ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား အပိုင္း (၂)
အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အမ်ဳိးသမီး စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး
ေရးတဲ့ ”သူမ”ဆုိတဲ့ ၀တၱဳကုိ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီလုိပဲ ဘ၀အခက္အခဲ ျပႆနာ နဲ႕
ရင္ဆုိင္ ေနရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေလ။ သက္သက္ဆုိတဲ့ မိန္းကေလးေပါ့။
ကုိ၀င္းျငိမ္း လည္း ဖတ္ျပီးသား ဆုိ သိမွာပါ။ သူက သူ႔အခက္အခဲ ဘဝ ျပႆနာကုိ
ဘယ္လုိေျဖရွင္း သလဲဆုိေတာ့ သူ ကုိယ္တုိ္င္ အစြမ္းအစ နဲ႔ သူ႔ခြန္အား ကုိ
အားကုိးျပီးေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္မွာ သူအိမ္ေစ သြားလုပ္တယ္ေလ။
လုိတဲ့ ေငြေၾကးကုိ သူရွာတယ္။ ေနာက္ျပီး ဒီအိမ္မွာ သူေနထုိင္ပုံက အစ၊
ေယာကၤ်ားေတြခ်ည္း ရွိတဲ့အိမ္ မွာ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေနထုိင္ပုံေတြကို စည္းကမ္းစနစ္က
အစ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ ေပၚလြင္ေအာင္ ျပ သြားသည္။ အဲဒီေတာ့ အခုနက ေရပန္းစားေနတဲ့
၀တၳဳေတြနဲ႔၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ သူမ မွာ ထားတဲ့ ေစတနာခ်င္း ကြာျခားတာကုိ
သြားေတြ႕ရတယ္။ အခုနကလုိ ျပႆနာေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ ပ်က္စီး ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္
ပ်က္စီးရသလဲ။ ေခတ္နဲ႔ စနစ္ ပတ္၀န္းက်င္က မေကာင္းလုိ႔၊ စီးပြားေရး မေကာင္းလုိ႔ ဆုိ
တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေတြဟာ မခုိင္လုံဘူး ဆုိတာသြားျပီး ကြ်န္မအကဲခတ္မိတယ္ေလ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္အစြမ္းအစ၊ ဥာဏ္အား ခြန္အားနဲ႔ ေျဖရွင္းလုိ႔ရွိရင္ရႏုိင္ပါက
လားဆုိတာ သြားေတြ႕ လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ စာေရးဆရာမ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ
ဒီအေၾကာင္းကေလးေတာ့ ျပန္ေရးဦး မွပဲ ဆုိျပီးေတာ့ ခုနကလုိ ဥပမာကေလးတစ္ခု
ေပးလုိက္သည္။
ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ခ်ည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔၊ ဥပမာဆုိပါေတာ့။ ျမက္ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့
ႏြားတစ္ေကာင္ဟာ သားရဲ တိရစာၦန္ ထူေျပာတဲ့ ေနရာမွာ သြားခ်ထားေပမယ့္ ဒီႏြားဟာ ျမက္ပဲ
စားမွာပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမက္ ေပါ ေန တဲ့ ေနရာမွာ ခ်ထားၾကည့္ပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ျမက္ခင္းက စိမ္းစိမ္း၊ျခေသၤ့က ျမက္မစားဘူး။ သူ႕ဗီဇ ကုိက သားငါးၾကိဳက္တာကုိး။
အဲဒီသေဘာပါပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ လႈံ႕ေဆာ္မႈ တစ္ခုတည္း နဲ႔ မျဖစ္ ႏုိင္ဘူး။
ဗီဇလႈံ႕ေဆာ္မႈ ပါရမယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြက ပ်က္စီးတယ္ ဆုိတာ ခုနက ေျပာသလုိ
