ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၄)

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၄)

ပန္းတုိင္းပြင့္ပါေစ
ေမာင္စြမ္းရည္

      ၀တၳဳ႐ွည္၊ ၀တၳဳတုိ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးေနရာက ဒီလ ေတြ႕ဆံုေမးခ်င္တဲ့သူက ကဗ်ာဆရာ၊ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆရာျဖစ္တဲ့ ဆရာ လေမာင္စြမ္းရည္" ပါပဲ။ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ေတြ႕ဆံု ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အဓိကထား ဖတ္ခဲ့တာေတြကေတာ့ လစဥ္ထုတ္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္း ထဲက ေ၀ဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ဆရာနဲ႔ စာေပတုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ တျခား စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ ေဆာင္းပါး ေတြပါပဲ။

ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္က မႏၱေလး ဇာတိပါ။ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူ စာေပ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေရးသားရင္း စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ အစုိးရ အထက္တန္း ေက်ာင္း အမွတ္(၁) နဲ႔ မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာ ကေလာင္ စ ေသြးခဲ့ၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕က စာေပပညာ႐ွင္ႀကီး မ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ လူထုဦးလွ၊ ေဒၚအမာ၊ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ (မဟာ၀ိဇၨာ)၊ ဦးဆန္းထြန္း၊ ေဒၚအုန္း စသူတုိ႔က အားေပး ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တုိ႔က ေဖးမခဲ့ၾကပါတယ္။

စာေပေ၀ဖန္ေရးကုိေတာ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း ေမာင္မုိးသူက တုိက္တြန္း လႈံ႕ေဆာ္မႈ နဲ႔ ေရးစမ္းခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာေပ၊ ေ၀ဖန္ေရးစာေပ၊ စာေပသမုိင္း။ ႏုိင္ငံေရးေဗဒ၊ ဒႆနိက ေဗဒ၊ သိပၸံပညာတုိ႔ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္႐ံု မဆုိစေလာက္ လုိက္ဖတ္ရင္း စာေပသမုဒၵရာထဲက ေရတစ္စက္ နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေ၀ဖန္ေရးစာေပအတြက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ဒဂုန္တာရာတုိ႔ကုိ ဆရာတင္ၿပီး ေရးခဲ့ ပါတယ္တဲ့။ လူထုသတင္းစာ (မႏၱေလး)နဲ႔ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းရဲ႕ တာ၀န္ ေပးခ်က္ေၾကာင့္ အဆက္မျပတ္ ေရးျဖစ္လာခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဆရာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဓိကထားၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ေ၀ဖန္ေရး၊ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကုိ တင္ျပ ေပးလုိက္ ပါတယ္။

" ဆရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ေ၀ဖန္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ တစ္အုပ္ကုိပဲ ဖတ္သလား။ ဒီစာေရးဆရာေရးတဲ့ တျခား စာအုပ္ေတြကုိပါ ဖတ္ၿပီးမွ ေ၀ဖန္ပါသလား။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ တစ္အုပ္ က (၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္၊ ေသာင္းေျပာင္း)မွာ ေရးထားတာက ၿခံဳၿပီးမွ ေ၀ဖန္တယ္လုိ႔ ဆုိထား ပါတယ္။ သူနဲ႔ အမ်ိဳးအစားတူတဲ့ ၀တၳဳေတြကုိ ဖတ္ၿပီးမွ ေ၀ဖန္တယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာ့ "စာေပ႐ႈခင္း" မွာ ေ၀ဖန္ထားတာေတြ အားလံုးဟာ ၿခံဳငံုထားတဲ့ သေဘာ ႐ွိပါသလား"

" ဟုတ္ကဲ့၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အဲဒီသေဘာ ႐ွိပါတယ္။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း သိထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ"

" ဒီေန႔ စာေပေလာကမွာ သုိင္းဘာသာျပန္ေတြ လ႔ႊမ္းမုိးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီမယ့္ စာေပမ်ိဳး ထြန္းကားေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးပမ္းသင့္တယ္လုိ႔ ဆရာထင္ပါသလဲ "

" ကုိ၀င္းၿငိမ္း က သုိင္းဘာသာျပန္ေတြကုိ ေခတ္စနစ္နဲ႔ မကုိက္ညီဘူးလုိ႔ ဆုိခ်င္ပံုရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ ဘယ္စာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္စန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ ေပၚ ထြက္လာ တာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆခ်င္ပါတယ္။ ေခတ္အေလ်ာက္ ေပၚထြက္လာတာကုိ တားဆီးတာထက္ ေ၀ဖန္တာ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ထြက္ၾကပါေစ။ သုိင္း၀တၳဳေတြ မ်ားမ်ား ထြက္ေပၚၾကသလုိ တျခား စာေကာင္း ေပေကာင္းေတြလည္း မ်ားမ်ားထြက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ပန္းတုိင္းပြင့္ၾကပါေစ ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ က်တယ္။ အေရအတြက္က အရည္အခ်င္းကုိ လႊမ္းမုိးေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ ကုိ သိထားရမယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဆိပ္ပန္း ပါလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဆုိင္းဘုတ္ ဆဲြေပးထားေပါ့ဗ်ာ။ "သတိ အဆိပ္ပန္း" လုိ႔ -

ေခတ္စနစ္ နဲ႔ ကုိက္ညီမယ့္ စာေပမ်ိဳး ထြန္းကားေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးပမ္းသင့္သလဲတဲ့၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ႀကိဳးပမ္း ဖုိ႔လား၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္းတုိ႔ မဂၢဇင္းက ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔လား၊ စာေပေ၀ဖန္ေရးသမားမ်ား ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔လား၊ စာေပလုပ္သား အဖဲြ႕က ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔လား စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ခဲြခဲြျခားျခားေတာ့ ေမးမထားဘူးကုိးဗ်။ ဘယ္သူ႔  အတြက္လဲ၊ အားလံုးအတြက္ ေျဖရမွာလား "

" အားလံုးအတြက္ ဆုိလုိတာပါ "

