ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၅)

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂၅)

အခ်စ္နဲ႔ သူ၏ ကုိကုိ
သုေမာင္

        သိတယ္ မဟုတ္လား။
ဒီလ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုေပးမယ့္သူက စာေပ၊ ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ဂီတ အႏုပညာသံုးေလာကမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား၊ အဆုိေက်ာ္ "သုေမာင္"ေလ။
" အခ်စ္" ၀တၳဳနဲ႔ စာေပေလာကမွာ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ၿပီး "အခ်စ္နဲ႔ သူ၏ကုိကုိ" ႐ုပ္႐ွင္ကားမွာ ပရိသတ္ ေတြ သူ႔ကုိ လက္ခံအားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာသုေမာင္ ေတြ႕ဆံုေပးမယ့္ က႑ကုိ "အခ်စ္ ၏ ကုိကုိ"လုိ႔ပဲ ေခါင္းစီးတပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

" ဆရာက စာေရးဆရာႀကီး ဦးသာဓုရဲ႕သား၊ စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ညီဆုိေတာ့ စာေပေလာကထဲ ၀င္ရာ မွာ သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ႕ အကူအညီ ရခဲ့ပါသလား၊ စာေပေလာကထဲ စ၀င္လာပံုကစၿပီး ေျပာၾက ရေအာင္"

" စာေပေလာကထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ စေရာက္လာတာက ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဟုတ္တယ္။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ စစခ်င္း ဘာလုပ္ရသလဲ ဆုိေတာ့ ယု၀တီဂ်ာနယ္မွာ စာျပင္ဆရာ လုပ္ရတယ္။ အဲဒီ ယု၀တီဂ်ာနယ္မွာပဲ ကဗ်ာ အတုိအထြာကေလးေတြ စေရးျဖစ္တယ္။ ယု၀တီဂ်ာနယ္ရဲ႕ ထံုးစံက ကဗ်ာနဲ႔ ေဆာင္းပါးေလာက္ပဲ အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြ သံုးတယ္။ က်န္တာက အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္း ေရးၾကတယ္။ ယု၀တီဂ်ာနယ္ ဆုိေတာ့ လည္း ယု၀တီေတြ ခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ဘယ္လုိမွ အားမေပးဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ဖန္တီးဖုိ႔ပဲ အားေပးတယ္။ စာေရးပါ၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ ပါ၊ သီခ်င္းဆုိပါ ဆုိတာေတြ မေျပာဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ႐ုန္းကန္တတ္ဖုိ႔ အားေပးတယ္၊ ဒါေလာက္ပဲ"

" ဆရာက ၀တၳဳတုိလည္း ေရးတယ္၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳ႐ွည္ေတြလည္း ေရးတယ္ဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိနဲ႔ ၀တၳဳ႐ွည္ ဘယ္လုိ ကြာျခားပါသလဲ"

" ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တာ ေျပာရရင္ေတာ့ ၀တၳဳတုိက မုိးႀကိဳးပစ္သလုိ ခံစားရတယ္၊ ေရးရင္လည္း မုိးႀကိဳးပစ္ သလုိပဲ ေရးရတယ္။ ၀တၳဳ႐ွည္ကေတာ့ မုိးေတြ တစိမ့္စိမ့္ ႐ြာေနသလုိ ေရးရတယ္။ အဲသလုိပဲ ခံစား ရပါ တယ္ "

" ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးဖုိ႔အတြက္ ဘယ္လုိ ခံစား႐ွာေဖြယူပါသလဲ၊ ဆရာ့၀တၳဳေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ဆရာ့ အေမ၊ ဆရာ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြခ်ည္းပဲလုိ႔ ေျပာၾကတယ္ "

" ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ရဖုိ႔ရာ သိပ္မခက္ပါဘူး။ သိပ္မခက္ဘူးဆုိလုိ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ရဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သိပ္မခက္သလုိ သိပ္ခက္တာေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။

သိပ္မခက္ဘူး ဆုိတာက ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစု၊ ကၽြန္ေတာ့္ အသုိင္း အ၀ုိင္း အေၾကာင္း၊ မိသားစုဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တကယ့္ အရင္းအခ်ာ မိသားစုအျပင္၊ အစြယ္ အပြား မိသားစုေတြအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြပါ ပါတယ္။

