေကာင္းလုိ႔ မေသတယ္။

သူက ျမန္မာျပည္ကုိ သံေယာဇဥ္ ႐ွိတယ္။ သူ႔ေမြးရပ္ဌာနီ ကုိး။ သူ႔အေဖက ကုိလုိနီေခတ္က ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံ ရဲ႕ အတြင္း၀န္အျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့တယ္။
သူ ေရးတဲ့ ကုန္းေၾကာင္း ခရီးစဥ္အေၾကာင္း စာအုပ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ စာေရးေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ စိတ္၀င္စား မိတယ္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ (ပီတာ ေတာင္ဆင္) ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီတုန္း က ျမန္မာျပည္မွာ အမႈထမ္းေနတဲ့ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳး မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ပီတာနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ မိတ္ဖဲြ႕ ေပးလုိ႔ အေတာ္ပဲ ခင္မင္သြားတယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြလည္း သူ႔ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ ရတာေပါ့။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔အတၳဳပၸတၱိ ကုိယ္တုိင္ ေရးခဲ့တဲ့ဟာ အဲဒီစာအုပ္ ကုိယ့္ဆီ ပုိ႔ လုိက္တယ္။ စာအုပ္အတြင္းဘက္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ဒီလုိ ေရးထားပါတယ္။

To Mya,
With my admiration for the Charming writing about Burma.
                            Peter Townsend.
သူက အစ္မႀကီးကုိ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားလုိပဲ ငယ္နာမည္ ေခၚပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း ေရးပံု ေတြ ခ်စ္စရာ၊ ႏွစ္လုိစရာ ေကာင္းလြန္းလုိ႔ ခ်ီးမြမ္းလုိက္ပါသတဲ့။
စာေရးဆရာ အခ်င္းခ်င္း၊ အညမည ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ။
ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ကတည္းက အေမရိကန္စာေရးဆရာႀကီး Richard Armour ရဲ႕ စာအုပ္ ေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ၿပီး သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္မိလိမ့္မယ္လုိ႔ တစ္ခါမွ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးပါဘူး။

၁၉၇၆ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ျပည္ လြတ္လပ္ေရး ႏွစ္ ၂၀၀ ျပည့္ျပပဲြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ အင္ဗြိဳင္းေဟာမွာ လုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ္လည္း လက္ယားတာ နဲ႔ ကေလာင္ေတာ့ၿပီး အဲဒီစာေရးဆရာႀကီး ေရးတဲ့ စာေျပာင္တစ္ပုဒ္ ေရးလုိက္တယ္။

အဲဒီ ေဆာင္းပါးကုိ သတင္းစာထဲက ျဖတ္ၿပီး သူ႔ဆီကုိ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ပုိ႔လုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အစျပဳၿပီး သူနဲ႔ ဆက္မိၿပီး စာခ်င္း ဆက္သြယ္မိတယ္။ ကုိယ္ကလည္း သူ႔စာအုပ္ေတြ သေဘာက်ခဲ့ပံုကုိ စာေရးလုိက္ တယ္။ ကုိယ္ ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း သူ႔ဆီပုိ႔တယ္။ သူ႔ဆီကလည္း သူ႔စာအုပ္ေတြ သူ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ပုိ႔တယ္။
ကုိယ္ နဲ႔ သူနဲ႔ ၾကားမွာလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ေနသြားလုိ႔ ကုိယ္နဲ႔ သိတဲ့ အေမရိကန္ မိတ္ေဆြေတြ ႐ွိေနတယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြကလည္း တုိင္းျပည္ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အဲဒီ စာေရးဆရာႀကီးကုိ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ အေၾကာင္း ဘယ္လုိမ်ား ဟိမ၀ႏၱာ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖဲြ႕ၾကတယ္ မသိပါဘူး။ သူ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ စာအုပ္အတြင္းဖံုး မွာ ဒီလုိ ေရးထားပါတယ္။