" ေနာက္ၿပီး ကုိ၀င္းၿငိမ္း ရဲ႕ စာေပမွတ္ေက်ာက္က "ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီရမယ္" ဆုိတာ ျဖစ္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပမွတ္ေက်ာက္ က "အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးနဲ႔ ကုိက္ညီရမယ္" ျဖစ္တယ္"

" ေနဦး ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာေပမွတ္ေက်ာက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေတာ္ ေတာ္ ၾကက္သီးထ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးတာက ၈၂ ဇန္န၀ါရီလထုတ္၊ ေသာင္းေျပာင္း မွာ ဆရာက ေခတ္သစ္တစ္ခုကုိ တည္ေထာင္တဲ့ဘက္မွာ အထူးသျဖင့္ ဆုိ႐ွယ္လစ္ေခတ္ကုိ တည္ေထာင္ တဲ့အခါမွာ လုပ္အားတန္ဖုိး ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ရမယ့္အစား ကုိယ့္လုပ္အား၊ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကုိ ယံုၾကည္အားကိုး ဖုိ႔ မတုိက္တြန္းဘဲ စာေပ၀ါဒ လက္ကုိင္ထားသူမ်ား နည္းတူပဲ ေဗဒင္၊ ယၾတာ၊ က်ိန္စာ၊ လက္စားေခ်၀တၳဳ မ်ားကုိ ျပည္သူလူထု တုိးတက္ေရးလမ္းမွ ဆီးႏွင္းျမဴတိမ္ သူရိန္မီးခုိး မိႈင္းတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ ဖြင့္ခ် ႐ႈတ္ခ်သြားရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈတ္ခ်တဲ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ သုိင္း၀တၳဳေတြလည္း ပါတယ္ ဆုိလုိ႔ ေမးလုိက္တာပါ။ ထားပါေတာ့ ဆရာ၊ စကားဆက္လုိက္ၾကရေအာင္"

" ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးပမ္းမွာကုိ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ျပည္သူကုိ အက်ိဳးျပဳတဲ့ စာေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ ခ်ီးက်ဴးၿပီး ျပည္သူကုိ အက်ိဳးမျပဳတဲ့ စာေတြကုိ ဖြင့္ခ်တုိက္သြားရမယ္လုိ႔ ခံယူထားပါတယ္။

ကုိ၀င္းၿငိမ္းတုိ႔ မဂၢဇင္း ဘယ္လုိ ႀကိဳးပမ္းရမလဲဆုိတာ အႀကံေပးရရင္ ႐ွည္မယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္းရဲ႕။ အတုိဆံုး အႀကံေပးရရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းအလုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ လက္လဲႊေပးလုိက္ဗ်ာ။ ျပည္သူကုိ အက်ိဳးျပဳ မျပဳေတာ့ မသိဘူး။ မၾကာခင္ ျပဳတ္မွာ ေသခ်ာတယ္"

" ဒါေတာ့ သည္းခံပါ ဆရာရယ္ "

" ကဲ ... ဒါက ရယ္စရာလုိ႔ပဲ သေဘာထားပါဗ်ာ။

အတည္ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းမွာ အသံုးျပဳေနတဲ့ စာမူေတြဟာ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ညီတယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔ ထည့္တာ ပဲလားလုိ႔ ဆုိတဲ့ ပထမေမးခြန္းကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာသာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အရင္ေျဖၾကည့္ပါလုိ႔ အႀကံေပး ပါရေစ။

ဒုတိယေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခ်င္တာက ခု ... ခင္ဗ်ား ေတြ႕တဲ့ ေမာင္စြမ္းရည္ အပါအ၀င္ေပါ့ေလ။ မင္းသိခၤ၊ ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ နတ္ႏြယ္ အစ႐ွိတဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းက ေတြ႕ဆံုေဖာ္ျပေပးခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ေတြကုိ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာဟာ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ယူဆလုိ႔ လား ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အဲဒါေလး အရင္ "ႀကိဳးပမ္း" ေျဖၾကည့္ပါဦးဗ်ာ "

" ဆရာ က ေတြ႕ဆံုခန္း လုပ္တဲ့လူကုိ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ေနေတာ့ ၀င္းၿငိမ္းက ေမာင္စြမ္းရည္ကုိ ေတြ႕ဆံု ေပးေနရာက ေမာင္စြမ္းရည္က ၀င္းၿငိမ္းကုိ ေတြ႕ဆံုေပးသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ ေမးခြန္းႏွစ္ခု ေမး သြားတဲ့ အထဲက ပထမေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့အတြက္ မေျဖေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ က ေပဖူးလႊာရဲ႕ ေဆာင္းပါး႐ွင္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာတည္းအဖဲြ႕၀င္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္စား ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရရင္ တရားမ၀င္ဘူးေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္ ဆရာ၊ တကယ္လုိ႔ ဆရာသာ စာတည္းခ်ဳပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာတည္းအဖဲြ႕၀င္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိ ေ႐ြးမလဲ ဆရာ၊ ဆရာေစာေစာက ေျပာ သလုိ ဆရာ့လက္ အပ္လုိက္ပါၿပီတဲ့။ ဒီမဂၢဇင္း ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပတ္လည္ ထြက္စရာ႐ွိမွာ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး လုိ႔ ထင္ ပါတယ္။ ထားပါေတာ့ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္က႑နဲ႔ ပတ္သက္တာပဲ ေျပာၾကရေအာင္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုမိတ္ဆက္ေပးတာဟာ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီလုိ႔လားလုိ႔ ဆရာက ေမးထားတယ္။ ဆရာ့ စကားနဲပဲ ျပန္ေျပာရရင္ သတုိ႔ေခတ္မုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာပဲဆရာ။ ေခတ္နဲ႔ ညီတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာ ေပါ့။ စာဖတ္ပရိသတ္ အမ်ားစု စိတ္၀င္စားတဲ့ သူကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေတြ႕ဆံုေပးထားတယ္။ အခု ဆရာ့ကုိ ေတြ႕တာကလည္း စာဖတ္သူေတြ စိတ္၀င္စားမႈ႐ွိလုိ႔ ေတြ႕တာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ဆရာသာ စာဖတ္သူ အမ်ားစု စိတ္မ၀င္စားတဲ့သူဆုိရင္ ခုလုိ ကၽြန္ေတာ္ တကူးတက လာေတြ႕စရာ မလုိဘူး ထင္ပါတယ္"