ေခတ္မေကာင္းလုိ႔ စနစ္ မေကာင္း လုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ဆုိတာဟာ ျဖစ္ႏုိင္တာ
တစ္ပုိင္းပဲ ရွိတယ္။ တစ္ပုိင္းက သူ႔ပင္ကုိဗီဇ ပဋိသေႏၶ စိတ္ ေလ်ာ့ရဲတာေတြပါလာတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အဓိကက်တဲ့ စာရိတၱျပဳျပင္ေရးကုိလည္း လုပ္ဖုိ႔ လုိတယ္ ဆုိတာ ျပခ်င္လုိ႔
အဲဒီ၀တၳဳကုိ ေရးလုိက္တာပါပဲ။
ဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကြ်န္မ တစ္ဖက္စြန္းမွာ စကားမဆုုိခဲ့ပါဘူး။
ႏွစ္ခုစလုံးဟာ တန္းတူ အေရးၾကီး တယ္ လုိ႔ အဲဒီ၀တၱဳမွာ ေျပာခဲ့တာပါ။
ေ၀ဖန္ေရး နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ။
’’ေ၀ဖန္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕ကေတာ့ ေရးသူ ဖတ္သူ ေဆြးေႏြးပဲြေတြမွာ မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆုိင္ျပီးေတာ့ကုိ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ေ၀ဖန္တာကုိလည္း ခံရဖူးတယ္။
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေရးျပီး ေ၀ဖန္တာ ကုိလည္း ခံဖူးတယ္။
တခ်ဳိ႕ေ၀ဖန္ေရးကေတာ့ ခံစားရတဲ့ အတုိင္း ျမင့္တယ္ဆုိတာက သမာသမတ္ က်က် ေပါ့ေလ။ သူတို႔
ခံစားရတာကုိ ခံစားရတဲ့အတုိင္း၊ မွားတယ္ ထင္တာကုိ မွားတယ္ ထင္တယ္အတုိင္း
၊သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေ၀ဖန္တာလည္း ရွိတယ္။’’
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း သက္သက္မဲ့ေပါ့ေလ။ ေျပာရၿပီးေရာေပါ့။ လူပံုအလယ္မွာ ထၿပီး ေတာ့
စာေရးသူကို ေဝဖန္ လုိက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ သူမ်ားက စိတ္ဝင္စားသြားမယ္ေပါ့ေလ၊ ကိုယ့္
ေက်ာ္ၾကားမႈကို ကုိယ္ရွာေဖြ တဲ့ ေဝဖန္ေရးမ်ဳိး၊ ဒါလည္းရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း
သက္ သက္ ကဖ်က္ယဖ်က္ ေျပာရၿပီးေရာ ဆိုတဲ့ ေဝဖန္ေရးမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။
တကယ္ ေဝဖန္ေရးေရးေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြေတာင္မွ
သမာသမတ္မက် တာ ေတြ႕ေနရေသးတာပဲ။ ဒီေဝဖန္ေရးက အဆင့္အတန္းျမင့္သလား၊
သမာသမတ္က်ရဲ႕လားဆို တာ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ကို ဖတ္လုိက္ရင္ သိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ေဝဖန္ေရးက စာေပပံုသ႑ာန္အေနနဲ႔ က်က်နန ဆစ္ပုိင္းၿပီးေတာ့ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေဝဖန္
တာေတြလည္းရွိပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးက်ေတာ့လည္း အၿမဲတမ္း လက္ခံပါတယ္’’’
’’မမ ေရးခဲ့တဲ့ ေခါက္ထီးကေလး မလံု႔တလံုကို ဂ်ပန္ဘာသာျပန္ေနတယ္လုိ႔ ၾကားပါ တယ္၊
အဲဒါ ဘယ္က ဦးစီး ၿပီး လုပ္တာပါလဲ’’
’’တိုယိုတာေဖာင္ေဒးရွင္း က ဦးစီးၿပီးေတာ့ ယူဂိုဆကာတကၠသုိလ္က
ပါေမာကၡအိုႏိုတိုလို ေပါ့၊ သူ ဦးစီး ၿပီးေတာ့ ျမန္မာစာေရးဆရာႀကီးေတြနဲ႕
တုိင္ပင္ၿပီးေတာ့ ေရြးခ်ယ္တယ္တဲ့၊ ဗမာဝတၳဳ ၁၂ အုပ္ ေရြးလို႔ ရတာကို ဂ်ပန္မွာ
ျပန္တင္ျပၿပီးေတာ့ တိုယုိတာေဖာင္ေဒးရွင္းက ရန္ပံုေငြယူၿပီး ေတာ့ ဘာသာျပန္တာပါ’’