To - Khin Myo Chit, who according to my friends has an everlasting youthfulness in her interests in all subjects and objects.
    With every good wish.
                        Richard Armour.
သူ ဆုိလုိတာကေတာ့ ၾကားထဲက မိတ္ေဆြေတြ ေျပာျပတဲ့အတုိင္းဆုိရင္ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ဆုိတာ အၿမဲစိတ္က ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္းေနတယ္။ ေတြ႕ရ ျမင္ရသမွ် အ၀၀ေတြကုိ အၿမဲစိတ္၀င္စားတယ္တဲ့။
ဒီစာေရးဆရာႀကီး ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္ အေမရိကန္ျပည္ (ဟားဗတ္)အစ႐ွိတဲ့ တကၠသုိလ္ႀကီး ေတြမွာ အဂၤလိပ္စာေပ၊ အေမရိကန္စာေပေတြ ပုိ႔ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ ပါတယ္။
အနားယူၿပီးတဲ့ေနာက္ လံုးခ်င္းစာအုပ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေရးခဲ့တယ္။ ေဆာင္းပါး။ ကဗ်ာေတြ ဆုိတာ ကေတာ့ ေရးခဲ့တာ ေထာင္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။
သူ႔ဆီက စာတစ္ေစာင္ထဲမွာ ကုိယ္ေရးတဲ့ " အေနာ္ရထာ " ၀တၳဳနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခုလုိ ေျပာပါတယ္။

I am amazed at your knowledge and use of English language Such a book as ANAWRAHTA Of BURMA is not only informative and imaginative but written in impeccable English.
                                    Richard Armour.
" ၀တၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္နဲ႔ ရသေရာ သုတေရာ စံုလင္႐ံုမက အဂၤလိပ္စာ အသံုးအႏႈန္းအေရးအသားမွာလည္း အံ့ၾသ ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္ေခ်ာမြတ္လွပါသတဲ့" ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ အဂၤလိပ္စာဘာသာ စာေပ ပုိ႔ခ်လာခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡႀကီးလည္း ျဖစ္၊ စာအုပ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးက ခုလုိ ေျပာလုိက္ တဲ့ စကားဟာ ကုိယ့္အဖုိ႔မွာေတာ့ အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုလုိ႔ ယူဆပါတယ္။

ယူနက္စကုိ သတင္းစဥ္မွာ ပါတဲ့ Colourful Burma စာအုပ္ကုိ ေ၀ဖန္တဲ့ ေဆာင္းပါးဆုိရင္ ေဟာင္ေကာင္ၿမိဳ႕ထုတ္ ေန႔စဥ္ သတင္းစာႀကီးေတြမွာ ျပန္ထည့္တဲ့အေၾကာင္း မိတ္ေဆြေတြဆီက သတင္းၾကား ရပါတယ္။
ဒီဟာေတြဟာ စာေရးဆရာဘ၀ရဲ႕ ၾကည္ႏူးအားရစရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးေဖာ္ ေရးဖက္ေတြ စာဖတ္သူ ေတြလည္း ကုိယ္ႏွင့္ထပ္တူ ၀မ္းသာမယ္ ထင္လုိ႔ ခုလုိ ႀကံဳတဲ့အခါ ေျပာျပရတာပါ။
ကုိယ့္တုိင္းျပည္ က လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကုိ အခုလုိ အျပင္အပက လူႀကီးေတြက ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ သတင္းစဥ္ မွာ လည္း အေလးဂ႐ုစုိက္ၿပီး ေရးၾက ေ၀ဖန္ၾကတယ္ ဆုိတာကုိ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ ဂုဏ္ယူၾကမွာပဲလုိ႔လည္း ထင္ပါတယ္။

