ဘဝသင္ခန္းစာ(၇၅)
ဘဝသင္ခန္းစာ(၇၅)
တစ္ခါက ရြာအဝင္နားမွာရွိတဲ့
သစ္ပင္အိုႀကီးတစ္ပင္မွာ ဇီးကြက္အိုႀကီးတစ္ေကာင္ ေနထိုင္သတဲ့။ သူဟာ ရြာအဝင္နားမွာ
ေနသူမို႔ ရြာအနီးသူ႔ဝန္းက်င္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ေန႔တိုင္း
ေတြ႕ျမင္ေနရသူေပါ့။
မေန႔ကပဲ အဘြားအိုႀကီးတစ္ဦး မႏိုင္မနင္းသယ္လာတဲ့ ေတာင္းႀကီးကို လူငယ္ေလးတစ္ဦးက
ကူသယ္ေပးတာကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး သူေက်နပ္သြားတယ္။
ဒီေန႔မွာေတာ့ မိန္းမႀကီးတစ္ဦးကို သူ႔သမီးျဖစ္သူက ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႔ေနတာကို
ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူစိတ္ရႈပ္သြားတယ္။ သူျမင္သမွ်ကို ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊
မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ ဘာမွမေျပာ မညည္းတြားေပမယ့္ မွတ္သားထားလိုက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ
စကားနည္းသည္ထက္ နည္းလာတယ္။ စကားနည္းလာတာနဲ႔အမွ် သူ႔ဝန္းက်င္က အေၾကာင္းအရာေတြကို
ပိုသတိျပဳမိတယ္။ ပိုၾကားလာတယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြက ယုတၱိမရွိ၊ အေရမရ အဖတ္မရေတြေျပာၿပီး ေျမႀကီးတုတ္ျခစ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အလုပ္မရွိေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေၾကာင္ကို ေရးခ်ိဳးေပးတယ္။ သန္းရွာေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အစည္းအေဝးပြဲေတြ တြင္တြင္လုပ္ၿပီး ခ်ခင္းတဲ့မုန္႔မွန္သမွ် အကုန္စားတယ္။ သူတို႔လုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးဆိုတာလဲ ရြာဓမၼာရံုတက္တဲ့ ေလွကားသံုးဆင့္မွာ တစ္ဆင့္မေကာင္းလို႔ ျပင္ေရး၊ မျပင္ေရး၊ အဲဒီေလွကားေလးကုိပဲ ေရွးတုန္းကလို ဘာေလွကား၊ ညာေလွကား အမည္တပ္ဖို႔ စသည္ျဖင့္ စည္းေဝးၾကတာမ်ားတယ္။ သူခိုး၊ ဓာျပရန္ လံုၿခံဳေအာင္ ရြာစည္းရိုးကာဖို႔အတြက္ၾက ရြာလူႀကီးေတြ အကုန္လံုး ဘယ္သူမွ အားမစိုက္ခ်င္ၾကဘူး။ ရြာပီပီ ဆူးခက္ေလးခ် ကာထားလိုက္ရင္ ရၿပီဆိုၿပီး ေနၾကခ်င္သူေတြေပါ့။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျမင္ေန၊ ၾကားေန၊ သိေနတဲ့ ဇီးကြက္အိုႀကီးက ေနာင္လာေနာင္သားေတြ အဲလိုအမွားေတြ မလုပ္ၾကေအာင္၊ သိထားေအာင္ဆိုၿပီး ဇီးကြက္ငယ္ေလးေတြ သူ႔ဆီလာတိုင္း ေျပာဆိုဆံုးမေပးသတဲ့။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဇီးကြက္အိုႀကီးကို ပညာရွိဇီးကြက္ႀကီးလို႔ ေခၚလာၾကသတဲ့ကြယ္…။
(PS: ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ်ကို
ေလ့လာမွတ္သားပါ။ အသိပညာဗဟုသုတကို ျပန္လည္ေဝမွ်ပါ။)
သင့္ရဲ႕
ရွဥ့္ညိဳေလး
Comments
Post a Comment