’’တျခား ဘယ္စာေရးဆရာေတြ ပါေသးလဲ’’
’’မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ၊ ေမာင္သာရ၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ေဒၚခင္ေဆြဦး၊
ဆရာမင္းေက်ာ္၊ ေနာက္ ျပီးေတာ့ သိန္းသန္းထြန္းပါတယ္။ စိန္စိန္လူထုဦးလွအားလုံး
၁၂ယာက္ ၁၂အုပ္ေပါ့’’
’’ မမ စားေပေဟာေျပာပြဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားျပီးျပီေပါ့’’
"ဒီေန႕အထိ ပြဲေပါင္း ၂၀၀ေလာက္ သြားျပီးပါျပီ"
"ဒါဆို စာေပေဟာေျပာပြဲ အေတြ႕အၾကဳံကေလးေတြ နည္းနည္းေလာက
ေျပာျပပါဦး"
"စာေပေဟာေျပာပြဲ အေတြ႕အၾကဳံကေလးေတြ နည္းနည္းေလာက္
ေျပာျပပါဦး"
စာေပေဟာေျပာပဲြ ဆုိတာကုိေတာ့ ဦးတည္ခ်က္အားျဖင့္ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ပရိသတ္ အမ်ား ၾကားထဲ မွာ ေျပာၾက ဆိုၾကရတဲ့အခါ က်ေတာ့ တခ်ဳိၽ႕မွာ
ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆန္တဲ့ ေဟာေျပာပဲြေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလုိပဲြမွာက်ေတာ့ အႏွစ္သာရပုိင္းက
သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးေပါ့။
စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာေနေတာ့ ပရိသတ္ စိတ္မ၀င္စားဘူး ဆိုေတာ့ ပရိသတ္
စိတ္၀င္စား ေအာင္ သီခ်င္းဆိုျပရ၊ အမူအရာလုပ္ျပရဆိုတဲ့ ေဟာေျပာပြဲမ်ိဳးလည္း
ရွိတာေပါ့။ အဲဒီအခါ က်ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲရဲ႕ အဓိကဦးတည္ခ်က္ ေပ်ာက္သြားေရာ။
စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ ဦးတည္ခ်က္ ထားသင့္တာက စာေပျပန္႔ပြားေရးနဲ႔ စာေပအဆင့္အတန္း
ျမင့္မား ေရးကို ဦးတည္ခ်က္ ထားသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္"
"ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ဘာသာျပန္စာေပက တစ္ခန္းတစ္က႑ ၀င္လာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕
ကလည္း တကယ့္ဂႏၳ၀င္ေျမာက္စာေပေတြကို ဘာသာျပန္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း ဟာရိုးေရာ္ဘင္
တို႔ စာအုပ္မ်ိဳး ကို အလုအယက္ ျပန္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း
ဂ်ိမ္းဟက္ဒလီေခ်ာ့စ္တို႔လို ဟာမ်ိဳး ေတြျပန္ေနၾကတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေကာ
ဘယ္လုိမ်ား ျမင္ပါသလဲ"
"ဘာသာျပန္စာေပအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ဗမာစာေပနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာစရာ
ရွိလာမယ္ လို႔ ထင္ ပါတယ္။ ဘာသာျပန္စာေပမွာ ခုနက ေျပာတဲ့ ဟာရိုးေရာ္ဘင္ ေပးတာေတြ
သိပ္ေကာင္းတယ္။ သို႔ေသာ္ ပရိသတ္ဆီက သူ ဘာျပန္ယူမလဲ။ ဆိုလိုခ်င္တာက ပရိသတ္ကို သူ
ဘာေျပာခ်င္သလဲ။ ဇြဲ႕၊ လံု႔လ ၀ီရိယ နဲ႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားႏိုင္ရင္ တစ္ေန႔မွာ
ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး ဖြဲ႕ လံု႔လ ၀ီရိယ ရွိၾကဖို႔၊ အားတက္ ဖုိ႔ေပါ့ေလ။