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ"

" ဒါက ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႀကိဳးပမ္းေျဖၾကည့္စမ္းပါ ဆုိလုိ႔ ေျဖၾကည့္တာပါ။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာ ေျပာရရင္ ဒီေတြ႕ဆံုေပးျခင္းက႑မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ျပေပးခ်င္တာက ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း ခံရသူရဲ႕ အာေဘာ္ သက္သက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အာေဘာ္ မပါခ်င္ဘူး။ ခု ဆရာက ေမးေနျပန္ေတာ့ မေျဖျပန္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က လုိသြားမယ္ေလ။ ကဲ ... ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္ ဆရာ။

ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ "၀တၳဳ" အနိမ့္ဆံုး တာ၀န္က ဘာျဖစ္ၿပီး အျမင့္ဆံုး တာ၀န္က ဘာျဖစ္သင့္ပါသလဲ ဆရာ"

" ၀တၳဳရဲ႕အနိမ့္ဆံုးတာ၀န္က ေဖ်ာ္ေျဖဖုိ႔ပါပဲ။ အျမင့္ဆံုး တာ၀န္ကေတာ့ ျပည္သူလူထု အမ်ားစုကုိ အမ်ားဆံုး အက်ိဳးျပဳဖုိ႔ပါပဲ။ ၀တၳဳ ထုတ္ေ၀သူကေတာ့ ျပည္သူလူထု အမ်ားစုထဲမွာ သူလည္း ပါခ်င္မွာေပါ့ ေလ"

" ၀တၳဳတုိေလာကမွာ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာေတြက ဦးေဆာင္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ ဆရာ ယူဆပါသလဲ"

" ၀တၳဳေလာကမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြ အထြက္မ်ားေနတယ္လုိ႔သာ ေျပာလုိ႔ရပါမယ္။ ခု ေလာေလာဆယ္ မွာ ဘယ္အမ်ိဳးသမီးမွ ၀တၳဳေလာကကုိ ေ႐ွ႕ေဆာင္မႈ မေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။ မလႊမ္းမုိး ႏုိင္ပါ ဘူး။ အရင္ အမ်ိဳးသမီး ၀တၳဳေရးဆရာေတြထက္ အေရအတြက္ေရာ၊ ၀တၳဳေရးသားမႈ အရည္အခ်င္း ပါ သာလြန္လာေပမယ့္ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြကုိ ေက်ာ္လႊား လႊမ္းမုိးသြားဖုိ႔ အလားအလာ႐ွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေတာ့ မျမင္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသားေတြထက္ သာတာေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဥပမာ - ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ထက္ သာၾကတယ္ဗ်။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ား ၀တၳဳေရးဖူးရဲ႕လား "

" ဒီက ျပန္ရင္ေတာ့ စာတည္းခ်ဳပ္ကုိ ၀င္ေတြ႕ၿပီး ေျပာျပလုိက္ပါ့မယ္။ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ကုိ ၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးခုိင္းေပးပါလုိ႔။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်ည္း တန္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေန တာကုိး"

" ပဋိပုစၦာဗ်ာ ကရဏလုိ႔ ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ။ ေမးသူကုိ ျပန္ေမးျခင္းျဖင့္ ေျဖၿပီးရာက်မလားလုိ႔ပါ"

" ဆရာ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳမေရးဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳဖတ္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္သား မ႐ွိတ႐ွိေလာက္ကတည္းက စဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္ က ဆရာ့လုိ စာေပေ၀ဖန္ေရး လုပ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္ မ႐ွိသည့္တုိင္ေအာင္ စာေပအေပၚ သံုးသပ္ ႏုိင္ေလာက္ တဲ့ အထိေတာ့ ႐ွိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းအေပၚ ဂ႐ုတစုိက္ ဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရမယ့္ စာေရးဆရာရဲ႕ေရးဟန္၊ ဦးတည္ခ်က္တုိ႔ကုိ မိေအာင္ ဖမ္းရတဲ့ အေလ့အက်င့္ ပုိရ လာပါတယ္။ ဒါဆုိ ဆရာ ေက်နပ္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ကုိ ဆက္ေမးပါရေစ။

ညီမေလးက အခ်စ္ကုိ ကုိးကြယ္သတဲ့လားကုိ ေ၀ဖန္တုန္းက အခ်စ္၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေရးသြား ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာ ဒီေန႔ အခ်စ္၀တၳဳ တခ်ိဳ႕ဟာ အခ်စ္ကုိ ေဖာ္က်ဴးတာထက္ "ရာဂ" ႏုိးႂကြေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေနတာေတြက မ်ားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဆရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "

" အခ်စ္၀တၳဳေရးဆရာထဲမွာ ရာဂ ႏုိးႂကြေအာင္ ေရးသူ တစ္ဦးစ၊ ႏွစ္ဦးစပဲ ႐ွိပါတယ္။ ၀ါႏုတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္ ကုိ ဆဲြေဆာင္ရာမွာ ဒီနည္းဟာ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ ေအာက္တန္းအက်ဆံုး နည္းေပကုိးဗ်။

အဲဒီ၀တၳဳမ်ိဳး ေတြကုိ "ညစ္ညမ္း အခ်စ္၀တၳဳ"၊ " ရာဂႏိႈး၀တၳဳ" စသည္ျဖင့္ ေခၚခ်င္သလုိ ေခၚေပေတာ့ဗ်ာ။ "အျပာ၀တၳဳ" လုိ႔ေတာ့ျဖင့္ မေခၚႏုိင္ေလာက္ေသးဘူး ထင္တယ္။ " အျပာႏု၀တၳဳ" လုိ႔ ေခၚရင္လည္း ရမွာပဲဗ်။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းအေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ မႀကိဳက္ဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး ေဆြးေႏြး ေ၀ဖန္ပါ လားလုိ႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္"

" ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ႐ွင္းပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး ေရးတဲ့သူမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္က႑မွာ အရင္ကလည္း မပါခဲ့ဘူး။ အခု လည္း မပါဘူး။ ေနာင္လည္း မပါေစရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခု ဆက္ရေအာင္ ဆရာ။ ၀တၳဳသစ္ဆုိတာ ဘာလဲ ဆရာ။ ဆရာ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ ေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာ "ငါ" ၀တၳဳ 1st person အေနအထားနဲ႔ ေရးတာကုိ ၀တၳဳသစ္ လုိ႔ ဆုိလုိဟန္႐ွိေၾကာင္း ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သိပၸံေမာင္၀တုိ႔ ေခတ္ကလည္း 1st person နဲ႔ ေရးခဲ့ တာေတြ ႐ွိဖူးတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုမွ ဒီပံုစံကုိ ၀တၳဳသစ္ဆုိရင္ ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလား"

" ၀တၳဳသစ္ဆုိတာ အေတြးသစ္၊ အေရးသစ္တဲ့ ၀တၳဳကုိ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆုိလုိပါတယ္။ 1st person (ေျပာသူနာမ္စား) နဲ႔ ေရးတုိင္းလည္း "အုိင္ - ေနာ္ဗယ္" ၀တၳဳသစ္မေခၚပါဘူး။ သိပၸံေမာင္၀ထက္ ေစာတဲ့ ေခတ္ေတြ ကတည္းက ေျပာသူ နာမ္စားနဲ႔ ေရးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဥပမာ-ေ႐ႊဥေဒါင္းက "ကၽြႏ္ုပ္ သည္ တစ္ေန႔သ၌ ... "လုိ႔ အစခ်ီၿပီး ေရးခဲ့တာေတြ ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေ႐ွးက ၀တၳဳေတြမွာ အျဖစ္ အပ်က္ (ျဖစ္စဥ္ဇာတ္လမ္း)ကုိ "ငါ"က ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။ ခုေခတ္မွာက်ေတာ့ ဇာတ္လမ္း အျဖစ္အပ်က္ ပဓာန မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္လူမႈေရးဘ၀နဲ႔ ေခတ္ခံစားမႈ၊ စိတ္အမူအရာကုိ ကုိယ္စားျပဳ ေဖာ္က်ဴးႏုိင္တဲ့ အေရးအဖဲြ႕က ပဓာန ျဖစ္လာတယ္။ အဲသလုိ အေဟာင္းနဲ႔ မတူလုိ႔ အသစ္လုိ႔ ေခၚတာပါပဲ"

" ကဗ်ာဘက္ ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္၊ "ကဗ်ာ"ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ ဆရာ ဘယ္လုိ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိမလဲ"

" ကဗ်ာဆုိတာ ဘာသာစကားရဲ႕ အညြန္႔အဖူး ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳထဲက ရ႐ွိလာတဲ့ ခံစားမႈတစ္ခုကုိ အေကာင္းဆံုး စိတ္ကူး၊ အေကာင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုးအသံ ေပၚထြက္လာေအာင္ စီစဥ္ေဖာ္က်ဴး ေရးဖဲြ႕ထားတဲ့ စာေပပံုသ႑ာန္တစ္မ်ိဳးကုိ ကဗ်ာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ေ႐ွး ကေတာ့ "ကဗ်ံဗႏၶတီတိက၀ိ" တဲ့။ "က၀ိန္အယံကဗ်ာ"တဲ့။

" ဆရာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ကုိ ေ၀ဖန္ရာမွာ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ကုိ အဓိက ထား သလား၊ အေရးအသားကုိ အဓိကထားပါသလား "

" အေၾကာင္းအရာအရေရာ၊ အေရးအသားပါ ႏွစ္ခုလံုး အေရးထားပါတယ္။ " ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ ေက်ာက္စက္ေရ" လုိ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ အမိန္႔႐ွိတာကုိ သေဘာက်ပါတယ္"

" ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ႏုိ၀င္ဘာလက မႏၱေလးက ထုတ္တဲ့ "စာေပလုပ္သား အင္အားသစ္" မွာ ဆရာက စာတမ္း တစ္ေစာင္ ေရးထားတယ္။ ကဗ်ာကုိ ေလ့လာရင္ အလကၤာေတြကုိ ခဲြခဲြျဖဳတ္ထုတ္ ေလ့လာတဲ့ အလုပ္ ကုိ စြန္႔လႊတ္စျပဳလာၿပီ။ ဒါဟာ ကဗ်ာေလ့လာေရး နည္းမွန္ျဖစ္ဖုိ႔ လႈပ္႐ွားလာတာပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိ ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ ေ၀ဖန္တဲ့ေနရာမွာက်ေတာ့ လံုးခ်င္းေကာက္ၿပီး ေ၀ဖန္တာ ေတြ႕ ရပါတယ္။ ဆရာ့ စာတမ္းနဲ႔ လက္ေတြ႕ ေလ့လာခ်က္ မညီသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလား"

" ကၽြန္ေတာ့စာတမ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေလ့လာခ်က္ မညီသလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္တဲ့အခါ ႐ွိေကာင္း႐ွိပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခု ခင္ဗ်ား ေျပာတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္စာကုိ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္ဘဲ ေျပာတဲ့လူေတြ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္စာကုိ လက္တစ္လံုးျခား လမ္းလဲႊၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ကုိ မ႐ႈဆိတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အုိးမဲ သုတ္ လုိသူေတြ ေျပာတဲ့စကားကုိ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလုိ႔ ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ေလး ႐ွိခဲ့ လုိ႔ပါ။ ခုကိစၥ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတဲ့ကိစၥလည္း မဟုတ္၊ မယံုၾကည္ဘဲ ေျပာတာ လည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါကုိ သူတုိ႔ သိပါတယ္။