ကုိယ့္တုိင္းျပည္က ကုိယ့္လူမ်ိဳး ေဘာလံုးသင္း၊ ေဂါက္သီးအဖဲြ႕ေတြ ႏုိင္ငံျခားအားကစားကြင္း ၀င္ကစားလုိ႔ အႏုိင္ရတာ ကုိ ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာသလုိပဲေပါ့။
ခုလုိဆုိရင္ ကုိယ္ ေရးတဲ့ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ႏုိင္ငံျခားစာအုပ္ေလာကမွာ ၀င္ႏုိင္တာက အတုိင္းအတာ အားျဖင့္ မ်ားလွပါဘူး။ လမ္းစေတြ႕႐ံု ေျခခ်မိ႐ံုေလာက္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားရဦးမွာေပါ့။

" 13 Carat Diamond" ၀တၳဳတုိကုိ အေမရိကန္ျပည္ထုတ္ Atlantic Monthly မဂၢဇင္းမွာ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း အထူးက႑မွာ ပါခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ စာအုပ္တုိက္ Bantam Classics စာစဥ္မွာ ထုတ္တဲ့ 50 Great Driental Stories လံုးခ်င္းစာအုပ္မွာ ျမန္မာျပည္က ၀တၳဳအျဖစ္နဲ႔ ပါခဲ့ပါတယ္။
အေ႐ွ႕ေတာင္ အာ႐ွ၀တၳဳတုိၿပိဳင္ပဲြ ဆုရတဲ့ Her Infinite Variety ၀တၳဳတုိကုိ Horizons (ဖိလစ္ပုိင္ မနီလာ ၿမိဳ႕ထုတ္) မဂၢဇင္းမွာ ပါပါတယ္။
ယူနီဆက္က ႀကီးမွဴးၿပီး ကမၻာ့႐ုိးရာပံုျပင္ေတြစု၊ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ လံုးခ်င္းစာအုပ္ထဲမွာလည္း The Four Puppets ပံုျပင္ ပါခဲ့ပါတယ္။

ေဟာင္ေကာင္မွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ Asia Magazine ထဲမွာ ၀တၳဳႏွစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါး ႏွစ္ပုဒ္ ပါခဲ့ဖူးတယ္။ ေဆာင္းပါး ႏွစ္ပုဒ္ကေတာ့ က်ိဳက္ထီး႐ုိးဘုရားသမုိင္းနဲ႔ မယ္လမုဘုရားသမုိင္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ ဗုဒၶဘာသာသုေတသီဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး Winston King ေရးတဲ့ ေထရ၀ါဒ တရားအားထုတ္နည္း လံုးခ်င္းစာအုပ္ထဲမွာ ဂါဒီယန္ မဂၢဇင္းမွာ ကုိယ္ေရးခဲ့တဲ့ A Buddhist Pilgrim's Progress ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ ထည့္ၿပီးထားပါတယ္။

Colourful Burma စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ျမန္မာ့ကြမ္းဓေလ့ ေဆာင္းပါးကုိလည္း ဗန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထုတ္ ဆ၀ါဒီ မဂၢဇင္းမွာ ျပန္ထည့္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေရးတဲ့အပုိင္းကေတာ့ အားလံုး သိၿပီးမုိ႔ အထူးမေျပာေတာ့ပါဘူး "

" ဆရာမႀကီးရဲ႕ နာမည္ရင္းက ... "
" မခင္ျမပါ "
" ကေလာင္နာမည္ ယူေတာ့မွ " ခင္မ်ိဳးခ်စ္ " လုိ႔ ယူခဲ့တာေနာ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" ဆရာမႀကီး ေရးခဲ့တာေတြကုိ လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ေမးမယ့္ ေမးခြန္း က လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သိခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ ေမးမယ့္ ေမးခြန္းပါ။ ဆရာမႀကီးကုိ စကား ကတ္ၿပီး ေမးတယ္ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး "

" ေမးပါ ... အစ္မႀကီးကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးတာကုိ သေဘာက်ပါတယ္ "
ဆရာမႀကီးရဲ႕ တခ်ိဳ႕ ေဆာင္းပါးေတြမွာ အေနာက္တုိင္း ပညာ႐ွင္မ်ားရဲ႕ အဆုိအမိန္႔ကုိ မူရင္းအတုိင္းပဲ ေဖာ္ျပၿပီး ဘာသာမျပန္ခ်င္ပါဘူး။ အရသာပ်က္လြန္းလုိ႔လုိ႔ ေရးတတ္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာစာဟာ အေနာက္တုိင္း စာေပကုိ ဘာသာျပန္လုိ႔ မမီေလာက္တဲ့ အဆင့္မွာ ႐ွိသလား၊ အေနာက္တုိင္း အယူအဆ၊ အဆုိအမိန္႔ တခ်ိဳ႕ကုိ ဘာသာျပန္ရင္ အရသာပ်က္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ ျမန္မာစာေပေတြမွာလည္း အေနာက္တုိင္း စာေပနဲ႔ ဘာသာျပန္လုိ႔ မရႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိႏုိင္ပါတယ္ဆုိရင္ ဆရာမႀကီး လက္ခံ ႏုိင္ ပါလား "

" ဒီေမးခြန္း ႏွစ္ခုဟာ တစ္သေဘာတည္းမုိ႔ တစ္ခါတည္းပဲေပါင္းေျဖလုိက္မယ္။ ဘယ္စာေပက ဘယ္ အဆင့္ မွာ ႐ွိၿပီး၊ ဘယ္လုိ ႂကြယ္၀တယ္၊ အားနည္းတယ္၊ နိမ့္တယ္၊ ျမန္တယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေလ့လာ ဆည္းပူးထားတဲ့ သုေတသီပညာ႐ွင္ မဟုတ္လုိ႔ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဒါက သုေတသီ ပညာ႐ွင္ တုိ႔ရဲ႕ အရာ ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္အရာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဘာသာ က တစ္ဘာသာကုိ ျပန္ရင္ အရသာပ်က္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အလကၤာရသေတြ "ဦးက စပါး ပဲ့ ကုိ ေျပာင္း၊ ပဲ့ က စပါး ဦး ကုိ ေျပာင္း " ဆုိသလုိ လမ္းမွာ အဖိတ္အစဥ္ေတြ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ ထားတဲ့ စာဟာ ပန္းထုိးထားတာကုိ (မလွဘက္) ေျပာင္းျပန္ဘက္ကေနၿပီး ၾကည့္ရသလုိ ပဲတဲ့။

ဒီေတာ့ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာဆုိတာ မူရင္းအရသာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္စံုဘူး မမီႏုိင္ဘူး၊ ပထမ တန္းစား မဟုတ္ဘဲ ဒုတိယတန္းစားသာ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ စာေပသမားေတြ လက္ခံထား ၾက တာပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။ အေနာက္တုိင္းစာေပ အကုိးအကားေတြကုိ ဘာသာျပန္ မေပးဘဲ မူရင္းအတုိင္း ထည့္ထည့္ ေပးဖူး ပါတယ္။ အဲဒါက ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိတယ္။ အဂၤလိပ္စာအျဖစ္ အနည္းနဲ႔ အမ်ားမဆုိ ႐ွိထားတဲ့ သူေတြကုိ အဂၤလိပ္စာ ပုိဖတ္တတ္၊ ပုိနားလည္ေစခ်င္လုိ႔ ဒီလုိ ထည့္ေပးတာပါ။ သူတစ္ပါး ဘာသာ ျပန္ေပးတာ ဖတ္ၿပီး "၀ါးဖတ္ေတာ္ ကဆီႏွစ္" ကုိခ်ည္း လြယ္လြယ္စားေနရင္ အဂၤလိပ္စာ တတ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေ၀း လိမ့္မယ္။ ကုိယ့္စြမ္းစ ထုတ္ၿပီး ဖတ္၊ နားလည္ အရသာခံေစခ်င္လုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ့္ဆရာ သမားမ်ားက အဲဒီနည္းရဲ႕ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးခဲ့လုိ႔ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္တာပါ။ စာဖတ္သူေတြကုိ ပထမ တန္းစား ပဲ ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ ဒုတိယတန္းစား စာမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မေပးခ်င္ဘူး။