လူ႔ဘ၀မွာ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ေပးတဲ့ ေစတနာ ရွိတာလား၊
ဦးတည္ခ်က္ကို ကၽြန္မတို႔က ရွာယူရမယ္။ အဲဒီေစတနာေလးက ဟာရိုးေရာ္ဘင္မွာ ရွိတယ္လို႔
ကၽြန္မ ျမင္တယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြက ဘ၀မွာ အၿမဲတမ္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းနဲ႔
ရုန္းကန္ လႈပ္ရွား ၿပီးေတာ့မွ ေအာင္ျမင္မႈ ရသြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း
တစ္ခါတစ္ခါမွာ သူ႔၀တၳဳ ေတြက ပရိသတ္ အႀကိဳက္ လိုက္ေပးတာက မ်ားတယ္။ သူေျပာလိုတဲ့
ဆိုလိုရင္း Theme ေရာက္ေအာင္ ပရိသတ္ စိတ္၀င္စား လာေအာင္ ဆြဲေခၚၿပီး ေျပာတဲ့
ေနရာမွာ နည္းနည္း အညႇီအေဟာက္ဆန္တဲ့ အခန္းကေလး ေတြတို႔၊ အပစ္အခတ္ဆန္တဲ့
အခန္းကေလးေတြတို႔၊ ခပ္သြက္သြက္ အခန္းကေလးေတြ သံုးတာ မ်ား သြားေလ့ ရွိတယ္။
ဒီလိုပဲ ဗမာ၀တၳဳ ေတြမွာလည္း အေပးမ်ားၿပီး အယူနည္းတဲ့ ၀တၳဳေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ရွိပါ တယ္။ ဒါကေတာ့ ခြဲျခားၿပီး ေျပာေနဖို႔ မလိုဘူးေလ။ ဘယ္လို အတန္းအစား၊
ဘယ္လို၀တၳဳမ်ိဳးဆိုတာ ပရိသတ္ေတြ သိၾကပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ ဒီေန႔
ျမန္မာစာေပေလာကမွာ အခ်စ္၀တၳဳ၊ ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္၀တၳဳ၊ အပစ္အခတ္၀တၳဳ ေရးတဲ့သူေတြနဲ႔
ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ေရးပါတယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ သူေတြက ၾကမ္းတစ္ေျပး တည္း
ေတာင္မထုိ္င္ခ်င္ဘူးလိုလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္မကိုလည္း ပရိသတ္က ဘ၀သရုပ္ေဖာ္၀တၳဳ ေရးသူလို႔ ယူဆထားၾကတာပဲ။ သို႔ေသာ္
ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကြးေၾကာ္ဘူး။
ကၽြန္မေရးတဲ့ ၀တၳဳက ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ႀကံဳႀကိဳက္လို႔
အပစ္အခတ္ အေၾကာင္း နားလည္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ အပစ္အခတ္၀တၳဳ ကၽြန္မ ေရးခ်င္ေရးဦးမွာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ၀တၳဳပဲ ေရးေရး ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ တက္ၾကြေနတဲ့
စိတ္ဓာတ္ကို ဆြံ႕ပါးသြား ေအာင္၊ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္သြားေအာင္၊
ယိမ္းယိုင္ေတြေ၀သြားေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္မေပးဖို႔ဘဲ လုိတယ္လို႔ ကၽြန္မ ကေတာ့ ထင္တယ္။
ကၽြန္မ တို႔ စာေရးတယ္ဆိုတဲ့ ေစတနာဟာ စာဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ရဲ႕ စိတ္ကို
အစာေကၽြးေပးတာပါပဲ။ ကိုယ္ခႏၶာ က်န္းမာသန္စြမ္းဖို႔ အစာအစားဖို႔ လိုအပ္သလို
စိတ္ဓာတ္ရႊင္လန္းတက္ၾကေစဖို႔ အစာေကၽြး တဲ့ သေဘာ ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔
ေကၽြးလိုက္တဲ့အစာက အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ေစဖို႔၊ ခြန္အားကို တက္ေစ ဖို႔၊ လူ႔ဘ၀ကို ပိုၿပီး