ဒီမိသားစုေတြအေၾကာင္း ေရးလုိ႔ က်ဥ္းတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ (ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း ထင္ ပါတယ္။ ငါ ေရးတာ က်ဥ္းတယ္လုိ႔) "သုိ႔ေသာ္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီလူ ေတြဟာလည္း လူေတြပဲဆုိတာ သြားေတြ႕တယ္။ သူတုိ႔က ေခြးေတြ၊ ႏြားေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ လူေတြဗ် ... လူေတြ ဆုိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြ၊ ကား ၁၃-၄ စီးပုိင္တဲ့ လူေတြ ႐ွိသလုိ လံုး၀စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီး တဲကုပ္မွာ ေနရတဲ့ လူေတြလည္း ႐ွိတာပဲ။ သူတုိ႔ အေၾကာင္းကုိ ေရးတဲ့အတြက္ ၀တၳဳေတြ ရလာတယ္။ အဲဒါ လူေတြအေၾကာင္း ကုိ ေရးတာပဲ။ အဲဒါ တစ္ကမၻာလံုးအေၾကာင္း ေရးတာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္တယ္။ သူ႔အေမအေၾကာင္းခ်ဥ္း ေရးေနတာပဲတဲ့။ သူ႔အေမအေၾကာင္း ေရး ေနတယ္ လာေျပာတယ္၊ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမအေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ "အေမေတြ" အေၾကာင္းေတြ ေရးေနတာ။ လူတုိင္းမွာ အေမ႐ွိတယ္။ လူျဖစ္လာရင္ အေမ ႐ွိရ မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမအေၾကာင္းသာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမေတြ အားလံုး အေၾကာင္း ပါလုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္။

၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကုိ ဘယ္လုိ ဖန္တီးယူပါသလဲ ဆုိတာကုိ ေျပာရရင္ ဥပမာ-ကုိ၀င္းၿငိမ္းတုိ႔ ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တဲ့ "အသက္ႀကီးတတ္ၾကပါေစ"ကုိ ျပန္ေျပာျပမယ္။

ဟုိတစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳတုိ စုၿပီးထုတ္တဲ့ "ဍရင္ေကာက္" ဆုိတဲ့ စာအုပ္ထြက္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္မွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ အေမ့အေၾကာင္း၊ အေဖ့အေၾကာင္း၊ ဦးေလးအေၾကာင္း၊ အေဒၚ အေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း စသျဖင့္ ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ဆီ သြားပုိ႔တယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ထုတ္ေ၀သူက လက္ေဆာင္ ေပးတဲ့ အုပ္ သံုးဆယ္စလံုး လူႀကီးေတြ ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ေလွ်ာက္ပုိ႔တယ္။

ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ဆီ ေရာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကုိင္ၿပီး လာပုိ႔ရင္း ဧည့္ခံတယ္။ "ကုိသုေမာင္ ...တဲ့၊ စာအုပ္ လာပုိ႔တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ဖ်ား သြားတယ္။ ေၾကာက္သြားတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က ကၽြန္ေတာ့္ အေဖရဲ႕ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆုိရင္ ဆရာ့ ဆရာ။ အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးေလာက္ ႐ွိတယ္ဆုိေတာ့ ဂုဏ၀ုၯိ၊ ၀ယ၀ုၯိအရ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္ရမယ္။ ႐ုိေသရမယ္။ ခ်စ္ရမယ္။ အဲဒီနည္းတူ သူကလည္း ခ်စ္ရမယ္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ျပႆနာက "ကုိသုေမာင္" လုိ႔ ေခၚလုိက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ" လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ သူ႔ဇနီး ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ ထြက္လာတယ္။ ထြက္လာေတာ့ ဆရာမႀကီးကလည္း "ေၾသာ္ ကုိသုေမာင္ ေရာက္ေနပါလား" တဲ့။ ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာတုန္းက နံရံကပ္စာေစာင္မွာ ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာေလးေတြ ေရးတုန္း ျမန္မာစာဌာနမွာ သူက အႀကီးအကဲ။ အဲဒီတုန္းက နာမည္ မတပ္တတ္လုိ႔ "ဆရာမႀကီး နာမည္ ဘယ္လုိ တပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ" လုိ႔ သြားေမးလုိ႔ဗ်။

" ဟဲ့ ... စာဆုိသား ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဒါေလာက္မွ မလုပ္တတ္ဘူးလား၊ မကုိင္တတ္ဘူးလား "လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဆရာမႀကီးက စာဆုိသားလုိ႔ ေျပာတယ္၊ စာေရးဆရာ သားလုိ႔ မေျပာဘူးဆုိေတာ့ အခုအခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာၿပီး "ကုိသုေမာင္၊ ႂကြပါ႐ွင္" ဘာညာလာလုပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆရာမႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။ ဘာျပန္လုပ္လုိ႔ လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ မေနႏုိင္တဲ့အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

" ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ သားေလာက္၊ ေျမးေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီလုိ ဆက္ဆံေနၾကတာလဲ၊ ဟဲ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာၾက ပါလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိ မေျပာၾကတာတံုး" လုိ႔ ဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးတုိ႔က အရင္နဲ႔ မတူေတာ့ ဘူးေလကြယ္တဲ့။ အသက္အ႐ြယ္ ႀကီးတာ၊ မႀကီးတာနဲ႔ မဆုိင္ဘူး၊ ဂုဏ္က ႀကီးလာေလၿပီကြယ္တဲ့။ တကယ္ ကုိ လူႀကီးဆန္ ဆန္ ေျပာတယ္။

ဆုိေတာ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ "ကာ႐ုိက္တာ"ကုိ လုိက္ဖမ္းရင္ တခ်ိဳ႕က တစ္မ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕က တစ္မ်ိဳး ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ရလုိက္တာပဲ။ အဲဒါဟာ "အင္တာေန႐ွင္နယ္" ၀တၳဳတုိလုိင္းထဲ ၀င္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ လူႀကီးေတြက်ေတာ့ တူအ႐ြယ္၊ သားအ႐ြယ္မုိ႔ ဆဲဆုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ စကားေျပာတယ္။ ဒီကြာျခားခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လုိက္ရာက ၀တၳဳတုိ ရလုိက္တာပဲ။

အဲဒီေတာ့ ခု ေရးလုိက္တာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရး လုိက္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာက ဒီအေရး အေၾကာင္းေတြ အားလံုး ေပၚေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေမ့၀တၳဳေတြ အမ်ားဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္တာပဲ "

" စာေပ ေလာကထဲ ေျခခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့သူေတြကုိ ဆရာ ဘယ္လုိမ်ားအႀကံေပးခ်င္သလဲ "

" အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိ ႐ွိတယ္ဗ်။ ႐ုိး႐ုိးသားသား ကိစၥ ႐ွာႀကံတတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္ဗ်။ ၀တၳဳဆုိတာ ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညားၿပီးရင္ ဒါပဲတဲ့။ ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညားက ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညား ပဲေပါ့။ အဲဒါကုိ ပရိသတ္က ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒါ သိထား ဖုိ႔က တစ္ အခ်က္။

ႏွစ္က ဘာလဲဆုိေတာ့ အဲဒီ ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညားေတြကုိ ေ၀ဖန္ဖုိ႔ အခ်က္။ သံုးက ဘာလဲဆုိေတာ့ ခ်စ္ႀကိဳက္ ကဲြညား ၿပီးေတာ့ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး မေပးစားလုိ႔ လူၾကမ္းနဲ႔ ေပးစားရမလား။ ဒါကုိ စဥ္းစားတတ္ရမယ္။ အဲဒီလုိ တစ္ပတ္လည္ၿပီး ႐ုိး႐ုိးသားသား ေတြးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ႐ွိရမယ္။

အဲ ... ၿပီးေတာ့ စာမ်ားမ်ားဖတ္၊ မ်ားမ်ား ေရးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒီလုိ မ်ားမ်ားေတြး၊ မ်ားမ်ားေရႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ စာေပကုိ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ကုိယ္ စဥ္းစားရမယ္။ ေရးရမယ္။ ဒါေလာက္ပဲ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္ "

" ဆရာ ခုတစ္ေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ၀တၳဳမေရးခင္ကေကာ ကဗ်ာ ေရးခဲ့ေသး သလား"

" ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာက "မုိးေသာက္ေတာ္လွန္ေရး" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာပဲ။ ယု၀တီ ဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပဲ။

ခုတစ္ေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးတာကေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာတာေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ အျခားသူေတြကုိ တင္ျပတဲ့ ေနရာမွာ ကဗ်ာဟာ ၀တၳဳ (၀တၳဳမွာေတာ့ ၀တၳဳတုိ၊ ၀တၳဳ႐ွည္လုိ႔ ႐ွိရာမွာ ၀တၳဳတုိ က မုိးႀကိဳးပစ္သလုိ ဒုိင္းခနဲ တစ္ခ်က္ ပစ္လုိက္႐ံုနဲ႔ အမ်ားႀကီး ထိေရာက္တယ္ "