အခုေတာ့ ဒီလုိ လုပ္တာ ခုတ္ရာတျခား၊ ႐ွရာတျခား ျဖစ္ေနတာလည္း အေတာ္အံ့ၾသမိပါတယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္ တတ္တယ္ ဆုိတာလည္း (သုတ) တစ္ခု ပညာရတာေပါ့ေလ။
ကုိ၀င္းၿငိမ္း က ေမးျပန္ေတာ့ ေျဖရမွာေပါ့။ ဘာသာတစ္ခုကေနၿပီး ဘယ္ဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္ျပန္ဆုိရင္ မူရင္း အတုိင္း မရႏုိင္ဘူး။ အဖိတ္အစဥ္ေတြ ႐ွိတယ္လုိ႔လည္း ေျပာၿပီးၿပီ။

Colourful Burma
Enlarged Edition

စာအုပ္စာမ်က္ႏွာ ၇၂ မွာ "ညီေနာင္" ဆုိတဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းကုိ အဂၤလိပ္လုိ ျပန္လုိ႔မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေရးထား ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၇၂ မွာ "ေ႐ႊေျပာင္ေျပာင္ ေတာင္ေပၚကဘုရား" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ျမန္မာ လုိ မူရင္းအတုိင္း ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အလွပ်က္မွာစုိးလုိ႔ ဘာသာျပန္မေပးဘဲ ဆုိလုိခ်က္ ေလာက္ပဲ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္။
အဲဒါေတြ ဖတ္ဖူးထားရင္ ခု ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖကုိ သိၿပီးသား ျဖစ္ရမွာပါ။ ေမးေနစရာ မလုိဘူး လုိ႔ ထင္ပါတယ္ "

" ဟုတ္ကဲ့ ... ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာမဂၢဇင္းအတြက္ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးေနသူဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ကုိေတာ့ အေသးစိတ္ မဖတ္ခဲ့မိပါဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမႀကီး။ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ မွာ စံုေထာက္စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမႀကီးက အေနာက္တုိင္းစံုေထာက္၀တၳဳေတြ ေကာင္းေၾကာင္း ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာ၀တၳဳေတြထဲမွာလည္း စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ ကုိယ့္ေတြ႕ စံုေထာက္ ၀တၳဳေတြ ေရးၾကတာ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေလးေတြလည္း ေဖာ္ထုတ္ေပးရင္ ပုိအဆင္ေျပမယ္ ထင္ ပါတယ္"

" စံုေထာက္ ၀တၳဳအေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေပေရးရာ၊ အႏုပညာေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေနာက္တုိင္း ဘက္က ဖတ္႐ႈျမင္ေတြ႕ ၾကားနာဖူးတာေတြကုိ ေရးရင္ ျမန္မာဘက္မွာေကာ ဒါမ်ိဳးေတြ မ႐ွိ ဘူးလား၊ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေတြ မထုတ္ေဖာ္ဘူးလား အစ႐ွိသည္ျဖင့္ ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္သေဘာနဲ႔ ေျပာၾက တာလဲ မသိပါဘူး။ အဲသလုိဆုိရင္ ျမန္မာစာကုိ ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတဲ့ သူေတြ ကုိယ့္ဆီ လာၾကစမ္းပါ။ ဦးပုည ေတးထပ္ေတြ၊ ဇာတ္စကားေတြ၊ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ထဲက စာပုဒ္ေတြ၊ ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း ေလးခ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ား ႏႈတ္အာ႐ြ႐ြ ႐ြတ္ႏုိင္ၾကသလဲ။ ကုိယ္နဲ႔ ၿပိဳင္႐ြတ္ၾကရေအာင္။

ဆက္ရန္

Credit:shwezinu.blogspot.com