ခင္တြယ္ႏိုင္တဲ့ ခြန္အား၊ သစၥာတရားကို ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ ခြန္အား၊ အဲဒီလို ခြန္အား
ေတြ စြဲၿမဲေစဖို႔ တုိးပြားလာေစဖို႔ ကၽြန္မတို႔က ေစတနာထားရပါတယ္။
အဲဒီလို ေစတနာမ်ိဳး ပါမယ္ဆိုရဳင္ ဘယ္လုိ၀တၳဳမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အပစ္အခတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အခ်စ္၀တၳဳပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလြမ္း၀တၳဳ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ လက္ခံရမွာပဲ။ သူ႔ကို
ကၽြန္မတို႔က ေရြးခ်ယ္ရမွာပဲ။ ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္လို႔ တခ်ိဳ႕ က ထင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့
ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲသား လူတန္းစားအေၾကာင္း၊ ငတ္တဲ့ ျပတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို
ေရးမယ္ဆုိရင္ ငတ္ရင္းျပတ္ရင္းနဲ႔ ဆင္းရဲတြင္း မွာ ၀ဲလည္လွည့္ေနမွာပဲ၊
ဆင္းရဲဲျခင္းဆိုတာ ျမတ္ႏိုးစြာ ဖက္တြယ္အပ္တဲ့ တရားေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ကၽြန္မ
အျမင္ကေတာ့ ဆင္းရဲတယ္ ဆိုတာ စာနာအပ္တဲ့ အေၾကာင္းတရား၊ ဒီဆင္းရဲတဲ့အထဲကေန ဘယ္လို
ရုန္းထြက္မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ စာေရးဆရာေတြက ၀ိုင္းစဥ္းစားေပးမယ္၊ ကၽြန္မတို႔
ကုိယ္တိုင္ ဆင္းရဲရင္ ဘယ္လို ရုန္းထြက္ၾကမယ္ ဆုိတာ ဦးေဆာင္ ေတြးၿပီးေတာ့
ေခၚယူသြားရမယ့္ သေဘာေတြ ရွိမယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲဆင္းရဲျခင္းဆိုတာ ျမတ္ႏိုးခင္တြယ္အပ္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ရပ္လို
လႈံ႕ေဆာ္ေပးတဲ့ စာေပ မ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္မ မလိုလားဘူး။ ဒါမ်ိဳးကို ကၽြန္မကေတာ့
ဘ၀သရုပ္ေ္ဖာ္၀တၳဳလို႔လည္း မယူဆႏုိင္ဘူး။ ဒါ ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္ လို႔ ဟစ္ေၾကြးေနတဲ့
၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုပဲ နာမည္တပ္တပ္
လူ႔စိတ္ဓာတ္ကို ဆြံ႕ပါးမသြားေအာင္၊ တိမ္းပါးေတြေ၀မသြားေအာင္၊ အဆိပ္ အေတာက္ လြင့္
သြားေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ ၀တၳဳမ်ိဳးဆိုရင္ ကၽြန္မကေတာ့ လက္ခံမွာပဲ၊ နာမည္ေတြ
တပ္ေနဖို႔ မလိုပါဘူး"
"ဒီေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သံုးပိုင္း ခြဲျခားျမင္ပါတယ္။
ပထမတစ္မ်ိဳးက အေပ်ာ္ဖတ္ သက္သက္၊ ဒုတိယကေတာ့ စာေပ၀ါသနာပါလို႔နဲ႔။
ဒီစာဖတ္ပရိတ္ေတြအတြက္ စာေရးသူေတြလည္း ခုေခတ္ မွာ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားလာတာမိုိ႔
စာေပေလာက ေဖာင္းပြေနတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒါကို မမ အေနနဲ႔၊ စမ္းစမ္းႏြဲ႔
(သာယာ၀တီ)ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ကုစား ေပးႏိုင္မယ္လို႔
ယူဆပါသလဲ"
ဒါကေတာ့ ကၽြန္မထင္တာကေတာ့ ခုပရိတ္သက္ေတြလည္းဘယ္ဟာစားေကာင္း တယ္၊ညံ႔ တယ္ ဆိုတာ