" ဆရာ ကဗ်ာေရးတဲ့ေနရာမွာ ကာရန္နဲ႔ပဲ ေရးသလား၊ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ေရးသလား "

" ကၽြန္ေတာ္ ကာရန္နဲ႔ပဲ ေရးပါတယ္။ ဒါက ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈကုိ လက္ခံထားပါတယ္"

" ႐ွင္ေနမင္း သုိ႔ ေပးစာ ဆုိတဲ့ ဘာသာျပန္၀တၳဳ ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ မေရးျဖစ္ ေတာ့ဘူးလား။ ေရးဖုိ႔ေကာ အစီအစဥ္ ႐ွိလား "

" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀တၳဳဖတ္တဲ့ေနရာမ်ာ ျပႆနာ ႐ွိတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္ ၀တၳဳဆုိတာကေတာ့ တာၿပီး ေျပာလိက္တာပါ။ အေနာက္တုိင္း ၀တၳဳအားလံုး ပါတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ၀တၳဳေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥေတြ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေပ စိစစ္ေရးလုိ႔ အထိန္းအကြပ္ လုပ္ေပးတဲ့ဌာနေတြ ႐ွိတယ္။ ဟုိဘက္က လာတဲ့ စာေပေတြကေတာ့ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္႐ွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဖတ္တဲ့ေနရာမွာ လူဆုိတာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ယိမ္းတတ္ ယုိင္တတ္တဲ့ သေဘာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီလုိ ယိမ္းယုိင္သြားေစမယ့္ စာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာသာျပန္ရင္ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ ႐ွိတယ္ဆုိေတာ့ တတ္ ႏုိင္ရင္ ဘာသာမျပန္ဘဲ ေနတာ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။

ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ေတာ့ လုပ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံနဲ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ ကိစၥေတြ ပါရင္ေတာ့ ပယ္ရမွာပဲ "

" ဆရာ ေရးခဲ့ တဲ့ "အခ်စ္သစ္ပင္"က ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္႐ွင္ကုိ မွီးခဲ့တာလား "

" အခ်စ္သစ္ပင္ နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ပထမဦးဆံုး မင္းမင္းလတ္ ဆုိတာကုိ စၿပီး ၾကားဖူးတာပဲ။ Yellow Ribbon ေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းက တကယ္ ခံစားၾကည့္ေတာ့ ပုိေကာင္းတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ၀တၳဳေရးခ်င္ စိတ္ေပၚလာလုိ႔ ၀တၳဳအတုိကေလးတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီေက်ာ႐ုိးကုိပဲ ျပန္ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳ႐ွည္ ျပန္ေရးခဲ့တာပါ။ ဒါပါပဲ "

" အခ်စ္၀တၳဳ က ဆရာ့ပထမဆံုး ၀တၳဳေနာ္ "

" ဟုတ္ပါတယ္ "

" အဲဒီ၀တၳဳ အေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခု ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လုိ ခံစားမိသလဲ "

" အခ်စ္၀တၳဳမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေရးခဲ့တဲ့ အမွာစာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားပါတယ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ ေအာင္က သူ႔ပထမဆံုး ေရးတဲ့ "ဖုန္းေမာင့္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္" ၀တၳဳမွာ ေတာ့ကာပဲရယ္နဲ႔၊ ေတာ့ကာ ပဲရယ္ နဲ႔ လုိ႔ ေရးခဲ့တာကုိ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ ၾကာေတာ့ ဒီစာအုပ္ကုိ ျပန္႐ုိက္ရာမွာ သူ ႐ွက္ေနတယ္တဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ ေရးခဲ့တဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ ၿပံဳးမိတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ၿပံဳးမိတယ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔။ ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀စဥ္ က အမွာစာ ထပ္ထည့္တယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဟာ ဒီေန႔ထက္ထိ ခံုဖိနပ္ပဲ စီးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခံုဖိနပ္ႀကီး ေအာက္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ခံုဖိနပ္ႀကီးက ေခတ္မဟားေတာ့ဘူး။ သားေရဖိနပ္ စီးပါလားလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ လူဆုိတာ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူပဲ။ ဆုိေတာ့ "အခ်စ္" ၀တၳဳနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေရးအသားကုိ ဒီေန႔ ထက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနတုန္းပဲ။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ကြာတာတစ္ခုကေတာ့ ႐ွိတယ္။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ႀကိဳက္တာနဲ႔၊ ပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကိဳက္တာ ...။

ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ၊ ခုေခတ္မွာ ဘာကားေတြ ေခတ္စားတယ္ ေျပာေျပာ ဂ်စ္ကားကုိ လက္လႊတ္လုိ႔ မရဘူး။ အဲဒီနည္းတူပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္မလႊတ္ႏုိင္ ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဦးမလားဆုိေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါကုိ ေနာက္လူငယ္ေတြ လုပ္ လိမ့္မယ္၊ ခ်ာတိတ္ေတြ၊ ေနာက္တက္လာမယ့္ လူငယ္ေတြ လုပ္လုိက္မယ္။ သုိ႔ေသာ္ မႀကိဳက္ဘူးလား ဆုိေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။

ကုိယ့္သားသမီးပဲဗ်ာ။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးသြားႀကီးသြား မခ်စ္ရဘူးလုိ႔မွ မ႐ွိဘဲ။ ဒါက ႐ွင္း႐ွင္း ေလး ပါ"

" အခ်စ္၀တၳဳေတြ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ "အခ်စ္" နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ ခံစားမိပါသလဲ။ သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္တာ"

" ကုိ၀င္းၿငိမ္းေရ ... ခင္ဗ်ား ေမးတဲ့ အခ်စ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ ေစ်းက ဘယ္ အခ်ိန္ ျပန္လာမလဲဆုိတာကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သားေလးနဲ႔ သမီးေလး ေစ်းကအျပန္ ကားေပၚ က လိမ့္က်မလား၊ ဘာလား ဆုိတာကုိပဲ စိတ္၀င္စားေနပါတယ္"

" ဆရာ့ ကေလာင္နာမည္ ယူတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ နည္းနည္းေျပာျပပါဦး။ ကေလာင္နာမည္တူ ခပ္ဆင္ဆင္ ေပါ့ ေလ၊ ၾကားဖူးသလားလုိ႔ "

" ကေလာင္နာမည္ ယူခဲ့တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ခပ္ငယ္ငယ္က သုေမာင္ဆုိတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳအတုိအစကေလးေတြ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ "သာဓု" နဲ႔က်မွ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္သက္လံုး ဘုရား႐ွိခုိးတုိင္း ဒီနာမည္က ပါေနမွာကုိး။

ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္က်မွ ဒီကေလာင္နာမည္က ေအာင္ျမင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ဒီနာမည္ ကုိ အေဖ့ဆီက အေမြအျဖစ္ ယူလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေမ့ဆီက အေမြယူစရာဆုိလုိ႔ ဦးေႏွာက္ ပဲ ႐ွိပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ဒီနာမည္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ တန္းတူ အခ်ိန္ေလာက္တုန္းက "တကၠသုိလ္ သုေမာင္" ဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ ေပၚဖူးပါတယ္။ ဆရာတကၠသုိလ္သုေမာင္ေပါ့။ အမည္ရင္းက ဦးတင္ကုိကုိ လုိ႔ ၾကားပါတယ္။ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီးလား၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။

ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ ေမႊတဲ့ေႏွာက္တဲ့ ေနရာမွာ "တကၠသုိလ္သုေမာင္" ဆုိၿပီး သေရာ္စာ ေရးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ ဆုိတာ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္ "

" ေက်းဇူးပဲ ဆရာ၊ ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ သ႐ုပ္ေဆာင္ ခဲ့ရာမွာ ဘယ္လုိ အခန္းမ်ိဳး သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာ ပုိၿပီးအားရပါသလဲ "

" သဘာ၀က်က် နဲ႔ ရယ္ရတဲ့ ကားမ်ိဳးကုိ သေဘာက်တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အလြမ္းေတြ ႐ုိက္ ခ်င္တယ္။ လြမ္းျပရမွာလည္း က်ဳပ္ ႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ လြမ္းျပရေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ ေလာင္တာ ေကာင္း တယ္ဗ်။ လူေတြ ေပ်ာ္ေနရင္ ေကာင္းတာပဲေပါ့။ လူေတြ စိတ္ညစ္ရရင္ မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကားေတြပဲ ႐ုိက္ခ်င္တယ္"

" ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ႐ွိေလသည္ ကားမွာ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္ၿပီးေနာက္ ဒါ႐ုိက္တာ မလုပ္ေတာ့ဘူး လား၊ လုပ္ဖုိ႔ေကာ အစီအစဥ္႐ွိလား "