ဒီကိစၥကုိ ခင္ဗ်ားက နမူနာထုတ္ျပမထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ နမူနာထုတ္ျပရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါ က "ခဲြခဲြျဖဳတ္ထုတ္ ေ၀ဖန္တာတစ္ခု လုပ္ဖူးတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ ကဗ်ာရသ ေ၀ဖန္ျပတဲ့ ေနရာ မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။

ကဗ်ာ ဆုိတာ ဘာသာစကားရဲ႕ အညြန္႔အဖူး ျဖစ္တယ္ရယ္လုိ႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါေကာလား။ ဘာသာ စကား သံုးႏႈန္း တာ မမွန္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ က်ဳပ္ကေတာ့ ကဗ်ာေကာင္း တစ္ပုဒ္အျဖစ္ မေခၚခ်င္ ဘူးလုိ႔ "ခ်ဲ" ခဲ့တဲ့ကိစၥပါဗ်ာ။

ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွကုိ ဖဲြ႕ရာမွာ ေ႐ွးစာဆုိမ်ားက "တင့္တယ္ေစမႈ၊ သိၾကားထုသုိ႔"၊ "တင့္တယ္ေစမႈ၊ ပန္းပုထုသုိ႔" ဆုိတာမ်ိဳး ဖဲြ႕ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါကုိ ခုေခတ္ ကဗ်ာ ဆရာ အေက်ာ္ တစ္ဦးက "ပန္းပြတ္ထုသုိ႔"လုိ႔ ေရးစပ္ထားသဗ်။ "ပန္းဆယ္မ်ိဳး" ဆုိတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိပါ တယ္။ "ပန္းပြတ္" က "မထု" ရမူမဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ပု႐ြက္ဆိတ္က ဆန္ေစ့ ကုိ " ထမ္းယူေပြ႕လ်က္" လုိ႔ ေရးစပ္ထားသဗ်ာ။ "ထမ္း" တယ္ ဆုိတာက ပခံုးေပၚမွာ၊ "ေပြ႕" တယ္ဆုိတာက ကုိယ့္ေ႐ွ႕ဘက္မွာ။ "ထမ္း" တာနဲ႔ "ေပြ႕"တာ တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္လုိ႔မရဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒါဘာအလကၤာမွလဲ မဟုတ္ဘူး။

ဘယ္လုိမွလဲ အဓိပၸာယ္ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္မသြားဘူးဗ်။ ဒါဟာ "မွား" ေရးတာသက္သက္ပဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း "ခဲြခဲြျဖဳတ္ထုတ္" ျပခဲ့တဲ့ကိစၥပါ။ အလကၤာ ေ၀ဖန္ေရးေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ ကဗ်ာ ေတာင္မွ ပီပီသသ မျဖစ္ေသးဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္ ႐ွိပါေသးတယ္။ "အ႐ြယ္ပ်ိဳ"ကဆုိ ေတာ့ "မဆုိစေလာက္၊ မာန္ေစာင္ေျမာက္" ခဲ့တာကုိး။ အားမနာတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခုထိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏုိင္ တာကေတာ့ အဲ့ဒီကိစၥတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ "စာတမ္း"နဲ႔ "ေလ့လာခ်က္"၊ "အေျပာ"နဲ႔ "အလုပ္" တျခားစီ မျဖစ္ခဲ့ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ။

ေနာက္တစ္ခ်က္ က သူတုိ႔ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ္ မွန္တယ္ထင္လုိ႔၊ ယံုၾကည္လုိ႔ ဒီေန႔ထိလည္း "ေနာက္မတြန္႔ဘူး" ဆုိတာကုိလည္း သိေစခ်င္ပါသဗ်ာ"

" ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ ဆရာ လက္ခံပါသလား "

" ဘာကဗ်ာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းရင္ လက္ခံပါတယ္ "

" ခုတစ္ေလာ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ေရးေနတဲ့ ပံုျပင္ကေလးေတြကုိ ဆရာ ဖတ္မိမယ္ ထင္ ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေရးေနတဲ့ ပံုစံဟာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာပံုစံမွာ အက်ံဳး၀င္သလား၊ ကာရန္မဲ့မွာ သတ္မွတ္ ထားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ႐ွိပါသလား "

" ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ စာအေၾကာင္း ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကုိပဲ ေမးဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ခုေနခါမွာ ခင္ဗ်ား တုိ႔ကုိ အႀကံေပးခြင့္ ႐ွိေနတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့လုိ႔ အခြင့္အေရးယူၿပီး အႀကံေပးပါရေစ။ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ ဆရာႀကီးေတြကုိပဲ တုိက္႐ုိက္ခ်ဥ္းကပ္ ေမးဖုိ႔ မေကာင္းပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ရဲ႕ အေျဖစကားကုိ ၾကားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာတပည့္၊ စာတပည့္ေတြပါဗ်ာ။

ခင္ဗ်ား ေမးလာလုိ႔မွေတာ့ က်ဳပ္က ေျဖလုိက္ရဦးမယ္။ ကဗ်ာ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ဆုိတာ ကာရန္မဲ့၊ ကာရန္႐ွိ ဆုိတဲ့ အခ်က္ နဲ႔ သာ ဆံုးျဖတ္လုိ႔ မရဘူး မဟုတ္လား။ ကဗ်ာ စိတ္ကူးေကာင္း၊ မေကာင္းနဲ႔ ကဗ်ာ စိတ္ကူးကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ ဖဲြ႕ဆုိေဖာ္က်ဴးႏုိင္မႈ ႐ွိ၊ မ႐ွိ ဆုိတာကုိ အဓိကထား ၾကည့္ရမွာေပါ့။

အမွန္ကေတာ့ ဆရာ ဒီလုိ လုပ္ထားတာေတာ့ ဒီဇာတ္ပံုျပင္ေလးေတြကုိ ကေလးေတြ အျဖတ္၊ အရပ္မွန္ ေအာင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖတ္ႏုိင္ဖုိ႔ စီစဥ္ေပးတဲ့သေဘာပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