တစ္စထက္ တစ္စ ေရြးတက္လာၾကပါျပီ ။ ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္းမွာ စာဖက္စ အရြယ္ ဆိုတာလည္း
ရွိေနတယ္ ဆိုေတာ့ အဲဒီစာဖက္စ အရြယ္ေတြ ဖက္ဖို႔အတြက္ အေပ်ာ္ဖက္စာေပ ဆုိတာလည္း
ရွိရမွာပဲ။ အဒီေတာ့ဒီအေပ်ာ္ဖက္စာေပကေန၄ အဆင့္ျမင့္တက္လာႏိုင္ဖို႔ စာၾကည့္တိုက္ေတြ၊
႒ာနဆိုင္ရာ အသီသီး မွာ ရွိတဲ့ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ေတြ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက
ဒါပဲရွိတာပဲ။ စာဖက္တဲ့ လူေတြက စာေကာင္းကို ေရြးခ်ယ္တတ္မွာပဲ စာေပေဖာင္းပြမႈဟာ
ေလ်ာ့နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လံုးခ်င္း ၀တၱဳ ေကာင္းေတြဆို ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ
ရိုုက္ၾကရတယ္။ ခုေတာ့ ႏွစ္ေထာင္၊ သံုးေထာင္ ကုန္ဖို႔အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္အဲဒါ
ရုပ္ျပေတြေၾကာင့္လို ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ မမ ကေတာ့ ရုပ္ျပေတြအေပၚ ဘယ္လို ျမင္သလဲ
ရုပ္ျပဇာတ္လမ္းကလည္း ဦတည္ခ်က္ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္း ဆိုရင္ အင္မတန္ ေကာင္း တဲ့
ဇာတ္လမ္းဆိုရင္အင္မတန္ ေကာင္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း ျပီးျပီးေရာ ေပါ့ေလ။ ၀တၱဳမွာ
မေအာင္ျမင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို ရုပ္ျပဇာတ္လမ္း ဆြဲၾကေတာ့ ရုပ္ျပေတြ ကပြကယ
ျဖစ္ကုန္တာေပါ့ ု။ ကေလးေတြကလာ္း အရုပ္ကေလးေတြ လွေတာ့ ဖက္ၾကတယ္။ အရုုပ္မွာပါတဲ့
စာေတြက ကေလးေတြ ... အဲကေလးေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ လူၾကီးေတြလည္းဖက္ၾကတာပဲ။
ဒီဖက္တဲ့လူေတြအတြက္ ဘယ္အတိုင္းတာအထိ အဆိတ္အေတာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ေနာက္မွ
ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာေပါ့။
ခုနက ဇာတ္လမ္းေရြးခ်ယ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ ေနရမွာကၽြန္မတို႔ ဒီျမ၀တီတိုက္ကလည္း
ရုပ္ျပ ထြက္သြား ေသးတာပဲ။ ေရာ္ဘင္ဆင္ခရူးဆိုး၊ သူရဲေကာင္း သံုုေယာက္ ဒါေတြက်ေတာ့
ဖက္လို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြ အတြက္ အတုယူစရာ အားၾကစရာ ေကာင္းေစတယ္။
သတိၱေကာင္းေစတယ္။ စြန္႔စားခ်င္တဲ့ စိတ္ ရွိမယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဘ၀အႏၱယ္
ေလာကဓံကိုေပါ့ေလ။ အခက္အခဲကို ဇြဲနဲ မာန္နဲ႔ တြန္းလွန္ဖို႔ စိတ္ကူးေလး ရလာမယ္။
အဲဒီ၀တၱဳ ဟာ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလး အားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့
ကၽြန္မ တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ ရုန္းကန္ေနရခ်ိန္ မိဘနဲ႔ေ၀းကြာ
ေနရတဲ့ ေလး ငါးႏွစ္မွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ဒီလိုပဲ အားတင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ မိဘနဲ႔