" ငယ္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ဒါ႐ုိက္တာလုပ္တဲ့ ကားပါပဲ။ ပထမ ဦးဆံုးဆုိလုိ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ွိ ေသးလားဆုိေတာ့ မ႐ွိဘူးဗ်။ မ႐ွိဘူးဆုိတာက ႏွစ္မ်ိဳးဗ်။ ကုိယ္တုိင္ ဒါ႐ုိက္တာ မလုပ္တာလည္း ပါတယ္။ ပုိက္ဆံမ႐ွိတာလည္း ပါတယ္။ ပုိက္ဆံ႐ွိမွ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္လုိ႔ရတာကုိး။ သူမ်ားေတြ လာငွားရင္ ႐ုိက္ရေအာင္ကလည္း ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဖက စၿပီး အစဥ္အဆက္ကုိက ကၽြန္ေတာ့္ညီ အငယ္ဆံုး မင္းလူအထိ သူမ််ား ခုိင္းရင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။

ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ ... ဟုိတစ္ေလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳ"ေႂကြး"ကုိ "အေႂကြး" အျဖစ္နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ လာငွား တယ္။ အဲဒါ မႏၱေလးက မယူဘူး။ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကလည္း မယူဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ နာမည္ က "အေႂကြး" ျဖစ္ေနမွာစုိးလုိ႔ နာမည္ေျပာင္းေပးပါဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နာမည္ေျပာင္း ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲဒီျပႆနာမ်ိဳးေတြ တစ္ပံုႀကီး ႐ွိေတာ့ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနတယ္။

လုပ္ေတာ့ လုပ္မွာပါပဲ။ မလုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ဒါ႐ုိက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိက ဒါ႐ုိက္တာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒါ႐ုိက္တာ မလုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး၊ လုပ္ရမယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ရဲ႕ မိ႐ုိးဖလာပဲ "

" ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ႐ွိေလသည္ ေၾကာ္ျငာပုိစတာမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျပ ထား တာလဲ "

" ႐ွင္း႐ွင္းေလးပါ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္။ မင္းသား မင္းသမီး ေလးေယာက္ပါလုိ႔တဲ့။ သံုးေခ်ာင္း ေထာင္ေတာ့ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ ေျပာၾကတယ္၊ တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ရင္ သတိထားလုိ႔ ေျပာရာ ေရာက္တယ္။ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ေတာ့ ခုေခတ္ ကေလးစကားနဲ႔ ေျပာရင္ "ပိစ္"ေပါ့။ ေအးခ်မ္းေစေပါ့။ သံုးေခ်ာင္း ေထာင္ရင္ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ အဓိပၸာယ္ေပါ့။ ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ေတာ့ ဘာလဲလုိ႔ လာေမး ၾကတယ္။ အဲဒါ ေၾကာ္ ျငာပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာ္ျငာစာ႐ြက္ သက္သာသြားတာေပါ့ "

" ဆရာ ၀တၳဳေရး တဲ့ ေနရာမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေရးတဲ့၀တၳဳ ႐ွိပါသလား "

" ၀တၳဳေရးတဲ့ေနရာမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ စိတ္မကူးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုပ္႐ွင္နယ္က ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ ၀တၳဳကေလး ေရးေပးပါဆုိၿပီး လာတတ္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေရးရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခါ တေလ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ၀တၳဳေရးတာပဲ၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ရေကာင္းမလားလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေတြးကေလး ၀င္လာ လုိက္ ရင္ အဲဒီဘက္ကုိ ယုိင္ယုိင္သြားတတ္တာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ ဥပမာ - " အကယ္ဒမီ" ၀တၳဳ ... "

" ႐ုပ္႐ွင္ ႐ုိက္ရင္းေကာ ၀တၳဳေရးျဖစ္တာမ်ိဳး ႐ွိသလား "

" ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္မ်ိဳး ႐ွိတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဒီေကာင္မေတြ ယုိးဒယားကၿပီး ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ေရာက္မလာေသးလုိ႔ ပ်င္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရးျဖစ္တာ ႐ွိတယ္။ ယုိးဒယားကေနတယ္ဆုိတာ ကုိ၀င္းၿငိမ္း သိရဲ႕လား။ လက္သီးနဲ႔ ထုိးမယ့္အေရးကုိ မထုိးေသးဘဲ ဟန္ျပင္ေနတာကုိ ေျပာတာဗ်။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးက အဲဒီ႐ုိက္ကြင္းထဲက လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေရးျဖစ္တာမ်ိဳး၊ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားရင္ မင္းသား၊ မင္းသား၊ မင္းသားဆုိၿပီး ဘာစားမလဲ၊ ဘာလုပ္မလဲ ေမးၾကတယ္၊ ေနရာ ေပးၾကတယ္။ မင္းသမီး လာရင္လည္း ဒီလုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟုိ ... လူၾကမ္းက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ အဲဒီထက္ဆုိးတဲ့ မီးထုိး၊ မွန္ထုိး ကေလးေတြက်ေတာ့ ပစ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီဘ၀ေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ၀တၳဳ ေရးျဖစ္သြားတယ္ "