"ပံုစံ"အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေမးတာကုိ ကြက္ၿပီး ေျဖရမယ္ဆုိရင္ ဆရာ လုပ္ထားတာ "ကဗ်ာပံုစံ"လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖခ်င္ ပါတယ္။ ဆရာ့စာလည္း ကာရန္ မပါေပမယ့္ စကားေျပာသံစဥ္ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အသံထုတ္ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

ကဗ်ာစည္းကမ္း အတိအက် ဆုိတာကေတာ့ ခုေခတ္မွာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ ကာရန္႐ွိ ကဗ်ာ မွာသာမက ဘယ္ကဗ်ာမွ တိက်တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမီ သေလာက္ ေတြ႕ဖူးတဲ့ တျခားႏုိင္ငံ၊ တျခားဘာသာစကားေတြ၊ ကဗ်ာေတြမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ျမန္မာကဗ်ာ ပံုစံမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာသာစကားရဲ႕ သဘာ၀ေၾကာင့္ ကာရန္ အေနအထားကုိ အေျချပဳၿပီး ကဗ်ာပံုစံမ်ား သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား၊ ပါဠိဘာသာ စကား တုိ႔မွာေတာ့ မၾတာ (မီတာ) အေနအထားကုိ အေျချပဳၿပီး ကဗ်ာပံုစံမ်ားကုိ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာနဲ႔ပဲ သတ္မွတ္ခဲ့၊ သတ္မွတ္ခဲ့ ေခတ္ကဗ်ာ ေတြမွာဆုိရင္ စည္းကမ္း တိက်တင္းက်ပ္မႈ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ေလးခ်ိဳး၊ ေတးထပ္၊ ေဘာလယ္၊ တ်ာခ်င္း၊ ကာခ်င္း ဆုိတာေတြ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ႐ွိသေလာက္ကလည္း မလႊမ္းမုိး ႏုိင္ေတည့ပါဘူး။

ခုေခတ္ ကဗ်ာဆရာေတြ ဒါေတြ မေရးတတ္ၾကေတာ့လုိ႔လားလုိ႔ ေမးစရာ ႐ွိပါတယ္။ သင္ယူ ေလ့က်င့္ လုိက္ ရင္ အလြယ္နဲ႔ ေရးစပ္ႏုိင္ပါတယ္။ စပ္နည္း ေလ့က်င့္ရတာ ရသခံစားဖုိ႔နဲ႔ စိတ္ကူးေကာင္းရဖုိ႔ ေလ့က်င့္ အား ထုတ္ရသေလာက္ အခ်ိန္မယူရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေလးခ်ိဳး ဆုိရင္ ဆရာႀကီး သခင္ ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း ရဲ႕ အသံကုိ မလႊမ္းမုိးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတးထပ္ဆုိရင္ ဦးပုညတုိ႔၊ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီး တို႔က လက္ကုန္ႏိႈက္ အသံုး ခ်ခဲ့ၾကၿပီ။

ေနာက္ၿပီး ေခတ္ ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကလည္း ေအးေလးၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့အသံ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေ႐ွးက ပံုစံေတြ နဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ပံုစ့ စည္းကမ္း တိက်တင္းက်ပ္မႈ မ႐ွိေတာ့ရင္ ပံုသ႑ာန္မွာ ဘာကုိ အေျခခံသလဲ။ ေ႐ွး႐ုိးကဗ်ာ အစဲြသန္သန္ နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကဗ်ာဆရာတခ်ိဳ႕က"အလကၤာသြား"၊ "အခ်ိဳးသြား"နဲ႔ "ေမတၱာစာသြား" တုိ႔ကုိ အေျခခံထားၾကတယ္။ ကာရန္ အစီအစဥ္မွာ အခုန္အေက်ာ္၊ အထပ္အကြန္႔ေတြ သင့္သလုိ အသံုးခ် သြားတယ္။ စာေၾကာင္း အတုိအ႐ွည္၊ စာပုဒ္ အတုိအ႐ွည္ လုိအပ္သလုိ အသံုးခ်သြားတယ္။ လက္ေတြ႕မွာ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေ႐ွး႐ုိးကဗ်ာ အေျခခံနည္းသူမ်ားကေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ အသံုး ခ်ေလ့ ႐ွိၾကတယ္။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္ႏုိင္နင္းမႈ နည္းေနေသးလုိ႔ စကားေျပာသံစဥ္ရဲ႕ ခြန္အား ကုိ အသံုးမခ်တတ္တဲ့အတြက္ ႀကိဳးစားၾကသေလာက္ ေအာင္ျမင္မႈ မ႐ွိေသးတာကုိ ေတြ႕ရ ပါတယ္။

ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာတာျပပါ။ ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္၊ ဆရာတာရာတုိ႔ရဲ႕ အျမင္၊ မင္းယုေ၀၊ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြတုိ႔ရဲ႕ အျမင္ေတြကုိလည္း လူငယ္ကဗ်ာသမားေတြ သိခ်င္ၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သိခ်င္တာပဲ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းက လူငယ္ထုကုိ ကုိယ္စားျပဳၿပီး ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေပးရင္ သိပ္ ေကာင္းမွာ ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ျပန္ေမးတာေတြ၊ ေတာင္းဆုိတာေတြ မ်ားသြားျပန္ၿပီ။ ေဆာရီး ပါဗ်ာ"

" ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြဟာ မေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႔ ၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြလုိ အေ၀ဖန္ခံရတဲ့ အႏုပညာ႐ွင္ ေတြက ဆုိၾကတယ္။ ဆရာ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "

" တကယ္ေတာ့ ေ၀ဖန္ေရးသမားရဲ႕ တာ၀န္ဟာ ေကာင္းတာကုိလည္း ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းတာ ကုိလည္း မေကာင္းဘူးလုိ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းနဲ႔ ေျပာျပရတာပဲ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ ေ၀ဖန္သူ မ်ားက ကုိ့္အားနည္းခ်က္ကုိ ဖံုးကြယ္ခ်င္လုိ႔ ေ၀ဖန္သူကုိ နာမည္နဲ႔ တပ္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတတ္ၾကတယ္။ အက်ိဳး အေၾကာင္းနဲ႔ ျပန္႐ွင္းႏုိင္ရင္ ႐ွင္းေပါ့၊ မ႐ွင္းႏုိင္ရင္ေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္ကလည္း စာတတ္တဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ ပဲဗ်ာ။ ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆုိတာ သေဘာေပါက္မွာပါ။ စာဖတ္ပရိသတ္ကုိ ယံုၾကည္ ပါတယ္"