ေ၀းကြာေနျပီး ကိုယ္႔ စား၀တ္ေနေရး ကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ဖန္တီးရတယ္။ တစ္ဖက္က
ကိုယ္၀ါသနာပါတာေလး ျဖစ္ေအာင္ လည္း ကိုယ္ဘာသာကို ၾကိဳစားရတာေပါ့။ အဲဒီေနရာ မွာ
အခက္ခဲေတြကအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၀တၱဳေတြအေနနဲ႔ ဖက္ခဲ့ရတဲ့
ေရာဘင္ဆင္ခရူးဆိုကို ျပန္အားေပးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လည္း ဒီေန႔ အသင့္တင့္ ေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕
ေက်းဇူးပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမ၀တီက ရုပ္ျပထြက္လိုကေတာ့
သိပ္အားရွိတာပဲ။ ကေလးေတြကို ဖက္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ဦးတည္ခ်က္ေကာင္းတဲ့ ရုပ္ျပေတြ
ထြက္ေစခ်က္တယ္။ ဒီေန႔ ရုပ္ျပေလာကမွာ ေရႊေခါင္းေျပာင္ လည္း
ေကာင္းတာပဲ။သူအတိုင္းတာနဲ႔သူ တစ္စံုတခုေသာ အတိုင္းတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ျပီးေတာ့
ျပာေလာင္လည္း ေကာင္းတာပဲ။ ဒီေန႔ လူေနမႈစရိုက္ကို ေဖာ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါအတြက္ ေတာ့
ကေလးေတြ ဖတ္တာလည္းအားေပးတယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္ ဖတ္တာပဲ။
မမ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ မွာ ဆရာဦးသိန္းေဖျမင့္ အမွာစာ ေရးေပးေတာ့ အထိန္းသိမ္း
ခံရဖူးတယ္လို႔ ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ ဒါဆို မဟူရာ အက်ည္းေထာင္ က တင္ဘုန္းႏြယ္ ကိုမမ
အေတြ႕အၾကံဳရ ဖန္တီးခဲ့တာေပါ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ မဟူရာအက်ည္းေထာင္က အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေရးခဲ့တာေပါ့။
ေထာင္အေတြအ ၾကံဳနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ေရးစရာ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။
ေထာင္ထဲမွ၂၄ရက္ေနခဲ့တာ ကၽြန္္မ အတြက္ ၂၄ ႏွစ္စာ ေလာက္ ထင္ရပါတယ္။
ဒီေန႔ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ အၿပိဳင္အဆိုင္ မဂၢဇင္းေတြ ထြက္ေနၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီမဂၢဇင္းေတြနဲ႔
ပက္သက္လို႔ မမ ဘယ္လို မ်ား ျမင္ပါသလဲ။
မဂၢဇင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖက္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပ မဂၢဇင္းဆိုတာေတာ့ စာေပ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔
ေပါ့ ။ သို႔ေသာ္လည္း အခန္းက႑ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ မွ လူတန္းစားေပါင္းစံုရဲ႕
လက္ထဲေရာက္ျပီး က်ယ္ျပန္႔မွာပဲ။ ရုပ္ရွင္ ၀ါသနာပါ တဲ့ သူက ရုပ္ရွင္ က႑ကို
လွန္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဒီထဲက ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကို ဖက္မိရင္ ဒီအထဲ က အယူအဆတစ္ခု
ေခါင္းထဲ ၀င္သြားရင္ ေကာင္းတာပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ မဂၢဇင္းေတြမွာ က႑စံုပါတာကို
