ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာမ
ဒီေန႔ ေဇယ်ာပေဒသာေဖာင္ေဒးရွင္းက က်င္းပတဲ့ အစည္းအေဝးတစ္ခု တက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဇယ်ာပေဒသာတိုင္းေဇယ်ာဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ၿပိဳင္ရမယ့္ စာမူစီစစ္ေရးအဖြဲ႔ထဲမွာ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးအျဖစ္ပါဝင္ေနလို႔ပါ။
ေဇယ်ာပေဒသာေဖာင္ေဒးရွင္းက ပညာသင္ေထာက္ပံေပးခဲ့တာ (၂၀၀၅)ကေန ဒီေန႔(၂၀၁၇)ထိ ေက်ာင္းသား၊ ေကာ်င္းသူ (၄၀၀)ေက်ာ္ခဲ့ၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီႏွစ္(၂၀၁၇)မွာ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးအပ္ခဲ့တဲ့ဦးေရက(၈၀)ဦး ရွိပါတယ္။ အဲဒီ(၈၀)ဦးကို စာမူေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာ ကို အကန္႔အသတ္မရွိ ေပးပို႔ယွဥ္ၿပိဳင္လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီသံုးမ်ိဳးကို အဂၤလိပ္လိုလဲ ေရးသားယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ပါတယ္။ ပ၊ ဒု၊ တ အျပင္ ႏွစ္သိမ့္ဆုလည္း ပါပါတယ္။ ျမန္မာလို ဆုေလးဆု၊ အဂၤလိပ္လို ဆုေလးဆု ခ်ီးျမွင့္ေပးမွာပါ။ ျမန္မာလိုၿပိဳင္ရမယ့္ စာမူေတြကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ(၃၁)ေနာက္ဆံုးပါ။ အဂၤလိပ္လိုၿပိဳင္ရမယ့္ စာမူေတြက မတ္လေနာက္ဆံုးပါ။ အဲလိုေတြ ေရြးခ်ယ္ဆုခ်ီးျမွင့္ၿပီးရင္ ဆုရသူမ်ားေရာ၊ ဆုမရသူမ်ားပါ ေဇယ်ာမဂၢဇင္းထုတ္တဲ့အခါ ထည့္ေပးဦးမွာပါ။ ဆုမရေပမယ့္ သင့္ေတာ္သူမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပေပးသြားမွာပါ။ ဥေယ်ာဇဥ္တို႔၊ အသင္းသမိုင္းေၾကာင္းတို႔ စတာေတြကလြဲရင္ လူငယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ စာမူကိုပဲ ဦးစားေပးေဖာ္ျပမွာပါ။
အဲဒီိအစည္းအေဝးမစခင္မွာ ကၽြန္မက ဆရာမ ေဒါက္တာေဒၚၾကဴၾကဴသင္းအစား တက္တာပါဆိုတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးဘုန္းၾကြယ္ကုိ မိတ္ဆက္ေနတဲ့ အသံကုိ ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမကုိ ေသခ်ာ မၾကည့္ျဖစ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အဝင္တံခါးဝနားမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ ၾကည့္ေနတာ။ အသင္းလႈပ္ရွားမႈ မွတ္တမ္းေပါ့။ ဒီအသင္းအတြက္ (၂၀၁၅)ေလာက္တုန္းက ဝႆန္ႀကိဳသူမ်ားဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေလးကုိ အဝင္ဝမွာ အရင္းတုန္းက ကပ္ထားတာကုိး။ ပံုေတြၾကည့္ဝေတာ့ ေနာက္လွည့္လိုက္မွ ဆရာမကို ရုတ္တရက္ျမင္တယ္။ တကၠသိုလ္တုန္းက အဂၤလိပ္စာျပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာသြားေတာ့ သိပ္မတူေတာ့သလိုေတာ့ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ဆရာမ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္မိလား လို႔ေမးရင္း ရုတ္တရက္ သတိရမိသြားတယ္။ တပည့္ေတြ ေထာင္ခ်ီ၊ ေသာင္းခ်ီကို ဆရာမက ဘယ္မွတ္မိႏိုင္မလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဆာရီးပါ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာမ တပည့္ပါ။ ဆရာမ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးခဲ့တာပါ လို႔ေျပာလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ၿပီး ဆရာမ မွတ္မိပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာမ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိတာကုိ ခံစားမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာလည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ မေတြ႕ရပဲ ဒီေန႔မွ ျပန္ေတြ႕ရတာ။ ျပန္ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္တယ္။ မွတ္မိတယ္။ သိပ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ရုိးရိုးသားသားေျပာရင္ မူလတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမေတြ မ်ားတယ္။ အလယ္တန္း အထက္တန္းမွာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ေလးစားမႈေတာ့ ရွိတယ္။ မခ်စ္တာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဆရာမက တစ္ေယာက္အပါအဝင္ပါ။ တကၠသိုလ္ထဲက ဆရာၾကယ္စင္မင္း+နန္းယုယုမြန္တို႔ဆီသြားတိုင္း ရူပေဗဒေမဂ်ာက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမ ညေနပိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို အၿမဲတမ္းျမင္မိတယ္။ ခု ဆရာမကေတာ့ ဒီေန႔မွ ျပန္ေတြ႕ရတာပါ။ ဆရာမျမင္တာနဲ႔ ဆရာမ နာမည္ကုိပါ ျပန္မွတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ဖို႔၊ ခင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အတတ္ပညာေၾကာင့္ ေလးစားဖို႔ လြယ္သေလာက္ေလ။ ခုဟာက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာလည္း ခ်စ္ခင္ၿပီး သတိတယ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝက ဆရာမကုိ ျပန္ဆံုရတာ သိပ္ၿပီး မဂၤလာရွိတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။ ခင္ဗ်ားမွာလည္း ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမဆိုတာ ရွိခဲ့မွာပါ။ ဒီေန႔ အဲဒီ ဆရာ၊ ဆရာမအေၾကာင္းေလး စာတစ္ပိုဒ္အျဖစ္ ခ်ေရးၾကည့္ပါလား။ ေသခ်ာတာက စာမေရးျဖစ္ေပမယ့္ အေတြးထဲမွာ တကၠသုိလ္ထဲေတာ့ အလည္ေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သင့္ရဲ႕
ရွဥ့္ညိဳေလး
(၈.၁၂.၂၀၁၇ ေန႔လည္ ၁း၂၃ မိနစ္)
Comments
Post a Comment