" သ႐ုပ္ေဆာင္ ႐ွားပါးတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ ေျဖ႐ွင္းရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ျမင္ပါသလဲ "

" ဒီေမးခြန္းကုိ ေျဖရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အပါအ၀င္ နာမည္႐ွိတဲ့ မင္းသားေတြ၊ နာမည္႐ွိတဲ့ မင္းသမီးေတြ တျဖည္းျဖည္း နာမည္မက် က်သြားေအာင္ ဒါ႐ုိက္တာေတြက ႐ုိက္ေပးလုိက္ရင္ ေနာက္ထပ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ေတြ တက္လာမွာပါပဲ။ ႐ွင္းပါတယ္ေနာ္ "

" ဂီတဘက္ ဆက္ၾကရေအာင္၊ ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ျပန္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ မူရင္းကုိ နားေထာင္ေလ့႐ွိပါ သလား"

" အထူးသျဖင့္ ေခတ္ေဟာင္းက မူရင္းကုိ ျမန္မာ့အသံမွာ သြားနားေထာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အရင္ ျပန္ဆုိသြားၾကတဲ့ ကုိ၀င္းဦးတုိ႔၊ ကုိမင္းေနာင္၊ ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေဇာ္မင္းေလး စသူ တုိ႔ရဲ႕ သီခ်င္း ေတြကုိလည္း ျပန္နားေထာင္ပါတယ္။

မူရင္းသီခ်င္းကုိ ေရးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ႐ွိေသးရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဆီမွာ သြားေလ့လာပါတယ္။ မ႐ွိေတာ့ ရင္ ပါ၀င္တီးခတ္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဆီမွာ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာပါတယ္"

" ဥၾသဘေသာင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကုိ ဆုိရာမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အသံနဲ႔ မဆုိဘဲ သူ႔အသံနဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ ဆုိ ပါသလဲ "

" သူဆုိတဲ့ သီခ်င္းမုိ႔ သူ႔အသံနဲ႔တူေအာင္ လုပ္ဆုိတာပါ။ ဥၾသဘေသာင္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ကုိ၀င္းဦး အသံနဲ႔ ဆုိမယ္၊ သုေမာင္ အသံနဲ႔ ဆုိမယ္ဆုိရင္ ပ်က္သြားမွာ စုိးလုိ႔ပါ။ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မူနဲ႔ ဆုိတာေတြ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥၾသဘေသာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီး ေလးစားၾကည္ညိဳ တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မုိ႔ သူ႔အသံနဲ႔ မတူ တူေအာင္ လုပ္ဆုိခဲ့တာပါ"

" သီခ်င္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ တခ်ိဳ႕က လွ်ာဖ်ားနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕က လည္ေခ်ာင္းက၊ တခ်ိဳ႕က ရင္ထဲက ဆုိၾကတယ္။ ကုိသုေမာင္ က ဘယ္လုိ ဆုိပါသလဲ "

" ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ဘတ္နဲ႔ ဆုိပါတယ္။ ရင္ထဲကလာတဲ့ အသံဟာ အသက္အ၀င္ဆံုးလုိ႔လည္း ယံုၾကည္ လုိ႔ပါ"

" ဒီေန႔ ဂီတေလာကအေပၚ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "

" လူဆုိးျဖစ္ျဖစ္၊ လူေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ေကာင္းေနၾကတာပါပဲ "

" ေခတ္ေပၚဂီတ အေပၚမွာေကာ "

" ဟဲ ဟဲ ... ဟဲ ဟဲ ... "

" ဘယ္လုိလဲ ... ႏွာေစးေနလုိက္တာလား။ ဒါဆုိ ဒီေန႔ ေရးေနၾကတဲ့ ေတးစာသားေတြအေပၚမွာေကာ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "

" ဒီေမးခြန္းမွာေတာ့ ႏွစ္ခု ေျပာပါရေစ။ တစ္ခုက အမ်ားအားျဖင့္ လူငယ္ေတြကုိ ဘက္လုိက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေပးတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အရမ္းလြမ္းၿပီး၊ အရမ္းေဒါသ ေတြႀကီးေနၾကတာ ေတြ႕ပါတယ္ "

" ကုိသုေမာင္ အခု ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗ႐ုတ္သုတ္ခနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးေနၾကပါတယ္။ ဒီလုိ ဇာတ္လမ္း ေတြမွာေကာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးေနတာပဲလား "

" အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခု တစ္ႏုိင္ငံလံုး စာတတ္ေျမာက္ေရးကိစၥလုပ္ေနတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနာင္ လာမယ့္ ညဘယ္ႏွႏွစ္လဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ အဲဒီက်ရင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုး စာတတ္ သြားမယ္ဆုိရင္ အခု ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေျပာတဲ့ ဗ႐ုတ္သုတ္ခ အားလံုး ပေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ မရေသးဘူး။ သူတုိ႔ အသိဥာဏ္ဟာ နည္းနည္း နိမ့္ေနေသးတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုး စာတတ္လာရင္ေတာ့ အသိဥာဏ္ေတြ ျမင့္မားလာၿပီးေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာကုိင္မယ္ ဆုိတာ ေတြ ေပၚလာမယ္။ အဲဒီအခါမွာ အလုိလုိေနရင္း အခုနက ကိစၥေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး အက်ိဳးျပဳ စာေပ၊ အက်ိဳးျပဳဇာတ္လမ္း၊ အက်ိဳးျပဳ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္၊ အက်ိဳးျပဳ႐ုပ္႐ွင္၊ အက်ိဳးျပဳသီခ်င္း စသည္ျဖင့္ ေပၚေပါက္ လာ ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ ဒီဗ႐ုတ္သုတ္ခေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးေမြးထားရတဲ့သူ ေျမာက္ျမားစြာ ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ လက္ထက္ကတည္းက စခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြေရာ၊ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ုိင္းေတြေရာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ တာ၀န္အမ်ားႀကီး႐ွိပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿခံထဲမွာ ကေလးခ်ည္းပဲ ၈၇ ေယာက္ ႐ွိတယ္။ အဲဒီကေလးေတြကုိ ေကၽြးႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မတတ္သာတဲ့အဆံုးမွာ ဒီကိစၥကုိ လုပ္ေနရပါတယ္။

မနက္မုိးလင္းရင္ လဦးဦးသုေမာင္၊ ပုိက္ဆံတစ္မတ္ ေပးပါ" ဆုိတဲ့ ကေလး ၈၇ ေယာက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရပါတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာပါရေစ "

" စာေပ ေဟာေျပာပဲြ ေတြကုိ က်င္းပတဲ့ေနရာမွာ ၀င္ေၾကး၊ အခေၾကးေငြ ယူေနၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "

" အစဥ္အလာအရကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပဲြကုိ ေငြေၾကးေပးၿပီး နားေထာင္ရတယ္ဆုိတာ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ေငြေၾကးလက္ခံၿပီးေတာ့ လုပ္လာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ေကာင္းတာလည္း ႐ွိသလုိ၊ မေကာင္းတာလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဘာေကာင္းလာသလဲဆုိေတာ့ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ အေပါစားဆန္ဆန္ လုပ္ေတာ့ အေပါစား ေဟးလား၀ါးလား လုပ္တဲ့သူေတြ ႐ွိခဲ့ဖူးတာ သန္႔သြားတယ္။ မေကာင္းတာကေတာ့ တကယ္ နားေထာင္ခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ေငြေၾကး မတတ္ႏုိင္ လုိ႔ နားမေထာင္ရတဲ့သူေတြ ႐ွိတဲ့အတြက္ ေဟာေျပာရတဲ့ စာေရးဆရာေတြဘက္က နစ္နာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ တကယ့္ စာဖတ္ပရိသတ္ ေလ်ာ့သြားသလုိပါပဲ "

" ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာ ... အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးရတာ မျပည့္စံုေသးေပမယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ သိခ်င္တာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ေဆြးေႏြးခြင့္ရလုိက္ပါတယ္။ ေပဖူးလႊာအတြက္ အခ်ိန္ေပး ခဲ့တဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာ က်င္လည္ေနရတဲ့ အႏုပညာအားလံုးမွာ ေအာင္ျမင္ ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳခဲ့ပါတယ္"

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၃၂၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္။

Credit:shwezinu.blogspot.com