ပိုၿပီးသေဘာက်ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အခု ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ မွာ စာေရးခ်င္တဲ့ သူေတြ
ပိုၿပီး မ်ား လာပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ကဗ်ာေရာ ၀တၱဳပါ ေရးတဲ့ မမအေနနဲ႔ ဒီလူငယ္ေတြကို
ဘယ္လိုမ်ား အၾကံ ေပးခ်င္ သလဲ။
စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြကို အၾကံေပးခ်င္တာကေတာ့ စာေရးဆရာ ျဖစခ်င္တာထက္ စာေရးခ်င္
စိတ္ ရွိရင္ ေရးသာေရးပါ။ စာေရးခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရင္ တစ္ေန႔မွာ စာေရးဆရာ
ျဖစလာမွာပါပဲ။ ကၽြန္မ တို႔လည္း စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ စာေရးခဲ့တာပါ။ စာမေရးရရင္
မေနႏိုင္ဘူး။ စာမဖတ္ရရင္ မေန ႏိုင္ဘူ။ အဲဒါေလာက္ စာေပကို ခင္တြယ္တဲ့ စိတ္နဲ႔
ေရးရင္း ဖတ္ရင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္လာခဲ့ရတာပါ။ ဒီလို ေအာင္ျမင္ လိမ့္မယ္လို႔လည္း
ထင္လည္းမထားခဲ့ပါ ဘူး။ အဲဒီလို ေရးခ်င္စိတ္ ဖတ္ခ်င္စိတ္နဲ႔သာ လာခဲ့ပါ။
စာေပေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ရမွာပါပဲ။ တျခား အခတ္ခဲ ဥပမာ ထုတ္ေ၀တဲ့ အခက္အခဲတို႔ ဘာတို႔
ဆိုတာ အလကားပါ။ အဓိက မဟုတ္ပါဘူး အဓိက ကေတာ့ စာေရးခေင္စိတ္ပါပဲ။ ဒီစိတ္နဲ႔သာ
လာခဲ့ရင္ ေအာင္ျမင္ရမွာပဲ။ မမအခု ၀တၱဳ ေရးတဲ့အခါမွာ အေၾကာင္းအရာ ရွာတဲ့အပိုင္းမွာ
ဘယ္လိုမ်ား ရွာသလဲ။
ဒီလိုပဲ သြားရင္း လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔တာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ၀တၱဳေရးတယ္ ဆိုုုတာ စကားလံုးကေလး
တစ္လံုး ရလိုက္ရင္ ေရးလို႔ရတာပဲလို႔ ေျပၾကတယ္။ စာေၾကာင္းေလး တစ္ေၾကာင္း ရလိုက္ရင္
၀တၱဳ ဆက္ေရးလို႔ ျဖစ္တာပဲ ဘာညာနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ မမ ကေတာ့ အဲဒီလို မျဖစ္ဘူး။ ဘာကို
ေျပာခ်င္သလဲ။ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အရာ ေလးတစ္ခု ရင္ထဲမွာ ရွိေနၿပီ။
ဒီခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေျပာခ်င္ စရာ Theme ေလးတစ္ခု ရလာၿပီ ဆိုရင္ ဘယ္လို
ဇာတ္အိမ္ဇာတ္လမ္း ဖြဲ႕မလဲ ၊ ဘယ္လိုဇာတ္ေကာင္ ေတြ ေမြးမလဲဆိုတာ စဥ္းစား
တယ္။Theme မရွိဘဲေတာ့ အတို ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရွည္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေရးတတ္ဘူး။ ေက်းဇူးပဲ
မမ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္တာေတြေတာ့ စံုသြားပါၿပီ။ မမလိပ္စာက.... ရပါတယ္။
မျပည့္စံုေသးလို႔
ေမးခ်င္တာရွိေသးရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့ ကို၀င္းၿငိမ္း.............
ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊အမွတ္ (၉)ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၁၉၈၂
ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊အမွတ္ (၉)ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၁၉၈၂
ဆက္ရန္
Comments
Post a Comment