" ဆရာက ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ညံ့ေၾကာင္း ေ၀ဖန္လုိက္ၿပီး ေနာက္တစ္လမွာ ၀တၳဳကုိ ဖတ္ၿပီး အႏုပညာ အရသာ ခံစားရလြန္းလုိ႔ အိပ္လုိ႔ေတာင္ မေပ်ာ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ စာေရးဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္က ေရးတယ္။ ေ၀ဖန္သူနဲ႔ တျခားအႏုပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ အျမင္ခ်င္း ဒါေလာက္ ကြာဟမႈ ႐ွိႏုိင္ပါသလား"

" ဒါမ်ိဳးလည္း ႐ွိႏုိင္ပါတယ္။ ျဖစ္လည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေ၀ဖန္သူက ခံစားမႈကုိ အဓိကထားၿပီး ေ၀ဖန္ ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပသမုိင္း၊ စာေပသေဘာတရား၊ ႏုိင္ငံေရး သေဘာတရား စသည္တုိ႔ကုိ အေျချပဳၿပီး ေ၀ဖန္ေနတာပါ။ စာဖတ္သူ ဆုိတာကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ခံစားမႈကုိ အေျခခံၿပီး ေျပာေလ့ ႐ွိတာ မဟုတ္လား။

ေ၀ဖန္သူကလည္း ေျပာဖုိ႔လုိရင္ ခံစားမႈကုိ ထည့္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခံစားမႈဆုိတာကေတာ့ ပုဂၢလိက ခံစားမႈ ဓာတ္ခံ ကြာဟမႈ ႐ွိသေလာက္ ခံစားမႈ အနိမ့္အျမင့္ ကြာျခားမႈလည္း ႐ွိႏုိင္ပါတယ္။

ေ၀ဖန္သူခ်င္း မွာလည္း စာေပခံယူခ်က္၊ စာေပခံစားခ်က္ခ်င္း မတူရင္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ တည္းကုိပဲ ေ၀ဖန္ရာ မွာ အျမင္ခ်င္း မတူတတ္ၾကပါဘူး "

" ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ေတြမွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာေတြအေပၚမွာ ဆရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "

" ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ကဗ်ာေတြဟာ ပံုသ႑ာန္ စမ္းသပ္ေနၾကတယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာကုိ ဘာသာျပန္ တဲ့အခါ ေမာင္သာႏုိးက တစ္ေၾကာင္းခ်င္း ယွဥ္ၿပီး ျပန္ျပထားပါတယ္။ သူ အဆင္ေျပသလုိ စာလံုးမ်ားကုိ ျဖတ္ေတာက္ထားပါတယ္။ လူငယ္ ကဗ်ာဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ႏုိင္ငံျခားဘာသာျပန္ ကဗ်ာ က စိတ္ကူးပံုကုိ သတိမျပဳ၊ အလကၤာသံုးပံုကုိ သတိမျပဳမိတဲ့ စာေၾကာင္းစီစဥ္ပံုကုိ သြားၿပီး အတုခုိး ေနဟန္ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြဟာ ဘာသာျပန္ကဗ်ာနဲ႔ တူေနတာက မ်ားၿပီး ျပတ္ေတာက္ျပတ္ ေတာက္ စိမ္းဆတ္ဆတ္ နဲ႔ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပေသးဘဲ ႐ွိေနပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ စိတ္ကူး အားနည္း ေနတယ္။ ခုနက ခင္ဗ်ား ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကိစၥ ေမးတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါၿပီ ေလ။ အဲဒီအတုိင္းပါပဲ "

"ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုေပါ့ ဆရာ။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာနဲ႔ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲဆုိေတာ့ ႀကံဳတုန္းမွာပဲ ေမး ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းအေပၚ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ေပးပါဆရာ "

" အားနာပါတယ္ဗ်ာ "

ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းဟာ ခုအခါမွာ အျပင္အဆင္ အမြမ္းအမံဘက္ကဆုိရင္ ထိပ္ဆံုးကပဲလုိ႔ ေက်ာ္ၾကားေနပါ တယ္။ အ႐ုပ္ေတြလည္း လွပါေပရဲ႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းထြက္လာတယ္ ဆုိရင္ပဲ တျခားမဂၢဇင္း ေတြလည္း ဘယ္သူၿပိဳင္လုိ႔ လွပါေတာ့ႏုိင္ ဆုိတာလုိ အလွခ်င္း ၿပိဳင္ကုန္ၾကတာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ေ႐ြးလုိ႔ေတာင္ မရေအာင္ တူကုန္ၿပီ။ အဲဒီကုန္က်စရိတ္ေတြရဲ႕ ငါးပံု တစ္ပံုမ်ား စာေရးဆရာေတြအတြက္ စာမူခကုိ အကုန္ ခံရဲ႕လားလုိ႔ သံသယ႐ွိပါတယ္။ စာမူေပၚ ၿပိဳင္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ စာေရးခေတြလည္း အမ်ား ၿပိဳင္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ခုေတာ့ စာမူခဆုိတာ မဂၢဇင္းထဲကုိ ထည့္တဲ့ ေၾကာ္ျငာခနဲ႔တင္ ေက်မွာပါ။ ေၾကာ္ျငာခ က ေတာင္ ပုိျမတ္ဦးမယ္။ သမီး႐ွင္တစ္ေယာက္ ေျပာသလုိ ငါ့သမီးက ႀကီးေလ လွေလပဲေဟ့၊ စာေမးပဲြ ေတြလည္း ႀကီးေလ က်ေလပဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။

စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ တီထြင္မႈေတြ ႐ွိတာလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။ ဥပမာ-ခုလုိ စာေရးဆရာနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခန္း ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ေပါ့ေလ၊ ေလးစားေလာက္တဲ့ စာေရးဆရာ နည္းေနပါေသး တယ္။ စာမူေတြကလည္း စာေပသေဘာအရ ေလးစားေလာက္တာေတြ သိပ္မပါေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ "အဆင္း" ဘက္က မေလွ်ာ့ခ်င္ေတာင္ "အခ်င္း"ဘက္မွာ တစ္ထစ္ေလာက္ တုိးပါဦးလုိ႔ အႀကံေပး ခ်င္ပါတယ္။ အားေတာ့ နာတယ္ဗ်ာ။ ႀကံဳခဲ့လုိ႔ တစ္ေၾကာင္း၊ အက်ိဳး႐ွိရာ႐ွိေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ မလား လုိ႔ တစ္ေၾကာင္း အခြင့္အေရးယူၿပီး ေျပာလုိက္တာပါ။

မဂၢဇင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီကုိ စာမူလုက္ေတာင္းရမွာက်ေတာ့ "သန" သြားမွာလုိ၊ သိမ္ငယ္သြားမွာလုိ ျဖစ္ေနၾကၿပီး စာမူေကာင္းေတြ လုိက္မေတာင္းၾကဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ ပဲဗ်ာ။ စာမူတန္ဖုိးအရ ေျပာရရင္ ၿမိဳ႕နယ္မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ တကၠသုိလ္မဂၢဇင္းေတြကေတာင္ သာလြန္ ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းက အဲသလုိဘက္ကပါ ဦးေဆာင္ေပးႏုိင္စြမ္း ႐ွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းကုိ ဦးေဆာင္သူေတြက စာတတ္ ေပတတ္ပဲဗ်။ စာေပတန္ဖုိးလည္း သိသူ ေတြပဲဗ်။ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းက ေအာင္ျမင္လာၿပီမုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိရာ ဆဲြေဆာင္ ျမႇင့္တင္ႏုိင္ေလာက္ပါၿပီ"

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆုိတာ ေျမွာက္ပင့္ေျပာတာထက္ အားနည္းခ်က္ကုိ ေထာက္ ျပတာဟာ မိတ္ေဆြေကာင္း ပုိၿပီးပီသပါတယ္။ ေပဖူးလႊာရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္က "မေကာင္းေသးလွ်င္ ေကာင္း ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္၊ ေကာင္းလွ်င္ ပုိၿပီးေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္" လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကဆဲပါ။

ဆရာ လည္း ေပဖူးလႊာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္တုန္းက ႀကံဳဖူးမွာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္က တစ္ႀကိမ္ ထြက္ခဲ့ရာမွာ "ရက္ေရာ" လြန္းအားႀကီးခဲ့လုိ႔ တစ္သိန္းခဲြေလာက္ အ႐ံႈးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ၿပီး ျပဳတ္ခဲ့ရဖူးပါသတဲ့။ စာမူခ ကိစၥ၊ စာမူ ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ အပုိင္းကုိေတာ့ စာတည္းအဖဲြ႕နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႕ဆံုခန္းက႑ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္တာဆုိေတာ့ ေျပာပါရေစ။

ဆရာက "ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ေလးစားေလာက္တဲ့သူ နည္းပါးေသးတယ္" လုိ႔ ေျပာသြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္က႑ရဲ႕ "မူ"ကုိ ေျပာဖုိ႔ လုိလာမယ္။ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းက႑အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီစဥ္ ရာမွာ ဆရာႀကီးငယ္တုိ႔ကုိ ၀ါစဥ္အလုိက္ မဟုတ္ဘဲ စာတည္းအဖဲြ႕ လုပ္ငန္း အဆင္ေျပသလုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာဖတ္ရတာ အဆင္ေျပသလုိေပၚမူတည္ၿပီး ေတြ႕သြားတာပါ။ ခု ေပဖူးလႊာ ထြက္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္း အတြင္းမွာ အမွတ္(၉) ကမွ စၿပီး စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းကုိ စခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူ ငယ္ႀကိဳက္ စာေရးဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးခဲ့သလုိ သူတုိ႔ေခတ္၊ သူတုိ႔အခါက စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ့အေနနဲ႔ အားမရစရာအျဖစ္ ျမင္ခဲ့သလုိ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ စာတည္းအဖဲြ႕ကလည္း ႀကီးငယ္မဟူ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေဆာင္႐ြက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားနည္းခ်က္ကုိ မွတ္သားထားသလုိ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေစတနာကုိလည္း ဆရာ သေဘာေပါက္ ေစခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးပဲဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က ေမးစရာ ကုန္ပါၿပီ။ ဆရာ့ဘက္ကသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆက္ေျပာစရာမ်ား႐ွိရင္ ... "

" ဒီေတြ႕ဆံုခန္း အစီအစဥ္ဟာ အလြန္အဖုိးတန္ပါတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳ ပုိမ်ားတဲ့ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ စကား ေတြ ၾကားရရင္ ပုိမ်ားမေကာင္းဘူးလားလုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ဘက္က စဥ္းစားၿပီး ေျပာလုိက္ခဲ့တာပါဗ်ာ။ မဂၢဇင္းဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။

ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာရတာ အားမရေသးဘူးဗ်ာ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းရဲ႕ အေဖနဲ႔ ဦးေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြႀကီးေတြလုိ႔ သိထားရလုိ႔ ခင္မင္ၿပီးသားပါ။ ခုလုိ ေတြ႕ရတာလည္း အလြန္ ၀မ္းသာ ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆုိေတာ့ ေျပာရဆုိရတာ သိပ္ၿပီး အဟန္႔အတား မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ မစိမ္းေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာင္လည္း စာကိစၥ၊ ေပကိစၥေတြမွာ ေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေအာင္ျမင္ပါေစ။ ေပဖူးလႊာလည္း စာေပ အက်ိဳး ဆတက္ထမ္းပုိး တုိးတက္ေဆာင္႐ြက္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၃၁၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္။

Credit:shwezinu.blogspot.com